เธอที่เปลี่ยนไป

เวลาเช้าอีกวันหนึ่งมีแสงแดดกระทบใบหน้าหวานทำให้เธอพลิกตัวมาอีกทาง

 

 

 

"โอ้ยย" มือบางกุมที่หน้าท้องมันรู้สึกเจ็บและจุกมากๆในเวลาเดียวกัน

 

 

 

 

"ทำไมมันเจ็บแบบนี้ " เธอสำรวจดูสภาพตัวเองตามร่างกายมีรอยแดงๆทั่วบริเวณซอกคอมาถึงหน้าอกนี่เธอกับป๊อปปี้มีอะไรกันแล้วจริงๆหรอเนี่ย เมื่อคืนวานเธอจำได้ว่าร่างกายเธอมันร้อนแปลกๆ จึงมานอนห้องป๊อปปี้แล้วก็จบกันด้วยเรื่องบนเตียง

 

 

 

 

"หือ หื้อ " ร่างบางร้องไห้หนักเธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอยู่ๆเธอก็มอบความบริสุทธิ์ให้เขา ถ้าเธอมีสติครบถ้วนคงไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

 

 

 

"อ้าวฟางตื่นแล้วหรอ พี่เอาข้าวต้มมาให้" 

 

 

 

 

"ฟางไม่หิว ฟางอยากอยู่คนเดียว"

 

 

 

 

"ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืนก่อนพี่ขอโทษ อยู่ๆฟางก็เป็นอะไรไม่รู้แล้วมายั่วอารมณ์พี่ พี่มันก็ผู้ชายใครมันจะทนได้ พี่ขอโทษนะแล้วพี่จะรีบจัดงานแต่งงานของเราให้เร็วที่สุด" ป๊อปปี้เลือกที่จัโกหกฟางเรื่องโดนวางยาเลิฟ เขาเพิ่งไปคุยกับแม่ของเธอเรื่องนี้มาท่านเป็นคนวางยาฟางจริงๆ

 

 

 

 

"ฟางไม่โกรธพี่หรอกค่ะ เป็นเพราะฟางควบคุมตัวเองไม่ได้เอง" เธอหันหลังให้เขา เธอไม่สามารถทนสู้หน้าเขาได้หรอกเธอพอจะจำตอนที่ยั่วยวนเขาได้แล้วมันอายมาก

 

 

 

 

"พี่ผิดเองแหละที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ฟางอย่าร้องนะ มากินข้าวมาเดี๋ยวพี่ป้อน" 

 

 

 

 

"พี่ป๊อป...ฟางว่าเรา..อย่ากันเถอะ" ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเธอพูดคำนั้นออกมา

 

 

 

 

"ทำไมละฟาง พี่ขอโทษ พี่พร้อมจะดูแลฟางทุกอย่าง ฟางให้โอกาสพี่นะคนดี" เราจับมือเธอไว้แน่น

 

 

 

 

"ฟางทำตามที่คุณพ่อสั่งไว้แล้ว ฟางขออย่านะคะ " เธอปาดนำ้ตาของตัวเองก่อนจะตกใจเมื่อป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมนำ้ตาที่หลั่งออกมาไม่ขาดสาย

 

 

 

 

"ไม่พี่ไม่อย่า พี่รักฟางมากนะ รักมาคนเดียวมาตลอดและตอนนี้ฟางก็เป็นเมียพี่แล้ว พี่ไม่อย่า" 

 

 

 

 

"แต่ฟางไม่เคยรักพี่เลย พี่ปล่อยฟางไปเถอะนะ ขอร้องนะคะพี่ป๊อป" 

 

 

 

 

"พี่จะทำทุกอย่างให้ฟางรักพี่ให้ได้ ฟางอย่าเพิ่งทิ้งพี่ไปตอนนี้เลยนะ ถ้าฟางทิ้งพี่ไปพี่ก็ไม่เหลือใครเลย อยู่กับพี่ก่อนได่ไหม" ฟางมองใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยนำ้ตา เธอรู้ว่าเขาเป็นคนดีมากแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเธอคิดกับเขาแค่พี่ชาย 

 

 

 

 

"ฟางยังไม่อย่ากับพี่ป๊อปก็ได้ " มือบางเช็ดนำ้ตาให้ป๊อปปี้ เขาไม่ใช่คนอ่อนแอง่ายๆ ที่จะมาร้องไห้แบบนี้แสดงว่าป๊อปปี้ต้องรักเธอมาแน่ๆ แล้วที่เธอยอมอยู่ต่อก็เพราะว่าสงสารเขาก็เท่านั้น

 

 

 

 

"เจ็บมากไหม พี่ขอโทษนะ นี่ยานะ"

 

 

 

 

"ขอบคุณมากค่ะ แล้วพี่ป๊อปไม่ไปทำงานหรอค่ะ"

 

 

 

 

"ก็ฟางเป็นแบบนี้ พี่จะไปทำงานได้ยังไงละ"

 

 

 

 

"ไม่ต้องเป็นห่วงฟางหรอกค่ะ พี่ป๊อปไปทำงานเถอะคุณแม่ก็อยู่แลัวยังมีแม่บ้านอีกเยอะเลย ไปทำงานเถอะคะ"

 

 

 

 

"งั้นพี่ไปทำงานนะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกพี่นะเดี๋ยวซื้อเข้ามาให้ " เมื่อป๊อปปี้ออกไปจากห้องเธอก็ไโทรหาเพื่อนทันที

 

 

 

 

"ฮัลโหล ยัยพ้อยฉันมีเรื่องจะถามแก"

 

 

 

 

"มีอะไรว่ามาเลยเพื่อนเลิฟ"

 

 

 

 

"คือถ้าก็อยู่ก็มีอาการร้อนๆ เหงื่อออก...แล้วก็มันรู้สึกแปลกๆ"

 

 

 

 

"อุ๊ยตายแล้ว นี่แกเป็นหรอฟาง แกรีบออกจากที่นั่นเลยนะเดี๋ยวฉันไปรับ"

 

 

 

 

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยพ้อย ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน แค่อยากรู้ว่าอาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร คือเพื่อนฉันฟากถามนะ"

 

 

 

 

"ก็ถ้ามีอาการแบบที่แกว่าแล้วไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แล้วมันรู้สึกต้องการปลดปล่อย แสดงว่าโดนยาเลิฟแน่ๆ"

 

 

 

 

"ยาเลิฟหรอ"

 

 

 

 

"ใช่ มันจะทำให้ความต้องการทางเพศสูง ยังไงก็ให้เพื่อนแกระวังตัวด้วยละอย่าไปกินของคนแปลกหน้า" เมื่อฟังแล้วเธอก็นึกถึงตัวเองคืนนั้นเธอก็ไม่ได้ทานอะไร ข้าวก็ไม่ได้ทาน แล้วอาการแบบนั้นมันมาจากไหน

 

 

 

 

"ขอบใจแกมากนะพ้อย เดี๋ยวว่างๆฉันจะโทรหาอีกนะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จะผ่านไปสองวันแล้วยัยฟางยังไม่ออกจากห้องเลย ยาป้านี่ดีจริงๆ"

 

 

 

 

"แน่นอนค่ะ แถวบ้านป้าคนใช้เยอะ"

 

 

 

 

ฟางเดินลงมาข้างล่างได้ยินเสียงคนคุยกันจึงเดินเข้าไปดูแต่ได้ยินคำว่ายาและชื่อตัวเองจึวหยุดฟัง

 

 

 

 

"เราต้องให้คุณป๊อปใช้ยาบ่อยๆแล้วแหละค่ะ จะได้เอาคุณหนูฟางอยู่สักที" ฟางตกใจใจเมื่อได้ยินเสียงคุยกันชัดๆนี่เธอโดนวางยาจริงๆสินะ แล้วคนที่วางก็คือป๊อปปี้ผู้ชายที่เพิ่งบิกว่าไม่รู้เรื่องอะไร แต่ที่เธอเสียใจกว่านั้นคือแม่ของเธอสมรู้ร่วมคิดกับป๊อปปี้

 

 

 

 

"อีกไม่นานฉันก็คงจะได้อุ้มหลานแล้วแหละป้าจันทร์ " ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงมารดามีความสุขกว่าปกติ แม่เธอไม่สนใจความรู้สึกของเธอบ้างเลยทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูก อะไรๆก็เข้าข้างแต่ป๊อปปี้ถึงขนาดช่วยป๊อปปี้วางยาเธอ เธอจำได้แล้วคงจะเป็นนมแก้วนั้นสินะที่ใส่ยาให้เธอกิน

 

 

 

 

"ทั้งๆที่ฟางอุส่าห์ยอมอยู่กับพี่ แต่ทำไมพี่ป๊อปทำกับฟางแบบนี้ " ฟางค่อยๆเดินออกไปบริเวณอื่นช้าๆ เพราะยังเจ็บตรงนั้นอยู่ 

 

 

 

 

"ในเมื่อขออย่าดีๆพี่ป๊อปไม่ยอม ฟางก็จะทำในสิ่งที่ฟางคิด" 

 

 

 

 

"สวัสดีค่ะพี่โทโมะเย็นนี้ว่างไหม"

 

 

 

 

"ฟางก็คิดถึงพี่เหมือนกัน มารับฟางที่บ้านคู่หมั้นนะคะ"

 

 

 

           

 "แล้วคุณแม่กับพี่ป๊อปจะรู้ว่าการวางยาฟางมันไม่ได้ผลอะไรเลย....มันยิ่งทำให้ฟางอยากอย่ากับพี่ป๊อปเร็วขึ้น"

 

            

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------

 

 เม้นเยอะๆนะ ตอนนี้สั้นไปหน่อยเดี๋ยวตอนหน้าจะมาอัพให้เยอะๆ