ปมรัก

 

 

 

 

 

 

“คุณอาหยุดนะ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” ฟางปาดน้ำตาทิ้งแล้วรีบวิ่งตามอานิมิตออกไป

 

“อาว่าอาก็พูดกับหนูรู้เรื่องแล้วนะ สิ่งที่พ่อหนูทำมันไม่น่าอภัย เขาควรจะต้องชดใช้” อานิมิตพูดอย่างเย็นชา แม้ว่าจะสงสารร่างเล็กที่ตัวเองก็รักและเอ็นดูเหมือนลูกสาวแท้ๆที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงสักแค่ไหน

 

“คุณอาครับ ผมว่าทำแบบนี้มันก็มากไปหน่อยนะ อย่างน้อยก็ให้ฟางรู้ว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน เธอจะได้สบายใจขึ้น” ป๊อปปี้พูดบ้าง แก้วที่เดินตามมาติดๆก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

 

“หนูไม่ต้องห่วง ตอนนี้พ่อของหนูปลอดภัยดี อาไม่ได้ให้พ่อหนูไปตกระกำลำบากที่ไหนหรอก พอซักทีนะเท่านี้ก็มากพอแล้ว” อานิมิตพูดอย่างโอนอ่อนที่สุด

 

 

ตั้งแต่แรกเขาตั้งใจว่าจะไม่บอกอะไรที่เกี่ยวกับทรงพลให้ฟางรู้เลย แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนเพราะน้ำตาของเธอ

 

 

“แต่คุณอา ฟางขอร้อง” สิ้นเสี้ยงสะอึ้นของหญิงสาวร่างเล็ก เจ้าของเสียงนั้นก็ทรุดตัวลงไปคุกเข่าที่พื้นเชิงอ้อนวอน ทำเอาป๊อปปี้และแก้ว รวมถึงนิมิต อึ้ง รีบพยุงฟางขึ้นมาทันที

 

 

“ทำไมล่ะหนูฟาง หนูยังต้องการอะไรอีก ทั้งๆที่อาก็รักและดูแลหนูเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง แม้ว่าบ้านและบริษัทจะถูกยึดแต่ที่บ้านจิระคุณก็ต้อนรับหนูเหมือนสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวหนูมีแก้วและมีเจ้าป๊อปที่คอยดูแล"

 

 

 

"อีกอย่างอาก็บอกหนูแล้วว่าทรงพลไม่ได้ลำบากอะไร เพียงแค่ผุ้ชายเลวๆที่ทำให้แม่ของหนูต้องตายอย่างไม่ยุติธรรม ส่วนตัวเองก็ลอยหน้าลอยอยู่ได้มาเป็นสิบๆปี คนนั้นๆควรจะได้รับบทลงโทษ ให้รู้ซึ้งถึงความสูญเสียบ้าง” อานิมิตพูดความในใจด้วยน้ำเสียงเรียบ

 

 

และมั่นใจว่าสิ่งตัวเองทำคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด ส่วนฟาง ป๊อปปี้ และแก้ว ยืนเหวอ

 

“แต่ไม่มีใครแทนแด๊ดของฟางได้หรอกค่ะ นั่นมันเป็นอุบัติเหตุทำไมคุณอาไม่เข้าใจซักที ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากขับรถชนเมียตัวเองตายหรอก” ฟางยังคงยืนยันในเหตุผลของตนเองเช่นเดียวกัน

 

“คุณอาโกรธแด๊ดมากขนาดนั้นเลยหรอค่ะ” ฟางพูดต่อทั้งน้ำตา

 

 

“ทรงพลมันคนเห็นแก่ตัว รักบริษัทมากกว่าเมีย วันนี้สูญเสียทั้งบริษัท สูญเสียทั้งลูกสาว มันก็สมควรแล้ว” นิมิตว่า ฟางส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

 

 

“คุณอาสงสารฟางเถอะค่ะ แก้วว่าแบบนี้มันมากไปนะ คุณอาเคยถามพ่อของฟางตรงๆถึงเรื่องของแม่ฟางรึยังล่ะค่ะ ถ้ายัง แก้วว่าอย่างน้อยก็น่าจะคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยทั้งสามคน” แก้วพูดอย่างมีเหตุผล นิมิตขมวดคิ้ววุ่น

 

“ไม่จำเป็น” นิมิตปฏิเสธคำขาด แม้ว่าในใจจะเห้นด้วยกับแก้วเพราะจะว่าไปเขาก็ไม่เคยเปิดอกคุยกับพ่อของฟางตรงๆซักครั้ง เขาคิดอะไรได้บางอย่างจากนั้นก็รีบเดินขึ้นรถและขับรถออกไปทันที

 

 

 

 

 

พรึบ ~

 

 

 

ตุบบ ~

 

 

 

 

 

ฟางที่วิ่งตามรถของอานิมิตที่ขับออกไปพ้นประตูบ้านหลังใหญ่จู่ๆก็ล้มและหมดสติลงตรงหน้าของป๊อปปี้ ทำเอาชายหนุ่มหัวใจหล่นถึงตาตุ่มตามหญิงสาวไปด้วย

 

“ฟางงงง” ป๊อปปี้วิ่งตรงไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนไร้สติที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตรทันที

 

ลำแขนแกร่งทั้งสองช้อนร่างของเธอขึ้นแล้วรีบเดินกลับเข้าไปภายในบ้านทันที เมื่อเข้ามาถึงตัวบ้านป๊อปปี้วางตัวฟางลงนอนที่โซฟาในห้องรับแขกอย่างเบามือ

 

“คงจะเพลียมากสินะ เห็นช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนเลยมัวแต่โหมงานตลอด” แก้วพูดพลางลูบผมฟาง ซึ่งตอนนี้เป็นป๊อปปี้ที่คอยพัดให้และดูแลไม่ห่าง

 

“อยู่กับคุณทีไร ต้องหาเรื่องให้ผมตลอดเลยสิน่า เป็นคนอื่นไม่ทำให้นะเนี่ย” ป๊อปปี้ยิ้มและพึมพำเบาๆกับฟางที่นอนไม่ได้สติ ตอนที่แก้วลุกไปสั่งแม่บ้านให้เตรียมข้าวต้มกุ้ง เผื่อฟางตื่นมาจะได้ทานเลย

“ปะ ป๊อป” เสียงอู้อี้ของหญิงสาวที่เพิ่งได้สติดังขึ้น เมื่อทันทีที่เปลือกตาสีชมพูอ่อนนั้นลืมขึ้นก็พบกับชายที่คุ้นเคยคนนั้น นอนพุบอยู่ข้างๆเธอ

 

“อ้ะ ป้าครับอุ่นข้าวต้มให้ทีฟางฟื้นแล้ว” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาพบว่าหญิงสาวตรงหน้าฟื้นแล้ว ก็ไม่รอช้าที่จะหันไปตะโกนสั่งป้าแม่บ้านที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้นทันที

 

 

“ฟางหลับไปนานเท่าไร่แล้ว แล้วตอนนี้คุณอาอยู่ที่ไหน” เมื่อรู้สึกตัวสิ่งแรกที่เธอจะถามก็คงไม่พ้นเรื่องของคุณอาที่เป็นตัวต้นเหตุ เธอหันซ้ายหันขวาและพยายามมองหานาฬิกาเพื่อดูเวลา

 

 

“ใจเย็นๆสิ คุณหลับไปประมาน3-4ชั่วโมงน่ะ คงจะเหนื่อยมากเลยหลับยาวเลย ดีแล้วล่ะฟางจะได้พักผ่อนมากๆ ส่วนคุณอาตั้งแต่ออกไปก็ไม่มีข่าวเลย โทรติดแต่ก็ไม่มีคนรับ” เขาตอบตามจริง

 

 

“อะเอ่อ ว่าแต่คุณอยู่เฝ้าฟางตลอดเลยหรอ” เธอถาม เพราะคนแรกที่เห็นตอนฟื้นก็เป็นเขานินะ

 

“คุณตื่นมาจะได้ทานข้าวแล้วพักผ่อนต่อไง เดี๋ยวถ้าผมไม่เฝ้าตื่นมามีหวังซ่าออกตามหาคุณอาแล้วได้ไปเป็นลมเป็นแล้งนอกบ้านจะทำไง” เขาพยักหน้าและพูดแก้เขิน

 

“ขอบคุณนะคะ” ฟางตอบ

 

“เอาล่ะ ทานข้าวต้มได้แล้วนะ เดี๋ยวไม่ร้อน” หลังจากที่ป้าแม่บ้านยกชามข้าวต้มที่อุ่นร้อนมาให้ที่โต๊ะ ชายหนุ่มก็ยืนช้อนข้าวต้มให้เธอ

 

“เอ ตอนอยู่ระยองคนป่วยแถวนี้ให้เราป้อนข้าวต้มให้” หญิงตัวเล็กยักคิ้วแล้วพูดลอยๆขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

“ยัยตัวแสบ” ป๊อปปี้ที่รู้ตัวว่าฟางกำลังหมายถึงอะไรก็หัวเราะแล้วค่อยๆเป่าและป้อนข้าวต้มให้เธอทานจนหมดชาม

 

“อรุณสวัสดิ์ครับบอส” จองเบพนักงานคนสนิทของป๊อปปี้ทักขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้มาทำงาน

 

 

“อรุณสวัสดิ์ เออจองเบนายเห็นคุณอาเข้าบริษัทบ้างไหม” ป๊อปปี้ถาม เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน คืนนั้นคุณอาก็ไม่ได้กลับเข้ามานอนที่บ้านเลย

 

“เอ คุณนิมิตเพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้เองนะครับ คิดว่าคงสวนกลับบอสเนี่ยแหละ” จองเบตอบ

 

 

“ปัดโธ่ ! ช้าไปนิดเดียวเอง ว่าแต่คุณอาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร่ แล้วทำไมถึงรีบออกไปจังนี่เพิ่ง9โมงเช้าเอง” ป๊อปปี้อุทานด้วยความเสียดาย และยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูเวลาที่นาฬิกาเรือนหรู

 

 

“ไม่ทราบนะครับ แต่พอผมมาที่บริษัทก็เห็นว่าคุณนิมิตก็อยู่ที่นี่แล้ว ตอนออกไปก็ดูรีบๆ เออแล้วเห็นว่าคุณนิมิตสั่งให้พนักงานจองตั๋วเครื่องบินไฟท์ด่วนสุด ไปสวิตด้วยล่ะครับ” จองเบเล่าตามที่รู้มา

 

 

“ขอบใจนายมากนะ ไปทำงานเถอะ” พูดจบป๊อปปี้ก็เดินเข้าห้องทำงานไป

 

 

 

“สวิตงั้นหรอ เวลาแบบนี้เนี่ยนะ” มือหนาเคาะปากกาลงบนโต๊ะทำงานตัวโปรดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกำลังใช้ความคิด เขาพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดอีกครั้ง

 

“นี่ขนาดจะหนีปัญหาไปที่สวิตเลยหรอ แล้วทำไมต้องสวิต ทำไมไม่ไปอังกฤษ” คิ้วเข้มพันกันวุ่น เมื่อความสงสัยทั้งหมดมุ่งจู่โจมมาที่หัวสมอง

 

 

‘ถ้าจะหนีปัญหาจริงๆ ทำไมไม่ไปอังกฤษเพราะเมื่อสมัยเด็กคุณอาก็โตที่อังกฤษ อีกทั้งยังเคยเรียนที่นั่น ถ้าพูดถึงก็ต้องมีความคุ้นเคยกับอังกฤษมากกว่าสวิตที่เพิ่งไปดูงานเพียงไม่ถึงเดือน’

“ดูงานที่สวิต” เท่าที่เขารู้ก็คือ เมื่อหลายเดือนก่อน คุณอานิมิตมาบอกเขาว่าสาขาที่สวิตมีปัญหาบางอย่าง พอเขาจะไปดูด้วยตัวเอง คุณอาก็บอกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่เดี่ยวจะไปดูเอง ให้เขาดูแลงานที่บริษัทแม่ที่นี่ดีกว่า

 

 

 

 

‘อาส่งคนไปประจำสาขาที่นู่นเรียบร้อยแล้ว’

 

‘ทรงพลไม่อยู่ในประเทศไทยแล้วล่ะ’

 

‘คุณอาเคยคุยกับพ่อของฟางเรื่องแม่ฟางตรงๆรึยังล่ะค่ะ’

 

 

 

 

จู่ๆ เหตุการณ์เหล่านั้นก็แวบขึ้นมาในหัวของชายหนุ่ม ทำให้เขาเริ่มคิดอะไรออกบางอย่าง

 

“หรือว่า ..” เมื่อคิดได้ เขาก็ไม่รอช้าที่จะหยิบกุญแจรถและคว้าสูทตัวโปรด แล้วตรงไปที่บ้านจิระคุณทันที

 

“อ้าว พี่ป๊อปทำไมรีบกลับจัง เพิ่งออกไปไม่ถึง2ชั่วโมง” แก้วที่กำลังทำเค้กอยู่กับฟางถามขึ้น เมื่อเห็นพี่ชายวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้าน

 

“คุณอาจองตั๋วเครื่องบินไปสวิต” ป๊อปปี้พูด ทำเอาแก้วและฟางชะงัก

 

“ห้ะ เมื่อไร่ค่ะ” ฟางรีบถามอย่างตกใจ

 

“เห็นว่าไฟท์บินสี่โมงเย็นวันนี้ และผมก็สงสัยว่าคุณพ่อของฟางจะอยู่ที่สวิต” ป๊อปปี้ตอบ

 

“ทำไมคิดงั้นละป๊อป แน่ใจรึเปล่า” ฟางตาโตและถามอย่างร้อนใจ

 

“ก็ป๊อปลองไล่เหตการณ์ดู ป๊อปสันนิษฐานเอา แต่ก็ยังไม่แน่ใจมากเท่าไร่” ป๊อปปี้อธิบายเหตุการณ์ตามที่ตัวเองคาดเดาไว้ทั้งหมดให้ฟางและแก้วฟัง ซึ่งทั้งสองสาวที่ฟังก็มีความคิดเห้นที่ตรงกับเขา

 

“จะไงก็ช่าง ถ้าเป็นแบบนี้ไงเราก็ต้องลองเสี่ยงดู ไม่เสียหายอะไรใช่มั้ย” ฟางพูด แม้จะน้อยนิดแต่ถ้ามันมีโอกาสเธอก็อยากจะลองดูซักครั้ง บางทีอาจจะเป็นอย่างที่ป๊อปปี้ว่าก็ได้

 

“แต่นี่จะเที่ยงอยู่แล้ว ไฟท์บินก็เต็มทำไงดีล่ะ” แก้วพยักหน้าเห็นด้วยและพูดขึ้นหลังจากตัวเองเช็คเที่ยวบินผ่านโทรศัพท์มือถือ พบว่าเที่ยวบินเต็มหมดแล้ว

 

“งั้นมีไฟท์ไหนด่วนสุดบ้าง” ป๊อปปี้ถาม

 

“อืมม เร็วสุดก็มี พรุ่งนี้ตอน6โมงเย็น” แก้วว่า

 

“จองเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน แก้วกับฟางก็เตรียมจัดของที่จำเป็นไปได้เลย” ป๊อปปี้พูดแล้วกำลังจะเดินกลับไปที่รถ

 

“หวังว่าครั้งนี้จะจัดกระเป๋าเองได้แล้วนะครับ” ชายหนุ่มหยุดลงข้างๆร่างของหญิงสาวตัวเล็กและกระซิบข้างหูฟางเบาๆทำเอาเธอเขินแล้วทุบที่ไหล่ของเขาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

เม้นฟิคให้ไรเตอร์หน่อยน้าาา พรีสสส 

 

เห็นจำนวนอ่านมันก้ขึ้นเรื่อยๆแต่ วิจารณ์ไม่ไปไหนเลยฮือออ

ขอบคุนค่ะะ ^^