Not credibly....ไม่สนิทใจ

Not creadibly......ไม่สนิทใจ chapter 22

       ห้องที่อับไปด้วยกลิ่นยาต่างๆ มีเพียงแสงสว่างที่สอดส่องมาเพียงเท่านั้น

แต่กลับมีคนที่นอนแน่นิ่งอยู่คนเดียวอย่างในห้องอย่างเดียวดาย โดยมีสายที่

อยู่รอบตัวเขา แต่ตอนนี้เขาได้แต่หายใจถี่ ๆ ไม่มีใครสักคนที่อยู่ในห้องกับเขา

สักคน 

       แต่ ปาฏิหาร์ยก็เกิดขึ้นเมื่อเขาคนนั้น ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับเสียงที่

ออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่มีใครรู้ว่าเขาพูดอะไร แต่สายตาเขาค่อยกวาดๆ ไปรอบ

พร้อมพูดอีกครั้งอย่างแผ่วเบา แต่กลับไม่ได้ยินเสียงแม้เสียงหายใจของเขา

ก็ยังได้ยินอย่างแผ่วเบา แต่ทันใดนั้นมีคนเข้ามาเขาหันไปอย่างช้า ๆ แล้วก็พบ

นางพยาบาบที่เดินมาหาเขา แล้วรีบกดสัญญานเรียกให้คุณหมอว่า เขา

ตื่นขึ้นแล้ว ก่อนที่หมอจะเข้าห้องพร้อมกับสายตาเขาที่ตอนนี้ใกล้จะเหนื่อยล้า

เต็มทีแล้ว............ แล้วในที่สุด..........เขา.....ก็หลับตาลง

      ฟางที่ยังคงอยู่ดรงพยาบาลดั้งเดิมซึ่งใครๆก็มาเยี่ยมทุกวันเป็นเรื่องปกติ

ของพวกเขาไปแล้วที่จะมาเยี่ยมฟาง แต่ทุกครั้งที่ฟางไปตื่นก็จะมีคนแอบมอง

ฟางอยู่อย่างห่วงใย ไม่คลาดสายตาไปไหนเด็ดขาด แต่ทุกครั้งเขาก็กังวลว่า

ถ้าฟางฝืนตัวขึ้นมา เขาและเธอจะมองหน้ากันติดไหม ก่อนที่คำพูดขนมจีน

จะย้อนเข้ามาในตัวเขาอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้งจนได้ จนเขาต้อกังวลอีกครั้ง 

พร้อมกับกุมมือฟางไว้ไม่ห่างไปไหน  ก่อนที่ป๊อปปี้ชะงักเมื่ออยู่นิ้วฟางก็กระดิก

จนป๊อปปี้ที่ก้มหน้าอยู่ต้องเงยหน้าไปดูฟางพร้อมยิ้มออกมา เมื่อเห็นฟางฝืนตัว

      " ฟา.....ฟาง "

      ป๊อปปี้ที่เรียกฟางอย่างแผ่วเบาอย่างไม่เชื่อว่าฟางฝืนขึ้นมาจริง ๆ ก็เพราะ

ฟางหลับไปตั้ง 4 วันจน เขาหมดหวังบ้างแต่คุณหมอก็บอกทุกครั้งว่า ฟางจะ

ฝืนตัวแต่ก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาที่พูดว่า

      " นำ....น้ำ "

       ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็รับปล่อยมือฟางอย่างเบาๆบาง พร้อมกับเดินไปหยิบน้ำ

แล้วรีบเอามาให้ฟางทันทีพร้อมกับเอามืออุ่นๆ ประคองฟางไว้ไปให้ห่างกาย

จนฟางต้องรับรู้ว่าอบอุ่นของป๊อปปี้ทันที แล้วดืมน้ำไปโดยที่ป๊อปปี้ประคอง

จนฟางแอบยิ้มกับการกระทำของป๊อปปี้ไม่ได้ ก่อนที่ฟางจะส่งน้ำให้ป๊อปปี้

อย่างเบาบาง พร้อมพูดว่า

       " ขอบคุณคะ " 

       ป๊อปปี้ได้ยินพร้อมกับยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ฟางอย่างยินดี พร้อมกับเดินไป

เก็บแก้วแล้วเดินมาหาฟางที่ยังคงนั่งและมองเขาอย่างไม่ห่างกาย จนป๊อปปี้ที่

เดินมาต้องชะงัก แล้วเดินไปใกล้ๆฟาง พร้อมพูดว่า

       " มีอะไรรึเปล่าคับ "

       ฟางเมื่อได้ยินก็หันหน้ากลับทันที แล้วทำหน้าให้ปกติที่สุดแล้วพูดไปว่า

       " ไม่ทำงานเหรอคะ ถึงมาเยี่ยมฟาง..... "

        ป๊อปปี้ยิ้มแล้วเดินไปหาฟางใกล้ๆอีก ฟางที่ก้มหน้าเงยหน้ารอคำตอบ

ของป๊อปปี้ก็ตกใจเมื่อป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะล้นเตียงแต่ยังดีที่

ป๊อปปี้รับทัน จนทั้งสองตอนนี้ต่างมองหน้ากันอย่างเขินๆอายๆ 

      ก๊อกๆๆ 

       เสียงประตูดังขึ้น จนทั้งสองต้องหันไปดูพร้อมกัน ก่อนจะตกใจเมื่ออยู่ๆ

พ่อแม่ของเขาทั้งสองเดินเข้ามา 

       " อ๊ะ ! "

       พ่อแม่ทั้งสองเห็นดั้งนั้นตกใจแล้วมองฟางกับป๊อปปี้ที่ใกล้ชิดกันอยู่พร้อม

กับยิ้มกันท่าทาง ก่อนที่พ่อป๊อป พูดว่า

       " ป๊อป นี้โรงพยาบาลน่ะลูก " 

       ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเจ้าเลห์ก่อนจะเผลอปล่อยมือ จนฟาง

        " กรี๊ด !!! "

       ป๊อปปี้ได้ยินเสียงแต่ดีที่ต้องนี้ยังรับทันอีกครั้งจนได้ ฟางที่ตกอยู่ในภวังค์

ความกลัวสักพักก่อนจะตีป๊อปปี้เบา ๆ 

       " คนบ้า ปล่อยมือก็บอกกันบ้างซิ !!!!! "

       ป๊อปปี้ยิ้มพร้อมกับให้ฟางนั่งดีๆ อีกครั้งแล้วพูดข้างหูฟางว่า 

        " เดียวมาน่ะคับ ตัวเล็ก "

       ป๊อปปี้พูดพร้อมเดินไปไหว้ พ่อแม่ของฟาง แล้วพูดกับพ่อแม่ว่า 

        " ผมไปทำงานก่อนน่ะคับ ถ้ามีอะไรกับฟางบอกผมด้วยน้ะคับ "

         ป๊อปปี้พูดพร้อมเดินออกไปอย่างเร็ว จนฟางที่ยังคงปฏิบัติหน้าที่เขินอีก

ต่อไปพร้อมนึกในใจ ' คนบ้าทำแบบนี้กับเราได้ยังไงกัน ' 

มาดูกันตอนหน้าน้ะว่า ฟางกับป๊อปปี้จะเคลีย

เรื่องเก่ารึเปล่า หรือจะเอาหวานๆๆๆๆกันก่อน 

ช่วยเป้นกำลัง กับการเม้นด้วยนน้ะค้ะ