หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
“หนาวจัง"ฟางออกมาจากห้องน้ำแล้วรีบเข้ามาแต่งตัวก่อนจะเอาผ้าถุงไปตากที่ระเบียงบ้านแล้วเดินกลับมาเช็ดผมและหวีผมในห้อง
 
 
 
“คุณป๊อปจะอาบน้ำรึยังนะนี่ก็4ทุ่มแล้วด้วยสิ”ฟางพลางชะเง้อมองนาฬิกาแขวนก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องน้ำอีกห้องที่
อยู่ตรงชั้น2ด้านหลังบ้านก็เห็นห้องน้ำเปิดว่างอยู่พื้นห้องน้ำแห้งสนิทก็เดินตามหาป๊อปปี้
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ ดึกแล้วไปอาบน้ำเถอะค่ะ”ฟางเดินมาเจอป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ที่ชานบ้านตรงโต้ะมีขวดเหล้าวางอยู่ พอฟางเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นป๊อปปี้ถือกรอบรูปครอบครัวของเขาที่มีพ่อ แม่ เขาในวัยเด็ก
และแครอลตอนเด็กๆถ่ายรูปด้วยกันยิ้มอย่างมีความสุข
 
 
 
 
“มานั่งตากน้ำค้างเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกค่ะ”ฟางนั่งลงข้างๆชายหนุ่มแล้วพูด
 
 
“เรื่องของชั้น เธอไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปี้พูดและวางรูปลงก่อนจะดื่มเหล้าจนหมดแก้วแล้วจะชงเหล้าต่อแต่ฟาง
รั้งแขนไว้ไม่ให้ป๊อปปี้ดื่มเหล้าต่อ
 
 
 
“พอเถอะค่ะ อย่าดื่มอีกเลย”ฟางพูดด้วยความเป็นห่วง
 
 
“เรื่องของชั้น จะมายุ่งอะไรอยากนอนก็นอนไปสิ เพราะยังไงพรุ่งนี้ชั้นก็ใช้งานเธอหนักแน่”ป๊อปปี้
พูดขู่แต่ฟางกลับนั่งนิ่งไม่ไปไหน
 
 
“ทำไมต้องดื่มหนักแบบนี้ด้วยค่ะ ดึกแล้วไปนอนเถอะค่ะ ถ้าจะนอนก็นอนพร้อมกันสิคะ”ฟางพูดป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะวางแก้วเหล้าแล้วหันไปมองฟาง ฟางรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรจึงเขยิบห่างแต่ช้าไปสำหรับเขา ป๊อปปี้รวบตัวฟางมาใกล้ทันที
 
 
 
“ปล่อยฟางนะคุณป๊อป”ฟางพยายามขืนตัวหนี
 
 
“หึ อยากนอนพร้อมชั้นไม่ใช่หรอ หึ แล้วจะหนีไปไหนล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือที่เหมือนปลาหมึกล้วงเข้าไปในผ้าถุงที่ฟางใส่อยู่แล้วลูบไล้ไปตามต้นขาจนฟางขนลุกซู่
 
 
 
“ฟางไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ ฟางแค่ไม่อยากให้คุณป๊อปดื่มเหล้าอีก”ฟางพูดแล้วไม่มองหน้าป๊อปปี้ที่จ้องมา
 
 
“แล้วจะเอาอะไรมาเบนความสนใจชั้นจากเหล้าล่ะ รึว่าจะเป็นตัวเธอ หืมม”ป๊อปปี้พูดแล้วกระซิบประโยค
หลังข้างหูฟางแล้วแกล้งฟางด้วยการใช้ลิ้นเลียที่ติ่งหู ฟางขนลุก กระตุกตัวเองแล้วพยายามดิ้นหนีป๊อปปี้
 
 
 
 
“ไม่นะ ฟางไม่ได้หมายความแบบนี้นะคุณป๊อป”ฟางดิ้นไปมา
 
 
 
“ทำไม ทีกับชั้นล่ะขืนตัวหนีละทีไอ้เด็กธามไทนั่นล่ะแทบขึ้นคร่อมกันกลางบ้านชั้น ทั้งๆที่เธอเป็นเมียชั้นแท้ๆอย่ามาสะดีดสะดิ้งหวงตัวหน่อยเลยป่ะ ใช่สิ ชั้นมันไม่ได้เร้าใจเท่าไอ้ชู้เด็กนั่นสินะ”ป๊อปปี้พูดพาลกึ่งตัดพ้อกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งที่เขาไว้มจฟางแต่ฟางกลับทำแบบนี้กับเขา ฟางเงยหน้ามองป๊อปปี้อย่างน้อยใจเช่นกันที่เขาไม่ฟังเธอเลยก็เลิกดิ้นยอมนั่งให้ป๊อปปี้กอดอยู่อย่างนั้น
 
 
 
“ไม่ว่าฟางจะพูดยังไงคุณก็ไม่มีทางจะเชื่อฟางเลยใช่มั้ยคะ”ฟางพูดออกมาเสียงสั่นกลั้นน้ำตาแห่วรสามน้อยใจไว้
 
 
 
“ก็เล่าทุกอย่างมาสิ”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางเงยหน้าไปมองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อหู ทั้งๆที่หลายวัน
ที่ผ่านมานี้เขาไม่เชื่อและใช้งานเธอหนักๆสารพัดแต่นี่ทำไมจู่ๆ อยากจะฟังเธอง่ายๆแบบนี้ล่ะ
 
 
 
“ทำไมตอนนี้คุณป๊อปถึงอยากฟังแล้วล่ะคะ ทั้งๆที่ตอนแรกคุณป๊อปเองไม่เชื่อไม่รับฟังอะไรฟางเลย”ฟางถาม
 
 
“ชั้นแค่อยากจะรู้ไง ว่าคำโกหกของเธอจะเป็นยังไงอีกเล่ามาสิ”ป๊อปปี้ว่าทำเอาฟางเม้มปากแน่น
 
 
 
“แล้วแต่คุณนะคะจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหกของฟางก็ได้ แต่ฟางอยากจะบอกว่าวันนั้นคุณแค
รอลใช้ให้ฟางไปซื้อของที่ห้างเอาไปให้เพื่อนเธอที่โรงแรมนี้ ตอนที่ฟางไปซื้อฟางก็เจอผู้ชายคนนั้น
เค้าชนฟางและช่วยประคองไม่ให้ฟางล้ม พอฟางซื้อของละเอาของไปให้ที่โรงแรมพาเจอพนักงาน
ทำดอกไม้หล่นฟางจะหยิบให้ฟางก็รู้สึกง่วง พอตื่นมาฟางก็นอนบนเตียงนั่นอย่างที่ทุกคนเห็น
แล้ว”ฟางพูดเรื่องทั้งหมดออกมาป๊อปปี้นิ่งฟังแล้วคิดอะไรเงียบๆ
 
 
“แล้วซองถุงยางที่ใช้แล้วล่ะมันหมายความว่าไง ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะที่เห็นผู้หญิงผู้ชายนอนด้วย
กันไม่ใส่อะไรเลยแล้วจะไม่มีอะไรกันน่ะ”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง
 
 
“ฟางไม่รู้ค่ะ ฟางไม่ได้มีอะไรกับเค้านะคะ แล้วแต่คนจะเชื่อเถอะค่ะ เพราะพูดอะไรไปคุณก็ไม่เชื่อ
อยู่ดี”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆผละจากกอดป๊อปปี้แล้วเดินกลับเข้าไปนอน ป๊อปปี้มองตามคนตัวเล็กที่
เดินเข้าห้องไป
 
 
 
 
“ฮัลโหลพี่ป๊อป โบว์มีความจริงจะมาบอกพี่ค่ะ”โบว์พูด
 
“อะไรหรอโบว์ ความจริงอะไร”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“ก็ผู้ชายที่นอนกับฟางที่โรงแรมไงคะ วันนี้เค้ามาหาน้องแครอลที่บ้านค่ะ”โบว์พูดทำให้ป๊อปปี้ชะงัก
นึกถึงเหตุการณ์ตอนกลางวันที่ธามไทและฟางกอดกัน
 
 
“เค้าเป็นเพื่อนแครอลก็ต้องมาหากันที่บ้านล่ะน่า”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิด
 
 
“แต่โบว์ได้ยินพวกเค้าพูดถึงเรื่องที่โรงแรมวันนั้นกันนะคะ เค้าบอกว่าเค้าจัดฉากตามที่แครอล
สั่ง”โบว์พูดทำเอาป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
“บะ โบว์ต้องการจะช่วยยัยนั่นล่ะสิถึงได้พูดเรื่องนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ช่วย โบว์ช่วยฟาง จริงสิ แล้วนี่ฟางไปไหนหรอคะพี่ป๊อป โบว์ว่าจะมาหาที่บ้านก็ไม่มี”โบว์พูด
 
 
“เอ่อ ไม่รู้สิ กลับบ้านมั้ง แค่นี้ก่อนนะ พี่ไปหาเขื่อนก่อน”ป๊อปปี้โกหกแล้ววางสายไป
 
 
 
 
“สิ่งที่เธอพูดมันคือเรื่องจริงงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด พวกผู้หญิงน่ะดีแต่สร้างเรื่องโกหกแล้วฟางจะโกหก เขาอยู่รึเปล่าล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
“พอได้แล้ว ชั้นเหนื่อย”แครอลพูดแล้วขืนตัวหนีออกจากธามไทแล้วนอนหันหลังใส่
 
 
“แหม อุตส่าห์ช่วยเธอหมดทุกอย่างแถมยังโดนพี่เธอชกอีก มันก็ต้องมีค่ารักษาพยาบาลหน่อยสิ”ธามไทพูดแล้วพลิกตัวมาโอบกอดแครอลก่อนจะจูบลงที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของแครอลทำเอาหญิงสาวหน้าแดงจัดขนลุกซู่
 
 
 
“ชั้นก็นอนกับนายแล้วไง จะเอาอะไรอีก เสร็จแล้วก็รีบๆลุกออกไปสิ เดี๋ยวพี่ป๊อปกลับมาเห็นเข้าก็
บ้านแตกพอดี”แครอลพูด
 
 
 
“หึ พี่เธอพาพี่สาวคนนั้นออกบ้านไป ชั้นทายนะ อีกนานกว่าจะกลับเพราะเค้าต้องเคลียร์กันยาว”ธามไทพูดยิ้มๆ
 
 
 
“นี่ ไม่มีวันพี่ป๊อปต้องไม่คืนดีกับยัยนั่นชั้นไม่ยอม โอ๊ย”แครอลผลักธามไทแล้วลุกขึ้นว่าก่อนจะเอามือกุมที่ท้องน้อยตัวเองไว้
 
 
 
“แครอล ชั้นว่าเธอเลิกแค้นอะไรพี่สาวคนนั้นเถอะนะ เรื่องพ่อแม่เธอมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ที่
สำคัญชั้นดูก็รู้แล้วนะว่าพี่เธอรักพี่สาวคนนั้นมากแค่ไหน อย่าขวางเค้าเลย”ธามไทพูด
 
 
 
“ไม่ พ่อแม่ที่ชั้นรักต้องมาเสียไปแบบนั้นเพราะความเห็นตัวของพ่อยัยนั่น นายไม่มาเป็นชั้นนายไม่รู้
สึกหรอก ส่วนเรื่องพี่ป๊อปน่ะหรอ ถ้ายัยนั่นไปพ้นๆพี่ป๊อปแล้วพอเรื่องซายังไงพี่ป๊อปก้ต้องลืมยัยนั่นได้อยู่ดี ก็แค่หวั่นไหวตอนอยู่ด้วยกันเท่านั้น”แครอลเถียง
 
 
“เธอก็เหลือแค่พี่เธอกับเธอ2คนแล้วนะ เธอยังคิดจะทำลายความสุขของพี่เธอจริงๆหรอ ทั้งๆที่พี่
เธอน่ะเค้ารักและตามใจเธอมาตลอดเนี่ยนะ”ธามไทพูด
 
 
 
“ชั้นก็แค่อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่ชั้นเท่านั้น ยัยนั่นน่ะไม่ดีพอที่จะคู่กับพี่ชั้นหรอก”แครอลเชิด
หน้าใส่ธามไท
 
 
 
 
“แล้วชั้นล่ะ ดีพอสำหรับเธอรึยัง”ธามไทพูดทำให้แครอลชะงัก
 
 
 
“ชะ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินกว่าเพื่อน ส่วนเรื่องเมื่อกี้ที่ชั้นยอมนายเพราะมันคือสิ่งที่แลกกับการทำงานของนายสำเร็จถือว่าหายกัน เสร็จแล้วก็ออกไปสิ”แครอลพูดแล้วไม่มองธามไทโดยที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นมองแครอลด้วยความเสียใจ ทั้งรักทั้งรอเธอแค่คนเดียวทำให้ทุกอย่างและใช้ร่างกายผูกมัด สุดท้ายแครอลก็ไม่เคยมองกลับมาเลย
 
 
 
“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็ยอม แต่ชั้นดีใจนะที่คนแรกของเธอคือชั้น”ธามไทพูดก่อนจะสวม
เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องของแครอล
 
 
 
“ชั้นจะไม่มีวันมีพี่สะใภ้เป็นเธอแน่ๆนังลูกฆาตกร”แครอลพูดเสียงแข็ง
 
 
 
ธามไทเดินลงมาจากห้องแครอลในตอนหัวค่ำแล้วกำลังจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองก็แปลกใจที่
เห็นโบว์ กั้ง เขื่อน เฟย์ โทโมะและแก้วเดินมาขวาง
 
 
 
“พวกคุณมีธุระอะไร”ธามไทมองหน้าทุกคน
 
 
“พวกเราอยากจะคุยกับนาย นายพอมีเวลาจะคุยกับพวกเรารึเปล่าล่ะ”โบว์พูด ธามไทมองหน้าโบว์
และทุกคนสลับกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตื่นได้แล้ว”ป๊อปปี้เดินมาปลุกฟางที่นอนหลับอีกห้องเสียงดัง
 
 
“นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว ชั้นจะกินข้าว เร็วๆ”ป๊อปปี้พูดออกคำสั่ง
ฟางรีบลุกแล้ววิ่งเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก่อนจะรีบออกมาทำข้างต้มให้ป๊อปปี้ แต่เมื่อเอา
ข้าวต้มมาเสิร์ฟก็พบก็พบว่าป๊อปปี้นั่งกินกาแฟกับปาท่องโก๋อ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจฟางเลย
 
 
 
“อ้าว แล้วข้าวนี่ล่ะคะ”ฟางมองชามข้าวต้มตัวเองที่ทำ
 
 
 
“ชักช้า ชั้นขี้เกียจรอ เธอกินเองละกัน อ้อ เสร็จแล้วก็รีบลงมาด้วยล่ะ ชั้นมีงานให้เธอทำ”ป๊อปปี้พูด
ก่อนจะเดินลงไป ฟางเหวอก่อนจะนั่งกินข้าวต้มของตัวเองอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
“เร็วๆหน่อย ทำงานให้มันแข็งขันหน่อยสิ”ป๊อปปี้นั่งสั่งฟางที่ยกกระถางดอกไม้ย้ายไปมาในร่ม ฟาง
ที่ยกกระถางดอกไม้มาจัดตรงมุมบ้านพลางปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย ป๊อปปี้แอบมองฟางที่ปาด
เหงื่อตัวเองแล้วมีรอยเปื้อนของดินที่แก้มก็แอบยิ้ม
 
 
 
"โอ๊ะ"ฟางที่ยกกระถางเดินไปมาหลายรอบกลางแดดทำให้คนตัวเล็กเริ่มเซและยกกระถางในมือไม่ไหว ทำให้เธอต้องนั่งพักก่อนที่จะเดินไปต่อ โดยที่ชายหนุ่มชะงักแอยมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง
 
“โอ้ย ทำอะไรชักช้า มานี่เลยเธอน่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางยกกระถางมาวางไว้ที่มุมบ้าน ก่อนจะเดินนำฟางมาที่บึงบัว
 
 
 
“จะเอาดอกบัวไปเก็บดอกบัวให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูด ฟางเหวอแม้บึงบัวที่บ้านสวนป๊อปปี้จะไม่ใหญ่
มากแต่ว่าเธอเองว่ายน้ำไม่เป็นจะให้ลงไปได้ไง
 
 
 
“ฟะ ฟางว่ายน้ำไม่เป็นหรอกค่ะ คืองานนี้ฟางไม่ทำได้มั้ยคะ”ฟางพูดอึกอัก
 
 
 
“เธอนี่ เรื่องมากชะมัด งั้นมานี่ ลงไปพร้อมกันนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ถอดเสื้อแล้วกระโดดลงบึงบัวไป
ฟางหน้าแดงจัดเมื่อเห็นป๊อปปี้ถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงไปในบึงบัว
 
 
 
“ว้าย”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากตัวลงน้ำไป ฟางตกใจรับเกาะไหล่ป๊อปปี้แน่น
 
 
 
“ชักช้าอยู่นั่นล่ะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ชั้นจะได้ดอกบัวล่ะ หืม”ป๊อปปี้พูดแล้วเอาจมูกเข้าไปคลอเคลีย
กับแก้มฟางเพราะตอนนี้เขากับเธออยู่ใกล้กันมาก
 
 
 
“ถ้ากลัวจมก็เกาะชั้นนี่ล่ะ ไม่ต้องปล่อยมือ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะว่ายไปเด็ดดอกบัวโดยที่มาฟางเกาะตัวเขา
และช่วยถือดอกบัวไว้
 
 
 
“เท่านี้คงพอแล้วมั้งคะ”ฟางพูดแล้วมองดอกบัวในมือของเธอป๊อปปี้ว่ายไปที่ฝั่งแล้วเอาดอกบัวขึ้น
ไปไว้แต่พอฟางจะขึ้นไปกลับถูกป๊อปปี้ดึงลงไปในน้ำอีกครั้ง
 
 
 
 
ตูม
 
 
ฟางรีบกอดป๊อปปี้ในน้ำแน่นเพราะกลัวจม
 
 
 
“คุณป๊อปจะแกล้งฟางทำไมคะ ฟางบอกแล้วว่าฟางว่ายน้ำไม่เป็น”ฟางเกาะป๊อปปี้แน่นแล้วว่า
 
 
 
“ใครแกล้ง แต่ชั้นจะลงโทษเธอขอหาชักช้ายืดยาดต่างหากล่ะ”พูดจบป๊อปปี้ก็รวบตัวฟางไปจูบทันที
ฟางตาโตตกใจเมื่อโดนจู่โจมแบบนั้น แต่จะปล่อยมือก็ปล่อยไม่ได้ ป๊อปปี้จึงใช้ลิ้นสอดเข้าไปใน
โพรงปากเล็กของฟางเพื่อหยอกล้อกับลิ้นของฟางก่อนที่ฟางจะเริ่มโอนอ่อนแล้วยอมรับกับรสจูบที่
ชายหนุ่มมอบให้ในบึงบัวนั้น
 
 
 
 
 
ได้ข่าวว่าโกรธฟางอยู่นะพระเอกของเรา ในบึงยังไม่เว้นนะๆ