รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

“เอามันไปเลยครับ เพราะพวกผมเลี้ยงต่อไปนี่มีหวัง หมดตัวแต่ๆ ลำพังพวกผม2คนกะไม่มีตังค์

ยาไส้อยู่แล้ว”ลุงรีบพูดก่อนจะผลักฟางที่นั่งพับเพียบไปด้านหน้าย่าใหญ่ทันที ฟางรีบคลานกลับมา

หาลุงกับป้าแต่ถูกผลักอย่างไม่ใยดี

 

“ไม่เอานะจ้ะ ฟางจะอยู่กับลุงกับป้านะ ฮือๆ”ฟางเริ่มร้องไห้

 

 

“อีเด็กโง่ แกอยู่กับพวกชั้นทำไมกัน ลูกหลานแท้ๆก็ไม่ใช่ ก็อีแค่กาฝากที่นังชบามันเอามาเลี้ยง ชั้น

ไม่ได้ใจบุญเป็นแม่เพราะแบบนังชบานะโว้ย”ป้าฟางพูดถึง ชบา แม่เลี้ยงที่พาฟางออกมาจากสถาน

เลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วเลี้ยงเป็นลูกแทนลูกสาวที่เสียไป

 

 

“ถึงแม้ฟางจะไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆของลุงป้าแต่ฟางก็ขออยู่กับลุงกับป้าเพื่อทดแทนบุญคุณได้มั้ย

จ้ะ”ฟางไหว้ขอร้อง ย่าใหญ่มองนิ่งๆกับการกระทำสามลุงป้าหลานนี้

 

 

“อยากทดแทนบุญคุณพวกกูนักใช่มั้ย ดีงั้นก็อยู่กับย่าใหญ่ที่นี่ล่ะ แลกกับเงินเอาไว้ประทังชีวิตพวก

กู เท่านี้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณแล้ว”ลุงฟางว่า

 

 

 

“งั้นตกลง หนี้10ล้าน ชั้นยกให้ และให้เงินไปตั้งตัวอีก10ล้านแลกกับการเลิกยุ่งกับหลานของเธอ

ถาวร พวกเธอยอมมั้ยล่ะ”ย่าใหญ่พูดเพื่อลองใจ

 

 

 

“ตกลงค่ะ พวกเรายอม”ลุงป้าของฟางพูดโดยไม่ลังเล ฟางอึ้ง ร้องไห้โฮ ออกมาคลานไปกอดขาป้า

ของเธอ

 

 

“ไม่เอานะจ้ะ ฟางจะอยู่กับลุงกับป้า ไม่เอา”ฟางร้องไห้ ป้าของฟางรำคาญผลักฟางล้มไปกองกับพื้น

อีกครั้งก่อนที่ลุงของฟางจะวิ่งไปเอาเช็คที่ย่าใหญ่อย่างดีใจก่อนจะไปที่รถโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่ฟาง

อย่างไม่ไยดี

 

 

“ถือว่าแกทดแทนบุญคุณพวกชั้นละกัน เดี๋ยวชั้นจะบอกชบาทีหลังนะ”ป้าฟางพูดก่อนจะเดินออกไป

จากบ้านแล้วขับรถไป

 

 

“ไม่เอานะจ้ะ ลุงป้า ฟางจะไปด้วย ฮือๆ”ฟางร้องไห้วิ่งตามรถของลุงป้าที่ขับออกจากบ้านไป ก่อนจะ

สะดุดหกล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

“ฮือๆ อย่าทิ้งฟางไปแบบนี้”ฟางที่อยู่ในชุดนักเรียน ม.ต้นตอนนี้นั่งลงร้องไห้ ก่อนจะเอามือกุมแผล

ด้วยความเจ็บ

 

 

“ร้องไห้อะไรน่ะ”เด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ4ขวบเดินออกมากับย่าใหญ่

 

 

“เหนื่อยรึยัง จะได้เข้าไปคุยกันในบ้าน อ้อ ละเอียดช่วยทำแผลให้ด้วยนะ”บ่าใหญ่พูดก่อนจะจูงมือ

เด็กชายตัวเล็กๆเดินไปในบ้าน ฟางถูกคุณละเอียด หัวหน้าแม่บ้านที่นี่พยุงขึ้นไปทำแผลในบ้าน

 

 

 

 

“หนูนี่เก่งจังเลยนะจ้ะ แผลกว้างมากแต่ไม่ร้องซักแอะ”คุณละเอียดทำแผลให้ฟางเสร็จก็ชม ฟาง

ไหว้ขอบคุณ

 

 

“แม่ชบาสอนให้ฟางเข้มแข็งค่ะ อย่าร้องไห้กับสิ่งที่ตัวเราทำเอง”ฟางพูดแล้วนึกถึงแม่เลี้ยงที่เสียไป

ของเธอ

 

 

“แล้วนี่เราอายุเท่าไหร่แล้ว เรียนชั้นอะไรล่ะ”ย่าใหญ่ถามฟาง

 

 

“อายุ15พึ่งจบ ม.3ค่ะ กำลังจะเข้าม.4ค่ะ”ฟางตอบ

 

 

“นี่คงไม่ได้ไปสอบที่ไหนล่ะสิ งั้นละเอียดช่วยจัดการเรื่องเรียนต่อม.4ที่โรงเรียนหญิงล้วนเพื่อนของ

ชั้นทีนะ”ย่ใหญ่สั่งละเอียดให้จัดการ

 

 

“เอ่อ คุณท่านคะ คือไม่ต้องให้ฟางเรียนต่อก็ได้ค่ะ ฟางเองเป็นแค่คนอาศัย”ฟางรีบพูด

 

 

“การศึกษามันเป็นเรื่องสำคัญนะ ละเดี๋ยวนี้สมัยนี้เนี่ย วุฒิแค่ม.3มันจะไปทำอะไรกินได้”ย่าใหญ่พูด

 

 

“แต่ฟางเกรงใจ”ฟางรีบบอก

 

“เกรงใจอะไรล่ะ ถ้าไม่มีชั้น ลุงกับป้าเธอก็ทิ้งเธอไปแล้วจะไปเรียนจะไปอยู่ยังไง เธอน่ะเหมือนกับ

ลูกสาวคนเล็กของชั้นที่เสียไปนะถือซะว่าเธออยู่ที่นี่เพื่อใช้หนี้แทนลุงป้าเธอละกัน ทำตัวตามสบาย

เถอะ”ย่ใหญ่ยิ้มอ่อนโยน ฟางซึ้งน้ำตาไหล

 

 

 

“อะไรกันครับย่า เอาขอทานที่ไหนเข้ามาในบ้านอีกล่ะ”เสียงชายคนหนึ่งพูดอย่างไม่พอใจเดินลง

มาจากชั้นบนบ้าน

 

 

“ตาป๊อป พูดอะไรแบบนั้นน่ะ ไม่น่ารักเอาซะเลย”ย่าใหญ่ดุป๊อปปี้ที่มองฟางอย่างไม่เป็นมิตร

 

“ก็กาฝากจริงๆนิครับ ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ เอามาเลี้ยงนี่กะจะหวังสมบัติย่าชั้นล่ะสิ”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

“เปล่าค่ะ ฟางไม่เคยคิดแบบนั้น”ฟางรีบพูด

 

“หยุดเลยเจ้าป๊อป แล้วนี่ไม่ไปเรียนรึไง”ย่าใหญ่ถาม

 

 

“ไม่ฮะ วันนี้อาจารย์งดเซค เลยวาจะชวนหวายไปดูหนังซะหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วมานั่งที่โซฟา

ระหว่างรอหวายแต่งตัวชั้นบน

 

 

“งั้นพ่อพายอร์ชไปเที่ยวด้วยคนนะครับ”ยอร์ช เด็กชายตัวเล็กที่นั่งข้างย่าใหญ่พูดขึ้น ป๊อปปี้เหล่

ตามองนิดนึงก่อนจะอ่านหนังสือแต่งรถต่อไม่สนใจ

 

 

“พาลูกไปหน่อยสิป๊อป ไหนๆก็ไม่มีเรียนแล้ว”ย่าใหญ่พูด

 

 

“ผมอยากไปกับหวาย2คนเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดสั้นๆก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน ฟางมองน้องยอร์ชที่เบะ

ปากร้องไห้ก็รีบเข้ามาดู

 

 

“ไม่เอาสิ ไม่ร้องไห้นะ ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งไว้”ฟางโอ๋ยอร์ชแล้วปาดน้ำตาให้

 

“พ่อไม่ให้ยอร์ชไปเที่ยว งั้นวันนี้ยอร์ชพาเป็ดน้อยไปเที่ยวมั่งดีกว่า”ยอร์ชพูดอย่างอารมณ์ดี

 

 

“เป็ด? ”ฟางไม่เข้าใจ ใครเป็น

 

 

“ก็เธอไง เหมือนแม่เป็ดเลย55555”ยอร์ชพูดอย่างอารมณ์ดี

 

 

“อ่ะๆ เป็ดก็เป็ด แล้วจะพาไปไหนน่ะ”ฟางถาม

 

 

“ฐานลับของยอร์ช มานี่ๆเดี๋ยวเราต้องไปเอาปืนกับดาบมาก่อน”ยอร์ชรีบดึงฟางขึ้นทันที

 

“ไปเถอะ วันนี้ชั้นฝากหลานชั้นหน่อยนะ”ย่ใหญ่พูดยิ้มๆก่อนจะหันไปนั่งดูทีวีกับคุณละเอียด

 

“ย่าทวดอนุญาติแล้วไปกันๆ”ยอร์ชพูดก่อนจะรีบพาฟางขึ้นไปบนบ้านทันที

 

 

ตุบ

 

 

“ว้าย แกเดินประสาอะไรของแกน่ะนังเด็กบ้า”หวายร้องเมื่อยอร์ชพาฟางรีบวิ่งมาชนกับหวายที่เดิน

มานป๊อปปี้ต้องประคองหวายทันที

 

 

“ยอร์ชขอโทษครับแม่”ยอร์ชพูดเศร้าๆ

 

 

“ซุ่มซ่าม ไม่ดูตาม้าตาเรือ นี่จะรีบไปเล่นอีกล่ะสิ วันๆไม่ทำอะไรเลยรึไง”หวายว่ายอร์ช

 

 

“นี่เธอก็อย่าว่ายอร์ชสิ เค้าเป็นลูกเธอนะ”ฟางว่าแล้วดึงยอร์ชไป

 

 

“ยัยขอทานยุ่งอะไร นี่มันครอบครัวของชั้นนะ”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

“ไม่ยุ่งไม่ได้ น้องยอร์ชยังเด็กนะ พวกคุณว่าเค้าแบบนี้ จะทำให้เด็กมีปมนะ”ฟางรีบพูด

 

“แล้วไง คนเป็นพ่อแม่จะสั่งสอนลูกแล้วมันผิดตรงไหน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ถ้าดีแต่ทำโทษเด็กแล้วเด็กจะกล้าทำอะไรดีๆในครั้งต่อไปหรอคะ พ่แม่เค้าคอน

สั่งสอนลูกถูกแล้วนะคะแต่ก็ต้องพูดดีๆกับลูกด้วย”ฟางพูดยาวเหยียดทำเอาย่าใหญ่และคุณละเอียด

ที่เดินขึ้นมาตามเสียงทะเลาะกันก็ทึ่ง ไม่คิดว่าแค่เด็กมัธยมอย่างฟางจะมีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่

แบบนี้

 

 

 

“แกเป็นใครกล้ามาสั่งสอนชั้นแบบนี้”หวายพูดจบก็ผลักฟางล้มลงทำให้แผลหกล้มเมื่อกี้กระแทก

พื้นอย่างแรง

 

 

“แม่อย่าทำเป็ดน้อย”ยอร์ชเข้าไปห้าม

 

“นี่เห็นมันดีกว่าแม่แล้วหรอห้ะ”หวายโมโหง้างมือจะตียอร์ช ป๊อปปี้ตกใจรีบดึงมือหวายไว้

 

“หยุดได้แล้ว ทั้งหมดเลย”ย่าใหญ่พูด ก่อนที่ละเอียดจะเดินไปพยุงฟางขึ้นมา

 

 

“ป๊อป หวายขอโทษฟางเค้าซะ”ย่าใหญ่พูด

 

 

“อะไรครับย่า จะให้ผมขอโทษเด็กที่ไหนไม่รู้เนี่ยนะ ไม่มีวันซะหรอก”ป๊อปปี้โวยวายมองฟางอย่าง

ไม่พอใจ

 

 

“แต่ครั้งนี้เรากับเมียเราทำผิด เราต้องขอโทษ ไม่งั้นยอร์ชจะจำแบบอย่างแย่ๆของพ่อแม่แล้วเอาไป

ทำตามได้นะ”ย่าใหญ่พูด ป๊อปปี้กับหวายเม้มปากแน่น

 

 

“ขอโทษ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆก่อนจะเดินจูงมือหวายไปโดยไม่สนใจยอร์ชเลย

 

 

“ไม่เป็นไรนะยอร์ช อยู่กับย่านี่ล่ะ พ่อแม่เค้าไปทำธุระ”ย่าใหญ่ปลอบยอร์ชทันทีก่อนจะพายอร์ช

และฟางไปเดินดูบ้านและจัดห้องให้ฟาง

 

 

 

 

ตกดึก

 

 

“อ้าวยังไม่นอนรึไง”ย่าใหญ่ทักเมื่อเห็นฟางเดินตามละเอียดและเข้ามา

 

 

“คงแปลกที่น่ะค่ะ”ฟางยิ้มก่อนจะนั่งพับเพียบบนพื้นข้างละเอียด

 

 

“มานั่งข้างบนสิ ไปนั่งข้างล่างทำไม”ย่ใหญ่พูดก่อนจะให้ฟางนั่งบนเก้าอี้ สายตาฟางหันไปเห็นรูป

ถ่ายครอบครัวหนึ่งที่มีพ่อแม่และลูกชายด้วยกัน

 

 

“นั่นเป็นรูปพ่อแม่ของป๊อปปี้เค้าน่ะ เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทั้งคู่ ไม่น่าอายุสั้นเลย”ย่าใหญ่พูดถึง

ลูกชายคนโตที่เสียไปเศร้า

 

 

“ไม่เป็นไรนะคะ”ฟางเดินไปแตะมือย่าใหญ่

 

 

 

“เธอแตกต่างจากเด็กคนอื่น ทั้งๆที่เป็นเด็กกำพร้าแต่ไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจแบบคนอื่นเลย ผิดกับเจ้า

ป๊อป ชั้นนี่ก็ผิดเองที่ตามใจหลานแต่เด็กจนกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์แบบนี้”ย่าใหญ่พูด

 

 

 

“แม่ชบาของฟางสอนไว้ว่า อย่าน้อยใจ ดูถูกตัวเราเอง เพราะถ้าเราไปอิจฉาคนอื่นแล้วไม่ทำตัวเอง

ให้ดีมันก็แค่เท่านั้น”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“ชั้นเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”ย่าใหญ่พูด

 

“ดึกมากแล้วคุณท่านนอนนะคะ เดี๋ยวฟางกับป้าละเอียดก็ออกไปแล้ว”ฟางห่มผ้าห่มให้ย่าใหญ่ก่อน

จะเดินออกมากับละเอียดแล้วเข้าห้องตัวเองไป

 

 

“ยัยขอทาน นี่กะจะเกาะย่าชั้นล่ะสิ อย่าหวังเลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินออกมาเห็นฟางออกมาจากห้องย่าตัวเอง

 

 

 ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะจ้ะๆ