FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

 

                   เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กๆ ดังอยู่ในสวนกว้างข้างบ้านชเว คำแสดงความยินดีต่างก็ทำให้คนฟังยิ้มแก้มปริไปหลายครั้ง คุณนายชเวที่กลับมาเมื่อช่วงเช้าของวันเห็นหลานสาวตัวเล็กก็ขอเข้าไปเลี้ยง ในบ้าน ปล่อยให้พ่อแม่นั่งฉลองกับคนอื่นๆ อยู่นอกบ้านตามสบาย

 

          “อึนจอง แม่คยูซื้อขนมมาฝากเยอะแยะเลย” ร่างบางบอกแล้วหยิบถุงขนมขึ้นมาชูให้ดู อึนจองยิ้มหวานทันที

          “พ่อก็ซื้อมาฝากน้องอึนจองเหมือนกันลูก” ซีวอนไม่ยอมแพ้ ทำคะแนนกับลูกสาว(?)เต็มที่

          “ขอบคุณค่ะ แม่คยู คุณพ่อ” อึนจองยิ้มจนตาหยี ซีวอนดึงเข้ามากอดให้หายคิดถึง ไม่เจอกันนานพูดชัดเป็นถ้อยคำมากขึ้น และซีวอนก็ยิ่งปลื้มใจที่อึนจองยอมเรียกพ่อเหมือนที่เรียกคยูฮยอนว่าแม่คยู

          “ขึ้นมานั่งบนตักดีกว่าเนอะลูก ทานอันนี้มั้ย” ซีวอนดึงอึนจองขึ้นไปนั่งบนตักแล้วหยิบขนมโน่นนี่ให้เยอะแยะไปหมด ร่างบางเห็นอย่างนั้นก็ขำ

 

          “คยูฮยอนหันมาหน่อย” ฮยอกแจเอ่ยขึ้น คยูฮยอนหันไปมองก็พอดีกับที่ฮยอกแจกดถ่ายภาพ ร่างบางเหวอไปเล็กน้อย จนเมื่อฮยอกแจเปิดรูปดูชัดๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “มีลูกสาวคนใหม่ซะแล้ว บ้านนี้แลกลูกกันแล้วเหรอ?” เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นโซอึนไปอยู่กับเรียวอุค ซองอึนก็กระแซะเยซองอยู่ไม่ห่าง

          “แกแลกกับฉันบ้างมั้ยฮยอกแจ” ซองมินเอ่ยขึ้นแทรกเพราะยองมินหนักจนขาเป็นตะคริวแล้ว ฮีชอลที่เห็นอย่างนั้นก็ลอบขำน้อยๆ

          “โอ๊ย ไม่เอาหรอก ลูกแกอย่างกับลูกหมู”

          “ลูกแกก็ลิงเหมือนแม่มันนั่นแหละ!!” ซองมินตอกกลับ เรียกเสียงหัวเราะจากหลายคนได้อย่างดี

          “อย่าเพิ่งเถียงกัน ปล่อยเด็กๆ ไปเล่นเถอะ แล้วเรามาฉลองกันให้เต็มที่ สุดเหวี่ยงไปเลย” อีทึกเอ่ยขึ้นขัดแล้วหันไปสั่งสาวใช้ในบ้านที่มีหน้าที่เลี้ยงคุณหนูๆ ให้ดูแลให้ดี และให้พาเข้าไปเล่นในบ้าน ห้ามออกมานอกบ้านเด็ดขาด

 

 

 

 

                   เมื่อเริ่มสนุก ซีวอนก็เอากีต้าร์มาดีดพร้อมกับหลายคนช่วยกันร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ทั้งเหล้าชั้นดีและไวน์ชั้นเริศแทบจะเหลือแต่ขวดกลิ้งระเนระนาด สภาพหนุ่มๆ ไม่ต่างกันนัก ดูสนุกเกินเหตุ(?) แต่แม่บ้านกลับพากันนั่งสัปหงก จนต้องเข้าไปนอนเล่นอยู่กับเด็กๆ ในบ้าน

 

          “............มีคนมีต้นม๊ายยยยยยยยยยยย” เสียงเพลง(?)ขับขานยานบ่งบอกถึงอาการกรึ่มเต็มที่ของคนร้องอย่างฮีชอล ไม่รู้หรอกว่าเพลงอะไร เมาแล้วร้องได้ทุกเพลง

          “กูเกลียดคนแก่!!!!!!!!!!!” เสียงซีวอนขัดขึ้นยานพอกัน เรียกเสียงหัวเราะในก๊วนได้ทันที ฮีชอลหันขวับตบฉาดเข้าที่กลางหน้าผากจนซีวอนเกือบหงายหลังตกเก้าอี้

          “แก่บ้านป้าเมิงงงเด้!!!” ฮีชอลว่า ซีวอนเงยหน้ามองหรี่ตาเล็กน้อยด้วยความมึนเมา

          “อารมณ์หนายยยของเจ๊เนี่ย!” ร่างสูงว่าแล้วส่งกีต้าร์ไปให้ฮันคยองที่นั่งดื่มอยู่ข้างๆ

          “เมิงว่ากูแก่ เดี๋ยวกูตื้บบบให้จมดินเลยเมิงงง” ฮีชอลว่าแล้วตบกระโหลกจนซีวอนคว่ำลงไปดับโต๊ะสองครั้งติดกัน อีทึก คังอินมองสภาพฮีชอลแล้วก็ถอนหายใจออกมาทั้งคู่ สุดท้ายก็หันไปมองหน้ากันเอง

          “โอ๊ย หยุด!!!!” ร่างสูงร้องห้ามพร้อมยกมือกันเอาไว้ให้ฮีชอลหยุด “ผมลงเอง” ตุ้บ!!! เท่านั้นซีวอนก็คว่ำหน้าลงไปกับโต๊ะ แล้วเอามือดึงตัวเองให้เชิดหน้าตั้งขึ้นมาอีกรอบ ฮันคยองส่ายหน้าระอา

 

 

          “พี่ทึกครับ พี่ฮีชอลกับไอ้ซีวอนมัน...”

          “ปล่อยไปเถอะ ไม่ฆ่ากันตายหรอก เมาแล้วรั่วน่ะพวกนี้” อีทึกว่า ฮันคยองระบายลมหายใจกับความรั่วแปลกๆ ของเพื่อน

 

 

          “กูไม่เจ็บหรอก กูมาววว!!!” คำว่าของซีวอนที่หันไปบอกฮันคยองทำให้หลายคนในที่นั้นหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

                   เค้ง เค้ง เค้ง....เสียงเคาะกระทะดังขึ้นต่อเนื่อง ฮยอกแจกับซองมินเดิมมาด้วยกันสองคนหลังจากเข้าไปกล่อมเด็กๆ ให้หลับได้นานสองนาน

 

          “ระวังฟืนระวังไฟ” ฮยอกแจร้องบอกพร้อมเคาะกระทะดังเค้งๆ ต่อเนื่อง

 

          เค้ง เค้ง เค้ง เค้ง เค้ง

 

          “ยามสี่แล้ว......เมื่อไรจะหยุดกันห๊ะ!!!!” เค้งๆๆๆๆๆๆ ว่าพร้อมกับเคาะรัวจนพวกเมาส่างเมาทันที และยังตื่นเต็มตาอีกด้วย “เมื่อไรจะกลับบ้าน!!!” ฮยอกแจหันไปบอกซีวอนเสียงดังกะว่าจะให้เลิกตั้งวงกันเสียที ดึกมากแล้ว

          “เฮ๊ย...” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วสโลสเลไปหาฮยอกแจ “ไม่ชอบให้คนไล่นะฮยอกแจ” พูดทั้งที่ยังเดินเซ “ให้เกียรติกันนิดนึง นี่นานแล้วไม่ได้เจอกัน เพราะฉะนั้นต้องให้เกียรติกันนิดนึง ไม่เช่นนั้นฉันจะยัดเยียดความเป็นผัวให้กะแก” พูดด้วยความเมา ฮยอกแจส่ายหน้าระอา ฮันคยองหลุดขำออกมา ไม่ได้หึงได้หวงเพราะรู้ว่าเพื่อนชอบแกล้งเมียเขาขนาดไหน

          “เฮ๊ย...ฮันคยอง” เสียงฮีชอลเรียกรุ่นน้องตัวสูงที่อยู่ไม่ห่างนัก ฮันคยองหันไปมองพร้อมขานรับไปเบาๆ “ตอนแรกฉันคิดว่าไอ้ม้าหื่นนี่มันจะวัยกลับเป็นม้าแก่อย่างเดียว ที่ไหนได้...สมองกลับด้วยเว้ยเฮ้ย ไม่รู้พูดได้ไงจะจับเมียมึงทำเป็นเมีย ไม่รู้บ้าป่าวตัวเธอว์” จบคำพูดก็เรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย ซีวอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันได้ยินอย่างนั้นก็คว้าคอฮีชอลมากอดล็อกเอาไว้

          “ผมได้ยิน!!!” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นและเหมือนจะแกล้งอะไรสักอย่างแต่ฮีชอลกลับเอาหัวโขกจนซี วอนเซลงไปนั่งตักฮันคยองพอดีจนคนโดนนั่งตักสะดุ้งและรับน้ำหนักช้างเต็มๆ

          “โอ๊ย ไอ้ฟาย กูหนัก ลุกออกไปเลยมึง” ฮันคยองโวยออกมา

          “กูเจ็บ....ฮึก...คยูฮยอนอ่า...อยู่หนายยย มารับผัวเข้าบ้านที ผัวเจ็บบบ ฮึก” เมาแล้วเลอะเทอะจนอีทึกเริ่มหน่าย

          “น้องชายฉัน ให้ตายเถอะ เยซองพามันไปนอนทีสิ่ ร้องไห้คร่ำครวญปัญญาอ่อนเข้าไปทุกทีแล้ว” อีทึกบอก

          “..............” ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก....

          “เยซอ....ง อ้าวหลับ โอ๊ยยย แต่ละคน ปวดหัววุ้ย” อีทึกสบทออกมาเมื่อไม่ได้ดั่งใจ เยซองหลับคาเก้าอี้ไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ถึงว่า...ทำไมเงี๊ยบเงียบ -*-  “ฮันนน พาซีวอนไปโยนไว้หน้าบ้านโน่นป่ะ เดี๋ยวให้คยูฮยอนมาเก็บซาก” อีทึกบอกวานเพื่อนของน้องพร้อมรอยยิ้มหวาน

          “ครับพี่ทึก” ฮันคยองขานรับแล้วจับเพื่อนตัวใหญ่เอาแขนคล้องคอพาเดินไปทิ้งหน้าบ้านตามคำ ขอ อีทึกประคองคังอินที่หลับคอพับคออ่อนไม่ต่างจากเยซองเข้าบ้านเช่นกัน ตัวก็ใหญ่ หนักอย่างกับยักษ์ อยากจะบ้า

          “ถ้าอย่างนั้นเราสองคนช่วยประคองพี่เยซองเข้าบ้านกันเถอะ” ฮยอกแจหันไปบอกกับซองมินที่นั่งอยู่ ซองมินพยักหน้ารับแล้วช่วยฮยอกแจหิ้วปีกเยซองกลับเข้าไปในบ้าน ฮีชอลเดินตามหลังต้อยๆ เซก็หลายครั้งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์

          “คานหู....ม่ายรู้เป็นอ่าร๊ายยยยยยยยย!!!!! เอาคยูฮยอนมาปั่นก็ม่ายหายยยย?!!!!!” เสียงซีวอนร้องเพลง(?) ดังเข้ามาในตัวบ้าน ทำให้คยูฮยอนที่งัวเงียลงมาจากห้องนอนตื่นเต็มตากับเสียงโหวกเหวกไม่ดูเวลา ของสามี

          “มึงหยุดร้องเพลงได้มั้ยไอ้วอน ไอ้เพื่อนนรก หุบปากเลย กูหนวกหู” ฮันคยองบ่นด้วยความรำคาญ ร่างบางรีบเดินรี่เข้ามาช่วยฮันคยองประคองซีวอนไปหย่อนลงโซฟา

          “เมากันหมดเลย ไม่ต้องกลับบ้านกันนะฮัน นอนที่นี่แหละ ผมให้แม่บ้านเตรียมห้องให้แล้วน่ะ” ฮันคยองระบายลมหายใจโล่งอก

          “ครับคยู แล้วนี่เด็กๆ หลับกันหมดแล้วเหรอครับ” ร่างบางพยักหน้ารับแล้วหันไปบอกสาวใช้ให้เตรียมผ้าสะอาดมาให้จะได้ซับหน้า ซับตาคนเมาที่นอนแผ่งึมงำบ่นเป็นหมีกินผึ้งบนโซฟา ไม่รู้ว่าบ่นอะไรแต่บ่นไม่หยุดหย่อน ฮันคยองเห็นอย่างนั้นก็ลุกขึ้นไปช่วยฮยอกแจกับซองมินแบกเยซองมานอนโซฟาอีกตัว

 

 

 

                   ร่างบางปลดกระดุมเสื้อของซีวอนจนเกือบหมดและแหวกออกให้สบายตัว เอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ มาซับหน้าซับตาให้ ฮีชอลที่เดินตามหลังมาก็ทิ้งตัววูบลงมาเกือบทับแล้วนอนหลับไป ร่างบางนั่งเหวอตกใจไปเล็กน้อย สุดท้ายก็หลุดหัวเราะออกมา

 

          “ทำไมเมากันเละแบบนี้นะ” ว่าแล้วให้ซองมินช่วยยกตัวฮีชอลออกนอนหงายข้างๆ กับซีวอนแล้วหาผ้ามาช่วยกันเช็ดตัวคนเมา ยังไม่ทันได้เช็ดตัวให้ คยูฮยอนก็ถูกดึงจนหล่นตุ้บทับอกแกร่ง และยังโดนพลิกตัวนอนอยู่ใต้ร่างคนตัวโตอีก

          “ซีวอน!!!” ร่างบางร้องเสียงหลง ฮันคยอง ซองมิน ฮยอกแจตาโตเบิกโพลงขึ้นทันที

          “เฮ๊ยๆๆ ไอ้วอน มึงจะเล่นหนังสดโชว์พวกกูรึไง” ฮันคยองว่าเมื่อเห็นสายตาขอความช่วยเหลือให้ดึงตัวซีวอนออกจากการไซร้คอของ เขาอยู่ ฮยอกแจรี่เข้ามาช่วยดึงออกเช่นกัน

          “ไอ้บ้านิ่ เมาแล้วรั่ว รั่วไม่ว่า หื่นแตกอีกต่างหาก แบบนี้ถ้าซีวอนเมา...คยูฮยอนทำไงเนี่ย” ฮยอกแจว่าแล้วผลักให้คนตัวโตหงายท้องไปเหมือนเดิม

          “อื๊อ...ใครว๊ะ ผลักกูทามมายยยยยย” โวยวายแล้วพลิกตัวกลับไปที่เดิม แต่ด้วยเพราะคยูฮยอนไวกว่าลุกออกมาได้เสียก่อน “คยูอ่า...อยู่หนายยย มาป๊ามมมตัวเล็กกานดีฝ่า” ว่าทั้งมือก็ตบโซฟาปุๆ

          “>//////<” คนโดยเรียกหน้าแดงซ่าน

          “โอ๊ยยย หมาที่หนายแมร่งเห่าโหวกเหวกจะผสมพันธุ์วะสาดดดดดดดดด” ฮีชอลงึมงำออกไป สี่คนที่ยืนอยู่เบิกตาโพลงกับคำว่านั้นแล้วหันไปมองหน้ากันเอง สุดท้ายก็กลั้นขำไม่อยู่

          “จะหมาที่ไหนล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้หมาวอนเนี่ย แต่ละคน...” ฮันคยองว่าแล้วดึงขาของซีวอนที่ตกโซฟาขึ้นไปวางที่เดิม “คยูครับ ไหวมั้ยเนี่ย ท่าทางว่าถ้าดูแลคนเดียว เดี๋ยวจะเกิดหนังสดให้ดูกันทั้งบ้านแน่ๆ อีกอย่าง ขยับพี่ฮีชอลไปให้ห่างซีวอนเถอะ เมาแล้วเลื้อยแบบนี้ เดี๋ยวซองมินจะช้ำใจตายซะก่อน” ฮันคยองว่าติดตลกก่อนจะช่วยกันขยับฮีชอลให้ไปนอนกับเยซองอีกโซฟาหนึ่ง

          “ทุกคนไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ซีวอนเสร็จแล้วจะไปนอนแล้วเหมือนกัน” ร่างบางหันมาบอกแล้วหยิบผ้าขาวเมื่อครู่มาซับหน้าซับตาให้ร่างสูง

          “ไหวแน่นะ” คยูฮยอนพยักหน้ารับว่าไหว ฮันคยองมองอย่างไม่ไว้ใจนัก ฮยอกแจมองไปรอบๆ บ้านก็ส่ายหน้า

          “ถ้าคยูไม่ไหว เรียกพวกเรานะ ถ้าอย่างนั้นฮยอกกับมินนี่ไปนอนก่อนนะคยู”

          “ตามสบายเลยครับ” ร่างบางตอบรับพร้อมรอยยิ้ม ฮันคยองสำรวจรอบๆ อีกครั้งแล้วขอตัวเดินขึ้นไปชั้นบนไปอาบน้ำบ้าง คยูฮยอนถอนหายใจกับสภาพแต่ละคนเบาๆ แล้วค่อยๆ เช็คตัวให้ร่างสูงจนเสร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

                   เช้าของวันต่อมา ซีวอนนอนกลิ้งพลิกจนตกจากโซฟาตัวยาวดังอั่ก ริมฝีปากได้รูปอ้าค้างด้วยความเจ็บจุก นอนแข็งค้างอยู่กับพื้น คุณป้าที่เดินออกมาปลุกเห็นเข้าก็ตกใจรีบเดินเข้ามาดู

 

          “ตายแล้ว!! คุณหนูคะ เจ็บมากมั้ย ลุกขึ้นก่อนนะคะ” คุณป้าช่วยประคองให้ลุกขึ้นไปนอนบนโซฟาอีกครั้ง

          “โอ๊ยยย....เจ็บครับเจ็บ” เพราะก้นกระแทกพื้นอย่างแรง หน้าหล่อถึงได้บิดเบี้ยว

          “นอนยังไงคะเนี่ย ป้าอุส่าขยับให้เข้าไปติดข้างในแล้วเชียว” คุณป้าว่า มือก็ลูบแขนลูบตัวร่างสูงดูว่าเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่ ซีวอนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น

          “แล้วนี่...ผมนอนอยู่นี่ทั้งคืนเลยเหรอครับ” ร่างสุงถามขึ้น มือก็จับเสื้อตัวเองดู เห็นว่าใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงนอนขายาว

          “ใช่แล้วค่ะ ก็เมากันจนไม่รู้เรื่องเลย คุณหนูคยูพาขึ้นไปข้างบนไม่ไหวก็นั่งเฝ้าเกือบสว่าง ป้าลงมาเห็นว่าเธอไม่ไหวแล้วก็เลยให้ขึ้นไปนอนเมื่อไม่นานนี่เองค่ะ” คุณป้าบอกทั้งมือก็ยังเก็บพับผ้าห่มที่คยูฮยอนเอามาห่มให้ซีวอนตั้งแต่เมื่อคืน

 

                   ร่างสูงกุมขมับด้วยความมึนยังไม่หาย มองไปรอบๆ อีกครั้งก็ยังเห็นว่าฮีชอลเองก็ยังนอนแผ่หมดสภาพไม่ต่างจากเขาเมื่อครู่

 

          “แล้วนี่...คนอื่นๆ ไปไหนหมดล่ะครับ” ถามด้วยความสงสัยเพราะถ้าฮีชอลยังนอนอยู่ตรงนี้ แสดงคนอื่นน่าจะยังอยู่ที่นี่ด้วย

          “คงอีกนานล่ะค่ะกว่าจะตื่น” คุณป้าว่า “อ้อ ตื่นแล้วคนนึง”

          “ครับ?”

          “คุณเยซองน่ะตื่นแล้ว คงไปหาอะไรมาแก้แฮงค์ให้นั่นแหละค่ะ เห็นขับรถออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงนี่เอง” ซีวอนร้องอ๋อเท่านั้นแล้วรับน้ำอุ่นๆ มาดื่มแก้กระหาย

 

 

 

 

 

 

                   ช่วงสายของวัน ซองมิน ฮยอกแจ เรียวอุคลงมาข้างล่างก็เห็นซีวอนนั่งดื่มน้ำเปล่าเป็นว่าเล่น ฮีชอลก็ยังนอนอืดอยู่ที่เดิมไม่ยอมตื่น เยซองกลับเข้ามาที่บ้านเชวอีกครั้งพร้อมกับของใช้ของลูกสาวเล็กน้อยและของ กินเอาไว้ให้เหล่าชายขี้เมากินแก้อาการเครื่องช็อต

 

          “คุณซีวอน ดื่มนี่ก่อนสิ่ครับ” เยซองส่งขาวบางอย่างให้ ซีวอนพยักหน้ารับ สะบัดศีรษะเล็กน้อยคลายความมึนที่ยังอยู่ในสมอง

 

          “พี่ฮีชอล ตื่นได้แล้ว เขาตื่นกันหมดแล้วนะ” ซองมินเขย่าฮีชอลจนแทบจะตกโซฟา ร่างโปร่งส่งเสียงงึมงำผ่านริมฝีปากคล้ายจะบ่นเท่านั้นแล้วเงียบไป “พี่ฮีชอล...ถ้าไม่ตื่น ผมจะเอาลูกปืนคุณพ่อให้พี่กินนะ!!!” เท่านั้นฮีชอลก็เด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรงผมชี้ทันที

          “ห๊ะ? ไหนๆ คุณพ่ออยู่ไหน?” เท่านั้นคนที่นั่งมองอยู่ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เพราะใครๆ ก็รู้ว่าฮีชอลกลัวพ่อตามากแค่ไหน

          “โอ๊ย...เมาจนเลอะเลือนไปหมด ลุกขึ้นไปอาบน้ำเลย” ซองมินว่า ฮีชอลเบิกตาเล็กน้อย พอเห็นซีวอนนั่งขำอยู่ก็ถลึงตาใส่แล้วหันกลับไปหาคนปลุก

          “มินนี่...พี่มึนหัวจังเลยอ่า” ว่าแล้วซบหน้ากับหน้าท้องของซองมินที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างอวบส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วรับขวดเครื่องดื่มจากเยซองมาให้ฮีชอลดื่มแก้ อาการเครื่องช็อตเพราะเครื่องโบราณ แรงน้อย

          “ดื่มนี่เลย แล้วลุกไปอาบน้ำอาบท่า สายมากแล้ว จะได้ไปกินข้าวแล้วกลับไปพักต่อที่บ้าน” ฮีชอลพยักหน้ารับตามนั้น

 

 

 

 

 

 

 

                   ยังไม่ทันได้กลับบ้านอย่างจริงจัง ขวดไวน์ที่อยู่ของมันดีๆ ก็กลิ้งระเนระนาดอย่างเมื่อคืนไม่ผิดเพี้ยน ซองมินกับฮยอกแจที่ออกไปซื้อของข้างนอกกลับเข้ามาเห็นก็อ้าปากค้าง

 

          “เฮ๊ยยยยยยยย!!!!!” สองลีหน้าเหวอไม่น้อย คยูฮยอนที่เพิ่งจะลงมาข้างล่างเห็นพร้อมๆ กันก็อ้าปากค้างไม่ต่างกัน

          “เน๊!!!!!!!!!!!” สองลีประสานเสียงกันจนหนุ่มๆ สะดุ้งเฮือก

          “คร้าบเมียคร้าบบบบ” ฮีชอลขานรับตา ซองมินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

          “ทำไมเมากันแบบนี้ล่ะ”

          “นั่นสิ่ ทำไมเมาแต่วันแบบนี้ล่ะ” ฮยอกแจมองแก้วไวน์บนโต๊ะก็ถอนหายใจออกมาไม่ต่างจากซองมิน คยูฮยอนเดินไปคว้าแก้วในมือซีวอนออกทันที ร่างสูงช้อนตามอง พอเห็นหน้าหงิกงอของคยูฮยอนก็เงียบ ก้มหน้าลง

          “ก็กลางคืนเมาม่ายด้ายย” ฮีชอลว่า ทุกคนทำหน้าตาสงสัย

          “ทำไมเมาไม่ได้”

          “หลับ!!!”

          “!!!..........-*-” ซองมินกับฮยอกแจมองหน้ากันแล้วถอนหายใจยาว ซองมินพึมพำออกมาเบาๆ

          “ฉันไม่น่าถาม ฉันผิดเอง...” ซองมินหันไปบอกกับฮยอกแจแล้วคว้าขวดไวน์ออกไปให้ห่าง คยูฮยอนจ้องหน้าซีวอนตาเขม็ง แค่เมื่อคืนก้เหนื่อยจะตายอยู่แล้วยังจะเมากันอีก ซีวอนขยับไปนั่งเบียดฮีชอลทันที

          “เมิงจะมานั่งเบียดกูหาอังเคิลเมิงหรา” ฮีชอลว่าแล้วดันตัวยักษ์ๆ ของร่างสูงให้ออกห่าง

          “เจ๊ด่าพ่อแม่ตัวเองทำมายอะ” ร่างสูงว่า “อังเคิลของผมก็พ่อแม่เจ๊งายยย ฮ่าฮ่า” ซีวอนเมารั่วอีกครั้ง ฮีชอลได้ยินอย่างนั้นก็ตบป้าบเข้ากลางกะบาล

          “ปากดี เดี๋ยวกูตบล้างไวน์เลยเมิง” ฮีชอลแยกเขี้ยวใส่ สองลีกับคุณนายเล็กบ้านเชวหันไปมองหน้ากันแล้วทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพรม กอดเข่าแล้วมองหน้ากันอีกครั้ง สุดท้ายก็ถอนหายใจพรืดร่วมกันทั้งสามคน

 

 

 

                   ฮันคยองที่เหมือนจะมีสติมากที่สุด หยุดดื่มเป็นรายแรกทำให้ฮยอกแจแอบโล่งใจ แต่เหมือนว่าจะหยุดเพียงรายเดียว แต่อีกสองคนที่เหลือกลับแย่งขวดไวน์กันแทบจะยกขึ้นตีหัว

 

          “ถ้าพี่ฮีชอลกับซีวอนไม่หยุดดื่ม คืนนี้เราสองคนพาไปโยนไว้หน้าบ้านเลยนะคยู” ซองมินหันไปพูดกับคยูฮยอนที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆ ร่างบางพยักหน้าเห็นด้วย

            “กระทืบไลค์ครับซองมิน เห็นด้วยอย่างแรง ให้ยุงลากไปข่มขืนใต้ต้นไม้ซะให้เข็ด” ร่างบางว่าอย่างปลงตก “รู้งี้ไม่รีบกลับมาซะก็ดีหรอก กลับมาแล้วเหนื่อยไม่ต่างจากตอนอยู่อเมริกาเลย” ฮยอกแจกับซองมินยิ้มขำเล็กน้อยแล้วพากันถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง

 

 

................................................................................................