MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18) แผลใจที่เธอฝากไว้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เฮ้อ"
"เฮ้ออ"
"เฮ้อออ"
"เฮ้อออออออออออออ" ทั้งสี่หนุ่มที่คนหนึ่งนั่ง คนหนึ่งนอน คนหนึ่่งเอามือก่ายหน้าผาก อีกคนกลิ้งไปแดดิ้นที่พื้น ถอนหายใจสลับกันไปมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
"นี่พวกเราจะถอนหายใจกันทำไมวะเนี่ย" จองเบออกอาการเบื่อตัวเองและเพื่อนร่วมวงอีกสามคนที่พากันเฮ้อไปเฮ้อมาอยู่หลายสิบ แต่ถ้าจะถามว่าอีกคนหนึ่งอยู่ไหน ทำไมมีแค่สี่คน นู่นแหนะ ยังยืนเก๊กเงียบอยู่ที่หน้าต่างอยู่เลย
"เออนั่นดิ กูจะมานั่งถอนหายใจเพื่อ ?" เคนตะก็อีกคน นั่งเอามือก่ายหน้าผากไปมาอยู่นานก็เริ่มเมื่อย
"ก็มาถอนหายใจเป็นเพื่อนกันนี่แหละ เราทุกคนก็เหตุผลเดียวกันทั้งนั้นนี่ วู้ คิดแล้วเซ็งว่ะ" ป็อปปี้พูดไปแล้วก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ไม่กี่ชั่วโมง
"แงงงง ทำไมๆๆๆ ยัยลิงเผือกนั่นมันมีดีอะไรอ้ะ ทำไมแฟนเค้าถึงต้องตามใจด้วย เค้าทรมานนนนนนน" เขื่อนยิ่งดิ้นเร่าๆหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำซ้ำเติม(?) จากปากของป็อปปี้
"จะว่าไปพวกเราน่ะไม่น่าเครียดหรอก แต่ไอ้โมะดิวะ นี่เด็กมันหนีไปต่อหน้าต่อตาแล้วยังจะยืนเก็กเงียบอยู่คนเดียวอยู่ได้ มันทนได้ไงวะนั่น" เคนตะบอกเพื่อนทั้งสามเบาๆ หวังไม่ให้คนที่เขา(แอบ)นินทานั้นได้ยิน
"มึงก็พูดไปไอ้เคน แบบเนี้ยเค้าเรียกทนไม่ได้เว่ย ยัยแก้วมันผิดสัญญากับมันนะจะบอกให้ ดูดิ กลายเป็นหมาหงอยไปเลย" เขื่อนลุกขึ้นมากระซิบบอกบ้าง
"กูได้ยิน.." เสียงของคนที่ยืนเงียบมานานดังขึ้น เป็นผลให้เพื่อนทั้งสี่สะดุ้งออกจากวงนินทาที่ห่างจากกันเพียงไม่กี่เมตร สมที่เขื่อนเรียกว่าหมาจริงๆ หูดีเป็นเลิศ
"โห่ กูถามจริงเหอะ มึงมาเงียบมานิ่งอะไรทำไมตอนนี้เนี่ย รู้มั้ยว่าพวกกูเหนื่อยที่จะมานั่งถอนหายใจแทนมึงละนะ ขนาดพวกกูก็กรณีเดียวกับมึง พวกกูยังทนได้เลย" ป็อปปี้ยืนเท้าเอวถามเพื่อนร่วมวงเอาหน้าตาย โทโมะหันมามองเพื่อนทั้งสี่ที่มีอิริยาบถต่างกันอย่างสิ้นเชิงนั้นด้วยสายตาสงบนิ่ง เขาเดินออกมาจากตรงนั้นที่เคยยืนมานานและมาหยุดนั่งลงบนโซฟาตัวยาว ทุกคนมองตามอย่างสงสัย
"ก็.."
"ก็ ?"
"ก็ยัยแสบของกูเค้าผิดสัญญากูอ่ะ เค้าบอกคืนนี้จะอยู่กับกูแต่พอรู้ว่าชนะกลับพาสาวๆไปฉลองกันเองซธงั้นอ่ะ กูทนไม่ได้อ่ะ พวกมึงทนได้มั้ยเล่า กูทนไม่ด้ายยยยยยยยยยย :(" จากที่นั่งลงเงียบได้ซักพักโทโมะก็เผยไต๋ออกมาให้เพื่อนร่วมวงได้รับรู้ เอาตรงๆว่าท่าทีแดดิ้นดี๊ด๊าของเขาทำเอาเพื่อนทั้งสี่ถึงกับอ้าปากเหวอกันเลยทีเดียว นี่พูดเลยนะ ยิ่งกว่าแต๋วแตก
"โอ๊ย ! ให้ตายสิมึงนี่ ก็แค่ปัญหาแฟนหนีเที่ยวกันเอง เรื่องแค่นี้ก็ทน....... ไม่ได้ว่ะ เฮ้อออออ" เคนตะที่เหมือนจะตอกย้ำให้กับโทโมะแต่กลับต้องมานั่งเครียดเป็นเพื่อนกันอีกคน
"พวกมึงนี่ก็จริงๆเล้ย" ป็อปปี้บอกอย่างเอือมๆ
"อย่ามาแหละเลยไอ้ป็อป กูรู้ว่ามึงก็เป็น ไอ้เบด้วย มึงก็ทนไม่ได้เหมือนกันอ้ะแหละ ใช่มะ" เขื่อนพูดโน้มน้าวเพื่อนอีกสองคน
"เออ มึงเก่ง"
"เฮ้ออออออออออออออออ" เป็นการถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของพวกเขา ใช่ พวกเขาและเธอชนะวง Black Storm แต่ถ้าถามว่าทำไมถึงได้มานั่งเครียดกันแบบนี้น่ะเหรอะ เหอะ เดี๋ยวรู็กัน
.
.
.
.
.
ย้อนไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนหน้านี้
"ผลในการแข่งขันครั้งนี้ผู้ชนะคือ ..... K-OTIC ครับ !!!!!!!!! ขอแสดงความยินดีกับสุดยอดบอยแบนด์เมืองไทยด้วยครับ" จบเสียงของพิธีกรที่ประกาศกร้าว ร่างทั้งสิบก็โผเข้ากอดกันอย่างมิได้นัดหมาย นับเป็นความสุขที่แสนจะเหลือล้น เสียงกำลังใจจากแฟนคลับนับพันกำลังถาโถมเข้าหาดังคลื่นพายุ
"ชะ ชนะแล้วพี่ เราชนะแล้ว .. ><" เสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะไหลนั้นพูดออกมาแล้วโผเข้ากอดชายหนุ่มที่(กำลังจะ)รัก เธอกอดเขาแบบที่ไม่เคยกอดมาก่อน กอดแบบไม่แคร์สายตาผู้อื่น กอดแบบที่ต้องการความสุขและความอบอุ่นจากคนในอ้อมกอด และกอด.. ด้วยความ 'จริงใจ' ไม่ใช่แค่ 'หวั่นไหว' ไปเพียงชั่วคราว
"ฮ่ะๆ อ่า ชนะแล้วยัยตัวแสบ ^^" โทโมะถึงกับอึ้งเล็กน้อยเมื่อยัยตัวแสบของเขารุกเข้ามากอดเขาก่อนแบบนี้ แต่เขาก็เข้าใจว่างมันคงเป็นเพราะเขาอยู่ข้างๆเธอ และเธอคงดีใจจนไม่รู้จะปลดปล่อยความสุขนั้นกับใคร ดีใจจนไม่รู้ว่าหัวใจของเขาตอนนี้กำลังพองโต
หลังจากลงจากเวทีและกลับมาที่ห้องแต่งตัว เหล่านักเต้นและศิลปินทั้งสิบก็ตกลงปลงใจกัน เอ้ะ.. ไม่สิ สิบคนไม่ได้ เพราะการตกลงในครั้งนี้เป็นของห้าสาวแต่เพียงเท่านั้น
"อ่ะ เอาล่ะ เป็นอันว่าพวกพี่ไปพักกันทั้งวันทั้งคืนทั้งอาทิตย์เลยนะ เพราะจบงานนี้เฮียบอกว่าให้หยุดยาวไปเลย และก็ ชายก็ฝ่ายชาย หญืงก็ฝ่ายหญิง พักผ้อนของใครของมันไปละกันนะ โอเคทำหน้าแบบนี้เป็นอันว่าตกลง" เมื่อครูฝึกสาวพูดจบเสียงปรบมือของทั้งห้าสาวก็ดังขึ้นพร้อมๆกับสีหน้าที่สุดแสนจะอิ่มเอิบ ต่างกับทั้งห้าหนุ่มที่..
"โห ไรอ่า" เสียงน้อยอกน้อยใจประสานกันออกมาโดยอัตโนมัติ หน้าตาบ่งบอกถึงความเสียดายจนถึงที่สุด
วันหยุดยาวทั้งที ไม่ให้เที่ยวกับคนรักแล้วจะไปเที่ยวกับใครล่ะครับ T^T
"สาวๆจะไปไหนกันเหรอ" จองเบถามหน้าซื่อ
"อืมใช่ นี่ถาม่ได้จะตามไปนะ แค่ถามไว้เผื่อว่า เอ่อ.. ที่ๆไปกันจะไม่สวยบริการไม่ดีมีข้อบกพร่องไรงี้ ก็ ก็จะหาให้ใหม่ เอ้อใช่ๆ ไม่ได้โกหกจริงจริ๊ง" พ่อลิงน้อยเคนตะตามมาสมทบพี่ใหญ่ของวง เขาหวังว่าการช่วยสนับสนุนนี้จะทำให้ห้าสาวยอมบอกง่ายๆและจะแอบตามไป แต่ความมีพิรุจของเคนตะทำให้จินนี่คนนึงนี่แหละเอามือกุ่มขมับอย่างหน่ายๆ
"เคน คือพวกเรายังไม่ได้หาว่าเคนโหกเลย แล้วก็นะ พวกคุณชายทั้งหลายอย่าหวังเลยว่าจะรู้ว่าพวกเราจะไปทริปไหนกัน" จบที่จินนี่ว่าแล้วเท่านั้นแหละ ยิ่งทำให้ทั้งห้าหนุ่มเซ็งจิตเข้าไปใหญ่
"ฟางงงงงงงง" คงจะรู้กันว่าใคร
"เฟย์คร้าบบบบบ" นี่ก็คงจะเดากันไม่ยากว่าใครอีกล่ะ
"หยุด !!" สองสาวพี่น้องตอบพร้อมกันอย่างรู้ทัน ซึ่งแน่นอนว่าถ้าแฟนหนุ่มของเจ้าตัวนั้นไม่ถามเรื่องการหนีเที่ยว(?)ของพวกเธอ รับรองว่าไม่บอกแน่นอน เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ตอนนี้มาเฉลย
"โธ่.." ป็อปปี้และเขื่อนตัดพ้อออกมาพร้อมกัน คราวนี้ก็เหลือแต่บุรุษขี้เก๊กแล้วล่ะสิ
"นี่ยัยแสบ เธอจะไปไหน จะกลับมาตอนไหน เวลาไหนอะไรยังไง เธอรู้มั้ยว่าเธอกำลังผิดสัญญาอ่ะ !" นั่นไงล่ะ พอคู่อื่นเขาเคลียร์กันไม่ลงรอยกัน คู่นี้ก็ตามมากัดกันต่อไม่จบไม่สิ้น
"ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก นี่เป็นพี่หรือเป็นพ่อกันแน่เนี่ย ถามอะไรเยอะแยะจังไอ้พี่บ้า !" ขอทีเถอะเรื่องด่าเขาเนี่ย มันน่าซะจริงๆเลย นี่ยังไม่ได้เป็นอะไรหันหรือมีความสัมพันธ์ฉันเครือญาติกันเลยซักนิด เขาก็ตามถามเรื่องของเธอไปถึงขนาดนี้แล้ว
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องได้มะ เธอสัญญาอะไรไว้กับฉันล่ะ อยากให้ประจาญมั้ยยัยแสบ ?" นึกขึ้นได้โทโมะก็หาเรื่องมาขู่คนตัวเล็กในทันที มีหวังถ้ารอเธอบอกเขาได้โดนเธอหลอกแน่ๆ
"เฮ้ย ไม่ได้นะ ฮึ่ย ! มานี่เลยตาบ้า" แก้วว่าพลางจูงมือคนเตจ้าปัญหาออกไปข้างนอก สร้างความสงสัยให้แก่บุคคลที่เหลือเป็นอย่างไม่มากก็น้อย
"อะไร มองอะไร สะใจนักรึไงที่แกล้งฉันเนี่ย" แก้ววีนเหวี่ยงใส่คนตรงหน้าทันทีที่พาเขามานั่งเคลียร์ปัญหาจุกจิกที่ม้านั่งเล็กๆ เธอจะไม่เหวี่ยงหรอกถ้าหากเขาไม่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เพทุบายใส่เธอแบบนั้น !
"ก็.. แบบว่า ยังไงดีล่ะ เธอกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องสัญญาของเราขนาดนั้นเลยเหรอไง"
"เป็นพี่พี่จะกลัวมั้ยเล่า แน่สิ ฉันเป็นคนพูดนี่ ไม่ใช่พี่ !" เอากันเข้าไปสิ ยัยตัวแสบของเขาเหวี่ยงหนักไปซะแล้ว
"หืม แล้วเธอพูดสัญญาว่าอะไรนะ ?"
"ไอ้พี่บ้า ! งอนนะ" โทโมะถึงกับขำในการกระทำของเธอ มาวีนใส่เขาแล้วก็มาบอกว่างอนซะงั้น ? เขาไม่ใช่เหรอ ที่ควรจะงอนเพราะเธอผิดสัญญาน่ะ
"นี่.. บอกฉันหาเหอะว่าพวกเธอจะไปไหนกัน เธอก็รู้นี่ว่าถ้าเธอไม่อยู่แล้วฉันจะลงแดง" คำพูดป้อยอของเขาทำเอาแก้วถึงกับหน้าแดง มารู้ตัวอีกทีก็โดนฉุดไปนั่งตักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แทนที่จะขัดแต่กลับยอมนั่งเฉยซะได้ เคยได้ยินมั้ยล่ะ 'เขินจนตัวสั่น' น่ะ
"-////- หะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่บอกพี่หรอก !" ได้ทีก็ตะคอกเอาตะคอกเอา จริญญาเขินนี่มันน่าฟัดน่ารัดน่าไปหมดซะทุกอย่างสิน่า
"น่านะ ยัยตัวแสบของพี่.." โทโมะออดอ้อนคนตัวเล็กของเ้ขาด้วยการกอดเธอให้แน่นๆ ซ้ำยังเอาคางเรียวไปเกยไหล่ขาวๆของแก้วอีกด้วย อ่า.. จะขัดเขาก็คงไม่ได้สินะ ทำแบบนี้มีใครจะไม่ใจอ่อนบ้างล่ะ แต่แหม โบราณสมัยใหม่(?) เค้าบอกว่า คนฉลาดย่อมเป็นเหยื่อของคนที่ฉลาดกว่า แต่แกล้งโง่
".. ถ้าอยากให้ฉันทำตามสัญญา ก็หาให้เจอแล้วกันนะ ;)" แก้วก้มลงมากระซิบที่ข้างใบหูของหนุ่มหน้าหวานใต้ร่าง พร้อมกับกัดไปที่ขหูของเขาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากตักของเขา แล้วเดินหนีไปเสียดื้อๆ
"*0* ยัยตัวแสบของพี่.. น่ารัก.. อ้ะ ! นี่ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ แล้วอย่างงี้ฉันจะตามเจอเธอได้ยังไงกันเล่า" เพราะมัวแต่อึ้งที่วันนี้เธอเป็นฝ่ายรุกเร้าเขาเยอะซะจนใจของเขาไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว กลายเป็นว่าแก้วได้ทิ้งทิ้ายเอาไว้ให้เขาแค่นี้ เพื่ออะไร ? ช่วยให้หาเจอบ้างมั้ย ? มาทำให้ใจสั่นแล้วหนีไปง่ายๆงั้นเหรอ ? แสบเกินไปแล้ว..
.
.
.
.
กลับเข้าสู่ปัจุบัน
"แล้วฉันจะตามหายัยแสบของฉันได้ยังไง ตั้งอาทิตย์นึงเลยนะโว้ยยยยยยยย T^T" เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน โทโมะก็แทบจะกระอักเลือด มาฝากแผลใจไว้แล้วก็หายลับไปดั่งสายลม ปะโธ่
"พวกคุณมึงอย่ามาซีเรียสครับ ผมรู้แล้วครับว่าจะหาสาวๆเจอกันได้ยังไง" แววตามั่นใจภายใต้แว่นตาของเจ้าของใบหน้าตี๋สื่อให้เห็นถึงความมุ่งมั้นตั้งใจของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ประกายแสงวิบวับในสายตาของสมาชิกทั้งสี่คนที่เหลือก็หันขวับมาหาของเบในทันที
"หึหึ ได้เจอกันแน่" จากความหล่อใสเพอร์เฟ็คส์เลิศเลอของทั้งห้าหนุ่มบอยแบนด์ชื่อดัง ณ ตอนนี้ได้กลายเป็นอสูรกายล่าเหยื่อในทันควัน ถ้าจะถามว่าเเพราะอะไรน่ะเหรอ ? ง่ายๆ แต่คม
'เพราะความรักทำได้ทุกอย่าง กระทั่งจะตะปบเหยื่อที่ถึงแม้จะหาได้ยาก แต่ก็จะหาจนเจอ..'
สวัสดีแคร้ชชชช มาแล้วกับตอนที่ 18 เป็นไงบ้าง ห่างหายไปนานเลยเน้อ ครุคริ
แค่ชื่อตอนก็สตั้นแล้วชิปร้ะส์ ฮ่ะๆ เก๊าแค่สร้างสีสันน้า
ลุ้นล่ะสิว่าจะเป็นยังไง แพ้ หรือ ชนะ ? อ้ะๆไม่ต้องห่วง พระเอกกับนางเอกก็ต้องคู่กันสิ มันจะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง
แต่นางเอกเรานี่สิป่วนซะแล้ว หนีพระเอกเราเที่ยวเฉยเลย 55555
ซียูเลทเทอร์มายฮันนี่ :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
