MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
 
 
 
 
          
          สาวร่างสวยขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่ามีแสงแยงตาที่ผ่านลอดออกมาจากหน้าต่างแล้วกระทบเข้าสู่ตา แต่แค่ขยับนิดเดียวแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอเข้ากับใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอยู่ห่างไม่เพียงกี่นิ้วเท่านั้น และที่มากไปกว่านั้นก็คือเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้ รู้สึกเหมือนมีอะไรรัดอยู่ที่เอว แต่แค่ก้มไปเห็นเท่านั้นเธอก็ถึงกับปรี๊ดแตก 
 
 
 
 
ไอ้พี่โทโมะบ้านี่มันกอดเธออยู่น่ะสิ !
 
 
 
 
          "พี่ พี่โทโมะ ..พี่โทโมะ" เธอตบหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเบาๆเพื่อปลุกให้เขาตื่น แต่เขาก็ยังคงหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น แก้วเองก็ไม่รู้จะทำยังไง จะขยับไปไหนก็ไม่ได้เพราะถูกมือเขารวบเอวไว้แน่น นี่ขนาดหลับยังกอดแน่นขนาดนี้ ถ้าเขาตื่นเธอคงไม่ขาดใจตายหรอกใช่มั้ย
 
 
          เมื่อไม่รู้จะทำยังไงเลยนอนมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ไม่รู้เงยว่าตัวเองยิ้มออกมาตอนไหน เวลาเขาหลับแล้วมันดูน่ารักเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ต่างจากเวลาที่วาดลวดลายการเต้นไปโดยสิ้นเชิง เพราะเวลานั้นเขาดูน่าเกรงขามต่างกับตอนนี้ที่น่ารักน่าเอ็นดูเอามากๆ แก้วอมยิ้มออกมาบางๆแล้วหัวเราะคิกคักเบาๆ
 
 
          "อ้ะ..!" แก้วต้องหยุดหัวเราะทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม ทำให้เธอต้องส่งเสียงร้องตกใจออกมาแล้วมองคนตรงหน้าตาโต
 
 
          "ตื่นแล้วก็ไม่ปลุก" โทโมะพูดทั้งๆที่ยังหลับตาแต่ก็ยังยิ้มอย่างพอใจ เขากระชับอ้อมกอดคนสวยเข้ามาหาตัวให้แน่นกว่าเดิมแล้วกดศีรษะเธอลงให้มาซบกับอกของตัวเอง
 
 
          "พะ พี่ ปล่อยฉันเถอะ" ถึงปากจะบอกไปแบบนั้นแต่ร่างกายกลับไม่คัดค้านหรือตอบโต้ใดๆ ตัวแข็งทื่อ อยู่ๆก็รู้สึกร่างกายเย็นเฉียบ มันเป็นอาการที่เธอเท่านั้นเข้าใจ อาการ 'หวั่นไหว' เฉพาะตัว
 
 
          "ไม่เอา ..หนาว" คำพูดเหมือนอ้อนๆของเขาทำให้คนฟังยิ่งนิ่งเข้าไปใหญ่
 
 
          "กะ ก็เปิดแอร์สิ" น้ำเสียงกลบเกลื่อนของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน รู้สึกได้ว่ามันเหมือนมีอะไรเต้นตุบๆอยู่ที่บริเวณลำตัว จะเป็นอะไรไปได้ ถ้าไม่ใช่เสียง 'การเต้นของหัวใจ'ที่กระตุกแรงของเธอ
 
 
          "หึ แค่นอนกอดเธอฉันก็อุ่นแล้ว"
 
 
          ".////////////." อยู่ดีๆใบหน้าขาวไร้สิ่งใดปนเปื้อนก็แดงฉานขึ้นมา นึกไปถึงตอนที่เธอคบกับคิมโซชอนเขายังไม่ทำอะไรกับเธอถึงขนาดนี้ คำพูดคำจาฉ้อล้อแบบนี้เขาก็ไม่ค่อยจะพูดออกมาให้เธอได้ยิน ต่างกับผู้ชายคนที่นอนกอดเธออยู่คนนี้ โทโมะทำให้เธอเป็นคนไม่เคยชินกับการถูกกอดอย่างแนบชิดแบบนี้ เธอกำลังใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กระสับกระส่าย ดวงตาเกลือกกลั้วไปมาไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเลยซักนิด
 
 
          "วันนี้เรามีซ้อมนะ"
 
 
          "รู้แล้วน่ะ หิวรึยัง" คำพูดของโทโมะทำให้คนที่นอนหลับตาปี๋เริ่มใจหาย จะพ้นจากพันธนาการของเขาซักที
 
 
          "อื้ม หิวแล้วๆ หิวสุดๆเลย (- -)(_ _)(- -)(_ _)" ท่าทางที่พยายามจะไม่ให้มีพิรุธมากที่สุดกลับมีพิรุธสุดๆจนคนเห็นก็ขำขึ้นมาอีกครั้ง
 
 
          "หิวเหรอ กินฉันก่อนมะ ? :)" คำพูดส่อความลามกทำให้แก้วถึงกับอ้าปากค้าง พอได้สติแล้วตัวเองก็ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็มีแรงมหาศาลมาผลักตัวเขาออก แล้วจัดถีบแรงๆไปที่หน้าท้องของโทโมะจนไปนอนกองอยู่ที่พื้น
 
 
          "โอ้ยยยยยย แก้ว ! เจ็บนะ" โทโมะกุมท้องตัวเองอย่างอิดโรย  ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีแรงเยอะถึงขนาดนี้ เชื่อแล้วว่าเวลาเธอโกรธก็ฆ่าคนได้จริงๆ
 
 
          "ฮ่าๆ ไปจัดการกับธุระของพี่เลยนะ ฉันอยากเต้นจะตายอยู่ละ" พูดจบตัวเองก็ยิ้มร่าแล้วเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น โทโมะมองอย่างเซ็งๆเล็กน้อยว่าถ้าเธอคนนี้มาเป็น 'คู่ชีวิต' กับเขาแล้วเขาคงจะต้องตายฟรีแน่ๆ
 
 
 
 
 
          ออกมาจากการทำธุระส่วนตัวแล้วโทโมะก็ตั้งใจจะแกล้งคนที่นอนสบายใจเฉิบอยู่ที่โซฟา อแต่พอไปถึงกลับไม่เจอเธออยู่ในห้อง ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเลยนอกจากเสียงโทรทัศน์เปิดค้างไว้
 
 
          "หายไปไหนนะยัยบ้า"
 
 
 
 
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก !
 
 
 
 
          "อ้ากกกกกกกกกกกกก ! OoO" โทโมะร้องลั่นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งดังมาแต่ไกล และมีมือเล็กมากดที่หัวแล้วถูกจับกดไว้ในข้อแขนอันน้อยนิด เอาเป็นว่าเขาถูกจับกดขัดคออยู่ในวงแขนของแก้ว ซึ่งมันเป็นอะไรที่รุนแรงและเจ็บปวดมาก -0- 
 
 
          "คิดจะแต๊ะอั๋งฉันเหรอ ฮะ !!" คนตัวเล็ก(กว่า)พูดตวาดแล้วเพิ่มแรงขึ้นทำให้โทโมะต้องอ้าปากค้างและตาเหลือกเกลือกกลิ้งไปทั่ว
 
 
          "ละ หลง แค่กๆ ตัวเอง ปะ ไป แค่กๆ หน่อย มั้ง กะ แค่ก แก้ว โอ่ย ปล่อย แค่กๆ พะ พี่" เสียงพูดทีาตอดๆขัดๆนั่นไม่ได้ทำให้คนสวยลดแรงลงเลย
 
 
          "พูดใหม่อีกทีซิ พี่หาว่าใครหลงตัวเอง ?" 
 
 
          "ปล่อย แค่กๆ พี่ กะ ก่อน" เห็นเพราะหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนสีเธอเลยปล่อยวงแขนออก แต่เพีงวินาทีเดียวเท่านั้นโทโมะจับแขนเธอเอาไว้และโอบกอดเธอไว้แน่น
 
 
          "หลงตัวเองมากไปรึปล่าว ฮึ?" เสียงที่เป็นปกติแอบมีเลศนัยเล็กน้อย รอยยิ้มร้ายได้เผยออกมาอย่างมีแผนการ
 
 
          "กะ ก็ใครจะไปรู้เล่า ! พี่เล่นกอดฉันทั้งคืน ฉันก็คิดว่าพี่ เอ่อ"
 
 
          "อะไรเหรอ :)" 
 
 
          "ฉันก็คิดว่าพี่ชอบฉันสิ !" คำพูดที่ดูเหมือนจะโกรธออกมาจากปากของเธอ จริงๆแล้วมันเต็มไปด้วยความเขินอย่างสุดฤทธิ์ เขินในแบบของเธอน่ะ
 
 
          "ยัยบ้า เธอนี่.."
 
 
          "เออน่า ! อย่ามาตอกย้ำฉัน ฉันรู้ดีว่าฉันหลงตัวเอง คนอย่างพี่ไม่มีทางมาชอบเด็กบ้าอย่างฉันหรอก ! .. อุ้บส์ ! OoO" คนสวยร่ายยาวออกมาอย่างน้อยใจทำให้คนที่กอดธออยู่อดหมั่นไส้ขึ้นใาไม่ได้ที่เธอขัดจังหวะคำพูดของเขาที่ยังพูดไม่จบว่า 'ยัยบ้า เธอนี่ทำไมเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้'
 
 
 
 
 
 
 
          โทโมะดึงใบหน้าสวยหวานเข้ามาประกบริมฝีปากลงไปอย่างบางเบา และค่อยๆกดมันลงไป พยายามจะให้มันออกมาหอมหวานมากที่สุด และพยายามที่จะ 'ดึงดูด' ให้เธอตอบรับสัมผัสนี้ด้วย แก้วตะลึงไปซักพัก มองคนที่หลับตาจูบเธออย่างฉวยโอกาสนิ่งๆ ก่อนจะคลิ้มตามไปเพราะรสจูบอันหอมหวานนี้ และตอบรับสัมผัสของเขาช้าๆ มือเล็กเอื้อมไปประคองใบหน้าหล่อเหลาของเขา โทโมะดันตัวเธอเข้สไปติดกำแพงแล้วเคลื่อนมือมาจับที่คอของแก้ว และบดขยี้ริมฝีปากนั้นด้วยความร้อนแรง ก่อนจะถอนมันออกมาเพื่อรับอากาศเข้าไป
 
 
          "แฮ่กๆ" เสียงของทั้งคู่หอบแรงเนื่องจากขาดอากาศ ดวงตาทั้งสองประสานกันอย่างโหยหาก่อนที่โทโใะจะประกบจูบอันร้อนแรงนั้นเข้าหาแก้วอักครั้ง มือหนาเริ่มเคลื่อนต่ำลงมาที่ชายเสื้อของเธอเพื่อจะเลิกมันขึ้น แต่กลับถูกมือเล็กจับอย่างรวดเร็วเป็นการคัดค้าน
 
 
          "อย่า.."
 
 
          "ทำไม"
 
 
          "เรา.. ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอบอกแล้วผลักเขาออกช้าๆ พร้อมกับเดินออกไปจากคอนโดของเขาเพื่อมุ่งตรงไปยังบ้านของตัวเอง
 
 
          "บ้าเอ้ย !" โทโมะสบถออกมาลั่นห้องอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนร่วมวง
 
 
          (มีไรวะไอ้โมะ มึงอยู่ไหนเนี่ยเมื่อไหร่จะมา เอ้อแก้วอยู่กับมึงด้วยป่ะวะมันยังไม่มาเลย)
 
 
          "กูไม่ไป แค่นี้นะ" เขาพูดจบก็ตัดสายลงแล้วนั่งกุมขมับตัวเองบนเตียง ทำไมเธอถึงปิดกั้นตัวเองขนาดนี้ ออกปากคิดว่าเขาจะชอบเธอแต่กลับไม่เปิดใจให้เขา ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ไม่มีคำใดทั้งสิ้น นอกจากคำว่าท้อ ท้อมาก โคตรท้อ !
 
 
 
 
 
 
          หญิงสาวร่างสวยนอนลงบนเตียงแล้วหลับตาลงช้าๆ คิดถึงเรื่องเมื่อครู่ที่ทำลงไป รู้สึกผิดน้อยๆที่หนีเขาออกมา แต่จะให้ทำยังไง เธอไม่เคย ไม่คิดว่าจะทำอะไรแบบนั้นในเมื่อเธอยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เธอเป็นใคร และเขาเป็นใคร ใครๆต่างก็รู้กัน
 
 
          "แก้ว วันนี้ไม่ไปซ้อมเหรอ" กิ่งเดินเข้ามาหาน้องสาวที่อยู่ๆก็เดินเข้าบ้านมาในเวลาที่ธอต้องไปทำงานสำคัญ
 
 
          "ไม่หรอกพี่กิ่ง เอ้อ แก้วฝากโทรศัพท์ด้วยนะใครโทรมาตามบอกแก้วไม่ไปเหตุผลไม่สบายหรืออะไรก็ได้พี่บอกไปถอะ" คนสวยยื่นมือถือให้พี่สาวของตัวเอง แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
 
 
 
 
          "โทโมะ 72 มิสคอล เฮ้อ น้องฉันมันเป็นอะไรวะเนี่ย"  กิ่งถอนหายใจยาวเมื่อต้องมานั่งฟังเสียงโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน เธอคิดไว้แล้วว่าแก้วต้องมีเรื่องไม่สบายใจ เรื่องที่ว่านี่ก็ต้องเกี่ยวกับโทโมะแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรมาถึงขนาดนี่ คิดไม่ตกเลยว่า 'สองคนนี้ต้องมีซัมติงวรองทางใจต่อกันเป็นแน่'
 
 
 
 

เบบี้คัมแบคทูมี เอ้ย ไม่ใช่ ต้อง เบบี้ไอคัมแบคทูยู ฮร่า~
งงใช่มะว่าไรท์นี่จะแต่งอะไรให้มันซับซ้อนนักหนา เดี๋ยวดีเดี๋ยวงอน เอ๊ออออ
เค้าบอกแล้วว่ามันเป็นสไตล์ 555555 ไม่เอาไม่ซีเรียส 
~ให้ฉันมีกำลังใจสักนิด ได้มีสิทธิ์แค่คนเดียวก็เอา แม้ว่ารีดจะไม่รักเค้า แค่อย่างเพิ่งปล่อยให้เค้าเหงาไร้กำลังใจ~