MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 

 

 

 

ตอนนี้แก้วกำลังงงอย่างถึงที่สุด..

 

 

 

 

 

          ร่างสวยขาวราวหิมะกำลังถูกขัดสีฉวีวันอยู่ในอ่างอาบน้าสุดหรูด้วยสารพัดน้ำนมน้ำผึ้งชั้นดีผมยาวถูกม้วนเกล้าขึ้นมัดลวกๆอยู่เหนือหัวมีแม่บ้านสามถึงสี่คนมาคอยขัดแขนขัดขาขัดทุกส่วนทุกซอกทุกมุมอย่างที่คนถูกกระทำนั้นนึกอายอะไรคือมานอนเปลือยให้คนแปลกหน้าไม่รู้รู้จักตั้งสามสี่คนมาจัดการทำความสะอาดร่างกายจนเว่อร์วังแบบนี้ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะแต่ก็อายอยู่ดีนั่นแหละน้า..

 

 

          ครูฝึกคนสวยมาอยู่ในคฤหาสน์หลังงามได้สามวันเห็นจะได้แล้วนึกแล้วก็ปวดใจที่ต้องปิดมือถือระงับการติดต่อที่ทำไปไม่ได้มีใครบังคับแต่อย่างใดแต่เพราะไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วงโดยเฉพาะกับคนรักของตัวเองรายนั้นน่ะน่าเป็นห่วงที่สุดแล้ว

 

          แต่ที่มันแปลกกว่าสองวันที่ผ่านมาคือวันนี้นี่แหละตื่นมาอีกทีก็ตอนมาอยู่ในอ่างอาบน้ำนี่แล้วรู้สึกอะไรมาขยุกขยิกกับแขนขาทำให้ขัดใจเลยตื่นขึ้นมาให้หายข้องใจ

 

 

          และก็ได้ความตกใจบวกประหลาดใจมาแทนที่ควมข้องใจเสียอีก

 

 

          แก้วไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาโดนประโลมคอร์สบำรุงผิวอะไรเช่นนี้จะเอ่ยถามพวกแม่บ้านนี่สักหน่อยทุกคนนก็ตีหน้านิ่งไม่สนใจจะมองหน้าเลยแม้แต่นิดคนสวยเลยได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

          "ขอโทษนะคะแต่ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับฉัน?" ประโยคภาษาเกาหลีที่เคยใช้ยังมีประสิทธิภาพดีอยู่แม่บ้านคนหนึ่งนั่งขัดไหล่นวลก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

 

 

          "คุณโซชอนสั่งมาค่ะบอกว่าคุณต้องดูดีที่สุด" เธอยังคงขัดกลึงไหล่ขาวอย่างเดิมแต่แก้วก็ยังสงสัยไม่หาย

 

 

          "ดูดี? ที่สุด? หมายความว่ายังไงคะ" คราวนี้แม่บ้านไม่ตอบมีเพียงคำพูดแกมบังคับที่ดูจะขัดไม่ได้ส่งกลับมาจากปากแม่บ้านอีกคน

 

 

          "เดี๋ยวอาบน้ำนมแล้วคุณต้องไปที่ห้องเสื้อนะคะ" เป็นเพราะความเกรงใจอย่างไรไม่อาจทราบได้ทำให้แก้วต้องเก็บความสงสัยไว้และก็เออออห่อหมกตามไปง่ายๆ

 

 

 

 

 

          ผ่านไปร่วมสามชั่วโมงกว่าจะเสร็จภารกิจแต่งองค์ทรงเครื่องถึงอย่างนั้นคนสวยที่สุดของวันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องมาโดนประทินโฉมแบบนี้อีกครั้งที่แม่บ้านทั้งหลายไม่ยอมบอกอะไรเลยถามแล้วถามเล่าก็ได้มาแต่คำตอบเดิมๆว่า 'รอให้ถึงเวลาก็จะรู้เอง' แล้วจะเมื่อไหร่จะถึงเล่า!

 

          "oh ! my princess. You're so beautiful girl" ประโยคชื่นชมชวนระรื่นหูของคนบางคนไม่ได้ทำให้แก้วมีความสุขขึ้นมาได้เลยติดจะหงุดหงิดซะมากกว่าที่คิมโซชอนโผล่มาแล้วไม่ยอมบอกเรื่องทุกอย่างกับเธอซักที

 

 

          แต่ที่รู้ๆไอ้หน้าตาแบบนี้หมายความได้ชัดเจนว่าเธอไม่ได้มาอยู่ที่นี่แบบสบายๆอย่างที่ตกลงกันไว้แน่นอน..

 

 

          "นี่จับฉันแต่งตัวทำบ้าอะไรไม่ทราบ" น้ำเสียงตอบกลับที่ทื่อทึงซะจนโซชอนต้องยกยิ้มเหวี่ยงได้ก็เหวี่ยงไป.. ถึงเวลาจะเหวี่ยงแค่ไหนก็ไปไม่รอด

 

 

          "โธ่คนสวยอย่าหน้างอสิเดี๋ยวเครื่องสำอางค์บนหน้าจะพังเอานะ" คนโลภมากยังคงไม่ยอมบอกจุดประสงค์ง่ายๆคอยจะยั่วโมโหให้ร่างสวยตรงหน้าได้ขมวดคิ้วมุ่น

 

 

          "อยากหน้าพังก่อนมั้ยล่ะ" ดวงหน้าสวยเกรียดยิ้มมุมปากโซชอนแอบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยก็รู้ดีอยู่แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้านี่เป็นคนยังไงแต่ก็เอาเถอะทนสู้อีกนิดชีวิตก็จะรุ่งเรือง

 

 

          "ไม่เอาหน่าแก้วพร้อมแล้วล่ะเนาะป่ะไปทำหน้าที่ของเธอดีกว่า" โซชอนแกล้งทำไม่สนใจโดยการยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาแล้วบอกปัดไปพร้อมกับมองไปทางกลุ่มแม่บ้านข้างหลังที่พยักหน้าอย่างรู้กัน

 

 

          "หน้าที่? หน้าที่บ้าอะไรฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง" ไม่ทันจะได้คำตอบกลับมาคิมโซชอนได้เดินนำออกไปก่อนโดยที่แขนสองข้างของคนสวยถูกเหล่าแม่บ้านหน้าตายลากปนกระชากออกตามมาเพราะแก้วคอยสะบัดออกหนีตลอดแต่ทั้งชุดทั้งรองเท้ามันพาทำให้สู้ลำบากเสียเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ร่างสวยถูกผลักลงบนเบาะรถลิมมูซีนสีดำคันยาวภายในมีคิมโซชอนและประธานบริษัทค่ายเพลงดังนั่งรออยู่แล้วเรียบร้อยก่อนที่รถจะได้เคลื่อนตัวออกไปยังจุดหมายที่แก้วไม่รู้เลยว่าปลายทางมันช่างโหดร้าย..

 

 

          อีกหนึ่งประเทศใกล้เคียงย่านโตเกียวประเทศญี่ปุ่นในทางที่ลึกลับยากจะเข้าถึงเต็มไปด้วยความมืดสนิทสุดปลายทางมีคฤหาสน์ที่แทบจะเป็นปราสาทหลังใหญ่สีดำทะมึนไปทั่วทุกทิศแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่รอบบริเวณนั้นก็ไม่ได้ดูน่ากลัวน้อยลงเลยแม้แต่นิด

 

 

          ร่างสูงใกล้วัยเบญจเพศห้าคนยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าของคฤหาสน์สีดำสนิทการ์ดนับสิบยินดีเปิดประตูให้ทายาทตระกูลมาเฟียย่างกรายเข้าไปง่ายๆเพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าหนำซ้ำยังมีการ์ดตามหลังคอยเอาอกเอาใจคุณหนูคนเล็กอย่างไม่ขาด

 

 

          ฝ่าเท้าทั้งสิบจรดลงบนพื้นพรมในห้องทำงานขนาดมหึมาทั้งห้องกว้างทั้งสูงทั้งใหญ่แน่นอนว่าภายในห้องเป็นสีดำสนิทเช่นเดียวกับตัวบ้านภายในห้องมีทั้งรูปปั้นมังกรดาบซามูไรรุ่นบรรพบุรุษตั้งอยู่ในกรอบผนังให้ดูน่าเกรงขามร่างของชายวัยห้าสิบปีแต่กลับสูงใหญ่กำยำหนวดเครายาวถึงคางยิ่งทำให้ผู้เป็นประมุขของสถานที่แห่งนี้ดูน่าเคารพนับถือยิ่งขึ้นไปอีก

 

 

          'คาตางาวะชินจิ' หัวหน้าใหญ่ตระกูลมาเฟียคาตางาวะผู้พ่วงตำแหน่งพ่อบังเกิดเกล้าของโทโมะจริงๆแล้วที่นามสกุลของโทโมะเปลี่ยนเป็นภาษาไทยนั่นไม่ใช่เพราะนามสกุลของแม่แต่อย่างใดหากแต่เป็นนามสกุลที่ชินจิตั้งขึ้นมาเองให้ลูกชายและภรรยาได้ใช้อยู่ในประเทศไทยตามคนปกติ

 

 

          รู้กันว่าคาตางาวะชินจิผู้นี้เป็นใหญ่ที่สุดในย่านโตเกียวจะเรียกแบบนั้นก็ได้เพราะละแวกแทบทุกตรอกซอกซอยก็มีแต่คนเคารพนับถือตระกูลอภิมหาใหญ่โตตระกูลที่ให้ความเมตตาแก่ประชาชนตระกูลที่อยู่ยงคงกระพันมาจนถึงร้อยปี

 

 

          "สวัสดีครับพ่อ" ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำพร้อมกับเพื่อนทั้งสี่โค้งคำนับให้แก่ผู้อาวุโสโทโมะสบตาคนเป็นพ่ออย่างไม่คิดจะหลบตั้งแต่เด็กแล้ว.. ทุกๆทีที่เห็นสายตาแบบนี้มันบ่งบอกได้เลยว่าลูกคนเล็กกำลังจริงจังอย่างถึงที่สุด

 

 

          "อืม.. พร้อมแล้วเหรอกับข้อเสนอของฉันน่ะ" ชินจิถามลูกชายพร้อมรอยยิ้มเยาะ

 

 

          "แค่พ่อช่วยผมเอาเมียผมคืนมาภายในวันนี้แลกอะไรผมก็ยอม" คำตอบนั้นทำเอาทั้งคนเป็นพ่อและคนเป็นเพื่อนถึงกับสะอึกสำหรับคนเป็นพ่อนั้นสะอึกเพราะภูมิใจลูกมาเฟียต้องแบบนี้กล้าได้กล้าเสียส่วนเพื่อนน่ะเหรอที่สะอึกเนี่ยเพราะไม่คิดว่าไอ้เพื่อนขี้เก็กมันจะจริงจังอะไรขนาดนี้มาก่อน..

 

 

          "แกพูดแล้วนะโทโมะ" ลูกชายคนเล็กยิ้มมุมปากแสดงถึงความมั่นใจในสิ่งที่พูดก็ดีเป็นลูกมาเฟียต้องพูดจริงทำจริง ..ชินจิคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นะ นี่มันอะไรกัน..

 

 

          ภายในห้องประชุมที่ดูเหมือนจะกลายๆว่าเป็นทั้งห้องอาหารอยู่ครบเซ็ตทุกสายตาของชายนับสิบที่กำลังจ้องมาที่คนสวยนั้นต่างคนต่างบอกความหมายออกมาได้ยากซะเหลือเกิน

 

 

          แล้วอะไรคือก่อนเข้ามาในห้องนี้แก้วถูกจับเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ดูฉูดฉาดล่อเสือล่อตะเข้อย่างที่ตัวเองยังรู้สึกได้ชุดเกาะอกสีดำตัดแดงสั้นเหนือเข่ามาเป็นคืบนี่ดีที่ว่าขายาวแล้วผมที่เพิ่งยาวเมื่อเช้านี่ก็ถูกตัดออกเหลือแค่บ่าบ้าอะไรกัน!

 

 

          "อืม.. ขาวผอมสูงหุ่นดี" เสียงชายคนหนึ่งร่างอ้วนท้วนนั่งถูคางอย่างมีเลศนัยเอ่ยเบาแก้วคงจะคิดมากไปบางทีคนพวกนี้อาจจะมาพาเธอไปประกวดนางงามก็ได้มิสโคเรียนำเข้าจากไทยแลนด์แดนสมายล์อะไรทำนองนี้

 

 

          "ผ่านอย่างนี้ผ่านแน่นอนขอแค่ยังคงเดิมอยู่" แต่บางทีแก้วก็อาจจะไว้ใจมากเกินไป..

 

 

          "แน่นอนครับผมรับรองได้ผู้หญิงคนนี้ยังไม่เคยผ่านมาก่อน" คิมโซชอนตกลงเซ็นต์สัญญาเอาเองเมื่อคู่ค้าตัดสินใจยอมรับคนสวยยังงงๆอยู่แต่ก็ไม่ได้ค้านอะไรในใจกำลังคิดในแง่ดีว่าคงโดนไปประกวดนางงามจริงๆใบหน้าหวานในตอนนี้เลยได้แต่นั่งทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว

 

 

.. โธ่แม่สาวนักเต้น

 

 

 

          สองมือของผู้ร่วมการค้าประสานและยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตรเมื่อได้ทำงานร่วมกันคิมโซชอนหันมายิ้มหยันให้กับคนสวยที่ช้อนตามองขึ้นในเวลาเดียวกัน

 

 

          "เอาละเจ้าหญิงน้อยเราจะต้องจากกันซะแล้วล่ะว้าเสียดายจังนะ" ประโยคที่เอ่ยออกมาพร้อมกับกระตุกปกเสื้อสูทของคนตรงหน้าทำให้แก้วขมวดคิ้วยุ่งอะไรจะส่งเธอไปไหน?

 

 

          "จากกัน? ไปไหนอะไรของนาย"

 

 

          "หึเราไม่มีเวลามากหรอกที่รักไว้เจอกันนะบ๊าอิง~" ร่างโปร่งผมทองเดินจากไปอย่างง่ายดายแก้วครุ่นคิดอะไรไม่ทันอยู่ซักพักก็มีเหล่าชายฉกรรจ์ราวห้าคนมายืนล้อมด้านหน้าเป็นชายแก่ร่างอ้วนยืนกอดอกยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

 

 

          "สวัสดีสาวน้อยหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอย่างลุล่วงนะเงินดีฟรีที่อยู่ไม่มีปัญหาเรื่องความลำบากกับเธอแน่ๆ"

 

 

          "?" คนฟังยังขมวดคิ้วข้างซ้ายลงหนึ่งที

 

 

 

          "ยินดีต้อนรับเข้าสู่บริษัท adult video.."

 

...

..

.

 

อะอะไรนะ!!!

 

 

 

          "มะไม่ ! ทำไมฉันจะต้องร่วมงานกับคุณ" เสียงหวานตอบออกไปเป็นภาษาที่คุ้นเคยอย่างห้าวหาญไม่ยอมคิมโซชอนทำแบบนี้ได้ยังไงไม่ยอมเด็ดขาด

 

 

          "อ้าวนี่เธอไม่ได้รู้เรื่องหรอกเหรอเห็นนั่งน่านิ่งแบบนั้นคิดว่าสมยอมเสียอีกแต่ช่วยไม่ได้นะสาวน้อยเธอน่ะถูกส่งผ่านทางการเซ็นต์สัญญาเรียบร้อยแล้ว" ร่างอ้วนยิ้มกริ่มไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะเป็นยังไงแก้วกัดฟันกรอดกำหมัดแน่น

 

 

          "สมยอมบ้านแกสิ ! ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยซักนิดนึงพวกแกมันบ้าที่สุด !" ถึงจะพูดถ้อยคำด่าทอออกไปมากแค่ไหนอีกฝ่ายก็ดูไม่สะทกสะท้านเลยซักนิดหนำซ้ำยังหัวเราะออกมาอย่างหน้าด้านๆ

 

 

 

แคว่ก!!

 

 

 

          ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึงร่างสวยฉีกชุดเดรสรัดๆนี่ออกไปให้พ้นความอึดอัดถึงมันจะสั้นก็ไม่สนใจเลกกิ้งข้างในยังพอปกปิดอะไรได้บ้างบัดนี้ความอดทนที่มีอยู่มันไม่เหลือแล้วบอกว่ารักบอกว่าหลงที่แท้ก็มาทำระยำแบบนี้กับเธอน่ะเหรอไม่ยอม.. ด้วยศักดิ์ศรีของหญิงไทยไม่ยอมเด็ดขาด

 

 

          "ไอ้พวกเลวบัดซบ !!! ผลัก !" คราวนี้ภาษาไทยบ้านเกิดถูกพ่นออกมาจากปากคนสวยทุกๆคนดูแตกตื่นเมื่อเห็นคนสวยผมสั้นฉีกกระโปรงข้างสะโพกตัวเองและตกใจยิ่งกว่าที่เห็นร่างอ้วนผู้เป็นเจ้านายล้มลงไปนอนหงายกับพื้นเพราะแรงกระทบที่ใบหน้า

 

 

          "ยืนมองทำบ้าอะไรจัดการมันสิ !" สิ้นคำชายร่างอ้วนที่เลือดกำเดาไหลชายฉกรรจ์นับสิบที่อยู่ในห้องต่างรุมล้อมเข้ามาทุกทิศทุกทางคนแรกเหมือนจะลองเชิงเลยปรี่เข้ามาก่อนก็โดนตอกหน้าเข้าให้ดูถูกสาวนักบู๊คนนี้น้อยไปไอ้พวกระยำ

 

 

          คนสวยจัดการเตะต่อยตบถีบคนตัวใหญ่ที่รุมล้อมทั่วทุกสารทิศจัดการคนหนึ่งคนให้นอนล้มลงแล้วใช้หลักเทควันโด้ยกตัวขึ้นขว้างไปล้มคนอีกสามคนเป็นโดมิโน ..เหลืออีกเจ็ดคนสวยหอบหนัก

 

 

          "ยอมซะเถอะสาวน้อยยังไงแกก็หนีไม่รอดหรอก" หนึ่งในนั้นตะโกนก้องออกมาให้ร่างสวยที่เริ่มหมดแรงได้ยินแก้วยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าออกยืนหยัดขึ้นเต็มความสูง

 

 

 

 

ต่อให้ต้องตายก็จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีกับเรื่องพรรค์นี้เด็ดขาด

 

 

 

 

 

---

คิดถึงจังเลยยยยยยยยย เงียบจังเลยง่าววววววววววว คึคึ

เดี๋ยวมาต่อค่ะ