MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

9.9

วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.

  27 chapter
  184 วิจารณ์
  54.30K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) ไม่ได้รัก ?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
          
 
 
 
 
 
         
          "ตบหน้าฉันที !!!" โทโมะถึงกับผงะเมื่อคนตรงหน้าเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่และกำผ้าบนเตียงแน่น โทโมะลังเลที่จะทำแบบนั้น จะทำลงได้ยังไง เขาจะทำเธอเจ็บด้วยน้ำมือของเขาไม่ได้ แต่สายตาของเธอมันทรมานมากจริงๆ ถ้าเขาทำแล้วมันทำให้เธอระบายได้ ก็คงต้องทำสินะ
 
 
 
 
เพียะ !
 
 
 
 
 
          ใบหน้าสวยถูกหันไปตามแรงตบ โทโมะอยากจะเอามีดแทงตัวเองให้มันตายไปเลย รู้สึกเจ็บกว่าเธอมากมายที่ทำกับเธอแบบนี้
 
          "ยะ ยังไม่พะ พอ พี่ เอาอีก ตบอีก ตบแรงๆ แรงๆเลย !"
 
 
 
 
เพียะ ! เพียะ !! เพียะ !!!
 
 
 
 
 
          รอยแดงบนหน้าของคนสวยที่ตอนนี้กำลังสั่นเทา ทำให้คนที่ตบหน้าเธอร้องออกมาอย่างแค้นใจตัวเอง เธอบ้าหรือเขาโง่กันแน่ที่ให้เขาต้องทำอะไรแบบนี้ ทำร้ายคนที่รักเนี่ยนะ บ้าที่สุด !!
 
 
          "เวรเอ้ย ! เธอให้พี่ทำแบบนี้ทำไม !"
 
 
          "พะ พี่ ต่อยที่ท้องแล้วที เอาให้แก้วสลบเลยนะ"
 
 
          "ไม่มีทาง !" ใครล่ะจะไปยอม !!
 
 
          "ดะ ได้โปรด.." น้ำตาของความทรมานเริ่มไหลริน โทโมะยิ่งเห็ยแล้วทำอะไรไม่ถูก นี่คนรักของเขาต้องการจะทำอะไรเนี่ย เขาต้องทำร้ายเธออีกแล้วรึยังไง ให้ตายซะยังจะดีกว่า
 
 
 
 
 
ผลัก !
 
 
 
 
 
          เอาเป็นว่าหมัดเดียวรู้เรื่อง คนสวยของเขาสลบคาอกแกร่ง เขามองใบหน้าที่เป็นรอยแดงฝาดนั่นอย่างสงสาร เธอทำแบบนี้ทำไมกัน ให้เขาทรมานเธอแบบนี้ เธอต้องการอะไร
 
 
 
 
          ร่างสวยตื่นลืมตาขึ้นมาเจอกับใบหน้าหล่อของคนที่รู้จักดีก็ตกใจ รีบต่อหน้าเขาไปโดยสัญชาตญาณตัวเอง
 
 
          "โอ้ยแก้ว  ทำอะไรของเธอเนี่ย"
 
 
          "เอ่อ ขอโทษ" เธอพูดขึ้นล้วสำรวจร่างกายของตัวเอง.. มันปกติหมือนเดิมทุกอย่าง แก้วถอนหายใจยาวออกมา แล้วขอบคุณคนตรงหน้าของเธอทันทีทันใด
 
 
          "ขอบคุณพี่มากนะ ที่ช่วยแก้ว" 
 
          "ช่วย ?" โทโมะทวนคำพูดของสาวร่างสวยคนนี้อย่างงุนงง
 
 
          "แก้วไม่อยาก เอ่อ.. เสียมันไป" เธอพํดอย่างอายๆ แน่สิ ความอดทนของเธอมียีดจำกัดสูงมาก ร่างกายของเธอจึงต่อต้านฤทธิ์ยานั่นไป แต่ก็ยังดีที่เธอคิดหาวิธีช่วยตัวเองได้ ก่อนที่จะต้องเสียความบริสุทธิ์ไปทั้งๆที่ยังไม่พร้อม
 
 
          "แต่พี่อยากได้.." คำพูดแสนแผ่วเบาของผู้ชายตรงหน้าทำเอาเธอถึงกับหน้าชาแดงยันใบหู เขาพูดว่าอะไรนะ ?
 
 
          "อะ อะไรนะ ?"
 
 
          "ปล่าว แก้วเจ็บมั้ย พี่ทำแรงเกินไปรึปล่าว" โทโมะถามนอกเรื่องทันทีที่เธอถามซ้ำ ก็เขาอยากเป็น 'คนแรก' ของเธอนี่นา ทุกอย่างในตัวของเธอเขาก็อยากจะได้ไปครอบครอง โดยเฉพาะหัวใจ..
 
 
          "นี่พี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องได้ป่ะ"
 
 
          "มันไม่ดีถ้าพี่จะพูด" เขาพูดโดยที่ไม่สบตากับเธอ ไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าสวยนั่นเลยซักนิด
 
 
          "พี่อยากได้.. อะไร ?"
 
 
          "เธอให้พี่ไม่ได้หรอก" โทโมะบอกแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ แก้วเองก็ 'พยายาม' ที่จะไม่สนใจและลุกออกไปจากห้องด้วยความค้างคาใจเช่นกัน
 
 
 
 
          อีกเพียงแค่หนึ่งเดือนสำหรับการแข่งขันศึกชิงนาง(?) รวมไปถึงการชิงค่ายเพลงที่สำคัญอีกด้วย ตอนนี้ทั้งห้าหนุ่มและห้าสาวเร่งซ้อมกันอย่างหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่สำหรับคู่สำคัญอย่างโทโมะกับแก้วนั้นดูจะพลาดบ่อยมากเพราะทั้งคู่พากันไม่มีสติ
 
 
          โทโมะเริ่มตีตัวออกห่างแก้วมากขึ้น เพื่อนร่วมวงของเขาเองก็สงสัยมากมายว่าเกิดอะไรขึ้น แก้วเองก็คอยถามเหมือนกับว่าจะง้อเขา โดยคอยถามนู่น ชวนคุยนี่ แต่เขาก็แค่ตอบไปแบบไม่ใส่ใจ ถามคำตอบคำ ทั้งๆที่ใจจริงๆเขาไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย อยากจะคุยกับเธอคอยตามจีบเธอแบบไม่ให้เธอรู้ตัว แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เขาคงจะเสียดายคืนนั้นล่ะมั้ง คืนที่เธอไม่ได้เสียอะไรไป..
 
 
 
          ทั้งห้าหนุ่มมารวมตัวกันที่คอนโดของโทโมะโดยเป้าหมายในการมาครั้งนี้ก็คือเค้นความจริงที่เพื่อนของพวกเขาคนนี้แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
 
 
          "มึงไม่รักมันแล้ว ?" เขื่อนถามอย่างอดไม่ได้เมื่อที่ผ่านมาอยากจะถามแต่เพื่อนจอมเก๊กของเขาเนี่ยไม่ยอมเปิดโอกาส
 
 
          "ไม่มีทาง"
 
 
          "แล้วมึงหลบหน้าแก้วทำไมวะ" ป็อปปี้ถามบ้าง
 
 
          "กูไม่รู้ กูไม่ได้อยากจทำ แต่ก็ไม่รู้ทำไมต้องทำ"
 
 
          "คืนนั้นมึงทำอะไรแก้ว" เคนตะนึกได้ก็ถามถึงคืนที่ครูฝึกคนสวยของพวกเขาถูกวางยา
 
 
          "ก็ต่อย และก็ตบ" โทโมะตอบเหมือนไม่คิดอะไรซึ่งต่างจากเพื่อนทั้งสี่ที่กำลังตกใจ
 
 
          "ไอ้เชี่ยยยยยยยย !!!!" ทั้งสี่ประสานเสียงตะคอกใส่กันอย่างไม่ได้นัดหมาย
 
 
          "มึงทำแบบนั้นได้ยังไงวะไอ้โมะ" จองเบโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ว่าเพื่อนของเขาทำร้ายครูฝึกรุ่นน้องยังไง
 
 
          "แก้วบังคับกู กูไม่ได้อยากทำ พวกมึงก็รู้ว่ากูรัก !"
 
 
          "กูว่าแล้วว่ามันต้องบังคับมึง ดีนะเนี่ยที่มึงบอกกูก่อนไม่งั้นกูด่ามึงเละไปละ ไอ้แก้วเนี่ยมันไม่ยอมเสียตัวมันให้คนที่มันไม่ได้รักหรอก" คำพูดของเขื่อนทำเอาคนทั้งห้องเงียบกริบในทันที ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขื่อนทันทีที่เขาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมา โทโมะหน้าซีดลงเมื่อได้ยินคำว่า 'ไม่ได้รัก' ..
 
 
          "ฮะ เฮ้ยมึง กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น มันอาจจะยังไม่พร้อมก็ได้" ถึงจะบอกแบบนั้นก็ไม่ทันแล้ว โทโมะกลายเป็นเจ้าชายเย็นชาไปชั่วขณะ
 
 
          "แก้วอาจจะยังไม่รักมึง งั้นมึงก็ทำให้มันรักมึงสิ" บอสใหญ่ของวงปลอบโยนเพื่อนด้วยการตบไหล่เบาๆ
 
 
          "เออใช่ อย่าหลบแบบนี้เลย บอกตรงๆสงสารทั้งคู่" จองเบบอก
 
 
          "สงสารทั้งคู่ ? คือไรวะไอ้กิมจิ ?" ก็อย่างว่า สงสารแค่เขาพอเข้าใจ แต่ไปสงสารแก้วด้วยนี่มันหมายความว่ายังไงกัน
 
 
          "ก็เวลามึงไม่สนใจแก้ว แก้วก็คอยตามมึง มึงไม่ดีใจเหรอที่แก้วมาสนใจ" เคนตะชี้แจง
 
 
          "เออว่ะ แสดงว่ายัยแก้วจอทแก่นมันก็ต้องมีใจให้มึงดิ" เขื่อนเสนอความคิดเห็น
 
 
          "ใช่ดิ แสดงว่ามึงยังมีหวังนะเว่ย เปลี่ยนใจซะไอ้เพื่อนขี้เก๊ก" คำพูดของพูดทุกคนทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ ก็จริงอย่างที่พวกนี้บอก ถ้าแก้วไม่เริ่มมีใจให้เขา แล้วเธอจะมาตามเขาทำไมกัน โทโมะคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาอยู่ซะนาน จนไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสี่ออกไปจากคอนโดของเขาตอนไหน ตอนนี้เขาคงจะบ้า แต่เขาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว จะเผชิญหน้ากับเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาจะรุกไม่ให้เธอได้ทันตั้งรับเลยคอยดูสิ !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
อีกครั้งแล้วที่ต้องมานั่งกัดหมอนหงุดหงิดแบบนี้เพราะไอ้พี่บ้านั่น  
 
 
 
 
          ณ ขณะนี้หญิงสาวในชุดการ์ตูนลายมิกกี้เมาส์กำลังนั่งหวีผมของตัวเองอยู่หน้ากระจกด้วยใบหน้าที่ดูจะไม่สบอารมณ์ หวีแล้วโมโหก็ไม่ต้องหวีมันแล้ว ! ฮึ่ย คนบ้า อุตส่าห์ง้อแล้วยังจะเล่นตัวอีก
 
 
          "ไอ้พี่บ้าาาาาาาาาา !!" แก้วตะโกนลั่นห้องแล้วกระโดดขึ้นไปนอนกัดหมอนระบายอารมณ์ ทำไมนะต้องมาหงุดหงิดกับคนอย่างเขาด้วย
 
 
          "คนบ้า บ้าที่สุด เล่นตัว คิดว่าจะมีคนสนใจมากนักรึยังไง ฮึ่ย ! น่าโมโหซะจริงเล้ย" ทุกคนก็คงจะคิดว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วที่กำลังคุยอยู่กับตัวเอง คืนทั้งคืนปากก็บ่นปาวๆว่าคนๆนั้นชอบเล่นตัวเรียกร้องความสนใจ แต่ก็จะไปสนใจบ่นถึงเขาอยู่ดี
 
 
 
 

การบ้านเยอะปวดหัวไม่ทำซะเลย มาอัพฟิคดีฟ่าา
เด็กๆอย่าทำตามเชียวนะ อย่างนี้เค้าเรียกนิสัยไม่ดี หุหุ
พรุ่งนี้อัพ Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ แน่นอน !
อยู่ที่เธอนั้นอยากจะรักแค่ไหน..

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา