MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

          

 

 

 

     

 

 

 

          ภายในห้องพยาบาลที่ไม่มีคนอยู่เลยนอกจากเขาและเธอ หญิงสาวยังคงนอนแน่นิ่งไม่ได้สติมีแต่ลมหายใจที่หอบแรงออกมาเป็นระยะๆไม่ยอมหยุดนั่นทำให้โทโมะเองอดเป็นห่วงไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ?

 

 

          เมื่อวานเขาก็จำได้ดีนะว่าเขาไปส่งเธอตอนยังไม่ถึงสามทุ่ม อีกอย่างคือเธอหลับไปแล้ว แล้วทำไมเธอถึงได้มีไข้ขึ้นสูงแบบนี้ เขาทั้งเป็นห่วงทั้งไม่รู้ว่าจะทำยังไงเนื่องจากไม่เคยดูแลใครมาก่อน ทำได้มากสุดก็แค่คอยนั่งเฝ้าดูอาการของเธอไปเรื่อยๆจนกว่าเพื่อนทุกคนจะกลับมา

 

 

          "เป็นอะไรของเธอฮะยัยบ้า อยู่ดีๆก็เป็นลมแล้วไข้ข้นสูงแบบเนี้ย รู้มั้ยมีคนเขาเป็นห่วง" พูดไปก็เหมือนพูดกับตัวเอง เขาพูดออกมาจะมีใครล่ะที่ได้ยิน คนสวยคนนี้เล่นนอนนิ่งไม่ลืมตาขึ้นมาต่อกรอะไรกับเขา

 

 

          ใบหน้าสีแดงฉานที่กำลังร้อนระอุนั่นทำให้เธอดูน่าสงสารเสียจริงๆ เป็นไข้อะไรจะมาเป็นหนักได้ถึงขนาดนี้ โทโมะนั่งลงที่ข้างเตียงของเธอแล้วมองใบหน้าสวยนิ่งๆ ริมฝีปากระเรื่อนั่นทำให้เขาอดไม่ได้ ที่จะลิ้มลองมัน..

 

 

 

 

          โทโมะก้มลงไปหาใบหน้าสวยแล้วจรดริมฝีปากของตัวเองเข้าหาริมฝีปากของเธออย่างช้าๆและบางเบา  ไม่รู้สิ.. ความคิดของเขาเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าชายที่พอจุมพิตกับเจ้าหญิงแล้วเธออาจจะฟื้นขึ้นมาซะแบบนั้น แต่มันก็เป็นแค่จินตนาการเด็กๆที่ดูงี่เง่าและไม่มีทางเป็นไปได้ แต่น่าแปลก.. เมื่อเขาถอนริมฝีปากของตัวเองออกมามันทำให้การหายใจหอบและสีหน้าแดงฝาดของเธอหายไปได้

 

 

 

อัศจรรย์ขนานแท้.. 

 

 

 

 

 

 

 

          ไม่นานนักเพื่อนทั้งหกก็กลับมาพร้อมกับข้าวกล่องในถุงทั้งหมด 8 กล่อง คำถามของโทโมะตอนนี้ก็คือ มันซื้อมาทำไมเยอะแยะวะ ?

 

 

          "แกไม่ต้องถามนะครับว่าซื้อมาทำไมเยอะแยะ ซื้อมากินด้วยกันทุกคนที่นี่แหละ" เออเนอะ ว่าแล้วว่าทำไมถึงไปกันกลับมาเร็ว ไปซื้อมากินด้วยกันนี่เอง

 

 

          "ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นวะ พวกฉันมาถ่วงเวลาแกลวนลามครูฝึกไง ฮ่าๆ"

 

 

          "ปากเสีย !!" โทโมะตอบกลับไปอย่างทันควันที่เขื่อนถามคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบออกมา ก็อย่างว่านะ เค้ากลัวจะถูกจับได้ ว่าเมื่อกี๊ แอบจูจุ้บแม่ครูฝึกแสนสวยนี่ไปทีนึงแล้ว..

 

 

          "ร้อนตัวนี่หว่า" 

 

 

          "เขื่อนก็ ไปล้อโทโมะทำไม ไปเอาข้าวมากินเลยไป" เฟย์ห้ามปรามว่าที่แฟน(?) ไม่ให้ล้อเลียนเพื่อนร่วมวงซึ่งไม่ต่างจากตัวเองที่แอบหัวเราะคิกคักไปกับเขาด้วยเหมือนกัน

 

 

          "แล้วนี่ยัยแก้วเป็นไงบ้างล่ะ" เป็นฟางที่ถามคำถามนั้นออกมา

 

 

          "ก็ หน้าก็หายแดง เลิกหายใจหอบแล้วล่ะ" โทโมะตอบไปอย่างไม่คิดอะไร ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่เธอหายไปได้ครึ่งนึงเป็นเพราะจูบของเขาน่ะ

 

 

          "สงสัยได้คนดูแลดี ไม่รู้ดูไปถึงไหนต่อไหน"

 

 

          "หุบปากไปเลยไอ้เขื่อน"

 

 

          "แกอย่าร้อนตัวหน่อยเลยน่า ฉันแค่แซวเล่นแกจริงจังไปได้"

 

 

          "ไอ้ เพื่อน เวร !" โทโมะเดินเข้าไปขนาบข้างกับเขื่อนแล้วกัดฟันพูดออกมาให้เพื่อนอย่างเข้าได้รู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่จะให้คนอื่นรับรู้

 

 

 

 

 

 

 

 

          "อื้ออออออ เอะอะอะไรกันคนจะหลับจะนอน" เสียงของคนที่อยู่บนเตียงบ่นเสียงอู้อี้ออกมาโดยที่ยังไม่ลืมตา ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะละเมอออกมาหรือไม่ก็รำคาญเสียงที่มารบกวน

 

 

          "แกละเมอรึยังไงเนี่ยแก้ว" ฟางถามด้วยความสงสัยไม่ต่างจากทุกๆคน

 

 

          "..................." ไร้สิ้นเสียงตอบรับก็แสดงว่าเธอกำลังละเมอ โทโมะคนนึงที่ถอนหายใจออกมาเพราะกลัวคนบนเตียงจะได้ยินและรับรู้การกระทำของเขา

 

 

          "ตื่นมาต้องถามแล้วล่ะว่าไปทำอะไรมา ปกติแล้วยัยแก้วไม่เคยป่วยง่ายแบบนี้" เฟย์ตั้งคำถามออกมาซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนอยากรู้ ครูฝึกคนสวยของพวกเขาต้องไปทำอะไรมาแน่ๆ

 

 

          "เอ้ะ ไอ้โมะ เมื่อคืนแกสองคนไม่ได้ตามไปนี่หว่า แล้วนี่พากันไปไหน อย่าบอกนะว่า.." คราวนี้คำพูดของเขื่อนไม่ใช่การล้อเลียน หากแต่เป็นสิ่งที่เขาอยากจะรู้มากมาย

 

 

          "หยุดความคิดอกุศลของแกไปเลย แก้วแค่บ่นว่าเหนื่อยฉันเลยพากลับบ้าน พอถึงบ้านเจ้าตัวก็หลับไปแล้ว" สิ้นคำพูดของโทโมะ ทุกคนก็ร้องอ๋อขึ้นมาอย่างใจหาย แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าแก้วไปทำอะไรมาถึงได้ป่วยหนักขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ผ่านไปไม่นานนักแก้วก็ตื่นขึ้นมาท่ามกลางที่สายตาที่จับจ้องมาที่เธออย่างหลากหลาย บ้างก็เป็นห่วง บ้างก็จับผิด บ้างก็สงสัย เธอเองก็ได้แต่จ้องกลับไปแล้วก็คิด มันจะสื่ออะไรกันวะ ?

 

 

          "เมื่อวานไปทำอะไรมายัยแก้ว แกนอนตอนไหน" เขื่อนยิงคำถามออกมาทันทีที่หญิงสาวตักข้าวเข้าปากคำแรก

 

 

          "ก็ประมาณตีหนึ่งตีสองมั้งนำถ้าจำไม่ผิด"

 

 

          "นี่ยัยบ้า ฉันว่าฉันไปส่งเธอตอนยังไม่ถึงสามทุ่ม แล้วเธอก็หลับแล้ว" โทโมะเถียงกลับออกไปอย่างไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าจะเถียงทำไม

 

 

          "ก็ไม่รู้อ่ะ อยู่ดีๆก็นึกขึ้นได้ว่าต้องคิดท่าเต้นให้พวกพี่ ฉันเลยตื่นมาตอนประมาณห้าทุ่มเห็นจะได้" เป็นโทโมะที่หายใจยาวอีกแล้ว เค้ากลัวเหลือเกินว่าแก้วจะรู้ว่าเมื่อคืนก่อนกลับเขาทำอะไรกับเธอ

          

 

          "แล้วทำไมต้องหักโหมด้วยเนี่ยฮะ แค่ทำงานที่ร้านก็เหนื่อยจะตาย ยังจะห่วงท่าเต้นอีกนะเรา" ป็อปปี้บอกกับครูฝึกรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง แก้วจัดว่าเป็นคนที่จริงจังกับงานมากไม่ว่าจะยังไงทุกอย่างต้องออกมาสมบูรณ์แบบ

 

 

          "เอาน่าพี่ป็อป แก้วเริ่มหายแล้ว กินข้าวเสร็จแล้วกินยาเดี๋ยวก็ดีขึ้น" หญิงสาวยังคงพูดแบบไม่คิดอะไรเธอยังคงตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกล่องอย่างเอร็ดอร่อย พลางทำให้คนในห้องแอบหัวเราะในท่าทางที่เหมือนเด็กของเธอไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

          "แฮ่กๆ มาอยู่กันที่นี่เอง K-OTIC ครับ โค้ชด้วย เฮียเรียกพบครับ !" สต๊าฟขาประจำของค่ายเข้ามารายงานสั่งการให้กับห้าหนุ่มและหนึ่งสาว ทุกๆคนนิ่งไปอย่าง งงๆซักพัก แล้วก็พากันรีบไปพบกับหัวหน้าค่ายที่ชั้นบนสุดของตึก

 

 

          "ไหวมั้ยแก้ว" เฟย์ถามอาการเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง เพราะแก้วเพิ่งลุกออกจากเตียงมาหมาดๆ

 

 

          "ไหวๆ เริ่มหายแล้วล่ะ ปวดหัวนิดหน่อยเอง" เธอพูดเสร็จก็รีบวิ่งตาห้าหนุ่มไปทันที

 

 

 

 

 

 

---

ตอนหน้ามีอะไรสำคัญ ? ศัตรูหัวใจของโทโมะจะกลับมา ต้องติดตาม..