FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
 
                       คยูฮยอนยืนมองเด็กสองคนวิ่งเล่นอยู่บนผืนทรายขาวอยู่ที่ระเบียงบ้านพร้อมรอย ยิ้มมีความสุข ซีวอนเดินย่องเข้ามาแล้วคว้ากอดหมับจนร่างบางตกใจง้างมือทำท่าจะลงโทษก็ถูก ดึงไปจูบ ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ดึงให้คยูฮยอนหันมามองตรงๆ
 
          “จูบทีได้มั้ย?” ร่างบางส่ายหน้า “ทำไมล่ะ?” ตามกลมเหลือบมองไปข้างนอกให้รู้ว่าตรงนี้ไม่ใช่ในห้องนอน แต่พอหันกลับมาปากอิ่มก็ชนเข้ากับปากของซีวอนที่รอรับอยู่พอดี 
          “อื้อ!” เพียงแค่ชนร่างบางก็ผงะออก ซีวอนหัวเราะชอบใจ
          “ครั้งเดียวนะ”
          “ฉวยโอกาสอยู่เรื่อยเลย” ไม่ว่าคยูฮยอนจะพูดอะไร ร่างสูงก็หัวเราะเสียทุกคำพูด แถมยังจัดการกอดเขาไม่ยอมปล่อย แขนเรียวจำต้องยกขึ้นคล้องไหล่กว้างตรงหน้า “ตรงนี้ไม่ให้จูบ”
          “งั้นดูดก็แล้วกัน”
          “ห๊ะ!” ยังไม่ทำได้หายตกใจ ซีวอนก็จับการประกบปากบดเบียดจนร่างบางต้านไม่ไหว ตอบสนองกลับ ยอมเปิดปากให้ร่างสูงได้แทรกลิ้นร้อนเข้ามาเชยชิมแลกรสสัมผัสกัน มือบางบีบไหล่กว้างให้ร่างสูงปล่อยออกเมื่อรู้สึกว่ามันนานเกินไปแล้ว และตรงนี้ก็โจ่งแจ้ง เกิดใครเดินมาเห็น อายแย่ แต่เหมือนซีวอนจะไม่ได้ให้ความสนใจ กลับดูดริมปากปากอิ่มตรงหน้าเหมือนคนอดยาก
 
 
              คยูฮยอนเริ่มทำให้ซีวอนรู้สึกและยอมปล่อยออกอีกครั้ง แต่ร่างสูงกลับยืนนิ่งเฉย ปากยังคงหายเศษหาเลยจนกระทั่งร่างบางเห็นเด็กสองคนยืนมองอยู่ที่ผืนทรายหน้า บ้านก็หน้าร้อน ดันตัวซีวอนออกให้ห่างพร้อมค้อนวงโต
 
          “อายลูกน่า”
          “หึ! อายอะไรล่ะที่รัก หืม?” ร่างสูงว่า “นี่เป็นขั้นตอนแรกเลยนะ ถ้าไม่มีขั้นตอนนี้ ก็ไม่มีขั้นต่อไป ก็ไม่มีลูก ซองอึนกับโซอึนต้องดีใจสิ่ ที่ทำแบบนี้แล้วเขาสองคนได้เกิดมา” มือเล็กตีเพี๊ยะเข้าที่ไหล่กว้างแล้วเดินหนีเข้าบ้านไปพร้อมกับหน้าร้อนๆ แดงๆ ร่างสูงหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กตาดำๆ สองคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ส่งสัญญาณให้ว่าจะลงไปหา ซึ่งน้องหนูสองคนก็ยิ้มกว้าง ยืนรออยู่ที่เดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
              คยูฮยอนต้องจับเด็กๆ อาบน้ำหลังจากพ่อมันพาลงน้ำทะเลจนตัวเปียกเฉอะแฉะ อาบให้ลูกเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมต้องมาคอยอาบให้พ่อมันด้วย มือเล็กๆ ขัดๆ ถูกๆ แผ่นหลังกว้างคล้ายจะแกล้ง ถูแรงเสียจนซีวอนร้องท้วง
 
          “ไม่ชอบถูตรงไหนอีก บอกมา”
          “ตา”
          “ใครถูสบู่ที่ตา จะบ้ารึไง” ว่าแล้วแกล้งเอาฟองแหย่จนร่างสูงเกือบหลบไม่ทัน “กลัวแสบรึไง?”
          “เปล่า เก็บตาไว้ให้ยายถู ให้ยายเล่นด้วยดีกว่า นายน่ะ ลงมาอาบน้ำกับฉัน” คยูฮยอนส่ายหน้า
          “โน่ว! ฉันเพิ่งอาบ ลุกได้แล้ว ฉันจะออกไปดูเด็กๆ แล้วนะ เกิดซนทำข้าวของในบ้านพังอีก” ซีวอนพยักหน้า
 
 
              คยูฮยอนเดินออกมาเห็นกระเป๋าเดินทางของใครไม่รู้ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่นก็ แปลกใจ เสียงคุยงุ้งงิ้งในครัวทำให้รอยยิ้มค่อยๆ ระบายกว้างขึ้นแล้วรีบเดินตามเข้าไปดู ฮยอกแจที่กำลังจัดขนมใส่จานหันมาเห็นก็ยิ้มกว้างไม่ต่างกัน
 
 
          “คยู มานี่ๆ ฮยอกซื้อขนมมาเยอะแยะเลย เมื่อกี้แวะร้านอาหารซีฟู้ดที่เพิ่งเปิดใหม่ด้วย เลยซื้อกับข้าวมาด้วยเลย เย็นนี้จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก” คยูฮยอนยิ้ม เดินรี่มาช่วยฮยอกแจจัดของ
          “มากันยังไงครับ?”
          “พอดีว่าฮันมาติดต่องานแถวนี้ ก็เลยมาอยู่ที่นี่อาทิตย์นึง” คยูฮยอนหัวเราะเบาๆ มีฮยอกแจมาอยู่ด้วยก็ดี ซีวอนจะได้ไม่กล้าหื่นใส่เขามากนัก เสียงเรียกที่หน้าบ้านทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะล้างมือแล้วรีบออกไปดูคนมาเยือน
 
 
              ชายหนุ่มตัวสูงโย่งที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีสำหรับคยูฮยอนยื่นยิ้มแฉ่งอยู่ที่หน้าบ้าน ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจแล้วขยับหลบให้เข้ามาข้างใน ฮยอกแจจัดของเสร็จออกมาเห็นก็แปลกใจ
 
          “ฮยอกแจ เพื่อนผมเองครับ ชื่อปาร์คแจบอม” ร่างเล็กยิ้มหวาน
          “สวัสดีครับ ผมฮยอกแจครับ” แจบอมยิ้มกว้าง สายตาวิบวับ คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ค้อนใส่จนแจบอมต้องกลั้นขำ
          “ฮยอกแจมีลูกมีผัวแล้ว หยุดเจ้าชู้ใส่เพื่อนฉันไอ้บึ้ม!”
          “เออน่า นี่ นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอแก เมื่อวานนึกขึ้นได้ เลยไรท์วิดีโอใส่แผ่นมาให้”
          “หือ? วิดีโออะไร?”
          “วิดีโอตอนแกแก้ผ้าอาบน้ำไง” แจบอมว่าแล้วหัวเราะชอบใจเสียงดัง คยูฮยอนตีไหล่กว้างของเพื่อนรัวจนแจบอมต้องเอียงหลบ
          “บอกมาดีๆ!”
          “เออ ก็วิดีโอที่เคยถ่ายตอนม.ปลายปี 2 อ่ะ ตอนที่เรียนการแสดงแล้วอาจารย์สั่งให้ทำวิดีโอสอนเต้นแอโรบิคอ่ะ” คยูฮยอนนึกแล้วก็คิ้วขมวดก่อนจะร้องอ๋อออกมา
          “เฮ๊ย แจบอม เอาไปทิ้งเลย น่าอายจะตายไป!”
          “ทิ้งได้ไง แกก็รู้นะว่าคลิปเนี้ยได้คะแนนโหวตสูงสุด เป็นความภาคภูมิใจของห้องเราเลยนะ!” ฮยอกแจคว้าแผ่นซีดีในมือของแจบอมมาโดยไวเพราะอยากดู คยูฮยอนหันไปมองแล้วรีบหยิบคืนแต่ฮยอกแจกลับวิ่งหลบพร้อมเสียงหัวเราะ
          “ขอดูหน่อยนะคยูนะ”
          “ฮยอกแจ ไม่เอานะ!”
          “เอามานี่!” ซีวอนที่เดินมาจากไหนไม่รู้คว้าในมือฮยอกแจไปใส่โน้ตบุคที่เปิดทิ้งไว้เมื่อชั่วโมงก่อน คยูฮยอนเบิกตากว้าง
          “ซีวอน ไม่ดูนะ ปิดเดี๋ยวนี้นะ!” โปรแกรมเด้งขึ้นมาบนหน้าจอและเล่นแผ่นที่ใส่ลงไปเมื่อครู่จนภาพขึ้นมาพร้อม เสียง แจบอมยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง ฮยอกแจกับซีวอนขยับเข้าไปดูใกล้ๆ คยูฮยอนยืนคิ้วขมวดหน้ามุ่ยอยู่ไม่ห่าง
 
              เสียงเพลงกับท่าเต้นที่เข้าจังหวะกันพอดีทำให้คนดูได้ดูอย่างเพลิดเพลิน ถึงแม้ฮยอกแจจะดูแล้วอมยิ้มแต่ซีวอนกลับหัวเราะออกมาเสียอย่างนั้น ท่าทางเต้นน่ารักๆ ของคยูฮยอนที่อยู่ตรงกลางกับแบ็คอัพข้างหลังประกอบกันอย่างลงตัว เมื่อจบเพลง ซีวอนไม่ลืมที่จะก็อปปี้ลงในโน้ตบุคเอาไว้ด้วย คยูฮยอนหน้างอ
 
จิ้มดูได้จ้า(cr:@kwnzkwan)
 
          “ออกจะน่ารัก” แจบอมว่า ฮยอกแจพยักหน้าเห็นด้วย
          “จริงนะคยู ตอนม.ปลายคยูน่ารักมากเลยอ่ะ” ฮยอกแจว่า ร่างบางยิ้มเขิน
          “กว่าจะออกไปเต้นแบบนั้นได้ เพื่อนๆ ในห้องต้องกดดันอยู่ตั้งนานน่ะครับคุณฮยอกแจ” ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ หันไปมองคนที่อยู่ในคลิปเมื่อครู่ก็ยกแขนขึ้นโอบไหล่พร้อมเสียงหัวเราะชอบใจ แต่ที่น่าแปลกคืออยู่ๆ ซีวอนก็เงียบไป
          “ซีวอน” อยอกแจเอ่ยเรียก แล้วเอามือปัดๆ ผ่านหน้า อยู่ๆ คนที่นั่งนิ่งมาสักพักก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียลั่นบ้าน คยูฮยอนย่นปากหน้างอ
          “โอ้ย~ คยูฮยอนอ่า~ นายก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ฉันขำอ่ะ” ร่างสูงหัวเราะเสียงดัง เอนหลังพิงโซฟา “นี่ๆ ฮยอกแจ นายบอกว่าแจวอนจะมีงานที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ ให้คยูฮยอนสอนเต้นสิ่” ร่างบางยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงวิ่งตึกตักของเด็กสามคนก็พรวดพราดเข้ามา ขึ้นนั่งตักซีวอนและฮยอกแจที่นั่งลงเมื่อครู่
          “ปาป๊าดูอะไรคับ?” ซีวอนหันมองคยูฮยอน ส่วนคยูฮยอนก็ส่ายหน้าให้รู้ว่าอย่าเปิดนะ!
          “ดูคุณแม่เต้นนี่ไงครับ” ว่าแล้วกดฉับ คยูฮยอนอ้าปากเหวอ จะดึงโน้ตบุคออกก็ถูกแจบอมจับเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด
 
 
 
              สงครามเต้นยังคงดำเนินต่อไป ซีวอนยังคงล้อคยูฮยอนไม่เลิก เดินไปตรงไหนก็กระดึ๊บๆ เป็นท่าเต้นที่ดูในคลิปจนโดนร่างบางเอาหมอนไล่ฟาดไปหลายทีจนกระทั่งช่วงหัว ค่ำ ฮันคยองกลับเข้ามาที่บ้านพร้อมขนมมากมายเห็นคยูฮยอนนั่งตาเขียวใส่ซีวอนก็ นึกแปลกใจจนต้องเดินไปถามฮยอกแจถึงได้คำตอบ
 
          “ฮยอกแจ~ มีอะไรทานบ้างเอ่ย?” ฮันคยองเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
          “นี่ๆ มาชิมข้าวต้มหน่อยสิ่ว่าอร่อยมั้ย” ฮยอกแจเลื่อนถ้วยข้าวต้มไปตรงหน้าฮันคยองพร้อมรอยยิ้มมีความหวังว่าจะได้รับ คำชม ฮันคยองรีบตักขึ้นมาชิมเพราะเดี๋ยวนี้ฮยอกแจเริ่มทำอาหารเป็นแล้ว
          “หื้อ ข้าวต้มอะไรครับ?” ฮันคยองพยักหน้าว่าโอเค ไม่ลืมถามเพราะเหมือนจะเห็นวิญญาณหมูในถ้วย
          “ข้าวต้มบูด”
          “อี๋ ฮยอกอ่า~” ฮันคยองแทบจะคายทิ้งทันที ฮยอกแจหัวเราะชอบใจ
          “ล้อเล่นน่าฮันก็...อร่อยรึยัง?”
          “อื้ม อร่อยแล้วครับ” ฮยอกแจยิ้มหวานทันที ซีวอนเดินตามเข้ามาในครัวเพื่อหาของกินก็ก้มลงมองข้าวต้มถ้วยเล็กๆ ก่อนจะหดคอทำหน้าแหยงแกล้งฮยอกแจ
          “ทำหน้างั้นหมายความว่าไงซีวอน?!”
          “กินเข้าไปยังไงไอ้ฮัน ข้าวต้มอะไรเนี่ย” ว่าแล้วเอาช้อนตัก “วิญญาณหมู?!” แกล้งเอาจมูกดมๆ ก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของฮยอกแจ ใกล้จะสังหารเขาลงถ้วยแทนหมูแล้ว “ว่าแต่มีไรกินบ้าง?” ฮันคยองเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอามือทาบต้นคอของร่างสูงแล้วทำตาปริบๆ ซีวอนขนลุกซู่ทันที
          “กระเทยทอดกระเทียม กินมั้ย?” ตาตี่ๆ ของฮันคยองกระพริบ แล้วเผยอปากให้ดูเซ็กซี่ แต่ซีวอนกลับขนลุกซู่ เอาเท้ายันเก้าอี้จนฮันคยองเกือบหงาย
          “แหวะ ไอ้นี่นิ่ เล่นห่าไรวะ ไม่กินหรอก ของบูดน่ะ!” ฮันคยองแทบจะชูนิ้วกลางให้ เมื่อฮยอกแจยกกับข้าวมื้อเย็นมาตั้งโต๊ะให้จึงชะเง้อมอง
          “แหม ฮยอกแจนี่น่ารักเสมอเลย อ่ะ มีของมาฝาก” ซีวอนว่าแล้วยื่นกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดไม่ใหญ่มากนักส่งให้ฮยอกแจ คยูฮยอนเดินเข้ามานั่งด้วยก็ชะเง้อมองว่าซีวอนให้อะไรฮยอกแจ
          “หูย หน้าตาดีแล้วยังมีน้ำใจ อะไรเหรอซีวอน?” ฮยอกแจรับมาพร้อมกับแกะกล่องดู
          “กบจ้ะ”
          “กบอะไร ไหนดูซิ” ฮยอกแจว่าแล้วเปิดกระดาษที่ห่อกบที่ว่าออก คยูฮยอนชะเง้อคอดูไม่ต่างจากฮันคยองในขณะที่คนมีน้ำใจเอาของมาฝากนั่งกินขนม รอพร้อมรอยยิ้ม “อร๊ากกกกกกกกกก” ฮยอกแจเปิดออกจะร้องว๊ากลั่นบ้านไม่ต่างจากคยูฮยอนและฮันคยองที่ถดตัวหนีของ ในมือฮยอกแจที่ร่วงลงพื้นไปเมื่อครู่ ซีวอนหัวเราะอย่างนึกสนุก “กบอะไรเนี่ยซีวอน!”
          “กบสรี๊ด กรี๊ดสลบไงจ๊ะน้อง~” ซีวอนว่าแล้วหัวเราะลั่นห้องอาหาร ฮยอกแจหยิบมือปลอมที่ทำซะน่ากลัวขึ้นมาฟาดคนแกล้งไปเสียหลายที
          “ถ้าเกิดว่าฉันหัวใจวายตาย ตกใจตายขึ้นมาก็ทำยังไงห๊ะซีวอน!”
          “เฮ๊ยไม่ต้องห่วง ฉันสวดครบเจ็ดวันแน่” ซีวอนว่าติดตลก ฮยอกแจฟาดไม่ยั้งไปอีกหลายทีจนคนโดนฟาดหลบเป็นพัลวัน ฮันคยองกับคยูฮยอนหันมองหน้ากันแล้วยิ้มแหยงแล้วต่างคนต่างไปพาเด็กๆ มากินข้าว ลบฉากให้สองคนนั้นตีกันไปให้เหนื่อยเดี๋ยวก็หยุด
 
 
 
              เมื่อศึกสงบก็มารบกันเรื่องอาหารต่อ ต่างคู่ต่างดูแลเอาใจใส่กันเป็นอย่างดีจนกระทั่งฮยอกแจยกแกงไก่หม้อร้อนอีก หม้อมาตั้งตรงกลางโต๊ะอาหารให้ชิม ทุกคนก็พร้อมร่วมใจกันนั่งนิ่ง ฮันคยองที่นั่งทำตาปริบๆ ก็ต้องเป็นหน่วยกล้าตายตักขึ้นมาชิมเพราะกลัวว่าฮยอกแจจะเสียใจ
 
          “อร่อยมั้ย?”
          “อ่าห๊ะ อร่อยมากครับ” ฮันคยองเอ่ยชมเพราะอร่อยมากกว่าเดิมจริงๆ ทำให้ซีวอนกับคยูฮยอนต้องลองบ้าง
          “รสชาติมัน...” ซีวอนทำหน้าปุเลี่ยน “ยังไม่ทันว่าอะไรเลย ทำหน้าแห้งเป็นแมลงโดนไบก้อนซะแล้ว” ฮยอกแจถลึงตาใส่
          “นี่! เอาเวลามาว่าฉันไปปรุงฝีมือตัวเองให้ดีเท่าฉันเถอะเชว ซีวอน!!” ฮยอกแจว่า ค้อนใส่เสร็จสรรพ หน้างอ
          “ฝีมือของฉันอร่อยอยู่แล้วฮยอกแจ ระดับฉันไม่ต้องฝึกมากหรอก พัฒนารสชาติอาหารของนายเถอะ รสชาติไม่เป็นสับประรดเลย” ร่างสูงแกล้งว่า ฮยอกแจตาโต
          “นี่ๆๆ ซีวอน...มันจะเป็นสับประรดได้ยังไงล่ะ? ก็นี่มันแกงไก่!!” ว่าแล้วหัวเราะอย่างมีชัย สงครามน้ำลายก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ฮันคยองกับคยูฮยอนก็มองหน้ากันอีกครั้งแล้วช่วยกันยกกับข้าวเล็กๆ น้อยๆ ไปนั่งกินกันที่ห้องรับแขกพร้อมให้เด็กๆ เดินตามหลังออกจากห้องอาหารปล่อยให้เป็นสมรภูมิระหว่างคู้แค้นชั่วคราว ซีวอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และโต้กลับทันควัน
          “ไม่ใช่แกงไก่ธรรมดาด้วยนะ! แต่เป็นแกงไก่แก่แม่ปลาช่อน!!” ฮยอกแจหัวเราะสะดุดกึ่กทันที
          “อูย~” กลายเป็นซีวอนที่หัวเราะเสียงดังขึ้นมาแทนกับวาจาปากร้ายที่ตอกกลับฮยอกแจจนไปไม่เป็น ฮยอกแจถลึงตาใส่อย่างไม่ยอมกัน “โอเค! ซีวอน! งั้นพรุ่งนี้นายรอดูได้เลยนะ ฉันจะทำใหม่ รอดูได้เลย ถ้าไม่อร่อย ฉันยอมยกไวน์ขวดที่นายอยากได้ให้เลย! แต่ถ้ามันอร่อยด้วยมติเป็นเอกฉันท์ นายต้องซื้อตั๋วเครื่องบินไป-กลับรวมถึงพ็อกเก็ตมันนี่ 10 ล้านวอนให้ฉันไปเที่ยวกับครอบครัวที่วอชิงตันดี.ซี 2 อาทิตย์!!!” ฮยอกแจว่า ซีวอนหรี่ตามองอย่างไม่มั่นใจ ร่างเล็กกอดอกฉับอย่างมั่นใจฝีมือตัวเอง
          “ไม่ดีกว่ามั้งฮยอกแจ ฉันไม่ได้เกรงใจกลัวว่านายจะเสียไวน์ฟรีนะ แต่ฉันไม่อยากเอาท้องไส้เข้าไปเสี่ยง” ซีวอนว่าแล้วแลบลิ้นใส่
          “ไม่อยากเสี่ยงหรือว่ากลัวเสียตังค์กันแน่ เหอะ! ไม่แน่จริงนี่หว่า~” ฮยอกแจท้า ซีวอนถึงกับเบิกตากว้าง
          “ได้!!! พรุ่งนี้ฉันจะล้างกระเพาะรอ!!!” ซีวอนว่าจบก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร ฮยอกแจเบะปากใส่ไล่หลังแล้วหันกลับไปหยิบขนมตามออกไป...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              วันต่อมา ซีวอนนั่งกินขนมสบายใจเฉิบในระหว่างรอเวลาเย็น ตอนนี้ฮยอกแจออกไปตลาดไปซื้อของมาทำกับข้าว คยูฮยอนพาเด็กๆ ออกไปด้วย ฮันคยองไปทำงานอย่างปกติ จนกระทั่งฮยอกแจกับคยูฮยอนพาเด็กๆ กลับมาก็ยกยิ้ม
 
          “โอ้ว เหลือเวลาอีกไม่มากซะแล้ว จะได้กินมั้ยน้า~” เสียงทุ้มลอยกระทบหูคนท้ากินอาหารให้หน้ายู่ ฮยอกแจสะบัดเชอะใส่ เดินเข้าครัวไป คยูฮยอนส่ายหน้าหน่ายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของเพื่อนคู่นี้ กับแค่เรื่องอาหารทำซะใหญ่โต “โซอึนอ่า มาให้ปาป๊าหอมทีสิ่คะลูก” ร่างสูงวักมือเรียกยัยหนูที่จับมือของคยูฮยอนอยู่ไม่ห่าง รีบวิ่งเข้ามาโถมใส่คนเรียก ร่างสุงรีบอุ้มขึ้นมานั่งตักจับฟัดแก้มไปเสียหลายที
          “ซีวอน ไม่น่าไปแกล้งฮยอกแจแบบนั้นเลย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาซื้ออะไรมาปรุงให้นายกินบ้าง” ซีวอนหัวเราะเบาๆ
          “ช่างเถอะน่า ขำๆ นะคยูฮยอน”
          “นิสัยเหมือนกันไม่ผิดเพี๊ยน โดนท้าหน่อยก็ของขึ้น” คยูฮยอนว่าแล้วถอนหายใจเบาๆ ทิ้งตัวลงนั่ง อุ้มซองอึนขึ้นมานั่งตักดูรายการทีวีที่ซีวอนเปิดค้างเอาไว้
          “คุณแม่ ซองอึนอยากเล่นไอซ์สเก็ต” คยูฮยอนมองตามมือที่ชี้ในทีวีแล้วยิ้มขำ
          “ถ้ากลับบ้านแล้วแม่จะพาไปเล่น โอเคมั้ยครับ?”
          “โอเค๊!” สองคนแม่ลูกแท็กมือสัญญากันไม่ได้สนใจคนพ่อที่นั่งฟัดแก้มลูกสาวจนแทบช้ำจน กระทั่งเห็นแจวอนเดินมาพร้อมจานอะไรบางอย่าง โซอึนก็ดิ้นพราดจะลงจนซีวอนต้องปล่อยลงพื้น
          “แจวอน ถืออะไรมาน่ะลูก”
          “หม่าม๊าบอกว่าให้ลุงซีวอนค่ะ” น้ำใสเอ่ยบอกพร้อมกับวางจานลงตรงหน้า ร่างสูงเงยหน้ามองประตูครัวเห็นฮยอกแจยืนยักคิ้วอยู่
          “ล้างปากฆ่าเชื้อโรคก่อนนะซีวอน เดี๋ยวจะหาว่าอาหารของฉันไม่อร่อย” ฮยอกแจยักคิ้วใส่ก่อนหายผลุบเข้าไปในครัว ร่างสูงมองจานมะนาวตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายเอือก คยูฮยอนส่ายหน้า
          “ไม่ยอมกันจริงๆ สิ่นะคู่นี้” พึมพำแล้วหันไปหยิบขนมส่งให้เด็กๆ สามคนที่นั่งอยู่บนพื้นพรมนุ่มหน้าทีวี
 
 
 
 
 
              ฮยอกแจเข้าไปปรุงอาหารจานเด็ดอยู่ในครัวคนเดียว ซีวอนที่นั่งรอนานก็เอ่ยขึ้นคล้ายจะแกล้งฮยอกแจไม่เลิก
 
          “นี่ฮยอกแจ อาหารที่ว่าเนี่ย น้ำเปล่าเหรอ?” ซีวอนว่าเพราะนั่งรอ นั่งดื่มน้ำจนจะเต็มท้องอยู่แล้ว
          “แหม ของดีๆ มันก็ต้องรอหน่อยสิ่!” ฮยอกแจตะโกนกลับมาให้ได้ยิน
          “ฮยอกแจ หลับไปแล้วรึไง ทำไมช้าขนาดนี้เนี่ยยย~” เอ่ยยั่วให้ฮยอกแจเสียสมาธิในการทำอาหาร ฮันคยองที่กลับเร็วกว่าเมื่อวานเดินเข้ามาในบ้านเห็นซีวอนกำลังแกล้งเมียเขา อยู่ก็ส่ายหน้าระอา เก็บของเสร็จก็ไม่ลืมเดินมาอุ้มแจวอนไปฟัดให้หายคิดถึงแล้วพาเข้าไปไปอาบน้ำ ในห้อง
          “เออ!! ใส่จานอยู่ เร่งอยู่นั่นแหละ เสร็จแล้ว!!” ฮยอกแจตะโกนกลับออกมา ซีวอนหันมองคยูฮยอนที่นั่งอยู่ด้วยกันแล้วหัวเราะชอบใจ ก่อนที่คยูฮยอนจะลุกเดินเข้ามาดูอาหารหน้าตาหน้าทานวางอยู่บนโต๊ะหนึ่งจาน ใหญ่ก็มองอยู่ชั่วครู่เพราะกลิ่นของมันค่อนข้างหอมมากทีเดียว ทิ้งซีวอนให้รออยู่ข้างนอก
 
 
          “อะไรครับเนี่ย?”
          “คยูไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่ามันอร่อยแน่นอน แถมเป็นของหายากด้วย ซีวอนน่ะ อย่าว่างั้นงี้เลยนะคยู ซีวอนคงต้องเสีนเงินให้ฮยอกพาฮันกับลูกเที่ยวฟรีๆ แล้วหล่ะ” ฮยอกแจว่าอย่างมีเลศนัยแอบแฝง คยูฮยอนลอบกลืนน้ำลายเอือกใหญ่
          “ว่าแต่ ของหายากของฮยอกคืออะไรเหรอ?” ร่างบางถามด้วยความแปลกใจ อาหารง่ายๆ กว่าฮยอกแจจะทำได้ก็ฝึกอยู่นาน นี่เป็นของหายาก?
          “ลาบตัวเดียวอันเดียววัว...” ว่าแล้วยกยิ้มร้าย คยูฮยอนมองตาปริบๆ “ฮยอกไปเรียนมาจากเพื่อนคนไทยเลยนะ”
          “ลาบตัวเดียวอันเดียววัว? อะไรวะ?” ร่างบางพึมพำด้วยความไม่เข้าใจ มือเกาศีรษะแกรกๆ “ตับวัวเหรอ?”
          “ฮื๊อ!” ฮยอกแจส่ายหน้า
          “ลิ้นวัว?”
          “.....” ฮยอกแจส่ายหน้าพร้อมเสียงระทึก ร่างบางก็ยิ่งคิด
          “สะดือวัว?”
          “ฮื่อ! ต่ำกว่าสะดือนิดนึง~” ทำหน้าทะเล้นส่งให้คยูฮยอนพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างบางหุบยิ้มลงแล้วทำหน้าแหยง
          “ฮยอกอย่าบอกนะว่า...ปิกาจู้วัว?” คยูฮยอนว่าด้วยสีหน้าแหยงอย่างจริงจัง ฮยอกแจหัวเราะหึ
          “ปิ๊งป่อง~ ถูกต้องคยู น้องชายวัว” ฮยอกแจยักคิ้ว
          “ฮยอก ไม่เอาน่า ใครเขากินกัน” ร่างบางว่า ฮยอกแจส่ายหน้า
          “ฮยอกไม่รู้หรอกว่าใครเขากินกันบ้าง ฮยอกไม่ได้กินนิ่ ฮยอกไม่แคร์” ฮยอกแจว่าแล้วยกออกไปเสิร์ฟให้คนที่เร่งเขาอยู่ข้างนอก คยูฮยอนนึกห่วงสวัสดิภาพของสามีซะแล้ว สีสัน กลิ่นของมันก็น่ากินอยู่หรอก แต่ของที่ผสมอยูเนี่ยสิ่ พาลจะพาอาเจียนเสียหมดท้อง
 
 
 
              ฮยอกแจเอาอาหารกลิ่นหอมมาวางตรงหน้าซีวอนทันที คยูฮยอนรีบตามออกมา ฮันคยองที่อาบน้ำเสร็จด้วยความรวดเร็วเดินลงมาดูอาหารหน้าตาแปลกๆ ของฮยอกแจแล้วสูดกลิ่น
 
          “หอมนะเนี่ย” ฮยอกแจยกยิ้ม คยูฮยอนที่มองอยู่ทำหน้าแหยง
          “ซีวอน อย่ากินเลยนะ” ร่างบางเอ่ยเตือน ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองคนเตือน “ยุติการแข่งขันไว้ก่อนดีมั้ย~” เอ่ยเสียงเบาคล้ายพูดไปกับลม ฮยอกแจกลั้นยิ้มแล้วยักคิ้วส่งให้คนท้าเขา
          “ทำไมล่ะคยู? นี่ฮยอกแจเขาอุส่าลงทุนทำให้กินเชียวนะ กลัวว่ามันจะไม่อร่อยแล้วฮยอกแจจะเสียหน้าเหรอ? ไม่ต้องหรอก ถ้ามันอร่อยฉันต้องเสียตังค์นะ” ร่างสูงไม่ได้สนใจคำเตือน คยูฮยอนจึงเงียบไม่พูดอีก “ไอ้ฮัน เปิบสิ่มึง กินให้มันรู้ผลไปเลยวันนี้ เดี๋ยวมันจะไม่แฟร์กับคนทำ” ซีวอนหันไปบอกฮันคยองที่นั่งมองอยู่
          “เตือนแล้วน้า~” เสียงงุ้งงิ้งของคยูฮยอนอ่ยอีกครั้ง ซีวอนไม่ได้สนใจ ทำให้ร่างบางหลบไปนั่งหลังฉาก ฮยอกแจยกยิ้มยักคิ้วใส่คนตัวโตกว่า
          “สุภาพบุรุษต้องกินให้มันรู้ผล”
          “อย่ามัวแต่คุยกันเลยนะ กินเลยเถอะ” ฮันคยองว่าแล้วเอาช้อนจ้วงเข้าปากในทันที ฮยอกแจอ้าปากค้าง ฮันคยองเคี้ยวๆ แล้วเบิกตากว้าง ซีวอนหันมองฮันคยองแล้วเลิกคิ้วขึ้น “อร่อยมาก!” ฮันคยองว่า คยูฮยอนแอบทำหน้าผะอืดผะอมอยู่ด้านหลังฮยอกแจ
          “จริงดิ่?!” ซีวอนเบิกตาขึ้นแล้วเอาช้อนในมือฮันคยองมาตักเข้าปากบ้าง คยูฮยอนทนไม่ไหวก็ลุกออกไปจากบริเวณนั้น คนที่ได้รับอาหารเข้าปากแสร้งทำนิ่งแล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “อร่อยมาก” ฮยอกแจหัวเราะชอบใจกับชัยชนะเมื่อซีวอนยอมรับรสชาติอาหารของเขา
          “อะไรอ่ะ อร่อยนะ เนื้อมันกรุ๊บๆๆๆ” ฮันคยองเอ่ยถาม ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไร ทั้งสองนั่งจ้วงอาหารจานใหญ่ตรงหน้าจนแทบเกลี้ยงจาน คยูฮยอนเดินกลับมาอีกทีก็เบิกตาขึ้นเพราะเหลือแต่ผักประดับจาน!
          “กินกันหมดเลยเหรอ?!” ร่างบางถามขึ้นพลางชี้จานเปล่าตรงหน้า ซีวอนกับฮันคยองพยักหน้า
          “นี่ฮยอกแจ ตกลงมันเนื้ออะไร อร่อยดีนิ่?” ซีวอนเอ่ยถามหลังจากฟาดกับฮันคยองจนเรียบจาน ฮยอกแจหันมองคยูฮยอนแล้วหันกลับมามองคนถาม แต่คยูฮยอนเดินเข้ามากระซิบซะก่อน
          “ฮยอกแจ ถ้าไม่อยากล้างบ้านนะ ผมว่าอย่าบอกเลย อ้วกแน่ๆ” ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ แล้วหันกลับไปมองสองหนุ่มอีกครั้ง
          “มันเป็นเนื้อวัวน่ะ” ฮยอกแจบอก
          “เหรอ แล้วมันเป็นส่วนไหนล่ะ เผื่อจะได้ทำกินอีก” คยูฮยอนหลบฉากไปนั่งเล่นกับเด็กๆ หลังโซฟา
          “มันก็เป็นเนื้อส่วนตั๊วส่วนตัวของวัวน่ะ” ฮยอกแจยังคงไม่บอกตรงๆ ทั้งที่หน้ายังกลั้นยิ้มสะใจ แต่เสียดายที่ฮันคยองดันมาเป็นลูกหลงเสียนี่ ซีวอนถอนหายใจเมื่อฮยอกแจไม่ยอมบอกเสียที
          “แล้วไอ้ส่วนตั๊วส่วนตัวของวัวนี่มันส่วนไหนละห๊ะฮยอกแจ?” ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ลิ้นเหรอ?” ร่างเล็กส่ายหน้า
          “ต่ำกว่า”
          “ตับ?”
          “สะดือเหรอ?”
          “ต่ำกว่านั้นอีกนิดดดด~” ฮยอกแจลากเสียงยาวพร้อมรอยยิ้ม
          “อ๋อ หางเหรอ?” ฮยอกแจส่ายหน้า
          “มันอยู่ระหว่างหางกับสะดือ” เท่านั้นฮันคยองก็ร้องออกมาเมื่อนึกได้แล้ว
          “ฮยอกอย่าบอกนะครับว่า ปิก๊าจู~” ฮันคยองมีสีหน้าผะอืดผะอมไม่ต่างจากคยูฮยอนเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย เมื่อฮยอกแจพยักหน้ารับ ซีวอนเบิกตากว้าง
          “ห๊ะ!!!!! น้องชายวัว!!!!” ฮยอกแจยักไหล่ สองหนุ่มร้องโอ้กออกมาทันทีพร้อมกับวิ่งปิดปากเข้าห้องน้ำไปทั้งคู่ ฮยอกแจหัวเราะชอบใจ คยูฮยอนกับเด็กๆ ได้ยินเสียงก็มองตามหลัง
 
 
 
 
              สุดท้ายสองหนุ่มก็ต้องมานั่งดื่มน้ำกรอกปากอึกๆ กลั้วปากไม่หยุด ฮยอกแจนั่งกอดอกมองทั้งคู่แล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
 
          “ถึงแม้ว่านายจะอ้วกออกมาหมดนะซีวอน แต่ในเมื่อนายพูดแล้วว่ามันอร่อยก็ช่วยเตรียมพ็อกเก็ตมันนี่ 10 ล้านวอน กับตั๋วบินไป-กลับวอชิงตันดี.ซี 2 อาทิตย์ให้ด้วยนะ” ฮยอกแจยักคิ้วให้ ซีวอนหน้ามู่ทู่
          “นายมันขี้โกงนิ่ฮยอกแจ”
          “ฉันขี้โกงตรงไหน นายไม่ได้กำหนดว่าฉันต้องทำอาหารอะไร แล้วตอนที่นายกิน นายก็พูดเองว่ามันอร่อย อย่ามาเถียงนะ!” ฮยอกแจขี้เมื่อซีวอนทำท่าจะเถียง
          “ฮยอกแจ~” ฮันคยองมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้
          “โอ๋ๆๆ ฮันจ๋า ไม่ร้องนะ เดี๋ยวเค้ามีของปลอบใจให้” ฮยอกแจบอกพร้อมรอยยิ้มและสายตาวิบวับ ฮันคยองจึงเลิกงอแงโดยไว เหลือเพียงซีวอนที่ยังนั่งหน้าบูดจนคยูฮยอนต้องเอ่ยขึ้น
            “ฉันเตือนนายแล้วนายไม่ฟังฉันเองนะซีวอน นายโกรธฮยอกแจเขาไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าเรื่องอาหารจบนะ ฮยอกแจชนะ นายก็ช่วยจ่ายเงินให้ฮยอกแจด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน โอเค๊ที่รัก?” ร่างบางบอกพร้อมรอยยิ้มแล้วจูงมือเด็กๆ ไปอาบน้ำ ปล่อยซีวอนนั่งหน้ายู่อยู่อย่างนั้น ฮยอกแจนั่งปลอบฮันคยองอยู่ไม่ห่าง
 
 
 
...................................................................................................