ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 13
 
 
ภายในระยะเวลาเพียงสองวันคุณหญิงศิริสามารถจัดการงานทุกอย่างได้เสร็จตามที่เธอพูดไว้ ทั้งสถานที่ อาหาร ของชำร่วย หรือแม้แต่แขกที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานลูกชายคนรองของเธอครั้งนี้ยังครบทุกคนได้ตามที่เธอตั้งเป้าเอาไว้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าบ้างแล้วจึงทำให้งานออกมาสมบูรณ์เป็นหน้าเป็นตาให้แก่วงตระกูลได้ แม้แต่ลูกชายของเธอยังอดชื่นชมเธอไม่ได้
“คุณแม่นี่สุดยอดจริงๆ สงสัยจะหลงคุณแก้วเอามากๆ”
“ฉันว่ายิ่งกว่ามากอีก แกดูนี่....รูปใหญ่เท่าตัวจริง ดอกไม้สดจากสวนเมืองนอก โหแบบนี้เรียกว่าโคตะระหลงเลย”
สองพี่น้องป๊อปปี้กับเขื่อนพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับงานนนี้ค่อนข้างจริงจัง เพราะเขาทั้งสองไม่เคยเห็นมารดาจะทุ่มเทอะไรเพื่อใครขนาดนี้มาก่อน และไม่เคยเห็นเธอสนใจผู้หญิงคนไหนของลูกๆ เลย แต่มีแก้วที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้
“เม้าอะไรกันวะ”
“พี่สะใภ้ฉันแอบไปทำยาเสน่ห์ใส่คุณแม่รึเปล่าวะ ฮ่าๆๆ v_v” เขื่อนหน้าจ๋อยไปเมื่อโทโมะทำหน้าดุใส่เขา
“เป็นไรวะวันนี้วันมงคลของแกนะเว้ยทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิวะเดี๋ยวแขกในงานจะคิดว่าแกไม่เต็มใจแต่งงานหรอก”
“ก็เออสิวะ”
“โทโมะนายพูดแบบนี้ได้ไงเดี๋ยวแก้วก็มาได้ยินหรอก” นาตาลีเอ็ดโทโมะเบาๆ
“แล้วไง? ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะฉันขอตัวกลับก่อน” พูดจบแล้วเขาหันหลังให้พี่น้องและเพื่อนออกจากงานไปทันที และอีกมุมหนึ่งของงานเจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าสาวของเขากำลังพูดถึงเขาอยู่ด้วยเช่นกัน
“แก้วเจ้าบ่าวแกไปไหนอ่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“เฮ้ยแกไหวป่ะเนี่ยเดี๋ยวก็ได้เข้าหอกับหมอนข้างหรอก....ยังไม่ตามไปอีกไป” ซูซี่ผลักแก้วให้เดินตามโทโมะออกไปพร้อมทั้งเอ่ยไล่เธอซ้ำมาอีกทำให้แก้วต้องจำใจเดินตามโทโมะออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
เป็นเพราะเธอไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าเธอกับเขาไม่เต็มใจแต่งงานกันต่างหากถึงได้ตามเขาออกมา ไม่ใช่เพราะกลัวจะไม่มีเจ้าบ่าวเข้าหอไปด้วย และเป็นเพราะเธอได้เล่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาให้เพื่อนสาวทั้งสองฟังแล้ว ซึ่งพวกเธอคิดว่าเธอกับเขาแต่งงานเพราะคืนดีเข้าใจกันแล้ว ไม่ได้คิดว่าเธอแต่งงานด้วยเหตุผลอื่นจึงรีบผลักไสไล่ส่งเธอให้อยู่กับเขาตลอดเวลา แต่หารู้ไม่ว่าเธอไม่อยากจะใกล้ชิดกับเขาเลยแม้แต่น้อย
~ปัง~
“ขึ้นมาทำไม..ลงไป..............ไม่ได้ยินหรือไงฉันบอกให้เธอลงไป!” โทโมะเป็นอีกคนหนึ่งที่ไล่แก้วตลอดทั้งวันนี้และทุกครั้งเธอจะตีตัวออกห่างไปอย่างว่าง่าย แต่ตอนนี้เธอหลับใส่เขาเสียอย่างนั้นมันทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งนัก
“จิ๊!” แก้วลืมตาขึ้นจ้องมองหน้าเขาแล้วจิ๊ปากไม่พอใจที่เขาชอบใช้กำลังกับเธอ
“ฉันจะกลับบ้านส่วนเธอจะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาตามติดฉันฉันรำคาญ!!”
“บ้านคุณก็เหมือนบ้านฉันฉันจะกลับบ้านเหมือนกัน!!”
“ได้...แต่ถ้าเกิดจะลงกลางทางฉันจะไม่จอดให้เสียเวลา หึๆ บรื้นนนเอี๊ยดปั้ก~”
“โอ๊ย! ขับให้มันดีๆ หน่อยได้มั๊ยคุณ บรื้นนนเอี๊ยดปั้ก~ โอ๊ยจะเบรกทำไมเนี่ย!”
~บรื้นนนเอี๊ยดปั้ก บรื้นนนเอี๊ยดปั้ก................~ โทโมะขับรถโดยเหยียบคันเร่งทีเบรกทีและสลับกันเช่นนี้ไปตลอดทาง ทำเอาแก้วหัวโขลกกับรถไปไม่รู้กี่ครั้ง และเธอก็เริ่มจะคลื่นไส้ขึ้นมาแล้วเสียด้วยแต่เขายังแกล้งเธอไม่เลิกจนมาถึงบ้าน
“แหวะ” แก้วลงจากรถได้เธอวิ่งเข้าหาต้นไม้ใกล้ๆ บริเวณนั้นทันทีแล้วปล่อยสิ่งที่เก็บกักมาตั้งแต่อยู่บนรถออกจนหมด
“หึๆ” โทโมะไม่คิดจะช่วยแก้วทำการใดๆ หนำซ้ำยังหัวเราะเยาะเธออีก เขามองเธอแค่หางตาแล้วเดินผ่านเธอเข้าบ้านไป เมื่อถึงห้องนอนของเขายังปิดล็อกกลอนไว้อีกกันไม่ให้เธอเข้าไปในห้องได้
“รู้จักฉันน้อยไปแล้วโทโมะ........แกร็ก~ เฮ้ย! 00!” แก้วใช้กุญแจสำรองไขประตูห้องนอนเขาเข้ามา แต่ทว่าเจ้าของห้องแก้ผ้าเดินโทงๆ ไปรอบห้องทำให้เธอเห็นทุกอย่างโดยไม่ตั้งใจ
“เธอเข้ามาได้ไงอ่ะ!” โทโมะเองก็ตกใจไม่น้อยที่แก้วเข้ามาในห้องเข้าได้เพราะเขากำลังโป๊ ถึงแม้จะเคยเห็นกันมาแล้วแต่เวลาแบบนี้ควรมียางอายอยู่ในตัวกันบ้าง
“นี่! ตุ้บ~ ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน อ๊ายยยปล่อยฉันนะจับฉันทำไมเนี่ย” แก้วโยนกุญแจสำรองให้เขาเป็นคำตอบ และกำลังจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแต่ถูกโทโมะดึงรั้งไว้เสียก่อน
“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้องฉัน แล้วไปเอากุญแจนี่มาจากไหน”
“คุณแม่ให้ฉันมา....มีอะไรอีกมะฉันจะได้ไปอาบน้ำ! จะ..จะทำไร?” อยู่ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอแล้วจับมือเธอไว้แน่น ท่าทางของเขาทำให้เธอกลัวเสียจริงยิ่งเขาไม่มีอะไรปิดบังร่างกายด้วยแล้วยิ่งน่ากลัวสำหรับเธอ
“ฉันกำลังจะอาบน้ำพอดีถูหลังให้หน่อย”
“ไม่!” เธอสะบัดมือออกจากเขาแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อจัดการถอดดอกไม้บนผมเธอออก
“งั้นก็ไม่ต้องอาบนอนเลยแล้วกัน” ว่าแล้วเขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มนั้น
“สกปรก! โอ๊ย...อะไรของคุณอีกเนี่ยหลีกไป!” เธองงเหลือเกินว่าเขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่ เธอจะเข้าห้องน้ำก็ไม่ให้เขาพอไม่เข้าเขาจะให้เธอเข้าไปด้วย นับวันเธอจะยิ่งสับสนเพราะอารมณ์ขึ้นลงของเขามากขึ้นทุกวัน
“สวยดีนะ” เขากอดเธอไว้จากด้านหลังแล้วกระซิบข้างหูเธอ
“ฮึ!? 00!?” เธอตกใจกับคำพูดถึงขนาดหันไปมองหน้าเพราะไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง เธอแต่งชุดนี้มาทั้งวันเขากลับไม่เคยพูดหรือชมแต่พอได้เวลาถอดออกเขากลับพูดคำเลี่ยนหูออกมาซะอย่างนั้น
“ฟอด~ ฉันรักเธอ”
“..........กินอะไรผิดมารึเปล่า...?”
“หึๆ ฉันอยากแต่งงานกับเธอเพราะฉันรักเธอ..แล้วเธอล่ะ? เธออยากแต่งงานกับฉันเพราะอะไร?” จู่ๆ เขาเกิดอยากเปลี่ยนโหมดตนเองก็เปลี่ยนจนอีกฝ่ายตั้งตัวรับไม่ทัน และเธอคงจะอึ้งกับคำถามเขาหรืออะไรก็แล้วแต่ซึ่งเขาไม่ได้คำตอบกลับมา มีแต่ความเงียบและเสียงลมหายใจร้อนๆ ของเธอเท่านั้นในเวลานี้