Innocent Love

บทที่ 2

 

 

 

กลิ่นฮอตเค้กเพิ่งทอดใหม่ๆลอยฉุยไปทั่วร้าน...

สองหนุ่มเพื่อนซี้ จุนซูและมิกกี้ที่ยื่นรอเสิร์ฟอยู่ข้างหลังพยายามสูดกลิ่นกลืนน้ำลายเอื๊อกโต...น่ากินเกินห้ามใจ

ยิ่งตอนนี้ฮอตเค้กนั่นกำลังถูกราดด้วยซอสคาราเมลเหยิ้มๆชุ่มฉ่ำ อู้ว~~~ว้าว~~ถ้าได้กินสักคำล่ะก็ สวรรค์ชัดๆ

น่าเสียดายที่มันไม่ใช่ของพวกเขาน่ะสิ...ดังนั้นแค่คำว่าจินตนาการคงจะพอช่วยบรรเทาความรู้สึกอยากได้เหมาะสมที่สุดแล้ว

 

“ยุนโฮ กล้วยหอมหั่นเสร็จรึยังเอ่ย ^^”

“เรียบร้อยแล้วครับพี่สาว”

ฮเยซองยื่นหน้ามาดูผลงานของเด็กหนุ่มยุนโฮ ก่อนจะฝากจานฮอตเค้กให้ยุนโฮช่วยถือ

“ไม่ได้นะ ไม่ได้ ยุนโฮ เธอหั่นกล้วยหอมไม่เท่ากันเลย ดูสิจ๊ะ ชิ้นนี้หนาไป ส่วนชิ้นนี้ก็บางไป ถ้าหั่นไม่ได้มาตรฐานล่ะก็ จะทำให้รสชาติผิดเพี้ยนไปได้ ม๊ะ เดี๋ยวดูนะ พี่สาวจะหั่นให้ดู นี่~~นี่~~~แบบนี้”

ฮเยซองหั่นให้ดูอย่างดล่องแคล้ว แค่แปบเดียว กล้วยหอมก็ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงามเรียบร้อยแล้ว

พร้อมไอศกรีมและของตกแต่งอีกนิดหน่อยพร้อมเสิร์ฟ

อ๋า~~~~มืออาชีพก็มีวิธีแบบมืออาชีพสินะ...พี่ฮเยซอง พี่นี่เก่งจริงๆ

ยุนโฮที่ยื่นอยู่ข้างๆฮเยซองได้แต่มองตาปริบๆ ชื่นชมพี่สาวอยู่ในใจ

 

“เอาล่ะ ยุนโฮ เอาไปเสิร์ฟโต๊ะ 7 นะ”

“ครับ”

 

เด็กหนุ่มปฎิบัติตามคำสั่งทันทีอย่างเต็มใจ ภายใต้ใบหน้านิ่งๆซื่อๆนั่นล่ะ

 

จะว่าไป สำหรับยุนโฮแล้ว ไอศกรีมจาที่เขากำลังถืออยู่นั้น เมื่อคืนก่อนเขาเคยได้ลองชิมมาแล้ว ขอโทษนะจุนซู ขอโทษนะมิกกี้
มันช่วยไม่ได้จริงๆ พวกนายอยากรีบชิ่งหนีขึ้นไปนอนก่อนทำไมล่ะ อดกินของอร่อยเลย อร่อยมาก~~~ กินซะหมดเกลี้ยงเลย
แต่พี่สาวไม่ยักจะดีใจแฮะ ทำหน้าผิดหวังๆยังไงไม่รู้ หรือว่าไม่เชื่อในฝีมือตัวเองหรือไง

ก็บอกแล้ว ย้ำแล้วย้ำอีกว่า ‘อร่อย’ พี่สาวก็ยังคงแสดงสีหน้าราวกับมีตัวอักษรติดหน้าผากว่า ‘เราทำพลาดอะไรตรงไหนนะ’ แบบนั้น...

เขาไม่เห็นจะเข้าใจเลย...แถมตอนกิน พี่สาวก็เอาแต่จ้องเอาจ้องเอา ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะครับพี่สาว

เพราะเป็นพี่สาวหรอกถึงได้ไม่ว่าอะไร เห็นแก่ไอศกรีมอร่อยๆ เห็นแก่ที่พี่สาวดูแลพวกผมอย่างดี จัดห้องหับ ทำอาหารให้กินหรอกนะครับ ถึงส่วนใหญ่จะเน้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็เถอะ - -“

  

“Sweet Vanila ได้แล้วครับ”

ลูกค้าเด็กหนุ่มละสายตาจากหนังสือสักครู่ ทำตาลุกวาวกับไอศกรีมตรงหน้าราวกับมันเป็นของวิเศษจากสรวงสวรรค์อย่างนั้นล่ะ

“ขอให้มีความสุขกับไอศกรีมนะครับ ^^” ยุนโฮกล่าวก่อนจะแผละตัวออกไปจากลูกค้าคนนี้

เด็กหนุ่มลูกค้าผู้นั้น ดูแล้วอายุน้อยกว่าพวกยุนโฮ แต่ลักษณะท่าทางกลับดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกเขาซะด้วยซ้ำ...

รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ชิมชางมิน’ ได้ยินจากพี่สาวว่าเขาเป็นลูกค้าประจำของที่นี่

และที่นี่เท่านั้นล่ะมั้งที่จะสามารถเห็นรอยยิ้มตาหรี่จริงใจจากเด็กคนนี้ได้

ในอีกมุมหนึ่ง...เสียงหัวเราะจากสาวๆดังสนั่นแทบลั่นร้าน

จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะการหว่านเสน่ห์เรียกเรทติ้งของมิกกี้คนนั้น...

แม่เจ้า เขาช่างมีพรสวรรค์ทางด้านป้อสาวซะจริงๆ ลูกค้าผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเสร็จคารมและรอยยิ้มกระชากวิญญาณของเขาหมด...

 

“Strawberry Yogurt Parfait ครับ...ความหวานซ่อนเปรี้ยวกับแก้มที่ขาวอมชมพู ช่างเหมาะกับคนสวยอย่างคุณจริงๆ...”

“@^^@”

“...คุณครับ ได้โปรด อย่าน่ารักไปกว่านี่เลยนะครับ ไม่งั้นหัวใจของผมคงได้มีปีกงอก บินไปหาคุณโดยไม่รู้ตัวแน่นอน”

“@^^@”

“...เมื่อถึงตอนนั้นหวังว่าคุณคงจะรับผิดชอบดูแลรักษาหัวใจที่มีดวงเดียวของผมนะครับ... ~.^*”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

และตามมาด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเพื่อนสาวที่มีด้วยในกลุ่ม

“ขอให้มีความสุขกับไอศกรีมนะครับ (^3^)”

ให้ตายเถอะ = =lll สยองกับไอ้จุ๊บๆ ขยิบตาปิ้งๆของนายชะมัด มิกกี้จ๋า ความจริงมันก็ดีอยู่น่ะนะ ที่มีลูกค้าสาวๆมากขึ้นแบบนี่
แต่ว่านะ การให้ความหวังคนอื่นด้วยคำพูดที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไรอย่างนี้ ถ้ามีใครสักคนถือว่ามันเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาล่ะก็~~~

มิกกี้เอ๋ย นายได้ตายแน่ๆ อย่าหาว่าสวยไม่เตือน(ในใจ)นะยะ

แล้วจุนซูล่ะ อืมมม จุนซู~~จุนซูอยู่ไหน อ้า~~~อยู่นั่นนี่เอง

 

“Giant Brownie Ice Cream Sandwich ได้แล้วครับคุณผู้หญิง...ส่วนนี่ Lemonblackberry parfait ของคุณผู้ชายครับ”

วู้~~~รอดไป...ฮเยซองลุ้นแทบตาย

ถึงจะจดชื่อไอศกรีมไว้ในฝ่ามือก็เถอะ แต่ถือว่าจุนซูทำได้ดีมากแล้ว ไม่เหมือนห้าวันก่อนที่ดูยังไงก็น่ากังวล...

ถือถาดก็เงอะงะไม่ถูกต้อง เสิร์ฟไอศกรีมสลับกันก็ยังมี

แต่วันนี้...จุนซู~~~วันนี้เธอทำได้ดีมาก ^^

“ขอให้มีความสุขกับไอศกรีมนะครับ”

ถึงงั้นก็เถอะจุนซู...เสียงเอคโค่ของนายคงเป็นสิ่งเดียวที่ไม่สามารถปรับปรุงได้สินะ...เฮ่ย~~~

“พี่สาว...พี่สาว...พี่สาวครับ”

“อะ...อะไรหรอยุนโฮ”

ยุนโฮเอียงคอ ทำตาแป๋วสงสัย...พี่สาวเหม่อมองอะไรอยู่นะ เรียกสองสามครั้งก็เหมือนไม่ได้ยิน
 
“ลูกค้าโต๊ะโน้นเขาสั่ง.......”

“โอ้ย~~~โอ้ย~~~~~~~”

ยังไม่ทันจะพูดอะไร...เสียงร้องอย่างเจ็บปวดจากใครคนบางคนดังแผดลั่นร้าน เข้ามาแทรกซะก่อน

ต้นเสียงไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจุนซูนั่นเอง...อะไรกัน เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่นา เผลอแปบเดียวก็เห็นซุดตัวนั่งยองๆกุมท้องตัวเองอยู่กับพื้นแล้ว

“เป็นอะไรจุนซู”

ฮเยซองรีบวิ่งไปดูอาการทันที...นั่งยองๆลูบหัวจุนซูที่เหงื่อแตกพรากๆเป็นเม็ดๆ คงปวดมากจนพูดไม่ได้แล้วสินะ

“สงสัยเป็นไส้ติ่งน่ะครับ เห็นจุนซูบ่นปวดท้องตั้งแต่เช้าแล้ว”

ยุนโฮเป็นฝ่ายตอบแทน

ถึงว่าสิ...ทำไมตั้งแต่เช้าจุนซูถึงได้เงียบๆไป ปกติเห็นจ้อไม่ยอมหยุดเลยนี่นา พูดจนลิงหลับ

“แล้วจะทำไงดีล่ะ ฉันขับรถยนต์ไม่เป็นซะด้วยสิ ยุนโฮนายขับรถได้ไหม”

(- - )( - -)(- - )( - -)(- - )( - -)(- - )( - -)

ไม่ได้อย่างนั้นหรอ...แย่จัง...โถ้ เอ้ย~~~บ้าที่สุด

รู้อย่างนี้หัดขับรถยนต์กับคุณป๋าตอนนั้นก็ดีหรอก ไม่น่าดื้อ หยิ่งผยองบอกคุณป๋าว่า ‘แค่จักรยานก็พอแล้ว’ เลย...

นึกแล้วก็แค้นใจตัวเองจริงๆ คิมฮเยซอง >_<

จุนซูตอนนี้ก็ดูอาการแย่ลงไปทุกทีแล้ว

“งั้นเดี๋ยวผมโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลมาให้นะ”

“ดีเลยยุนโฮ รีบๆเลยนะ จุนซูจะไม่ไหวแล้ว”

“ครับ”

“ไม่ต้องหรอกพี่สาว ผมขับรถได้ครับ...”

มิกกี้ตะโกนร้อง...ขณะที่ยุนโฮกำลังจะยกหูกดโทรศัพท์

“...ถ้าเรียกรถพยาบาลมามีหวังไม่ทันแน่ ผมขออาสาขับรถไปส่งจุนซูที่โรงพยาบาลเองครับ...พี่สาวกุญแจรถล่ะครับ”

“ทางโน้นจ้า”

มิกกี้มองไล่ไปตามนิ้มที่ชี้ของฮเยซอง...วิ่งพรวดพราดไปหยิบกุญแจรถที่แขวนไว้หลังเคาน์เตอร์ทันที

ส่วนยุนโฮและฮเยซองเองรีบพยุงจุนซูให้ขึ้นไปในรถอย่างเบามือที่สุด

“ฝากด้วยนะมิกกี้”

“ครับพี่สาว เชื่อใจมิกกี้คนนี้ได้...อ้อ...พี่สาว ตอนผมไม่อยู่อย่าร้องไห้เพราะคิดถึงผมล่ะ ~.^*”

ยังไม่วายนะมิกกี้... =_=^

“ไปได้แล้ว จุนซูกำลังจะตายอยู่แล้ว”

“ครับๆๆ”

ไม่นานรถยนต์ก็แล่นไปฉิว สองร้อยแปดสิบแรงม้า ขอโทษเถอะมิกกี้จะไปขับรถแข่งรึไงนี่
 
มันไม่ใช่รถสปอร์ตนะเฟ้ย นี่มันรถเต่ารุ่นโบราณ ดูสภาพหน่อยสิ คะนองจัดไปแล้วนะมิกกี้...

จุนซูเอ๋ย~~ รู้สึกสงสารนายจับใจเลยจริงๆ หวังว่าคงรอดก่อนไปถึงโรงพยาบาลนะนาย...

ฟู่~~โชคดีจัง ที่คนป่วยไม่ใช่ยุนโฮหรือว่าฮเยซอง

“เหลือแค่เราสองคนแล้วสินะ พี่สาว”

เออ...ใช่ พอกลับมามีสติอีกครั้ง...ถึงนึกออก ในบ้าน(ร้าน)ตอนนี้เหลือแค่เธอกับเขาสองคนเท่านั้นแล้ว ...

คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง <(^@^”)>

จริงหรอ???...ไม่มีความมั่นใจเอาซะเลยจริงๆ ฮเยซองจ๋า~~~

………………………………………………………………

และแล้วก็เที่ยงคืนอีกจนได้

ทุกๆอย่างก็เรียบร้อยแล้ว...เก็บโต๊ะ ทำความสะอาดร้าน ล้างจาน เช็คบิล เหลือแค่ขึ้นไปอาบน้ำ แล้วก็นอน...

แต่ว่า...แต่ว่า...ทำไมมันดูเหมือนไม่เป็นปกติเลย

คิมฮเยซองจิตใจระส่ำระส่ายไม่ทราบสาเหตุ...เพราะอยู่ลำพังกับยุนโฮน่ะหรอ...ก็คงใช่
 

ไม่ได้ไม่ไว้ใจหรอกนะว่ายุนโฮจะทำอะไรตนนรึป่าว มันไม่มีทางอยู่แล้ว...

แค่รู้สึกแปลกๆเท่านั้น เหมือนสับสนโดยหาคำอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้แค่นั้น...

ราวกับจะมีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น ลางสังหรณ์บ้าๆมันบอกอย่างนั้น...แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ เป็นอะไรกันนะ???

“พี่สาว พี่สาว พี่สาวครับ”

“อะ...อะจ้า..ยุนโฮ”

“พี่เป็นอะไรไปน่ะ เห็นเหม่อๆทั้งวันเลย”

“พี่เป็นห่วงจุนซูน่ะจ้า” ขอโทษนะจุนซูขอเอานายมาอ้างหน่อย

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ เมื่อกี้มิกกี้ก็โทรมาบอกว่าจุนซูปลอดภัยแล้ว ไม่ได้เป็นไส้ติ่ง แค่อาหารเป็นพิษนิดหน่อย พักผ่อนสักคืนก็กลับมาจ้อได้เหมือนเดิมแล้ว”

“ดีจังเลย ^O^”

ในที่สุดจุนซูก็ไม่เป็นอะไรมาก...

“อย่างนี้ก็กลับมามีกระจิตกระใจคิดไอศกรีมสูตรใหม่ๆได้แล้วสินะครับ”

“อืม ^-^;”

ถึงไงนายก็ไม่เคยยิ้มหรือแสดงความดีใจเลยสักครั้งเดียว ไม่ว่าจะคิดสูตรใหม่ๆอะไรได้ แต่ไม่ยอมแพ้หรอก...

ต้องพยายาม ต้องพยายามให้มากกว่านี้ คิมฮเยซอง ไฟร์ติ้ง~สู้ตาย~~ ^-^V

ฮเยซองเริ่มจัดแจงหยิบไอศกรีมมะม่วงกับไอศกรีมราสเบอร์รี่ที่ทำการปั่นผสมไว้แล้วตั้งแต่เช้ามืด จากตู้แช่แข็งอุณภูมิต่ำ ในห้องครัว...

คิดสักครู่หนึ่งว่าจะทำอย่างไรกับไอศกรีมสองชนิดนี้ เพื่อให้สามารถดึงรสชาติและกลิ่นที่ค่อนข้างแตกต่างให้ดูกลมกลืนกันได้
และงดงามในการตกแต่งด้วย

จะทำอย่างไงดีนะ...ไอศกรีมมะม่วงจะให้รสหวานหอมถึงจะผสมน้ำมะนาวลงไปนิดหนึ่งแล้ว

มันก็ไม่ดูเปรี้ยวไปกว่านี้ได้เมื่อเทียบกับความเปรี้ยวของไอศกรีมราสเบอร์รี่...

หรือจะใส่ไอศกรีมเนยถั่วลงไปอีกก้อน...

(- - )( - -)(- - )( - -)

ไม่ดีไม่ดี...อาจมีการสับสนทางรสชาติได้

อีกอย่างตั้งใจจะให้ไอศกรีมชนิดใหม่นี้สามารถเติมเต็มความกระปรี้กระเปร่า...ยังไงดีนะ

คิดสิ คิดสิ คิดสิ คิดสิ...ปิ้ง!!! สมองอิคคิวซังบังเกิด คิคิ...ลองแบบนั้นก็ไม่เลวนี่นา ^+^

“ได้แล้วจ้ายุนโฮ...สูตรใหม่ลองชิมดู”

“ครับ”

ยุนโฮรับตักไอศกรีมในถ้วยแก้วใสทรงสูง...มันไม่ได้มีอะไรที่ซับซ้อนนักหรอก...

ไอศกรีมและผลไม้แบ่งเป็นชั้นๆ...

ชั้นล่างสุดเป็นเนื้อมะม่วงสุกถูกหั่นเป็นทรงสี่เหลี่ยมเล็กผสมกับวุ้นมะพร้าวสีขาวทรงเดียวกัน ทับด้วยไอศกรีมมะม่วงก้อนใหญ่หนึ่งก้อน มีวิปครีมที่โรยหน้าด้วยมะม่วงหิมพานต์ฝานบางๆ ซึ่งมีไอศกรีมราสเบอร์รี่ก้อนโตไม่แพ้กัน ซึ่งราดด้วยซอสราสเบอร์รี่ก่อนจะโรยด้วยลูกสตอร์เบอรี่

“ชั้นบนของไอศกรีมเราจะสามารถสัมผัสรสเปรี้ยวของเหล่าเบอร์รี่

พอกินไปเรื่อยๆจนมาถึงด้านล่าง ฉันก็ค่อยๆทำให้ลิ้นปรับสภาพมาลองรสหวานขึ้นเรื่อยๆ...

นี่ถ้ามาถึงชั้นของไอศกรีมมะม่วง ลองคนดูนะ ให้เข้ากับเนื้อมะม่วง...เป็นไง หวานแล้วใช่ไหมล่ะ”

“ครับ...เหมือนกับการหลอกล่อเลยนะนี่”

“ใช่ ฉันตั้งใจจะหลอกล่อลิ้นสัมผัสน่ะ ให้มันค่อยๆเป็นค่อยๆไป”

“อร่อยดีนะครับ ผมว่ามีหลายคนที่ชอบแน่ๆ ต้องมีหลายคนที่มีความสุขและยิ้มไปกับไอศกรีมถ้วยนี้แน่นอน”

งั้นหรอ...จะเชื่อดีไหมนะ...ก็นายไม่ยิ้มหรือดีใจเลยนี่นายุนโฮ

ชักเริ่มเหนื่อยแล้วนะนี่...ไอศกรีมของฉันมันไปไม่ถึงใจของนายหรือไงยุนโฮ

ทั้งที่บอกว่าอร่อย ทั้งที่บอกว่าทุกคนต้องมีความสุขเพราะไอศกรีมนี่ แต่สิ่งที่นายแสดงออกมันเหมือนโกหก...อยากร้องไห้ชะมัด

“พี่สาว พี่สาว เป็นอะไรไปครับ ผมทำอะไรผิดหรอ”

ไม่เคยเข้าใจเลยจริงๆกับเธอคนนี้...มันวิเศษมากจริงๆ นะ...ทำไมถึงได้ชอบมองเขาราวกับเด็กเลี้ยงแกะ

“ก็เธอไม่เห็นยิ้มเลยนี่นา ฉันก็เลยไม่รู้ว่าเธอมีความสุขกับสิ่งที่ฉันทำจริงๆหรือเปล่า”

อย่างนั้นเองน่ะหรอ... O_O

“แล้วทำไมไม่บอกล่ะครับ”

“ก็เพราะฉันอยากได้รอยยิ้มที่ได้จากความจริงใจมากกว่า”

“จริงๆแล้วผมยิ้มนะ ยิ้มกว้างด้วย ตรงนี้ไงครับ...ที่หัวใจ ผมยิ้มที่หัวใจ”

“ยิ้มแบบนั้นแล้วฉันจะรู้ไหมยุนโฮ...ความรู้สึกน่ะ บางสิ่งบางอย่างเก็บไว้แต่เพียงในใจตัวเอง มันไม่มีใครรู้หรอกนะ  แม้ว่าเธอจะยิ้มในใจ ก็มีแต่เธอคนเดียวที่รู้เท่านั้น...ถ้าชอบก็ยิ้มออกมาสิ ถ้าดีใจก็หัวเราะออกมาสิ ถ้าไม่ชอบ ไม่พอใจก็บอกออกมาตรงๆ โกรธ เกลียด เสียใจ ก็แค่แสดงออกมาให้ได้เห็นบ้าง แค่นั้น แค่นั้นล่ะยุนโฮ”

“O_O”

“ขอโทษนะ ฉันถูกสอนมาอย่างนั้น...ถ้าทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ฉันก็ขอโทษด้วย”

 

ยุนโฮเงียบได้สักพัก ก่อนเงยหน้าขึ้นมองฮเยซองที่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่

“พี่สาว ผมจะยิ้ม”

“ไม่เอาหรอก ยิ้มการค้า เหมือนที่เธอยิ้มให้ลูกค้า ฉันไม่เอาหรอก”

“ผมจะยิ้ม ยิ้มเหมือนกับในใจของผม ดูนะครับ...แล้วอย่าขำล่ะ”

ยุนโฮเริ่มยิ้มแล้ว...ในขณะที่ฮเยซองจ้องมองดูอยู่

แม่เจ้า~~~ไม่เคยคิดมาก่อน...ราวกับมีดอกไม้บานอยู่ในใจ ไม่ใช่แค่มีแต่ตัวเขาดูน่ารักขึ้นเท่านั้น

รอยยิ้มนั่นยังส่งผลให้รอบข้างดูสดใสไปด้วย โลกทั้งใบมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม...

 

หัวใจของเธอ หัวใจของฮเยซองรู้สึกสั่นไหวอย่างประหลาด...เจ้าเด็กนี่ ทำพิษขึ้นซะแล้วสิ

ไม่ได้ฮเยซอง กฎของเธอคืออะไร...’อย่าหวั่นไหวกับเด็กหนุ่มอายุน้อย’...ใช่ๆๆ

แต่ว่า...รอยยิ้มที่ยุนโฮแสดงออกมานั้น ดั่งต้องมนต์...ยิ่งมองก็ยิ่งมีความสุขจังเลย~~~

แกร้ง!!!

มือดันเผลอแก้วน้ำกระทบถ้วยไอศกรีมเสียงดัง...เรียกสติฮเยซองให้กลับคืนมา...

ท่าทีลนลานของเธอ กลับยิ่งทำให้ยิ้นโฮหัวเราะคิกคักเสียงดัง

บ้าจริง~~นายจะน่ารักไปถึงไหนยุนโฮ นายตั้งใจจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยใช่ไหม

“ฉัน...ฉัน...ฉันไปนอนก่อนนะ...ถ้วย...ถ้วยน่ะ ฝากล้างด้วยนะ”

“คร้าบบบบ ^^ พี่สาว”

ต้องหนีไปก่อนจะหวั่นไหวมากขึ้นไปกว่านี้ดีกว่า...

บ้าที่สุด น่าจะดีใจถึงจะถูก เป้าหมายบรรลุแล้ว คิมฮเยซองเธอควรจะดีใจแล้วหลับฝันดีสิ...

แต่ว่านะ...อ้า~~~ฉันกลับนอนไม่หลับเลยสักที ฮืออออ TT_____TT

คุณป๋า~~~~~รีบกลับมาสักทีเถอะ...

ลูกสาวคุณป๋าจะแย่อยู่แล้ว

YYY____YYY

###########TO BE CONTINUAL############