แอ๊บแมนมาปิ๊งรัก

                คอร์นวอร์ [Cornwar Hight school]   
     จองเบ: ว่าไงนะ เธอจะให้ฉันแปลงโฉมให้เธอเป็นผุ้ชายยังงั้นเรอะยัยแก้ว ไม่สบายรึป่าวเนี่ย
     แก้ว: ใช่ ฉันคิดว่าจะเข้าไปเรียนแทนไอ้กล้าน่ะ ต้องไปซ้อมบอลแล้วก็ติดทีมชายที่อิลิเลียให้ได้เลยคอยดูนะ  
     จองเบ: นี่เธอบ้าบอลเกินไปรึป่าวเนี่ย
     เคนตะ: เอาน่าไอ้จองเบ นายก็รู้ว่ายัยนี่มันบ้าขนาดหนักน่ะ
     แก้ว: เดี๋ยวเถอะไอ้เคนตะ [ชูกำปั้นใส่เคนตะ]
     จองเบ: นี่ยัยแก้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ คือแบบว่า มันต้องเปลี่ยนใหม่หมดเลยน่ะ ไหนจะหน้าอกอันน้อยนิดของเธอ ไหนจะเสื้อผ้าหน้าผม ไหนจะเรื่องสติสตางค์อีก
     แก้ว: แต่นายถนัดเรื่องนี้ที่สุดแล้วนะ ขอร้องล่ะนะจองเบสุดเลิฟ 
     เคนตะ: ขอร้องล่ะจองเบที่รัก [ทำเสียงหวานสุดฤทธิ์]
     จองเบ: เออๆ ก็ได้ แล้วก็ไอ้เคนตะ ทีหลังแกอย่าทำเสียงแบบนั้นอีกรู้ไหม ขนลุกวะ 
 
                    10 วันผ่านไป บ้านแก้ว 
     แม่: นั่นลูกจะไปไหนน่ะ [มองอย่างสงสัยเมื่อเห็นลูกสาวถือกระเป๋ารุงรังพร้อมจะออกจากบ้านไป]
     แก้ว: หนูจะไปอยู่บ้านพ่อสักเดือนนึงค่ะแม่ 
     แม่: เก็บกระเป๋าแล้วขึ้นไปอยู่บนห้องเดี๋ยวนี้ [ทำเสียงดุใส่] 
     แก้ว: คือ...หนูคิดว่า ยัยขนมจีนคงจะไปหาต้นกล้าที่บ้านพ่อน่ะ หนูมาคิดๆดูแล้วล่ะนะ บางที ยัยขนมจีนอาจจะสอนให้หนูเป็นผู้หญิงสำหรับงานเลี้ยงจูเนียร์ลีกนี้ก็ได้นะค่ัะ 
     แม่: จริงเหรอ งั้นก็ ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะสาวน้อย แหม่ แม่ภูมิใจในตัวลูกมากจ๊ะที่รัก 
     แก้ว: ค่ะแม่ งั้นบายนะค่ะ [รีบเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา]
 
          อิลิเลีย [IliLea Hight school] 
      หญิงสาวในคราบเด็กหนุ่มก้าวลงมาจากรถเก๋งสีเขียว ก่อนจะมุ้งหน้าไปที่หอนักเรียนชาย
     จองเบ: ยัยแก้ว เธอลืมของน่ะ [โยนลูกบอลให้] 
     แก้ว: อะเอ่อ ขอบใจ 
     ???: หวัดดีเพื่อน มาใหม่เรอะ 
     แก้ว: อะเอ่อ หวัดดี [รีบกลับไปที่รถ] เขาต้องรู้แน่เลยว่าฉันเป็นผู้หญิงอ่ะ 
     จองเบ: จะบ้าเรอะยัยแก้ว เขาก็แค่ทักทายน่ะไม่มีอะไรหรอกน่า 
     แ้ก้ว: แต่ฉันกลัวนี่นา นี่พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ 
     จองเบ: ไม่เป็นไรหรอกน่ายัยแก้ว เอาล่ะ ไหนลองทำเสียงแบบเมื่อกี้อีกทีสิ 
     แก้ว: ไงเพื่อน ฉันต้นกล้า [ทำเสียงแอ๊บแมน] 
     จองเบ: ลองเดินแบบกวนโอ้ยดิ๊ นั่นแหละดีมาก ไหนลองค่ากสิวะ 
     แก้ว: ค่ากกกกก...ถุยยยย 
     จองเบ: แบบนี้โดนเตะแน่เพื่อน 555+ [เข้าไปกอดกันอย่างกลมเกลียว] 
     แก้ว: ปล่อยนะเว้ย เดี๋ยวเกย์แตก 
 
          หอพักชายโรงเรียนอิลิเลีย 
     แก้ว: นี่มัน โรงเรียนเหรอเนี่ย [มองการละเล่นสุดพิเร่นของเหล่าบรรดานักเรียนชาย] 
          หญิงสาวเดินผ่านอุปสรรค์ไปอย่างลำบาก ก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้องของเธอ ซึ่งอยู่สุดมุมทางเดินพอดี 
     แก้ว: อ่ะ ไงเพื่อน [เกือบทำเสียงหลุด]
     ???: นายเป็นใคร หวังว่านายคงไม่ใช่เพื่อนร่วมห้องของฉันหรอกนะ [มองหน้าแก้วแบบงงๆ]
     แก้ว: จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกหรอกนะ ฉันต้นกล้า แล้วนายล่ะ 
     ???: ฉันโทโมะ นี่ป๊อปปี้กับเขื่อนอยู่ห้องข้างๆ 
     แก้ว: นายก็เล่นบอลเหรอ 
     ป๊อปปี้: ใช่ฉันกับไอ้เขื่อนเป็นกองหลังน่ะ ส่วนไอ้โทโมะเป็นศูนย์หน้า
     แก้ว: งั้นก็ดี๊ ว่าแต่ว่า ที่นี้เขาจะคัดเข้าชมรมฟุตบอลเมื่อไหร่ล่ะห่ะ ไอ้เกลอ,ไอ้น้อง,พี่ชาย,เพื่อน-ซี้ 
     โทโมะ: ตุ๊ดอย่างนายก็เล่นบอลเรอะ
     แก้ว: ไอ้บ้านี่ปากเสียสุดๆ เฮ้เพื่อนระวังคำพูดหน่อยก็ดีนะพวก ตอนอยู่โรงเรียนเก่า ฉันเป็นถึงดาวยิงเชียวนะโว้ย
     เขื่อน: แหวะ
     โทโมะ: เฮ่ย นั่นนายเอาผ้าอนามัยมาทำไม [มองไปที่ผ้าอนามัยที่ตกอยู่ข้างกระเป๋า]
     ป๊อปปี้: โรคจิตรึป่าววะ
     แก้ว: อะเอ่อ.. อ่อ! พอดีฉันชอบเลือดกำเดาไหลน่ะ
     เขื่อน: เอากงเต๊กมาอุดจมูกเนี่ยนะ เพี้ยนไปแล้วหรือไงวะ
     แ้ก้ว: เฮ่ย อย่าบอกนะว่าพวกนายไม่เคยใช้นะ [ทุกคนส่ายหน้าอย่างสงสัย] ยี่ห้อนี่โรนัลโดใช้ประจำเลยนะโว้ย มานี่จะสาธิตให้ดู มันก็แค่ทำแบบนี้ ไอ้นี้ก็ทิ้งออกไป แล้วก็..ใส่แบบนี่
     ป๊อปปี้/เขื่อน: 55555+ นี่มัน นี่มันโครตโรคจิตตัวจริงเลยนี่หว่า
     เขื่อน: ตอนกลางคืนก็ระวังตัวไว้ซะล่ะไอ้โทโมะ 55+
     โทโมะ: คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะโว้ย จะไปไหนก็ไปไป๊
     ป๊อปปี้: เออๆ ป่ะไอ้เขื่อน [เดินออกจากห้องไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะต้องผ่านหน้าหญิงสาวไป]
     โทโมะ: แล้วก็นาย รีบเอากงเต๊กชั้นต่ำนั่นออกจากรูจมูกเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย ทุเรศวะ
     แก้ว: อะเอ่อ ขอโทษ
 
 ติดตามรับชมตอนต่อไป