MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 

 

 

 

          

 

 

          

 

          วันต่อมาก็เหมือนทุกๆวัน ทุกๆคนมาซ้อมเต้นกันเหมือนเดิม แต่วันนี้คนที่ดูจะตั้งใจเป็นพิเศษเห็นจะเป็นพ่อหนุ่ม(เคย)ขรึมที่เมื่อวันก่อนๆยังหน้ามุ่ยไม่สนใจใคร แต่ตอนนี้กลับคึกอย่าบอกใครจนเพื่อนร่วมวงที่เห็นต้องแอบขำออกมาเป็นระยะๆ และสร้างความประหลาดใจให้กับสี่สาวเป็นอย่างมาก

 

 

          "วันนี้โทโมะเป็นอะไรทำไมฟิตจัง ฮันนาบี(ขอมีบท)พูดขึ้นเมื่อเห็นพ่อหนุ่มขี้เก๊กซ้อมเต้นหน้ากระจกอยู่คนเดียวตั้งหลายสิบรอบมาแล้ว

 

 

          "คงอยากจะง้อใครล่ะม้าง ฮ่าๆๆ" เขื่อนพูดอย่างแซวๆที่ถึงแม้เจ้าตัวจะยินได้ก็เถอะ แต่วันนี้เขาต้องอารมณ์ดีไม่วีนไม่เหวี่ยงทำตัวเป็น 'เด็กนักเรียนที่น่ารักของครูฝึก'

 

 

          "แหมไอ้เขื่อน อย่างงี้ก็ต้องมีการเตรียมตัวก่อนที่เป้าหมายจะมาถึงสิ จริงมั้ยไอ้โมะ" ป็อปปี้ยังซ้ำเติมไปเต็มๆ คนถูกถามไม่พูดอะไรแค่ยักไหล่ ผายมือ ยิ้มมุมปากเล็กน้อยและเต้นต่อ

 

 

 

 

          หลังจากนั้นไม่นานนัก ครูฝึกคนสวยก็ผลักประตูเข้ามาในสภาพที่เรียกว่าดูไม่ได้ หน้าตาที่ดูน่าจะคล้ำจากการนอนดึกแต่กลับขาววอกยิ่งกว่าคราวไหนๆ รอบดวงตาดำคล้ำแถมช้ำอย่างเห็นได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง ทุกคนถึงกับตะลึงในสภาพของเธอที่เหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน

 

 

          "แก้ว แกไปทำไรมาวะ" เขื่อนรีบลุกขึ้นถามอาการเพื่อนสาวคนสนิทของเขา แต่เธอกลับยืนหยุดอยู่ที่ลูกบิดประตูและสายตาจ้องไปที่คนที่กำลังเอาแต่เต้นไม่สนใจคนรอบข้างอย่างเธอเลยซักนิด

 

 

          "ชิ !" เธอละสายตาออกจากคนตรงหน้าแล้วเดินไปวางกระเป๋าในที่อยู่ของมันและกลับไปตอบคำถามของเพื่อนสนิท

 

 

          "นอนไม่หลับ ไม่ใช่สิ ไม่ได้นอนดีกว่า" เธอพูดแล้วนั่งลงข้างๆซบไหล่ฟางแล้วค่อยๆหลับตาลง

 

 

          "แล้วมัวทำอะไรอยู่ล่ะยะ" เฟย์ที่เห็นดังนั้นก็ถามอาการของเพื่อนตัวเองบ้าง

 

 

          "ไม่รู้ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ มารู้ตัวอีกทีก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ !" คำว่าไร้สาระนั้นถูกเน้นออกมาดังๆพร้อมกับสายตาเจาะจงไปที่คนที่กำลังเต้นไม่หยุด เหอะ ! ไม่สนใจเธออีกแล้วสินะ เขื่อนที่เห็นว่าเพื่อนสาวของตัวเองกำลังส่งสิ่งที่เรียกว่า 'เรียกร้องความสนใจและประชดประชัน' ไปให้เพื่อนร่วมวงของเขาก็เอาแต่ยิ้มขำๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

 

          "แล้วจะไหวมั้ยล่ะเนี่ย" ฟางที่เป็นห่วงแก้วก็ถามขึ้นอีกคนพร้อมกับลูบหัวที่ซบอยู่ที่ไหล่เบาๆ

 

 

         "ไม่ไหวก็ต้องไหวสิ ไม่กี่อาทิตย์ต้องแข่งแล้ว แต่ขอเวลางีบสิบนาทีนะ" แก้วพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับหลับตาลงอีกครั้ง

 

 

 

 

 

          "มัวแต่คิดอะไรอยู่ไม่ยอมนอนนะยัยบ้า" โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆโดยที่ไม่ให้ใครได้ยิน ใครจะรู้ล่ะว่าเขาแอบมองเธอไปตั้งหลายรอบโดยที่ไม่มีใครรู้ตัวเลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากสนใจ มันสนใจยิ่งกว่าสิ่งไหนๆเพียงแต่อยากขอเตรียมใจก่อนที่จะกลับไปเป็นปกติเพื่อที่จะได้คุยกับเธอ

 

 

         "เป็นห่วงแล้วรออะไรอยู่วะครับ ?" มือหนาๆหนักๆถูกฟาดวางลงบนบ่าของคนที่พูดอยู่คนเดียว นั่นทำให้คนที่ถูกสัมผัสตกใจไปไม่น้อย

 

 

          "เฮ้ย ! ไอ้เขื่อนมาซะกูตกใจ" โทโมะพูดขึ้นมาเมื่อเพื่อนร่วมวงที่พูดมากที่สุดมานั่งลงข้างๆ

 

 

          "เมื่อไหร่มึงจะไปง้อมัน" คำถามที่ดูจะเป็นห่วงของเขื่อนทำให้คนฟังนั่งนิ่งอย่างครุ่นคิด

 

 

          "แก้วจะยอมฟังกูเหรอ"

 

 

          "มึงไม่ลองแล้วมึงจะรู้อะไร" เขื่อนพูดแค่นั้นและตบบ่าของเพื่อนเบาๆ แล้วลุกขึ้นไปนั่งข้างๆเฟย์เพื่อหาเวลาว่างสวีทหวานกันต่อ

 

 

 

ก็จริงนะ.. ถ้าเขาไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง แต่ถึงลองแล้วเธอไม่หายงอนเขา 'เขาก็จะตื๊อให้ถึงที่สุด !'

 

 

 

 

 

          และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเริ่มซ้อม ที่จริงแล้วทุกๆคนต้องมาซ้อมรวมกัน แต่วันนี้ครูฝึกคนสวยกลับให้เพียงแค่ห้าหนุ่มซ้อมกันไปก่อนถึงสิบรอบ โดยอ้างเหตุผลว่าอยากจะซ้อมทั้งห้าหนุ่มให้แม่นมากที่สุด ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาน่ะระดับไหนแล้ว แต่เพราะความง่วงที่มีอยู่เต็มพิกัดของเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ดูไม่ออกเลยว่าที่ห้าหนุ่มเต้นมานั้นเป็นยังไง

 

 

          "แกไปนอนก่อนมะแก้ว" เฟย์บอกเพื่อนสาวที่สลึมสลือมัวแต่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ หนังตาจะปิดให้ได้อยู่แล้ว

 

 

          "ฮื้ม ฉันไหวน่า ไปเตรียมตัวเถอะพวกเราเดี๋ยวจบรอบนี้ซ้อมคู่เลย" ถึงจะพูดออกไปเต็มปากเต็มคำแต่สายตาก็ยังคงความงัวเงียไปเต็มใบหน้า

 

 

          "one.. two.. three.. four.. five.. six.. seven.. eight !" เสียงครูฝึกคนสวยร้องดังลั่นเพื่อเป็นการให้จังหวะแก่คู่เต้นทุกคู่ จนมาถึงท่อนแร็ปของโทโมะที่ต้องเต้นคู่กับเธอ

 

 

          โทโมะเหวี่ยงตัวแก้วเข้ามาหาตัวแล้วรวบรัดเอาไว้ก่อนจะปล่อยให้เธอไปตามท่าทางที่วางไว้อย่างรวดเร็ว พอใกล้จะจบแร็ปก็จะเป็นท่าที่เขาเสริมสร้างขึ้นมาเอง คือท่าที่เขาจับเอวเธอเข้ารวบไว้แล้วหันใบหน้าให้แนบชิดกับเธอมากที่สุดก่อนจะประกบจูบเบาๆแต่รวดเร็วลงบนริมฝีปากสวยๆของเธอ ทำให้เธอที่กึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้ตั้งตัวอะไร ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นกับเธอไปก่อนที่จะได้ตอบโต้หรือตั้งตัวขึ้นมาเพื่อจะเต้นท่าต่อไป แต่ร่างของแก้วก็สลบเหมือดลงในอ้อมกอดของคนที่โอบรัดเธออยู่ในทันที

 

 

          "เอ่อ.. แก้วหลับไปแล้ว" โทโมะบอกทุกๆคนที่ดูท่าเต้นที่ถูกเสริมสร้างมาเองของเขา(อีกครั้ง) และยืนนิ่งเหมือนอาการคนกำลังอึ้งถึงขีดสุด

 

 

          "... เอ้อ ! อ้ะ กะ แกพาแก้วไปส่งที่บ้านไป ให้น้องพักผอนหน่อย" ป็อปปี้ที่ได้สติคนแรกก็บอกกับเพื่อนร่วมวงของเขาให้พาครูฝึกรุ่นน้องไปพักผ่อนซะดีกว่าจะมาให้เธอทรมานตัวเองเพื่อคนอื่นแบบนี้

 

 

          "งั้นผมขอตัวนะทุกคน" โทโมะค่อยๆช้อนร่างคนตัวเล็กของเขาขึ้นมาในอ้อมอกอีกครั้งและพาไปขึ้นรถเพื่อไปที่คอนโดของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TK Condominium

 

ห้อง 2207

 

 

 

 

          ระหว่างที่พาคนสวยของเขาเข้ามาในห้อง เขาก็คิดไปเพลินๆว่าจะง้อเธอยังไงดี จะพูดหวานๆแบบที่ไม่เคยพูดดีรึปล่าว ? หรือจะคอยดูแลเธอจนกว่าเธอจะพอใจ คิดไปคิดมาเขาก็วางร่างของเธอไว้บนเตียงนอนนั่นแล้ว โทโมะห่มผ้าให้คนที่หลับสนิทและทำบรรยากาศในห้องให้สบายโดยเปิดเครื่องปรับอากาศในระดับที่เย็นกว่าปกติ เขารู้ดีว่าแก้วชอบอากาศหนาวเพราะเป็นคนขี้ร้อย มิน่าล่ะเธอถึงได้โหดขนาดนี้ ร้อนไปซะทุกอย่าง

 

 

          ใบหน้าสวยหวาน จมูกโด่งรั้น ผิวขาวสวยดั่งหิมะของเธอรวมไปถึงริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อน่าสัมผัสนั่นทำให้เขายิ่งหลงรักเธอในเวลาที่เธอหลับแบบนี้ มันดูเป็นธรรมชาติในแบบของเธอ โทโมะอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปไว้ดูคลายเครียดหรืออยากจะดูไว้แก้คิดถึง เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ารูปที่ถ่ายได้นั้นถูกอกถูกใจตัวเองอย่างมาก เขาค่อยๆก้มลงจูบที่ดวงตาที่ปิดสนิทของเธอ ก่อนจะเลื่อนลงมาประโคมจูบลงไปที่ริมฝีปากเธออย่างช้าๆ นุ่มนวล และยาวนาน..

 

 

          กว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็นอนอยู่ข้างๆเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โทโมะลุกขึ้นอย่างช้าๆและมองไปรอบๆอย่างระแวง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม..

 

 

          "เฮ้อออออออ~" เขากลัวเหลือเกินถ้าตัวเองทำอะไรผิดๆลงไป แก้วยังนอนอยู่ที่เดิม ท่าเดิม และยังคงหลับสนิทไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา คงเป็นเขาที่จูบเธอนานเกินไปจนเผลอหลับไปด้วย เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ทำอะไรแบบนั้นลงไปมันจะเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

 

          ในตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้วที่แก้วยังไม่ยอมตื่น ชายหนุ่มเจ้าของห้องก็ยังคงนอนข้างๆเธอมองหน้าเธอที่หลับไม่รู้เรื่องนิ่งๆ นี่ถ้ากลัวว่าคนสวยของเขาจะนอนไม่สบายเขาจะจับกอดไว้ตลอดไปแล้ว แต่เขายังมีความเป็นสุภาพบุรุษพอ ขอมองเธอแบบนี้แล้วรอเธอตื่นขึ้นมาจะดีกว่า

 

 

          ถ้าวันนึงเขาเสียเธอไปเขาจะเป็นยังไงนะ ? ถึงอยากจะรู้นักแต่ก็ไม่คิดที่จะลองเสี่ยงห่างกับเธอน่ะเขาทำได้ แต่ให้เธอห่างไปอยู่กับคนอื่นน่ะเขายอมไม่ได้ ถึงจะ 'ยัง' ไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังคงอยู่ในฐานะพี่ชายกับน้องสาว หรือครูฝึกกับลูกศิษย์ก็ตาม เขาก็จะต้องทำให้เธอ 'เป็นของเขาคนเดียว' เข้าในซักวัน

 

 

          หลังจากที่นอนเฝ้ามองอยู่นานแสนนานตัวเขาเองก็เริ่มล้าสายตา ดวงตาคมสีเทาปิดลงอย่างช้าๆ โทโมะนอนหลับลงไปแล้ว คงจะหลับสนิทที่ได้นอนข้างคนรักของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้นอนสบายๆเหมือนที่นอนคนเดียว แต่อยู่ใกล้ๆเธอแบบนี้ ก็เป็นสิ่งที่แสนวิเศษล่ะจริงมั้ย ?

 

 

          "ฮื้อออออ~ เอ๋ ?" เสียงของคนที่เพิ่งหลับสนิทดังขึ้นเมื่อตัวเองกลุดออกจากห้วงนิทรา แก้วลืมตาขึ้นพร้อมกับจะบิดขี้เกียจแต่ก็หันไปเจอกับใบหน้าหวานของคนที่เธอรู้จักดี เธอออกจะตกใจน้อยๆแต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร ตัวเธอถึงได้ไม่ยอมลุกขึ้นผลักเขาออก แต่กลับนอนมองหน้าเขานิ่งๆ

 

 

          ความคิดของเธอที่เห็นมาตลอดก็คือ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเนี่ยเขาหน้าตาหล่อมากทุกอย่างดูจะเป้ะไปหมด หุ่นก็น่าฟัดซะอย่างที่สาวๆหลายคนต้องการ เขาเหมือนกับเจ้าชายมากความสามารถที่ใครๆต่างก็อยากได้เขามาไว้ในครอบครอง แม้แต่เธอในตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจ..

 

 

 

 

 

 

แต่ว่าเธอกำลังงอนเขากลับอยู่นะ !

 

 

 

 

 

 

 

 

          "ไอ้พี่บ้า เล่นตัวอยู่นั่นแหละ ไม่ง้อแล่ว" แก้วบ่นอุบอิบออกมาเบาๆขณะที่ยังคงนอนมองหน้าเขาอยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองยิ้มออกมาตอนไหน แต่รู้สึกว่ายิ้มนี้มันมีความสุขแปลกๆ และดูท่าว่าจะหุบยิ้มได้ยากด้วย แก้วหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเลือกที่จะนอนรอเวลาเช้า หลับอีกซักรอบจะเป็นไรไป

 

 

          "หึ ยัยตัวแสบ" เมื่อคนสวยหลับตาลงไปได้ไม่ถึงสิบนาที คนข้างๆเธออย่างโทโมะก็พูดขึ้นมาเบาๆ อันที่จริงเขาจะหลับแล้วล่ะ  แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรขยับ เขาเลยคิดว่าแก้วคงตื่นแล้ว และไม่คิดว่าเธอจะนอนต่อด้วย - - แต่ก็ดีนะ ที่ได้ยินเธอฝากประโยคน่าหมั่นไส้นั่นไว้

 

 

          คราวนี้โทโมะดูจะไม่อยากจะเป็นสุภาพบุรุษซะแล้ว เขามองหน้าคนสวยของเขาแวบนึงแล้วเอื้อมมือไปโอบรัดเอวของเธอมากอดเอาไว้

 

 

 

 

 

          คืนนี้ขอนอนกอดให้หายหมั่นไส้หน่อยเถอะ.. ยัยตัวแสบ !

 

 

 

---

คงอีกสองสามวันที่จะมาอัพให้อีก อย่าโกรธกันนะ

อาทิตย์หน้าเค้าสอบกลางภาคแล้นน เตรียมอ่านหนังสือ

ไว้เจอกัน ซียูอะเกนออนวีคเคนนะฮ้าฟฟ

รักรีดเสมอ แล้วรีดอ่ะ รักกันบ้างปล่าว ?