Not credibly....ไม่สนิทใจ

Not  credibly.......ไม่สนิทใจ chapter 18

         ทำไมน่ะ ทำไมกัน แม่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทำไม!!!!!! กันไม่ถามฉันสักคำว่าจะไปกับเขา

รึเปล่า แม่น่ะแม่ แล้วนี้จะทำยังไงดีล่ะ วันนี้แล้วด้วยที่เขาคนๆนั้นที่ทำให้ฉันต้องเสียใจเมื่อไม่กี้วันนี้

เองต้องมาเจอกับเขาอีก เทวดานางฟ้านี้ก็ชั่งเล่นกับหัวใจของฉันเหลือเกินเลยน่ะ แต่ทุกคนไม่ต้อง

สงสัยน่ะค้ะว่าทำไมฉัน ถึงไม่รีบไปแต่งตัวอาบน้ำก็เพราะตอนนี้ ตี 3 เอง จะให้นอนหลับได้ไง 

        " ทำไงดีน้ะ ทำไงดี " 

        ฟางที่เอาแต่เดินไปเดินมาอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะตกใจเมื่อได้ยินเสียง

        ' เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ.........'

         ฟางเดินไปที่โทรศัพท์แล้วต้องชะงักเมื่อสายเรียกเข้านั้นขึ้นชื่อว่า

       ' POPPY '

        จะโทรมาทำไมน้ะคนบ้า ทำให้เราเสียใจเจียนตายยังกล้าโทรมาอีกน้ะ ทำไมกัน!!!!!

ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายอย่างนี้ด้วยน้ะ แล้วฉันต้องทำไงดีเนี้ย ฉันจะรับดีไหมน้ะ แต่ไม่ซิถ้าฉัน

รับก็หาว่าฉันเป็นคนง่าย ไม่เด็ดขาด ฉันจะไม่รับ แต่เดียวถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ เอาว่ะ รับก็รับ

       " ฮัลโหล มีรัย "

        ฉันพูดเสียงเหมือนกับฉันกำลังพึ่งตื่นจากการปลุก ฉันอยากทำให้เขารู้ซะบ้างว่ารบกวนใจ 

เฮ้ย ! รบกวนการตื่อนแค่ไหน 

      " ( ป่าวหรอก แค่อยากจะบอกว่า ฉันอาจจะไปรับเธอสายหน่อยน่ะ ) "

        ทำไม!!!!!! กัน เขาพูดเสียงกับฉันเหมือนกับคนไม่เคยรู้จักกัน นี้เขากะจะแกล้งฉันใช่ม่ะ ไม่มี

ทางฉัน หรอก แต่ทำไมกัน เขาไม่คิดจะอธิบายเรื่องวันนั้นเลยเหรอ ทำไมกัน หรือที่ผ่านๆมาเขา

ไม่เคยรักฉันเลย แล้วทนอยู่กับฉันทำไม แต่งมัธยมถึงตอนนี้ ทำไมกัน 

       " ทำไมถึงมารับช้าล่ะ "

       ฉันหวังที่จะพูดเสียงเย็นชาใส่เขาแต่ทำไม ฉันกลับกรอกเสียงหวานๆใส่เขาซะงั้นได้

      " ( ป่าวหรอก ฉันต้องไปรับ.... พิม ) "

      การสนทนาของเขาและฉันกำลังเงียบขึ้นๆๆ จนต่างคนต่างไม่กล้าพูดแต่ใในที่สุดความสงบก็

จบลงเมื่อ ฉันพูดไปว่า

     " เรื่องของเรามันจบไปแล้วใช่ไหม "

      การสนทนาที่เมื่อก่อนมันเงียบอย่างสงบแต่เมื่อฉันพูดแบบนั้นออกไป ความเครียดระหว่างเรา

สองคนมันกำลังเข้ามา ก่อนที่ฉันจะมีน้ำตาที่ไหลออกจากตาแสนหวานของฉันอย่างไม่ได้รับเชิญ

พอยิ่งร้องฉันก็เริ่มที่จะตัดพ้อแล้วพูดไปว่า

      " ป๊อป เลือกพี่พิมพ์ใช่ไหม "

      ก่อนที่การสนทนาจะจบลง เมื่อเราสองคนตัดสายพร้อมกัน

 เวลาเช้า ณ 7.15

      ฉันที่ตอนนี้ไม่อยากแม้จะหายใจเข้าและหายใจออก ก็เพราะฉันตอนนี้นั่งอยู่บนรถของเขา แต่

มันก็ไม่น่านักใจเท่าไหร่หรอกน้ะ ก็แค่มีฉัน มีเขา แล้วก็พิม มันไม่น่านักใจเลยแต่สิ่งที่ทำให้ฉัน

เศร้าได้เลยก็คือฉันมานั่งด้านหลัง แทนที่ฉันจะนั่งด้านหน้า ที่ฉันเคยนั่งอยู่เป็นประจำ แต่ตอนนี้

มันไม่มีอีกแล้ว!!!!! 

30 นาที ผ่านไป

     ฉันได้มาถึงที่บ้านก่อนจะออกจากรถของเขาอย่างไม่บอกกล่าวอะไรทั้งสิ้น แล้วฏ้เดินไปหาคุณ

พ่อคุณแม่ แสนที่ฉันจะคิดถึงแล้วทุกคนก็เดินไปนั่งแล้วพูดคุยเรื่องปาร์ตี้ คืนนี้กันอย่างสนุกว่าจะเอา

ยังไง แต่ผลลัพธ์ ฉันนั่งเครียดและไม่อยากมานั่งคุยมากที่สุดแต่ก็ต้องยิ้มแย้มออกไป 

      ก่อนที่ฉันจะขอคุณแม่ไปรับยัยน้องสาวทั้งสองคน 

      " แม่ค่ะ นั้นเดียวฟางไปรับน้องๆ ก่อนน้ะค่ะ "

      คุณแม่ที่หันมาสนใจกับฉัน ก่อนจะพูดว่า 

      " ได้จ้ะลูกนั้นเดียวเรา ไปเอาของที่ร้านเบเกอรี่เลยน้ะจ้ะลูก "

      ฉันบอกลาคุณแม่ก่อนจะไปเอารถอีกคัน ที่กุญแจอยู่ด้านในบ้านของฉันแต่สิ่งที่ฉันภาวนามากที่

สุดคือว่าอย่าให้เจอเขาและเธอ คนๆนั้นเลย แต่มันก็ไม่เป็นไปตามผลภาวนาของฉันสักนิดเมื่อฉันเจอ

เขาทั้งสองที่นั่งอยู่ในบ้านของฉัน ฉันมองแล้วสองคนนั้นก็หันมาเหมือนกัน ก่อนที่ฉันจะทำเป็นไม่

เห็นเขาทั้งสอง แล้วเดินผ่านไปเหมือนกับไม่มีใครทั้งนั้น แล้วเดินไปที่กุณแจ แล้วเดินผ่านทั้งสอง

คนนั้นไป แล้วเดินมาที่รถ 

      แล้วเดินไปเปิดประตูรถ อีกด้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเขาทั้งสองคนเดินมาพร้อมกัน 

ทำไม!!! กันเขาจะแกล้งฉันรึไง ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูรถแล้วนั่งในรถสักพักก่อนจะทำใจ หร้อมพูดว่า

      " เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว "

      ฉันพูดแต่อยู่ดีๆ น้ำตาที่แสนออกมาอีกครั้งจนได้ ก่อนจะเช็ดอย่างเร็วเมื่อเห็นว่า เขาสองคนนั้น

จะเดินเข้ามาหาตัวเองก่อนจะรีบออกจากบ้านทันที ด้วยความตกใจทุกคนในบ้านรีบมาดู แต่ฉันก็ไม่

สนใจอะไร รีบออกจากบ้าน แต่ด้วยความที่คุณแม่โทรมา ฉันก็ไม่คิดที่จะรับมันสักครั้ง 

      ฉันรู้ดีว่าฉันต้องโดนคุณแม่ด่าชัวร์ๆ ฉันรู้ดีว่าคุณแม่ยังไงก็ต้องเข้าข้างพี่พิมพ์อยู่ดี ส่วนฉันแค่

เป็นส่วนเกินเท่านั้น ฉันที่ขับรถไปช้าๆ ก่อนจะนึกถึงใครคนนึง แล้วก็ไปหาเขาๆนั้น 

ไม่รู้ว่าจะได้อัพอีกรึเปล่า เพราะใกล้จะสอบแล้วด้วยยังไง

ช่วยเป็นกำลังให้ไรเตอร์ด้วยน้ะจ้า 

ขอเม้นยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆหน่อยเนอะ