FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
          “ผมจะสั่งดอกไม้น่ะครับ ไม่ทราบว่าที่ร้านนี้มีดอก....เอ่อ...ดอก...ดอก.....” เขาทำเหมือนนึกไม่ออก คยูฮยอนที่รู้ทันก็แกล้งตอบออกไปโดยไม่ได้มองหน้าสามีที่จ้องอยู่เลยแม้แต่ น้อย
          “ดอกอะไรเหรอครับ?”
          “ดอกไม้ ประตู แจกัน ดินทราย ต้นไม้ใหญ่ แก้วน้ำ จานชาม บันได โคมไฟที่สวยงาม...” เท่านั้นร่างบางก็หลุดขำออกมาอีกครั้ง พอหันไปมองหน้าซีวอนก็ส่งซิกให้ว่าขอแกล้งลูกค้าสักพัก อยากจะรู้ว่าจะเล่นมุกอะไรอีก ซีวอนมองด้วยสายตาเขม่นไม่ยอมแต่เพราะคยูฮยอนตอบกลับมาด้วยสายตาพิฆาตจึงได้ แต่นั่งงึมงำข้างๆ เยซอง
          “แล้ว....ตกลงคุณอยากได้ดอกไม้แบบไหนครับ” ร่างบางเอ่ยถามอีกครั้ง
          “แบบ....เอ่อ...แบบ...” เหมือนว่าเขาจะพูดไม่ถูกเสียแล้ว คยูฮยอนส่งยิ้มให้อีกครั้งพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
          “แบบไหนครับ”
          “แบบ...อืม...แบบ..แบบ...”
 
 
          “มันจะร้องแร็ปรึไง...ไอ้บ้านิ่” เสียงบ่นงึมงำของซีวอนยังคงดังต่อเนื่อง เยซองยิ้มขำในใจได้เท่านั้นกับความขี้หวงเมียของซีวอน
 
 
                   ฮันคยองที่รู้ว่าเพื่อนกลับมาแล้วก็รีบเดินมาหาในร้านดอกไม้แต่พอเปิดประตู เข้ามาเห็นเพื่อนมีออร่าแดงๆ อยู่เหนือหัวก็ยืนมองตาปริบๆ พอเห็นเยซองก็เข้าไปนั่งใกล้ๆ พลางเอ่ยกระซิบถาม พอได้คำตอบก็นั่งมองเงียบๆ
 
          “ถ้าเลือกไม่ถูกเนี่ย ผมแนะนำให้เอามั้ยครับ” ร่างบางเอ่ยขึ้นเพราะเหมือนว่าลูกค้าจะลืมสิ่งที่ต้องการมาตั้งแต่ทีแรกเสีย แล้ว “จะจัดดอกไม้ให้แฟนในช่วงนี้เนี่ย เป็นกุหลาบสีขาวก็น่ารักดีนะครับ”
          “ผมยังไม่มีแฟนครับ” คำตอบนั้นทำให้ร่างบางลอบขำในใจ แต่ซีวอนหรี่ตามองชายตรงหน้าคยูฮยอนด้วยสายตาพร้อมฆ่าแกงกันเสียแล้ว “คือผมจะมาสั่งดอกไม้ไปให้แม่น่ะครับ” ร่างบางยิ้มออกมาบางๆ กับความน่ารักนั่น
 
 
          “หึ...กตัญญูเหลือเกิน...จะจัดดอกไม้ให้แม่ แม่พันธุ์น่ะสิ่!!!” ซีวอนยังคงงุ๊งงิ๊งด้วยคำพูดนั้น เห็นคยูฮยอนยังยืนอยู่อย่างนั้นก็นึกโมโห ยืนให้มันจีบอยู่ได้ คืนนี้โดนทำโทษแน่!!
 
 
                   คยูฮยอนยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าเลือกแบบในแคตตาล็อกแล้ว จึงเดินไปเลือกดอกไม้เอง ให้พนักงานเตรียมของที่เหลือให้ เรียวอุคที่ยืนมองตาปริบๆ หันไปมองเยซองกับซีวอนสลับกับมองคยูฮยอน
 
          “ตั้งแต่ผมเปิดร้านมา มีลูกค้าไม่กี่รายที่สั่งดอกไม้ไปให้คุณแม่นะครับ” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าชายคนดังกล่าวเดินตามมายืนดูใกล้ๆ
          “ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาพาท่านไปไหนน่ะครับ งานเยอะ” ร่างบางพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มบางๆ แต่ในใจกลับกลั้นขำแทบไม่อยู่ “ถ้าอย่างนั้นผมขออีกช่อนึงนะครับ”
          “เอาไปให้ใครเหรอครับ” คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
          “ให้แฟนน่ะครับ” คำตอบนั้นทำให้คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นแปลกใจเพราะตอนแรกบอกว่าไม่มีแฟนแต่ก็ยิ้มรับ
 
 
          “ไอ้บ้านั่นมันเล่นอะไรของมัน ตอนแรกบอกไม่มีแฟน...ห่านิ่” ซีวอนสบทออกมาอีกครั้งอย่างไม่พอใจ มาจีบเมียเขาแล้วยังมากะล่อนใส่อีก เยซองกับฮันคยองหันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มขำ
 
 
          “แล้วแฟนของคุณเนี่ย ชอบดอกไม้แบบไหนล่ะครับ” คยูฮยอนถามพลางเดินไปหยิบดอกไม้ในแจกันทรงสูง
          “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะครับ” เขาว่าแล้วท้าวโต๊ะมองท่าทางของคยูฮยอนไปด้วย “เอางี้ได้มั้ยครับ ถ้าเกิดผมบอกบุคลิกของเขาให้คุณฟังแล้วคุณช่วยเลือกให้ผมได้มั้ยครับ” เขาว่า คยูฮยอนเบนหน้าไปมองเล็กน้อยและพยักหน้ารับ
          “ครับ” รับปากและเดินกลับมาจัดดอกไม้ที่เดิม เขาคนนั้นยิ่มกริ่ม มองใบหน้าหวานของร่างบางและยิ้มออกมา ซีวอนแทบควันออกหูเรื่อยๆ เมื่อเห็นสายตานั่น
          “เขาเป็นคนที่น่ารัก อ่อนหวาน แล้วก็...ดูมีเสน่ห์ครับ” ว่าพลางมองคยูฮยอนไปด้วย ร่างบางทำเป็นไม่สนใจและจัดดอกไม้ ตัดก้านมันไปเรื่อยๆ
          “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็น...ดอกลิลลี่ครับ” ร่างบางบอกพร้อมรอยยิ้ม
          “แล้วเขาก็ยังเป็นคนที่สดใส ร่าเริง เวลาผมเห็นเขายิ้มแล้ว...ผมมีความสุขจัง” คำพูดนั้นทำให้ซีวอนลุกขึ้นพรวดแต่ก็โดนเยซองกับฮันคยองดึงเอาไว้ทันก่อนที่ ลูกค้าจะได้ตายคาตรีนของเจ้านายเขา ร่างสูงได้แต่ส่งเสียงฟึดฟัดด้วยความหึงหวง
          “ถ้าอย่างนั้นต้องเป็นดอกเยอบีร่าแล้วล่ะครับ” ร่างบางบอกพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง เขายิ้มที่คิดว่าดูดีแล้วให้ร่างบาง
          “แล้วเขายังเป็นคนเก่งอีกนะครับ จินตนาการสูงแล้วก็ชอบประดิษฐ์อะไรที่มัน...สวยๆ งามๆ” คยูฮยอนหันมามองอีกครั้ง
          “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นดอกทิวลิปครับ” บอกด้วยท่าทางสนุก รอยยิ้มที่ส่งไปให้ชายคนนั้นทำให้ซีวอนเริ่มกำหมัดแน่นขึ้น
          “ดีครับ....แล้วเขาก็ยัง...”
          “เฮ๊ย!!!” เสียงหนึ่งเอ่ยขัดทันทีเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นมองน้องเขาด้วยสายตากระลิ้มกระ เหรี่ยมานานพอทนแล้ว “อะไรวะเฮ๊ย...ถ้าอยากได้ดอกไม้เยอะๆ ทำไมไม่ไปงานพืชสวนโลกที่ประเทศไทยวะครับ” คยูฮยอนเงยหน้ามองคนพูดไม่ต่างจากคนสั่งดอกไม้ “แล้วแวะไปดูหมีแพนด้าให้ผมด้วย แล้วก็อย่าลืมขอลายเซ็นต์หมีแพนด้ากลับมาด้วยนะครับ”
          “ฮัน!!!!....” คยูฮยอนอุทานออกมาพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นเป็นฮันคยองที่พูดขึ้น กลับไม่ใช่ซีวอนอย่างที่คิด
          “นี่คุณ!!!” ชายคนดังกล่าวเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจที่ถูกขัดขึ้น ร่างสูงของฮันคยองมองอย่างประเมินคู่ต่อสู้ของเพื่อน(?)
          “คุณครับ จะเอาดอกไม้อะไรก็บอกน้องผมเป็นดอกๆๆๆๆ ไป” คำว่าน้องของฮันคยองทำให้ชายคนนั้นยืนกระพริบตาปริบๆ มองดูพี่ชายหวงน้องก็ยิ้มในใจ แล้วหันไปมองคยูฮยอนที่ยิ้มอยู่ใกล้ๆ
          “ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณลูกค้านั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ ครู่เดียวครับ” เขายืนค้างอยู่ที่เดิมเมื่อเห็นสายตาอำมหิตของฮันคยองจนไม่กล้าขยับ ซีวอนเองก็จ้องอย่างกับจะกินเลือดไม่ละสายตา พอเห็นว่าชายคนนั้นยืนเงียบแล้วจึงนั่งลงเหมือนเดิม
 
 
          “คยูเอาฟองน้ำไปทำอะไร” ซีวอนหันไปถามฮันคยองขึ้นเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนหยิบบางอย่างออกมาจากถาดที่วางอยู่ที่พื้น
          “ฟองน้ำบ้านป้ามึงสิ่ เขาเรียกโอเอซิส” ฮันคยองตอบกลับทันที ร่างสูงจิ๊ปาก
          “อะไรนะ?”
          “โอเอซิส”
          “........”
          “........”
          “อะไรนะ?!!!”
          “อย่าถามบ่อย กูไม่มั่นใจ” ซีวอนหลุดขำออกมา เยซองเองก็ไม่ต่างกัน เพราะรู้ว่าซีวอนแกล้งถามฮันคยองไปอย่างนั้น
 
 
 
                   จนเมื่อดอกไม้กลายเป็นช่อใหญ่แล้ว คยูฮยอนจึงส่งช่อดอกไม้ที่ชายหนุ่มสั่งไปให้ เขารับพร้อมรอยยิ้มหวังจะมาจีบอีกและเดินออกไปเมื่อจ่ายเงินเรียบร้อย
 
          “เดี๋ยวก่อนครับคุณครับ” คยูฮยอนเอ่ยเรียกเมื่อเห็นอะไรแปลกๆ ซีวอนที่ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นจ้องเขม็งอีกครั้ง “ลืมดอกไม้ครับ”
          “ไม่ได้ลืมหรอกครับ...ผมให้คุณ” คำพูดนั้นทำให้ร่างบางเหวอไปเล็กน้อย
 
 
          “อื้อหือ....ไอ้บ้านั่นมัน....” ร่างสูงสบทออกมากับฮันคยองที่นั่งอยู่ข้างๆ มันเอาเมียเขาไปเป็นแฟนมันตั้งแต่เมื่อไรกัน!!!!
 
 
          “ขอบคุณนะครับ” ร่างบางเอ่บอกอย่างมีมารยาท
          “ครับ” เขาว่าเท่านั้น ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็เลี้ยววกกลับเข้ามาอีกจนร่างบางเลิกคิ้วขึ้นงง “เอ่อ...จะว่าอะไรมั้ยครับถ้าเกิด...ผมจะชวนคุณไปทานข้าวสักมื้อ?”
          “ไม่ว่าอะไรหรอกครับ แต่ไม่ไป....” เขาดูท่าทางเหวอไปและยิ้มเก้อเมื่อคยูฮยอนพูดออกมาตรงๆ ซีวอนยิ้มกริ่มทันที
          “แล้ว...ถ้าอย่างนั้นผมต้องทำยังไงบ้างล่ะครับคุณถึงจะยอมไป” ท่าทางจีบจริงจังของชายหนุ่มทำให้คยูฮยอนเริ่มรู้สึกตัวเองว่า...คืนนี้ต้อง โดนซีวอนทำโทษแน่ๆ...แต่ทำไงได้ล่ะ ซีวอนทำกับเขาไว้เยอะเหมือนกันนิ่นา...แค่อยากลองเล่นบ้าง อยากรู้ว่าผู้ชายเขาจีบคนที่ตัวเองชอบกันยังไง...คนมันไม่เคยโดนจีบก็ เลยอยากรู้บ้าง...
          “ก็...ลองชวนดูอีกทีสิ่ครับ” เป็นซีวอนที่นั่งอ้าปากค้างกับคำพูดของคยูฮยอน จะลุกไปแทรกก็โดนฮันคยองดึงเอาไว้เสียก่อน
          “ไปทานข้าวกับผมมั้ยครับ” เขารวบรวมสติขออีกครั้ง และได้คำตอบทันควันว่า...
          “ไม่ไปครับ!!!”คยูฮยอนตอบพร้อมรอยยิ้ม เขาหัวเราะออกมาเก้อๆ อีกครั้ง ซีวอนหันไปมองฮันคยองที่นั่งหัวเราะอยู่ก็จิ๊ปากใส่ “ก็พอดี...”
          “พอดีผัวเขานั่งอยู่นี่น่ะ คงไม่ได้หรอกครับ!!!” ฮันคยองว่าแล้วชี้ไปที่ซีวอนที่นั่งหน้านิ่ง ตาคมมองจิกชายหนุ่มที่ชวนเมียเขาไปกินข้าวอยู่ ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะเหวอมากขึ้นอีกหลายเท่า
          “อะไรนะครับ?!!!”
          “ขอโทษนะครับคุณ จะจีบใครช่วยดูให้ดีก่อนนะครับว่าเขามีลูกมีผัว!! รึยัง” ซีวอนเอ่ยขึ้นและเดินไปโอบเอวบางของคยูฮยอนให้มาอยู่ในอ้อมกอด ร่างบางส่งยิ้มบางๆ ให้
          “!!!! ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ”
          “ขอโทษนะครับ คุณคือลูกค้าของร้านเรา ผมจำเป็นต้องคุยกับลูกค้าทุกท่านอย่างเป็นกันเอง” ร่างบางบอกพร้อมรอยยิ้มและก้มศีรษะเล็กน้อย
          “..........” หมดคำพูดจะเอ่ย เขาก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที คยูฮยอนถอนหายใจออกมา แต่พอรู้สึกว่ากอดของซีวอนมันแน่นขึ้นก็ส่งยิ้มแหยไปให้
          “เล่นอะไร?...”
          “อะไรนะ?”
          “เมื่อกี้เล่นอะไร?”
          “ก็...”
          “คืนนี้โดนทำโทษแน่ๆ คยูฮยอน...ไม่รอดแน่ๆ” คำพูดของซีวอนทำให้คยูฮยอนต้องรีบแกะมือใหญ่ๆ ที่รั้งเอวของเขาเอาไว้แล้วรีบเดินไปนั่งกับฮันคยอง พอนั่งแหมะลงไปได้ก็เบียดฮันคยองทันทีจนคนโดนเบียดหลุดขำออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
                   กลับมาบ้านคยูฮยอนก็โดนอุ้มขึ้นไปบนห้องทำโทษทันทีโดยไม่รอช้า ร่างบางโวยวายออกมาเมื่อโดนโยนลงเตียงและซีวอนก็คร่อมทับไม่ปล่อยให้คยูฮยอน หลุดออกจากห้องไปได้
 
          “กลับมาวันแรกก็เกือบได้สามีใหม่แบบนี้...คืนนี้ต้องโดนทำโทษจนเช้า!!!”
          “ห๊า!!!!!” ร่างบางอุทานออกมาด้วยความตกใจ...นี่มันยังหัวค่ำอยู่เลย ถ้าถึงเช้าเขาคงตายคาเตียงไปแล้วแน่ๆ
 
 
                   ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น ก็โดนร่างสูงกินเป็นมื้อเย็นแทนข้าวไปเรียบร้อยจนคนที่อยู่บ้านไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นไว้รอเพราะเตรียมไปก็เสียของเปล่า ซองอึนกับโซอึนก็กินข้าวไปแล้วเพราะอยู่กับแม่บ้านใหญ่ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา
 
 
 
 
                                     .............................................
 
 
 
 
                   เช้าตรู่ คยูฮยอนก็เข้าไปที่ร้านดอกไม้พร้อมเด็กๆ และขนมมากมายที่ซื้อกลับมาจากอเมริกาให้พนักงานในร้านแบ่งกันกิน ซีวอนแยกไปบนตึกไปเซอร์ไพรส์พี่ชาย
 
          “ง่วงก็เข้าไปนอนในห้องป่ะลูก” ร่างบางเอ่ยขึ้นและดันหลังสองหน่อเข้าไปในห้องนอน เรียวอุคเดินเข้ามาในร้านพร้อมเยซองก็ส่งยิ้มโปรยให้พนักงานทุกคนอย่างเป็น กันเอง
 
          “คยูฮยอนยังไม่มาเหรอครับพี่มิยอง” มิยองส่งยิ้มหวานให้
          “มาแล้วค่ะ อยู่ในห้อง” เรียวอุคยิ้มให้อีกครั้งเป็นอันรับรู้แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
 
 
 
 
 
                   ซีวอนเดินออกจากลิฟท์มาเห็นยองอานั่งเตรียมงานอยู่ที่โต๊ะทำงานก็ยิ้มออกมา น้อยๆ มือใหญ่ที่ถือขนมมาด้วยก็วางลงบนโต๊ะทันที ยองอาเงยหน้าขึ้นเห็นเป็นเจ้านายก็ยิ้มกว้าง
 
          “คุณซีวอน!!!”
          “ชู่!!!” ร่างสูงให้เบาเสียงลง “พี่ทึกอยู่มั้ยครับ” เธอพยักหน้ารับหงึกหงักทันที ดีใจที่เห็นเจ้านายกลับมาอยู่เกาหลี
          “อยู่ข้างในน่ะค่ะ เพิ่งเข้าไปเมื่อครู่นี่เอง”
          “ขอบคุณครับ นี่ขนม ทานให้อร่อยนะครับ” ร่างสูงบอกแล้วเดินเรียบเคียงไปที่ประตู หมุนและแง้มมองเข้าไปด้านใน ยองอายังไม่ทันได้เอ่ยปากขอบคุณ ซีวอนก็เข้าไปในห้องทำงานแล้ว
 
 
          “พี่ทึก!!! พี่ไปทำอะไรมา ไปไหนกับไอ้อ้วนมา แล้วไปทำอะไรกันมา!!!” เดินมาถึงโต๊ะเหมือนนินจาย่องเบาโดยที่อีทึกไม่ทันรู้สึกก็โดนเปิดฉากทันที อีทึกเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ทั้งที่มือยังจับเม้าท์เปิดดูงานวันนี้อยู่
          “!!!!!”
          “พี่รู้มั้ยว่าไอ้สิ่งที่พี่กับไอ้อ้วนไปทำเนี่ยกำลังโดนเม้าส์อยู่” ร่างสูงว่าท่าทางจริงจัง อีทึกหน้าเหวอคล้ายเห็นผี
          “จริงเหรอซีวอน...” ถามเสียงเบาคล้ายไปทำอะไรมาจริงๆ(?) ใบหน้าเริ่มซีดลงเรื่อยๆ
          “จริงเด่ะ!!!” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง หน้าตาก็จริงจัง “โดนเม้าส์อย่างแรงด้วย”
          “เฮ๊ย!!” อีทึกเริ่มหน้าเสียหนักขึ้นสองเท่า
          “รู้ตัวใช่มั้ย?” อีทึกส่ายหัวไปมาน้อยๆ หน้าตาตกใจกับสิ่งที่น้องชายกำลังพูด ซีวอนขยับเดินไปด้านหลังอีทึกทันที “ไม่รู้ได้ไงเนี่ย โดนเม้าส์อยู่...” พูดหน้าตาจริงจัง มือก็จับกุมมือของอีทึกที่กุมเม้าส์คอมพิวเตอร์อยู่ข้างๆ
          “!!!!= =’” มุกฝืดมากน้องชาย - -“ “เฮ๊...”
          “โอ๊ยๆๆ”
          “ว่างนักรึไง เดี๋ยวก็โดนคีย์บอร์ดอีกอันนึงหรอก” อีทึกว่า สุดท้ายก็หัวเราะออกมาทั้งคู่ “แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่มีบอกเลยนะ มาถึงก็เล่นอะไรก็ไม่รู้ เด็กคนนี้นิ่” อีทึกบ่นออกมาเมื่อซีวอนเดินไปนั่งตรงข้ามแล้ว
          “แสดงว่าเมื่อคืนไปทำอะไรกันมาจริงๆ อ่ะเด่ะ!!!”
          “!!! เอ่อ....มะ...ไม่ใช่สักหน่อย” อีทึกแก้ตัวพัลวัน ซีวอนอมยิ้มขำ “อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?”
          “เมื่อวานบ่ายๆ ครับ อ่ะนี่ ขนม...” ร่างสูงบอกแล้ววางขนมลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ “เหนื่อยมั้ยครับ” อีทึกส่ายหน้าน้อยๆ
          “ไม่เท่าไรหรอก แล้วเราล่ะ กลับมาเที่ยวหรือกลับมาอยู่”
          “กลับมาอยู่ครับ คยูฮยอนเรียนจบแล้วล่ะ”
          “โอย โล่งกันซะที กว่าจะจบได้ แล้วนี่น้องอยู่ไหนล่ะ”
          “อยู่ข้างล่างโน่นแน่ะ” ซีวอนว่าแล้วหันไปมองประตูเมื่อมีคนเคาะ ยองอาเอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ ร่างสูงขอบคุณ เธอจึงเดินออกไปให้พี่น้องคุยกันตามเดิม
 
 
                   ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น คยูฮยอนก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมลูกสาวคนเล็กตระกูลคิม ร่างบางยิ้มหวานส่งให้อีทึกและก้มศีรษะเล็กน้อย
 
          “สวัสดีครับพี่ทึก”
          “ไปเอาลูกเขามาอีกแล้ว” ซีวอนว่าติดตลก คยูฮยอนยู่ปากส่งให้แล้วเดินรี่มาหาอีทึกที่โต๊ะทำงาน
          “เป็นยังไงบ้างคยู เรียนจบแล้วสิ่ สบายแล้ว” ร่างบางพยักหน้ารับว่าใช่ ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ให้คยูฮยอนนั่งแล้วไปดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งแทน
          “ที่จริงควรจะกลับมาเร็วว่านี้แหละครับ แต่มีคนแถวนี้คอยกวนไม่ให้ทำงานให้เสร็จ” ร่างบางว่า อีทึกหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นซีวอนเบะปากใส่ลับหลัง
          “ใส่ร้ายตลอด”
          “เถียงเหรอ ถามเด็กๆ สิ่ รับรองนายแพ้ราบคราบ” คยูฮยอนหันไปถลึงตาใส่ อีทึกยิ้มขำเมื่อเห็นแบบนั้นจนเมื่อได้ยินเสียงตัวเล็กในอ้อมแขนเริ่มโยเย ถึงได้เงียบ
          “นายน่ะเสียงดัง น้องตื่นเลยเห็นมั้ย” ร่างสูงงึมงำงุ๊งงิ๊ง ร่างบางหยิกเอวจนแทบหลบไม่ทัน
          “เงียบไปเลย” กระซิบง๊องแง๊งใส่กันจนอีทึกส่ายหน้าระอา แล้วขยับลุกไปอุ้มตัวเล็กออกมา คยูฮยอนส่งให้แล้วหันไปฟัดกันทางสายตากับซีวอนสองคน
          “เฮ้ออ ไปกันดีกว่าเนาะ ปล่อยคนแก่ทะเลาะกันไป เราสองคนไปเดินเล่นกันดีกว่า” อีทึกบอกแล้วลุกเดินออกไปจากห้องทำงานไป คยูฮยอนกับซีวอนหันไปมองทันที
          “พี่ทึก!!!”
          “ชู่!!! เบาๆ น่า” อีทึกยิ้มขำและเปิดประตูเดินหายออกไปจากห้อง
          “ชเว ซีวอน!!!” ร่างบางถลึงตาใส่อีกครั้ง
          “อะไร” ร่างสูงถามหน้านิ่ง คยูฮยอนสะบัดเชอะใส่จะลุกออกจากเก้าอี้ก็โดนดึงจนเอนลงนั่งตักซีวอนพอดี ร่างบางจิ๊ปากใส่หน้ายุ่ง “อารมณ์แปรปรวนแบบนี้ ไปหาหมอกันดีกว่าป่ะ” ว่าจบก็อุ้มร่างบางขึ้นทันที คยูฮยอนหน้าเหวอ
          “ไม่เอานะซีวอน ปล่อยเลย จะไปหาหมอทำไม”
          “ท้องแล้วมั้ง”
          “ถ้าท้องคงแท้งไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหล่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ปล่อยจะงอนสิบชาติเลย” ซีวอนหลุดหัวเราะออกมากับคำนั้น เอื้อมมือเปิดประตูพาคยูฮยอนออกจากห้องทำงานไปทั้งอย่างนั้น ร่างบางเองก็ดิ้นจะลงเพราะอายคนอื่นๆ ยองอาที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมากับความน่ารักขี้เล่นของเจ้านาย
 
 
 
 
                   สรุปว่าซีวอนพาคยูฮยอนไปโรงพยาบาลจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นอย่างที่ร่างบางคิดตั้งแต่แรก ผลออกมาทำให้คยูฮยอนเขินอายหมอไม่น้อย แต่หน้าตาอีกคนเหมือนจะด้านไปเสียแล้ว
 
          “ควรพักผ่อนให้พอนะคะ อย่าหักโหมด้วยกันทั้งคู่ไม่อย่างนั้นจะยากค่ะเพราะร่างกายอ่อยเพลีย คุณผู้ชายก็ต้องพักค่ะ สองครั้งต่อสัปดาห์ก็พอค่ะเพื่อให้น้องจิเข้มข้นแล้วก็มากพอ เว้นสัปดาห์จะดีมากเลยค่ะ”
 
 
                   คำพูดของหมอทำให้คยูฮยอนเขินอายจนกลับมาถึงร้าน ลูกสองแล้วก็ใช่ว่าจะชิน ไม่เคยจะถามหมอเรื่องนี้ด้วยซ้ำ อยู่ๆ ชเว ซีวอนก็ลากออกไปแบบนั้นทั้งที่เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอน เห็นรอยยิ้มของคุณหมอก็รู้แล้วว่าคุณหมอรู้ว่าบะบะกันทั้งคืน!!!
 
          “ทางที่ดีนะ นายเลิกไปเลยสามเดือน!!” คยูฮยอนว่าเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องส่วนหลังร้าน ร่างสูงส่ายหัวทันที
          “ไม่ด๊ายยย ตั้งสามเดือนเลยนะ”
          “ก็อยากมีลูกก็ต้องอดทนเด่ะ!”
          “สองอาทิตย์ก็พอแล้วเหอะ” เถียงสุดขาดใจดิ้น เมียตัวขาวๆ อวบๆ หน้าตาน่าฟัดนอนอยู่ข้างๆ ทุกวัน ใครมันจะไปอดใจไหว
          “สองอาทิตย์ก็ได้ แต่เป็นสองอาทิตย์สุดท้ายนะ จะบอกให้...” ว่าแล้วก็เดินออกไปเมื่อเก็บของเรียบร้อยแล้ว ซีวอนยืนอ้าปากเหวออยู่อย่างนั้นจนเมื่อซองอึนวิ่งเข้ามากระตุกชายเสื้อให้ เดินออกไปข้างนอกให้พาไปหาขนมอร่อยๆ ถึงได้สติ
 
 
          “เรียวอุค เลี้ยงน้องแบบนี้แล้วน้องอึนจองไม่งอแงเหรอ” ร่างบางถามด้วยความสงสัยเพราะซองอึนเคยงอแงตอนที่โซอึนออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆ งอนเขาไปหลายวัน หาว่าเขาไม่สนใจ ดูแลแต่น้อง
          “มีบ้างน่ะครับ ผมก็เลยต้องให้พี่เยซองพาออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ไม่ก็ให้ช่วยเลี้ยงน้องนี่แหละครับ” คยูฮยอนยิ้มออกมา
          “พูดแล้วก็คิดถึง เมื่อไรจะกลับจากโรงเรียนครับ แล้วใครไปรับล่ะเนี่ย ผมไปรับให้เอามั้ย?”
          “อีก 3 ชั่วโมงน่ะ คุณคังอินไปรับน่ะครับคยู ไม่ต้องออกไปเองหรอก” เรียวอุคบอกเพราะตั้งแต่มีน้องเล็ก คังอินก็อาสาไปรับอึนจองให้ทุกวันเพราะต้องไปรับยองซูด้วย
          “คู๊ยอนนน น น” เสียงฮยอกแจดังเข้ามาในร้านดอกไม้ขณะนั่งคุยกันอยู่สองคน ร่างบางหันไปมองต้นเสียงก็หลุดขำออกมา
          “ครับฮยอกแจ”
          “ไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือน ของฝากอยู่ไหน?” เอ่ยถามและเบิกตาเล็กน้อย คยูฮยอนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
          “อยู่ที่บ้านครับ” ร่างบางว่าพร้อมยิ้มจนตาหยี ฮยอกแจยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาขออุ้มตัวเล็กบ้าง
          “ลูกตัวเองก็มี ยังเล็กอยู่เหมือนกันนิ่ ไม่เคยเห็นจะอุ้มแบบนี้ แถมหนีเที่ยวด้วย” เสียงซองมินตามเข้ามาทีหลังเอ่ยขึ้น คยูฮยอนหันไปมองอีกครั้งก็หัวเราะออกมาเบาๆ
          “สวัสดีครับซองมิน” เจ้าของชื่อยิ้มน่ารักส่งให้แล้วดึงตัวเล็กไปอุ้มบ้าง ฮยอกแจแยกเหงือกใส่น้อยๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้
          “สวัสดีครับคยู กลับบ้านได้ซะทีนะ” ร่างบางยิ้มหวานอีกครั้งเมื่อได้ยินอย่างนั้น เรียวอุคมองตามลูกสาวคนเล็กก็อดยิ้มบางๆ ไม่ได้
 
                        ซีวอนเดินกลับเข้าร้านมาพร้อมกับบอกว่าจะจัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบของคยูฮยอน กับฉลองกลับมาอยู่ที่บ้านของทั้งคู่ ร้านอาหารไม่ก็ใช่ที่ไหน ถ้าไม่ใช่ครัวบ้านตระกูลชเวที่มีทุกอย่างให้เลือกสรรเพียงแค่เอ่ยปากบอกแม่ บ้านก็เตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้ว
 
 
 
 
................................................................................................................