รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
 “ไม่!!!!! ฟางงง”ป๊อปปี้อึ้ง ก่อนจะพาตัวไปที่ริมแม่น้ำที่ฟางกระโดดไปพร้อมปั้นจั่นแล้วทุบลงที่พื้น
ร้องไห้เจ็บใจที่ปกป้องฟางไม่ได้
 
 
 
“เห้ย ป๊อป ดูนั่น”กราฟชี้ไปที่โขดหิน ฟางนอนติดอยู่ที่โขดหินมีเลือดอาบตามตัวไปทั่ว
 
 
“ฟางง”ป๊อปปี้จะพาตัวเองที่เจ็บขาลงไปในน้ำช่วยฟาง ธามไทและกราฟรีบเข้าไปห้ามแทบไม่ทัน
 
 
“ธามไทดูและป๊อปปี้ที พวกนายกำลังเจ็บเดี๋ยวชั้นพาฟางขึ้นมาจากน้ำเอง”กราฟพูดพลางโดลงน้ำ
แล้วช่วยฟางขึ้นมาจากน้ำได้
 
 
 
“ฟาง ฟื้นสิฟาง ฟื้นมาพูดกับชั้นซักคำให้ชั้นอุ่นใจทีได้มั้ย”ป๊อปปี้กอดฟางที่ตัวเปียกแนบลำตัว
 
 
“หมอ ทางนี้ครับ ช่วยพี่ผมด้วย”ธามไทตะโกนเรียกพวกหมอและพยาบาลที่วิ่งมาแล้วหามฟางขึ้น
เตียงแล้วไปที่รถ
 
 
“คุณภานุต้องไปทำแผลก่อนนะคะแล้วถึงจะไปได้”นางพยาบาลพูดก่อนจะพาธามไทและป๊อปปี้ไป
ที่รถพยาบาลอีกคันโดยมีสายตาป๊อปปี้มองตามฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอเอ่อ คนไข้เป็นยังไงบ้างหรอคะ”จินนี่มาเยี่ยมกวินในวันต่อมา
 
“ยังไม่ฟื้นเลยครับคุณจินนี่ สงสัยร่างกายต้องการพักผ่อนเอาเป็นว่าอาการโดยรวมพ้นขีดอันตราย
แล้วนะครับ หมอขอตัวก่อนนะ”หมอพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป จินนี่วางกระเช้าผลไม้แล้วนั่งลง
ข้างๆกวิน ก่อนจะเอามือลูบผมกวินอย่างอ่อนโยน
 
 
“ชั้นดีใจนะคะที่คุณไม่จากชั้นกับลูกไป รีบฟื้นขึ้นมานะคะชั้นกับลูกรอคุณอยู่นะ”จินนี่พูดด้วยน้ำเสียง
อ่อนหวานเหมือนทุกครั้งที่คุยกับกวินเวลากวินเหนื่ยจากงานแล้วมาหาเธอ จินนี่เหมือนกับน้ำเย็นที่
ชโลมจิตใจที่ร้อนเหมือนไฟของกวิน
 
 
“จินนี่”กวินรู้สึกตัวแล้วเรียกชื่อจินนี่แผ่วเบา จินนี่ตกใจปนดีใจ
 
 
“หมอคะหมอ กวินฟื้นแล้วค่ะ”จินนี่รีบไปตามหมอมาดูอาการกวินทันที
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
“เชิญ”ธามไทพูดเชิญให้คนด้านนอกเข้ามาโดยที่ไม่มองเลยว่าใครเข้ามาหาตัวเอง
 
 
“ใจคอจะไม่คิดหยุดพักแล้วออกไปทานน้ำทานข้าวเลยหรอคะว่าที่หัวหน้าแก๊งค์เสือขาว”ฟ้าพูด
พลางกอดอกมองธามไทที่นั่งอ่านเอกสารบนเตียงแล้วกระดิกขาที่ถูกยิงอย่างสบายใจเฉิบ
 
 
“ก็อยู่ในห้องนี้มันสบายดีนิ อ่านเอกสารเรียนรู้งานไป อยากกินข้าวก็มีคนเอาข้าวมาให้ มีทีวี มีแอร์
สบายย”ธามไทพูดอย่างอารมณ์ดีจนฟ้าหมั่นไส้
 
 
“ดี นั่งๆนอนๆแล้วกินไปเลยนะ พออ้วนแล้วชั่นจจะได้หนีไปหาหนุ่มๆที่มีซิกแพคคนใหม่”ฟ้าพูด
เชิดๆแล้วทำท่าทีจะเดินออกจากห้องนอนธามไท
 
 
“โอ๊ยๆ ตะคริวกิน”ธามไทแกล้งร้องฟ้ารีบวิ่งมาดูธามไททันที แต่ถูกธามไทดึงลงมานอนที่เตียงแล้ว
ขึ้นคร่อม
 
 
“อะไรเนี่ยไหนว่าตะคริวกิน”ฟ้าพูดทันทีพลางยันอกธามไท
 
 
“ก็กินอยู่นี่ไง ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วลามขึ้นปากละ โอ๊ะๆ ช่วยนวดที”ธามไทเอามือฟ้ามาจับที่แขนลาม
มาหัวใจแล้วแตะที่ปากตัวเองก่อนจะก้มลงจูบฟ้าอย่างร้อนแรงโดยที่ฟ้าเองก็เอามือคล้องคอธามไท
ไว้เพื่อจูบตอบเช่นกัน
 
 
“แฮ่กๆ ใครสอนให้เดี๋ยวนี้เล่นมุกเสี่ยวเนี่ย”ฟ้าถอนจูบธามไทมาพูด
 
“คนแถวนี้นี่ล่ะ เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตชั้นทุกวันๆ จนชั้นต้องหัดเล่นมุกเสี่ยวจะได้ยึดตัวคนนี้ไม่ให้
ไปไหน”ธามไทพูดยิ้มๆ
 
 
“แค่นี้ก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว ตาบ้า”ฟ้าพูดจบก็หอมแก้มธามไททันที
 
“งั้นต่อเลยมั้ย”ธามไทยิ้มเจ้าเล่ห์
 
 
“ไม่อ่านเอกสารแล้วหรอ”ฟ้าถาม
 
“อ่านจบไปรอบนึงละตอนนี้ขอพักสมองก่อน”ธามไทพูดแล้วดันเอกสารทั้งหมดไปพ้นๆเตียง
 
 
“แล้วประตูล่ะเผื่อมีคนเข้ามาเรียกนายตอนเราจิ้มๆกันล่ะ”ฟ้ารีบพูด
 
 
“จิ้มๆ เอิ่ม ช่างเถอะ พ่อไม่อยู่ไปจัดการเรื่องที่โกดัง พี่กวินนอนโรงพยาบาล พวกคนในบ้านไม่มี
ใครเข้ามาหรอกถ้าชั้นไม่เรียก ม่ะต่อกันเลย”ธามไทเงิบกับคำว่าจิ้มๆของฟ้าซักพักก่อนจะพูดแล้ว
จัดการพักสมองกับฟ้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แด๊ด มัม แพท ดูแลพี่แคทด้วยนะ เฟย์ไม่เป็นไรเฟย์อยู่คนเดียวได้ แค่นี้เอง”เฟย์พูดพลางวางช่อ
ดอกไม้ลงที่สุสานของครอบครัวแคท เฟย์ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมของครอบครัวแคทแพทยืนมองหลุม
ศพของคนที่เลี้ยงเธอมาแล้วมองที่หลุมศพของแคทเศร้าๆก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
 
 
“ไม่ต้องร้องนะเฟย์ อย่างน้อยเฟย์ยังมีเขื่อนอยู่ทั้งคนนะ”เขื่อนบอกพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เฟย์เช็ด
น้ำตา
 
 
“อยู่หน้าครอบครัวชั้นแล้วต้องทำยังไง”เฟย์เปลี่ยนโหมดมาดุเขื่อนทันที
 
 
“เอ่อ เอางั้นก็ได้ อะแฮ่ม คุณพ่อคุณแม่ แพท คุณแคทครับผมนายเขื่อน1ในองค์รักษ์ทั้ง4ของแก๊ง
ค์มังกรดำผมขอสัญญาว่าผมจะรักเฟย์ให้มากๆและผู้ชายคนนี้พร้อมจะดูแลเฟย์เสมอเลยนะ”เขื่อน
พูดแล้วยกมือขึ้นสาบาน
 
 
“บอกครอบครัวชั้นด้วยว่าจะแต่งงานมีแค่ชั้นคนเดียวถ้าแอบนอกใจชั้นนายยอมเจี๋ยนตัวเอง
ทันที”เฟย์รีบพูดเขื่อนสะดุ้งเอามือปิดน้องชายตัวเองอย่างกลัวๆเฟย์
 
“ตั้งแต่เจอเธอชั้นก็ไม่มองใครแล้วน้าเฟย์ อย่าเจี๋ยนได้ป่ะ”เขื่อนรีบพูด
 
 
“งั้นไปอำเภอกัน”เฟย์ดึงเขื่อนไปที่รถทันที
 
 
“ไปไมอ่ะเฟย์”เขื่อนงง
 
 
“จดทะเบียนไง”เฟย์พูด
 
“เอ่อ เฟย์เขื่อนต้องขอเฟย์ดิ แล้วเรายังไม่ได้แต่งเลยนะ”เขื่อนรีบพูด
 
 
“ขืนชั้นรอนายนายก็แอบเอาอีหนูซุกไว้ที่คอนโดน่ะสิ ไม่รู้ล่ะจดก่อนเดี๋ยวค่อยแต่ง อ้อ จดทะเบียน
แล้วเอาเสื้อผ้าชั้นไปไว้ที่คอนโดนายด้วย เข้าใจ๊”เฟย์สั่งยาวเขื่อนพยักหน้าครับๆ ยอมเฟย์ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะแก้ว นี่โรงพยาบาลของชั้นไม่ใช่ที่ฝึกยิมนาสติก ลงมา”จองเบพูดแล้วเหล่มองแก้วที่
ทำท่าหกสูงอยู่บนเตียงคนไข้ โทโมะเองที่ถือถุงขนมเข้ามาแอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้า
เป็นปกติ
 
 
“ก็มันเบื่อนิ นั่งๆนอนๆมันน่าเบื่อจะตาย”แก้วบ่นอุบอิบก่อนจะยอมนั่งขัดสมาธิตามเดิม
 
 
“เหอะ ขืนปล่อยเธอกลับบ้านไป ได้จับปืนวิ่งไล่พวกศัตรูอีกหลานชั้นได้หลุดออกมาจริงๆพอดี”จอง
เบพูดแล้วนึกถึงวันนั้นที่ตรวอาการให้แก้วโชคดีที่เด็กในท้องแข็งแรงเลยทำให้แก้วไม่แท้งลูก
 
 
“ลูกหลุดก็เสกลูกเข้าท้องใหม่ก็ได้นิ ของแค่นี้ง่ายๆ”โทโมะพูดหน้าตายพลางปอดแอปเปิ้ลให้แก้ว
กิน เล่นเอาแก้วหน้าแดงจัดทันที
 
 
“เออ ไอ้พ่อคนน้ำยาดี ลูกมันได้เชื้อบ้าจากพ่อกับแม่น่ะสิ เลยถึกขนาดนี้ อ้อกินยาด้วยล่ะ ชั้นไป
ตรวจคนไข้ก่อน”จองเบพูดแล้วยื่นยาให้แก้วทันทีแล้วรีบออกไปเพราะเห็นสายตาโมะส่งเชิงไล่เขา
 
 
 
 
“อ่ะ แอปเปิ้ล กินซะรองท้องก่อน”โทโมะนั่งลงข้างๆแก้วแล้วยื่นแอปเปิ้ลให้แก้วกิน แก้วกินแอปเปิ้ล
ของโทโมะแต่ตามองโอริโอ้ในถุงที่โทโมะซื้อมา ชายหนุ่มมองแก้วแล้วรู้ทันก็หยิบโอริโอ้มาป้อน
แก้วทันที
 
 
“ขอบคุณค่ะเอ่อ ที่ดีกับแก้ว ความจริงผู้ปกครองอย่างคุณโทโมะไม่ต้องป้อนแก้วก็ได้นะคะแก้วทาน
เองได้”แก้วพูดเขินๆ
 
 
“ตอนนี้ยังจะมาคิดว่าเป็นผู้ปกครองกันอยู่อีกหรอห้ะ”โทโมะดุทันที
 
 
“ก็เอ่อ ไม่รู้สิคะ ทำตัวไม่ถูกเลย ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เอ่อ คือเราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ”แก้ว
พูด
 
 
“ไม่นิ ไม่ใช่แฟน แต่เป็นเมีย”โทโมะพูดเมื่อแก้วหน้าสลดลงก็กระซิบอกประโยคหลังทำเอาแก้ว
หน้าแดงกว่าเดิม
 
“ขอบคุณนะคะที่มองแก้วเกินกว่าเด็กในปกครองซักที”แก้วพูด
 
“ดูแลชั้นดีๆด้วยนะ แล้วก็อย่าซน อย่ามองใครคนอื่นเพราะชั้นมันขี้หึง”โทโมะพูดเล่นเอาแก้วอาย
ม้วนแล้วบิดไปบิดมาจนจะตกเตียงโทโมะรีบคว้าตัวแก้วเอาไว้
 
“แก้วรักคุณโทโมะนะคะ”แก้วพูดโทโมะยิ้มไม่พูดอะไรแล้วยื่นยาให้แก้วทาน
 
 
“จองแล้วนะ ห้ามมีผู้ปกครองคนไหนนอกจากชั้นเด็ดขาดเข้าใจ๊”โทโมะโน้มหน้าแก้วไปจูบหลังจาก
ทานยาเสร็จแล้วพูด แก้วพยักหน้าแล้วกอดโทโมะทันที โทโมะมองแก้วในอ้อมกอดแล้วลูบผมด้วย
ความเอ็นดู
 
 
 
 
 
 
“ผลจากการเอ็กเซรย์แล้วศรีษะไม่มีรอยช้ำในสมอง หมอคาดว่าตอนที่แย่งระเบิดคุณหนูรองอาจจะ
เอี้ยวตัวหลบระเบิดไว้ได้แต่ตัวคงกระแทกกับโขดหินอย่างแรงเลยสลบไป แล้วที่ยังไม่ฟื้นอาจจะ
เป็นเพราะว่าร่างกายเหนื่อยล้ามานานต้องการพักผ่อน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ”หมออธิบาย
ฟิล์มเอ็กเซรย์ให้ป๊อปปี้ฟังแล้วบอกเล่าถึงอาการของฟาง
 
 
“อีกนานมั้ยครับถึงจะฟื้น”ป๊อปปี้ถาม
 
“ดูจากอาการแล้วพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ คงไม่เกิน3วันนี้แน่นอน”หมอบอกป๊อปปี้ดีใจก่อนจะ
เดินกลับไปที่ห้องพักของฟางแล้วเดินมาจูบหน้าผากฟาง
 
 
 
“จูบของวันที่4เธอนี่หลับขี้เซาเกินแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมฟางที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่หัว
และแขนของฟาง ใบหน้าที่เป็นรอยฟกช้ำจากการที่โดนปั้นจั่นทำร้ายก็เริ่มจางลงแล้ว
 
“อ้อ ชั้นลืมซุปกับซื้อดอกไม้ให้เธอ เดี๋ยวชั้นมานะ”ป๊อปปี้นึกขึ้นได้ก็รีบลงไปด้านล่างแล้วเอาซุปที่
ตัวเองทำให้ฟางที่รถก่อนจะแวะไปที่ร้านดอกไม้ชั้นล่างของโรงพยาบาลเพื่อซื้อดอกกุหลาบขาวให้
ฟางเหมือนกับทุกวันที่เขามาเฝ้าฟาง
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
“เห้ย ฟาง”ป๊อปปี้เปิดประตูไปในห้องต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาพบว่าฟางหายตัวไปก็รีบเปิด
ประตูห้องน้ำและเปิดที่ระเบียงดูก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่มีฟาง
 
 
“หมอ พยาบาลช่วยตามหาคนไข้ห้อง412ที”ป๊อปปี้บอกหมอและพยาบาลที่ช่วยดันเดินตามหาฟาง
ทั่วๆโรงพยาบาลทันทีจนป๊อปปี้เดินเข้ามาที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล
 
 
 
“ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอ เพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่”เสียงที่
คุ้นหูทำให้ป๊อปปี้หยุดชะงักแล้วเดินมาที่ม้านั่งริมน้ำพุในสวนของโรงพยาบาล
 
 
“ตกหลุมรักเธอแล้วอะนะ ติดใจอ่ะเธอซะตั้งเยอะ”ฟางร้องเพลงให้เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะถูก
พยาบาลฉีดยา
 
 
“ออกจากเธอไม่ไหว ฉันก็เลยไม่ห้ามใจ ปล่อยไปรักกับเธอ”ฟางร้องเพลงจบก็สบตากับป๊อปปี้ที่ยืน
นิ่งมองฟางอยู่
 
 
 
 
 
“ไม่เอาสิ ขอโทษนะ พอดีตื่นมาแล้วจะเดินไปหาป๊อปปี้ไงแต่ว่าเจอน้องเค้าไม่ยอมให้พยาบาลฉีด
ยาอ่ะ เลยมาช่วยร้องเพลงให้น้องเค้าฟังตอนฉีดยา”ฟางรีบพูดกับป๊อปปี้ที่เดินนำฟางมาถึงห้องพัก
ตัวเองแล้วนั่งนิ่งที่โซฟากอดอกไม่พูดจากับฟางเลยซักคำทำเอาฟางใจเสีย
 
 
“โอ๊ย ปวดหัวๆ”ฟางแกล้งปวดหัวทันที
 
 
“มุกนี้เล่นแล้ว”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆไม่ยิ้มไม่มองฟางเลยทำเอาฟางใจเสียและแอบน้อยใจที่ป๊อปปี้ไม่หาย
โกรธตัวเองก็เดินปึงปังขึ้นเตียงคนไข้ไปแล้วพลิกตัวหันหลังใส่ป๊อปปี้แล้วคลุมโปง
 
 
ซักพักฟางรู้สึกถึงว่ามีคนขึ้นมาบนเตียงคนไข้แล้วนอนเบียดข้างๆฟางแล้วก็กอดตัวเธอไว้
 
 
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ชั้นแทบบ้ารู้มั้ยเมื่อกลับมาแล้วไม่เจอเธอ”ป๊อปปี้กอดฟางแล้วกระซิบ
ข้างหูฟางทั้งๆที่ฟางยังคลุมโปง ฟางหน้าแดงก่อนจะเอาผผ้าห่มลงแล้วพลิกตัวไปกอดป๊อปปี้
 
 
“ไม่ทำแล้วค่ะ ขอโทษนะ”ฟางเอาหน้าซุกลงไปในแผงอกป๊อปปี้
 
“ไม่ให้อภัย”ป๊อปปี้ตอบทำเอาฟางตกใจเงยหน้าสบตาป๊อปปี้ทันที
 
 
“ป๊อปปี้ อื้ออ”ฟางกำลังจะว่าป๊อปปี้แต่ถูกป๊อปปี้จูบไปซะก่อน
 
 
“นี่คือคำสั่งของของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำ ขอสั่งให้คุณหนูรองแก๊งค์เสือขาวต้องแต่งงานเพื่อให้หัว
หน้าแก๊งค์มังกรดำหายโกรธ ชดใช้ด้วยหัวไปจนตลอดชีวิต”ป๊อปปี้พูดเสียงเข้มฟางยิ้มออกทันที
ก่อนจะจูบป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
“น้อมรับคำสั่ง”ฟางยิ้ม
 
 
“คำสั่งนี่ถอนคืนไม่ได้ด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“งั้นก็ไม่ต้องถอน ยอมแล้ว ยอมเป็นของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำคนนี้ตลอดชีวิตเลย”ฟางพูดจบก็กอด
ป๊อปปี้แน่นทันที
 
 
หวานต้อนรับวันพ่อพอมั้ยจ้ะ ตอนหน้าตอนจบแล้วนะ
 
ขอเม้นกับโหวตเยอะๆนะ เดี๋ยวปล่อยยเรื่องใหม่ให้ อิอิ