MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
เคยเป็นบ้ามั้ยครับ ?
 
 
 
 
 
          คงเป็นคำถามประหลาดที่ไม่น่าถาม แต่ก็ใช่ คนเราบางทีอาจจะเป็นบ้าชั่วคราวเพราะปัญหารุมล้อม เพราะหาทางออกไม่เจอ เพราะเค้าบ้านไม่ได้ เพราะทะเลาะกับเมีย เพราะโดนไล่ออกมานอนนอกห้อง เพราะอกหักรักคุดตุ๊ดเข้าหาพัดลมส่ายหน้าหมาตะกุยขี้ใส่ จะอะไรก็ช่างเหอะ ผมเนี่ยกำลังเป็นบ้า
 
 
 
 
เป็นบ้าเพราะแค่ผู้หญิงคนเดียวหายไป..
แล้วผิดตรงไหน ผู้หญิงคนนั้นน่ะเมียผมนะเฟ่ย!
 
 
 
     
 
 
 
          ผมติดต่อกับยัยตัวแสบไม่ได้ตั้งแต่ลืมตาตื่นมามองเพดานห้อง โทรไปเป็นร้อยสายก็ปิดเครื่อง ให้ตายสิ
 
 
 
 
          ผมยืนกัดเล็บเดินวนไปวนมาอยู่ที่ปลายเตียง หรือว่าแก้วจะเข้าบริษัท ? ไม่น่าใช่เพราะถ้าเข้าไปก็น่าจะมีบอกกันบ้าง จะไปหาพี่น้องฟอฟันที่ร้านเหรอ ? เออสิ อาจจะใช่ แล้วทำไมไม่บอก ?
 
 
          "ฟาง แก้วได้เข้าไปหารึเปล่าน่ะ" ผมตัดสินใจโทรหาคนสนิทของยัยตัวแสบ แต่ผลที่ได้กลับมาน่ะเหรอ
 
 
          (ไม่นะ ล่าสุดก็เจอกันเมื่อวาน) อันนั้นผมรู้ดี
 
 
          "อืม ขอบใจนะ" แล้วผมก็กดตัดสายไม่ร่ำราอะไรทั้งสิ้น เมียเพื่อน(?) ก็เมียเพื่อนเหอะ ไม่สนละ
 
 
          แล้วผมก็หย่อนตัวนั่งลงบนเตียงต่อ หัวข้อต่อไปที่คิดได้ก็คือบ้าน บ้าน..
           เออว่ะ บ้านไง โอ้ยยย โง่คิดไปที่อื่นตั้งนานทำไมไม่คิดถึงบ้านก่อนวะเนี่ยโทโมะเอ้ย
 
 
 
แต่เดี๋ยวนะ..
 
 
 
          ตอนนั้นที่กลับจากไร่ชานี่แก้วบอกว่าพี่สาวถูกไอ้เกาหลีหัวทองนั่นจับไปใช่มั้ย ? แล้วแก้วก็ไปคุยไปเจรากับมัน แล้วก็กลับมาบอกว่าไม่มีอะไร แล้วคืนนั้นก็จุดจุดจุดกับผม แล้ววันต่อมาก็ไปหาพี่น้องฟอฟัน จนวันนี้หายไปไม่บอกไม่กล่าว..
 
 
 
          อย่าเชียวนะเว้ย อย่าเป็นอย่างที่คิดนะ ไม่งั้นผมจะทึ้งหัวตัวเองตายจริงๆนะ
 
 
 
 
          ไวเท่าความคิด พอประมวณผลเสร็จผมก็รีบแต่งตัวให้พอดูดีไม่พิถีพิถันมากความ น้งน้ำไม่อาบมันแล้ว รีบครับรีบ ไม่ถึงสามนาทีผมก็วิ่งออกจากห้องลงไปยังลานจอดรถ มองหารถตัวเองก่อนจะกระโดดขึ้นลูกรักคู่ใจพุ่งทะยานไปสู่บ้านของยัยตัวแสบเมียผมทันที..
 
 
 
พอใจกับคำว่าเมียมากครับ พูดได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้มันฟินเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น..
 
 
 
 
 
 
          ไม่นานนักผมก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านที่เงียบสงบ เงียบจริงๆครับ เงียบกริบเลย ผมถือวิสาสะกดกริ่งทีเดียวแต่ไม่รอเจ้าของบ้านมาเปิดผมก็ดันรั้วบ้านออกเพราะเห็นว่าไม่ได้ล็อคแล้วเดินดุ่มๆเข้าบ้านไปเลย
 
 
 
          ทุกอย่างที่ผมเคยเห็นยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ห้องนั่งเล่นเงียบสงบไม่มีร่องรอยของคนอยู่เลย ผมเดินไปทั่วบ้านอย่างรีบร้อน ชั้นล่างไม่เจอก็ไปชั้นบน มันเงียบแบบนี้ผิดปกติเกินไป ..ผมรู้สึกแบบนั้น
 
 
 
 
          ขายาววิ่งขึ้นบันไดมาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย แต่ขึ้นมาไม่ทันได้เหยียบพื้นบ้านชั้นสอง สายตาที่โผล่ขึ้นมาก่อนลำตัวนั้นมองเห็นร่างของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอย่างชัดเจน ผมรีบวิ่งไปหาเธอคิดไปแล้วว่าเป็นยัยตัวแสบนอนเป็นลมล้มพับอยู่หน้าประตู แต่ผมคิดผิด
 
 
 
          ร่างขาวซีดของหญิงสาวตัวเล็ก รอบมุมปากมีรอยช้ำและเลือดไหลซิบ ที่ข้อมือมีรอยเชือกรัดแน่นจนบวมแดงชัดเจน ข้อเท้าก็ไม่ต่างกันนัก สภาพแบบนี้โดนซ้อมมาแหงๆ และที่สุดเลยก็คือ คนๆนี้เนี่ย พี่สาวเมียผม!!
 
 
 
 
 
          พี่กิ่งถูกส่งเข้าห้องไอซียูทันทีที่ผมมาถึงโรงพยาบาล อย่างนึงที่ผมจับความได้คือหนึ่ง พี่กิ่งโดนไอ้โซชอนซ้อมมาไม่ผิดแน่ และสอง แก้วไม่ได้อยู่ในบ้าน อีกครั้งสำหรับการโวยวายในใจ
 
 
 
 
แก้วไปไหน!!!!
 
 
 
 
 
...................................................
 
 
 
 
 
 
          บุรุษแพทย์สวมเสื้อกาวน์สีขาวเดินออกมาถามหาญาติคนไข้ที่เพิ่งถูกส่งตัวเข้าไป โทโมะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ บอกตัวเองว่าเป็นน้องชายคนไข้ หมอก็บอกว่ากิ่งนั้นโดนทำร้ายร่างกายรุนแรง แต่ก็ไม่เป็นอะไรมากถึงขั้นสาหัส ให้นอนโรงพยาบาลสองวันก็กลับบ้านได้
 
 
 
          ร่างสูงของหนุ่มหน้าหวานเดินไปที่ห้องพักคนไข้ของกิ่ง เข้าไปดูอาการและถามไถ่อาการตามประสาคนเป็นญาติ(?)กัน
 
 
          "พี่กิ่งครับ ไอ้โซชอนมันทำพี่ใช่มั้ย แล้วตอนนี้แก้วอยู่ไหน ผมตามหาไม่เจอเลย"
 
 
          "โทโมะ ยัยแก้วมัน.." คำตอบที่เขาเฝ้ารอนั้นถึงเวลานี้เขาไม่อยากจะรับรู้เอาเสียเลย อะไรคือ..
 
 
          "ยัยแก้วไปกับโซชอน.. ไปเกาหลี.."
 
 
 
 
อึก..
 
แทบจะหยุดลมหายใจกับประโยคเมื่อครู่ 'แก้วไปเกาหลีกับโซชอน' 
 
แก้วไปเกาหลีกับโซชอน..
 
ไปเกาหลีกับโซชอน..
 
แก้วกับโซชอน..
 
เกาหลี..
 
 
 
 
 
          "ดะ ได้ยังไง เมื่อไหร่ ทำไม ทำไมครับ!?" ลำแขนแกร่งเขย่าร่างบอบบางไปอย่างลืมตัว ความรู้สึกช็อคมันมีอยู่ แต่เหตุผลที่อยากรู้นั้นมีมากกว่านั้นนัก ที่แก้วหายตัวไปตอนเขาตื่น ที่ทำตัวแปลกๆ พูดจาแปลกๆ และไอ้ความรู้สึกแปลกๆที่มันเคยเกิดขึ้นในใจของเขาตอนนี้มันได้กลายเป็นจริงไปเสียแล้ว
 
 
 
 
          คนที่รักจากเขาไป ..โดยไม่ร่ำลาซักคำ
 
 
 
 
 
 
          "ปล่อยฉันก่อนสิ เจ็บนะ" เสียงบางเบาที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากซีดเผือดนั้นทำให้โทโมะผงะ ปล่อยมือออกจากร่างพี่สาวเมียโดยทันที พร้อมพร่ำขอโทษตามไปด้วย แต่ก็ยังไม่วายจะเค้นคำตอบอยู่ดี
 
 
          "ขอโทษครับ แล้วสรุปมันเป็นยังไง ทำไมแก้วต้องไป..กับมัน" น้ำเสียงของโทโมะแข็งกร้าวอย่างชัดเจน รู้สึกอยากจะเดินเข้าไปตอกหน้าไอ้หัวทองนั้นซ้ำๆถ้าทำได้
 
 
          "มันจับฉันไปนายรู้ใช่มั้ย" กิ่งพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะความเจ็บบริเวณมุมปาก โทโมะพยักหน้า พยายามไม่เร่งรัดคนเจ็บ
 
 
          "นายต้องช่วยน้องฉันนะ มันจะเอาตัวยัยแก้วไปขาย ยัยแก้วไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยอมแลกตัวกับฉันเพราะไม่อยากให้ฉันโดนทรมาน" บอกด้วยเสียงสั่นเครือเจือกับน้ำตาใสๆที่เริ่มจะไหลลงอาบแก้ม
 
 
 
 
 
 
          มือหนาทั้งสองข้างกำแน่น นึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่เจอกับคิมโซชอน ทุกหนทาง ทุกการกระทำของมัน ทำให้เขาแทบจะกระอักเพราะความโกรธได้ทุกที เหอะ บอกว่ารักนักรักหนา อยากมาทวงคืน แล้วนี้อะไร
 
 
 
มาเอาเมียรักของเขาไปขายได้ยังไง!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          โทโมะออกจากโรงพยาบาลแทบจะทันที บอกกับกิ่งว่าเดี๋ยวจะให้คนมาดูแลซึ่งเจ้าตัวก็ไม่คัดค้าน ขอร้องอ้อนวอนเพียงอย่างเดียวให้น้องสาวปลอดภัยจากพวกอันธพาลใต้ชุดสูท และแน่นอนว่าไม่ต้องขอโทโมะก็จะทำ
 
 
 
          ร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่งติดต่อเพื่อนร่วมวงให้มาหากันที่ร้าน f&f bakery ทุกคนสิงสถิตอยู่ในห้องพักของร้านได้มาเกือบครึ่งชั่วโมง เรื่องราวถูกเล่าต่อกันฟังจนครบ ทุกคนต่างรู้สึกโกรธเป็นทุนเดียวกัน จะมีก็แต่สองพี่น้องที่นั่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดแฟนตัวเอง
 
 
          "เดี๋ยวกูจะแฮ็กข้อมูลเข้าบริษัทมัน ดูว่าตอนนี้มันกำลังค้าธุรกิจกับใครบ้าง" จงเบเปิดโน้ตบุ้กจัดการทำเรื่องในทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
 
 
          "ขอบใจมากมึง" โทโมะพูดแค่นั้น ยืนกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดจดจ่อไปกับการรอดูผลว่าเพื่อนเกาหลีของเขาจะช่วยได้มากแค่ไหน
 
 
          "อ้ะ เรียบร้อย" เสียงจงเบดีดนิ้วดังเปาะเรียกความปั่นป่วนอีกครั้งจากที่เงียบมานาน และแล้วเขาก็ต้องชะงัก
 
 
          "ไอ้โมะ มึงบอกว่าแก้วโดนจับไปขาย ใช่มั้ย?" สีหน้าและน้ำเสียงของจงเบดูตระหนกมากอย่างเห็นได้ชัด ไวกว่าสิ่งใด เขื่อนแย้งถามขึ้นมาแทนความสงสัยของทุกคน
 
 
          "มีอะไรวะมึง" พูดพลางพยายามจ้องมองอักษรเกาหลีบนหน้าจอซึ่งเขาอ่านไม่ออก
 
 
          "คือ.. กูจะบอกว่า แนวโน้มที่เป็นไปได้มากที่สุดที่แก้วจะถูกส่งไปขายน่ะ ไอ้บริษัทนี้แน่ๆ ถือหุ้นกันสูงมาก แค่ชื่อก็บ่งบอกแล้ว"
 
 
          "แล้วมันอะไรล่ะวะ" เคนตะถามต่อ
 
 
          "ฟังดีๆนะพวกมึง" ทั้งห้องเงียบ..
 
 
          "บริษัทที่ว่าเนี่ย มันบริษัททำหนัง Adult VDO" ทุกอย่างยังคงเงียบ..
 
 
... 3
 
 
 
.. 2
 
 
 
. 1
 
 
 
.
 
 
 
.
 
          "ไอ้เหี้ย!!!!"
 
 
 
 
          คำอุทานที่ถูกเปล่งออกมาจากปากศิลปินดังเว้นหนุ่มเกาหลีที่เอามือปิดหูไว้คนดังก้องไม่แคร์ว่าลูกค้าข้างนอกจะตกใจ ไม่สนว่ามันจะเป็นคำหยาบคาย แต่สุดจะทนจริงๆ มันจะบ้าเกินไปแล้ว อดัลท์วิดีโอเนี่ยนะ ? บริษัทหนังโป๊เนี่ยนะ ?! นี่มันยิ่งกว่าเหี้ยแล้ว
 
 
 
          ป็อปปี้ที่รู้ทันโทโมะรีบเข้าไปฉุดเพื่อนให้นั่งลงก่อนที่เจ้าตัวจะพังร้านแฟนของเขาเละ เฟย์และฟางเองก็ไม่ได้ตื่นกลัว ตกใจหรือตำหนิอะไรกับคำอุทานเมื่อครู่ ติดจะสนับสนุนด้วยซ้ำ ทำแบบนี้มันร้ายกาจ ร้ายกาจเกินไปจริงๆ ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างมั้ย
 
 
 
          เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ทุบโต้ะแรงที่สุดเท่าที่ทำได้ ใบหน้าแดงก่ำประทุไปด้วยความโกรธของโทโมะนั้นยังไงก็ไม่มีใครต้านทานได้ ป็อปปี้ยอมปล่อยตัวแต่โดยดี ผิดคาดที่คิดว่าเขาจะพังข้าวของ ปล่าว โทโมะแค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่ไม่ได้คุยกันนาน สำเนียงภาษาญี่ปุ่นที่มีเพียงเขาและเคนตะที่เข้าใจ
 
 
 
 
 
          "พ่อครับ ช่วยผมที.."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
At Seoul Korea.
 
 
 
          แก้วยังไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นเครื่องจนถึงคฤหาสน์ใหญ่ ไม่มีแม้แต่จะทักทายคนเป็นพ่อของผู้ที่พามา เธอเพียงแค่เดินตามแม่บ้านไปยังห้องที่ถูกเตรียมไว้ให้โดยมีโซชอนแก้ตัวแทนว่าเธอคงเหนื่อย ประธานบริษัทค่ายเพลงไม่ได้ว่าอะไร แค่นยิ้มเล็กน้อยอย่างมีความสุขกับลูกชายแล้วยกชาขึ้นจิบ
 
 
          "หึ อีกไม่นานนักหรอก เดี๋ยวจะได้แหกปากลั่นไม่หยุดแน่ๆ" คนเป็นพ่อหัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง คิมโซชอยิ้มตาม ในหัวยังคงนึกถึงแต่ผลประโยชน์ที่จะมีแต่ได้กับได้
 
 
 
 
คิมโซชอน คนชั่วที่ไร้ยางอาย..
 
 
 
 
 
 

ออลอึม '.' 
มีคำหยาบประปรายเพื่อความสมจริง ไม่ซีเรียสนะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไป บาอิ๊ง