[Fic naruto] Faitan สะดุดรักยัยลูก

 

เวลา 05.50 น.

 

ร่างของคนผมเหลืองนอนบนเตียงสีเทาแสนนุ่มอย่างสบาย แต่สีหน้าของเขากลับบิดเบี้ยวเหมือนหงุดหงิดอะไรบ้างอย่าง หายใจแรงๆ ราวกับว่าหายใจไม่เต็มปอด ก่อนจะเอามือมาปัดๆ ที่หน้าอกราวกับว่ามีอะไรหนักๆ มาทับอยู่ ปากก็บ่นพรึมพรำออกมาเบาๆ

 

"อะ..ออกไป หะ.หายใจไม่ออก" ร่างสูงพูดออกมาเบาๆ ซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" นารูโตะลืมตาขึ้นมามองรอบห้องก็ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกอยู่ในห้องของเขา ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมานั่ง แต่แล้วอยู่ๆ เขาก็เซตัวไปข้างหน้า

"ทำไมมันหนักๆ จังวะ" นารูโตะเอามือประครองหน้าอกตัวเองเพื่อให้ตัวตั้งตรง

"...(O[     ]O)...ห๊ะ!!!!!" ทันทีที่มือสัมผัสกับหน้าอกก็ถึงกับตกใจเพราะว่า

"กะ..เกิดอะไรขึ้นทะ..ทำไมนะ..นมเรามัน..ใหญ่ล่ะเนี๊ย!" นารูโตะดีดนิ้วเปิดไฟในห้องก้มมองหน้าอกตัวเองที่ใหญ่ราวกับส้มโอลูกย้อมๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปที่กระจกบานใหญ่ในห้อง แต่ก็ทุลักทุเล พอลงมายืนก็ก้มหน้าขมัมเพราะมีศูนย์ท่วงใหม่ นารูโตะค่อยๆ ลุกยืนทรงตัวกับที่เพื่อให้คุ้นกับจุดสมดุลที่พึ่งเกิดก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าไปหน้ากระจก ที่ห่างออกไปไม่ถึง 5 ก้าว

 

ก้าวแรก กางเกงที่ใส่หลุดลงมากองที่ขา ดูเหมือนนารูโตะจะยังไม่รู้สึก

ก้าวที่สอง กางเกงในลูดไปอยู่ที่ตาตุ่ม

"ทำไมเย็นจังวะ" นารูโตะบ่นกับตัวเองมือก็พยุงหน้าอกที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ก้าวที่สาม ชายเสื้อที่ปกติอยู่ที่ช่วงสะโพรกตอนนี้มันยาวจนลงมาคลุมเข่าแล้ว

ก้าวที่สี่ นารูโตะหยุดอยู่ที่หน้ากระจก

 

"ห๊ะ!!!...(O[        ]O)... อะไรเนี๊ย ม๊ายยยยยย!!!!" นารูโตะกรี๊ดลั้นบ้านจนเกิดแรงลมประทะที่กระจกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

"เกิดอะระ...(O[   ]O)..." ยูกิโตะเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงโวยวาย

"นารูโตะนะ..." อิโนะตามมาติดๆ

"จะแหกปากอะไรแต่เช้าวะไอ้ตะ..." ฮิดันแว๊บมาในห้อง ตอนนี้ทุกคนอยู่ในสภาวะช็อกชั่วขณะ เพราะพอเข้ามาในห้องของนารูโตะก็พบหญิงสาวผมเหลืองยาวถึงกลางหลังยืนกอดอกอยู่ในเสื้อยืดสีขาวยาวคลุมเข่าหน้ากระจกบานใหญ่ ร่างบางยื่นบิดตัวมือเรียวจับชายเสื้อให้คลุมร่างตัวเองเอี้ยวหลังมาหาพวกที่เข้ามาใหม่หน้าหวานทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา มืออีกข้างกอดปิดหน้าอกที่ใหญ่กว่าหญิงสาววัยแรกรุ่นทั่วไปมองรวมๆ แล้วหญิงตรงหน้าช่างน่าพิสมัยเสียจริง

"พี่ฮิดัน พี่ยูกิโตะ ชะ..ช่วยผมด้วย...(TT_TT)..." นารูโตะพูดออกมาอย่างน่าเห็นใจ

"นะ...นะ.นารูโตะทำไม..เอ่อ..สะ..สภาพเป็นแบบนี้หละ" ยูกิโตะถามเดินมาหยุดตรงหน้านารูโตะ

"ไม่รู้ ฮึดๆ..อยู่ๆ มะ..มันกะ..ก็..ตูมขึ้นมา" นารูโตะมองหน้าอกตัวเองแล้วพูด

"เสียงเอ๊ะอ๊ะโวยวายอะไรกันเนี๊ย คนจะนอน" ซากุระเดิน..อื่ม..ไม่สิละเมอมากกว่า พร้อมยกมือขยี่ตาตัวเอง

"น้องมาก็ดี มานี่เลยยัยแสบ" ฮิดันเดินไปลากซากุระให้มาอยู่ที่เตียง

“แล้วนาราต๊า..ห้าว..ไปไหนหละ” ซากุระพูดไปห้าวไปก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่หญิงสาวร่างบางหน้าหวานท่าทางอ้อนเอ้นน่าถนุถนอมเอามากๆ

“แล้วนี่ใครอ่ะ..เอ๊ะ!..อย่าบอกนะว่าเป็น...กิ๊กของนารูโตะ โอโฮ..ไม่เลวเฮ๊ะ..มายังไม่ถึงวันก็ได้สาวเลยเจ๋งดีนิหว่า” ซากุระพูดพร้อมมองหญิงสาวตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา

 

โป๊ก

 

“โอ๊ย!! เขกหัวฉันทำไมละพี่ฮิดัน...(+_+  )” ซากุระหันไปมองอย่างไม่พอใจส่งสายตาอาฆาตมาให้

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยยัยแสบฝีมือเราใช่ไหม” ฮิดันพูดอย่างเอือมๆ กับร่างบางตรงหน้า

“อะไรน้องไม่เข้าใจ น้องทำอะไร...(-`_´-?)...” ซากุระทำหน้าสงสัยสุดๆ

“ก็เวทย์ที่นารูโตะโดนไงแบบเดียวกับที่โลงท่านเคาท์เลย พี่สัมผัสพลังเวทย์น้องบนเตียงนอนของนารูโตะได้” ฮิดันร่ายมือที่เตียงรวมเวทย์ที่ร่ายอยู่บนเตียง ก่อนจะปรากฏขนของปีกนางฟ้าบนเตียง(การเก็บเวทย์สามารถทำได้กับคนที่มีสายเลือดเดียวกัน)

“ห๊ะ!!!!...(O[    ]O)...ยะ..อย่าบอกนะว่า..ผะ.ผู้หญิงคนนี้คือ...นา...รู..โตะ” ซากุระกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

“ห้องนี้เป็นห้องของนารูโตะหรอ ผิดห้องนี่หว่า” ซากุระพรึงพรำออกมาเบาๆ

 

โป๊ก

 

“ผิดห้องงั้นหรอ แสดงว่าคิดจะแกล้งพี่หละสิยัยแสบ” ฮิดันเขกหัวไปอีกที่อย่างแรงจนซากุระน้ำตาเล็ดเอามือลูบตรงที่ถูกเขกไปมา

“ใจร้ายมากเลย ฮือๆ ใจร้ายมากๆ เลยนะซากุระ ฮึดๆ ทำไมทำเขาได้ลงคอละ...(TT^TT)...” เสียงใสร้องออกมานารูโตะพูดไปร้องไห้ไป

“ขะ..ขอโทษเค้าไม่รู้ว่าเป็นห้องตัวเองนิน่า ก็เค้าคิดว่าเป็นห้องของไอ้พี่บ้า กะ..ก็เลย... ขอโทษน่ะ...(T^T)...” ซากุระพูดพรางเดินไปกลุมมือนารูโตะในร่างสาวสุดน่ารัก

“แล้วนี่กี่วันถึงกลับมาเหมือนเดิมละ” ยูกิโตะถามในใจก็สงสารเจ้าน้องชายอยู่เหมือนกัน

“ฮิฮิ แป๊บเดียวเองน่าเดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม” ซากุระส่งยิ้มอย่างสดใสไปให้ทุกคน

“แสดงว่าแกร่ายเวทย์แบบคลายคาถาได้สินะโล่งไม่งั้นไอ้นารูโตะได้ไปสมัครเรียนในสภาพนี้แน่” อิโนะเอามือคุมที่หน้าอกโล่งใจ

“ไม่ใช่อีก 3 วัน..(TT_TT)...” ซากุระพูดพร้อมร้องไห้ออกมา

“ม๊ายยยยยย!!!!” นารูโตะเอามือจับหน้าตัวเองส่ายไปส่ายมาราวกับคนเสียสติ

“ให้มันได้อย่างนี้สิน้องฉัน” ฮิดันเอามือคุมขมับตัวเองปวดหัวกับยัยแสบ

ณ บ้านหลังใหญ่สุดอลังการ
 

"กาอาระ! กาอาระ! นี่พี่เข้าไปแล้วนะ ทำอะระ.." หญิงสาวผมสีทรายใส่ชุดฮูตสีเทาดำคลุมทั้งตัวเห็นเพียงหน้าและผมที่พ้นออกมาจากผ้าที่เธอสวนใส่ เรียกผู้เป็นน้องก่อนจะถือวิสาสะเปิดเข้าไป

"มีอะไรเทมาริ เวลานี้เวลาส่วนตัวของฉันไม่รู้หรือไง" ร่างสูงนอนบนเตียงโดยมีหญิงสาวหลับอยู่ข้างกาย ร่างสูงชันตัวนั่งพิงหัวเตียงอีกมือลูบไล้ที่ใบหน้าของร่างบางที่หลับอยู่

"พี่จะมาบอกเรื่องของพวกลูมิแนน (พวกซากุระ)" เทมาริเดินไปอยู่ข้างเตียงของน้องชาย

"ซาโซริติดต่อมาแล้วหรอ" ชายผมแดงถามผู้เป็นพี่สาว ก่อนจะก้มลงมาค่อยๆ ทาบริมฝีปากบนปากเรียวสวยได้รูปของร่างบาง ปรากฏควันสีขาวปนดำตลบอบอวนขึ้นมาจากร่างบางไหลเข้าสู่ร่างสูง กาอาระกำลังดูดกลืนพลังชีวิตของเธอ เพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นไม่ได้ถึงกับทำให้ตาย เธออาจจะรู้สึกอ่อนเพลียในช่วงสองถึงสามวันพอพลังชีวิตกลับมาก็จะสดชื่นเหมือนเดิม

"อืม ติดต่อมาแล้ววันนี้ พวกนั้นจะไปที่มหาลัยเซนจู เห็นว่าจะไปสมัครเรียน พวกเราไปต้อนรับกันหน่อยดีไหม เดี๋ยวเขาจะหาว่าใจดำ ทายาทราชาแห่งแดนสายรุ้งมาเยือนดินแดนของเราทั้งที จริงไหมกาอาระ" เทมาริพูดพรางยิ้มแบบมีเลศนัย

"ก็ดีเหมือนกัน แล้วคันคูโร่ละไปไหน" กาอาระถาม

"ไปรอที่มหาลัยเซนจูแล้วพวกเราเองก็น่าจะรีบไปกันบ้าง" เทมาริพูดหันหลังเดินชุดเดิมที่เธอใส่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาบนโลกมนุษย์

"นี่พี่หาผ้าคลุมที่คอหน่อยก็ได้นะ ถ้าไม่คิดจะลบรอยแดงนะ" กาอาระเดินมามองรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่คอของพี่สาว เทมาริยกมือขึ้นมาพร้อมกระจกมองรอยแดงก่อนจะหันมายิ้มให้น้องชาย

"ไม่หละฉันชอบของฉันแบบนี้ ว่าแต่นายเถอะดูถ้าจะเล่นยัยเด็กนั่นหนักไปนะ ขนาดฉันแหกปากดังขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย" เทมาริตอกกลับน้องชายมองสาวน้อยที่นอนนิ่งบนเตียง

"ก็นะ ยัยนี่ทั้งสด ทั้งซิง ฉันเองก็แค่ตอบแทนสิ่งที่เธอให้เลยจัดหนักนะ เรารีบไปหาคันคูโร่ดีกว่า วันนี้ไปที่เซนจูฉันว่าจะเอามาเพิ่มพลังอีกสักคนสองคนจะได้สดชื่นช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยอย่างไงไม่รู้" กาอาระบอกพร้อมเอามือจับที่ต้นคอ

"กาอาระ คงใกล้จะได้เวลาแล้วสินะ พี่ว่าเราควรรีบเขาตัวพลังแห่งเทพมาทำพิธีให้เร็วที่สุดไม่งั้นน้องคง..." เทมาริสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยมองที่หน้าน้องชายเห็นรอยสาปที่หน้าผากก็ยิ่งเป็นห่วง ยกมือลูบรอยอักขระสาปนั้น

 

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า รีบไปหาพวกนั้นดีกว่า" กาอาระปัดมือเทมาริออกก่อนจะหายตัวไป เทมาริถอนใจเล็กน้อยแล้วหายตัวตามไป
 

"หวัดดีทุกคน หวัดดีครับซากุระ" ซาสึเกะโบกมือทักทายทุกคนหน้าบ้านหลังใหญ่อยู่ห่างจากบ้านเขาแค่..รั้วกั้น

"หะ..หวัดดีจ๊ะซะ..ซาสึเกะคุง" ซากุระส่งยิ้มให้อย่างสดใส่ก่อนก้มหน้ายิ้มอย่างอายๆ

"นินายมาเช้าเหมือนกันนิ ไปกันเลยไหมละ" อิโนะเดินไปหาร่างสูงโดยมีสาวผมเหลืองเกาะหลังอยู่ด้วย

"สาวน่ารักคนนี้ใคร แล้วคนที่ชื่อนารูโตะอยู่ไหนไม่ไปด้วยกันหรอ" ซาสึเกะถามมองสาวผมเหลืองสุดแสนน่ารักคนนั้น ซากุระยืนอยู่กับที่ส่งยิ้งแหยงๆ ไปให้ก่อนก้มหน้าหนีความผิด

"สาวน้อยน่ารักคนนี้ก็นารูโตะไง" อิโนะบอกอย่างสดใส่ผลักตัวออกจากร่างบางที่เกาะอยู่ด้านหลังดันออกมาด้านหน้า

"อ๊ะ!!! นารูโตะ!! หญิงคนนี้เนี่ยนะ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้หละ" ซาสึเกะมองอย่างอึ่งๆ

"ถ้าถามว่าทำไมเป็นแบบนี้เพราะยัยหัวชมพูที่ยืนอยู่ตรงนั้นไงหละ" อิโนะชี้ไปทางซากุระที่ยืนทำท่าไม่สนใจกำลังคุยกับนกตัวน้อยที่เกาะบนมืออยู่ ซาสึเกะมองสาวหัวชมพูตาพริบๆ 'ขนาดพวกเดียวกันยังทำกันได้แล้วฉันจะรอดไหมเนี่ย เราต้องไม่ให้แหวนวงนี้ห่างจากตัวเป็นอันขาดไม่งั้นชีวิตเราคงจะจบสิ้นเป็นแน่' ซาสึเกะคิดในใจมองซากุระสลับกับแหวนที่ฮิดันให้มาซากุระรู้สึกเหมือนมีคนจ้องก็หันมามองเจอซาสึเกะมองอยู่ก็เขินหันหน้ากลับมามองนกที่เกาะมือต่อ

"งั้นเราไปกันเลยดีกว่าเดี๋ยวหมดเวลารับสมัคร" ซาสึเกะหันมาพูดกับอิโนะ

"อืม นิซากุระ!ไปกันได้แล้วเร็ว" อิโนะตะโกนเรียกร่างบางที่ยืน 'เด็ด' ขนนกที่เกาะมือตัวเองอยู่

"จ๊าาา ไปเดี๋ยวนี้แหละ" ซากุระหันมาหาอิโนะก่อนจะหันกลับมามองนกตัวน้อยในมือที่เหลือเพียงขนที่ปีกกับหางเท่านั้นเพื่อให้นกน้อยยังพอบินได้

"อากาศที่เมืองนี้นะมันร้อนจะตาย! แกจะมีขนเยอะไปทำไมเนี่ย? มีแค่นี้นะดีแล้วจะได้ไม่ร้อน! ลาก่อนนะจ๊ะ" ซากุระพูดส่งยิ้มหวานให้นกน้อยผู้แสนโชคดีตัวนี้ที่ได้รับความเมตตาจาก ทายาทราชาแห่งแดนสีรุ่ง ผู้มีจิตใจเต็มเปลี่ยมไปด้วยเมตตา นกน้อยในมือมองผู้ที่มีเมตตาทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความปิติยินดียิ่งนัก ก่อนซากุระจะโยนนกน้อยตัวนั้นขึ้นบนฟ้า

"ล่าก่อนน๊าาาา แล้วค่อยมาเล่นด้วยกันใหม่น๊าาาาา" ซากุระโบกมือล่านกน้อยที่บินอย่างยากลำบากและกำลังจะตกลงมา ซากุระเห็นอย่างนั้นก็เสกไฟที่หางเพื่อติดเทอร์โบให้นกตัวนั้นบินอย่างเร็วซิ้ว!!จนขนที่เหลืออยู่บนปีกหลุดออกมาปลิวว้อนในอากาศอย่างสวยงาม ซากุระยิ้มกับสิ่งที่ตนทำ 'เรานี้ก็มีจิตใจเมตตาเหมือนกันนะเนี่ย' ซากุระกำลังภูมิใจในสิ่งที่ตนทำ

"ขอให้โชคดีนะเจ้านกน้อย อย่าได้มีเวรแก่กันเลย" อิโนะไว้อาลัยให้นกน้อย

"ฉันโชคดีกว่าแกเยอะเลยวะ ฉันช่วยแกได้เท่านี้โชคดีนะ" นารูโตะร่ายเวทย์ทรอย (เวทย์รักษา) ไปให้นกน้อยตัวนั้น 'หวังว่าจะยังทันนะ' นารูโตะหลับตาน้ำตาซึมส่งสารนกน้อยตัวนั้นจับใจ แต่ก็ดีใจที่ตัวเองยังเจอน้อยกว่า ซาสึเกะมองอ้าปากค้างกับจิตใจที่แสนดีของซากุระ 'อีกไม่นานฉันก็คงโดนเหมือนแกแน่เลยวะ จะไว้ไหมเนี่ยฉัน' ซาสึเกะคิดในใจทำท่ากลุ่มใจเอามากๆ แตกต่างจากซากุระโดยสิ้นเชิง

"เราไปกันได้แล้วหละสายมากแล้วเดี๋ยวไม่ทัน" ซากุระเดินมาหน้าตายิ้มแย้มเหมือนคนที่พึ่งทำบุญมาใหม่ๆ เดินมาโอบคอนารูโตะ

"อืม ฉันนัดเพื่อนมารับเดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักนะ" ซาสึเกะปรับสีหน้าให้ปกติพูดอย่างยิ้มๆ

"จริงหรือ ฉันจะมีเพื่อนเป็นมนุษย์แล้วหรอเนี่ย ดีใจจัง" ซากุระทำหน้ากระดี๊กระด๊าสุดๆ เอามือประสานกันที่หน้าอกอย่างดีใจตาเป็นประกาย

"ไม่เห็นต้องดีใจถึงขนาดนั้นเลย ฉันก็มนุษย์นะเราเป็นเพื่อนกันอย่าลืมสิ" ซาสึเกะมองหน้าซากุระอย่างยิ้มๆ 'ถึงจะดูบ๋องๆ ไปบ้างแต่ก็...น่ารักดีแฮ๊ะ' ซาสึเกะมองซากุระที่ทำท่าเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ภาษาเท่าไหร่ (ถ้ามันรู้มันคงไม่เด็ดขนนกแก้ร้อนหรอ:Writer)

"จะไปกันแล้วหรอ" ยูกิโนะปรากฏตัวหลังกลุ่มน้องๆ ที่กำลังเดินออกไปนอกเขตบ้าน

"ค๊าพี่ยูกิโตะ" อิโนะหันมาตอบ

"ซากุระอย่าลืมที่พี่บอกนะ อย่าใช้เวทย์ ถ้าไม่ฟังพี่จะทำให้เราใช้เวทย์ไม่ได้นอกจากที่บ้านเข้าใจใช่ไหม" ยูกิโตะกำชับน้องสาวสุดน่ารักของตน

"รู้แล้วหละค๊าา.. หนูเคยขัดคำสั่งพี่ด้วยหรอค๊ะ" ซากุระถามทำตาป๊องแป๊ว

"หึ อย่างเรานะเคยทำตามที่พี่สั่งด้วยหรอ" ยูกิโตะพูดอย่างเหนื่อยใจเอามือขยี่ผมซากุระไปมาอย่างเอ็นดู

"โธ่.. พี่หละก็ ว่าแต่พี่จะไปไหนหรอค่ะ" ซากุระมองยูกิโตะใส่ชุดสวยออกแนวลุยนิดๆ

"พี่จะไปทำงานกับพี่ฮิดันนะ ถ้าเจอพวกยมทูตอย่าพึ่งพรีมพรามทำอะไรนะ อิโนะพี่ฝากเราด้วยนะ" ยูกิโตะกังวลเล็กน้อย

"ไม่ต้องห่วงหรอกคะ ฉันเป็นผู้พิทักษ์พลังสถิตเทพเชียวนะอย่าลืมสิ" อิโนะทำท่าหมั้นใจ

"อืม ไปกันได้แล้วไป" ยูกิโตะโบกมือล่าก่อนตนจะหายตัวไป

"เอาหละทุกคนต่อจากนี้ช่วยฟังกันด้วยนะขอร้อง ไม่งั้นฉันคงต้องใช้ไอ้นี้จัดการพวกเธอ" ซาสึเกะขู่เล็กน้อยเพื่อให้ทั้งหมดกลัวแต่ดูเหมือนคนขู่จะกลัวเองมากกว่า

"ตามสบายเลยจ๊าาา" อิโนะพูดอย่างสบายๆ

"แล้วแต่นายเถอะจะทำอะไรก็ทำฉันเองก็ไม่อยากทำอะไรแล้วหละ ในสภาพแบบนี้อะนะ" นารูโตะพูดอย่างเหนื่อยใจเอามากๆ ก้มมองเรือนร่างของตนเอง

"ฉะ..ฉันเองก็จะเชื่อฟังซาสึเกะคุงนะ" ซากุระพูดอย่างอายๆ เธอไม่ค่อยกล้ากับซาสึเกะเท่าไหร่

"เห้ย!! ซาสึเกะทางนี้" ชิกามารุโบกเรียก

"อืม! ไปเดี๋ยวนี้แหละ ปะเราไปกัน" ซาสึเกะหันไปหาชิกามารุก่อนหันกลับมาหาพวกซากุระ 'นั้นมัน...' ทั้งสามคนพรึมพรำออกมาพร้อมกันทางจิต

"นี่ชิกามารุเพื่อนสนิทฉันเอง พึ่งพาได้ทุกอย่าง ส่วนชิกามารุนี่ อิโนะ ซากุระ และก็นารูโตะ" ซาสึเกะแนะนำให้ชิกามารุรู้จักพวกซากุระ

"ซาลาม มาเลย์กุม" ชิกามารุกล่าวทักพวกซากุระพร้อมก้มหัวให้อย่างนอบน้อม

"มาเลย์กุม ซาลาม" พวกซากุระกล่าวตอบพร้อมกัน

"พวกเธอพูดอะไรกัน? " ซาสึเกะถามมองทั้งสี่อย่างงง พวกซากุระมองหน้ากันเล็กน้อย

"โธ่!!..เอ็งจะเชยไปไหนวะไอ้เกะ นี่มันคำทักทายวัยรุ่นโว๊ย!ไม่รู้เรื่องเลย" ชิกามารุหันมาตอบทำหน้าหยามๆ ซาสึเกะเล็กน้อย

"คำทักทายหรอ? ไม่ยักจะเคยได้ยิน" ซาสึเกะเกาหัวนิดๆ มองพวกซากุระกับชิกามารุ

"เออนะ สงสัยมากจริงน่ารำคาญ จะไปกันได้ยัง จะเก้าโมงแล้วเนี่ยเขาปิดรับตอนบ่ายนะโว๊ย" ชิกามารุตัดบทเปลี่ยนเรื่อง

"อืมๆ ไปเลยสิ" ซาสึเกะพูดจบก็ขึ้นรถไปพร้อมชิกามารุ

"นิขึ้นมาสิไม่ไปหรือไง" ซาสึเกะเปิดกระจกพูดกับพวกซากุระที่ยืนอยู่ข้างๆ รถ

"แล้วพวกเราจะเข้าไปอย่างไง ในเมื่อไม่ให้ใช้เวทย์" นารูโตะก้มลงมากระซิบข้างหู

"ก็ทำเหมือนที่ฉันทำสิดึงตรงนี้แรงๆ เดี๋ยวมันก็เปิด" ซาสึเกะพูดเบาๆ ชิกามารุกำลังเตรียมความพร้อมก่อนออกรถอยู่ นารูโตะมองประตูตรงที่ซาสึเกะชี้ก็เข้าใจเดินไปประตูหลังและก็ออกแรงดึง...อืม..ไม่สิกระชากมากกว่าจน...

"...(O[    ]O)..." นารูโตะมองมือตัวเองมีที่เปิดประตูหลุดติดมือตามมาพร้อมประตูที่เปิดออก ซาสึเกะเองก็เช่นกันมองตาค้างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เสียงอะไรวะดังกึ๊ก?" ชิกามารุมองมาทางนารูโตะที่ยืนอ้าปากค้างอยู่

"ไม่มีอะไรซะหน่อย แค่เปิดแรงไปนิดเดียวเอง รีบขึ้นไปสิเจ้าทึ่ม!" อิโนะจะรีบดันซากุระกับนารูโตะขึ้นรถไปแล้วปิดประตูพร้อมรายเวทย์ย้อนเวลาเพื่อซ้อมที่เปิดประตูให้รถชิกามารุ ชิกามารุมองความเรียบร้อยภายในรถก่อนออกตัวไม่นานก็มาถึง มหา'ลัยเซ็ยจู มหาลัยที่ใหญ่ที่สุดในฮิโนะคุนิ ทันทีที่รถจอดซาสึเกะรีบลงมาเปิดประตูรถให้พวกซากุระทันที

"โต๊ะรับสมัครอยู่ตรงนั้น ว่าแต่พวกเธอเขียนหนังสือเป็นไหมเนี่ย" ซาสึเกะกระซิบถาม

"เป็นสิ เมืองเราเป็นเมืองเปิดมีวัฒนธรรมที่หลากหลายที่มิสทิค..เอ่อ..โรงเรียนนะก็สอนการเขียนแบบพวกนายมาด้วย อืม..เป็นภาษาทางการนะ" นารูโตะอธิบายให้ฟังพรางเดินมาที่โต๊ะรับสมัครรับกระดาษมา

"พวกเธอก่อนจะยื่นให้ฝ่ายทะเบียนเอามาให้ฉันก่อนนะ" ซาสึเกะพูดด้วยความวิตกกังวล

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

 

"เห๊ย!! ซาสึเกะฉันเอาไปส่งก่อนนะ จะไปหาคิบะมันด้วยเดี๋ยวมา" ซาสึเกะพยักหน้าชิกามารุลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไป

"ไหนพวกเธอเขียนเสร็จแล้วใช่ไหมเอามาดูสิ" ซาสึเกะเอาของทั้งสามมาดู

 

ของอิโนะ

'โรงเรียนที่จบ อะคัสสิทิค สายที่จบ ออคคัลอัดเวน (เวทย์ขั้นสูงระ.หรอ...(=_=)...เมืองมนุษย์มีเรียนที่ไหนเล่า)' ซาสึเกะร้องโอดครวญในใจมองอิโนะคนที่ดูจะเป็นผู้ใหญ่สุด

'อาชีพพ่อกับแม่ ฝะ..เฝ้าป่าสะ..สวรรค์ (อันนี้ก็ไม่มีใครเขาทำกันนะ...(=_= ')...ฉันว่าดูของคนอื่นดีกว่า)' ซาสึเกะหยิบของนารูโตะขึ้นมา

 

ของนารูโตะ

 

'โรงเรียนสาขาเดียวกัน อะ..อาชีพพ่อ ละ..ล่าสังหารยะ..ยมมะ..ทูต (พวกนี้น่ากลัวเป็นบ้าเลยเห๊ะ!...(-_- ')... ' ของดูของซากุระดีกว่า

 

 ของซากุระ

 

'...(O[      ]O)...พะ..พ่อเป็น... '

 

 

"ราชา!!!!!!!!!!" ซาสึเกะตะโกนออกมามองกระดาษ ก่อนจะเงยหน้ามองผู้คนบริเวณนั้นที่หันมามองเป็นตาเดียว 'เอาไงดีวะ? ' ซาสึเกะคิดในใจ

"อ๊ะ!...เอ่อ...ได้เป็นราชาในสลาฟแล้วโว๊ย!!" ซาสึเกะซาสึเกะเปลี่ยนสีหน้าที่ตกใจเป็นดีใจค่อยๆ นั่งลง

"เป็นอะไรไปหรอ ซาสึเกะคุง" ซากุระถามอย่างเป็นห่วง

"เธอเป็นลูกของราชาเลยหรอ" ซาสึเกะถามสีหน้าตื่นๆ

"อื่ม! ใช่แล้วมีอะไรหรอ" ซากุระถามอย่างสงสัย

"เอ่อ..เปล่าๆ เห๊ย!! ไม่มีอะไรพะยะค่ะ" ซาสึเกะพูดตามที่เคยดูมา

"ฮึฮึฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องพูดแบบนั้นก็ได้เราไม่ถือ" ซากุระระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่อาย

"งะ..งั้นหรอ แต่ว่าพวกเธอเขียนอย่างนี้ไม่ได้นะ...เอ่อออ.. พี่ฮิดันไม่ได้เตรียมอะไรมาสมัครเลยหรือไง" ซาสึเกะถามอย่างสงสัยปนกลุ้มใจ

"จะว่าไปก็มีนะ นี้ไงกระดาษอะไรก็ไม่รู้" นารูโตะเสกบางอย่างบนโต๊ะ

"เห้ย!! เธอ.เออ..นายอย่าทำโจ่งแจ้งสิ" ซาสึเกะรีบเตือนทันที

"ขอโทษๆ ลืมตัวไป" นารูโตะส่งยิ้มแบบอายๆ มาให้ '...(-////-)...นะ..น่ารัก...(O[  ]O)...เห๊ย!!!!เราไม่ได้ชอบผู้ชาย' ซาสึเกะมองหน้าหวานของสาวผมเหลืองก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง ค่อยๆ ตั้งสติอีกครั้ง

"นะ..ไหนดูสิ..อืม.." ซาสึเกะขีดๆ เขียนๆ อะไรบางอย่างลงในกระดาษ

"อ๊าาาา..เสร็จแล้ว ไปส่งที่โต๊ะกัน" ซาสึเกะลุกขึ้นเดินนำพวกซากุระมาที่โต๊ะลงทะเบียน

"นะ.นี่คะ..ครับ ฮึ๊ด....เฮ๊อออ...ฮ๊าาาา...." อยู่ๆ ซาสึเกะก็หายใจติดขัดขึ้นมามือไม้เริ่มสั่นเทาเอามือกำเสื้อตรงหน้าอกแน่น

"เป็นอะไรไปนะ!!ซาสึเกะคุง" ซากุระรีบเข้าไปพยุงตัวในขณะที่เขากำลงจะล้ม

"ห๊ะ!!!!...พลังเวทย์นี้มันพะ..พวกยมทูต" ซากุระเบิกตากว้างพรึมพรำออกมาเบาๆ หันหลังไปมองพวกที่ยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวด้วยสายตาที่แข็งกร้าวดุดันจนดูน่ากลัว นารูโตะกับอิโนะเองก็เช่นกัน

"ซาลาม มาเลย์กุม วาลิมมาเลย์กะ ท่านซากุระ" เสียงแหลมดังขึ้นมาจากบุคคลหนึ่งในสามที่ยืนอยู่

"พวกเจ้า!!ชิโนเท็นชิ" ซากุระพูดเสียงแข็งกร้าว

 

ตัดมาทางฮิดัน

 

"ห๊ะ!!!! ซาสึเกะ!!!!" ร่างสูงผมดำสนิทเบิกตากว้างลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

"เป็นอะไรไปอิทาจิเกิดอะไรขึ้น" ร่างสูงผมสีเหลืองที่นั่งอยู่ร่วมกันถามอย่างสงสัย

"ใจเย็นสิอิทาจิ รับรองว่าพวกนั้นยังไม่ทำอะไรหรอกน๊า...ในเมื่อพวกมันยังไม่รู้พลังสถิตเทพอีกคนที่สำคัญไปกว่านั้นมีผู้พิทักษ์คอยดูแลอยู่แล้วอย่าเป็นห่วงไป" ชายผมแดงพูดอย่างจริงจัง

"ก็อย่างที่ซาโซริพูด เราปล่อยข่าวก็เพื่อต้องการทดสอบผู้พิทักษ์ อย่ากังวลไปเรามาประชุมเรื่องล่ายมทูตต่อดีกว่า" ฮิดันพูดอย่างสบายๆ

"แล้วถ้าพวกนั้นรับมือไม่ได้หละ" อิทาจิแย้ง

"ถึงตอนนั้นฉันจะเป็นคนไปเอง ยังไงพวกนั้นก็น้องฉัน ฉันไม่ยอมให้ใครทำอะไรได้ง่ายๆ หรอกเชื่อใจฉันสิอิทาจิ ฉันขอเอาชื่อนักล่าสังหารยมทูตเป็นประกัน" ฮิดันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อิทาจิมองสีหน้าแววตาเพื่อนสนิทค่อยๆ สงบใจลงแล้วนั่งที่เดิม

 

กลับมาทางซากุระ

 

"แหม..นี่เราทักทายแบบดึกดำบรรพ์เลยนะท่านไม่ทักตอบมันเสียมารยาทนะ ท่านทายาท" เทมาริพูดส่งสายตาแห่งนักล่าปนเจ้าเล่ห์

"สำหรับพวกทรยศอย่างพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องมีปฏิสัมพันธ์ใดๆ ทั้งสิ้น" อิโนะเดินมาอยู่ด้านหน้ามองตาเขม็ง

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ท่านอิโนะ ว่าแต่สาวคนนี้ใครกัน ช่างน่ารักเสียจริง" คันคูโร่เดินมาหยุดหน้านารูโตะยกมือจับปลายผมเหลืองอ่อนอย่างเบามือ

"อย่ามาแตะ" เสียงใสสุดหวานพูดออกมาอย่างน่าฟังถึงแม้นารูโตะเองจะพยายามทำเสียให้เข้มที่สุดแล้วก็ตาม ก่อนที่นารูโตะจะปัดมือคันคูโรทิ้งไป

"อืม..เสียงก็เพาะเสียด้วย" คันคูโร่ดูท่าจะเริ่มชอบร่างบางตรงหน้าขึ้นมาเสียแล้ว

"นิๆ ถ้านายเสียพรหมจรรย์ไปหละก็จะกลับมาเป็นชายไม่ได้อีกเลยนะสามวันนี้ระวังตัวดีๆ แหละ" ซากุระที่กำลังพยุงร่างซาสึเกะหันไปกระซิบข้างหูอย่างเป็นห่วง นารูโตะหันมองซากุระทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย ก่อนทำหน้าเศร้าแล้วรีบถอยออกให้ห่างจากคันคูโร่อย่างเร็ว

"หึหึ ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่าเราก็แค่ออกมาต้อนรับพวกท่านเท่านั้นอย่าเข้าใจพวกเราผิดสิ" เทมาริพูดยิ้ม

"แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องตามล่า ถึงเวลานั้นฉันจะเป็นคนลากพวกพลังสถิตมาเอง" กาอาระพูดเสียงเข้มด้วยหน้าตาที่นิ่งเฉย ก้าวเท้ามาด้านหน้า

"รวมถึงท่านด้วยท่านซากุระเราจะล่าท่านด้วยตัวของเราเอง" กาอาระยกมือขึ้นมาสัมผัสข้างแก้มของซากุระ ซากุระมองหน้ากาอาระด้วยดวงตาสีดำฉายแววแดงอย่างน่ากลัว กาอาระดึงมือกลับมาสูดดมกลิ่นคราวของเนื้อสาวก่อนจะหันหลังเดินจากไปท่ามกลางผู้คนที่เริ่มหันมามอง

"ฮื๊ดด!!..ฮ๊า!..ฮ๊า.. " ซาสึเกะสูดหายใจเข้าปอดอีกครั้งดูเหมือนครั้งนี้ อาการอึดอัดเมื่อสักครู่จะคลายลงไปมากแล้ว

 

"ซาสึเกะ!!ซาสึเกะคุง อิโนะ นารูโตะพาซาสึเกะคุงไปนั่งพักก่อนดีกว่า" ซากุระหันมาหาทั้งสองก่อนจะพากันกลับมาที่โต๊ะเหมือนเดิม