MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

          
 
                   
 
 
 
 
 
ร่างสวยของครูฝึกสาวกำลังเดินทอดน่องออกมาจากห้องและเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย สายตาลอยละล่อง แน่นอนว่าเธอกำลังคิดไม่ตกอย่างมากว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ไม่รู้จริงๆว่าคนที่ขึ้นชื่อว่า 'แฟนเก่า' ของเธอต้องการอะไรกันแน่
 
 
 
ตุ้บ !
 
 
 
          "ขอโทษค่ะ.." แก้วเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเดินออกมาอยู่หน้าตึกแล้ว ดูๆแล้วเขาคงเป็นศิลปินหรือไม่ก็นักแสดง ดูมีสง่าราศี ออร่าจับชัดเจน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร รีบขอโทษแล้วเดินต่อ แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นดึงมือไว้
 
 
          "ไม่เจอกันสองสามปีลืมกันแล้วเหรอ? my princess :)" แก้วถึงกับสะดุดกึกกับคำพูดของชายคนนี้ คนที่เรียกเธอแบบนี้มีแค่คนเดียว ไม่ใช่ว่าอยากจะจำ แต่มันกลับจำได้เอง !
 
 
          "โซชอน !!!" 'คิมโซชอน' นักร้องชื่อดังของเกาหลี คนรักเก่าของครูฝึกสาวสวยของค่ายอาร์เอสแห่งนี้ บางคนอาจจะคิดว่าเขาหน้าตาดี มีชาติตระกูลที่ดี มีฐานะที่ดี มีความสามารถ เป็นคนดีนักหนา แต่ใครเล่าจะรู้ เขาคนนี้นะเลวซะยิ่งกว่าเลวในสายตาเธอเลย
 
 
          "คิดถึงจัง..  อะไร ทำไมล่ะ ฉันกลับมาหาเธอแล้วนะ" คิมโซชอนจะดึงตัวแก้วเข้ามากอดแต่กลับถูกเธอปฏิเสธด้วยการผลักออกอย่างรงจนตัวกระเด็นไปได้ระยะหนึ่ง
 
 
          "คิดถึงบ้าอะไรล่ะ ! นายทำแบบนี้ทำไม ทำให้คนอื่นวุ่นวาย ทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อน นายมันประสาท ! นายทำแบบนี้ทำไม !!!" ร่างสวยตวาดใส่หน้าเขาลั่น จริงอยู่ที่เธอเคยรักเขา แต่นั่นคืออดีต เขาทำร้ายเธอด้วยการนอกใจจนเธอเลือกที่จะบอกเลิกเขาเอง และตอนนี้เขากำลังมาทำร้ายคนที่เธอรัก บอกตรงๆตอนนี้คือ คิมโซชอนมันน่ารังเกียจที่สุด !
 
 
          "หึ! เป็นห่วงจังนะ กับแค่ค่ายเพลงกระจอกๆ และก็วงไอ้บอยแบนด์นั่นด้วยไม่เห็นมันจะมีดีอะไรเลย" เขาพูดดูถูกเหยียดหยามเต็มที่ซะจนเธอเจ็บแสบ ค่ายเพลงนี้เหมือนบ้านของเธอ เป็นสถาบันของเธอ และพวกเขาทั้งห้าคนก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ ทุกอย่างล้วนสำคัญกับชีวตของเธอ  เพราะงั้นเธอจะยอมให้ใครมาต่อว่าสิ่งสำคัญชองเธอ ไม่ ได้ !!
 
 
          "กล้าดียังไงถึงได้มาว่าค่ายเพลงของฉันฮะ !! แล้วอย่างนายมีดีอะไรล่ะ ก็แค่คนธรรมดาๆที่แต่งตั้งตัวเองด้วยอำนาจแค่นั้น ทุเรศ !" แก้วเถียงคำไม่ตกฟาก เธอไม่มีทางยอมให้ใครมาดูถูกค่ายเพลงของเธอ เธออยู่กับที่นี่มานาน รักยิ่งกว่าบ้าน หวงแหนเท่าชีวิต
 
 
          "เธอเปลี่ยนไป.. ไม่รักฉันแล้วเหรอ ?" เขาถามออกมาเสียงอ่อน หวังว่าเธอจะใจอ่อนไปกับคำพูดป้อยอของเขา แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด แก้วที่ทำหน้าตายังกับจะอาเจียนเสียให้ได้และกำลังจะพล่ามใส่เขา แต่ก็ถูกรวบตัวเข้ามาประกบปากอย่างบังคับ เธอพยายามต่อต้านสุดฤทธิ์ แต่เป็นเพราะเพิ่งคลายจากอาการป่วยจึงทำให้สู้ไม่ได้ หนำซ้ำแรงของผู้ชายมีมากกว่าผู้หญิง ยิ่งเธอผลัก เขายิ่งรวบแน่น !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ !!
 
 
          ชายหนุ่มปริศนาโผล่เข้ามาจากที่ไหนไม่มีใครรู้ โทโมะที่ทนเห็นภาพบาดตาและคำพูดทุกอย่างนั่นทำให้เขาทนไม่ไหว สำหรับผู้หญิงแล้วถ้าเห็นแบบนี้คงคิดว่าเลิกกันแล้วยังทำเป็นหน้าปูนฉาบหนา และสำหรับโทโมะ เขาไม่ขอต่อล้อต่อเถียงอะไร แต่รีบวิ่งไปกระชากคอเสื้อของหนุ่มเกาหลีผมทองเข้ามาซัดหมัดไปที่หน้าของคิมโซชอนเต็มๆ ซ้ำตั้งท่าจะสู้ต่อแต่ถูกแก้วรั้งตัวไว้
 
'แก้วเคยเป็นแฟนมัน แต่ต่อไปนี้จะเป็น 'ของ' ผมคนเดียวเท่านั้น !'
 
 
 
          สงครามศึกชิงนางได้เริ่มต้นขึ้น คิมโซชอนเมื่อตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้ามาเอาคืนที่หน้าเนียนๆของโทโมะทันที คราวนี้แม้แต่แก้วก็รั้งไว้ไม่ได้ ทั้งคู่ต่างแลกหมัดกันอย่างดุเดือดไม่มีใครยอมใคร จนป็อปปี้ เขื่อน เคนตะและจองเบเข้ามาช่วยห้าม
 
 
          "เห้ยไอ้โมะ มึงหยุด ! กูบอกให้หยุด !!" เสียงของป็อปปี้ดังลั่นบริเวณนั้น ทำให้ทั้งคู่ยุติการประชันหมัดกันโดยอัตโนมัติ คิมโซชอนยิ้มที่มุมปากที่มีเลือดไหลซิบอยู่นิดๆเชิงเป็นการท้าทาย แล้วเดินขึ้นรถของตัวเองและขับออกไป
 
 
          "โธ่โว้ย !!!" โทโมะสบถออกมาแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินกลับเข้าตึกไปทันที โมโหเหลือเกินที่มีใครมาทำอะไรกับแก้วแบบนี้ โมโหตัวเอง.. ที่ทำได้อย่างไม่สะใจ !
 
 
          
 
 
          "แกเป็นอะไรรึปล่าวแก้ว" เขื่อนถามเพื่อนสาวที่มองตามแผ่นหลังของโทโมะไปอย่างไม่วางตา เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบและเดินตามเขาไป
 
 
          "ให้เค้าเคลียร์กันเถอะ" จองเบพูดขึ้นเท่านั้นทุกคนก็พากันเดินกลับไปที่ห้องซ้อม เหลือแค่เพียงให้สองคนได้คุยกัน
 
 
 
 
 
 
 
          "พี่โทโมะ.." เสียงห้าวทุ้มที่คุ้นเคยทำให้โทโมะต้องหยุดเดินแล้วหันไปหาในทันที ใบหน้าของเขามีรอยช้ำจางๆอยู่ประปราย เธอเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บแปล็บแทนเขาจริงๆ
 
 
          "ไม่เป็นไรใช่มั้ย ?"
 
 
          "ห่วงตัวเองก่อนได้มั้ยล่ะ พี่นั่นแหละเจ็บมากรึปล่าว" เธอถามย้อนพร้อมกับเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเขาเบาๆ สัมผัสเล็กๆนั่นทำให้โทโมะใจชื้นขึ้นมา รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคนตรงหน้านี้เหมือนจะแสดงอาการเป็นห่วงเขา
 
 
          "เป็นห่วงฉันรึไง ? :)" โทโมะพูดหยอกล้อแล้วจับมือของหญิงสาวแนบไว้กับแก้มของตน
 
 
          "ห่วงสิ" คำตอบนั้นทำเอาคนฟังอึ้งชะงักไปซักพัก ใจเต้นตุ้บตั้บไม่เป็นจังหวะ ให้ตาย เธอคนนี้น่ารักซะจริง
 
 
          "ชอบฉันเหรอ ? :)" เขายังแกล้งเธอไม่เลิก ประโยคสั้นๆแต่ได้ใจความและความหมายที่เด่นชัดนั่นทำให้แก้วถึงกับหน้าแดงไปยันหู
 
 
          "-///- ละ หลงตัวเอง ! เป็นห่วงเพราะพี่มาช่วยแก้วต่างหากเล่า อย่ามาโมเมได้ป่ะ" แก้วรีบตอบแล้วดึงมืออกจากแก้มของเขา ได้ยินแบบนั้นโทโมะก็ขำออกมาน้อยๆ ก็เธอน่ารักนี่ เขินไม่เหมือนใคร
 
 
          "แค่แกล้งถามเองน่า จริงจังไปได้นะเธอ" ถึงจะบอกว่าแกล้งก็เถอะ เขาเองก็อยากให้เธอเป็นคนซื่อๆทีถามแล้วตอบว่าใช่บ้าง เขาจริงจังและจริงใจกับเธอแค่ไหนก็ยังรอโอกาสที่จะได้พูดมันออกไป หรือไม่ก็จะแสดงออกจากการกระทำ เมื่อเขาพูดจบก็ยีหัวเธอเล่นแล้วเดินล้งงกระเป๋ากางเกงนำหน้าไป ทำให้แก้วยังได้แต่หน้าแดงไม่เลิก คนบ้าอะไร อยู่ดีๆก็มาถามแบบนี้ บ้าชัดๆ
 
 
 
 
          หลังจากที่ทั้งสองได้คุยกัน โทโมะได้เข้าห้องมาก่อนด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มผิดปกติ ทำเอาเพื่อนในห้องต่างงุนงงไปกับท่าทีของเขา ตามมาด้วแก้วครูฝึกสาวสวยที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ เท่านั้นทั้งสี่หนุ่มก็ถึงบางอ้อ เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าเพื่อนจอมเก๊กของตัวเองไปทำอะไรมา
 
 
          "แกไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอแก้ว หน้าแดงแปลกๆ" เฟย์ถามอย่างคนไม่รู้ พอดีกับตอนที่ฟางเอามือมาแตะที่หน้าผากของแก้ว
 
 
          "เอ.. ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา"
 
 
          "สงสัยจะได้ไปคุยกะ.. อุ้บส์" เขื่อนที่กำลังจะพูดออกมากลับถูกป็อปปี้ปิดปากไว้ก่อน
 
 
          "อะไรนะเขื่อน ? ป็อปจะปิดปากเขื่อนทำไม" ฟางหันไปดุใส่แฟนหนุ่มของตังเอง ป็อปปี้เลยส่งสายตาประนามให้เขื่อนหยุดความคิดที่จะเผยเรื่องไม่เป็นเรื่องออกมา ก่อนจะปล่อยมืออกจากปากเพื่อนให้เป็นอิสระ
 
 
          "ปล่าวๆ แค่จะบอกว่าสงสัยคงไปเดินตากแดดมาละมั้ง ข้างนอกร๊อนนนนนนร้อน" เขื่อนพูดชักสีหน้าพร้อมกับใช้มือปัดหน้าให้หมือนร้อนจริงๆ เลยทำให้เฟย์กับฟางสงสัยแต่ก็ไม่ได้ต่อรองอะไร
 
 
          "เอาล่ะทุกคน ฉันคิดออกแล้วว่าจะไปสู้กับพวกนั้นได้ยังไง" อยู่ๆครูฝึกคนสวยก็พูดขึ้นเอาจริงเอาจัง
 
 
          "ว่ามาเลยเบเบ้" เคนตะบอก
 
 
          "เราก็เอาเพลงของพวกพี่นี่แหละมาร้อง และก็เพิ่มความพิเศษโดยที่อาจจะมีคู่เต้นกันนิดหน่อย" คำเสนอของแก้วนั้นทำให้ทุกคนเหมือนจะตกลงปลงใจกัน แต่ติดตรงที่ว่า
 
 
          "แล้วอดไรคือคู่เต้นวะครับ ?" เขื่อนถาม
 
 
          "ที่ฉันคิดแล้วมันจะเวิร์กก็คือหาคู่เต้นให้พี่ทุกคน อย่างแกไอ้เขื่อน กับพี่ป็อปนี่ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกล.." แก้วพูดเป็นเชิงยิ้มๆแล้วชายตาไปมองสองสาวพี่น้องที่ยั่งฟังอยู่
 
 
          "แก้ว นี่แกอย่าบอกนะว่า.." 
 
 
          "อ่าฮะๆ"
 
 
          "แก้วจ๋า รักที่สุดเลยยยยยยย รู้ใจผม" เขื่อนบอกพร้อมกับจะเข้ามาหอมแก้ม แต่ดันหันไปเจอสายตาของโทโมะเข้าให้เลยหยุดหยุดการกระทำลงในทันที
 
 
          "ยัยแก้ว แต่ว่า"
 
 
          "ไม่มีแต่เลยพี่ฟาง พี่กับยัยเฟย์เต้นเก่งใช้ได้ เพราะฉะนั้นห้ามปฏิเสธ no !" คนสวยยื่นคำขาดพร้อมทำนิ้วชี้กวัดแกว่งไปมา เป็นการบอกได้ชัดเจนว่า งานนี้เธอบังคับ
 
 
          "แล้วคนที่เหลือล่ะ" ป็อปปี้อดสงสารเพื่อนร่วมวงไม่ได้ แน่สิ ก็เขาได้แล้วนี่
 
 
          "เดี๋ยวแก้วจัดให้อยู่แล้ว ถูกใจพี่สามคนแน่ๆฉันรับรอง"
 
 
          "ขอแบบตรงสเป็คนะครับโค้ช ฮ่าๆๆ" เคนตะบอกแบบทะเล้นๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ.. ของผู้ชาย
 
 
          "ขอสาวชาติเดียวกันได้มะ" จองเบก็เอาอีกคน ท่าทีเด็กๆของรุ่นพี่โตสุดคนนี้ก็ทำเธอหลุดหัวเราะได้แฮะ
 
 
          "ไม่เอา" จู่ๆพ่อหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นเงียบขรึมจอมเก๊กพูดขึ้น แก้วหันไปหาเขาทันขวับ
 
 
          "ฮะ ?"
 
 
          "ฉันไม่เต้นคู่กับคนอื่น" อะไรหว่า สาวๆสวยๆเซ็กซี่ๆไม่ชอบ แล้วจะเอาแบบไหนล่ะเนี่ย
 
 
          "แล้วพี่จะเต้นกับใคร พี่เคนงั้นสิ ?" แก้วถามโทโมะกวนๆ แต่ได้รับคำตอบที่ทำให้เธอถึงกับสต็อปอิท
 
 
          "ฉันจะเต้นกับเธอ"
 
 
          "..................."
 
 
          "เท่านั้น  !"
 
 
          "?!!!!"
 
 
 
 
 

ตอนนี้จัดให้ยาวหน่อย มันยาวมะ -0- ไปแล้วค่ะ รักทุกคนนะฮ้าฟ ♥