หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ายย ปล่อยชั้นนะ ไอ้บ้า ปล่อยย”แก้วดิ้นในรถร้องโวยวายเมื่อโทโมะที่เปิดเพลงเสียงดังลั่นกลบ

เสียงร้องของแก้ว พลางมองแก้วอย่างอารมณ์ดีที่ตัวเองเอาเนคไทมัดมือแก้วเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

“ไอ้บ้าโทโมะ อย่าให้ชั้นหลุดไปนะ ชั้นจะฆ่านาย”แก้วยังพูดว่าโทโมะไม่หยุดจนโทโมะมาจอดที่

บ้านริมทะเล

 

 

 

“จุ๊ๆ ลำพังน่ะ แค่อยู่ที่นี่เธอต้องหาทางกลับบ้านได้แน่ๆงานนี้ต้องวางแผนดีๆ”โทโมะพูดจบก็เดินมา

ทางฝั่งแก้วแล้วอุ้มแก้วเข้าไปในบ้านทันที

 

 

 

“อะไรคะนายน้อย ทำไมอุ้มหนูคนนี้มาแบบนี้”แม่บ้านโทโมะวิ่งมาถามโทโมะทันที

 

“ป้าช่วยชั้นด้วย เค้าลักพาตัวชั้นมา”แก้วโวยวายแล้วใช้2มือที่ทุบอกโทโมะที่อุ้มตัวเอง

 

 

“ป้า นี่เมียชั้นเอง เอางี้ป้าช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ”โทโมะพูดก่อนจะเรียกคนงานผู้ชายมา2คนแล้วให้

จับแก้วไว้

 

 

 

“จะดีหรอคะนายน้อย”แม่บ้านถามด้วยความไม่แน่ใจ

 

 

 

 

“ดีที่สุดเลยครับ สำหรับเมียผมคนนี้ต้องแบบนี้”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปหาแก้ว

 

 

“นายพูดอะไรน่ะ นี่ร่วมมือกับคนในบ้านจะทำอะไรชั้นห้ะ”แก้วโวยวาย

 

 

 

“เดี๋ยวก็รู้จ้ะเมียจ๋า”โทโมะพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แต่แก้วไม่ยอมแพ้ ศอกใส่คนงาน2คนของโท

โมะแล้วตีเข่าก่อนจะวิ่งหนีทั้งๆที่โดนมัด

 

 

 

“ป้าเอาเลย”โทโมะพูดก่อนจะเรียกป้าแม่บ้านที่วิ่งมาพร้อมกับผ้าขาวผืนหนึ่งอุดจมูกของแก้ว

 

 

 

“อื้อออ อ่อย อั้น อ้ะ”แก้วดิ้นอู้อี้ ซักพักก่อนจะสลบไป โทโมะอุ้มแก้วไว้ทันที

 

 

 

“เอาล่ะ ไอ้แสง ไอ้ชม เตรียมเรือ ชั้นจะพาเมียชั้นไปฮันนีมูนที่เกาะของชั้นซะหน่อย”โทโมะพูด

ก่อนจะมองแก้วที่หลับในอ้อมกอดตัวเอง หึ คราวนี้ชั้นจะทำให้เธอหายพยศแน่

 

 

 

 

 

 

“อ้าวกั้งหวัดดีจ้า มาหาฟางหรอ”โบว์พูดทักเมื่อเห็นว่ากั้งมาหาที่หน้าบ้าน

 

 

“ฮะ มาหาฟางเพื่อบอกข่าวเรื่องพ่อของเค้าฮะ ส่วนนี่ก็ของคุณโบว์”กั้งยื่นดอกกุหลาบแดงให้โบว์

โบว์รับมันมาด้วยความเขินอาย

 

 

“อะไรเนี่ยมายุ่งอะไรกับน้องชั้นห้ะ”ป๊อปปี้ที่กลับมาจากที่ทำงานก็บีบแตรใส่กั้งและโบว์ทันที

 

“เค้ามาส่งข่าวเรื่องพ่อของฟางเฉยๆนะคะพี่ป๊อป”โบว์ช่วยพูด

 

 

“หรอ ละดอกไม้ในมือนั่นล่ะๆ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นดอกไม้ในมือโบว์ โบว์รีบเอาดอกไม้ซ่อนทันที

 

“มีอะไรหรอคะ คุณป๊อป คุณโบว์”ฟางที่เห็นรถป๊อปปี้มาแล้วแต่ไม่เข้ามาในบ้านก็ออกมาถาม

 

 

“นี่เธอดูเพื่อนเธอซะบ้าง ว่าคิดจะทำอะไรน่ะ เจียมตัวเองซะบ้าง อย่าริมายุ่งกับน้องชั้น”ป๊อปปี้พูด

อย่างหงุดหงิดเล่นเอากั้งจ๋อยลงไปทันที

 

 

 

“พี่ป๊อป พูดแบบนี้เกินไปแล้วนะ กั้งเค้าก็แค่มีน้ำใจเอาดอกไม้มาใกโบว์แค่นี้เอง”โบว์พูด

 

 

“โบว์จะไปรู้อะไร ว่าสมัยนี้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ มาหาเราเพราะหวังในเงินทองเราน่ะสิไม่ว่า ละยิ่งพวก

จนๆนะ คงกะจะมาตกถังข้าวสารสิท่า”ป๊อปปี้ว่ากั้งเล่นเอาฟางสะอึก เพราะเธอเองก็จนเหมือนๆกั้งเช่นกัน

 

 

 

“คุณป๊อปคะ บางทีคนรวยๆแล้วนิสัยเสียก็มีนะคะ คนจนๆอย่างพวกเราบางทีเค้าอาจะพอใจกับสิ่งที่

เป็นอยู่แล้ว ไม่คิดจะเกาะใครกินอย่างที่ใครเค้าว่ากันนะคะ คุณป๊อปน่ะ ปิดกั้นเกินไปแล้ว”ฟางว่า

 

 

“นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครห้ะ มาเถียงชั้นฉอดๆแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้โมโหเดินมากระชากแขนฟางไปชิดตัว

เองอย่างแรง

 

 

 

“คะ คุณป๊อปคะ ฟางเจ็บ”ฟางร้องแล้วพยายามจะแกะมือป๊อปปี้ออก แต่ป๊อปปี้บีบแขนฟางแน่นมาก

 

 

“คุณป๊อปครับ พอเถอะอย่าทำฟางเลย แขนฟางแดงไปหมดแล้วนะ”กั้งรีบไปห้ามป๊อปปี้เช่นเดียวกับโบว์

 

 

“หึ่ย อยากจะคุยอะไรกันก็รีบคุย แต่คุยหน้าบ้านนี้นะ ห้ามเข้ามาขโมยของในบ้านชั้นอีกเป็นอันขาด

ส่วนนายเองก็ห้ามยุ่งกับน้องชั้น ไว้”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะขับรถไปในบ้าน

 

 

“เจอพ่อฟางแล้วหรอ แล่วนี่พ่อฟางเป็นยังไงบ้างกั้ง”ฟางรีบถามกั้งทันทีเพราะก่อนหน้านั้นกั้งสัญญาว่าจะตามหาพ่อที่มาอยู่กรุงเทพให้เธอ

 

 

“ตอนแรกแกก็อยู่กรุงเทพนี่ล่ะ ตอนนี้เค้าลงใต้ไปทำงานกับเพื่อนนะ ลุงแกบอกว่าไม่ต้องห่วง เพราะที่โน่นเพื่อนลุง

เค้าทำโรงแรมอยู่คงได้เงินดีแน่ๆ”กั้งพูด

 

 

 

“แค่พ่อทำงานแล้วไม่เข้าบ่อนแค่นี้ชั้นก็ดีใจแล้วล่ะ แล้วเอ่อ กั้งกับคุณโบว์”ฟางพูดก่อนจะหันไป

มองกั้งและโบว์สลับกัน

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฟางเห็นกั้งเป็นคนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอ กั้งจะพิสูจน์ให้คุณป๊อปเห็นเองว่ากั้ง

ไม่ได้มาเกาะคุณโบว์”กั้งพูดแล้วสบตากับโบว์นิ่ง

 

 

“เอาล่ะๆ พูดอะไรก็ไม่รู้ โบว์ไปดีกว่า”โบว์พูดก่อนจะเดินหนีเข้าไปในบ้านเพราะความเขินอาย

 

 

“เอาว่ะ ลองเด็ดดอกฟ้าซักตั้งจะเป็นไรไป”กั้งพูดแล้วยิ้มก่อนจะพูดคุยกับฟางซักพักแล้วแยกกันไป

 

 

 

 

ปี้นๆ เมื่อกั้งออกไปได้สักพักเสียงแตรรถก็ดังขึ้น ทำให้ฟางหลบแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆรถสปอร์ตสีแดงก็พุ่งเข้ามาในบ้าน

 

 

"ป๊อป มาพูดกับหวายให้รู้เรื่องเลยนะ"หวายลงรถมาแล้วรีบโวยวาย

 

 

"คุณหวายคะกลับไปก่อนเถอะค่ะ"ฟางรีบห้าม

 

 

"ไม่ต้องมาเสนอหน้าสั่งชั้นนะนังขี้ข้า วันนั้นที่แกจูบกับแฟนชั้นชั้นยังไม่ได้คิดบัญชีเลย มาก็ดีละ"หวายนึกพาลเรื่องวันนั้นก็หมายจะเล่นงานฟาง

 

 

 

"พี่จะทำร้ายฟางไม่ได้นะพี่หวาย"โบว์ร้องห้ามก่อนที่หวายไม่สนใจ ตรงไปทึ้งผบพร้อมกับง้างมือหมายจะตบฟาง แต่แล้วป๊อปปี้ที่ออกจากบ้านมารั้งข้อมือหวายเอาไว้พร้อมกับดึงไปกอด

 

 

"ป๊อปปกป้องมัน ป๊อปลืมแล้วหรอว่ามันเป็นลูกของคนที่ฆ่าพ่อแม่ป๊อปนะ"หวายโวยวาย

 

"แล้วไงคะ แต่ฟางเค้าก็เป็นเมียของพี่ป๊อปเหมือนกัน อ๊ะ ขอบคุณค่ะป้าพร รูปใส่กรอบเสร็จพอดี"โบว์ว่าก่อนที่จะเดินไปหยิบรูปแต่งงานของป๊อปปี้และฟางที่ถูกส่งมาแล้วใส่กรอบสวยงามทำให้หวายอึ้ง

 

 

"ไหนว่าเป็นคนใช้ เป็นทาสที่ป๊อปจะเอามาแก้แค้นนี่ป๊อปหลอกหวายหรอ"หวายอึ้ง

 

 

"จริงๆแล้วป๊อปกับยัยนี่เราแต่งงานกันมาสักพักแล้วล่ะ แต่ฟางเค้าต้องดูแลย่าป๊อปที่นครปฐม ป๊อปก็อยากจะบอกความจริงหวายนะ แต่ตอนแรกป๊อปก็สงสารหวาย บวกกับป๊อปทะเลาะกับเมียป๊อปอยู่เลยยังไม่ได้บอกความจริง แต่ในเมื่อหวายเองก็ไม่ได้รักป๊อป ป๊อปก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจหวายอีกแล้ว ใช่แล้วนี่ฟาง เมียของป๊อปเอง"ป๊อปปี้พูดจบแล้วโอบเอวฟางไว้ก่อนจะหอมแก้มฟางต่อหน้าหวายทำให้ฟางหน้าแดงจัด

 

 

"กรี้ดดดด นี่แกหลอกชั้นหรอ"หวายแทบคลั่งก่อนที่จะง้างมือหมายจะตบป๊อปปี้ ฟางรีบรั้งข้อมือหวายไว้ก่อนที่จะผลักหวายล้มไปกองกับพื้นอย่างแรง

 

 

"หบุดอาละวาดสักที ในเมื่อคุณก็รู้แล้วว่าชั้นเป็นเมียคุณป๊อปที่แต่งงานกันแล้ว คุณเองนั่นล่ะที่มาตามราวีสามีชั้น กลับไปซะ กลับไปอยู่กับผู้ชายของคุณ อย่ามายุ่งกับสามีชั้นอีก ไม่อย่างงั้น ชั้นจะแจ้งตำรวจข้อหาคุณบุกรุกบ้านของเรา"ฟางเอ่ยปากไล่ทำให้ชายหนุ่มแบบทึ่งก่อนที่หวายจะกรีดร้องดิ้นเร่าๆแล้วขับรถออกไปจากบ้านนั้นทันที

 

 

"สมน้ำหน้า คนแบบยัยหวายต้องเจอแบบนี้"โบว์หัวเราะออกมาอย่างสะใจที่หวายแทบไปไม่เป็นเมื่อเจอท่าทางเอาจริงของฟางก่อนที่จะขอตัวกลับบ้านไปโดยที่ฟางเดินกลับเข้าบ้านมาพบว่าป๊อปปี้กอดอกมองฟางอยู่

 

 

 

 

“เก่งจังเลยนะเมียชั้น ไล่หวายไปซะเปิงเลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางเดินเข้ามา

 

 

“ที่ฟางยอมแต่งงานกับคุณเพราะคุณท่านขอฟางไว้ให้จัดการกับคนที่มาปอกลอกคุณ”ฟางพูด

 

 

“แล้วนี่เธอจะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ก็ในเมื่อคุณหวายไปจากชีวิตคุณแล้วเท่ากับว่าฟางทำหน้าที่กันคุณหวายไปจากคุณสำเร็จแล้วฟางก็จะกลับบ้านสวนไงคะ ลำพังคุณโบว์ดูแลคนเดียวอาจเหนื่อยแย่”ฟางพูดแล้วเดินหนีแต่ป๊อปปี้รีบมาขวาง

 

 

 

“นี่เธอนึกจะมาก็มาไปก็ไปง่ายๆแบบนี้หรอ เธอลืมไปแล้วรึไงว่าเธอเป็นคนบอกเองว่ายินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างกับความท่พ่อเธอก่อ คิดจะหนีรึไง เอานี่ไปเก็บสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นพวกกระเป๋าและแฟ้มเอกสารให้ฟาง ฟางเดินเอาของไปเก็บบนห้องโดยที่ป๊อปปี้เดินตามไปติดๆ

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ปิดประตูห้องแล้วโอบเอวฟางไว้ก่อนะคว้ากระเป๋าในมือฟางโยนไปบนเตียง

ก่อนจะเอาหน้าซุกไซร้ตามซอกคอฟางทันที

 

 

 

“ยะ อย่านะคุณป๊อป ไหนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกไง”ฟางพูด แต่ป๊อปปี้ไม่ตอบฉุดตัวฟางไปกับแรงฉุดตัว

เองโยนฟางลงบนเตียงก่อนตัวเองจะทาบทับร่างฟางไว้

 

 

 

"ก็เมื่อกี้เราเองพึ่งแสดงตัวเองว่าเราเป็นผัวเมียกันให้คนทั้งบ้านรู้ไปแล้ว เราก็มาทำหน้าที่กันต่อไง"ป๊อปปี้ยิ้มกริ่มก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มฟาง

 

 

 

“มะ ไม่เอาน้า”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้เอามือสอกเข้าไปในเสื้อจนตัวเองรู้สึกขนลุกแล้วเอามือดันป๊อปปี้

พลางทุบป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“55555 ทำหน้าตาแบบนี้เล่นเอาชั้นหายหงุดหงิดเลย ทีหลังถ้าชั้นเครียดอีกชั้นจะทำนะ”ป๊อปปี้

หัวเราะออกมาก่อนจะนั่งลงข้างๆฟาง ฟางรีบลุกขึ้นมาทันที

 

 

“ทำไมถึงทำแบบนี้กับฟางคะ”ฟางหน้าแดงจัดกับสัมผัสป๊อปปี้เมื่อกี้นี้

 

 

 

“แหม คิดว่าไง คิดว่าชั้นพิศวาสเธอนักรึไง นี่ กะอีแค่คืนเดียวของเธอมันไม่ได้ทำให้ชั้นติดใจอะไร

เธอเลยด้วยซ้ำ”ป๊อปปี้ว่าแล้วมองฟางหัวจรดเท้า

 

 

 

 

“หรือว่าอยากลองอีกครั้ง ครั้งนี้ชั้นบอกเลยนะ ชั้นจะไม่ให้เธอคุมเกมส์ แต่ชั้นเอง รับรอง เธอจะต้อง

ชอบแน่ๆกับลีลาชั้น”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ฟาง

 

 

 

“อย่านะ คนบ้า”ฟางรีบผลักป๊อปปี้ออกก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องป๊อปปี้ทันที

 

 

“ยัยนี่แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็หน้าแดง ตลกชะมัด”ป๊อปปี้ยิ้มขำกับท่าทางของฟาง

 

 

 

 

“ฮือๆ คนบ้า เห็นเราเป็นอะไรนะ ยัยฟาง หน้าแดงทำไมเนี่ย”ฟางวิ่งร้องไห้มาในห้องก่อนจะปาด

น้ำตาแล้วมองกระจกที่เห็นตัวเองหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 โทษทีไรเตอร์หนีเที่ยวอ่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวตอนต่อไปไรเตอร์

 

จะอัพตอนพิเศษแยกของแต่ละคู่ให้น้า

 

อยากให้อัพรวด3ตอนรึว่ายังไงเม้นบอกด้วยน้า

 

 

แต่ขออย่างเดียวเม้นเรื่องฟิคด้วยนะไม่เอาแค่บอกว่าอัพอ่ะ เพราะไรเตอร์พิมฟิคมาแล้

วอัพให้อยู่แล้วนะ