Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน

เรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
 
 
 
 
 
ก๊อก~ ก๊อก~~
 
 
“ขอโทษค่ะ...นี่ค่ะเอกสารรายงานที่พี่โทโมะต้องการ” แก้วเอ่ยขออนุญาติแล้วเดินเอาเล่มรายงานมาวางบนโต๊ะในห้องทำงานที่บ้านเค้า
 
 
“อืม...”
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วแก้วขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ” แก้วบอกแล้วหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้อง
 
 
“เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนเรายังไม่ได้อธิบายเนื้อหาของรายงานเลยนะ” โทโมะพูดพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้
 
 
“แก้วว่าพี่โทดมะอ่านเองเหอะค่ะ แก้วก็อธิบายไม่เป็นเหมือนกัน”
 
 
“ได้ไงอ่ะ ก็เราเป็นคนทำ” โทโมะปิดรายงานลงแล้วเดินเข้ามาหาแก้วจนร่างบางต้องรีบถอยหนี
 
 
“เอ่อ...พี่โทโมะคะเดี๋ยวแก้วอธิบายให้ฟังก็ได้ค่ะแต่ว่าตอนนี้แก้วว่าพี่กลับไปนั่งก่อนดีกว่ามั้ยคะ” แก้วพูดพรางเขยิบตัวหนีจนทรุดลงไปนั่งที่โซฟาและตามมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโทโมะ
 
 
“พี่ว่า...พี่ไม่อยากรู้แล้วสิ” โทโมะกวาดสายตาไปตามร่างกายของแก้วอย่างแทะโลม แก้วได้แต่ดึงกระโปรงประมาณเข่าให้ยาวลงมากว่าเดิม
 
 
“จะดึงทำไมล่ะ ขาเราสวยดีออก” โทโมพูดแล้วทิ้งตัวคร่อมแก้วไว้พรางจ้องลึกลงไปไหนดวงตากลมโตที่กำลังสั่นด้วยความกลัว
 
 
“พะ...พี่โทโมะออกไปนะคะ แก้วจะกลับบ้าน” แก้วดันอกของโทโมะน้อยๆเป็นเชิงขอ แต่นอกจากเค้าจะไม่ฟังแล้วโทโมะยังยื่หน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนแทบจะสงเข้าไปในหน้าแก้วแล้ว
 
 
“ทำไมล่ะ...กลัวหรอ...เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
 
 
“เมื่อก่อนก็คืออดีต พี่จะไปพูดถึงมันทำไมกัน”
 
 
“ก็มันเป็นอดีตที่น่า’จดจำ’สำหรับพี่...อื้ม~” โทโมะพูดแล้วกดริมฝีปากของตนลงบนแก้มนุ่มนิ่มของแก้ว
 
 
“แต่มันเป็นอดีตที่น่ารังเกียจสำหรับแก้ว ปล่อยนะ!” แก้วเริ่มออกแรงดิ้นเมื่อเห็นว่าโทโฒะเริ่มจะลุกหนักเธอขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“เมื่อก่อนไม่เห็นพูดอย่างนี้เลยนี่...เอาน่ามารำลึกความหวัง’ของเรา’กันหน่อยดีกว่า” โทโมะพูดพรางเริ่มไซร้ลำคอขาวของแก้ว เจ้าตัวได้แต่ดิ้นเพื่อเบี่ยงหลบริมฝีปากของโทโมะแต่สุดท้ายก็ไม่พ้น...
 
 
“แต่เรา’เลิก’กันแล้ว ปล่อยแก้วนะ!”
 
 
“เงียบๆน่า...อื้ม~” โทดมะจงใจบดจูบที่รุนแรงให้แก้วก่อนจะเริ่มลูบไล้ขาเนียนสวยของแก้วจนอีกฝ่ายเริ่มเคลิ้ม
 
“อื้ม~” แก้วอ้าริมฝีปากของตนเองพรางส่งเสียงร้องเนื่องจากเริ่มไม่มีอากาศหายใจแล้ว
 
 
“…”
 
 
Rrrrr~
 
 
“อ๊ะ! ไปนะพี่โทโมะแก้วจะรับโทรศัพท์” แก้วเขยิบหน้าหนีพรางเปิดกระเป๋าเพื่อหาที่มาของเสียง
 
 
“...” โทโมะยังคงลวนวามร่างกายของแก้วต่อไป โทโมะเริ่มปดกระดุมที่เอของแก้วแล้วพุ่งเข้าไปหาเนินอกที่ล้นมาออกมาหน่อยๆของแก้วทัน
 
 
“ฮะ...ฮัลโหลกวิน” เสียงแก้วเรียกกวินทำให้โทโมะถึงกับฉุนเล็กน้อยและแย่งโทรศัพท์แก้วไปพูดทันที
 
 
(แก้วเป็นไงบ้าง เค้าทำอะไรแก้วรึเปล่า)
 
 
“เจ้านายเค้าจะทำงานกับลูกน้อง ไม่ต้องห่วงนะ!” ติ๊ด! โทโมะตัดสายแล้วหันมาทำหน้าตึงๆใส่แก้วก่อนจะกระชากเสื้อไหมพรหมตัวนอกของแก้วออก
 
 
“ว๊าย! อย่านะพี่โทโมะ” แก้วร้องห้ามโทโมะด้วยคาวามกลัวตอนนี้เค้าไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีของเธออีกต่อไปแล้ว
 
 
“หึ! ทำไมลืม...’เก่า’แล้วรึไง ใช่สิ! เธอมี...’ใหม่’แล้วนิ”
 
 
เพียะ!!
 
 
“หยุดพูดจาดูถูกคนอื่นเค้าเสียที อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นแบบพี่กันหมดสิ!” แก้วถึงกลับเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกโทโมะดูถูกเธอจังๆ
 
 
     พูดจบแก้วก็ฉวยโอกาสรีบผลักโทโมะออกไปแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูห้องก่อนจะสะดุดล้มลงเมื่อถูกโทโมะตามมาดึงขาเอาไว้ แต่แก้วยังไม่ยอม รีบสลัดขาให้ออกแล้ววิ่งหนีออกมานอกห้องนั้นทันที แต่มีหรอที่โทโมะจะยปมปล่อยเธอไปง่ายๆ เค้ารีบวิ่งตามสาวร่างเล็กเมื่อกี้นี้ออกมาก่อนจะเห็นหลังไวๆของแก้วที่กำลังวิ่งไปยังประตูบ้านของเค้าโทโมะจึงต้องรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปรวบตัวแก้วจากทางด้านหลังแล้วโยนลงกับโวฟาที่ห้องนั่งเล่นทันที!
 
 
“ฮึกๆ ปล่อยแก้วไปเหอะนะพี่โทโมะแก้วกลัวแล้ว...” แก้วรีบถดกายหนีเมื่อเห็นสายตาของโทโมะที่กำลังเริ่มแทะโลมเธออีกครั้ง
 
 
“ถ้ากลัวก็อยู่นิ่งๆมันได้ไม่ต้องเจ็บตัว” ว่าแล้วโทโมะก็ทิ้งตัวลมาใส่แก้จนรางบางร้องครวญด้วยความเจ็บ
 
 
“ไม่เอา...ปล่อยแก้วนะคะ อย่าลืมสิคะว่าเราเป็นพี่น้องกัน!”
 
 
“เรา’ไม่ใช่พี่น้องกัน’เธอรู้ดีแก้ว”
 
 
     โทโมะรีบปิดปากนุ่มด้วยปากของตนเองก่อนจะกอดรัดร่างบางนุ่มนิ่มและมีกลิ่นกายอันแสนหอมปนหวานนิดๆของแก้วให้เข้าหาตัวเองแล้วบังคับให้แก้วนอนราบลงไปกับโซฟาโดยมีตนเองอยู่ข้างบนร่างนั้น ก่อนจะเริ่มสอดมือเข้าไปภายใต้เสื้อสีขาวตัวบางของแก้วแล้วเคล้นคลึงหน้าอกหน้าใจของแก้วทันที และดูเหมือนว่าคนใต้ล่างจะเริ่มสติหลุดลอยคล้ายตามเป็นใจไปซะแล้วด้วยสิ
 
 
“อ๊ะ!” แก้วรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อถูกอะไรบางอย่างกำลังสอดแทรกเข้ามาสู่กายในสาว เธอได้แต่หลับตาแน่นและกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อระบายความเจ็บปวด
 
 
     ถึงนี่ไม่ใช่’ครั้งแรก’ที่เธอกับเค้าเอ่อ...มีอะไรมากมายต่อกันแต่เค้าก็เป็นคนเดียวของเธอ เพราะเมื่อก่อนตอนนี้ยังคบกันอยู่เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกอะไรแต่ ณ ตอนนี้แก้วเริ่มไม่แน่ใจ... ความเจ็บปวดเข้ามาหาร่างบางทันทีเมื่อโทโมะเริ่มขยับตัวอย่างเร็วเพราะถีงเธอจะเคย...กับเค้าแต่มันก็ไม่ได้บ่อยนักและ...มันก็นานแล้วด้วย
 
 
“พี่โทโมะแก้วเจ็บ...อ๊ะ อิ๊ อ่าห์” แก้วทนไม่ไหวจึงต้องครางเสียงร้องอันแสนหวานนั่นออกมา
 
 
     โทโมะยิ้มนิดๆเพราะเค้าชอบนะที่จะได้ยินเสียงหวานของแก้วอย่างนี้ เค้าได้แต่คิดว่าตนเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดเพราะเค้ามีแก้ว...แต่ผู้ชายโชคดีคนนี้ยังไม่พอเค้าเองก็ยอมรับว่าเค้าผิด...ผิดที่ทิ้งแก้วไปเค้ารู้ว่าตนเป็นคนเจ้าชู้ แต่จะโทษเค้าคนเดียวก็ไม่ได้ในเมื่อพวกผู้หญิงเหล่านั้นเป็นคนเข้ามมาหาเค้าก่อน!
 
 
”อีกรอบนะครับคนดี...” โทโมะถอดแกนกลางออกมาเมื่อเสร็จกิจกรรมบนโซฟาแล้วแต่เค้ารึจะพอ
 
 
     โทโมะอุ้มแก้วมายังห้องนอนของตนเองก่อนจะกดล็อคประตูห้องแล้วเริ่มเข้าหาแก้วต่อทันที แก้วได้แต่ หลับตาแน่นส่งเสียงครางและร้องจอให้เค้าผ่อนแรงลงบ้างเพราะเธอกลัวว่าพรุ่งนี้เธออาจจะไปทำงานไม่ไหวก็เป็นได้
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“แก้วเมื่อคืนทำไมไม่รับโทรศัพท์เราเลย!” กวินรีบวิ่งเข้ามาเอ่ยถามเพื่อนรัก? ของตนเองที่เดินอิดโอดเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนอย่างไงอย่างนั้นแหละ
 
 
“ขอโทษนะกวินพอดีแก้วเอาแต่นั่งอธิบายรายงานให้คุณโทโมะแล้วไหนจะต้องเตรียมเรื่องประชุมวันนี้อีก ก้เลยไม่มีเวลารับโทรศัพท์กวินน่ะ” แก้วบอกพรางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานของเธอ
 
 
“เอ้าๆ ไหวรึเปล่าล่ะ เป้นอะไรไม่สบายหรอ”
 
 
“อืมนิดหน่อยน่ะ แก้วยังไหวอยู่แค่...ง่วงนอนนิดหน่อยน่ะ” แก้วพูดพรางกุมขมับตนเอง
 
 
     เธอเพิ่งจะออกจากบ้านของโทโมะเมื่อตอนตีห้ากว่าๆนี้เอง พอกลับมาถึงบ้านตนเอองเธอก็รีบทำเรื้อหาที่จะใช้ประชุมในวันนี้ต่อทันทีจนเวลาล่วงมายันเจ็ดโมงกว่าๆเธอจึงอาบน้ำแล้วรีบมาที่บริษัทในขณะที่เค้า...ยังไม่มารึยังไม่ตื่นก็ไม่รู้...
 
 
“แก้วกินอะไรมารึยังอ่ะ”
 
 
“ยังเลยอ่ะ...แก้วยังไม่หิว”
 
 
“ยังไม่หิวก็ต้องกินจะได้กินยาด้วยด้วยไง เดี๋ยวเราไม่หาอะไรให้รองท้องก่อนแล้วกันนั่งอยู่เฉยๆนะเดี๋ยวเกิดเป็นลมเป็นแล้งจะหนักกว่าเดิม” กวินพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะเค้าดูจากสภาพของแก้วตอนนี้เธอต้องไม่ไหวแล้วแน่ๆ ใบหน้าที่ซีดและโทรมไปจากเมืท่อวาน ไหนจะรอยยิ้มที่สุดแสนจะฝืนนั่นอีก แต่เค้าไม่อยากพูดอะไรมากก็เท่านั้น
 
 
“แหมๆ ห่างจาก’พี่’ไม่ถึงวันก็รีบมาหา...ใหม่เลยนะจ๊ะ” โทโมะเดินเข้ามาทักแก้วหลังจากที่กวินเดินออกไปแล้ว
 
 
“...”
 
 
“ทำไมไม่เถียงล่ะ...เป็นความจริงล่ะสิ” โทโมะหัวเราะในลำคอนิดหน่อยราวกับจะแกล้งคนตัวเล็กที่นั่งหน้าซีดอยู่
 
 
“ก็แล้วแต่’พี่’จะคิด...” แล้วอึ้งม่น้อยเมื่อได้ยินเค้าเรียกตัวเองมาว่า’พี่’ในตอนแรกทั้งๆที่สถานะของเธอกับเค้ามันเกินคำว่า’พี่น้อง’กันไปแล้วซะอีก!
 
 
“นี่เราหมายความว่าอย่างไง!” โทโมะรีบตรงเข้ามากระชากแก้วแล้วตะคอกใส่โชคดีที่ต้องนี้ยังเช้าอยู่เลยยังไม่ค่อยมีใคร
 
 
“ปล่อยนะ! เราเป็นพี่น้องกันนะอย่าลืมสิคะ”
 
 
“อ้อหรอ! พี่น้องที่’ท้องติดกัน’รึเปล่า หึ!”
 
 
“...”
 
 
“พูดมาได้ว่าพี่น้อง หึ! เมื่อคืนเราก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ดีนะ...งั้นเราเป็นพี่น้องกันเฉพาะตอนกลางวันดีกว่าส่วนตอนอื่น...ค่อยว่ากันอีกที” โทโมะไล่สายตาไปสำรวจตามตัวแก้วอย่างเจ้าเล่ห์แล้วปล่อยร่างบางลงกับเก้าอี้ตัวเดิมก่อนจะเดินเข้าห้องไป
 
 
“เรามาแล้วแก้ว” กวินส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายพร้อมกับจานขนมปังทาแยมกับน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว
 
 
“ขอบใจมากนะกวินนั่งกินด้วยกันก่อนสิ” แก้วเอ่ยชวนกวินพรางจิบน้ำส้มที่เค้าเอามาให้
 
 
“อ๊ะ! นั่นอะไรอ่ะ” กวินเอื้อมมือไปหยิบซองจดหมายที่ถูกแฟ้มเอกสารบางส่วนของแก้วทับไว้
 
 
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก” แก้วรีบเอาซองจดหมายนั่นหนีให้พ้นมือของกวินทันทีแต่กวินก็แย่งมาได้สำเสร็จ
 
 
‘นี่เป็นการเตือน! ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับ’คนของฉัน’ล่ะก็แกได้เจ็บตัวกว่านี้แน่!! แล้วก็บอกคิดไปบอกเค้าเชียวล่ะไม่งั้นแกได้ตายแน่!’
 
 
     เมื่อกวินอ่านจบก็หันมามองหน้าแก้วแบบคาดคลั้นแต่แก้วหลบหน้าหนีกวินเพราะไม่อยากให้เค้าจับพิรุธอะไรตนได้ แก้วรีบแย่งจดหมายนั่นใสกระเป๋าตนเองทันทีแล้วรีบลุกหนีกวินที่พยายามจะเอ่ยถามเธอเรื่องจดหมายนั่นทันที
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เรื่องนี้เราจะให้ยัย...ที่ส่งจดหมายร้ายนะคะ โปรดติดตามกันด้วยเด้อรับรอง...หึๆ #ยิ้มชั่วตามเคย ขอสัก40เมนต์ก็ยังดีนะคะ ไรเตอร์เพลียยยยยยย