Deceive กลรัก หลอกลวง

"ใครทำอะไรผิดแล้วไม่รู้ตัวนี่เค้าเรียกว่าอะไรนะ" ฟางมองค้อนแล้วสบัดหน้าหนีป๊อบปี้
 
"เอ่อ.. คือฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธขนาดนี้อ่ะนะ"ป๊อบปี้ยิ้มแห้งๆให้ฟางแต่ฟางเหลียวสายตามามองป๊อบปี้
 
หรือว่าหมอนี่จะไม่ใช่คนอย่างที่โทโมะพูดนะ ไม่รู้ตัวว่าผิดอะไรยังจะมาขอโทษฉันอีก..
ดูๆไปก็ไม่น่ามีพิษสงอะไรนี่
เป็นคนโหดร้าย.. อันนี้ไม่น่าเข้าข่ายสักเท่าไรหน้าหวานซะขนาดนี้..
 
ฟางเริ่มไฉเฉความคิดของตัวเอง..
 
หรือว่าเราหูเบาเชื่อคนง่ายเกิน...  ฟางคิด
 
"เอ่อ..ฉันคิดว่าเธอควรกินอะไรบ้างนะ พยาบาลบอกว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมา"
 
ป๊อบปี้หยิบโจ๊กที่ซื้อมาด้วยชูให้ฟางดู
 
"ฉันไม่หิว.."ฟางกอดอกมองป๊อบปี้
 
ป๊อบปี้ไม่ตอบกลับแต่แกะถุงโจ๊กแล้วจัดการเทใส่ถ้วยใบเล็กๆ
 
กลิ่นโจ๊กหอมๆลอยมาแตะจมูกฟาง..
 
"แน่ใจนะ ว่าจะไม่กิน"ป๊อบปี้ยิ้มอย่างมีเล่กลให้ฟาง
 
"ไม่"ฟางกอดอกแล้วสบัดหน้าหนีป๊อบปี้
 
10 นาทีต่อมา
 
"เอาหมู"ฟางทำปากจู๋แล้วชี้ไปในชามโจ๊ก
 
"แหมๆไหนบอกไม่กินๆ เล่นสั่งโน่นสั่งนี่ฉันเลยนะ.." ป๊อบปี้มองค้อนๆฟาง
 
"ก็มันหิว"ฟางเบะปากทำหน้าสำนึกผิด
 
นายดีกับฉันจัง..  แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจนะว่าที่โทโมะพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ฟางคิด
 
"เอ้า! องรักษ์มาจ่อหน้าปากปราสาทแล้ว เปิดปากปราสาทให้องรักษ์ผู้นี้เข้าไปหน่อยสิจ๊ะ"ป๊อบปี้พูดยิ้มๆ ขณะที่ช้อนใส่โจ๊กจ่ออยู่หน้าปากฟาง
 
"แหม.. ทำยังกะฉันเป็นเด็กสามขวบอยู่อย่างงั้นแหละ"ฟางเอามือไปตีไหล่ป๊อบปี้เบาๆ แล้วเผลอยิ้มออกมา
 
"นั่นแน่ๆ เห็นคนหล่อแล้วยิ้มน่ะซี้" ป๊อบปี้แซวฟางแล้วทำท่าทางล้อเลียน
 
"บ้าหรอ"ฟางคลี่ยิ้มเยอะขึ้นแล้วเอามือเรียวไปตีป๊อบปี้อีก
 
"ฉันดีใจนะ ที่เธอยอมกินข้าวแล้ว"ป๊อบปี้ยิ้มแล้วส่งแก้วน้ำไปให้ฟางดื่ม
 
ฟางยิ้มตอบป๊อบปี้แล้วดื่มน้ำจนหมดแก้ว
 
"อยากกินของหวานมั๊ย"ป๊อบปี้ถามฟาง
 
"หือ?"ฟางพูด แล้วทำหน้างงๆ
 
ป๊อบปี้ไม่ตอบแต่กลับเอาหน้าไปใกล้ฟางก่อนที่ริมฝีปากจะประกบกับปากบางเรียว ลิ้นหนาค่อยๆเข้ามาสอดแทรกในโพรงปาก ลิ้นหนาพันลิ้นบางอย่างดูดดื่ม...
 
เขาค่อยๆเผละริมฝีปากออก ปล่อยให้ฟางหน้าแดงอยู่อย่างนั้น
 
"ฝันดี"ป๊อบปี้พูดเบาๆก่อนที่จะเอื้อมมือมาปิดไฟแล้วออกจากห้องไป
 
ฟางยังคงหน้าชาแดงอยู่อย่างนั้น เธอเอามือสองข้างมาตบแก้มตัวเองเบาๆ
 
"นี่ฉันฝันไปใช่มั๊ยเนี่ย.."ฟางพูดเบาๆ ทั้งที่ยังรู้สึกตื่นเต้นกับเหตุการณ์เมื่อกี้..
 
เช้าวันรุ่งขึ้น
 
แอ๊ดด
 
ประตูห้องเปิดออก โทโมะเดินเข้ามาด้วยอาการฉุนเฉียว
 
"อ้าว หวัดดี ท..โท..โมะ"ฟางโบกมือแล้วยิ้มให้โทโมะแต่ยิ้มน้อยๆค่อยๆเลือนลงกลายเป็นใบหน้างงของหญิงสาว
 
"กรี๊ดดด ไม่! โทโมะอย่านะ"เสียงผู้หญิงนอกห้องตะโกนออกมา ฟางเห็นมือเรียวของผู้หญิงคนนั้นกำลังจับขาโทโมะไว้
 
"อย่ามายุ่ง"โทโมะสบัดขา แทบเตะหน้าผู้หญิงคนนั้น
 
"ไม่ฉันขอร้องหล่ะ" ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาจับขาโทโมะไว้ด้วยมือทั้งสองอีก น้ำตาที่ไหลมาเพราะความเจ็บปวด บนใบหน้ามีแต่คราบน้ำตา..
 
"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่ง!"โทโมะสบัดขาออกแล้วปิดประตูดังปังใส้่หน้าผู้หญิงคนนั้น
 
"โทโมะ.."ฟางพูดแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทำไมเขาถึงเป็นคนโหดร้ายแบบนี้...