รักสุดท้ายของหัวใจ
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.53 น.
แก้ไขเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 09.16 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
45) เลือกสักครอบครัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ไม่เอา อ่ะ ยอร์ชไม่ฉีดยานะ”ยอร์ชร้องเมื่อพยาบาลจะมาฉีดยา
“ยอร์ช ฉีดยาสิ ไม่อยากหายหรอ”หวายพยายามพูดเกลี้ยกล่อมยอร์ชให้ยอม
“อยากหายแต่ไม่เอาเข็มอ่ะ พี่พยาบาลคนสวยฮะ กินยาแทนไม่ได้หรอ”ยอร์ชไม่ยอมท่าเดียว
“แม่ฟาง เข็มฉีดยาอีกแล้วหรอ”แม๊คพูดแล้วหลับตาปี๋ ฟางลูบผมแม๊คไว้ เพราะรู้ดีว่าแม๊คสุขภาพไม่
ต่อยแข็งแรงเลยต้องไปหาหมอที่อังกฤษบ่อยๆทำให้ไม่กลัวเข็มแบบยอร์ชก็จริงแต่เพราะแม๊คเป็น
เด็กก็ต้องไม่ชอบเป็นธรรมดา
“ไม่ต้องกลัวนะครับแม๊ค คราวนี้มีแม่อยู่นี่แล้วนะ หนูกอดแม่เต็มที่เลยเวลาพยาบาลมาฉีดยาน่
ะ”ฟางบอก
“ป๊อป มาดูลูกหน่อยสิ ยอร์ชไม่ยอมฉีดยา”หวายพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้อง ฟางชะงักหัน
ขวับไปมองทันที
“ไหน อะไรเนี่ย ลูกผู้ชายไม่กลัวเข็มไม่ใช่หรอ”ป๊อปปี้เดินมาพูดข้างยอร์ช
“แม่หวายเคยเล่าให้ฟังว่าพ่อป๊อปเองก็กลัวนะฮะ”ยอร์ชพูด
“เมื่อก่อนต่างหากล่ะ ตอนนี้พ่อโตแล้ว ไม่กลัวหรอก เพราะพ่อเป็นลูกผู้ชาย เราน่ะสิ กลัวเข็ม ไม่
กล้านิหว่า”ป๊อปปี้พูดยั่วยอร์ชทันที หวายแอบขำเพราะรู้ดีกว่ายอร์ชเด็กๆ แล้วงอแง เธอเคยรำคาญ
ไม่ยอมปลอบยอร์ชก็มีป๊อปปี้นี่ล่ะที่ชอบใช้วิธีนี้กับลูกเสมอๆ
“ใครๆ ใครว่ายอร์ชไม่กล้า ยอร์ชคือลูกผู้ชาย แค่นี้ไม่กลัวหรอก จิ๊บๆ”ยอร์ชรีบยืดตัว
“งั้น พยาบาลคะ ฉีดเลยค่ะ”หวายพูด ยอร์ชดิ้นหนี
“อ๊าก ไม่เอาๆ”ยอร์ชโวยวาย
“ป๊อปกดไว้เร็วๆ”หวายพูดขณะที่ล๊อคแขนยอร์ชไว้ จนนางพยาบาลฉีดยาเสร็จ แล้วเดินไปหาแม๊ค
เพื่อจะฉีดยาต่อ
“เห็นมั้ย ฉีดยาแปปเดียวก็เสร็จแล้ว”หวายพูด
“แต่มันเจ็บอ่ะ พ่อป๊อปแม่หวายก็โหด ล๊อคไม่ให้ยอร์ชหนียอร์ชดิ้นเลย”ยอร์ชทำหน้ามุ่ย
“เอาน่ายอร์ชเดี๋ยวพ่อพาไปกินไอติม 2แท่งเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมลูกชายสลับกับหวายที่นั่ง
ข้างๆลูกชายอีกข้างนึง
“อยากบอกว่าเธอมีแฟนคนนึงที่แอบไปหึงเธอทุกวัน ทุกวัน ไม่รู้อะไรซะบ้างเลย”ป๊อปปี้ ยอร์ชและ
หวายหันไปมองอีกเตียงแล้วพบว่าฟางกอดแม๊คแล้วร้องเพลงอยู่
“ก็เป็นแฟนเธอวันๆ โดยที่เธอเองก็ไม่ยอมรู้ตัว และชั้นกลัวซะเกินจะบอก”ฟางกอดแม๊คแล้วร้อง
เพลงปลอบลูก จนพยาบาลฉีดยาให้แม๊คเสร็จเรียบร้อย
“น้องเก่งจังเลยนะคะคุณแม่ ฉีดยาไม่ร้องซักแอะเลย”นางพยาบาลชม
“แต่ต้องร้องเพลงให้ฟังน่ะค่ะรายนี้ ไม่งั้นร้องไห้จ้าแน่ๆ”ฟางตอบแล้วลูบผมแม๊ค
“คนเก่ง เก่งจังเลยครับ งั้นพี่พยาบาลให้อมยิ้มเรานะ”นางพยาบาลล้วงเอาอมยิ้มจูปาจุ๊ปให้แม๊ค
“ขอบคุณครับ แม่ฟาง แกะๆ”แม๊คยิ้มดีใจแล้วให้ฟางแกะให้ทันที
“โหย อะไรอ่ะ แม๊คได้อมยิ้มด้วยอ่ะ”ยอร์ชพูด
“เราร้องไห้นินา จะกลัวอะไรเดี๋ยวแม่ลงไปซื้อช้อคโกแลตให้ละกันนะ”หวายพูด
“เอาครับๆ อ้อ เอาเผื่อให้น้องแม๊คด้วยนะแม่หวาย”ยอร์ชพูดทำเอาหวายชะงัก แม้ว่าป๊อปปี้จะ
แต่งงานใหม่แล้วมีลูกกับฟางแต่ยอร์ชก็ไม่เคยน้อยใจและรักแม๊คเหมือนน้องหรอเนี่ย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟางลงซื้อให้ดีกว่า จะลงไปคุยกับคุณหมอด้วย”ฟางพูดก่อนจะเดินออกไป
“เห้อ”ฟางถอนหายใจแล้วเดินหยิบของใส่ตระกร้าแล้วไปคิดเงิน
“ทำไมมายืนอะไรคนเดียวแบบนี้ล่ะ ไม่ไปดูลูกหรอ”โทโมะเดินมาทัก
“พี่โทโมะ แก้ว”ฟางยิ้มดีใจเมื่อเจอโทโมะและแก้ว
“ไม่ใช่มีแค่ชั้น2คนนะ โน่น ย่าใหญ่ คุณละเอียด เฟย์ เขื่อน มากันหมด หลังจากที่พี่ป๊อปโทรไปนั่น
ล่ะ”แก้วพูดแล้วพาฟางไปหาทุกๆคน
“ตอนนี้ยอร์ชกับแม๊คปลอดภัยแล้วค่อย กลับมาคุยจ้อเหมือนเดิมได้แล้ว”ฟางพูด
“แล้วออกมาซื้อของคนเดียวทิ้งให้ป๊อปปี้ดูลูกเดี๋ยวก็ทำโรงพยาบาลป่วนน่ะสิ”ย่าใหญ่พูด เมื่อนึกถึง
ป๊อปปี้ แม๊ค และยอร์ช ที่นิสัยถอดแบบมาเหมือนกันเด้ะ
“เอ่อ คุณป๊อปเค้าดูลูกอยู่กับ”ฟางกำลังจะพูด แก้วและโทโมะเปิดประตูห้องเข้าไปทันที
“พี่หวาย”แก้วร้องตกใจ เช่นเดียวกับโทโมะที่ตกใจเหมือนกัน
“สวัสดีค่ะคุณย่า น้องแก้ว โทโมะ”หวายไล่สวัสดีทักทุกคนจนมาถึงโทโมะก่อนจะเชิดหน้ากลับไม่
สนใจโทโมะเลย
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”ย่าใหญ่ถาม
“คืองี้ครับ คนที่ชน2ลิงนี่คือหวาย แล้วหวายก็เลยอยู่ดูแลยอร์ชที่นี่ครับ”ป๊อปปี้พูดแทน
“หวายขอโทษค่ะ ที่ขับรถเร็วทำให้ชนลูก”หวายพูด
“ช่างมันเถอะ มันเป็นออุบัติเหตุ แล้วเหลนๆชั้นไม่เป็นอะไรชั้นก็ไม่ถือโทษอะไรหรอก”ย่าใหญ่พูด
โทโมะที่เห็นท่าทีของฟางซึมๆก็อ้างบอกว่าจะไปส่งฟางคุยกับหมอเรื่องวันออกจากโรงพยาบาลของ
เด็กๆ
“ขอบคุณนะคะพี่โทโมะที่มาส่งฟาง”ฟางพูด
“พี่รู้นะว่าเราคงไม่อยากอยู่ตรงนั้นเท่าไหร่หรอก พี่เองก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน”โทโมะพูด ฟางหัน
ไปมอง
“ทำไมคุณหวายต้องกลับมาด้วยคะ”ฟางพูดลอยๆ
“เอาน่าฟาง ไม่ช่าก็เร็วยังไงหวายก็ต้องกลับมาดูลูกตัวเองนะ เพราะคนเป็นแม่เป็นลูกกันตัดยังไงมัน
ก็ตัดไม่ขาดหรอก”โทโมะพูดปลอบใจฟาง
“แล้วพี่โทโมะละคะ ว่ายังไง งานนี้คุณแก้วไม่หึงตายหรอ”ฟางถาม
“พี่กับหวายเรื่องทุกอย่างมันคืออดีตไปแล้ว ไม่มีทางสานต่อกันได้หรอก สลัดคลิ๊กเดียวก็หลุด”โท
โมะพูด
“แล้วคุณแก้วล่ะคะ สลัดหลุดมั้ย”ฟางถามถึงแก้ว
“รายนั้นนะ พี่อ๊อกเหล็กแล้วเชื่อมอย่างดี หลุดยาก”โทโมะพูดแล้วหัวเราะกับฟาง
“แต่พี่พูดจริงๆนะ ว่าหวายเป็นเรื่องอดีตไม่มีทางจะสานต่อได้ นี่ไม่ใช่เรื่องพี่ แต่เป็นเรื่องของไอ้ป๊อ
ปมัน”โทโมะพูดให้ฟางคิดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในห้อง
“ทำไมไปนานจังฟาง”ป๊อปปี้มองโทโมะแล้วทำหน้าหงุดหงิดทันที
“ห้องหมอเค้าอยู่อีกชั้น ก็ไปนานอ่ะดิ ไม่ใช่เร็วเหมือนเปลี่ยนช่องทีวีนะ”โทโมะพูดแทน
“ชั้นถามเมียชั้น ไม่ได้ถามแก”ป๊อปปี้ว่า
“เมียหรอ คนไหนล่ะ”โทโมะพูด เพราะเมื่อกี้ที่เข้าห้องไป ป๊อปปี้เอาแต่อยู่กับหวายและยอร์ชแล้ว
ให้แม๊คอยู่กับแก้ว เฟย์และเขื่อน
“พูดงี้หาเรื่องกันรึไงวะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นเอาเรื่อง
“อย่ามีเรื่องกันค่ะ”ฟางห้ามแล้วต้องชะงักเมื่อหวายลุกมารั้งแขนป๊อปปี้ไว้แทนเธอ
“ใช่ค่ะนี่โรงพยาบาลนะคะ อายลูกอายหลานหน่อยสิ แก่แล้วยังจะทะเลาะกันอีก”แก้วบ่นยาว
เหยียด
“แม๊คครับ เดี๋ยวแม่ไปเช็คเอ้าท์โรงแรมก่อนนะครับ อยู่กับคุณน้า คุณย่าทวดนะ เขื่อน พี่โทโมะคะ
ฟางฝากดูแลลูกของฟางด้วย”ฟางพูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินออกมาทันทีโดยไม่มองป๊อปปี้อีกเลย
บอกเลย งานนี้ไม่ได้อยู่ในแผนที่พวกโทโมะกับป๊อปปี้วางไว้ด้วยนะ 555
อัพแล้วก็อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
