FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
 
                   คยูฮยอนกลับเข้ามาที่ร้านรุ่งวันหลังจากพาสามีขี้เมาไปบำบัดให้หายเมาจนมาทำ งานได้ ร่างบางเดินขึ้นตึกมาพร้อมกับโซอึนเห็นยองอานั่งทำงานอยู่ก็ยิ้มหวาน วางขนมให้บนโต๊ะก่อนเข้าไปในห้อง ยองอาเห็นขนมนั่นก็ขอบคุณแทบไม่ทัน
 
          “ซีวอน เมื่อกี้ฉันไปโบสถ์มา มีของมาฝากด้วย” ร่างบางว่าแล้วอุ้มโซอึนขึ้นนั่งบนโซฟา ซีวอนเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารที่ต้องมาสะสางแทนอีทึกที่กลับเข้าไปทำงานที่ โรงแรม
          “อะไรเหรอ เอามาสิ่”
          “ฉันยกไม่ไหว นายต้องไปช่วยฉันยกอ่ะ” ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย
          “อะไรล่ะเนี่ย”
          “โบสถ์”
          “!!! - -“” ซีวอนนั่งนิ่ง นึกขำ “ขอบคุณนะคยู เดี๋ยวพาไปตั้งที่บ้านเลยแล้วกัน” สุดท้ายก็หลุดขำออกมาทั้งคู่ “แล้วนี่ซองอึนไปไหน ไม่เห็นแต่เช้าแล้วนะ”
          “อยู่ที่ร้านกับเรียวอุค” คยูฮยอนว่า เมื่อเห็นว่าซีวอนขวักมือเรียกไปใกล้ๆ ก็หาอะไรให้โซอึนกินเล่นก่อนถึงได้เดินไปหา “มีอะไรเหรอ?”
          “มานี่ก่อน แปบนึง” คยูฮยอนขยับเข้าไปใกล้จนโดนร่างสูงตะหวัดแขนรั้งเอวจนนั่งลงบนตักพอดี
          “อ๊ะนี่...ซีวอนปล่อยก่อน อายลูกบ้างมั้ยเนี่ย” ร่างสูงส่ายหน้าไปมา โซอึนเงยหน้าขึ้นมองก่อนยิ้มสวยขึ้นทันทีแล้วก้มลงไปกินเค้กตรงหน้าเหมือน เดิมคล้ายไม่สนใจ
          “อายทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันมาก็ตั้งนาน หือ...” ร่างสูงว่าแล้วเปิดงานทำต่อ คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ลุกขึ้นแต่ก็โดนรั้งเอวเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
          “ซีวอน ปล่อยเถอะน่า ให้ฉันมานั่งทำไมเนี่ย ทำงานถนัดเหรอ” ซีวอนพยักหน้ารับ
          “มีความสุขดีออกนะ”
          “ฉันว่านายปล่อยฉันลงแล้วรีบทำงาน รีบกลับบ้านไม่ดีกว่าเหรอ”
          “นั่นสิ่นะ รีบกลับบ้านไปปั๊มลูก โอ๊ยๆๆ คยูอ่า” ร่างสูงส่งเสียงงุ้งงิ้งเมื่อร่างบางหยิกต้นแขนให้รู้จักเจ็บจะได้รู้สึกตัว
          “ทะลึ่งนะ ต่อหน้าลูก ปล่อยเลย” ร่างบางว่าพลางแกะแขนล่ำๆ ที่รัดเอวอยู่ออกจากตัว แต่เหมือนว่าซีวอนจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ทั้งยังขโมยจูบแก้มไปหลายทีจนร่างบางตกใจ “นี่!!!” โซอึนที่นั่งกินขนมอยู่ ได้ยินเสียงร่างบางดังขึ้นก็เงยหน้าขึ้นมอง ซีวอนจูบแก้มนุ่มๆ โชว์ลูกสาวไปอีกที โซอึนยิ้มหวานตาหยี เท่านั้นซีวอนก็หัวเราะชอบใจ ยอมปล่อยร่างบางออก
          “หวานให้ลูกเห็นดีกว่าทะเลาะกันให้ลูกเห็นน่า” ไม่วายฉวยจุ๊บไปอีกหนึ่งที ร่างบางตีเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนแล้วรีบเดินออกไปนั่งที่เดิม
          “กลับบ้านไป นอนใต้ต้นไม้เลย ไม่ต้องเข้าบ้าน...” ซีวอนหน้าเหวอ เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนไม่สนใจเขาแล้วก็ยิ่งเหวอหนักขึ้น
          “ไม่นอนใต้ต้นไม้นะ นะคยูนะ น้า” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร้องความสนใจเพราะกลัวว่าคยูฮยอนจะทำอีก จำได้ว่าวันนั้นส่างเมาเพราะโดนลากไปนอนไต้ต้นไม้กับฮีชอลสองคน หายเมาก็เพราะโดนมดแทะความหล่อหมดหล่อไปหลายขุม ตื่นเต็มตาก็หน้าแดง แขนแดงเป็นจุดๆ
          “ถ้าไม่เลิกหื่น โดนอีกแน่ๆ” ร่างบางขู่ แล้วหันกลับไปเช็ดปากให้โซอึน ร่างสูงนั่งห่อเหี่ยวเบะปากหลุบตาลงจนใบหน้าไม่น่ามองนัก คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาเห็นก็ส่ายหน้า...เขาไม่เถียงหรอกนะว่าซีวอนหน้าตาหล่อ ราวกับเทพบุตร แต่ทำหน้าตาแบบนี้มันก็กลายเป็นดาวดับได้เหมือนกันนะ...- -“
 
                   ผลั่วะ
 
          “คุณแม่!!!” เสียงเจ้าตัวเล็กร้องเรียกทันทีที่เห็นหน้า คยูฮยอนสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจไม่ต่างจากซีวอน พอเงยหน้ามองก็เห็นว่าซองอึนอุ้มการ์ฟิลด์มาด้วย
          “อะไรครับลูก อย่าส่งเสียงดังสิ่ครับ” ร่างบางว่าทั้งขวักมือเรียกให้เข้ามานั่งใกล้ๆ ซองอึนตาเบิกโตขึ้นเล็กน้อยแล้วรีบเดินเข้าไปหาร่างบาง แต่ก็ไม่ลืมเอาการ์ฟิลด์ไปนอนบนโต๊ะทำงานของซีวอนจนขนมันกองขวางโต๊ะเป็นไม้ ถูพื้น ซีวอนส่ายหน้าขำแล้วอุ้มการ์ฟิลด์ไปนอนบนตักตัวเอง
          “คุณแม่ ไปเที่ยวกันนะคั๊บนะ คุณน้าจุนซูบอกให้ชวนคุณแม่ไปเที่ยว นะๆๆ” เสียงอ้อนของเจ้าตัวเล็กทำให้ร่างบางหลุดขำออกมาเบาๆ
          “เมื่อกี้อยู่กับพี่เรียว แล้วไปเจอน้าจุนซูที่ไหนมาครับ”
          “ร้านไอติมพี่ยูริคั๊บ” พูดถึงยูริ อยู่ๆ หน้าเจ้าตัวเล็กก็แดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น คยูฮยอนอดยิ้มไม่ได้ โตจนป่านนี้แล้วยังเขินไม่หยุด ยูริเองก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว
          “พาน้องไปด้วยนะลูก”
          “คั๊บ พาน้องโซอึนไปด้วย” ว่าแล้วดึงแขนร่างบางให้ลุกขึ้น คยูฮยอนหันไปมองซีวอนเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าซีวอนไม่ได้พูดอะไรจึงเดินไปอุ้มการ์ฟิลด์ออกมาแต่ร่างสูงก็ รั้งเอาไว้เสียก่อน
          “เอาไว้นี่แหละ อย่ากลับเย็นนะ” คยูฮยอนพยักหน้ารับตามนั้น
          “เดี๋ยวซื้ออะไรอร่อยๆ มาฝาก” ร่างบางว่าแล้วจูงมือสองหน่อเดินออกนอกห้องไป ซีวอนยิ้มขำ ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่มือก็ไม่วายลูบหัวลูบหางการ์ฟิลด์ตัวอ้วนบนตักเล่นเรื่อยเปื่อย หมั่นเขี้ยวนักก็อุ้มมันขึ้นมาตรงหน้า
          “การ์ฟิลด์...แกนิ่เหมือนคยูฮยอนไม่มีผิด” ร่างสูงพึมพำออกมากับเจ้าเหมียวยักษ์ตรงหน้า สุดท้ายก็อุ้มมันขึ้นมานอนบนโต๊ะที่เคลียร์เอกสารเริ่มหมดแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              คยูฮยอนพาเด็กๆ กลับเข้ามาที่ร้านหลังจากออกไปข้างนอกกับจุนซูก็ทำให้ซีวอนที่นั่งรออยู่ถึง กับสำลักกาแฟที่กำลังดื่มอย่างเอร็ดอร่อยด้วยฝีมือเรียวอุค ตาคมเบิกกว้างเล็กน้อย วางแก้วลงบนโต๊ะแทบไม่ทัน
 
          “คยูฮยอน!!!” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาใกล้ๆ คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้น
          “อะไรครับ”
          “ครับเคิ๊บอะไรล่ะ ไปเปลี่ยนสีผมทำไมล่ะ” ร่างบางยู่ปากใส่
          “เอ๊า เปลี่ยนสีผมต้องถามใครด้วยรึไง นี่มันหัวของฉันนะเนี่ย” ร่างบางว่าขำๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งโซฟา ร่างสูงมองแล้วอยากจะลากเข้าห้องนัก ผิวขาวๆ ขาวผ่องขึ้นเมื่อตัดกับสีดำของสีผม หลายปีแล้วที่ไม่ได้เห็นคยูฮยอนผมสีดำหลังจากเขาพาไปลองเปลี่ยน แต่วันนี้คยูฮยอนกลับทำให้เขาอยากลากเข้าห้องไปฟัดให้แก้มช้ำเสียจริง
          “คืนนี้ไม่ได้นอนอย่าบ่นนะ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วข้างหู คยูฮยอนหันไปค้อนขวับตาขาวทันทีพร้อมปากที่เบะออกแล้วลุกออกไปจากโซฟา ซีวอนยิ้มขำ ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง....เมียกูน่ารักสาดดดดดด!!“โซ อึน มาหาปาป๊าหน่อยลูก” ร่างสูงหันไปเรียกลูกสาวคนเล็กที่นั่งดึงดอกไม้ส่งให้มิยองอยู่ที่โต๊ะทำงาน โซอึนหันมามองและเดินมาพร้อมกุหลาบดอกโต
          “ปาป๊า....” เรียกแล้วส่งดอกกุหลาบยื่นไปเกือบทิ่มหน้าหล่อ ซีวอนหัวเราะเบาๆ แล้วจับโซอึนอุ้มขึ้นนั่งตัก หอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่ พร้อมทั้งกอดแทบจะจมไปกับอกเพราะโซอึนตัวเล็กกว่าซีวอนมากนัก
 
 
 
              คยูฮยอนพาซองอึนไปอาบน้ำในห้องน้ำเสียใหม่หลังจากกลับร้านมา ออกจากห้องน้ำก็เห็นสองพ่อลูกสาวคุยกันงุ้งงิ้งก็อดยิ้มไม่ได้ ปล่อยซองอึนให้ไปนั่งกับซีวอนแล้วแยกตัวไปที่โต๊ะจัดดอกไม้
 
          “อันนี้มีมดได้ยังไงกันครับ” ร่างบางว่าแล้วหยิบดอกไม้ที่กำลังเอามาจัดใส่ช่อแยกออก โดยที่มิยองยังไม่ทันได้ตอบคำถามอะไร ทั้งยังเอาไปยัดใส่มือของซีวอนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวคนเดียว ร่างสูงตกใจสะบัดมือออกด้วยความรวดเร็ว
          “เอ๊ย...คยูฮยอนอ่า...เล่นอะไรเนี่ย” ร่างบางหัวเราะชอบใจแล้วเดินกลับไปจัดดอกไม้ดังเดิม ร่างสูงส่ายหน้าขำ “มันกัดแล้วผื่นขึ้น เดี๋ยวฉันแพ้พิษตายพอดี...”
          “อย่างแกน่ะ ไม่แพ้พิษตายหรอก แต่จะโดนตีนเมียตาย!!” เสียงฮีชอลดังเข้ามาในร้าน ซีวอนหันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงไม่ต่างจากคยูฮยอน ร่างบางยิ้มกว้าง
          “พี่ฮีชอล...><” ร้องเรียกคล้ายคนไม่ได้เจอกันนาน ทั้งที่แยกกันไม่ถึงสองวันดีด้วยซ้ำ ฮีชอลยิ้มหวานตอบ
          “เจ๊!!! มาทำไมเนี่ย บ้านไม่มีให้อยู่ไง๊?”
          “ปากน่าเอาตีนยัดมากนะไอ้ฉ่อย ฉันจะมาหากิ๊กฉันบ้าง จะเป็นไรไป” ว่าแล้วดึงคยูฮยอนเข้ามาโอบ ซีวอนหน้าเหวอทันที “ที่รักจ๊ะ พี่จะไปอังกฤษเอาอะไรมั้ย? เอ๊ะ...เปลี่ยนสีผมมาเหรอเนี่ย น่ารักขึ้นเยอะเลย...ถ้าไม่ติดว่าเมียพี่จะหึงนะ จะจูบกระหม่อมหอมๆ สักที” คยูฮยอนยิ้มกว้าง แล้วเอนหน้าซบไหล่ฮีชอล ซีวอนเม้มปากแน่น จ้องคยูฮยอนตาเขม็ง
          “ผมมีเซ้นส์ว่าเดี๋ยวคนแถวนี้จะไม่ได้พาเมียไปเที่ยวอังกฤษ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ฮีชอลยักไหล่
          “เซ้นส์เซย่าน่ะสิ่”
          “!!- -“” คยูฮยอนที่กลั้นขำอยู่สุดท้ายก็หลุดขำออกมาจนโดนซีวอนจ้องเขม็งอีกครั้ง ร่างบางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วซบไหล่ฮีชอลอีกครั้ง
          “ว่างงานเหรอแกน่ะไอ้ฉ่อย”
          “ไม่ว่างมั้ง! ทำไมคนเกาหลีเป็นแบบนี้นะ เจ๊นี่ก็อีกคน ก็เห็นอยู่ว่าผมนั่งอยู่ว่างๆ ยังจะมีหน้ามาถามอีก ‘ว่างเหรอ?’ วันก่อนก็เหมือนกัน ไปหาพี่ทึก ก็เห็นอยู่ว่าถ้ามีงานจะไปไหนได้ ยังจะถามอีก ‘วันนี้ว่างเหรอ?’ ดูเด่ะ คนเกาหลีนะคนเกาหลี ถามอะไรแปลกๆ” ว่าจบก็ส่ายหน้าเซ็ง ฮีชอลหันไปมองหน้าคยูฮยอนเล็กน้อย
          “แล้วแกไม่ใช่คนเกาหลี?”
          “ฮื๊อ...ผมคนเยอรมัน!”
          “ไม่ใช่เยอรมันธรรมดานะครับพี่ฮีชอล ลักษณะจะเป็นเยอรมันเชพเพิร์ด....” ว่าจบก็หันไปหัวเราะกับฮีชอลสองคน ซีวอนหน้าตาถมึงทึงทันที
          “ฉันคนนะไม่ใช่หมา!” คยูฮยอนยักไหล่พร้อมๆ กับฮีชอล เมื่อเห็นว่าเมียทำท่าทางแบบนั้นซีวอนก็ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าแล้วยิ้มเจ้า เล่ห์ คยูฮยอนมองอย่างไม่ไว้ใจนักไม่ต่างจากฮีชอล “แต่จะว่าไปแล้วเป็นหมาก็ดีนะ...”
          “อะไรของแกไอ้ฉ่อย!”
          “เพราะหมามันไม่รู้จักพี่ ไม่รู้จักน้อง” ว่าจบก็ดึงตัวคยูฮยอนออกมาจากฮีชอลแล้วรั้งเข้ามาจูบปิดปากทันทีต่อหน้า ฮีชอลและพนักงานที่เหลืออยู่ครึ่งร้าน คยูฮยอนตาโตเบิกขึ้นด้วยความตกใจ
          “!!! อื๊อออออออ...” ร่างบางร้องท้วงแล้วผลักออก ฮีชอลช่วยดึงอีกแรง
          “ไอ้ฉ่อย เกรงใจฉันบ้าง!!! ไอ้หื่นนี่นิ่!” ฮีชอลว่าแล้วดึงเสื้อของซีวอนออกจนหลุดออกจากวงโคจร คยูฮยอนหน้าแดงร้อนผ่าวไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น พนักงานในร้านต่างอมยิ้มกันทุกคนแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่สนใจ แกล้งหยิบโน่นนี่นั่นเพราะรู้ว่าคยูฮยอนกำลังทำตัวไม่ถูก
 
 
              ร่างสูงหันไปยักคิ้วให้ฮีชอลพร้อมรอยยิ้มชัยชนะ ฮีชอลชอบแกล้งเขา แต่แมทนี้...เชวชนะขาดลอยครับท่านคิม!!!
 
          “ไอ้!! โรคจิตเชว ซีวอน!” ฮีชอลว่า ถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้
          “อย่าลืมเอาของดีเมืองผู้ดีมาฝากผมบ้างล่ะเจ๊” ว่าจบก็ยักคิ้วให้หนึ่งที ฮีชอลชูนิ้วกลางพรึ่บแล้วเดินออกไป ไม่ลืมบอกคยูฮยอนว่าจะโทร.หาอีกที วันนี้กะว่าจะมาหาน้องก่อนไปเที่ยวเผื่ออยากได้อะไร น้องชายตัวแสบเล่นแกล้งแบบนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ร่างสูงหัวเราะชอบใจกับท่าทางของฮีชอล
 
 
 
 
 
 
              คยูฮยอนพาเด็กๆ หนีชเว ซีวอนกลับบ้านก่อนเพราะเขินอายที่จะอยู่ในร้านช่วงที่เหลือในบ่ายของวันนี้ ซีวอนก็ยังอุส่าทิ้งงานคาไว้บนโต๊ะแล้วตามกลับมา คยูฮยอนไม่ยอมมองหน้าซีวอนเลยแม้แต่น้อยไม่แม้แต่จะคุย ทำโทษข้อหาทำให้เขาอายต่อหน้าประชาชีในร้าน
 
          “คยูอ่า...คุยกันหน่อยนะๆ อย่างอนกันซี่...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างบางที่ลงมาจากชั้นบนหลังจากพาโซอึนกับซองอึนไปนอน เล่นจนหลับไปเมื่อสิบนาทีก่อน คยูฮยอนสะบัดเชิดหน้าหนีไม่สนใจแล้วเดินเข้าครัวไป ซีวอนก็ไม่วายเดินตามเข้าไปอีก
 
          “คุณป้าครับ มีขนมอะไรให้ทานบ้างมั้ยครับ” ร่างบางเอ่ยถามแล้วเดินเข้าไปกอดเอวอ้อน คุณป้ายิ้ม
          “อยู่ในตู้เย็นค่ะ ป้าเพิ่งทำเสร็จเลยค่ะ” คยูฮยอนตาโต
          “ขอบคุณครับ” ว่าพร้อมหอมแก้มขอบคุณไปฟอดใหญ่ ก่อนจะรี่ไปที่ตู้เย็น คุณป้าหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ร่างสูงยู่ปากหน้าบู้ นั่งลงที่โต๊ะเอามือท้าวคาง คุณป้าหันมาเห็นก็ยิ้มขำ
          “คุณป้าครับ กล้วยนี่สุกรึยังครับ ผมจะได้ทาน” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามันเป็นสีเหลืองแล้ว แต่ข้างในอาจจะยังแข็งอยู่จึงถามเพื่อความมั่นใจจะได้ไม่เสียของ
          “วันนี้วันอะไรคะคุณหนู”
          “วันพฤหัสฯ ครับ” ร่างสูงตอบด้วยความงง
          “อย่างนั้นก็ยังไม่สุกหรอกค่ะ ต้องรอให้พ้นพฤหัสฯ ไปก่อน ถึงจะศุกร์(?)” คุณป้าว่าติดตลก คยูฮยอนหลุดขำออกมน้อยๆ แล้วยืนหันหลังกลับไปทางตู้เย็นเมื่อเห็นว่าซีวอนมองมา
          “- -“!!.....คุณป้าอ่า....ผมหมายถึงกล้วยมันสุกหรือมันดิบ ผมจะได้ทาน...”
          “ถ้าสุกแล้วต้องรีบทานนะคะ ไม่อย่างนั้นมันจะเสาร์(?)”
          “!! - -“....อ่า...เอาเถอะครับ คุณป้าเล่นแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นน่ะสิ่ครับ” ซีวอนว่า คุณป้าหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นหน้าตาของซีวอนเป็นแบบนั้น คยูฮยอนกลั้นขำอยู่กับตู้เย็นไม่ยอมหันมา “นี่ก็อีกคน จะหัวเราะก็หัวเราะออกมาสิ่ ยิ้มกับตู้เย็น เป็นอะไรหื๊อ หรือต้องพาไปเช็คสมองหน่อย” ร่างสูงว่า คยูฮยอนหันมาถลึงตาใส่
          “พาตัวเองไปเช็คสมองก่อนนะ!! ฉันน่ะแค่อาการเริ่มต้น แต่นายน่ะ...ระยะสุดท้ายแล้ว!!” ว่าจบก็เดินไปกระทืบส้นใส่เท้าของซีวอนที่นั่งอยู่แล้วออกไปจากครัว ร่างสูงอ้าปากค้าง
          “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....” คุณป้าเอามืออุดหูทันที
          “คุณหนูค๊าาาาา” คุณป้าร้องเรียก แล้วเอากล้วยอุดปากซีวอนไปเล็กน้อยให้หยุด ร่างสูงเบิกตาค้างเอามือที่จับเท้ายกขึ้นปิดดึงกล้วยและปิดปาก!!
          “คุณป้าแกล้งผมอีกแล้ว...” บอกน้ำเสียงงอแง คุณป้าหัวเราะเบาๆ
          “ขอโทษๆๆ ค่าคุณหนู แต่ว่าเมื่อกี้นี้เนี่ย คุณหนูเอามือข้างนี้ที่จับเท้ามาปิดปากนะคะ”
          “!!! 0[]0” มือใหญ่ถูกดึงออกจากปากทันทีอย่างลืมเจ็บ แล้วรี่ไปที่ซิ้งค์ล้างจานล้างมือล้างปากแทบไม่ทัน
 
 
 
 
              คยูฮยอนถือจานขนมขึ้นมาบนห้อง ทิ้งตัวลงนั่งดูละครไม่สนใจคนที่วิ่งตามหลังเข้ามา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อละครที่กำลังฉายอยู่เป็นละครผี ร่างสูงสะดุ้งเบรกเอี๊ยดแล้วไปหลบหลังร่างบางทันที
 
          “ดูหนังผีอีกแล้วนะ”
          “ใครขอร้องให้นายเข้ามาล่ะ”
          “ใจร้าย...” บอกเสียงอ่อย คยูฮยอนส่ายหน้าระอาแล้วหยิบขนมเข้าปากไม่ได้หยุด สายตาก็จ้องดูละครรอบบ่ายของวันด้วยท่าทางสบายๆ
 
 
              แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า....ไอ้ตัวนัวเนียข้างหลังเนี่ย...มันคืออะไร?... ครึ่งชั่วโมงที่นั่งดูละครผีไม่ได้ขวัญผวากลัวเลยแม้แต่น้อย มือที่เคยหยิบขนมก็ต้องคอยแต่ดันตัวยุกยิกๆ ข้างหลังออกให้ห่าง สมาธิกระเจิงดูไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย
 
          “เชว ซีวอน!!” เสียงหวานเอ่ยดุขึ้นทันทีที่คนตัวโตกว่าไม่ยอมเลิกรา
          “คยูอ่า...ปิดเหอะนะ นะๆ” เอ่ยบอกทั้งยังผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ด้านหลัง คยูฮยอนหันไปมองหน้าตาขึงขังรำคาญ
          “ดูไม่ได้ก็ไปนอนบนเตียงโน่น แล้วนอนหลับกลางวันไปเลย” ว่าอย่างเหลืออด ซีวอนเม้มปากหน้าตาระห้อยน่าสงสาร แต่คยูฮยอนไม่ได้เห็นใจเลยแม้แต่น้อย แต่เสียงแปลกๆ ในละครก็ทำให้คยูฮยอนกับซีวอนต้องละสายตาไปดูในจอ
 
              เสียงอืออาในจอสี่เหลี่ยมนั่นทำให้คยูฮยอนอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น ร่างสูงกลืนน้ำลายเอือกใหญ่....หนังผีมีฉากเรทอาร์ด้วย!....ร่างบางเห็นอย่างนั้นก็คว้ารีโมทปิดฉับ แต่ซีวอนกลับดึงมาเปิดอีกรอบ
 
          “เชว ซีวอนปิดเดี๋ยวนี้นะ!!” ร่างบางว่าแล้วคว้ารีโมทคืน แต่ร่างสูงก็แกล้งยกขึ้นเหนือหัว คยูฮยอนคว้าไปคว้ามาก็ล้มทับจนซีวอนตั้งใจหงายหลังลงพื้นดึงร่างบางลงไปด้วย “อ๊ะ....!!~” คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงพลิกตัวให้นอนราบลงกับพื้นแล้วเอาจมูกมาชนกันจนสบตากันระยะประชิด
          “มันแค่เรทอาร์เอง...เบาๆ จะอายอะไร” คยูฮยอนเบนหน้าหนีสายตาเจ้าเล่ห์ทันทีที่จบประโยคนั้น
          “จะเรทเอ็กซ์ เรทอาร์ก็ไม่สมควรจะดู...”
          “งั้นไม่ดูก็ได้...ทำเลยแล้วกัน แต่ขอแบบเรทเอ็กซ์นะ”
          “ห๊ะ!!~” ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีที่จบประโยค ร่างทั้งร่างถูกยกขึ้นไปนอนลงบนเตียงอย่างง่ายดาย ซีวอนใช้มือกดแขนเรียวของคยูฮยอนเอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มและสีหน้า หื่นกระหาย “ซีวอนปล่อยนะ นี่มันกลางวันแสกๆ ลุกออกไปเลย” ร่างบางว่า ไม่ยอมเพราะยังอยากกินขนมอยู่
          “ก็กลางคืน ตัวเธอว์ไม่ยอมเค้านิ่นา กลางวันนี่แหละ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” ว่าจบก็ดึงกางเกงของคยูฮยอนออกทันทีจนหลุดออกไป เผยให้เห็นต้นขาขาวๆ อวบๆ ที่เขาชอบฟัดเล่นให้เป็นรอย มือเล็กดึงรั้งมือของร่างสูงทันที
          “ถ้าถอดอีก โกรธสิบปีเลย คอยดู” คยูฮยอนขู่ แต่เหมือนจะไม่ได้สะเทือนคนโดนขู่เลยแม้แต่น้อย จนชั้นในตัวขาวหลุดออกจากขาไป ร่างบางถลึงตาใส่ตาเขี้ยวปั้ดทันที “เชว..ซี..วอน” ร่างบางเน้นคำพูด ซีวอนส่งยิ้มกว้างบาดใจไปให้แต่ก็ไม่ได้ผล
          “ไม่งอน ไม่โกรธกันนะ นะ นะค้าบ” เอ่ยบอกน้ำเสียงอ้อน เอาจมูกถูๆ ไถๆ ผิวแก้มนิ่มเบาๆ ร่างบางกลั้นขำเพราะซีวอนไม่เคยทำแบบนี้
          “ลุกออกไปเลยนะ อย่าทำให้ฉันโกรธนายนะ” ร่างบางว่า แล้วดันอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้ทาบลงมาอีกเพราะหนัก ซีวอนทำหน้าหงอยลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นนั่งมองท่าทางหงอยๆ ของคนตัวโตกว่าก่อนจะคว้าดึงผ้าห่มมาปิดส่วนล่างเอาไว้
          “......” ความเงียบเข้าปรกคลุมไม่มีใครสนใจหนังผีอีกแล้ว ซีวอนนั่งเงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนราบลงกับเตียงนุ่ม ร่างบางหันมองท่าทางนั้น
          “ถ้านายเป็นเด็กผู้หญิง ฉันก็คิดว่านายกำลังจะร้องไห้นะซีวอน” เห็นท่าทางแบบนั้นก็อดที่จะแกล้งเย้าไม่ได้ ซีวอนไม่พูดตอบโต้อะไร สีหน้าบ่งบอกได้อย่างดีว่าหงอยเหงาสุดขีด ไม่ได้โกรธไม่ได้งอน แต่คล้ายอารมณ์ผู้หญิงจะร้องไห้เพราะเสียใจ
          “......” คยูฮยอนส่ายหน้าแล้วขยับไปคว้าชั้นในกับกางเกงที่ซีวอนกองเอาไว้ปลายเตียงมาสวมกลับอย่างเดิม
          “อย่าคิดว่าเงียบ งอแง แล้วฉันจะใจอ่อนนะ” ร่างสูงหันมามองหน้าคนพูดแล้วเบะปากคล้ายสาวน้อยขี้งอนไม่ผิดเพี้ยน “ฉันไม่ชอบคนไม่มีความรับผิดชอบนะซีวอน นายทิ้งงานที่บริษัทแล้วขับรถกลับบ้านมาจะทำเรื่องอย่างว่า มันสมควรเหรอ ฉันคิดว่านายจะโตกว่านี้ซะอีก” ว่าจบก็ทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้
 
 
 
              ร่างสูงเม้มปากเข้าหากันทั้งยังยู่บู้ แต่สุดท้ายก็ขยับจนแผ่นหลังกว้างติดกับแผ่นหลังของร่างบางที่อยู่อีกด้านของ เตียง คยูฮยอนอมยิ้มขำ
 
          “จะกอดก็กอดสิ่” เอ่ยจบไม่ถึงสามวิก็มีแขนล่ำๆ พาดเข้าที่เอวบาง คยูฮยอนรู้ทันทีว่าซีวอนพลิกตัวภายในไม่ถึงสองวินาทีแล้วพาดแขนฉับรัดเอวของ เขา
          “ใจร้ายที่สุดเลย” เสียงงุ้งงิ้งของคนที่กอดอยู่ด้านหลังดังขึ้นงึมงำข้างๆ หู ร่างบางยิ้มขำ
          “นายใจร้ายกับฉันก่อนนะ ตั้งแต่ที่ร้านแล้วน่ะ” คนโดนว่าใจร้ายตอกกลับจนร่างสูงเถียงไม่ได้ กอดรัดร่างนุ่มนิ่มจนแน่นขึ้น ซุกหน้ากับแผ่นหลังบาง “ไม่อึดอัดเหรอ นอนชุดนี้น่ะ” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าซีวอนยังใส่ชุดทำงานอยู่
          “ถอดให้ทีสิ่” เอ่ยบอกทั้งยังนอนนิ่งไม่ยอมขยับ คยูฮยอนดึงแขนล่ำๆ ออกแล้วพลิกตัวหันเข้าหา มือเล็กคว้าดึงเนคไทที่ซีวอนดึงออกหลวมให้หลุดออกจากคอ ร่างสูงอมยิ้มแก้มปริขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ปะทะผิวแก้ม
          “ขยับออกไปเลย...อย่ามาเนียน” ร่างบางว่าค้อนตาขาว เอื้อมแขนไปปัดป่านข้างหลังตัวเองเอาหมอนใบโตมากั้นเอาไว้ ซีวอนเบะปากทันที
          “คยู!!!” ว่าทั้งที่ปากยื่นปากยาวใส่
          “เลิกเนียนเมื่อไร จะเอาออก” ร่างบางว่าแล้วนิ่งไปชั่วครู่ “เอ้อ ซีวอน...พรุ่งนี้เย็นๆ หลังเลิกงาน ไปหาพี่ท็อปนะ” ร่างสูงพยักหน้ารับตามนั้นเพราะขัดใจไปก็ไม่มีประโยชน์ แถมเจ้าตัวจะไปเองไม่บอกกล่าวอีกด้วย
          “ไปสิ่ ไม่ได้เจอหลานมาสองปีแล้ว โตเป็นหนุ่มแล้วล่ะมั้ง” คยูฮยอนยิ้มเมื่อได้ยินอย่างนั้น
          “จับแต่งงานกับโซอึนซะเลย”
          “โห...ทีตอนนั้นล่ะมาว่าแต่เค้าจะคลุมถุงชนลูก ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก ชริ” ร่างสูงว่า
          “เค้าพูดเล่นเหอะ” คยูฮยอนเถียง ใครจะจับลูกแต่งงานกับคนนั้นคนนี้ง่ายเหมือนซีวอนกัน ลูกสาวคนเดียวนะ ต้องหวงไว้บ้างอะไรบ้าง
          “เค้างั้น เค้างี้ เค้าโน่น เค้านี่ แบร่~” ร่างสูงว่าแล้วแลบลิ้นใส่ คยูฮยอนทำหน้าแหยงไปเล็กน้อย
          “ฉันว่า....ฉันต้องพานายไปเช็คสมองแล้วจริงๆ อย่างที่คิดแล้วหล่ะซีวอน” หน้าหล่อหุบฉับทันที
          “พูดงี้เดี๋ยวก็เจอทุบหรอก!!”
          “-*- อะไร พูดแค่นี้ต้องทำร้ายกันเลยรึไง” คยูฮยอนว่าหน้านิ่ว
          “เจอทุบ...ก็..จุ๊บเธอไง” ว่าจบก็จุ๊บริมฝีปากนิ่มๆ ตรงหน้าทันที คยูฮยอนหน้าร้อนขึ้นเล็กน้อย มือเล้กตีเพี๊ยะไปที่ไหล่หนาทันที
          “>.< โรคจิต เชว ซีวอน!!” ร่างบางว่า ซีวอนหัวเราะคิกคักชอบใจ...ปลื้มอ่ะ วันเดียวโดนด่าโรคจิตตั้งสองรอบ......- -“
          “จุ๊บแล้วต่อได้ป๊ะ?><” ร่างสูงว่า คยูฮยอนหยุดเขินทันที
          “ไปนอนพื้นข้างล่างเลยป่ะ!!” เท่านั้นร่างสูงก็เงียบกริบไม่พูดเรื่องนี้อีก
 
 
 
 
                        สุดท้ายก็ได้แต่นอนคุยงุ้งงิ้งกันอยู่บนเตียง แต่ไม่รู้คุยกันยังไงเสื้อผ้าถึงได้หลุดทีละชิ้นๆ แบบนั้น ขาอวบๆ พาดขึ้นเอวจนซีวอนแทบหลังแอ่น กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงกว้างในยามบ่ายของวันทำงาน.... 
 
             สองร่างบนเตียงกอดกันกลม ขณะที่จังหวะรักก็เป็นไปอย่างต่อเนื่อง ร่างบางระบายอาการเจ็บใจที่เสียรู้ซีวอนเมื่อครู่ด้วยการข่วนหลังจนเป็นรอย ด้วยเพราะอารมณ์มันหยุดไม่ได้ด้วยจึงเห็นเป็นรอยเล็บแดงยาวเป็นทางช่วงแผ่นหลังกว้าง
 
 
              และเหมือนว่ายิ่งมีเสียงกินตับ คนตัวโตก็เร่งจังหวะอย่างนึกสนุก กระแทกเสียจนคยูฮยอนวูบไหวซาบซ่านไปทั้งกาย ร่างสูงจับร่างบางฟัดแก้มอย่างชอบใจ มือก็ขย้ำตรงโน้นทีตรงนี้ทีเพราะความอวบเนื้อแน่นแบบนี้ ชเว ซีวอนชอบ...มากที่สุด!!!
 
              เสียงบ่นของร่างบางงุ้งงิ้งเป็นบางคราให้อีกคนได้ยินและจับใจความได้แค่ว่า อึดอัดด้านล่าง ตัวเขาไม่ได้ใหญ่ขนาดที่น้องชายซีวอนจะมาตะบี้ตะบันได้ขนาดนี้นะ!!! แต่จะทำอย่างไรได้ เมื่ออีกคนเอาแต่กอดฟัดผิวของเขาอยู่แบบนี้ ทำได้มากสุดก็นอนอ้าขาให้สามีกระทำนี่แหละ!!
จนเมื่อรู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบขึ้นมาร่างบางก็พลอยโล่งใจไปหนึ่งเปราะ
 
          “เมียครับ...ขอกินตับสักสามคำนะ ><” ร่างสูงว่าเท่านั้นก็จัดการทั้งที่คยูฮยอนยังไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากอ้าปากค้างครางเสียงหวานหู....
 
 
......................................................................................................