[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                               8

เขาได้แต่มองแผ่นหลังบอบบางของผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังนั่งมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าที่กำลังแข่งกันส่องแสงไปเต็มท้องฟ้า

ร่างบางเริ่มจะสั่นเทาเพราะความหนาวเย็น แขนสองข้างที่เคยวางแนบข้างตัว ถูกเลื่อนขึ้นมากอดตัวเอง

ป๊อปปี้ที่เห็นปฏิกิริยาของเธอ จึงเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับเสื้อกันหนาวตัวหนึ่ง

ก่อนที่จะคลุมให้เธออย่างอ่อนโยน...

"ขอบคุณค่ะ"

ฟางเอ่ยพลางหันไปหอมแก้มเขาตามที่เขาขอเอาไว้ โดยที่ครั้งนี้เขาไม่ต้องบอกเธอเลย

"ครั้งนี้ไม่ต้องบอกแฮะ ฮ่าๆ"

เขาพูดลอยๆ อย่างล้อๆ แถมยังมีหัวเราะเบาๆ ให้เธอได้ยินเพียงเพราะอาการน่ารักๆ ที่เธอเก็บไม่อยู่ หน้าของเธอจึงเป็นสีแดงระเรื่อแบบนี้น่ะสิ

"หยุดหัวเราะนะ!"

"ก็หยุดน่ารักสักทีสิ"

"คะ?"

เธอได้แต่มองเสี้ยวใบหน้าหล่ออย่างไม่เข้าใจ เขาต้องการสื่ออะไรให้เธอเข้าใจกันแน่ ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ เขาตั้งใจจะแกล้งอะไรเธออีก...

...ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาทำดีกับเธอแบบนี้

"ก็ท่าทางแบบนี้น่ะสิ มันน่าจับกดนัก"

ประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเขาทำเอาเะอหน้าแดงจัดมากกว่าเดิม นี่เขาพูดอะไรออกมา...!!

"บะ บ้า!"

"เขินอีกละ"

"เปล่านะ!!"

"ยังจะมาเถียง เห็นอยู่ชัดๆ"

เขาพูดพลางหันไปมองใบหน้าหวานที่กำลังง่ำงออย่างน่ารัก เชิดหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเล็กน้อย...

'คนอะไรน่ารักชะมัด...'

แต่เขาต้องชะงักเมื่อเธอเอ่ยปากขด้วยใบหน้ากังวล

"พี่ป๊อป ฟางถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"

"อืม อะไรหรอ?"

"คือ..."

"..."

"พี่ป๊อปแต่งงานรึยังคะ"

ก่อนที่เธอจะตัดสินใจหันไปถามคำถามที่ค้างคาในใจมานานกับเขา

มันเป็นอะไรที่มันสามารถทำให้...

...เธอจะได้ตัดใจจากเขาได้จริงๆ สักที

"ยังน่ะ รอเจ้าสาวกลับมาอยู่"

"พี่พิมไปไหนหรอคะ?"

เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มกลับมาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปมองดูเหล่าดวงดาวอีกครั้ง

ที่แท้ก็ยังกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับพิม...

"เจ้าสาวพี่ดันหนีไปเมืองนอกน่ะ"

"..."

"นี่ก็จะสามปีแล้ว..."

เขาตอบพลางหันไปมองใบหน้าหวานที่มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตากลมสวย

เธอกำลังคิดไปไกลแน่ๆ...

เธอคงกำลังคิดว่าเขาพูดถึงพิมอยู่

ทั้งๆ ที่คนที่เขาพูดมันหมายถึงฟาง ผู้หญิงใจร้ายที่หนีเขาไปเกือบสามปี พึ่งจะกลับมาเยี่ยมกัน...

...แต่อีกสักพักเธอก็จะกลับไปแล้ว

เขาต้องเคลียร์ทุกอย่างกับเธอคืนนี้!

"แถมตอนนี้ เธอก็กลับมาแล้วด้วย แต่..."

"...?"

"เธอกำลังจะกลับไป..."

ฟางเริ่มที่จะสับสนและสงสัย...

...เขากำลังพูดถึงใครกันแน่

เธอก็เป็นคนที่หนีหายไปเกือบสามปี และตอนนี้ก็กลับมาแล้ว แถมยังกำลังจะกลับไปอย่างที่เขาบอก

มันตรงเกือบทุกอย่าง...

แต่ยังไงคนๆ นั้นก็ไม่มีวันที่จะใช่เธอแน่ๆ

"ใครหรอคะ..."

เธอหันไปถามเขา มองหน้าเขามัวๆ เพราะหยาดน้ำตาที่กำลังคลออยู่ที่ดวงตาของเธอ และมันทำท่าจะร่วงหล่นลง

"ฟางไงล่ะ..."

เขากระซิบเข้าที่ข้างๆ ใบหูของเธอ ทำเอาเธอหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

ไม่จริงน่า...

นี่เขากำลังแกล้งเธออยู่ ใช่มั้ย

"พี่โกหก ฟางไม่ตลกนะ"

"คิดว่าพี่ตลกด้วยมั้ยล่ะ?"

ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาฟางถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ

"พี่พูดจริงนะฟาง..."

"..."

"ที่พี่ไม่พูดตั้งแต่เรากลับมา เพราะพี่กลัว..."

"..."

"พี่กลัวว่าเราจะไม่รักพี่แล้ว แต่ตอนนี้พี่มั่นใจ ว่าเรายังรักพี่อยู่"

"ใครบอกว่าฟางรักพี่"

"จะพิสูจน์มั้ยล่ะ"

"เอาสิ"

เธอตกลงคำท้าของเขาอย่างงายดาย แต่ก็ต้องรีบร้องห้ามทันที่เห็นเขาทำท่าจะปีนข้ามราวระเบียง

เล่นแบบนี้เธอไม่สนุกแล้วนะ!

"พี่ป๊อปกลับมานี่นะ อย่าปีนสิ!"

"แล้วพี่จะอยู่ไปทำไมล่ะ เราก็ไม่รักพี่แล้ว..."

ป๊อปปี้พูดอย่างเศร้าๆ ก่อนที่จะไม่ยอมหยุดปีน เธอจึงต้องเป็นคนยื้อแขนของเขาเอาไว้

"พี่ป๊อปไม่เอา! ไม่เล่นแบบนี้นะ"

"นี่ไงห่วงพี่แบบนี้ไม่เรียกว่ารักได้ไง"

เขาพูดพลางปีนกลับลงมาจากราวระเบียง ก่อนจะเข้ามาเกี่ยวเอวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด

"ไม่รู้แหละ ชิ"

"แล้วตกลงเจ้าสาวคนเนี้ยะ จะยอมมาแต่งรึยังครับ"

"รอให้กลับมาก่อนแล้วกัน"

ฟางพูดเบาๆ แต่เขาพอที่จะได้ยินพลางเบนหน้าหลบสายตาของเขาที่กำลังมองเธอยู่อย่างเขินๆ

"สัญญาแล้วนะ"

"อะ อื้ม"

เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง แก้มใสทั้งสองข้างแดงเป็นลูกตำลึงสุกอย่างห้ามไม่ได้

ทำเอาเขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"ฮ่าๆ แฟนใครก็ไม่รู้น่ารักชะมัดเลย"

"ยังไม่ได้ตกลงจะเป็นเลยนะ!"

"งั้นเดี่ยวคืนนี้ต้องลงโทษ จนกว่าจะยอมตกลงแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ"

เขาพูดพลางช้อนตัวเธอขึ้นอุ้ม ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องนอนไปอย่ารวดเร็ว โดยไม่ลืมล็อกประตู

"กรี๊ดดดดด!! หยุดนะไอพี่บ้าลามก!!"

                              - The end -

อัพให้ทีเดียวสองตอน ถือว่าเป็นของขวัญต้องรับปีใหม่ก็แล้วกัน รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ขอบคุณที่ตามเรื่องนี้จนจบ แม้จะเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง ยังไงก็รักนะ เยิฟๆ

ส่วนเรื่องพนันระหว่างฟางกับโทโมะที่ทุกคนสงสัยกัน ไม่ขอเฉลยนะ ปล่อยให้สงสัยต่อไป ฮ่าๆๆ