refused love ขอโทษนะครับ..รักมันสายเกินไปแล้ว

.

4 ปี ก่อนไปฝรั่งเศส

'วันนี้เป็นจบการศึกษาของผมล่ะครับ เย้เย้ดีใจที่สุดเลยอ่ะ -/- อ่อ ! ผมชื่อโอเซฮุนนะครับ เป็นคนที่หล่อมากและสวยมาก (?) ผมเป็นลูกชายคนเดียวของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งครับ ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่โรงพยาบาลเพื่อจะไปหาป๊ะป๋าของผม วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไปบอกรักพี่ชานยอล หมอประจำโรงพยาบาลผมเองนั่นแหละครับ -//- ในที่สุดก็ถึงสักที' ทันทีที่รถจอดถึงหน้าโรงพยาบาลร่างบางก็รีบเปิดประตูลงจากรถ ร่างบางเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างคุ้นเคยและได้มีพยาบาลที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ทักทายอย่างปกติ

"พี่ดาร่าครับ คุณป๊ะป๋าอยู่หรือเปล่าครับ ?" ร่างบางถามหาบิดาของตัวเองกับพยาบาลคนสวยทันที ดาร่ายิ้มและพูดอย่างเรียบร้อย

"คุณท่านกำลังประชุมค่ะ ใกล้ได้เวลาเลิกแล้วค่ะคุณเซฮุน" ร่างบางพยักหน้าเป็นอันว่ารับรู้ก่อนที่จะยื่นถุงขนมให้ดาร่าพยาบาลสาวสวยตรงหน้า ดาร่ารับขนมจากร่างบางแล้วยิ้มให้

"นี่ขนมครับผมซื้อมาฝาก งั้นผมไปก่อนนะครับ" หลังจากร่างบางร่ำลากับดาร่าเสร็จก็เดินตรงไปที่ลิฟต์กระจกใสก่อนที่กดเลขชั้นที่พ่อตัวเองนั้นทำงานอยู่

'ก๊อก ก๊อก' ร่างบางเคาะประตูเพื่อให้คนภายในห้องรับรู้ว่ามีคนกำลังมาหา เสียงข้างในดังเล็ดลอดออกมาเชิงว่าให้ 'เข้ามาได้' ร่างบางรีบเปิดประตูแล้วเดินมากอดพ่อของตัวเอง

"ป๊ะป๋าาาาาา ฮุนคิดถึงป๊ะป๋าที่สุดเลย ฟอดด" ร่างบางพูดจบก็หอมแก้มร่างสูงใหญ่อย่างคนเป็นพ่อ "ป๊ะป๊า ฮุนเรียนม.ปลายจบแล้วดีใจกับฮุนหน่อย" ชายกลางคนกอดอกยิ้มกับลูกชายตัวเองก่อนที่จะลูบหัวอย่างรักใคร่

"ป๊ะป๋าจัดงานฉลองให้เลยดีไหม ฮ่าๆ" ร่างสูงพูดติดตลกกับลูกชาย เขารู้สึกภูมิใจในตัวเซฮุนมากถึงแม้ว่าเขาจะเลี้ยงดูเซฮุนเพียงตามลำพัง แต่เขาคิดว่าเซฮุนคือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

"จริงหรอฮะป๊ะป๋า รักป๊ะป๋าที่สุดเลยฮะ" ร่างบางพูดอย่างดีใจก่อนที่ไปบอกกับพ่อตัวเอง "ป๊ะป๋าเดี๋ยวฮุนมานะฮะ ฮุนขอไปหาพี่ยอลก่อนนะฮะ" ทันทีที่พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที แล้วตรงยังไปห้องทำงานของชานยอลแล้วหยุดที่หน้าประตูมองดูป้ายให้แน่ชัด 

'นายแพทย์ ปาร์ค ชานยอล' ร่างบางเปิดประตูเข้าไปทันทีแบบที่ตัวเองนั้นทำกับห้องนี้บ่อยๆ ร่างสูงที่กำลังดูเอกสารประวัติคนไข้เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนใหม่

"พี่ชานยอล คืนนี้บ้านผมจัดฉลองวันเรียนจบมัธยมของผม พี่ยอลว่างหรือเปล่า ?" ร่างบางร่ายยาวทันทีราวกับกลัวใครมาแย่งพูดและนั่งลงตรงเก้าอี้คนไข้พอดี ร่างบางยิ้มรอและยังคงจดจ่อรอกับคำตอบ

"พี่ยังรับปากเราไม่ได้นะครับ พี่ยังไม่แน่ใจว่าจะได้ออกเวรกี่โมงน่ะ" ร่างสูงตอบกลับไปทำให้ร่างบางตรงหน้าถึงกับค่อยๆหุบยิ้มแล้วทำหน้าปกติเหมือนเดิม

"งั้นไม่เป็นไรครับ ผมไปก่อนนะครับไม่รบกวนเวลาทำงานพี่ล่ะ" พูดจบร่างบางก็ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วก้าวขาฉับๆออกไปจากห้องทันที ร่างสูงจึงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนระบายยิ้มออกมาบางๆแล้วจึงดูเอกสารคนไข้ต่อ

.

20.00 น. 

ร่างบางกำลังรอใครบางคนอยู่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ร่างบางนั้น 'แอบรัก' อยู่ เซฮุนเดินอยู่ภายในงานเลี้ยงนั้นมีบรรดาญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงต่างมาร่วมแสดงความยินดีกับการเรียนจบนั้น ร่างบางชะเง้อมองหาคนร่างสูงแต่กลับไม่มีวี่แววว่าคนร่างบางจะมางาน ร่างบางได้เดินออกมาที่หน้าบ้านนั่งลงตรงกับชิงช้าที่ตัวเองชอบมานั่งเป็นประจำเพื่อรอชานยอลแต่ก็ไร้ตัวตนของคนที่ร่างบางรอ "พี่ยอลคงไม่มาสินะ" ร่างบางสบถกับตัวเองเบาๆก่อนที่ส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง "ฮุนไม่ใช่คนสำคัญนี่เนอะ" ร่างบางลุกขึ้นจากชิงช้าและหันหลังกลับจะเดินเข้าในงานแต่ทว่ากับมีมือหนารั้งมือบางนั้นไว้ ร่างบางหันไปมองผู้ที่มาเยือนใหม่ปรากฎว่าเป็นคนที่ร่างบางนั้นเฝ้ารอแล้วระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ "พี่ยอล ! ฮุนนึกว่าพี่ยอลจะไม่มาซะแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ" ร่างบางเอ่ยกับร่างสูงด้วยความดีใจและได้จูงมือร่างสูงเข้าไปในงาน ร่างบางมีความสุขมากมายกับความสุขในคืนนี้ แต่ร่างบางจะรู้มั้ยว่าความสุขแบบนี้ของร่างบางจะจบลง จนเวลาผ่านเลยไปงานเลี้ยงเลิกเซฮุนได้ชวนชานยอลออกมาข้างนอกเพื่อที่จะสารภาพกับชานยอลเรื่องในใจทั้งหมดให้รับรู้ ร่างบางจูงร่างสูงมาที่สวนหย่อมหน้าบ้านและนั่งลงเก้าอี้ที่ประจำ

"พี่ยอล ฮุนมีอะไรจะบอกพี่ด้วยแหละ" ร่างบางยิ้มจนเห็นดวงตาที่หวานเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวนั้น ร่างสูงหันมามองแล้วหันมาถาม

"มีอะไรจะบอกพี่หื้มเด็กเก่งของพี่" ร่างสูงนั้นยิ้มบางๆก่อนที่จะใช้มือหนายีผมร่างบางจนฟูฟ่อง ร่างบางถึงกับยู่ปากใส่คนร่างสูงทันที 

"ผมฮุนยุ่งหมดแล้วนะ" ร่างบางกอดอกเชิดหน้าทำงอนๆ ชานยอลได้แต่ขำคนตรงหน้าพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาวใสที่มีสีแดงระเรื่อนั้น

"ฮ่าๆพี่ไม่แกล้งแล้วครับมีอะไรจะบอกกับพี่หื้ม ?" เซฮุนหันมามองก่อนที่จะค่อยๆกุมมือหนาของชานยอลไว้

"เอ่อ..คือ..เอ่อ.." ร่างบางพูดติดๆขัดๆ ทั้งที่ซ้อมคล่องแล้วแท้ๆแต่กลับพูดตะกุกตะกักหน้าร่างสูงซะได้ ชานยอลได้แต่เลิกคิ้วรอฟังจากปากร่างบางตรงหน้า เซฮุนได้แต่สูดอากาศให้เต็มปอดแล้วรวบรวมพลังความกล้าทั้งหมด "ฮุนรักพี่ยอลนะครับไม่ใช่แบบพี่น้อง ผมรักพี่เหมือนคนรัก" เซฮุนก้มหน้างุดพร้อมกับแก้มใสที่มีสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆด้วยความเขินอาย ร่างสูงได้ยินแบบนั้นถึงกับเงียบ "พี่ล่ะรู้สึกยังไงกับฮุนบ้าง" ร่างสูงได้แต่เงียบอีกครั้งก่อนที่จะแกะมือบางออกจากมือของตนแล้วอ้าปากเอ่ยมาช้าๆ

"พี่ก็รักฮุนนะ" ร่างสูงหยุดเว้นวรรคเมื่อเห็นสีหน้าดีใจของร่างบางตรงหน้าแต่ร่างบางถึงกับหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่บาดใจ "รักแบบ..น้องชาย" เมื่อร่างบางได้ยินถึงกับหันหน้าหนี เซฮุนไม่อยากใครเห็นไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังร้องไห้พยายามเก็บเสียงสะอื้นไม่ต้องการให้คนตรงหน้ารู้ 

"ท..ทำไม" ร่างบางพยายามถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงไม่ให้สั่นแต่กลับปล่อยโฮเมื่อได้ยินประโยคที่ทำร้ายจิตใจอีกครั้ง

"พี่..มีคนที่พี่รักอยู่แล้วพี่ขอโทษแต่พี่รักไม่ได้จริงๆ" เมื่อเซฮุนได้ยินดังนั้นร่างบางหันหน้ามามองคนร่างสูงตรงหน้าช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆ ดวงตาเริ่มแดงก่ำเพราะช้ำจากการร้องไห้ก่อนที่ร่างบางจะปาดน้ำตาตัวเองช้าๆมองร่างสูงด้วยสายตาที่เจ็บปวด

"ผมรักพี่ พี่ได้ยินไหม !!" เสียงหวานตวาดคนตรงหน้าลั่นพร้อมกับน้ำตาที่กำลังหลั่งริน

"พี่ขอโทษ แต่พี่รักนายไม่ได้จริงๆ" ชายหนุ่มบอกกับคนร่างบางตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ดี !! จำเอาไว้นะผมนี่แหละจะทำให้ขอร้องผมให้ได้จำคำผมเอาไว้ ปาร์คชานยอล" เมื่อร่างบางพูดจบร่างบางก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที ร่างบางวิ่งก้มหน้าไปอย่างไม่ดูทางจนไปชนกับร่างสูงกว่าตัวเองจนทำให้ตัวเองล้มและร่างบางจึงรีบเอ่ยขอโทษทันที "ขอโทษนะครับพอดีผมรีบไปหน่อย" ทันทีที่ร่างบางเอ่ยจบก็ลุกขึ้นโค้งให้คนตรงหน้าอีกครั้ง

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทันทีร่างบางกำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดแต่ต้องชะงักเพราะผู้เป็นพ่อเรียก เซฮุนหันหน้าไปทางต้นเสียง ผู้เป็นพ่อถึงกับหัวใจหล่นวูบเมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายที่มีดวงตาบอบช้ำแดงก่ำ ใบหน้ามีคราบหยาดน้ำตา หัวใจของผู้เป็นพ่อแทบแตกสลายเมื่อเห็นลูกร้องไห้ เขาไม่เคยทำให้เซฮุนร้องไห้เสียใจแม้แต่ครั้งเดียว แต่ใครกล้าทำให้ลูกเขาเสียน้ำตาขนาดนี้

"ฮึก..ป๊ะป๋า"ร่างบางวิ่งเข้าไปกอดพ่อของตนเองและปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ปล่อยให้มันไหลทันทีโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง คนเป็นพ่อกอดปลอบลูกชายที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นโยนอย่างน่าสงสาร

"เซฮุน..ใครทำอะไรลูกบอกป๋ามา" ชายกลางคนอยากจะฆ่าคนที่ทำร้ายจิตใจแก้วตาดวงใจของเขาซะเหลือเกิน เซฮุนได้แต่ส่ายหน้าแล้วผละออกมาจากอ้อมกอดของพ่อ

"ป๊ะป๋า ฮุนจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส" ผู้เป็นพ่อตกใจเพราะลูกไม่เคยห่างจากเขาไปไหนเลย แต่พอเข้าใจว่าทำไมลูกเขาถึงอยากไป พร้อมกับเอ่ยผู้เป็นลูก 

"งั้นเอางี้ป๋าจะให้ชาน.." ขณะที่คนเป็นพ่อกำลังจะเอ่ยชื่อคนที่ทำร้ายจิตใจตัวเองมา เซฮุนรีบส่ายหน้าเป็นพัลวันเมื่อคนเป็นพ่อเห็นก็คงจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำให้ลูกเขาเป็นแบบนี้ก่อนที่จะมองหาชายร่างสูงข้างๆ "หมอคริส ช่วยดูแลลูกฉันด้วยนะฉันไม่อยากให้เซฮุนโดดเดี่ยวที่นั่นตามลำพัง ถือซะว่าคุณไปดูงานล่ะกัน" พูดจบชายหนุ่มก็ตบไหล่ผู้เป็นหมอเบาๆ

"ได้ครับท่านซีวอน ผมจะดูแลคุณเซฮุนให้ดีที่สุดครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" คริสพูดจบก็โค้งให้ตามมารยาทและขับรถกลับบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง

.

วันต่อมา

เซฮุนได้มาโรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อจะมาบอกไฟท์เที่ยวบินของตัวเองให้ซีวอนรู้ กำหนดการไฟท์บินของเซฮุนเป็นคืนนี้ตอน 22.30 น. เซฮุนจอดรถที่ประจำแล้วเดินเข้าไปโรงพยาบาลพร้อมกับถุงขนมที่มากกว่าเดิมพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เดินมาด้วยสีหน้าที่นิ่งจนดูคล้ายกับเย็นชาและได้ทักทายกับเหล่าพยาบาลตรงนั้นเหมือนทุกครั้งที่ทำ ก่อนที่จะยื่นถุงขนมให้ "นี่ครับขนมผมซื้อมาฝาก" เซฮุนฝืนยิ้มบางๆเพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัย"พี่ดาร่าครับ" เซฮุนหันไปเรียกพยาบาลสาวที่ดูจะสนิทกับตนเอง "ผมจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะครับ ผมจะไปฝรั่งเศสแล้ว" เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆราวกับจะร้องไห้ "ยังไงพวกพี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ผมฝากดูแลป๊ะป๋าแทนผมด้วยนะ" ร่างบางพูดเสร็จก็ลากกระเป๋าไป หมายจะเดินไปที่ลิฟต์แต่ก็ต้องไปเดินชนกับใครคนนึงจึงทำให้พาสปอร์ตพร้อมกับตั๋วเครื่องบินร่วงกับพื้นก่อนที่จะก้มลงไปเก็บแล้วเงยหน้าเพื่อที่จะขอโทษ เมื่อร่างบางเห็นก็แทบจะสะดุ้งและทำให้ร่างบางนึกถึงประโยคนั้นที่เข้ามาในหัวทันที 'พี่มีคนที่รักอยู่แล้ว' คำนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของร่างบาง เมื่อเซฮุนได้สติจึงรีบเอ่ยขอโทษแล้วพอดีกับลิฟต์ที่เปิดมา เซฮุนจึงรีบลากกระเป๋าและก้าวขาฉับๆเข้าในลิฟต์ทันที พร้อมกับชานยอลที่เดินตามเข้ามาในระหว่างนั้นเซฮุนก็เอาแต่เงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไร เมื่อร่างสูงเห็นบรรยากาศที่เงียบงันจึงพูดกับร่างบางข้างๆ

"นายจะไปไหน" ชานยอลนึกสงสัยเมื่อเขาเห็นพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินของคนตัวบางร่วง แต่เซฮุนก็ต้องถอนหายใจออกมาแล้วตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกโดยไร้คำสุภาพ

"ฝรั่งเศส" เซฮุนตอบไปด้วยเสียงห้วน ทันทีเมื่อลิฟต์เปิดออกก็รีบเดินออกจากลิฟต์ทันทีและมองหน้าคนที่อยู่หน้าลิฟต์ "พี่หมอคริส ช่วยผมถือกระเป๋าหน่อยสิครับหนักมาก" ร่างบางรีบไปอ้อนคริสทันทีเมื่อเห็นเพื่อพี่จะประชดคนที่กำลังยืนอยู่ในลิฟต์ คริสเอื้อมมือมาหยิกแก้มเซฮุนเบาๆเชิงหยอกอย่างที่ชานยอลเคยทำกับเซฮุน 

"อะไรกันหื้มยังไม่ทันไรใช้พี่ยกกระเป๋าแล้วนะ ฮ่ะๆ" คริสก็ยอมยกกระเป๋าให้เซฮุนด้วยความเต็มใจ เซฮุนเดินนำไปแล้วเหลือแค่คริสกับชานยอล "นายทำสิ่งที่มีค่าที่สุดหลุดมือไปแล้วล่ะหมอชานยอล" แล้วคริสก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มของเซฮุนที่เขาไม่มีวันจะได้เห็นมันอีก

.

สนามบิน เวลา 22.00 น. 

 เซฮุนได้กอดลากับซีวอนที่ตอนนี้มีสีหน้าเศร้าพร้อมกับลูบหัวของผู้เป็นลูกชายอยู่นานก่อนที่เซฮุนจะผละออกจากอ้อมแขนแล้วไปกอดพวกพยาบาลที่พร้อมใจมาส่งเซฮุนและคริส

'ผู้โดยสารที่กำลังจะไปประเทศฝรั่งเศสเตรียมตัวขึ้นเครื่องบินด้วยค่ะ เครื่องบินใกล้จะออกแล้ว'

"ฮุนไปก่อนนะฮะป๊ะป๋า ถ้าถึงแล้วฮุนจะส่งเมลล์มาหานะฮะ ไปกันเถอะครับพี่หมอคริส"

เซฮุนโบกมือลาผู้เป็นพ่อและเรียกคริส เซฮุนหันมายิ้มให้กับพ่อแล้วหันหลังกลับเดินเข้าไปในประตูแล้วเดินขึ้นเครื่องตรงที่ได้เลือกไว้ มองไปทางหน้าต่างพร้อมกับพูดตัวเองเบาๆ "ลาก่อนบ้านเกิด"