MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
          เป็นเวลาบ่ายแล้วของวันที่แสนสุขของคนสองคน ร่างทั้งสองยังคงนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงนุ่ม ใบหน้าสวยที่ซบอยู่กับแผ่นอกกว้างยังคงหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ มือหนาลูบปอยผมของคนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดหลังจากที่ป้อนข้าวต้มให้เสร็จสรรพเบาๆ แค่ได้รับสัมผัสจากคนตัวเล็กคนนี้ก็สร้างสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าความสุขให้กับเขาได้เป็นอย่างดี
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะถึงสามครั้งดั่งกับว่าจงใจจะทำเช่นนั้นดังขึ้นระหว่างที่โทโมะกำลังสูดดมความหอมจากปอยผมนุ่มของคนในอ้อมกอด เขาขมวดคิ้วหงุดหงิดลงเล็กน้อยให้กับการเคาะประตูขัดเวลาความสุขของเขา ก่อนจะลุกขึ้นค่อยๆจัดวางตัวของคนสวยให้นอนในท่าสบาย และเดินไปเปิดประตูให้กับแขกไม่ได้รับเชิญ
 
 
          “มาทำเผือกอะไรกันเยอะแยะไม่ทราบ ?” สาบานว่านี่คือคำทักทายยามบ่ายที่เขามอบให้กับเพื่อนร่วมวงทั้งสามคน
 
 
          “ดู๊ดูมันพูด พอได้ขนมก็ลืมเพื่อนไปหมดละ” เขื่อนกอดอกเชิดคำพูดอย่างงอนๆ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เขาดูน่าสนใจขึ้นมาเลยซักนิด
                       
 
          “โอ้ะๆ สงสัยเจ๊โหดของเราคงจะหมดแรงไปเยอะนะนั่น หลับสบายเชียว” เคนตะเอ่ยแซวเพื่อนร่วมชาติของตัวเองเมื่อมองเข้าไปในห้องแล้วพบกับครูฝึกรุ่นน้องกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง โทโมะรีบยืนบังประตูทันที
 
 
          “พูดมากน่าพวกมึงนี่ แล้วนี่มาทำไม ?”
 
 
          “ก็ปล่าวหรอกครับพ่อคิงออฟแดนซ์ แค่จะมาบอกว่า วันนี้สาวๆเค้ามีจัดปาร์ตี้ดินเนอร์คืนนี้ที่ท้ายไร่นะ กะจะมาชวนซะหน่อย แล้วนั่นน่ะ น้องสาวฉันจะไปไหวป่ะ ? ฮ่าๆๆๆ” ป็อปปี้ได้ทีก็หยอดใส่เพื่อนจอมเก๊กไม่ยั้ง โทโมะจึงทำเป็นไม่สนใจอะไร รีบเปลี่ยนเรื่องคุย
 
 
          “แล้วนี่ไอ้เบไปไหนเนี่ย ไม่เห็นมาด้วย”
 
 
          “แหมเปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง นู่น ไปกับแม่ผีเสื้อน้อยของมันนู่น ว่าแต่มึงเหอะ อยู่แต่บนห้องทั้งวันไม่เบื่อไงวะ” เขื่อนถาม แต่ไม่ทันที่โทโมะจะตอบเคนตะก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
 
 
          “มึงก็ไม่น่าไปถามมันนะเขื่อน ‘ความสุข’ ของมันนอนอยู่บนเตียงซะขนาดนั้น ไปที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่า จุดจุดจุด” พ่อลิงน้อยทำท่าล้อเลียนใหญ่ เพื่อนอีกสองคนก็หัวเราะเห็นด้วย เป็นส่วนที่ทำให้โทโมะออกอาการเขินจนต้องแสดงท่าทีรำคาญกลบเกลื่อน โดยการไล่เพื่อนทั้งสามออกไปให้พ้นๆ
 
 
          “ไปเลยไปพวกมึงนี่ เย็นนี้ใช่มั้ย เดี๋ยวกูลงไปละกัน”
 
 
          “เห้ยๆ ไอ้โมะมันเขินว่ะ ดูดิหน้าแดงยันหูเลย ฮ่าๆๆ”
 
 
          “ไม่ไปใช่มั้ย ได้มึงได้” โทโมะเดินเข้าไปในครัวทำท่าจะไปหยิบมีดออกมา เพื่อนทั้งสามเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งแจ้นหายลับไปกับสายลม
 
 
          “เฮ้ยๆ ไปแล้วๆ อะโห่โหดจริงเพื่อนกู ไปแล้วโว้ยไปแล้ววววว” โทโมะส่ายหัวให้กับความปัญญาอ่อนของเพื่อนร่วมวง ชอบสร้างสีสันที่มาพร้อมกับความน่ารำคาญให้เขาได้ตลอดเวลาสิน่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ตื่นๆๆ ได้เวลาปาร์ตี้แล้วยัยตัวแสบ” เขาเดินเข้ามาในห้องนอนและนั่งลงก้มไปกระซิบที่ข้างหูของคนสวยที่นอนไม่ยอมตื่น แก้วส่ายหน้าทั้งๆที่ยังหลับตาแล้วพยายามเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
 
 
          “ไม่ต้องมารั้นใส่ฉันเลยนะยัยตัวแสบ ออกมาจากผ้าห่มซะเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี” ถึงจะพูดขนาดนั้นคนสวยในใต้ผ้าห่มก็ยังคงไม่ยอมออกมาง่ายๆ ยังทำเสียงงัวเงียกระเง้ากระงอดใส่เขาอยู่อย่างนั้น
 
 
          “อ๋อ.. อยากเล่น ผีผ้าห่ม ก็ไม่บอก ได้ เดี๋ยวจัดให้” โทโมะพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์แล้วลุกขึ้นกระโดดทับคนใต้ผ้าห่ม พยายามสอดแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มให้ได้ แต่กลับถูกผลักไสด้วยการถีบรัวจากผู้หญิงตัวเล็กแรงเยอะคนนี้นี่แหละ
 
 
          “โอ้ย จะออกมาหรือไม่ออก ถ้าไม่ออกฉันอุ้มไปอาบน้ำทั้งๆอย่างนี้เลยนะ” ดูเหมือนว่าคำขู่ของเขาจะได้ผล แก้วรีบมุดตัวขึ้นจากผ้าห่มเผยให้เห็นใบหน้าขาวตาเบลอๆ จมูกทู่ๆ ปากห้อยๆ กับทรงผมที่กระเซอะกระเซิง มันอาจจะดูเหมือนคนบ้าแต่สำหรับโทโมะแล้วนี่มันเด็กน้อยเพิ่งตื่นจากโพลง(?)ชัดๆ น่ารักเป็นบ้า
 
 
          “ไปอาบน้ำ”
 
 
          “ชิ !” แก้วกระทุ้งเท้าเสียงดังใส่คนที่ยืนกอดอกสั่งเธอก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ โทโมะยิ้มกริ่มให้กับความเอาแต่ใจแสนจะหน่อมแน้มของหญิงสาวที่รัก จัดการเก็บที่นอนให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดโทรทัศน์ดูในห้องนั่งเล่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          
          เวลานี้ถือว่าเป็นเวลาดีที่จะจัดงานสังสรรค์ด้วยเหตุที่ว่าสถานที่นั้นเต็มไปด้วยพื้นที่สีเขียวสด อุดมไปด้วยธรรมชาติอย่างแท้จริง กลิ่นหอมจากใบชาในไร่ช่างเป็นตัวทำบรรยากาศให้สดชื่น อีกอย่างที่พิเศษนั่นคือสถานที่หลังเขาเช่นนี้ทำให้มองเห็นพระอาทิตย์ตกดินได้อย่างชัดเจน
 
 
          ห้าสาวในชุดกระโปรงลำลองสบายๆ กำลังจัดแจงกับอาหารบนโต๊ะกันอย่างวุ่นวาย ห้าหนุ่มสุดหล่อก็มุ่งอย่างเดียวคือเรื่องเครื่องดื่ม และเครื่องดื่มที่ว่านั่นไม่ใช่อะไรหรอก เบียร์ ทั้งนั้น
 
 
          “ทำไมต้องเป็นเบียร์ด้วย” เฟย์ที่ยืนมองเหตุการณ์การจัดเครื่องดื่มของหนุ่มๆอยู่ผ่านก็ถามขึ้นเพราะตัวเธอไม่ค่อยชอบใจนักที่ในงานปาร์ตี้นี้จะมีแอลกอฮอลล์
 
 
          “เอาน่าเฟย์จ๋า มันเป็นสีสันของงานนะ” เขื่อนพูดชักจูงความสนใจให้แฟนสาวเห็นว่าเครื่องดื่มในมือของเขามีความสำคัญ แต่จะพูดยังไง เฟย์ก็ยังยืนกรานว่าไม่ชอบเบียร์อยู่ดี
 
          
          “ไม่ต้องเอามาให้กินเลยนะ ไม่ชอบ” พูดเท่านั้นเจ้าของร่างสาวมั่นก็เดินเชิดออกไปจากที่ตรงนั้นเหมือนจะงอน เขื่อนร้องอ้าวอย่างงุนงง ว่าแฟนสุดที่รักของเขานี่จะขี้งอนอะไรได้ทุกเวลาขนาดนั้น ก่อนจะรีบวิ่งไปง้อตามในทันทีทันใด
 
 
          “คู่นี้ก็งอนกันได้ตลอดสิน่า” จินนี่ขำออกมาเบาๆ
 
                       
          “อย่างกับตัวเองไม่เคยงอน” เสียงที่พูดออกมาลอยๆจากข้างหลังทำให้จินนี่ต้องหันขวับ
 
                       
          “อะไรเคน จินนี่เคยงอนเคนด้วยเหรอ ?” เอียงคอถามอย่างไร้เดียงสา
 
                       
          “จ้า ไม่เคยเลยจ้า จินนี่ของเคนไม่เคยงอนเคนเลย เข้าใจเคนตลอดดดดดดดดดดด” เคนตะพูดแกมประชด เป็นผลทำให้โดนศอกกระทุ้งเข้าไปที่หน้าท้องเต็มๆ
 
                       
          “คู่นี้ก็หาเรื่องกันได้ตลอดสิน่า” ฟางส่ายหัวไปพลางย่างบาร์บีคิวไปพลาง ป็อปปี้ได้ยินแบบนั้นก็เข้ามาสวมกอดคนตัวเล็กของเขาโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว
 
                       
          “ฮึ่ยป็อป ! ตกใจหมดเลย ปล่อยก่อนเดี๋ยวเสื้อเปื้อนบาร์บีคิวนะ”
 
                       
          “ไม่ปล่อย ฟางก็เลิกย่างมันซะทีสิ มือเปื้อนหมดแล้วนั่นน่ะ มา เดี๋ยวป็อปเช็ดให้” ป็อปปี้ดึงตัวแฟนสาวออกมาให้ไกลจากเตาย่างบาร์บีคิว จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดมือขึ้นมาค่อยๆบรรจงเช็ดไปตามปลายนิ้วเรียว
 
                       
          “คิกๆ ^^” เสียงหัวเราะของฟางทำให้ป็อปปี้ต้องละสายตาจากการเช็ดมือเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าแฟนสาวอย่างสงสัย
 
                       
          “ฟางขำทำไมครับ ?”
 
                       
          “ก็ป็อปอยู่ดีๆก็มาทำอะไรแบบนี้ มันแปลกๆนี่นา”
 
                       
          “ป็อปก็อยากดูแลคนที่ป็อปรักบ้างนี่ครับ” ป็อปปี้ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ฟางมองใบหน้าหล่อนั้นแล้วคิอยๆก้มลงมากระซิบที่ข้างหู..
 
                       
          “ป็อปจะได้ดูแลฟางไปตลอดเวลาเลยล่ะ..” ก่อนจะจุ้บไปที่แก้มของป็อปปี้อย่างรวดเร็ว ด้วยความที่พูดเองเขินเอง เจ้าตัวก็วิ่งหนีความเขินของตัวเองไปไกล ทิ้งไว้แค่คนที่ยังนั่งคุกเข่าอึ้งกับการกระทำเมื่อครู่ ผู้หญิงสมัยนี้ชอบรุกก่อนเหรอ ?
 
                       
 
                     
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ร่างสวยในชุดกระโปรงสบายๆสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ทรงผมที่ในวันนี้ผิดแปลกไปจากทุกๆวัน จากปกติที่มกจะปล่อยยาวหรือมัดรวบกันอย่างลวกๆ ในวันนี้ถูกมัดรวบขึ้นไปเหนือหัว ทำให้ผิวขาวนวลเข้ากับการแต่งตัวพวกนี้ได้อย่างดี แก้วยืนกอดอกหลับตารับลมรับกลิ่นของใบชาอย่างสบายอกสบายใจ โดยหารู้ไม่ว่ามีคนๆนึงจ้องมองเธออยู่ แล้วเขาคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ‘ผู้มีสิทธิ์ในตัวของเธอ’ นี่เอง
 
 
          โทโมะค่อยเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนสวยช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปโอบรัดเอวของเธอให้เข้าหาตัว แก้วที่กำลังมีอารมณ์สุนทรีย์ก็ตื่นจากภวังค์ ฟาดมือหนักๆลงไปที่แขนของคนฉวยโอกาสทันที
 
 
          “นี่แหนะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง คนกำลังอารมณ์ดีเลย” ปากเรียวงอขึ้นเป็นปากหมู โทโมะเห็นแบบนั้นก็หัวเราะลั่น เมื่อไหร่ที่เธฮคนนี้จะเลิกแสดงอาการงอนด้วยวิธีนี้ซักที มันน่ารักจนอดไม่ไหวนะรู้มั้ย
 
 
          “ทำแบบนี้ฉันไม่ง้อเธอหรอกนะยัยตัวแสบ”
 
 
          “ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้ง้อซะหน่อย ชิ !” นี่คือไม่งอน
 
                       
          “งั้น.. คุณครู จะให้เกียรตืเต้นรำกับลูกศิษย์คนนี้หน่อยจะได้มั้ยครับ” โทโมะปล่อยตัวเธออกจากอ้อมกอดแล้วเปลี่ยนเป็นจับตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาแทน โดยที่ทำการก้มตัวลงแล้วยื่นมือไปข้างหน้า คอยดูว่าเธอจะยื่นมือมาให้เขาหรือไม่
 
          “ถือเป็นการซ้อมไว้เต้นงานอื่นแล้วกัน” เป็นไปตามคาด แก้วยิ้มเล็กๆพร้อมยื่นมือไปจับมือเขา โทโมะรีบอุ้มตัวเธอขึ้นสูงแล้วเดินตรงไปที่ลานสนามหญ้าทันที
 
 
          “เฮ้ยไอ้พี่บ้า ปล่อยฉันลงนะ !”
 
 
          “ทุกคนครับ ! วันนี้ผมมีโชว์พิเศษเล็กๆน้อยๆมาให้รับชมกัน ขอเสียงปรบมือด้วยครับ” โทโมะวางตัวครูฝึกคนสวยของเขาลงแล้วหันไปตะโกนบอกกับคู่รักทุคู่ที่กำลังสวีทหวานกันหันมาสนใจการแสดงของเขา ทุกๆคนพร้อมใจปรบมือกันกราว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่ร้องของเขื่อนนี่เอง
 
 
          “วู้วววววว คู่ใหม่มาแรงครับผม” โทโมะเดินไปเปิดเครื่องเล่นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กข้างโต๊ะอาหาร เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง ร่างทั้งสองก็เริ่มขยับไปพร้อมๆกัน ..ขอบอกไว้ก่อน ว่านี่ ไม่เคยซ้อมเตรียมกันมาก่อนเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
(ฉากนี้ลองเปิดเพลง To Build A Home ไปด้วยนะคะเพื่อเข้าถึงอารมณ์)
          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          การบรรเลงท่าทางตามเพลงรักเริ่มต้นขึ้น สองสายตาประสานกันก่อนจะเริ่มขยับร่างไปตามจังหวะเพลง มือเล็กเอื้อมไปโน้มคอของโทโมะไว้ข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งโอบเอวของเขาไว้ มือหนารวบรัดเอวบางของแก้วเอาไว้แน่น ร่างสวยปล่อยมืออกจากคอของเอาแล้วหงายตัวลงต่ำ ลำขาตีออกกว้างเป็นการฉีกขาไปหนึ่งข้าง โทโมะจับตัวของเธอให้หมุนรอบตัวไปอย่างสวยงาม ก่อนจะดึงขึ้นมาหมุนตัวเธอให้หันหลังให้เขา
 
 
          แก้วยกแขนขึ้นไปข้างหน้าลำตัว ปลายเท้าชี้ขึ้นตั้งตรงป็นมุมฉาก มือหนาของโทโมะจับช่วงเอวของเธอยกสูงขึ้นแล้วหมุนไปรอบตัวอีกหนึ่งครั้ง เขายกตัวเธอให้นอนหงายขึ้นพาดบนบ่าแล้วเอาลงมาประชันหน้ากับเขาโดยที่ระยะห่างมีอยู่เพียงน้อยนิด แก้วเอี้ยวตัวเข้าหาลำตัวแกร่งแล้วงอตัวหงายลงอีกครั้ง เอวบางถูกยกขึ้นเหนืออากาศ ขาเรียวยาวข้างหนึ่งงอเข้าหาตัว อีกข้างยกขึ้นตั้งตรงขนานกับพื้น และลงสัมผัสพื้นดินอีกครั้ง
 
 
          ร่างสวยของครูฝึกสาวนั่งคุกเข้าลงดั่งคนสิ้นหวังเป็นเวลาเสี้ยววินาทีก่อนจะถูกโทโมะจับเอวยกขึ้นมาประชิดลำตัวของเขา ขาเรียวยาวใช้เพียงนิ้วหัวแม่เท้าสัมผัสกับพื้น ส่วนขาอีกข้างยกขึ้นให้เป็นการฉีกขากลางอากาศ จากนั้นก็ถูกโทโมะดึงตัวลงมานอนราบกับพื้น มือทั้งสองประสานกันแน่น โทโมะดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาแล้วใช้ข้อศอกคล้องคอเธอเอาไว้พลางๆ ก่อนจะจับไปที่ขมับท้ายทอยของแก้วและลากยาวออกมาตรงหน้า คนสวยรีบหมุนตัวไปด้านหลัง สัมผัสที่บ่าของเขาเบาๆอย่างสิ้นหวัง ลำตัวค่อยๆงอลงราวกับจะนั่งคุกเข่าแต่ถูกมือหนาดึงขึ้นมาประชิดใบหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          มือเรียวทั้งสองข้างเอื้อมไปโอบที่คอของเขา ปลายจมูกของคนสองคนชนกันอย่างตั้งใจ ริมฝีปากเผยอเข้าหากันอย่างโหยหา จูบอันดูดดื่มช่างเป็นภาพที่กลืนกินจิตใจของเพื่อนที่มองดูเหตุการณ์ให้อินไปด้วย ทั้งสองผละออกจากกันเพียงใบหน้า แก้วปล่อยมือข้างหนึ่งจากคอของเขา โทโมะจึงรีบดันตัวเธอให้ล้มลงไปกับเขาด้วย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแห่งความสุขดังไปทั่วบริเวณนั้น สองสายตาประสบกันพร้อมรอยยิ้ม เขื่อนที่เห็นภาพเหตุการณ์นั้นก็รีบโพล่งขึ้นมาขัดจังหวะ
 
 
          “เฮ่ยไอ้โมะ พวกฉันไม่อยากดูหนังสดนะโว้ย” โทโมะหันไปยักคิ้วให้กับเพื่อนอย่างทะเล้นราวกับจะบอกว่า ‘ไม่แคร์’ สายตาที่มองมา เขาก้มลงประกบริมฝีปากหญิงสาวตรงหน้าทันทีที่หันมาหาเธอ ไม่มีท่าทีขัดขืนฝืนใจใดๆจากครูฝึกสาว เธอจูบตอบเขาไปด้วยความเต็มใจ และเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก ‘รัก’ อย่างล้นใจเช่นเดียวกัน..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เธอรักเขา.. เธอมั่นใจแล้วในตอนนี้
เธอรักเขา.. เหมือนที่เขารักเธอ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “มีความสุขกันไปเถอะ สุขมากเท่าไหร่ แกก็จะเจ็บมากเท่านั้น หึหึ..” เสียงปริศนาที่เฝ้ามองเหตุการณ์นั้นอยู่ไกลลิบเอ่ยขึ้นมา และก็เดินจากไป..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

หึยๆๆๆๆๆ ฟินนาเล่ >.,< (ใครฟิน ?)
ก็ ที่บอกว่าให้เปิดเพลง To Build A Home นั่นน่ะ ไรท์เอามาจากแนวเรื่องของ STEP UP 4 เห็นว่ามันเข้ากับคู่นี้ดีมากเลยลองเอามา adapt ดู อิอิ
ถ้าอ่านที่บรรยายแล้วนึกภาพไม่ออกก็ลองไปเปิดดูฉากของเรื่องนี้ที่ตอนจบพระเอกกับนางเอกเต้นด้วยกันนะคะ แล้วก็ลองนึกให้เป็นภาพของโทโมะกับแก้วดู 
ไรท์นึกเองฟินเอง แอร๊ยยยยย >< ยังไงๆก็บอกกันได้น้าว่าชอบรึไม่ชอบ ถ้าแต่งไม่ดีบรรยายงงไปก็ขออภัย มือสมัครเล่นคนนี้จะรับไว้พิจารณาค่ะ
ไปน้าบ้ายยยยยยยค์ รักทุกคนค่ะ