FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
 
                   กว่าจะผ่านสมรภูมิยามบ่ายไปได้ก็หลับเป็นตายอยู่บนเตียงเพราะหมดแรง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ทุ่มกว่าแล้ว เสียงคุยดังออกมาให้ได้ยินจากห้องนั่งเล่นชั้นล่างทำให้ซีวอนต้องรีบก้าว ฝีเท้าลงไปดู คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ
 
          “คุณพ่อมาตั้งแต่เมื่อไรครับ”
          “มาตั้งแต่ตอนที่ลูกหนีงานที่บริษัทกลับมานอนกลางวันนี่หล่ะ”
          “!! แหะๆ” เสียงทุ้มหัวเราะแหะ เกาศีรษะด้วยความอายที่โดนจับได้ คุณเชวส่ายหน้าขำแล้วเรียกให้มานั่งคุยงาน
          “ปาป๊า คุณปู่ซื้อขนมมาฝากซองอึนด้วย” เจ้าตัวเล็กชูขนมให้ดู ซีวอนพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย
          “ครับๆ เดี๋ยวป๊าคุยงานกับคุณปู่ก่อนนะครับ หนูไปพาน้องไปปลุกคุณแม่ก่อนนะลูก” ซองอึนรับคำก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นสองไป “คุณพ่อจะกลับแคนาดาวันไหนครับ?”
          “อาทิตย์หน้า ซองอึนเปิดเทอมแล้ว พ่อว่าจะพากลับไปด้วยเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปส่ง ยึกยักๆ” ซีวอนรับคำตามนั้น
 
 
 
 
              สองพ่อลูกนั่งคุยงานกันจนล่วงเวลาถึงสองทุ่มครึ่ง คยูฮยอนเดินลงมาพร้อมกับโซอึนและซองอึนที่เกาะหนึบไม่ยอมปล่อยทั้งพี่ทั้งน้อง
 
          “พ่อครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอหยุดพาเด็กๆ ไปเที่ยวสักอาทิตย์ก่อนซองอึนกลับแคนาดานะครับ” ซีวอนเอ่ยบอก คุณเชวพยักหน้ารับตามนั้น
          “ตามใจก็แล้วกัน อีกหลายเดือนกว่าเจอกันอีก” คนขอยิ้มกว้างทันทีที่ได้รับคำตอบ ร่างสูงขยับไปข้างๆ คุณเชว
          “ผมกะว่า...จะไปหาหลานชายให้พ่ออีกสักคนสองคน~” ว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
          “โอ้โห...ดำขนาดนี้ยังคิดจะมีลูกอีกเหรอ?” ซีวอนอ้าปากเหวอทันทีที่คุณเชวว่า คุณเชวมองสำรวจผิวสีแทนของลูกชายแล้วส่ายหน้า คยูฮยอนทิ้งตัวลงนั่งพอดีได้ยินอย่างนั้นก็กลั้นขำ “สงสารเด็กมันเถ๊อะ~ คิดดูซิ ตะวันตกดินมา เดี๋ยวแม่มันก็หาลูกไม่เจอหรอก” จบประโยคของคุณเชว คยูฮยอนก็หลุดขำออกมาจนตัวสั่น ร่างสูงได้ยินอย่างนั้นก็หน้าเบะทันที
          “คุณพ่อ...”
          “พ่อว่าพ่อเลี้ยงลูกมาไม่ดำขนาดนี้นิ่ ไปทำอะไรมา?” ร่างสูงส่ายหน้า
          “ไปอาบแดดกับฝรั่งสาวๆ ที่โรงแรมตอนอยู่อเมริกามาครับ” คยูฮยอนตอบแล้วยักคิ้วให้สามีตัวโตครั้งหนึ่ง คุณเชวหันไปมองหน้าลูกชายทันที
          “ซีวอน!”
          “โหย คุณพ่ออ่ะ”
          “ไม่ต้องมาหงมาโหยเลย ทำตัวแบบนี้จะเป็นตัวอย่างให้ลูกได้ยังไง พ่อมันเป็นซะแบบนี้ เลิกซะ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้าบ้าน!!” สิ้นคำสั่ง ซีวอนก็หน้าตูม มองคยูฮยอนหน้างอแล้วสะบัดเชอะใส่ คุณเชวส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเหนื่อยใจ คยูฮยอนยิ้มขำ
 
 
 
              คุณเชวเดินเข้าห้องอาหารไปทิ้งให้สองสามีภรรยานั่งมองตากันเอง คยูฮยอนมองตามซองอึนกับโซอึนที่เกาะขาคุณเชวเข้าห้องอาหารก็ยิ้ม
 
          “คยู...ขึ้นข้างบนกันเถอะ”
          “หือ?” ร่างบางครางเสียงสูงด้วยความงง เพิ่งจะลงมาจะให้ขึ้นไปทำไมอีก
          “รู้สึกว่าอยากจะใช้วิทยายุทธขึ้นมายังไงก็ไม่รู้” เท่านั้นคยูฮยอนก็หน้าร้อนผ่าว ลุกขึ้นจากโซฟาเดินหนีเข้าห้องอาหารไป ซีวอนหัวเราะชอบใจ “เดินขึ้นข้างบนสิ่ อยากใช้วิทยายุทธในครัวเหรอ?”
          “บ้ารึไง จะไปปล่อยพลังที่ไหนก็ไปเลยนะ!!” คยูฮยอนตอบกลับมาเพียงเท่านั้น ร่างสูงนั่งหัวเราะคนเดียวหน้าทีวีเพราะเห็นอยู่ว่าคยูฮยอนกำลังเขิน
 
 
 
 
 
 
              ตกดึกกลับเข้าห้องนอน ซีวอนก็เดินมานั่งลงข้างๆ คยูฮยอนแล้วโยนไอโฟนลงเตียงไม่ใยดีนักเพราะเตียงมันนุ่ม คยูฮยอนหันมองตามก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
 
          “นี่คยู มานี่เร็ว เมื่อกี้โทร.หาคุณแม่ด้วย คุณแม่บอกว่ามีของฝากมาให้ด้วย” ร่างสูงบอก ดึงให้คยูฮยอนขยับเข้ามานั่งติดกันและจ้องใบหน้าหวานพร้อมยิ้มเผล่ ร่างบางมองด้วยความมึนงง
          “เนื่องในเทศกาลอะไรล่ะ คืออะไรเหรอ?”
          “คุณแม่บอกว่า ดูแลดีๆ ด้วยนะจ๊ะ” ยิ่งพูดคยูฮยอนก็ยิ่งงงจนเมื่อร่างสูงเอนศีรษะพิงไหล่พร้อมรอยยิ้มกว้าง “ฝากฉันมาให้ไง~” ว่าเสียงอ้อน คยูฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ เหลือบมองคนเอนมาพิงเขาแล้วยิ้มขำ
          “ไม่ดูแลหรอก จะตัดหางปล่อยวัดแล้ว” ว่าจบก็ลุกขึ้นพรวดทำให้ซีวอนเอนล้มตึงลงไปบนเตียง ร่างสูงบู้ปากส่งให้ ดันตัวลุกขึ้นนั่งเหมือนเดิมและดึงให้ร่างบางลงมานั่งที่เดิม แล้วเปิดเหม่งของคยูฮยอนจุ๊บลงไปหนึ่งที ร่างบางหลุดขำออกมาเบาๆ แล้วผลักร่างสูงให้ออกห่าง
          “นี่ยังไม่หายเหม่งอีกเหรอ?”
          “บ้ารึไงเล่า” ว่ากลั้วหัวเราะ มือบางตีเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนของร่างสูง คนโดนตีหัวเราะชอบใจ “หัวเหม่งนะ ไม่ใช่ดอกเห็ด ผมจะได้ขึ้นทุกที่ๆ มีเชื้อเห็ดอยู่”
          “ลูกหัวเหม่งเหมือนแม่เลย” ซีวอนว่าแล้วหัวเราะเสียลั่นห้องเพราะซองอึนหัวเหม่งเหมือนคยูฮยอนไม่มีผิด
          “เชื้อนายมันอ่อนเอง ช่วยไม่ได้”
          “โห พูดงี้เดี๋ยวก็ฉีดน้ำเชื้อใส่ซะอีกรอบเลยนิ่”
          “พูดจาน่าเกลียด ไปอาบน้ำเลย” ว่าแล้วดันร่างสูงให้ลุกขึ้นจากเตียง ดันหลังให้เข้าห้องน้ำไป ไม่สนใจคนท้วงไม่ยอมเดิน จับยัดเข้าห้องน้ำแล้วล็อคประตูให้เสร็จสรรพ คยูฮยอนเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนกอดหมอนข้างใบโปรดที่นอนกอดในวันที่ซีวอนไม่ ได้กลับมานอนบ้านในบางครั้ง
 
          “ที่รัก เรามาตะลิ๊ดติ๊ดชึ่งกันดีกว่า” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนนอนกอดหมอนอยู่บนเตียง ร่างบางเบะปากใส่ทั้งที่นอนกอดหมอนไม่ยอมปล่อยมาตั้งแต่ซีวอนเข้าไปอาบน้ำจน ออกมาทั้งที่เปลือย
          “เมื่อบ่ายก็สามรอบแล้วนะ อย่าได้คิดว่าจะยอมอีกนะอาทิตย์นี้น่ะ ไปใส่เสื้อผ้าแล้วมานอนเลย ยืนโป๊อยู่ได้ไม่อายผีสางนางฟ้า เดี๋ยวได้ตากุ้งยิงกันพอดี สงสารคนมองบ้างเถอะคุณสามี” คยูฮยอนว่างึมงำ ร่างสูงเดินมาแกล้งล้มตัวนอนทับทั้งที่ยังเปลือย
          “ฉันออกจะเพอร์เฟค ดูซิเนี่ย ใครได้เห็นนะ บุญตาทั้งนั้นแหละ”
          “บุญตาหรือน่ากลัว รู้มั้ยเนี่ย รูปร่างนายเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก เห็นแล้วฝันร้ายไปสามคืนเลย ลุกออกไปได้แล้วนะ อ้วน!” ร่างบางว่าแล้วหยิกเอวหกห่อของคนนอนทับ
          “โอ๊ยๆๆ ปล่อยเด้ เจ็บนะ” ร่างสูงร้องลั่น แล้วแกล้งไซร้แก้มนิ่มของคยูฮยอนจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคัก แกล้งเมียจนพอใจแล้วจึงได้ลุกไปสวมกางเกงและเสื้อกล้าม “พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ ลูกจะเปิดเทอมแล้ว” คยูฮยอนพลิกตัวนอนหงายพร้อมพยักหน้ารับ
          “จะไปส่งมั้ย?” ร่างสูงส่ายหน้า
          “ไปส่งแค่สนามบินก็พอ ไปส่งถึงโน่นแล้วเดี๋ยวจะงอแงกลับบ้าน” ร่างสูงว่าแล้วทิ้งตัวลงนอนจนเตียงยวบ คยูฮยอนขยับนอนคว่ำเงยหน้าขึ้น ท้าวคางมองคนตัวโตที่หันมาพอดี คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง “หือ?” ส่งเสียงเป็นเชิงถาม คยูฮยอนเหมือนจะคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ถึงได้เปล่งเสียงตอบ
          “ย้ายลูกกลับมาเรียนที่นี่ดีกว่ามั้ย?” ซีวอนส่ายหน้าเป็นคำตอบ
          “อย่าเลย ฉันถือว่าสิ่งที่ลูกเลือกคือสิ่งที่ดีแล้ว ถ้าสิ่งไหนไม่ดีเราค่อยชี้ทางให้ดีกว่า ให้ลูกได้เลือกด้วยตัวเองดีกว่าเราเลือกให้แล้วลูกทุกข์ ฉันทนไม่ได้หรอกแบบนั้น” คยูฮยอนยิ้ม
          “เมื่อก่อนโดนบังคับแบบนั้นเหรอ” ซีวอนพยักหน้าว่าใช่
          “อืม...ฉันรู้ดีเลยว่ามันรู้สึกอึดอัดแล้วทรมานมากแค่ไหน ฉันเพิ่งจะถูกปล่อยก็ตอนเข้าเรียนมหา’ลัย ได้แล้ว ทำในสิ่งที่เราไม่ได้รักได้ชอบ พยายามยังไงถ้าใจไม่เปิดรับ มันไม่ได้ดีซะทุกอย่างหรอก” ร่างบางมองคนพูดก็ยกยิ้ม เอาแขนพาดอกคนพูดแล้วหนุนแขนล่ำ อีกข้างยืดออกมาพาดหมอน “ที่รัก...”
          “หือ?”
          “ทำการบ้านกันเถอะ เดี๋ยวไม่มีการบ้านส่งครู” ว่าจบก็ดึงผ้าห่มคลุมจนมืดมิด และเอื้อมมือออกมาปิดไฟจนห้องตกอยู่ในความมืดพร้อมเสียงโวยวาย
          “ปล่อยเลยนะซีวอน อีกแล้ว หยุดเลย!!” เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะนอกจากจะไม่ฟังแล้วยังทะลึ่งถอดเสื้อผ้าของคนโวยวายออกจนหมด....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              รุ่งเช้า ร่างสูงลุกขึ้นมาทำมื้อเช้าให้ลูกเมียก่อนพากันออกไปเที่ยว คยูฮยอนลงมาเห็นก็แปลกใจไม่ต่างจากผลผลิตสองคนที่ยืนมองอยู่ไม่ห่าง
 
          “ซีวอน เมื่อคืนทำการบ้านรึเปล่าน่ะ” ร่างบางเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย เพราะปกติซีวอนจะต้องสอนลูกอ่านหนังสือหรือเล่านิทานก่อนนอน แล้วเช้านี้อยู่ๆ คุณสามีก็ลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ลูก มือเล็กดันหลังซองอึน โซอึนไปนั่งรอที่ห้องอาหาร ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยิ้มเผล่ ขยับเข้ามาใกล้คนถาม
          “คยูก็...ทำไมถามงี้ล่ะจ๊ะ” ร่างสูงถาม สายตาเจ้าเล่ห์
          “หือ?”
          “ฉันทำหรือไม่ทำ นายก็รู้อยู่แก่ใจนี่นา” ร่างสูงว่าพลางส่งยิ้มขำ คยูฮยอนทำหน้าสงสัย แต่พอเห็นสายตาก็ฟาดเข้าหัวไหล่
          “บ้าน่ะ!” ว่าอย่างนึกอาย “ฉันไม่ได้หมายถึงการบ้านอย่างนั้น ฉันหมายถึงอ่านนิทานให้โซอึนฟังก่อนนอนรึเปล่า” ร่างสูงพยักหน้ารับ ยิ้มขำเมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของคนพูด
          “อ้อ...เรียบร้อยสิ่ หลับสนิทเลยเมื่อคืนน่ะ”
          “หลับสนิทแล้วทำไมตื่นเช้ามาตาบวมแบบนั้นกัน” ร่างบางว่าแล้วส่ายหัวไปมา โซอึนตื่นมาเหมือนคนนอนไม่หลับ ซีวอนส่ายหัวไม่รู้
          “ไม่รู้สิ่ ก็พอโซอึนหลับ ฉันก็เข้าไปทำการบ้านกับนายก่อนนอนไง” ว่าพร้อมหัวเราะเจ้าเล่ห์ คยูฮยอนขึงตาใส่แล้วเดินไปหยิบจานมาตักโจ๊กให้เด็กๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              ร่างสูงออกไปซื้อข้าวของเตรียมแพ็กใส่กระเป๋าเดินทางไปเที่ยวระหว่างที่คยู ฮยอนคอยดูแลเด็กๆ จัดของใส่กระเป๋าส่วนหนึ่งอยู่ในห้อง กลับมาถึงยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรซองอึนก็วิ่งมาชนพอดีจนแทบหงายหลัง คยูฮยอนส่ายหน้าเหนื่อยเพราะเด็กๆ เอาแต่เล่นซน นั่งเฉยไม่ได้เกินห้านาที
 
          “เมื่อกี้ฉันแหกโค้งมาด้วยแหละคยูฮยอน” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ร่างบางเบิกตากว้าง
          “แล้วเป็นอะไรมากมั้ย” ลุกไปจับเนื้อตัวสำรวจด้วยความเป็นห่วง ร่างสูงส่ายหน้า
          “ไม่หรอก”
          “แล้วทำไมไปแหกโค้งได้ล่ะ” เมื่อเห็นไม่มีรอยบุบสลายตรงไหนก็โล่งใจเพราะเขากลัว กลัวว่าซีวอนจะเกิดอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนครั้งก่อนอีก
          “ไม่ยากเลย ก่อนอื่นเราก็ต้องจับโค้งให้แน่นๆ จากนั้นก็ออกแรงแหกนิดนึง” ซีวอนว่าทำท่าประกอบ คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ฟาดผลั่วะเข้าที่ไหล่กว้างดังป้าบ ร่างสูงหัวเราะร่วนแล้วดึงคยูฮยอนมากอดเมื่อเห็นหน้ายู่ๆ นั่น
          “โค้งนะไม่ใช่หญ้าแพรกจะได้แหกแล้วแอบดูได้!”
          “ไม่มีอะไรหรอก ตอนที่ขับรถอยู่มีแท็กซี่เขาตกใจเสียงแตร เขาหักพวงมาลัยรถมาเลนส์ที่ฉันอยู่ ฉันก็ตกไหล่ทาง แล้วตรงนั้นมันเป็นโค้งพอดี ฉันก็เลยจะบอกนายเนี่ยแหละว่าแหกโค้งมา ตื่นเต้นมั้ย?” ถามหน้าระรื่น คยูฮยอนยิ้มหวานตาหยี
          “ตื่นเต้นมากเลย” ว่าแล้วเอามือประคองแก้มกร้าน “ตื่นเต้นมากจนอยากตื้บเลยอ่ะสามี~” มือเล็กบิดแก้มของซีวอนทั้งสองข้างด้วยความหมั่นไส้
          “โอ๊ยๆๆๆ ที่รัก เจ็บๆๆ ที่รักกล้าตื้บคุณพ่อเค้าเหรอ?” ร่างสูงว่าเมื่อจับมือของร่างบางออกมากุมเอาไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ประทุษร้าย เขาได้อีก แล้วถอยไปอยู่ข้างหลังคุณเชวที่เดินเข้ามาพาซองอึนออกไปข้างนอกพอดี
          “จะบ้ารึไงเล่า!” คยูฮยอนว่า ซีวอนยักคิ้วเหนือกว่า คุณเชวส่ายหน้าหน่ายกับการเล่นเป็นเด็กน้อยของลูกชาย
          “ซีวอน พ่อก็ยืนฟังอยู่เฉยๆ อย่าให้เลือดของลูกเนี่ยมันมาแปดเปื้อนเสื้อผ้าของพ่อเลยนะลูกนะ” คุณเชวว่า ตบไหล่กว้างของซีวอนปุๆ ร่างสูงอ้าปากเหวอ คยูฮยอนเอามื้อปิดปากกลั้นขำ
          “ซีวอน นายเลิกเล่นซะทีเถอะ ปากเนี่ย พูดจาเป็นลางไม่ดี เดี๋ยวก็ซวยกันหมด ไปเก็บเสื้อผ้าป่ะ จะได้ไปเที่ยวกันเสียที”
          “อ้าว พูดอะไรเนี่ยคยูฮยอน พูดอะไรที่มันสวยๆ หน่อย” ร่างสูงแกล้งว่า คยูฮยอนท้าวเอว
            “อยากได้สวยๆ?” ซีวอนพยักหน้า “ได้! นายจะเล่นอะไรนักหนาห๊ะคิม แตฮี ไม่ใช่เพราะปากนายหรอกเหรอที่พูดจาเป็นลางน่ะซอง เฮเคียว แล้วพูดแบบเนี้ยเดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอกจวน จีฮุน แล้วเดี๋ยวเกิดเรื่องขึ้นมาอีกก็เดือนร้อนกันหมดนะชอย จีวู แล้วยืนทำซากอะไรอยู่ เดี๋ยวก็...ฮัน กาอินซะเลยดีมั้ยเนี่ย! ไปเก็บของ!!” ซีวอนถึงกับกุมขมับ คุณเชวที่ยืนฟังอยู่ถึงกับปรบมือรัวพร้อมเสียงหัวเราะเมื่อเห็นว่าลูกชายหมด หนทางสู้เมีย ร่างบางชี้นิ้วไปที่กระเป๋าทำให้ซีวอนต้องก้มหน้ารับชะตากรรม คุณเชวจึงพาหลานทั้งสองออกไปซื้อขนมข้างนอกพร้อมเสียงหัวเราะชอบใจลั่นบ้าน...
 
 
 
 
 
 
              ซีวอนพาคยูฮยอนกับลูกสองคนมาเที่ยวพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศของฮันคยอง ที่ๆ คยูฮยอนบอกว่าชอบมากและอยากมาถ้ามีโอกาสหรือมีเวลาว่าง ซึ่งเจ้าของบ้านก็ยินดีให้กุญแจบ้านมาถือครองไม่มีขัด สองปีที่ไปอยู่อเมริกาแล้วได้กลับมาเที่ยวที่นี่อีกทำให้ร่างบางอารมณ์ดี เป็นพิเศษ ซีวอนเดินออกมาเห็นก็มองอยู่เงียบๆ
 
          “ซีวอน”
          “.......”
          “ซีวอน!”
          “.......”
          “เชว ซีวอน!!!” เสียงหวานเรียกดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนยังยืนนิ่ง
          “ห..ห๊ะ อะไรเหรอ!!” ร่างสูงตกใจร้องถามขึ้น คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆ
          “เป็นอะไร เห็นยืนเหม่อมาตั้งนานแล้วน่ะ?” ร่างสูงส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมส่งยิ้มให้ว่าไม่มีอะไร “ไม่มีอะไรจริงอ่ะ?” ซีวอนพยักหน้ายืนยันแล้วยิ้มกว้างอีกนิด “อย่าให้รู้นะว่าแอบคิดถึงคนอื่น ไม่งั้นจะเอามีดเสียบให้ไส้ทะลักเลย” ว่าแล้วแกล้งเอามือเสียบท้องของคนตัวสูงกว่า ซีวอนแกล้งร้องโอดโอยพร้อมเอามือกุมข้อมือเล็กเอาไว้
          “โอ้ยๆๆๆ เจ็บจัง” คยูฮยอนย่นปากใส่ “หิวรึยัง?”
          “นิดหน่อย นี่ซีวอน เพื่อนมัธยมของฉัน เขามาเปิดร้านอาหารซีฟู้ดอยู่ไม่ไกลจากที่บ้านนี่อ่ะ ไปนะ” ซีวอนพยักหน้า
          “ไปสิ่” ร่างสูงยิ้มกว้างแล้วให้เด็กๆ อยู่กับคุณป้าที่บ้านเพราะจะไปไม่นาน แค่เข้าไปเลือกซื้อแล้วกลับมากินที่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา เด็กๆ ก็ไม่ดื้อ เชื่อฟังเพราะคุณลุงคุณป้าพาออกไปเดินเที่ยวที่ท่าเรือ
 
 
 
 
 
 
 
              ร้านอาหารซีฟู้ดขนาดไม่ใหญ่นักแต่บรรยากาศดีทำให้ร่างบางยิ้มได้ไม่น้อย พอเดินเข้ามาก็ต้องร้องอุทานเพราะลูกค้าเยอะจนแทบไม่มีที่นั่ง จนกระทั่งพนักงานเดินมาพาเข้าไปในร้าน ซีวอนจับมือเล็กกุมแน่น ร่างบางยิ้มหวานส่งให้ครั้งหนึ่ง  
 
          “สวัสดีปาร์ค แจบึ้ม!” ร่างบางร้องทักเพื่อนที่เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เจ้าของชื่อส่ายหน้าค้อนๆ เมื่อถูกเรียกแบบนั้น
          “เดี๋ยวก็ไปบึ้มบ้านซะหรอก!” คยูฮยอนหัวเราะชอบใจ ส่งยิ้มให้เพื่อนแล้วนั่งด้วยกัน คยูฮยอนไม่ลืมแนะนำให้เพื่อนและซีวอนรู้จักกันเพราะเดี๋ยวจะพาลหึงจนหน้ามืด อีก เพื่อนของเขามันหล่อน้อยเสียทีไหน ปาร์ค แจบอมน่ะ สาวกรี๊ดตรึมจนน่าปวดหัว “มายังไงไปยังไงมาที่นี่ได้เนี่ย ได้ข่าวว่าไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ?”
          “ใครบอกแก?”
          “พี่ชายแกไง” คยูฮยอนพยักหน้า
          “เรียนจบแล้ว เพิ่งกลับมาแล้วมาเที่ยวนี่แหละ แล้วฉันก็รู้จากปากพี่ท็อปว่าแกเปิดร้านอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยมาดูซะหน่อยว่าเงินที่ฉันลงทุนไปมันคุ้มมั้ย?” แจบอมค้อนตาขาว
          “แหมๆๆ ได้ทีสวมสิทธิ์เลยนะ มาหุ้นกับฉันตั้งแต่เมื่อไร เดี๋ยวก็ปล้นเงินจริงซะหรอก” ทั้งคู่หัวเราะชอบใจ ซีวอนเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
          “แล้วมื้อนี้ฟรีมั้ย?”
          “โน่วๆๆ คยูฮยอน นายหลอกกินฟรีฉันตลอด อย่ามาเนียน” ร่างบางหัวเราะ ไม่วายตบต้นแขนเพื่อนรักแรงๆ หันไปมองซีวอนเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองเพื่อนตัวสูงโย่ง
          “แกจะใจร้ายลงคอเลยเหรอ หลานแกรอกินข้าวอยู่ที่บ้านตั้งสองคนเลยนะแจบอม~” แจบอมมองคยูฮยอนด้วยหางตา เมื่อทนเห็นสายตาที่มองมาไม่ได้ก็พยักหน้าส่งๆ ร่างบางกลั้นขำจนตัวโยน
          “เอาหลานมาอ้าง ถ้าฉันไปร้านแกแล้วขอดอกไม้ฟรีบ้าง อย่ามาทำหวงก็แล้วกัน ไม่งั้นจะเผาให้ร้านมอดเลย!” คยูฮยอนหันไปยิ้มหวานใส่ซีวอนเมื่อแกล้งเพื่อนสำเร็จ
          “นายสองคนคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแปบนึง อ้อ แจบอม อย่าเผาอะไรฉันให้ซีวอนฟังล่ะ ถ้ารู้ทีหลังฉันเอาเลือดหัวนายออกแน่ๆ” ร่างบางข่มขู่ก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำ ซีวอนกับแจบอมมองหน้ากันแล้วหัวเราะครืน
          “ดุไม่เปลี่ยนเลยยัยบ้านิ่” แจบอมว่า ซีวอนได้ยินก็ยิ้มขำ
          “สมัยมัธยมคยูฮยอนเขาดุแบบนี้เหรอครับ?”
 
 
 
              ทั้งสองนั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความฮาของคยูฮยอนจนกระทั่งมีหญิงสาวหน้าตาสะสวย คนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะส่งยิ้มให้ทั้งสอง แจบอมหัวเราะหึเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอยิ้มยั่วเพื่อนใหม่เสียจนแทบจะสิงร่าง
 
          “สวัสดีค่ะ ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยคะ?” ซีวอนมองแจบอมแล้วยิ้มบาง
          “ได้ครับ” ร่างสูงอนุญาตเพราะเมื่อคยูฮยอนมาเขาก็จะกลับบ้านแล้ว ให้เธอนั่งต่อคงไม่เป็นอะไร แจบอมยกยิ้มนิดๆ  
          “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...” ดูเหมือนว่าเธอพยายามจะยั่วเสียเหลือเกิน แต่ซีวอนกลับรู้สึกขำเสียมากกว่า แจบอมนั่งมองเงียบๆ อยากจะรู้ว่าซีวอนจะทำยังไง ถึงแม้หลังจากนั่งคุยกันมาสักพักก็พอจะมองออกแล้วว่าซีวอนเป็นคนยังไง
 
 
 
              คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นผู้หญิงหน้าสวยเดินมาขอนั่งที่โต๊ะที่ซีวอน กับแจบอมนั่งอยู่ก็ยืนกอดอกมองเงียบๆ อยู่ชั่วครู่จนกระทั่งรู้สึกว่าเธอยั่วยวนสามีของเขามากจนเกินไปแล้วถึงได้ เดินออกมาพร้อมกับคว้าเมนูในมือของพนักงานในร้านมาถือ แจบอมเห็นเพื่อนเดินมาพร้อมเมนูก็ยิ้ม ซีวอนยิ้มหวานส่งให้ พอจะเดาได้แล้วว่าคยูฮยอนจะทำอะไร
 
          “สั่งอาหารเพิ่มมั้ยครับ?” ร่างบางเอ่ยถามขึ้นก่อนจะเปิดเมนูอ้าออกจนหน้าเมนูกระแทกโดนศีรษะของหญิงสาว
          “นี่!!” เธอเหวี่ยงน้ำเสียงและสายตาจิกส่งให้คยูฮยอนด้วยความไม่พอใจ
          “อุ้ย! ขอโทษครับ!” คยูฮยอนว่าแล้วส่งยิ้มร้ายให้ แจบอมกลั้นขำกับท่าทางของเพื่อน ซีวอนนั่งนิ่งเป็นเป่าสาก “วันนี้ร้านเราก็มีเมนูใหม่มาแนะนำหลายอย่างเลยนะครับ ไม่ว่าจะเป็น...ต้นงิ้วผัดน้ำพริกนรก!” ซีวอนสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่ออาหาร แจบอมแสร้งมองทางอื่นเพราะกลั้วจะกลั้นขำไม่อยู่
          “......” ซีวอนดึงชายเสื้อร่างบางเบาๆ ให้พอเพราะขี้เกียจจะห้ามศึก คยูฮยอนตะหวัดสายตาใส่
          “ไก่ซ่อนชู้” ปากว่าตาก็มองหญิงสาวที่นั่งจิกสายตามาให้จนตาแทบหลุด คยูฮยอนเพียงแค่เอ่ยยิ้มๆ “หมูสามชั้น แล้วแต่ละชั้นเนี่ยไม่ใช่ชั้นธรรมดานะครับ” คยูฮยอนว่าแล้วหันมองซีวอนสลับกับหญิงสาว “แต่เป็น...ชั้นรักผัวเขา!” ร่างบางเน้นคำกระดกลิ้นชัดเสียจนซีวอนสะดุ้ง แจบอมหลุดหัวเราะจนต้องรีบอุดปากแล้วเอ่ยขึ้นขัด
          “คยูฮยอน เมนูที่แกว่ามันอยู่หน้าไหน ทำไมฉันทำร้านมาเดือนกว่าไม่เคยเห็นวะ” คยูฮยอนมองจ้องหญิงสาวไม่วางตาแล้วเอ่ยตอบเพื่อนสนิททันทีโดยไม่ต้องคิด
          “แกจะไปเคยเห็นได้ยังไงแจบอม ก็มันอยู่หน้าด้าน!! อุ้ย!~ ด้านหน้าฉันเนี่ย~” คยูฮยอนว่าแล้วส่งยิ้มให้หญิงสาว เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้พรึ่บ ค้อนคยูฮยอนจนตาแทบหลุด
          “มันจะมากไปแล้วนะ!”
          “ก็รู้นิ่ครับว่ามันมากไปแล้ว แล้วทำไมยังมานั่งยั่วผัวคนอื่นอยู่ได้ล่ะครับ?” คยูฮยอนว่า สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย ซึ่งซีวอนรู้ดีล่ะว่าคยูฮยอนกำลังจะองค์ลง เธอกัดฟัน ง้างมือทำท่าจะตบแต่เมื่อเห็นคยูฮยอนยืนนิ่งด้วยสายตาน่ากลัวก็เดินสะบัดออก ไปด้วยความไม่พอใจอย่างหนัก คยูฮยอนตะหวัดสายตามองคุณสามีที่นั่งเงียบแล้วย่นปากใส่ “ทำไมถึงให้เธอมานั่งด้วย ชอบนักเหรอ!”
          “ไม่ใช่แบบนั้น แน่ะๆๆ หึงอ่ะดิ่?” ว่าแล้วรั้งเอวบางให้ร่างบางมานั่งตัก แจบอมเห็นแล้วส่ายหน้ากับความเลี่ยนของทั้งคู่ คยูฮยอนหน้างอ “ที่ให้เธอมานั่งเพราะว่าเรากำลังจะกลับแล้วไง เธอมานั่ง เราก็ลุกแล้ว แต่พอดีอาหารยังมาไม่ครบ ฉันจะรักใครได้นอกจากนาย” ร่างบางได้ยินอย่างนั้นก็อมยิ้ม แจบอมส่ายหน้า
          “เมื่อกี้แม่นั่นให้เบอร์เหรอ เห็นนะ!” ซีวอนหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบนามบัตรในกระเป่าเสื้อส่งให้เพราะหญิงสาวคนเมื่อครู่ยัดใส่กระเป๋าของเขา
          “นี่ไง มีแค่นี้แหละ” คยูฮยอนรับมาดูแล้วยื่นส่งให้แจบอมที่นั่งอยู่ตรงข้าม
          “เก็บไว้นะแจบอม ฉันเห็นแกเป็นเพื่อนรักนะ ถึงได้ให้เบอร์สาวๆ กับแก” แจบอมอยากจะเอาขวานจามหัวให้แบะนัก มีหน้ามาพูดอีก
          “เก็บไว้ให้คุณซีวอนเขาโทร.ไปจีบเถอะ!” ร่างสูงหัวเราะร่วน คยูฮยอนหันมาค้อนขวับ
          “เอาน่า ไม่ต้องหึงแล้วที่รัก เธอไม่ใช่สเป็คของฉันหรอก สเป็คของฉันเนี่ยนะ ต้องหัวเหม่งๆ ขาใหญ่ๆ แบบนี้~” ซีวอนว่ากลั้วหัวเราะ คยูฮยอนตีเพี๊ยะเสียงดังเมื่อโดนล้อ แจบอมทนกลั้นขำไม่ไหวก็ระเบิดหัวเราะออกมาแล้วรีบขอตัวร่ำลาออกไปทำงานต่อ ก่อนที่ระเบิดจะลงหน้าบ้านตัวเองบ้าง
          “ซีวอน! มากไปแล้วนะ เดี๋ยวเถอะ” ร่างสูงหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของคยูฮยอน แขนล่ำตะหวัดโอบเอวบางโยกตัวน้อยๆ ร่างบางมองคนที่จับเขานั่งตักแล้วยิ้มบาง “ขอโทษนะ ไม่ใช่ฉันไม่เชื่อใจนายนะ คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกัน แต่ฉันไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้น” ซีวอนพยักหน้า ส่งยิ้มบางๆ ให้
          “ดีมาก~”
          “ขอดูโทรศัพท์หน่อยสิ่”
          “หื๊อ!!!!~” ร่างสูงร้องอุทานออกมาเมื่อได้ยินคำขอทำหน้าตลกจนร่างบางอดขำไม่ได้ แต่มือก็ยังแบอยู่ตรงหน้าทำให้ซีวอนต้องล้วงออกมายื่นส่งให้ คยูฮยอนรับมาเลื่อนๆ ดูแล้วแกล้งทำหน้างอ
          “ลบเบอร์ออกป๊ะเนี่ย?”
          “โอ้โห 30 กว่าเบอร์ เกือบลบไม่ทัน”
          “!!!!! นี่!” ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าของคนบนตัก เมื่ออาหารมาครบแล้วจึงพากันกลับบ้าน....
 
 
.......................................................................................................