Pretty CowGirl

 
 
 
[ปวดมากมั้ย มาเยอะหรือเปล่า แก้ว...เธอใช้ยี่ห้ออะไรอ่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่มินิมาร์ทแล้ว อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวจะแวะซื้อยาไปให้ด้วย ห้ามดื่มน้ำเย็นนะ...ครับ] โทโมะวางสายลงจากยัยตัวแสบที่โทรมาโอดครวญกับเขาว่าลืมซื้อผ้าอนามัยมาเปลี่ยน เขาก็เลยอาสาออกมาซื้อให้เพราะตอนนี้เจ้าตัวนอนปวดท้องอยู่ที่คอนโดแทบจะลุกไปไหนไม่ได้
 
 
 
“ทั้งหมดนี่เลยครับ”
 
 
 
“แหม ซื้อไปให้คุณแม่เหรอคะ น่ารักจัง” โทโมะหัวเราะแห้งๆแก้ขัด เขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะชอบทำอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ นี่ถ้าพวกเพื่อนๆมาเห็นเข้านี่ล้อตายเลย แต่จะให้เขาทนเห็นแก้วนอนปวดท้องแบบนั้นก็ไม่ไหวหรอกนะ ใครจะไปทนได้! แล้วพนักงานคนสวยนี่ก็หยอดเขาใช่เล่นเลยนะ อย่าลืมสิ...
 
 
 
เขาน่ะเคยเป็นเสือผู้หญิงมาก่อน แบบนี้ทำไมจะไม่รู้!
 
 
“เปล่าครับ ซื้อให้แฟนน่ะครับ”
 
 
“น่าอิจฉาจังเลยนะคะ ลงทุนสุดๆไปเลย”
 
 
“ครับ” เขาไม่จำเป็นต้องอายใครที่พูดออกไปแบบนั้น เขารักก็คือรัก แล้วก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องปิดบังอะไรด้วย
 
 
 
หลังจากนั้นโทโมะก็รีบขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาไปหาแก้วทันที พอไปถึงก็เห็นเจ้าตัวนอนร้องโอยเอามือกุมท้องนอนคตัวงอ บนเตียงเสียงขาวเปรอะเลือดนิดๆ เห็นแบบนั้นเขาก็รีบเข้าไปประคองร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมกอด เนื้อตัวของคนตัวเล็กร้อนผ่าวเหมือนคนมีไข้
 
 
 
“ฉันซื้อโจ๊กร้อนๆมาให้ พอกินเสร็จแล้วก็กินยาซะนะ เดี๋ยวเรื่องผ้าปูนี่...ฉันจัดการเอง”
 
 
“ไม่...โทโมะ ไม่ต้อง มัน..” แก้วส่ายหน้าพรืดไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาทำเลย อีกอย่างมันก็ไม่ใช่งานที่น่าจะทำด้วย
 
 
“คิดว่าฉันทำให้แฟนตัวเองไม่ได้หรือไง” เขาว่าพลางยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานเบาๆ
 
 
“ฉันมันแย่จริงๆเลย”
 
 
“ฉันต้องดูแลเธอ มันถูกต้องแล้วนี่ พอลุกไหวมั้ย...ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอาโจ๊กให้นะ”  แก้วพยักหน้ารับอย่างจำยอม ร่างเล็กค่อยๆพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปจัดแจงธุระส่วนตัว
 
 
 
ส่วนโทโมะ เขาหันมาจัดการกับผ้าปูที่นอนด้วยการตลบมันขึ้นแล้วจับยัดลงในเครื่องซักผ้า เมื่อเห็นว่าสะอาดดีแล้วจึงนำกลับมาปั่นแห้งอีกครั้งก่อนจะจัดแจงนำไปตากที่ริมระเบียงให้อย่างเรียบร้อย ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอก เชื่อเหอะว่าเขาทำได้ กับเรื่องแค่นี้มันไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรเลย แค่ซื้อผ้าอนามัยกับซักผ้าแค่นี้ ตอนเด็กๆเขาก็เคยทำให้คุณแม่อยู่บ่อยๆ
 
 
 
“กินนิดเดียวเองนะ จะหายเหรอ” โทโมะเดินเข้ามาหาแก้วที่นั่งเคี้ยวโจ๊กเอื่อยๆ ทำท่าเหมือนจะไม่อยากกินต่อเข้าไปอย่างนั้น เขาวางมือลงบนศีรษะเล็กเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“ทำแบบนี้ได้ไง รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
 
 
“รู้สึกผิดเรื่องอะไรล่ะ” โทโมะขำเล็กๆ
 
 
“มันใช่เรื่องเหรอที่นายต้องไปทำแบบนั้น ไม่รังเกียจหรือไง”
 
 
“เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังอยู่ญี่ปุ่น คุณแม่ก็ชอบปวดท้องบ่อยๆ แล้วฉันนี่แหละเป็นคนที่วิ่งไปซื้อผ้าอนามัยมาให้คุณแม่ แล้วผ้าปูที่มันเปรอะแบบนั้นฉันก็เคยซัก ทำไมต้องรังเกียจกันล่ะ”
 
 
“แต่นั่นแม่นาย...”
 
 
“ต่างกันแค่สถานะเท่านั้นล่ะ นั่นแม่ฉันส่วนเธอเป็นแฟน ที่เหมือนกันก็คือเป็นคนที่ฉันรัก แค่นี้เอง เรื่องแค่นี้ฉันทำให้คนที่ตัวเองรักได้หรอกน่า ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่สมควรเป็นคนรักหรอก เธอว่ามั้ย...”
 
 
“...”
 
 
“กินสิ” โทโมะว่ายิ้มๆก่อนจะดึงชามโจ๊กมาทางเขาแล้วตักมันยื่นให้คนตรงหน้ากิน มีหวังให้แก้วกินเองชาติหน้ายังไม่รู้จะหมดถ้วยหรือเปล่าเลย ให้ตายเถอะ แก้วดื้อเป็นที่สุดแบบนี้มันคงจะหายป่วยหรอกนะ
 
 
“ทำไมนายต้องทำอะไรเพื่อฉันขนาดนี้ด้วย ฉันยังไม่เคยทำอะไรเพื่อนายเลยนะ"
 
 
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง เลิกดื้อแล้วกินโจ๊กซะที” เขาแกล้งทำหน้าดุจนอีกฝ่ายเบ้ปากใส่ก่อนจะยอมกินโจ๊กจนหมดถ้วยตบด้วยยาแก้ปวดตามที่เขาจัดให้ทุกอย่าง
 
 
“ทำตามที่คุณหมอบอกทุกอย่าแล้วทีนี้จะตอบคนไข้ได้หรือยัง”
 
 
“เธอดูซูบไปนะ” โทโมะไม่ฟังสิ่งที่แก้วจะพูด เขาแกล้งทำเป็นหูทวนลมก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างไปประคองใบหน้าของแก้วเอาไว้แต่เจ้าตัวกลับยึดฝ่ามือทั้งสองของเขาไว้แน่น
 
 
“เลิกเปลี่ยนเรื่องแล้วตอบฉันมา ทำไมต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ด้วย”
 
 
“ดูแลตัวเองบ้างได้มั้ยเนี่ย เลิกทำให้ฉันเป็นห่วงซะทีเหอะ”
 
 
“เอะ! ตอบให้มันตรงคำถามหน่อยได้มั้ยคนบ้านี่”
 
 
“เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงที่แข็งแรงเลยนะ...” เขาเงียบเสียงลงเมื่อริมฝีปากบางๆสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากของเขา แก้วทำหน้ายู่ใส่อย่างหมั่นไส้ปนเขินเล็กๆที่เธอเป็นฝ่ายทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน
 
 
 
“...”
 
 
“...”
 
 
 
“หุบปากได้ซะทีนะ”
 
 
 
 
โทโมะนิ่งไปนานพอสมควร เขายอมรับว่ามันน่าอึ้งจริงๆน่ะแหละที่แก้วจะมาทำอะไรแบบนี้ ปกติแล้วแค่จับมือเจ้าตัวยังสะบัดออกเลยด้วยเหตุผลที่ว่า ‘มันร้อน’ เดินห่างๆกันบ้างก็ได้ เป็นแฟนแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมาตัวติดกันตลอดเวลาซะหน่อย เรื่องจูบอะไรน่ะลืมไปได้เลย แก้วไม่ค่อยเปิดโอกาสให้เขาหรอก อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชายคนนึง เรื่องแบบนั้นมันก็ต้องมีคิดกันบ้าง แต่ในเมื่อแก้วไม่ชอบเขาก็ไม่เคยแสดงอาการไม่พอใจใส่ อย่างมาก็แค่หมั่นไส้แล้วคว้าตัวมาจูบหนักๆสักทีสองทียามที่เธอเผลอ แค่นั้น...หลังจากนั้นเจ้าตัวก็งอนยาวข้ามวันเลยทีเดียว
 
 
 
 
“โอ๊ะ...”
 
 
“หึ?”
 
 
“เธอจูบฉันนี่ เหลือเชื่อไปเลยนะ ฮะๆ โอ้...” ริมฝีปากบางทาบทับลงมาอีกครั้ง คราวนี้แก้วเลือกที่จะหยุดนิ่งนานๆ ก้อยากจะรู้เหมือนกันว่าเวลาจูบกับโทโมะมันเป็นยังไง มันต่างกับตอนเวลาโดนเขาขโมยจูบเลยนะ
 
 
 
 
เขาตอบรับสัมผัสนุ่มๆนั้นอย่างไม่ปฏิเสธ อย่างน้อยเขาก็ผู้ชายคนนึง และการที่ได้ของขวัญจากคนรักแบบนี้ก็ควรไขว่คว้าเอาไว้ไม่ใช่หรือไง เขาไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดีนักหรอกนะ ถ้าไม่ติดที่ว่าวันนี้แก้วไม่สบาย เชื่อเลยว่าเขาไม่ปล่อยเธอไปแน่ โอกาสที่เด็กดื้อจะยอมทำตัวน่ารักๆแบบนี้กับเขา มันไม่ได้มีมาง่ายๆนี่นา
 
 
 
“เลิกขำได้ม่ะ” แก้วว่าอย่างเขินๆก่อนจะเบ้ปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ไม่หาย
 
 
“อย่าคิดว่าเธอไม่สบายแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะแก้ว”
 
 
“คิดลามกอยู่เหรอ?!”
 
 
“โอ๊ะ...”
 
 
“คิดอยู่จริงๆใช่มั้ย?! ไว้ใจไม่ได้เลยนะ”  ร่างเล็กเอื้อมมือไปฟาดแขนเขาดังเพียะจนเจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆ
 
 
“แหงสิ เธอน่ารักขนาดนี้นี่ ถ้าฉันไม่คิดอะไรสิแปลก”
 
 
“จะยอมรับทำไมเนี่ย!” แก้วว่าเขาหน้าแดง เรื่องอะไรจะต้องมาบอกความในใจกันขนาดนี้ด้วย ถึงเขาจะคิดจริงๆแต่ไม่ต้องบอกออกมาก็ได้มั้ง เหอะ!
 
 
“เพราะแบบนั้นฉันถึงต้องดูแลเธอดีๆไง”
 
 
“พูดอะไร แล้วทำไมต้องดูแลฉันดีๆ นายบ้าหรือบ้ากันแน่เนี่ย...”
 
 
“ก็เธอถามไม่ใช่เหรอว่าทำไมต้องทำเพื่อเธอขนาดนั้น ก็เพราะฉันเป็นห่วงไง”
 
 
“...”
 
 
“ใครๆอาจจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งคนนึง ห้าวแล้วก็ลุยๆ...”
 
 
“...”
 
 
 
“แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ เธอบอบบางมากนะแก้ว เลิกทำตัวแข็งแรงแล้วยอมให้ฉันดูแลสักทีเหอะ”
 
 
“...”
 
 
“ทั้งหมดนั่นเพราะฉันรักเธอนะ”
 
 
 
โทโมะเผยยิ้มเล็กๆก่อนจะดึงตัวแก้วมากอดเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่กดศีรษะเล็กให้ซบลงกับหน้าอกของเขา เห้อ ให้ตาย บางทีเขาก็อยากมีโมเมนต์แบบนี้บ้าง แต่จะทำไงได้ แก้วไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบอะไรที่หวานเลี่ยน ไม่ชอบจี๋จ๋าเหมือนอย่างคู่อื่นๆเขา
 
 
 
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบที่ฉันทำอะไรแบบนี้”
 
 
“...”
 
 
 
“ฉันสัญญาว่าอีกห้านาทีจะปล่อยเพราะเธอมันขี้ร้อน” เสียงหัวเราะแทรกขึ้นมานิดๆในขณะที่แก้วยังคงยืนนิ่งในอ้อมกอดของเขา ลมหายใจเริ่มขัดข้องเพราะรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรง เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับเขามาก่อนนี่นา
 
 
“...”
 
 
“ฉันชอบยะถึงเธอจะไม่ชอบก็เหอะ แต่เอาเหอะ แค่เธออยู่ในอ้อมกอดฉันแบบนี้ก็ดีมากแล้วล่ะ ฉัน...”
 
 
“ไม่ต้องปล่อยก็ได้นะ ฉันไม่ร้อนหรอก นายจะบ้าเหรอโทโมะ นี่มัน...หน้าหนาวนะ นายต้องกอดฉันแน่นๆมากกว่า...” แก้วว่าเสียงอุบอิบก่อนจะซุกหน้าแนบลงกับหน้าอกของเขา มือเล็กสอดกอดรอบเอวเขาไว้อย่างแน่นหนา
 
 
“เห?” โทโมะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีของแก้วแบบนั้น นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากอดเธออยู่ล่ะก็ อยากจะเอาหล้องวีดิโอมาถ่ายให้ชัดๆไปเลยว่าวันนี้แก้วน่ะ ‘รุก’ เขาก่อน
 
 
“...”
 
 
“อ๊า...ฉันคงต้องทำความเข้าใจผู้หญิงใหม่สินะ” ฝ่ามือใหญ่ขยี้เส้นผมนุ่มๆของคนที่กอดเขาแน่นอย่างหมั่นเขี้ยว ให้ตายเหอะ เขางงกับผู้หญิงหลายๆคนจริงๆนะ ปากบอกไม่อย่างนู้นอย่างนี้แต่เอาดีๆ...ปากกับใจไม่เคยตรงกันเลยนะ น่าขำชะมัดผู้หญิงพวกนี้
 
 
“ไม่ต้องเข้าใจก็ได้ วันนี้ฉันยอมรุกนายก่อนเลยนะ เสียศักดิ์ศรีชะมัด”  แก้วตอบอุบอิบเสียงเบา
 
 
“นั่นแหละ ฉันยิ่งต้องทำใหญ่เลย คงต้องหาตำราเข้าใจผู้หญิงอีกเล่มแล้วล่ะ สำหรับเธอเล่มเดียวฉันยังอ่านไม่เข้าใจเท่าไหร่”
 
 
“ถึงกับอ่านตำราเลยเหรอเนี่ย เป็นเอามากนะ”
 
 
“เป็นความผิดของฉันเหรอยัยตัวดี” โทโมะหัวเราะออกมาอีกครั้งจนลืมไปเลยว่าคนในอ้อมกอดของเขากำลังไม่สบายอยู่ ดูเหมือนเธอเองก็เริ่มจะดีขึ้นแล้วล่ะไม่อย่างั้นคงไม่ไดมาอ้อนเขาได้แบบนี้แน่
 
 
 
ฮะ? อ้อนเหรอ? นี่อ้อนแล้วเหรอออออ!
 
 
 
 
 
 
Next day
 
 
 
“เมื่อวานเห็นเธอไม่เข้าเรียน นี่นะแลคเชอร์”  แก้วเอื้อมมือไปรับสมุดจาก ‘ธาม’ ด้วยความเกรงใจ ความจริงเขาไม่น่าลำบากเอามาให้เธอยืมเลย เขาน่าจะอ่านทบทวนมากกว่าเพราะพรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนด้วย
 
 
“แต่พรุ่งนี้เราต้องสอบนะ เอามาให้ฉันแบบนี้แล้วนายจะเอาอะไรอ่านล่ะ”
 
 
“ฉันอ่านจนขึ้นสมองแล้วล่ะ เธอเอาไปเถอะ เมื่อวานไม่ได้เข้าเรียนเดี๋ยวจะงงกันเข้าไปใหญ่ แล้วนี่หยุดทำไมเหรอ ปกติแล้วเธอไม่เคยขาดเรียนเลยนะ”
 
 
“ฉันปวดท้องน่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยนะธาม ไว้หลังสอบเสร็จฉันเลี้ยงข้าวนะ”
 
 
“แน่นอนอยู่แล้วยัยบ๊อง เธอต้องตอบแทนฉันอยู่แล้วสิ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ร่างสูงตรงหน้าแก้วเป็นผู้ชายหน้าเรียว คิวเข้มสวย ทรงผมซอยสั้นระต้นคอสีดำขลับผิวขาวให้เขาดูโดดเด่นมากกว่าผู้ชายคนอื่นๆ  
 
 
“ไม่มีปัญหา งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะ ภาคบ่ายเจอกัน~” แก้วโบกมือลาเขาก่อนจะปลีกตัวเดินออกมาหาโทโมะที่ยืนพิงต้นไม้อยู่หน้าคณะนิเทศฯด้วยอาการเซ็งจัดแบบที่แก้วมองปราดเดียวก็รู้ได้เลยว่าว่าเขาคงไปกินรังแตนที่ไหนมาแน่ๆ
 
 
“รอนานเหรอ? หรือร้อน?”
 
 
“อยากตายนักหรือไงถึงไปคุยกับคนอื่นน่ะฮะ!?”
 
 
“ฮะ?”
 
 
“หึงว่ะ”
 
 
“เหอะ” แก้วถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะเบ้ปากใส่เขา งี่เง่าชะมัดเลย สมัยนี้ผู้ชายเขาขี้งอนกันแบบนี้หรือไงเนี่ย
 
 
“เหอะอะไรล่ะ!”
 
 
“ถามจริง เป็นเกย์ป่ะ”
 
 
“เกย์อะไรล่ะ!”
 
 
“อย่ามางอนนะ!” โทโมะเบ้ปากใส่อย่างฉุนๆ ดูไม่รู้เลยนะว่านั่นแก้วง้อเขาหรือสั่งไม่ให้เขางอนกันแน่ เขายกมือโบกอากาศไล่ลมไปมาอย่างหงุดหงิดที่เห็นแก้วทำหน้าเหมือนเขาเป็นเด็กที่น่ารำคาญแบบนั้น
 
 
“อย่าทำหน้ารำคายฉันแบบนั้นด้วย ฉันไม่ได้งอนแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นเกย์”
 
 
“แบบนี้ล่ะเรียกว่างอน”
 
 
“ไม่ไง!”
 
 
“ใช่สิ!”
 
 
“ฉันไม่ใช่เกย์ซะหน่อย ฉันเป็นผู้ชายนะ จะมางอนแบบนั้นได้ยังไง หึงก็หึงสิไม่ใช่งอน” เขาเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
“เป็นเคะที่ขี้งอนสินะ”
 
 
“บอกว่าไม่ใช่เกย์ไง!”
 
 
“หุ่นนายนี่เคะเหมือนกันนะ คิกๆ” แก้วล้อเลียนเขาอย่างจงใจกวนประสาทร้อนถึงอีกฝ่ายที่ถูกหาว่าหุ่นเขาเหมือน ‘เคะ’ เรื่องอะไรล่ะ เขาน่ะผู้ชายเต็มร้อยเลยเถอะ ขอโทษ!
 
 
“โอ๊ย! บอกว่าไม่ใช่ๆไง เลิกคิดเลยนะ ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ฉันไม่ใช่เกย์นะ ถ้าไม่เชื่อ...ให้ฉันจ้องเธอให้ท้องเลยก็ยังได้ เอามั้ย!”  
 
 
“นะ...นาย บ้าเหรอ O////O”
 
 
 

 
อยากมีโมเมนต์นี้บ้างให้ตายยยยอยากได้พี่โทโมะจังค่ะ555555555555555