ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 2

~ติ๊ด ติ๊ด~

“สวัสดีค่ะ........ฮัลโหลนั่นใครค่ะ? ฮัลโหล................โทโมะ? นั่นนายใช่รึเปล่า? ฮัลโหล..ตู๊ดๆ~ ปิดเครื่อง! นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่?” ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาแก้วได้รับโทรศัพท์แปลกๆ เช่นนี้ในช่วงเวลาเดิมของทุกวัน ซึ่งเธอคิดว่าคงจะเป็นโทโมะคนรักเก่าของเธอโทรมานั้นแล แต่ไม่มีเสียงคนพูดเพราะเหตุผลใดเธอเองก็มิอาจรู้ได้ แล้วด้วยความสงสัยและความคั่งคาใจกับคำถามมากมายของเธอทำให้เธอไม่รอช้าที่จะไปหาความจริงอีกครั้งด้วยตนเอง ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้รับคำตอบใดจากเขาก็ตาม

แก้วเด้งตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วหยิบกระเป๋าสะพายใบโปรดออกจากบ้านไปด้วยความเร็ว ระหว่างนั้นเธอกดเบอร์โทรหาโทโมะอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าเขาจะยังไม่เปิดเครื่อง แต่ด้วยว่าอาจจะโชคดีต่อสายติดเป็นคนแรกหากเขาเปิดเครื่อง และอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอมาถึงสถานที่ที่คิดว่าเขาน่าจะอยู่

ห้องพักสุดโรแมนติกพร้อมเฟอร์นิเจอร์สวยหรูที่เจ้าของห้องเป็นผู้เลือกเองแต่เขาไม่ได้เอาไว้หลับนอนเป็นประจำทุกคืน เพียงแต่ไว้เป็นที่พบปะกับคนรักยามคิดถึงและอยากอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง และในอนาคตหากแต่งงานมีลูกภรรยากับลูกของเขาจะได้เข้ามาอยู่ที่นี่

โทโมะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มแล้วหลับตาคิดถึงภาพในอดีตที่ทำให้เขามีความสุขแล้วอมยิ้มไปกับมัน แน่นอนว่าเขาทำเช่นนี้ทุกวันหลังจากโทรไปยั่วอารมณ์แก้วแล้วหลังจากนั้นเขาแค่รอเธอมาพบที่ห้องนี้เท่านั้น ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากจะเห็นหน้าเธอ อยากอยู่กับเธอตามลำพังสองต่อสอง และอยากทำอะไรตามหัวใจของเขาต้องการ เพียงแต่วิธีของเขาอาจจะเห็นแก่ตัวไปเสียหน่อย

~ปัง!~

“มาช้าจังเลย หึๆ...................?” โทโมะได้ยินเสียงปิดประตูเขารับรู้ได้ทันทีว่าแก้วนั้นมาถึงแล้ว และเป็นปกติของเธอที่จะตีหน้ายักษ์ทำอารมณ์เสียใส่เขา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนก่อนเพราะเธอร้องไห้ ดวงตากลมสั่นระริกและปล่อยน้ำตาไหลเป็นทางไม่ขาดสาย

“เธอ..”

“นายทำแบบนี้ต้องการอะไร? นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้ารู้รึเปล่าห๊ะ! ฮึก นายมันบ้า! ไอ้คนเลวไอ้คนไม่มีหัวใจไอ้คนเห็นแก่ตัว!!! ฮือ อึกอักๆๆๆ~” ปากต่อว่าพร้อมกับใช้มือทุบตีเขาโดยไม่ยั้งมือ ไม่คิดสงสารกลัวเขาเจ็บแต่อย่างใด เธอต้องการระบายความในใจและความโกรธที่มีต่อเขาให้เขาได้รับรู้บ้าง

ฉัน......โธ่เว้ย!

~อั๊ก~

“....ฉันจะให้เธอทุบตีฉันแบบนี้ได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว! ออกไป” เขาผลักเธอกระเด็นไปโดนกับตู้เสื้อผ้าใกล้ๆ นั้นด้วยความแรงพอสมควร ก่อนจะพูดและเอ่ยไล่เธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันจะไปถ้านายไม่ได้รักฉันแล้วจริงๆ........??” แก้วก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโทโมะ และจ้องมองนัยน์ตาเขาอย่างต้องการคำตอบ

“..........หึๆ เธอควรฟังแล้วจำไว้ให้ดีเลยนะว่าฉัน..ไม่-เคย-รัก-เธอ!” เขาพูดเน้นชัดตรงคำท้ายด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งและจริงจังจนอีกฝ่ายสะอึกไปเล็กน้อยก่อนจะเค้นคำพูดออกมาตอกกลับเขา

“งั้นนายก็ควรจำไว้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยรักนาย.. อุ๊บส์~” แก้วเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยแล้วจูบโทโมะเป็นการบอกลา จูบที่อ่อนหวานและอ้อยอิ่งเพราะเป็นจูบสุดท้ายของเธอในช่วงเวลานี้กับเขา ทำให้ทั้งคู่แทบลืมความขุ่นเคืองในใจกันหมดสิ้นเป็นเวลานานเกือบห้านาทีก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาเอง

“มองหน้าฉันแล้วจำฉันไว้ให้ดี...เพราะหลังจากวันนี้นายจะไม่เห็นฉันคนนี้! คนเดิมของนาย! อ่อ..ต่อไปนี้นายไม่ควรโทรหาฉันอีก! ปัง!~” แก้วพูดทิ้งท้ายก่อนจะออกจากห้องไปทั้งน้ำตาที่เขาไม่มีวันได้เห็นอีก ปล่อยทิ้งให้เขาอารมณ์เสียและอาจจะเสียใจกับการตัดสินใจของเขาอยู่ตามลำพัง

“โธ่เว้ย!”

“ฮึกฮือ............ฮือ”

“เอ๋? เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”

“ฮือ/เฮ้ย!”

“คิมบอมมีอะไรรึเปล่าเสียงดังเชียว....? ซาร่า!” ฟานี่วิ่งตามเสียงร้องของ      คิมบอมมาดูว่ามีเหตุใดเกิดขึ้น และเมื่อมาถึงเธอเห็นว่าซาร่ากำลังนั่งกอดเข่าใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาบวมช้ำดูโดยรวมแล้วน่าตกใจจนเธอรับไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นเธอเป็นอะไรร้องไห้ทำไม..ฮะ?” ฟานี่ถามรัวชุดใหญ่ด้วยความอยากรู้เพราะเธอไม่เคยเห็นเพื่อนสาวเป็นเช่นนี้มาก่อน แต่เธอไม่ได้คำตอบใดนอกจากเสียงสะอื้นไห้ของซาร่า

ตั้งแต่ออกมาจากโรงแรมของโทโมะจนถึงหน่วยงานแห่งนี้ซาร่าเอาแต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเกือบชั่วโมงได้แล้ว แต่ทว่าเสียงเริ่มดังขึ้นช่วงตอนที่คิมบอมเดินออกมาด้านนอกห้องปฏิบัติงาน ทุกคนจึงเพิ่งรู้ว่าเธอร้องไห้เพราะก่อนหน้านี้ตอนเธอเดินเข้ามาไม่มีใครสังเกตเห็นอาการผิดปกติของเธอ

“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะสองสาวหนึ่งหนุ่ม ว๊ายตาย! ซาร่านี่เธอ..?” ลูน่าเป็นอีกคนหนึ่งที่ตกใจเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของซาร่า เพราะเธอดูไม่ได้จริงๆ และไม่ว่าจะเป็นใครที่พบเห็นก็คงจะรับไม่ได้

“ฮือ..ฮึก.....ตกใจอะไรกันฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย ฟึด~”

“พระเจ้า!!!” ลูน่า ฟานี่ และคิมบอมร้องประสานเสียงกัน

“ฉันว่าเธอไปส่องกระจกดูสักหน่อยดีไหมจะได้รู้สภาพตัวเองเนี่ย! ไปลุกไปล้างหน้าล้างตาเดี๋ยวนี้ฉันมีอะไรจะบอกอีกห้านาทีพร้อมกันที่ห้อง” ลูน่าสั่งการเสร็จแล้วเธอเร่งเดินขึ้นไปรอทุกคนยังห้องประชุมทันทีโดยมีคิมบอมตามเธอไปติดๆ ส่วนฟานี่พาซาร่าไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดหน้าตาให้เรียบร้อยเป็นปกติก่อนจะตามหัวหน้างานไป

ช่วงสายของวันนี้ลูน่าได้ข่าวว่าคืนนี้สามหนุ่มโสดจะเชิญสาวๆ ไปปาร์ตี้กันที่ห้อง ซึ่งหนึ่งในนั่นคือซูซี่ที่ถูกเชิญโดยเขื่อน และอีกคนหนึ่งคือฟานี่ เป็นที่แน่นอนว่า   ป๊อปปี้เป็นผู้เชิญเธอ สำหรับโทโมะเธอเองมิอาจรู้ได้ว่าเขาจะเชิญใครไปร่วมงานแต่เธออยากให้คนคนนั้นเป็นซาร่า

ลูน่าต้องการจะให้ซาร่าได้เข้าร่วมงานปาร์ตี้ในครั้งนี้ด้วยโดยวิธีใดๆ ก็แล้วแต่ ซึ่งเธอได้วางแผนมาเรียบร้อยแล้วว่าจะให้ซาร่าไปในฐานะเพื่อนของฟานี่ เพื่อจะได้ทำความรู้จักกับโทโมะเอาไว้ และโอกาสต่อไปจะได้พัฒนาความสัมพันธ์เป็นอันส่งผลให้กับงานของเธอสำเร็จลุล่วง

“ไม่! ยังไงฉันก็ไม่ไป!”

“แต่นี่เป็นคำสั่ง!”

“แต่พี่คะ! เอ่อ..รองหัวหน้าฉัน..”

“ไม่มีคำว่าแต่! นี่เป็นงานของเธอเป็นหน้าที่ของเธอ..เธอ-ต้อง-ไป” ไม่ว่าซาร่าจะปฏิเสธกี่ครั้งอย่างไรคำตอบของลูน่ายังคงเหมือนเดิม เธอเน้นชัดสามคำสุดท้ายกับซาร่าก่อนจะเดินออกไปเป็นการตัดบทตามแบบของเธอ

“รองหัวหน้าเดี๋ยวก่อน! รองหัวหน้า...รองหัวหน้า!! จิ๊! บ้าจริง..”

“ฮึๆ สงสัยงานนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ เจ้ซาร่าของเราถึงได้..”

“หุบปากไปเลย!”

~ติ๊ด ติ๊ด~

‘อย่าคิดว่าฉันจะให้เธอตีฉันฟรีๆ หึ!’

“ไอ้บ้านี่! ปั้ก~”

ซาร่าหงุดหงิดกับเรื่องงานไม่พออดีตคนรักยังทำให้เธอยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีกที่เขาส่งข้อความมาแบบนั้น เขาคงต้องการจะยั่วประสาทเธอให้ตายกันไปข้างหนึ่งเป็นแน่ถึงโทรไม่ได้ก็ยังส่งข้อความมารังควานเธออีก แล้วด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านมือข้างที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่นั้นไวดั่งความเร็วแสง ขว้างมันลงพื้นจนแตกกระจายไปคนละทิศละทางก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากหน่วยงานไปโดยมีฟานี่ตามมาด้วย