รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
“ตื่นได้แล้ว นี่ถึงกรุงเทพแล้วนะ”ป๊อปปี้เขย่าเรียกฟางให้ตื่นเมื่อถึงที่บ้าน ฟางรีบลงจากรถแล้วไม่
พูดอะไร ป๊อปปี้แอบมองการกระทำของฟางนิ่งๆไม่พูดอะไร
 
 
“พ่อป๊อป”ยอร์ชวิ่งมากอดป๊อปปี้ทันที
 
 
“พี่ป๊อปทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ ไปดูงานที่เขาใหญ่หรือสนามรบกันแน่เนี่ย”แก้วเดินมาเห็นสภาพป๊อปปี้
ที่มีผ้าพันแผลที่หัวและมือก็ทักขึ้น
 
 
“เอาน่า อุบัติเหตุตอนเดินทางไปดูสถานที่นิดหน่อยน่าไม่เป็นอะไรมากซักหน่อย”ป๊อปปี้พูด
 
“นี่เธอเป็นเลขาประสาอะไรเนี่ยไม่ดูแลพี่ชั้นเลย”แก้วว่าฟางทันที
 
 
“ช่างเถอะแก้ว เค้าเป็นเลขาไม่ใช่ซุปเปอร์เกิร์ลซักหน่อยจะต้องมาดูแลพี่อ่ะ”ป๊อปปี้บอกและมอง
ฟาง ฟางเมื่อถูกป๊อปปี้มองก็รีบเมินไปทางอื่น
 
 
“งั้นฟางต้องขอโทษด้วยนะคะที่ดูแลคุณป๊อปไม่ดีเอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดก่อนจะรีบเดิน
ขึ้นไปบนห้องทันที
 
 
“อะไรกันยัยนี่”แก้วบ่นอุบก่อนจะพายอร์ชไปเล่นที่หลังบ้านเพื่อให้ป๊อปปี้ขึ้นไปพักผ่อน
 
 
 
 
“ตายล่ะ ลืมคืนเสื้อคุณป๊อป”ฟางเมื่อรื้อเสื้อผ้าจะมาซักก็พบว่าตัวเองเอาเสื้อแจ๊กเก็ตของป๊อปปี้ติด
มาด้วยจึงเดินไปคืนป๊อปปี้ที่ห้อง
 
 
 
แอ้ดด
 
 
 
“ขอโทษค่ะ ฟางเอาเสื้อมาคืน”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว
 
 
“ช่างเถอะ มาก็ดีแล้ว ทำแผลให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะมานั่งรอฟางที่เตียง ฟางนิ่งซักพักก่อนจะ
วางเสื้อป๊อปปี้ไว้ที่เก้าอี้แล้วเดินมานั่งทำแผลให้ป๊อปปี้
 
 
“ทำไมตัวอุ่นๆคะ คุณป๊อปทานยารึยัง”ฟางถามเมื่อตอนทำแผลให้ป๊อปปี้แล้วสัมผัสได้ว่าชายหนุ่ม
ตัวอุ่นๆ
 
 
“กินพาราแล้วช่างเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางทำแผลที่มือให้ตัวเองเงียบๆ
 
 
“เสร็จแล้วค่ะ เอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดแล้วไม่สบตาป๊อปปี้จะลุกขึ้นออกจากห้องไป
 
 
 
หมับ
 
 
“เดี๋ยวจะไปไหน”ป๊อปปี้ดึงฟางมานั่งตามเดิมแล้วพูด
 
 
“ก็ทำแผลเสร็จแล้ว คืนเสื้อแล้วไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฟางจะต้องอยู่ห้องนี้นิคะ”ฟางพูดแล้วไม่
มองหน้าป๊อปปี้
 
 
“มองหน้าชั้นสิ หลบหน้าชั้นทำไม”ป๊อปปี้พูด
 
“ฟางไม่ได้หลบนะคะ”ฟางเงยหน้ามาแต่ไม่สบตาป๊อปปี้
 
 
“งั้นก็มองตาชั้นสิ มองตา”ป๊อปปี้พูดแต่ฟางไม่มองตาตัวเองก็เอามือจับแก้มฟางสองข้างให้ฟางมอง
ตาตัวเอง
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
ฟางสบตากับป๊อปปี้ก็นึกถึงเมื่อคืนที่ป๊อปปี้จูบฟางและฟางก็เผลอจูบตอบ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยเพราะ
โทรศัพท์ของฟางดังแล้วฟางก็ออกไปรับโทรศัพท์โดยที่ป๊อปปี้นั่งทานข้าวเงียบๆคนเดียว ฟางรอ
ป๊อปปี้ทานข้าวทานยาเสร็จแล้วค่อยกลับเข้าไปนอนเพราะไม่กล้าจะมองชายหนุ่มนั่นเอง ฟางจ้อง
ไปในตาที่ดำสนิทของป๊อปปี้นิ่งเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่มองตากลมโตของคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆ
โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
 
 
 
 
“พะ พอได้แล้ว”ฟางได้สติรีบดันตัวป๊อปปี้ออกห่างก่อนจะรีบไปนั่งห่างๆป๊อปปี้
 
 
“เอ่อ ขอโทษ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางรีบวิ่งหนีป๊อปปี้ออกจากห้องไป
 
 
 
 
“เธอคงจะไม่ชอบชั้นสินะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะไปใส่เสื้อผ้าของตัวเอง
 
 
 
 
“ได้ข่าวว่าไปตกน้ำตกมาจริงดิฟาง”กั้งเดินมาทักฟางเมื่อฟางมาทำงาน
 
 
“ก็นิดๆหน่อยๆ พอดีว่าหินมันลื่นอ่ะเลยตกน้ำไป”ฟางบอกก่อนจะเอาเอกสารไปถ่ายเอกสารให้
ป๊อปปี้ กั้งเลยอาสาเดินไปเป็นเพื่อน
 
 
“ละนี่ฟางเจ็บตรงไหนรึเปล่า เป็นอะไรมากมั้ย”กั้งถามฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกจ้า ดีที่คุณป๊อปเค้ามาช่วยฟางไว้”ฟางบอก กั้งชะงักเพราะเห็นจากแผลที่ปิดพลาส
เตอร์ของป๊อปปี้ที่มาทำงานเมื่อเช้านี้ ชอบว่าฟางแต่ก็ช่วยเหลือฟางจนตัวเองเจ็บตัวแบบนี้ น่าแปลก
 
 
“นี่ถ้าไม่เห็นว่าฟางกับคุณป๊อปเป็นเจ้านายเลขากันนะ นี่คิดว่าเป็นแฟนกันซะแล้ว”กั้งพูดเล่นเอาฟาง
สะอึกนิ่งเงียบ เพราะถูกทักเรื่องนี้มาจากแบงค์แล้ว
 
 
“ไม่ใช่หรอกน่า ก็แค่เจ้านายกับลูกน้องน่า”ฟางเปลี่ยนเรื่องเดินมาชงกาแฟแล้วเห็นโบว์เก้ๆกังจะ
หยิบกาแฟก็เดินไปหาโบว์ทันที
 
 
 
 
“ฟางช่วยนะโบว์”ฟางบอกก่อนจะตักกาแฟใส่แก้วให้โบว์ก่อนจะสังเกตว่ามือของโบว์มีผ้าพันแผลไว้
และที่แขนเหมือนเป็นรอยน้ำมันกระเด็นแดงๆ
 
 
“ขอบใจ”โบว์ตอบนิ่งๆก่อนจะเอาเอกสารวางลงแล้วยืนคนกาแฟ กั้งเข้ามาก็มองโบว์นิ่ง
 
 
“แล้วนี่ไปโดนอะไรมาหรอโบว์”ฟางถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“อย่าไปสนเลยฟาง ก็แค่พวกที่รู้ว่าทำกับข้าวไม่เป็นแล้วยังจะดันทุรังทำจนต้องเจ็บตัวแบบนี้”กั้งพูด
ดักคอฟางหันไปมองกั้งที่พูดแล้วไม่มองโบว์เลย
 
 
“เออ ใช่สิ ชั้นมันไม่ดีทำอะไรก็ไม่เป็นนิ ใครจะไปดีอย่างผู้หญิงของนายเล่า”โบว์พูดก่อนจะเดิน
ปึงปังออกไปทันที
 
 
 
“ทำไมถึงรู้ล่ะว่าโบว์โดนอะไรมา”ฟางถาม
 
 
 
“เอ่อ ก็กั้งเคยเรียนที่เดียวกับโบว์นินา เลยรู้ว่ายัยนั่เป็นคุณหนูจะตาย ทำอะไรแบบนี้ไม่ถนัดเหมือน
คนจนๆหรอก”กั้งพูดนิ่งๆ ก่อนจะชวนฟางออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน โบว์ที่แอบมองกั้งเทคแคร์
ฟางก็นิ่งไม่พูดอะไรก่อนจะเอากล่องข้าวที่มีหมูทอด ไก่ทอดไหม้ๆออกมาแล้วคีบหมูทอดเข้าปาก
 
 
 
 
“ของง่ายๆแค่นี้ใครๆก็ทำได้”โบว์พูดก่อนจะเอามือปาดน้ำตาตัวเองทิ้งมองข้าวกล่องในมือที่เมื่อ
ก่อนสมัยเรียนเคยมีคนมาทำให้เธอกินทุกวัน
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะคุณท่าน”สาวสวยคนหนึ่งไหว้ย่าใหญ่ที่นั่งบนโซฟากับแก้วและยอร์ช
 
“นี่ล่ะค่ะ เฟย์เพื่อนแก้วเอง เพิ่งกลับมาจากอังกฤษกำลังหางานทำ แก้วเลยว่าชวนเฟย์มาเป็นครู
สอนพิเศษให้ยอร์ชค่ะ”แก้วพูดแล้วแนะนำเฟย์ให้ยอร์ชและย่าใหญ่
 
 
“เฟย์สอนได้ทุกวิชาเลยนะคะ ไม่ว่าจะอังกฤษ คณิต วิทย์ เฟย์สอนได้หมดค่ะ”เฟย์ยิ้มให้ย่าใหญ่
และยอร์ช
 
“เอางั้นได้ก็ดีสิ สอนทุกวิชาในคนเดียว ว่าแต่เราไม่เหนื่อยใช่มั้ย”ย่าใหญ่ถาม
 
“ไม่ค่ะแค่นี้สบายมาก”เฟย์ยิ้มก่อนจะพูดคุยตกลงเรื่องวันสอนและค่าจ้าง แก้วเลยพาเฟย์เดินชม
บ้าน
 
 
“คนนี้ใครหรอแก้ว”เฟย์ถามแล้วชี้รูปของเขื่อนที่ถ่ายกับแม๊คที่อังกฤษ
 
 
“อ่อ พี่เขื่อนญาติชั้นเอง เห็นว่ากำลังจะกลับมาจากอังกฤษ แกรู้จักหรอ”แก้วถาม
 
 
“อ่อ เปล่าๆ ไม่รู้จักหรอก”เฟย์ปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้แก้วพาเดินไปดูที่อื่น
 
 
 
 
 
 
“ทำไมป่านนี้คุณป๊อปยังไม่ลงมาอีกนะ ไม่กลับบ้านรึไง”ฟางมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลา6โมงกว่า
แล้ว ป๊อปปี้บอกว่าจะขึ้นไปสูดอากาศบนดาดฟ้ายังไม่ลงมาอีกฟางจึงเดินขึ้นไปด้านบนดาดฟ้าบริษัท
เพื่อตามป๊อปปี้
 
 
“ว้าว สวยจัง”ฟางพูดเมื่อขึ้นมาเห็นท้องฟ้ายามเย็นของดาดฟ้าบริษัท พลางเดินไปเรื่อยๆแล้วสูด
อากาศบริสุทธิ์
 
 
 
กึก
 
 
 
ฟางต้องมองที่พื้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าตัวเองเดินชาขาของป๊อปปี้ที่นั่งหลับอยู่ มิน่าล่ะถึงไม่ลงมา
 
 
“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไอก่อนจะบิดหน้าไปอีกทาง
 
 
 
“ตัวร้อนจัง”ฟางพูดเมื่อเอามืออังที่หน้าผากป๊อปปี้ใกล้ๆ ตอนนั้นเองป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นทำให้ฟาง
ตกใจอึ้ง ทั้งคู่สบตากัน
 
 
 
“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไออีกครั้ง
 
 
“ข้างบนนี้ลมมันแรงคุณป๊อปยังจะขึ้นทำไมล่ะคะ”ฟางถาม
 
 
“ก็ขึ้นมาดูวิวไงล่ะ ไม่สวยหรอ”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“สวยน่ะสวยค่ะ แต่นี่ก็เย็นมากแล้ว ลงไปเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบายกว่าเดิม”ฟางบอกก่อนจะพยุง
ป๊อปปี้ลงมาจากดาดฟ้าแล้วสัมผัสถึงไอร้อนจากตัวป๊อปปี้ที่แผ่มา
 
 
 
ตุบ
 
 
 
ฟางวางป๊อปปี้ลงแล้วไปหยิบมาพาราและน้ำดื่มมาให้ป๊อปปี้
 
 
“แล้วแบบนี้คุณป๊อปจะขับรถไหวมั้ยคะเนี่ย”ฟางถามเมื่อเห็นป๊อปปี้หน้าแดงจัดด้วยพิษไข้
 
 
“ถ้าไม่ไหวเธอขับไง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มๆ
 
 
“บ้าหรอ ฟางขับไม่เป็นนะคะ งั้นเอารถไว้ที่นี่แล้วเรากลับแท๊กซี่กันเนาะวันนี้”ฟางพูดก่อนจะไปเก็บ
ของให้ป๊อปปี้แล้วเก็บของให้ตัวเองก่อนจะลงมาจากบริษัทแล้วโบกรถแท๊กซี่เพื่อกลับบ้าน
 
 
“ถ้าไข้ไม่ลดคุณป๊อปไม่ต้องไปทำงานนะคะวันพรุ่งนี้”ฟางเอามืออังหน้าผากป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
“ขอบใจนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอาหัวซบลงที่ไหล่ของฟาง ฟางนิ่งมองคนตัวสูงที่หลับตาลงเพราะพิษ
ไข้ก็เอามือที่จะดันชายหนุ่มออกจากตัวเองลงแล้วเปลี่ยนไปโอบกอดชายหนุ่มแทน
 
 
 
บอกเลยว่าตัวละครเรื่องนี้ทุกตัวล้วนมีความลับ หุหุ
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ