นักสืบหน้าใหม่หัวใจสีชมพู

                    หลังโรงเรียนใกล้กับทางออกที่หนึ่ง 
     นักสืบทั้งสามนำโดยโทโมะหัวหน้าทีมเดินทางมากับเขื่อนผู้เฝ้าระวังและสนับสนุนทีม และแก้วน้องใหม่ของทีม พวกเขามาถึงจุดหมายปุ๊บก็เริ่มปฏิบัติงานปั๊บ เขื่อนคอยเช็คพื้นที่รอบๆด้วยอุปกรณ์ตรวจจับวัตถุต้องสงสัย ซึ่งผลิตจากบริษัทชั้นนำจากอเมริกา เจ้าเครื่องคล้ายปืนอวกาศเริ่มส่งเสียงดังทันทีที่มันตรวจพบวัตถุเป้าหมาย ผู้ใช้อุปกรณ์หยิบวัตถุนั้นขึ้นมาก่อนจะส่งต่อให้โทโมะดู จากนั้นพวกโอปาเรเตอร์ก็ติดต่อเข้ามา 
 
     "เจออะไรเรอะโทโมะ" ป๊อปปี้เจ้าหน้าที่โอปาเรเตอร์ฝ่ายให้ความรู้เริ่มสอบถามเพื่อนของเขาทันทีที่พบเบาแสะสำคัญ 
 
     "ดูเหมือนจะเป็นแหวนน่ะ ที่สำคัญก็คือมันเปื้อนเลือดอยู่ด้วยล่ะนะ" โทโมะอธิบายวัตถุที่พบให้กับเจ้าหน้าที่โอปาเรเตอร์ได้ฟัง
     "ฉันว่า เรามาถูกทางแล้วล่ะ เดี๋ยวนะขอเวลาฉันแป๊บ" ป๊อปปี้นิ่งไปสักพักก่อนที่จะกดปุ่มenterที่คอมพิวเตอร์ของเขา จากนั้นภาพของบุคคลที่เขาต้องการก็ปรากฏ เขาเลื่อนเคเซอร์ไปที่ลิงค์ก่อนที่จะกดปุ่มenterอีกครั้ง และภาพในหน้าจอของเขาก็ปรากฏต่อหน้าของเหล่านักสืบทั้งสาม
 
     "นั่นใครน่ะ" แก้วชี้ไปที่ภาพของผู้ชายสวมเสื้อแจ๊กเก็ตแบบมีฮูดอำพรางใบหน้า รูปร่างและลักษณะของเขาตรงตามที่จองเบเจ้าหน้าโอปาเรเตอร์ฝ่ายวิเคราะห์เหตุการณ์พูดไม่มีผิดเพี้ยน ผู้ชายร่างบางสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรที่เขาพูดถึงนั้น ดูจะใกล้ความจริงเข้าเรื่อยๆแล้วล่ะ
 
     "ก็ผู้ต้องสงสัยยังไงล่ะ" ป๊อปปี้กล่าวก่อนที่ภาพของชายคนนั้นจะถูกซูมให้เห็นชัดยิ่งกว่าเดิม จากนั้นเจ้าหน้าที่โอปาเรเตอร์ป๊อปปี้ก็อธิบายคุณลักษณะของชายคนดังกล่าวต่อ
 
     "หมอนี่ชื่อว่ากัส อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชนบทแถวๆชลบุรี มีน้องสาวอยู่หนึ่งคนซึ่งหายสาบสูญไปเมื่อสามปีก่อน คดีแรกของเจ้านี่ก็คือ ล่อหลอกหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งให้ฆ่าเพื่อนสนิทของตัวเอง จากรายงานของตำรวจนั้นดูเหมือนว่าไอ้กัสคนนี้จะเก่งเรื่องจิตวิทยาเป็นพิเศษชนิดที่ว่าสามารถสั่งให้คนทำอะไรก็ได้ แต่ทว่าเรายังไม่เคยเห็นใบหน้าของหมอนี่จริงๆจังๆเลยสักครั้ง แต่ก็มีข่าวลือจากหน่วยข่าวกรองเหมือนกัน พวกเขาบอกว่าหมอนี่มีหน้าตาเหมือนกับน้องสาวเปียบ"
 
     "ฝาแฝดงั้นเรอะ" เขื่อนพูดพร้อมพยายามจินตนาการถึงชายคนนั้น 
 
     "นายพูดถูกเขื่อน หมอนั่นกับน้องสาวเป็นฝาแฝดกัน" ป๊อปปี้พูดผ่านเครื่องส่งสัญญาณขนาดยักษ์ของสต๊อปเคออส มันฉายภาพของเขาไปบนตึกของโรงเรียนด้วยความกว้างหน้าจอสองเมตรสามฟุต เทคโลโนยีขั้นสูงนี้ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายไม่ว่าจะเป็น หน่วยข่าวกรองอย่างCIA หน่วยสืบราชการลับอย่างMI6 หรือแม้กระทั่งสายลับรัสเซียก็นิยมใช้กัน ข้อดีของมันก็คือ มันสามารถทำให้เรารู้ว่าคู่สนทนาของคุณกำลังแสดงกริยาอะไรของมาในระหว่างที่พูดคุยกัน แต่ข้อเสียอย่างร้ายแรงของมันเลยก็คือ ข้อมูลที่เรากับคู่สนทนากำลังพูดคุยกันนั้น ดูจะไม่เป็นความลับสักเท่าไหร่ ด้วยรังสีที่ฉายแสงถึงหนึ่งล้านห้าสิบฟลักนั้น มันทำให้พื้นบริเวณที่รังสีฉายออกไปกลายเป็นกลางวันไปชั่วข้ามคืนเลยก็ว่าได้
 
     "แล้วพบเบาะแสของน้องสาวไอ้หมอนี่บ้างไหมป๊ิอปปี้" โทโมะผู้ชาญฉลาดเริ่มสอบถามข้อมูลทันทีที่ได้รู้ว่าผู้ต้องสงสัยมีหน้าตาเหมือนกับน้องสาวของตน แต่พอแก้วได้ยินคำถามของโทโมะ เธอถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำเอาโทโมะเจ้าของใบหน้าคมขริมเหล่ตามามองเธอทันทีพร้อมกับถามถึงอาการแปลกๆนั่น 
 
     "นี่เธอ เป็นอะไรหรือป่าว ท่าทางดูไม่ดีนะ" 
 
     "อะเอ่อ ฉะฉัน ฉันไม่เป็นไร" ถึงเธอจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจของโทโมะยังแครงใจเธออยู่ดี ยัยผู้หญิงคนนี้มีอะไรแอบซ่อนอยู่กันแน่นะ หวังว่า คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงหรอกนะ
 
     "รู้สึกว่า จะมากันเร็วจริงๆเลยนะ" เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟสีฟ้าสาดไปที่ชายหนุ่มร่างบางคนหนึ่ง หนุ่มคนนั้นหันมามองทั้งสามก่อนที่ดวงตาสีแดงกร่ำจะฉายรังสีอำมหิตขึ้น แก้วที่เห็นเหตุการณ์ เธอจึงรีบเล๊งปืนไปที่เขาก่อนจะเอ่ยปากถามหนุ่มคนนั้น 
 
     "ไอ้กัสนั่นนายใช่ไหม ทำไมนาย ทำไมนายถึง..ต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วย"
 
     "ก็เพื่อ ช่วยโลกเน่าๆใบนี้ยังไงล่ะ" หนุ่มปริศากล่าวอย่างเยือกเย็น ท่าทางของเขาดูไม่กลัวปืนที่เล็งมาที่เขาเลยสักนิด 
 
     "นี่เธอรู้จักกับหมอนี่งั้นเรอะ" โทโมะที่สงสัยในตัวของแก้วอยู่แล้ว พอได้ทีเขาก็คาดครั้นเธอด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆดุจยมทูตจากนรก 
 
     "ไม่ใช่เรื่องของนาย" แก้วยังคงซ่อนเร้นเป้าหมายของเธอไว้ ก่อนที่ใบหน้าจะหันไปมองยังหนุ่มปริศนาที่ยังคงยืนเก๊กหล่ออยู่บนตึกดังเดิม
 
     "อะไรกัน ขัดคอกันซะแล้วงั้น...อะอ๊าก!" ปัง!!!~ หนุ่มปริศนาพูดไม่ทันขาดคำ โทโมะก็ลั่นปืนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว กระสุนเจาะผ่านร่างของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะล่วงลงสู่พื้นด้วยความเร็วร้อยเมตรต่อวินาที(100/ms)
 
     "นี่นายทำอะไรลงไปเนี่ย ไอ้กัส ไอ้กัสเป็นอะไรหรือป่าว" แก้วบ่นพร้อมกับวิ่งไปจุดที่ชายคนนั้นร่วงลงมา จากนั้นโทโมะและเขื่อนก็ตามสมทบไปด้วยความเป็นห่วงหญิงสาว
 
     ทันทีที่เธอมาถึง ก็พบว่าร่างที่ร่วงหล่นลงมาเป็นแค่เสื้อคลุมสีน้ำเงินเพียงเท่านั้น และเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาก็พบว่ากับกระดาษสีขาวที่ถูกพับไว้อย่างปราณีต เธอคลี่กระดาษออกอย่างช้าๆก็พบกับตัวหนังสืบขนาดกลางสีน้ำเงินถูกเขียนบันทึกไว้ว่า
          ...พวกนายเก่งมากนะที่ตามรอยฉันจนเจอ ฉันจะบอกอะไรไว้อย่างก็แล้วกัน ว่าผู้หญิงที่ตายน่ะ เธอเคยนำยาบ้ามาขายที่โรงเรียน รวมทั้ง ยังฆ่าขอทานที่มาเก็บขยะหน้าโรงเรียนอีก พวกนายคิดว่ายัยผู้หญิงคนนั้นสมควรโดนแล้วใช่ไหมล่ะห่ะ หึหึหึ อย่างพวกนายน่ะคงไม่รู้หรอกว่าสิ่งนั้นคืออะไร ก็นะ พวกนายมันก็แค่คนที่ยืมเอากฏหมายงี่เง่านั่นมาใช้ก็เท่านั้นเองนี่นา พวกนายรู้ไหมว่าโลกนี่น่ะมันเน่าเฟะแค่ไหน โลกใบนี้ต้องการผู้นำ ผู้นำที่สามารถทำให้ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นกษัตริย์ ชนชั้นสูง หรือแม้กระทั่งขอทานก็สามารถจะอยู่ร่วมกันได้ จริงสิ ยัยผู้หญิงที่สมัครเข้ากลุ่มของพวกนายน่ะ จริงๆแล้วเธอ...
 
     "นี่มันต้องการอะไรกันเนี่ย" เขื่อนบ่นก่อนจะนึกถึงคำในจดหมายเหล่านั้น
 
     "ดูเหมือน คนที่ชื่อกัสต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงโลกนะ" จองเบกล่าวผ่านเครื่องส่งสัญญาณด้วยน้ำเสียงดูเป็นกังวล
 
     "ฉันก็คิดว่ายังงั้นเหมือนกัน" เคนตะเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน
 
     "แต่ฉันยอมรับวิธีการแบบนั้นไม่ได้" ป๊อปปี้กล่าวด้วยความรู้สึกโกรธแค้น
 
     "ว่าแต่ ในข้อความมีประโยคบ่งบอกถึงยัยเด็กใหม่ด้วยนี่นา" โทโมะที่นึกขึ้นได้ก็หันไปมองหน้าของแก้วทันที ในขณะที่เธอกำลังหยิบเสื้อคลุมตัวนั้นมากอดอย่างรู้สึกโหยหาอาทร
 
     "ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า หมอนั่นจะทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ" แก้วพูดพร้อมสะอื้นเล็กน้อย
 
     "นี่เธอ ร้องไห้ยังงั้นเรอะ?" โทโมะพูดพร้อมพยายามจะตรวจดูสีหน้าของเธอ
 
     "ปะป่าว คือว่า แสงปืนมันเข้าตาน่ะ"
 
     "จริงเรอะยัยตัวแสบ" โทโมะยังคงไม่เจอในสิ่งที่เธอพูด
 
     "ฉันจะโกหกนายทำไมล่ะห่ะ"
 
     "เอาเถอะน่ารุ่นพี่โทโมะ ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะครับ ท้องผมชักร้องแล้วซิ" เขื่อนพูดพร้อมเอามือกุมท้องไปด้วย ก่อนที่โทโมะจะยกเลิกเรื่องการจับผิดแก้วลง แล้วหันไปหาเขื่อนทันที
 
     "เอาอีกแล้วนะไอ้เขื่อน เมื่อไหร่แกจะเป็นมืออาชีพสักทีห่ะ"
 
     "ก็ คนมันหิวนี่นา"
 
     "งั้นไปหาอะไรกินกัน" ทันใดนั้นเองแก้วก็ลุกขึ้นพรืด ก่อนจะลากตัวเขื่อนกลับฐานอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้โทโมะยืนมองตามหลังอย่างสงสัย
 
     "มันอะไรกันวะเนี่ย?"
 
ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ