MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ในห้องประชุมใหญ่ที่ดูเหมือนจะเคร่งเครียดซะเป็นพิเศษโดยเฉพาะกับผู้จัดการใหญ่ของค่ายนี้ที่มีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนต่างคาดไว้ไม่ผิดว่าต้องมีเรื่องให้หนักใจแน่ๆ
 
 
 
 
          "มีงานใหญ่มา เดิมพันระหว่างค่าย"
 
 
          "หมายความว่ายังไงคะเฮีย" แก้วถามออกไปรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงบัญชาการ
 
 
          "มีค่ายจากที่เกาหลีมาท้าค่ายเรา โดยจะให้ศิลปินในแต่ละค่ายมาประชันกัน มีแฟนคลับเป็นคนตัดสิน ถ้าเราชนะ แก้วจะอยู่กับเราต่อ แต่ถ้าแพ้ เราต้องส่งแก้วไป"
 
 
          "เกี่ยวอะไรกับแก้วครับ !?" เขื่อนถึงกับเดือดดาลขึ้นมาในทันที เขาไม่ยอมเสียเพื่อนรักไปให้ใครเป็นแน่ ขนาดว่าเจ้าตัวยังนั่งอึ้งอยู่เลย
 
 
          "ทางค่ายนั้นเค้าบอกมาว่า แก้วเป็นครูฝึกที่เค้าต้องการตัว เพราะฉะนั้นเค้าจึงขอเดิมพัน โดยถ้าเราชนะไม่เพียงแต่เราจะได้แก้วกลับมา แต่ยังจะได้เป็นหุ้นส่วนของค่ายทางนั้นครึ่งหนึ่งด้วย"
 
 
          "แก้วยังไม่เข้าใจค่ะเฮีย มันต้องมีอะไรที่มากกกว่านั้น มากกว่าความสามารถของแก้วที่พวกเขาาต้องการ"
 
 
          "ใช่ครับเฮีย มันต้องมีมากกว่านั้นสิ โค้ชทางนั้นเค้าก็เก่งกันตั้งมากมาย มาอะไรกับโค้ชของเรา" ป็อปปี้ช่วยแย้งอย่างเต็มที่ เขาไม่ยอมให้ครูฝึกคนนี้ไปอยู่ไหนแน่ๆ แก้วมีความสำคัญสำหรับพวกเขาทุกคน
 
 
          "เอาละ แก้ว เฮียไม่ขออ้อมค้อมแล้วนะ แก้วเคยมีแฟนชื่อคิมโซชอนรึปล่าว" คนถูกถามถึงกับสะดุดกึก หน้าชาวูบ ไปต่อไม่ถูก   'คิมโซชอน'แฟนเก่า ของเธอที่เลิกกันไปเมื่อสองปีก่อนเพราะเค้าไปมีคนอื่น แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน แก้วได้แต่นั่งนิ่งก่อนจะตอบออไปอย่างไม่ลังเล
 
 
          "ค่ะ เค้าเคยคบกับแก้ว แต่เราเลิกกันไปแล้วเมื่อสองปีก่อน มีอะไรเหรอคะเฮีย" แก้วเลือกที่จะตอบตรงๆไม่เกรงกลัวสิ่งใดทั้งสิ้น ทุกคนภายในห้องเงียบ ไม่มีใครพูดแทรกขึ้นมาแต่อย่างใด
 
 
          "เค้าเป็นหัวหน้าวง Black Storm วงชื่อดังของเกาหลี หนำซ้ำยังเป็นลูกเจ้าของค่ายนี้ จุดประสงค์ของเค้าก็คือ 'อยากได้แก้วคืน' " คำพูดนั้นของเฮียฮ้อถึงกับทำให้คนบางคนเดือดดาลขึ้นมาในทันที
 
 
          "ไม่ได้ !!" คำสั้นๆแต่เฉียบขาดนั้นของโทโมะทำให้เพื่อร่วมวงของเขาห้ามปรามไว้เกือบจะไม่ทัน ยิ่งคนอื่นไม่ยอม แล้วเขาจะยอมได้ยังไง ไม่มีทาง !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          "สรุปแล้ว แก้ว.. คือต้นเหตุ ? .." เจ้าของชื่อนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น เธอรู้สึกเหมือนเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องมาเสี่ยงต่องานแบบนี้ รู้สึกผิดเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
 
          "ไม่ใช่นะแก้ว แก้วไม่ใช่ตัวต้นเหตุ พวกนั้นต่างหากที่บ้าคิดเรื่องพวกนี้มา" จองเบพี่ใหญ่ของวงพูดปลอบโยนครูฝึกที่เหมือนกับน้องสาวของตน
 
 
          "แล้วเราปฏิเสธไม่ได้เลยเหรอครับ" ป็อปปี้ยังยืนยันที่ยิ้อแก้ว
 
 
          "เค้ามีสิทธิ์ที่จะยุบค่ายเราได้ เฮียไม่มีทางเลือก เฮียขอโทษนะแก้ว" หญิงสาวเข่าแทบทรุดเมื่อได้ยินดังนั้น ความรู้สึกตีบตันทำเอาเธอตัวแข็งทื่อ
 
 
          "แล้วจะเริ่มแข่งกันเมื่อไหร่ครับเฮีย"
 
 
          "สามเดือนหน้าน่ะ พร้อมไหม ?" คำถามของเฮียที่ส่งถึงทุกคนนั้นเป็นการกดดันเป็นอย่างมาก ทุกๆอย่างขึ้นอยู่ที่พวกเขาและเธอ ที่เป็นเหมือนตัวเดิมพันที่สำคัญที่สุด
 
 
          "ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมครับ" ป็อปปี้บอกเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องไป ตามด้วยเขื่อนที่จับมือแก้วที่ตอนนี้เป็นคนไร้สติ ดวงตากลมไม่กระพิบ สายตาเหม่อลอยออกไปจากห้อง โดยมีโทโมะคอยเดินตามหลังอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ทุกๆคนกลับมาที่ห้องซ้อมดังเดิมต่างคนต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดจนทำให้สองสาวที่เห็นสงสัยจะถามขึ้นก็ถูกห้ามปรามไว้ก่อน ตอนนี้คนที่หน้าเป็นห่วงมากที่สุดก็คือแก้ว พอมาถึงเธอก็นั่งลงกุมขมับอยู่อย่างนั้นจนทุกคนอดเป็นห่วงไม่ได้
 
 
 
          โทโมะเห็นหญิงสาวเป็นทุกข์ ตัวเองก็ทุกข์ไม่แพ้กัน เขาเดินไปนั่งข้างๆเธอแล้วกุมมือข้างหนึ่งของเธอไว้การให้กำลังใจ นานแสนนานที่ห้องซ้อมเงียบสงัดเกินไป สุดท้ายแก้วก็โพล่งขึ้นมาเมื่อมีสติเต็มที่แล้ว
 
 
 
 
 
          "เอายังไงดีล่ะ จะสู้กับพวกนั้นยังไง" คำพูดที่สงบนิ่งเหมือนอาการโมโหเดือดจะกำเริบของแก้วทำเอาบรรยากาศภายในห้องยิ่งน่ากลัว
 
 
          "แก้ว พี่ว่าแก้วอย่าเพิ่ง.." ไม่ทันที่ป็อปปี้จะห้ามก็ถูกตอบกลับมาจากบุคคลที่ตอนนี้ยิ่งกว่าคนบ้า
 
 
          "พวกพี่จะให้แก้วอยู่เฉยๆงั้นเหรอ !! พี่ก็รู้ว่าแก้วเป็นต้นเหตุ ถ้าแก้วไม่ไปรู้จักเค้าทุกคนคงไม่ต้องมาเดิมพันบ้าบออะไรนี่ ! แก้ว.. อึก.. อยู่เฉยไม่ได้แล้ว.."
 
 
 
 
 
 
ฟุบ..
 
 
 
 
 
 
 
          "ไม่เอาน่า ไม่ร้องนะ" ร่างของครูฝึกคนสวยที่อยู่ในสภาพบ่อน้ำตาตาแตก ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะที่เป็นห่วงเธอมากที่สุด เขาพยายามใช้วิธีปลอบใจเธอด้วยการใช้คำพูดแบบเด็กๆพร้อมกับลูบหัวหัวเธอไปด้วย
 
 
          "แก้วยอมไปอยู่ฝั่งนั้น.. แต่แก้วไม่ยอมให้ค่ายถูกยุบ.."
 
 
          "ไม่ได้ !!!!!" ชายหนุ่มทั้งห้าตะโกนออกมาพร้อมกัน โทโมะถึงกับผงะเมื่อเธอพูดคำว่า 'ยอม' ไปอยู่กับพวกนั้น เหมือนเธอจะจากเขาไปแล้วไม่กลับมา เขาไมยอมให้ผู้หญิงคนนี้ไปไหนเด็ดขาด ไม่ยอม.. เหมือนกับทุกคนที่ไม่ยอมเหมือนกัน !
 
 
          "ไม่ว่าจะยังไงแก้วคือคนสำคัญ เราต้องไม่แพ้สิ เราต้องทำเพื่อแก้วอยู่แล้ว อย่าพูดแบบนั้น !" ป็อปปี้เองก็เหมือนกันที่ดูจะหัวเสียกับคำพูดของเธอ เขาไม่ได้เสียดายครูฝึกเก่งๆ เขาเพียงทนเห็นเพื่อนร่วมวงของเขาตรอมใจไม่ได้ถ้าเธอต้องไป
 
 
          "ไอ้แก้ว แกอย่าทิ้งพวกฉันไปเชียวนะ ฉันไม่ยอม" เขื่อนเห็นเพื่อนสาวคนสนิทเป็นแบบนั้นก็ยิ่งจะบ้า เพื่อนเขาทั้งคนอยู่ดีๆมากลายเป็นของที่จะถูกแย่งไปซะอย่างนั้น มันจะมากเกินไปแล้ว
 
 
          "เดี๋ยวนะ นี่มันเรื่องอะไรเล่าให้ฉันสองคนฟังหน่อยสิ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง"
 
 
 
 
 
 
 
          
 
          "ทำไมนะ ไอ้เกาหลีนั่นถึงได้มีอำนาจมากนักหนา ตอนที่มันคบกับแกนะยัยแก้ว ฉันล่ะอยากจะชกยอดหน้ามันซักร้อยรอบให้สะใจ ฮึ่ย ! คิดแล้วหมั่นไส้" เมื่อทั้งสองสาวได้ฟหังเรื่องราวที่ได้ฟังมายาวยืด เฟย์ก็เดือดปุดๆขึ้นมาในทันที เธอและพี่สาวรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นยังไง ดีแล้วที่แก้วเป็นฝ่ายทิ้งเขาไป คราวนี้จะมาอะไรกับเพื่อนเธออีก
 
 
          "ฉันก็ไม่เข้าใจเลยแก้ว ทำไมเค้ายังมาอาลัยอาวรณ์กับแก้วอีก" ฟางก็สงสัยไปไม่น้อย ไม่ต่างจากทุกๆคน เลิกแล้วไม่เลิกราแบบนี้มันแปลกๆนะ
 
 
          "ฉันก็ไม่รู้ แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมกลับไปหาเขาเด็ดขาด คนแบบนั้นแค่เห็นก็สะอิดสะเอียนจะแย่แล้ว" หญิงสาวพูดออกมาบวกกับหน้าตาที่เอาจริงเอาจัง ทำเอาคนที่นั่งกุมมือแล้วนั่งข้างๆเธอเพื่อให้กำลังใจอย่างโทโมะถึงกับลอบยิ้มออกมา
 
 
          "งั้นเราก็ต้องสู้กับมันให้ถึงที่สุด เพื่อแก้ว เพื่อค่าย !" พ่อลิงน้อยเคนตะจู่ๆก็โพล่งขึ้นมาเสียงดังเหมือนจะเป็นแรงผลักดันให้กับทุกคน.. แต่ก็ไม่ได้ช่วยเลย
 
 
          "จะสู้กับเสือก็ต้องเป็นสิงห์ ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้เริ่มเลย สภาพยังกับลูกหมา" จองเบพูดขึ้นมาอย่างมีหลักการ
 
 
          "ยังไงก็ตาม แก้วเป็นคนเริ่ม งั้นก็ต้องทำให้จบ ทุกคนไม่ต้องทำเพื่อฉัน ฉันนี่แหละจะทำเพื่อทุกคนเอง" จบประโยคนั้นของหญิงสาว เธอส่งสายตาห้ามปรามไปหาทุกชีวิตเพื่อสื่อจะให้รู้ว่า เธอจริงจัง ใครก็ห้ามเธอไม่ได้แล้ว
 
 
          
 
 
 
 
 
 
          โทโมะมองหน้าของแก้วที่นิ่งเฉยอย่างเป็นห่วง ก่อนที่เธอจะปล่อยมือออกจากเขาแล้วเดินออกนอกห้องไป ทิ้งความเงียบสงัดไว้ภายในห้องนี้ เขาเองก็ได้แต่คิด ทำไมเธอต้องโทษตัวเองทั้งๆที่เธอไม่ผิด ทำไมทุกๆอย่างต้องมาลงที่เธอคนเดียว เป็นไปได้เขาก็อยากจะรับมันไว้บ้าง เผื่อจะช่วยให้เธอบรรเทาลง
 
 
 
 
          'จะไม่ยอมเสียเธอไปไหน จะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ขอสัญญา..'
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ช่วงนี้เรียนเย้อออ เรียนดึกนอนเช้า พรุ่งอาจมาอัพเรื่องหยุดรักไว้ที่เธอ
ฟอลโล่วมีพลีสนะฮะ จุ้บจุ้บ