[Fic] 365Days.♥ :: Chanbaek

**4**

Kris's Part...

จากมุมมืดข้างตึกนิเทศน์

ผมยืนมองสองคนนั้นยืนคุยกัน ผมรู้ทันทีว่าสองคนนั้นไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา
สายตาเวลามองกัน มันเกินกว่าเพื่อนจริงๆ โดยเฉพาะไอ้ตัวใหญ่นั่น
เจ้าตัวเล็กน่าสนใจมาก เค้าสะดุดตามผมตั้งแต่อยู่ที่ชมรม ผมคิดแล้วว่า
คนนี้ล่ะ คือคนที่จะมาเป็น 'คนของผม' ตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวเนียน และบอบบาง
น่าดูแล ไม่แปลกที่ไอ้นั่นจะคอยตามดูแลแบบนั้น
ปากเล็กๆของตัวเล็ก ผมจะช่วงชิงมาและลิ้มลองความหวานก่อนเจ้านั่นให้ได้
แต่ดูเหมือนมันจะเกาะติดตัวเล็กไปทุกที่ แต่มันต้องมีสักวันล่ะ ที่ผมมีโอกาส

ไว้เราเจอกันนะ...

ผมยิ้มกริ่ม 'เวลายังมีอีกเยอะ ตัวเล็กต้องเป็นของผม'


Chanyeol's Part...

ผมตอนที่รอแบคฮยอนเลิกชมรม...

ผมยังหงุดหงิดเจ้าบ้านั่นไม่หายเลย ไอ้เด็กบ้า สายตามันตอนคุยกับแบคฮยอน
ก็แทบจะกลืนกินอยู่แล้ว ละยังมาจับมือจับไม้เพื่อนผมอีก ใครจะยอม...
ผมก็เลยบอกไปว่า ผมนี่แหละ แฟนของแบคฮยอน มันจะได้เลิกยุ่งกับแบคฮยอนซะที
และนั่นก็คือเหตุผลที่ว่า ผมทำไมไม่กลับหอไปก่อน ผมเลือกที่จะรอแบคฮยอน
เผื่อว่าไอ้เด็กเวรนั่นมาอีก จะได้จัดชุดใหญ่ให้ ผมหวงเพื่อนผม แบคฮยอนเป้นของผม
ไม่ว่าจะแกล้ง จับมือ หรือทำอะไร ผมทำได้คนเดียว! ว่าแต่ทำไมนานนักนะ
ผมเริ่มหิวข้าวแล้วด้วย T__T อ๊ะ! นายตัวเล็กออกมาจากตึกแล้ว แกล้งให้ตกใจดีกว่า คิคิ

แบคฮยอนเหมือนจะนอยด์ที่ผมแกล้ง ฮ่าๆ เวลาเบะปากนี่น่ารักดีนะ ผมอดยิ้มไม่ได้เลย

.
.
.
.
.

หอพัก

"ถึงซะที อ๊าา ชานยอลหิวข้าวว T__T" ผมร้องโหยหวน
"เอาล่ะๆ อย่าบ่นสิ กำลังจะทำเดี๋ยวนี้ล่ะ" แบคฮยอนส่ายหัวในความเด็กของผม

~ อือรือรอง อือรือรอง ~
~~~ เสียงโทรศัพท์ ~~~ ของผมเอง

พอหยิบขึ้นมาดูชื่อที่หน้าจอแล้ว ผมก็ถอนหายใจทันที...

'ซอลลี่' โทรมาทำไมเนี่ย... แล้วทำไมจำเบอร์ได้ด้วย?

คงเพราะผมไม่เคยเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เลยล่ะมั้ง

มีเรื่องเล่า. .. มีครั้งนึงผมเปลี่ยนเบอร์
แล้วบังเอิญวันนึงฝนตกหนักมาก ผมกลับก่อน แบคฮยอนลืมเอามือถือไป ผมโทรหาก็ไม่ได้
ตัวเค้าโทรหาผมก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะอะไรน่ะหรอ แบคฮยอนบอกว่าเบอร์เก่าของผมดีกว่า
มันเป็นเบอร์ที่เค้าจำได้ และจำขึ้นใจเลย แต่เบอร์ใหม่ เพิ่งเปลี่ยนแถมยังจำยากด้วย
วันนั้นผมก็เลยตามหาเค้าซะทั่วมหาลัย แล้วก็ไปพบเจ้าตัวเล็กนั่งหลบฝนอยู่ในตู้โทรศัพท์
หลังจากนั้นผมก็เลยไปที่ศูนย์ ขอใช้เบอร์เดิมทันที...

เอาล่ะ มาเข้าปัจจุบัน

"ฮัลโหล" ผมรับสาย
"ชานยอล ทำอะไรอยู่?"
"นั่งรอแบคฮยอน ทำกับข้าวน่ะ"
"อ๋อ อยู่กับแบคฮยอน"
"เธอมีอะไรหรือเปล่า?" ว่าธุระมาซะที
"คือ...ฉันมีเรื่องอยากให้ชานยอลช่วย"
"ช่วยหรอ? ช่วยอะไร" ผมชักหวั่นๆ
"มะรืนนี้ฉันต้องเดินพรมแดง ในงานดาราอวอร์ด
แล้วก็ยังต้องโชว์การเต้นรำในฟอลด้วยแต่..."

ผมพอจะเดาออกละ =_____=

"ฉันกำลังหาคู่ซ้อมน่ะ นายมา...เอ่อ
มาซ้อมเป็นเพื่อนหน่อยสิ หมายถึงมาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยน่ะ"
"เธอเป็นไอดอลนะ ฉันว่าถ้าเธอชวนคนอื่น
คงมีคนมาแย่งเป็นคู่ซ้อมเธอแน่ๆ ไม่จำเป็นต้องฉันเท่านั้นมั้ง"

ก็ผมไม่อยากไปอ่ะ ชานยอลเป็นคนตรงๆด้วยสิ เธอก็รู้นิสัยผมดี

"แต่เต้นกับคนอื่น ไม่เหมือนชานยอลนิ่ ฉันไม่อยากให้ใครมาซ้อมกัยฉัน
นอกจากชานยอล นะ ช่วยฉันเถอะ นายพาแบคฮยอนมาด้วยก็ได้"
"แบคฮยอนหรอ อ่า...ก็ได้ฉันกับแบคฮยอนจะซ้อมเป็นเพื่อน ว่าแต่
เมื่อไหร่ล่ะ? แล้วที่ไหน?"
"ที่บ้านของฉัน พรุ่งนี้ หลังเลิกเรียนนะ ฉันจะรอ"

ผมตอบรับแล้วก็วางสาย แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีก
ผมรู้สึกเหมือนว่า ซอลลี่คนนี้ กับซอลลี่คนก่อน ต่างกันมาก
กลับมาคราวนี้เธอสุภาพกับผมมากขึ้น และไม่เหวี่ยงเหมือนเมื่อก่อน
เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรอ? .....

.
.
.
.

50%