[Fic] 365Days.♥ :: Chanbaek

**3**

Baekhyun's Part...

เช้ารุ่งขึ้น...

"ชานยอลอ่า รอด้วยดิ จะเดินเร็วไปไหน"

คิดแล้วก็เจ็บใจ แบคฮยอนเกิดมาตัวเล็ก ขาก็สั้น คนตัวสูงข้างหน้า
ก็เดินไม่รอกันเลย ขาตัวเองยาวจะตาย สงสัยจะเอาคืนเพราะบางทีผมก็เดินไม่รอเค้า

แล้วจู่ๆ...

"พลั่ก!!!!!"
หน้าผากผมชนเข้ากับแผ่นหลังของชานยอล
"นายจะเบรคทำไมไม่บอกเนี่ย!!"
ผมพูดไปก็เอามือลูบหน้าผากตัวเอง

คนตัวสูงหันมายิ้มอย่างสะใจ
"ก็นายบอกให้รอไง ไม่ใช่หรอ? ฮ่าๆๆๆ" ชิ ได้แกล้งล่ะชอบใจ
นี่มันเรียกว่าเบรคกระทันหันต่างหากล่ะ!

"สมองฉันจะเสื่อมมั้ยเนี่ย :(" โอเวอร์ไว้ก่อนล่ะ
"ถ้าเสื่อมเดี๋ยวรับเลี้ยงเอง ไปเถอะเดี๋ยวสาย" พูดไรอ่ะ...

ช่วงนี้เจอคำพูดพิลึกๆจากชานยอล ถึงกับงงเลยอ่า
แล้วเมื่อคืนน่ะ อย่านึกว่าไม่ได้ยินนะ ผมแค่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ประโยคที่ว่า
อย่าไปยิ้มอย่างนี้กับใคร คึคึ พูดแล้วก็ยังเขินไม่หายเลย

คนบ้าอะไรพูดจาแบบนี้ก็เป็นด้วย?
อยู่ด้วยกันมาก็ตั้งนานละ ไม่เค๊ยไม่เคยได้ยินชานยอลพูดอะไรแบบนี้

เห้อ... ช่างเถอะ ผมเลิกคิดดีกว่า
ผมจ้ำตามคนขายาวอย่างรีบร้อน วันนี้เปิดเทอมวันแรก ตื่นเต้นชะมัดเลย
.
.
.
.
.
.
"แต่งชุดแบบนี้มาโรงเรียนได้ยังไง ห๊ะ!"
"ผมก็แค่แต่งตามเทรนด์น่ะฮะ ตอนนี้กำลังมาแรงมากๆเลยนะครับอาจารย์^^
ตอนนี้เค้ากำลังฮิตเลยนะครับ เสื้อลายทหารกับสูทเครื่องแบบนักเรียน"
"แต่เธอเป็นนักเรียนนะ โอเซฮุน เธอดูสิ คนอื่นไม่เห็นจะแต่งเหมือนเธอเลย"
"โถ่อาจารย์ค้าบบ ผมก็แค่ไม่รู้กฎนี่นา ผมเป็นเฟรชชี่นะ"
"เห็นแก่ที่เธอเป็นน้องปี1 เพิ่งเคยผิดกฎ อาจารย์จะปล่อยเธอไป ครั้งหน้าห้ามนะ!"
"ค้าบอาจารย์ ^^"

เด็กคนนั้น ทำไมทะเล้นนักนะ อาจารย์ดุแทนที่จะก้มหน้าก้มตา ยอมรับความผิด
แต่กลับต่อล้อต่อเถียง แถมยังยิ้มหน้าบานอยู่อีก แปลกจริงเด็กสมัยนี้ #พูดเหมือนตัวเองแก่

ผมกับชานยอลเดินมาถึงหน้ารั้วมหาลัยก็เห็นอาจารย์ นักศึกษาคู่นี้คุยกันเสียงดังอยู่
ผมมัวแต่มอง2คนนั้น ก็เลยทำให้ตอนนี้หาชานยอลไม่เจอ นั่นก็เดินไวละเกิน

"อ๊ะ! พี่ครับ พี่แอบมองผมเมื่อกี้ใช่ม้า?" เด็กคนนั้น!! ทำไมมายืนอยู่ข้างหน้าผมได้
แล้วรู้ได้ไง ว่าผมแอบดูที่เค้าคุยกับอาจารย์เมื่อกี้ แต่ที่จริงไม่ต้องแอบก็เห็นและได้ยิน ดังซะขนาดนั้น

"อะ เอ่อ. ...คือ"
"พี่น่ารักจังครับ ผมชอบพี่ เป็นแฟนกันนะ!^^" เห้ย!!!!!!

อะไรของน้องคนนี้เนี่ย? บ้ารึเปล่าเนี่ย

"เอ่อ คือน้องครับ พี่ขอตัวไปเรียนก่อนน้า ไม่ว่างคุยด้วย บายนะ"
"เดี๋ยวสิครับ ผมชอบพี่นะ ได้ยินมั้ย? มาคบกันเถอะน้า" ทำหน้าออดอ้อนใส่ทำไมกัน

ผมกำลังจะเดินหนีแต่น้องเค้าก็ยังมาดึงข้อมือผมไว้
"น้อง ปล่อยพี่เหอะ พี่ไม่มีเวลามาเล่นกับน้องนะครับ" ผมพยายามแกะมือปลาหมึกออกไป
แต่ยิ่งผมพยายามแกะ น้องเค้าก็ยิ่งจับแน่นขึ้น

"ผมไม่ปล่อยจนกว่าพี่จะยอมเป็นแฟนกับผม ผมชอบพี่นี่นา แล้วผมก็เห็นนะ
พี่แอบมองผมเมื่อกี้ ชอบผมเหมือนกันใช่ม้า?" เห้ย ขี้ตู่อ่า

ชานยอลอ่า นายอยู่ไหน T__T ช่วยด้วย
.
.
.
.
.

"ปล่อยมือแฟนฉันเดี๋ยวนี้!!!" เสียงใหญ่ทุ้มดังขึ้นเบื้องหน้า
.
.
.
.
.
ชานยอลมาแล้ว เย้ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้ว่าไงนะ? -0-

"ใคร ใครแฟนนาย พี่น่ารักนี่แฟนฉันต่างหาก!" อ้าวไอ้เด็กนี่ เป็นตอนไหน?
.
.

"ฉันบอกให้ปล่อยไง ไม่ได้ยินหรอ??!!!" ชานยอลกำลังโกรธ...

ชานยอลเดินมากระชากผมออกจาก เด็กนี่อย่างแรงจนผมเซไปชนกับอกเขา
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย? ในหนังเห็นแต่เค้าแย่ง ผู้หญิงกันไม่ใช่หรอ?? แบคงง

"คืนพี่น่ารักมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หล่อน้อยกว่า" เด็กเซฮุนก็โกรธเหมือนกัน
"ใครหล่อน้อยกว่า ฉันหล่อกว่าแก จบนะ ละอย่ามายุ่งกับแฟนฉันอีก ถ้าไม่อยาก
มีปัญหา แกมันก็แค่เด็กน้อย แฟนฉันไม่มองแกหรอก"

พูดจบชานยอลก็ลากผมออกมาจากตรงนั้น และเราก็แยกกันเข้าเรียน เพราะเราอยู่
กันคนละห้องน่ะครับ ระหว่างเดินมาอาคารเรียน ชานยอลไม่พูดอะไรกับผมเลย โกรธหรอ?
แต่ผมก็ว่าไม่ได้ทำอะไรนะ? หรือถ้าจะโกรธก็คงเป็นเรื่องที่ทำให้เค้าช้ามั้ง...

แต่เมื่อกี้ ชานยอลพูดกับเซฮุน ทำไมเค้าถึงพูดเแบบนั้น เพราะแค่ช่วยไม่เห็นต้องพูดถึงขนาดนั้น
เค้าจะรู้มั้ยนะ คนได้ยินแทบจะบ้าตายแล้ว คือต้องเรียน แต่ก็คิดไม่หยุด แบคฮยอนควรทำไงดี...

แบคฮยอน ห้ามคิด ๆ นายต้องเรียนก่อนนะ

.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทีละคาบ ทีละคาบ z zZ

พอมาถึงคาบสุดท้าย...

คยองซูเพื่อนซี้ปึ๊กของผมที่นั่งอยู่ข้างๆก็สะกิดผม

"แบคฮยอนๆ"

"ว่าไงหรอ?คยองซู" ผมถาม

"เย็นนี้ไปชมรมกันเถอะ ชมรมเรามีรุ่นพี่ปี3จากนิเทศน์มาคนนึง
เห็นเค้าบอกว่าเท่มาก ฉันอยากเห็นอ่ะ ไปกันๆ"

.
.
.

อยากไปดูผู้ชายเนี่ยนะ - -"

"ชานยอลเหมือนจะไม่ค่อยสบาย ฉัน..."

"แบคฮยอนอ่ะ อะไรๆก็ชานยอลนะ น้อยใจละนะ :(" คยองซูงอน


เอาไงดีล่ะ... โทรหาชานยอลดีมั้ย? แต่ตอนนี้เรียนอยู่ คาท๊กไปแล้วกัน

'ชานยอล วันนี้ฉันจะไปชมรมหน่อยนะ คงกลับช้าหน่อย นายกลับก่อนเลย'

สักพัก ข้อความตอบกลับก็มา

'โอเค งั้นกลับดีๆนะ แต่ถ้าฝนตกฉันจะมารับแล้วกัน' ชานยอลน่ารักอีกแล้ว...

คยองซูแย่งมือถือผมไปดู

"โหย นี่ยิ่งกว่าแฟนกันซะอีกนะ แน่ใจนะว่านี่นายสองคนแค่รูมเมท"
ผมรีบแย่งมือถือกลับมา คยองซูเนี่ย พูดอะไรไม่รู้

"โอเค ตกลงฉันไปเป็นเพื่อนนายได้แล้ว^^"
คยองซูยิ้มแป้น

"จะคุยหรือจะเรียน 2คนนี้อ่ะ? " จงอินที่นั่งถัดจากคยองซูโผล่หน้ามาถาม
"แกนั่นแหละเรียนไป ชิ" คยองซูหันไปค้อนจงอิน2ที ก่อนจะหันหน้ากลับไปเรียนต่อ
.
.
.
.
.
เมื่อหมดคาบ...

"คยองซูใจเย็นๆ ชมรมอยู่ห่างไปแค่ตึกเดียว ไม่ต้องวิ่งก็ได้มั้ง" ใจร้อนจริงๆ

คยองซูร้อนรนขนาดนี้ ผมก้อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่ารุ่นพี่ที่ว่านั่นจะเท่มากจริงมั้ย
.
.
.
.
.
ตึกคณะนิเทศน์...

"ไหนล่ะ? รุ่นพี่ที่คยองซูว่า ฉันเห็นแค่คนเดิมๆเองนะ"
"เดี๋ยวก็คงมามั้ง เราไปนั่งกันก่อนเถอะ" คยองซูบอกพร้อมกับลากผมไปหาที่นั่ง

ครู่หนึ่ง...
.
.
.
.
.
"รุ่นพี่มาแล้ว!!!" หัวโต๊ะที่ติดประตูห้องตะโกนบอก

แล้วไม่นานผู้ชายตัวสูง รูปร่างดี หน้าตาหล่อมากก็เดินเข้ามา เค้าเหมือนเป็นลูกครึ่งด้วย
ทุกคนมองเค้าเป็นสายตาเดียวกัน เค้าเองก็มองไปรอบๆห้อง เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะอาจารย์
กลางห้อง เขาค่อนข้างดูดีมากทีเดียว ผมคิดว่านะ เค้ากับชานยอลก็พอๆกันเลย

รุ่นพี่กวาดตามองทุกคนจนมาหยุดที่ผม และจ้อง จ้องนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่า เค้าพยายามจะ
มองให้ลึกลงไปในลำไส้ผมเลยมั้ง ผมขมวดคิ้วและมองกลับไป สักพักเค้าก็ยิ้มน้อยๆ

"หวัดดีน้องๆ พี่ย้ายมาจากชมรมอื่น คิดว่าชมรมนี้จะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นนะ^^"
ราวกัยต้องมนต์คนทั้งห้อง ทุกคนยิ้มหวานกลับไป สายตานี่เคลิ้มเชียว เว้นผมคนนึง
.
.
.
.
ตลอดเวลาที่อยู่ชมรม ผมรู้สึกถึงการถูกมอง ถูกคุกคามทางสายตายังไงไม่รู้อ่ะ
แต่ว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่รู้สึก คยองซูที่นั่งข้างๆก็เห็นเหมือนกัน

"แบคฮยอน พี่คริสมองนายตลอดเลยน้าา ฉันว่าพี่คริสเค้าชอบนายแหงๆเลย"

เอ่อ... ชอบหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่สายตาเค้าผมเดาไม่ถูกจริงๆ รู้แต่ว่ามันน่ากลัว...
สำหรับผม มันดูแปลกๆ ไม่ใช่แค่สายตาที่ใช้มองเฉยๆแน่ๆ แต่สำหรับคนอื่นๆอาจจะชอบก็ได้นะ

.
.
.

ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดจบลงแล้ว ได้กลับบ้านสักที ป่านนี้เพื่อนตัวใหญ่คงรอกินข้าวเย็นแล้ว
ผมต้องรีบกลับ ก่อนกลับต้องแวะซื้อกับข้าวกลับด้วย
ผมบอกลาคยองซูและจงอิน จากนั้นก็แยกตัวออกมา ส่วนสองคนนั้นคงกลับด้วยกัน
และคงทะเลาะกันตลอดทางเหมือนทุกวันแหงๆ เพื่อนผมสองคนนี้ยิ่งชอบตีกันอยู่เรื่อย

.
.
.
.

ผมเดินออกมาจากตึกนิเทศน์แล้ว เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้6โมงเย็นแล้ว
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพราะรูมเมทรอผมอยู่

แต่....


ทำไม... ผมรู้สึก. .. เหมือนมีคนมองผมอยู่ หรือผมคิดไปเอง?

.
.
.
.

ผมเดินออกมาพ้นตึกนิเทศน์แล้ว มหาลัยตอนเย็นๆ คนเริ่มเงียบ น่ากลัวจัง ผมเป็นคนขี้กลัว
กลัวความมืด กลัวการอยู่คนเดียว การกลับบ้านคนเดียวโดยไม่มีชานยอลค่อนข้างเหงา
และดูวังเวงชะมัด ผมรู้สึกเหมือนมีคนตาม...

.
.
.
.

หมับ!!!!!

มีคนจับข้อมือผม!!! ผมกำหมัดอีกข้างและหันไปใส่คนข้างหลังทันที
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่ยืนอยู่ก็คือ

'ชานยอล'

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค้อนใส่คนข้างหน้า

"นายทำฉันตกใจวันละหลายครั้ง ถ้าฉันช็อคตายจะทำไงอ่ะ" ผมนอยด์

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ นายเกือบเอาหมัดน้อยๆมาต่อยฉันแล้วนะ
แล้วถ้าฉันหมดหล่อขึ้นมาทำไงอ่า" นี่ยังจะมาเล่นอีก :(

"ก็ให้ไม่หล่อไปเลย ว่าแต่นายมาทำไรอ่ะ?" ตอนนี้ควรอยู่หอไม่ใช่หรอ...

"ไม่ได้มาแต่ไม่ได้ไปไหนแต่แรกแล้วต่างหากล่ะ" ชานยอลยิ้ม

"ฉันคิดว่านายกลับไปแล้วซะอีก" ผมเลิกคิ้ว

ชานยอลหัวเราะเบาๆ แต่มืออ่ะ ยังไม่ปล่อยจากข้อมือผมเลย -/-

"ตอนแรกน่ะก็ว่าจะกลับ แต่ก็เปลี่ยนใจ ฉันกลัวนายไปเที่ยวไหนต่อ เดี๋ยวฉันรอนาย
อยู่ที่ห้องละจะหิวตายซะก่อนน่ะสิ เพราะงั้นต้องมาคุม"

แหม - - ไอ่เราก็คิดว่าห่วงเพื่อน หยอยเอ้ย!

ผมเบะปากใส่ ชานยอลหัวเราะชอบใจ แล้วเค้าก็ปล่อยมือจากข้อมือผม
จากนั้นก็ขยี้หัวผมสนุกเลย. ... ตลอด

แล้วเราก็เดินกลับหอด้วยกัน ก่อนกลับก็ไม่ลืมซื้อของกลับไปทำอะไรกินกันด้วย
บอกได้คำเดียวเลยว่าปลอดภัย มีชานยอลกลับด้วยปลอดภัยที่สุดแล้ว...