รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

 “ไม่!!!!! ฟางงง”ป๊อปปี้อึ้ง ก่อนจะพาตัวไปที่ริมแม่น้ำที่ฟางกระโดดไปพร้อมปั้นจั่นแล้วทุบลงที่พื้น

ร้องไห้เจ็บใจที่ปกป้องฟางไม่ได้

 

 

 

“เห้ย ป๊อป ดูนั่น”กราฟชี้ไปที่โขดหิน ฟางนอนติดอยู่ที่โขดหินมีเลือดอาบตามตัวไปทั่ว

 

 

“ฟางง”ป๊อปปี้จะพาตัวเองที่เจ็บขาลงไปในน้ำช่วยฟาง ธามไทและกราฟรีบเข้าไปห้ามแทบไม่ทัน

 

 

“ธามไทดูและป๊อปปี้ที พวกนายกำลังเจ็บเดี๋ยวชั้นพาฟางขึ้นมาจากน้ำเอง”กราฟพูดพลางโดลงน้ำ

แล้วช่วยฟางขึ้นมาจากน้ำได้

 

 

 

“ฟาง ฟื้นสิฟาง ฟื้นมาพูดกับชั้นซักคำให้ชั้นอุ่นใจทีได้มั้ย”ป๊อปปี้กอดฟางที่ตัวเปียกแนบลำตัว

 

 

“หมอ ทางนี้ครับ ช่วยพี่ผมด้วย”ธามไทตะโกนเรียกพวกหมอและพยาบาลที่วิ่งมาแล้วหามฟางขึ้น

เตียงแล้วไปที่รถ

 

 

“คุณภานุต้องไปทำแผลก่อนนะคะแล้วถึงจะไปได้”นางพยาบาลพูดก่อนจะพาธามไทและป๊อปปี้ไป

ที่รถพยาบาลอีกคันโดยมีสายตาป๊อปปี้มองตามฟางด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะคุณหมอเอ่อ คนไข้เป็นยังไงบ้างหรอคะ”จินนี่มาเยี่ยมกวินในวันต่อมา

 

“ยังไม่ฟื้นเลยครับคุณจินนี่ สงสัยร่างกายต้องการพักผ่อนเอาเป็นว่าอาการโดยรวมพ้นขีดอันตราย

แล้วนะครับ หมอขอตัวก่อนนะ”หมอพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป จินนี่วางกระเช้าผลไม้แล้วนั่งลง

ข้างๆกวิน ก่อนจะเอามือลูบผมกวินอย่างอ่อนโยน

 

 

“ชั้นดีใจนะคะที่คุณไม่จากชั้นกับลูกไป รีบฟื้นขึ้นมานะคะชั้นกับลูกรอคุณอยู่นะ”จินนี่พูดด้วยน้ำเสียง

อ่อนหวานเหมือนทุกครั้งที่คุยกับกวินเวลากวินเหนื่ยจากงานแล้วมาหาเธอ จินนี่เหมือนกับน้ำเย็นที่

ชโลมจิตใจที่ร้อนเหมือนไฟของกวิน

 

 

“จินนี่”กวินรู้สึกตัวแล้วเรียกชื่อจินนี่แผ่วเบา จินนี่ตกใจปนดีใจ

 

 

“หมอคะหมอ กวินฟื้นแล้วค่ะ”จินนี่รีบไปตามหมอมาดูอาการกวินทันที

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

“เชิญ”ธามไทพูดเชิญให้คนด้านนอกเข้ามาโดยที่ไม่มองเลยว่าใครเข้ามาหาตัวเอง

 

 

“ใจคอจะไม่คิดหยุดพักแล้วออกไปทานน้ำทานข้าวเลยหรอคะว่าที่หัวหน้าแก๊งค์เสือขาว”ฟ้าพูด

พลางกอดอกมองธามไทที่นั่งอ่านเอกสารบนเตียงแล้วกระดิกขาที่ถูกยิงอย่างสบายใจเฉิบ

 

 

“ก็อยู่ในห้องนี้มันสบายดีนิ อ่านเอกสารเรียนรู้งานไป อยากกินข้าวก็มีคนเอาข้าวมาให้ มีทีวี มีแอร์

สบายย”ธามไทพูดอย่างอารมณ์ดีจนฟ้าหมั่นไส้

 

 

“ดี นั่งๆนอนๆแล้วกินไปเลยนะ พออ้วนแล้วชั่นจจะได้หนีไปหาหนุ่มๆที่มีซิกแพคคนใหม่”ฟ้าพูด

เชิดๆแล้วทำท่าทีจะเดินออกจากห้องนอนธามไท

 

 

“โอ๊ยๆ ตะคริวกิน”ธามไทแกล้งร้องฟ้ารีบวิ่งมาดูธามไททันที แต่ถูกธามไทดึงลงมานอนที่เตียงแล้ว

ขึ้นคร่อม

 

 

“อะไรเนี่ยไหนว่าตะคริวกิน”ฟ้าพูดทันทีพลางยันอกธามไท

 

 

“ก็กินอยู่นี่ไง ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วลามขึ้นปากละ โอ๊ะๆ ช่วยนวดที”ธามไทเอามือฟ้ามาจับที่แขนลาม

มาหัวใจแล้วแตะที่ปากตัวเองก่อนจะก้มลงจูบฟ้าอย่างร้อนแรงโดยที่ฟ้าเองก็เอามือคล้องคอธามไท

ไว้เพื่อจูบตอบเช่นกัน

 

 

“แฮ่กๆ ใครสอนให้เดี๋ยวนี้เล่นมุกเสี่ยวเนี่ย”ฟ้าถอนจูบธามไทมาพูด

 

“คนแถวนี้นี่ล่ะ เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตชั้นทุกวันๆ จนชั้นต้องหัดเล่นมุกเสี่ยวจะได้ยึดตัวคนนี้ไม่ให้

ไปไหน”ธามไทพูดยิ้มๆ

 

 

“แค่นี้ก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว ตาบ้า”ฟ้าพูดจบก็หอมแก้มธามไททันที

 

“งั้นต่อเลยมั้ย”ธามไทยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

“ไม่อ่านเอกสารแล้วหรอ”ฟ้าถาม

 

“อ่านจบไปรอบนึงละตอนนี้ขอพักสมองก่อน”ธามไทพูดแล้วดันเอกสารทั้งหมดไปพ้นๆเตียง

 

 

“แล้วประตูล่ะเผื่อมีคนเข้ามาเรียกนายตอนเราจิ้มๆกันล่ะ”ฟ้ารีบพูด

 

 

“จิ้มๆ เอิ่ม ช่างเถอะ พ่อไม่อยู่ไปจัดการเรื่องที่โกดัง พี่กวินนอนโรงพยาบาล พวกคนในบ้านไม่มี

ใครเข้ามาหรอกถ้าชั้นไม่เรียก ม่ะต่อกันเลย”ธามไทเงิบกับคำว่าจิ้มๆของฟ้าซักพักก่อนจะพูดแล้ว

จัดการพักสมองกับฟ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แด๊ด มัม แพท ดูแลพี่แคทด้วยนะ เฟย์ไม่เป็นไรเฟย์อยู่คนเดียวได้ แค่นี้เอง”เฟย์พูดพลางวางช่อ

ดอกไม้ลงที่สุสานของครอบครัวแคท เฟย์ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมของครอบครัวแคทแพทยืนมองหลุม

ศพของคนที่เลี้ยงเธอมาแล้วมองที่หลุมศพของแคทเศร้าๆก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

 

“ไม่ต้องร้องนะเฟย์ อย่างน้อยเฟย์ยังมีเขื่อนอยู่ทั้งคนนะ”เขื่อนบอกพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เฟย์เช็ด

น้ำตา

 

 

“อยู่หน้าครอบครัวชั้นแล้วต้องทำยังไง”เฟย์เปลี่ยนโหมดมาดุเขื่อนทันที

 

 

“เอ่อ เอางั้นก็ได้ อะแฮ่ม คุณพ่อคุณแม่ แพท คุณแคทครับผมนายเขื่อน1ในองค์รักษ์ทั้ง4ของแก๊ง

ค์มังกรดำผมขอสัญญาว่าผมจะรักเฟย์ให้มากๆและผู้ชายคนนี้พร้อมจะดูแลเฟย์เสมอเลยนะ”เขื่อน

พูดแล้วยกมือขึ้นสาบาน

 

 

“บอกครอบครัวชั้นด้วยว่าจะแต่งงานมีแค่ชั้นคนเดียวถ้าแอบนอกใจชั้นนายยอมเจี๋ยนตัวเอง

ทันที”เฟย์รีบพูดเขื่อนสะดุ้งเอามือปิดน้องชายตัวเองอย่างกลัวๆเฟย์

 

“ตั้งแต่เจอเธอชั้นก็ไม่มองใครแล้วน้าเฟย์ อย่าเจี๋ยนได้ป่ะ”เขื่อนรีบพูด

 

 

“งั้นไปอำเภอกัน”เฟย์ดึงเขื่อนไปที่รถทันที

 

 

“ไปไมอ่ะเฟย์”เขื่อนงง

 

 

“จดทะเบียนไง”เฟย์พูด

 

“เอ่อ เฟย์เขื่อนต้องขอเฟย์ดิ แล้วเรายังไม่ได้แต่งเลยนะ”เขื่อนรีบพูด

 

 

“ขืนชั้นรอนายนายก็แอบเอาอีหนูซุกไว้ที่คอนโดน่ะสิ ไม่รู้ล่ะจดก่อนเดี๋ยวค่อยแต่ง อ้อ จดทะเบียน

แล้วเอาเสื้อผ้าชั้นไปไว้ที่คอนโดนายด้วย เข้าใจ๊”เฟย์สั่งยาวเขื่อนพยักหน้าครับๆ ยอมเฟย์ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะแก้ว นี่โรงพยาบาลของชั้นไม่ใช่ที่ฝึกยิมนาสติก ลงมา”จองเบพูดแล้วเหล่มองแก้วที่

ทำท่าหกสูงอยู่บนเตียงคนไข้ โทโมะเองที่ถือถุงขนมเข้ามาแอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้า

เป็นปกติ

 

 

“ก็มันเบื่อนิ นั่งๆนอนๆมันน่าเบื่อจะตาย”แก้วบ่นอุบอิบก่อนจะยอมนั่งขัดสมาธิตามเดิม

 

 

“เหอะ ขืนปล่อยเธอกลับบ้านไป ได้จับปืนวิ่งไล่พวกศัตรูอีกหลานชั้นได้หลุดออกมาจริงๆพอดี”จอง

เบพูดแล้วนึกถึงวันนั้นที่ตรวอาการให้แก้วโชคดีที่เด็กในท้องแข็งแรงเลยทำให้แก้วไม่แท้งลูก

 

 

“ลูกหลุดก็เสกลูกเข้าท้องใหม่ก็ได้นิ ของแค่นี้ง่ายๆ”โทโมะพูดหน้าตายพลางปอดแอปเปิ้ลให้แก้ว

กิน เล่นเอาแก้วหน้าแดงจัดทันที

 

 

“เออ ไอ้พ่อคนน้ำยาดี ลูกมันได้เชื้อบ้าจากพ่อกับแม่น่ะสิ เลยถึกขนาดนี้ อ้อกินยาด้วยล่ะ ชั้นไป

ตรวจคนไข้ก่อน”จองเบพูดแล้วยื่นยาให้แก้วทันทีแล้วรีบออกไปเพราะเห็นสายตาโมะส่งเชิงไล่เขา

 

 

 

 

“อ่ะ แอปเปิ้ล กินซะรองท้องก่อน”โทโมะนั่งลงข้างๆแก้วแล้วยื่นแอปเปิ้ลให้แก้วกิน แก้วกินแอปเปิ้ล

ของโทโมะแต่ตามองโอริโอ้ในถุงที่โทโมะซื้อมา ชายหนุ่มมองแก้วแล้วรู้ทันก็หยิบโอริโอ้มาป้อน

แก้วทันที

 

 

“ขอบคุณค่ะเอ่อ ที่ดีกับแก้ว ความจริงผู้ปกครองอย่างคุณโทโมะไม่ต้องป้อนแก้วก็ได้นะคะแก้วทาน

เองได้”แก้วพูดเขินๆ

 

 

“ตอนนี้ยังจะมาคิดว่าเป็นผู้ปกครองกันอยู่อีกหรอห้ะ”โทโมะดุทันที

 

 

“ก็เอ่อ ไม่รู้สิคะ ทำตัวไม่ถูกเลย ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เอ่อ คือเราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ”แก้ว

พูด

 

 

“ไม่นิ ไม่ใช่แฟน แต่เป็นเมีย”โทโมะพูดเมื่อแก้วหน้าสลดลงก็กระซิบอกประโยคหลังทำเอาแก้ว

หน้าแดงกว่าเดิม

 

“ขอบคุณนะคะที่มองแก้วเกินกว่าเด็กในปกครองซักที”แก้วพูด

 

“ดูแลชั้นดีๆด้วยนะ แล้วก็อย่าซน อย่ามองใครคนอื่นเพราะชั้นมันขี้หึง”โทโมะพูดเล่นเอาแก้วอาย

ม้วนแล้วบิดไปบิดมาจนจะตกเตียงโทโมะรีบคว้าตัวแก้วเอาไว้

 

“แก้วรักคุณโทโมะนะคะ”แก้วพูดโทโมะยิ้มไม่พูดอะไรแล้วยื่นยาให้แก้วทาน

 

 

“จองแล้วนะ ห้ามมีผู้ปกครองคนไหนนอกจากชั้นเด็ดขาดเข้าใจ๊”โทโมะโน้มหน้าแก้วไปจูบหลังจาก

ทานยาเสร็จแล้วพูด แก้วพยักหน้าแล้วกอดโทโมะทันที โทโมะมองแก้วในอ้อมกอดแล้วลูบผมด้วย

ความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

“ผลจากการเอ็กเซรย์แล้วศรีษะไม่มีรอยช้ำในสมอง หมอคาดว่าตอนที่แย่งระเบิดคุณหนูรองอาจจะ

เอี้ยวตัวหลบระเบิดไว้ได้แต่ตัวคงกระแทกกับโขดหินอย่างแรงเลยสลบไป แล้วที่ยังไม่ฟื้นอาจจะ

เป็นเพราะว่าร่างกายเหนื่อยล้ามานานต้องการพักผ่อน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ”หมออธิบาย

ฟิล์มเอ็กเซรย์ให้ป๊อปปี้ฟังแล้วบอกเล่าถึงอาการของฟาง

 

 

“อีกนานมั้ยครับถึงจะฟื้น”ป๊อปปี้ถาม

 

“ดูจากอาการแล้วพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ คงไม่เกิน3วันนี้แน่นอน”หมอบอกป๊อปปี้ดีใจก่อนจะ

เดินกลับไปที่ห้องพักของฟางแล้วเดินมาจูบหน้าผากฟาง

 

 

 

“จูบของวันที่4เธอนี่หลับขี้เซาเกินแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมฟางที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่หัว

และแขนของฟาง ใบหน้าที่เป็นรอยฟกช้ำจากการที่โดนปั้นจั่นทำร้ายก็เริ่มจางลงแล้ว

 

“อ้อ ชั้นลืมซุปกับซื้อดอกไม้ให้เธอ เดี๋ยวชั้นมานะ”ป๊อปปี้นึกขึ้นได้ก็รีบลงไปด้านล่างแล้วเอาซุปที่

ตัวเองทำให้ฟางที่รถก่อนจะแวะไปที่ร้านดอกไม้ชั้นล่างของโรงพยาบาลเพื่อซื้อดอกกุหลาบขาวให้

ฟางเหมือนกับทุกวันที่เขามาเฝ้าฟาง

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

“เห้ย ฟาง”ป๊อปปี้เปิดประตูไปในห้องต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาพบว่าฟางหายตัวไปก็รีบเปิด

ประตูห้องน้ำและเปิดที่ระเบียงดูก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่มีฟาง

 

 

“หมอ พยาบาลช่วยตามหาคนไข้ห้อง412ที”ป๊อปปี้บอกหมอและพยาบาลที่ช่วยดันเดินตามหาฟาง

ทั่วๆโรงพยาบาลทันทีจนป๊อปปี้เดินเข้ามาที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล

 

 

 

“ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอ เพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่”เสียงที่

คุ้นหูทำให้ป๊อปปี้หยุดชะงักแล้วเดินมาที่ม้านั่งริมน้ำพุในสวนของโรงพยาบาล

 

 

“ตกหลุมรักเธอแล้วอะนะ ติดใจอ่ะเธอซะตั้งเยอะ”ฟางร้องเพลงให้เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะถูก

พยาบาลฉีดยา

 

 

“ออกจากเธอไม่ไหว ฉันก็เลยไม่ห้ามใจ ปล่อยไปรักกับเธอ”ฟางร้องเพลงจบก็สบตากับป๊อปปี้ที่ยืน

นิ่งมองฟางอยู่

 

 

 

 

 

“ไม่เอาสิ ขอโทษนะ พอดีตื่นมาแล้วจะเดินไปหาป๊อปปี้ไงแต่ว่าเจอน้องเค้าไม่ยอมให้พยาบาลฉีด

ยาอ่ะ เลยมาช่วยร้องเพลงให้น้องเค้าฟังตอนฉีดยา”ฟางรีบพูดกับป๊อปปี้ที่เดินนำฟางมาถึงห้องพัก

ตัวเองแล้วนั่งนิ่งที่โซฟากอดอกไม่พูดจากับฟางเลยซักคำทำเอาฟางใจเสีย

 

 

“โอ๊ย ปวดหัวๆ”ฟางแกล้งปวดหัวทันที

 

 

“มุกนี้เล่นแล้ว”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆไม่ยิ้มไม่มองฟางเลยทำเอาฟางใจเสียและแอบน้อยใจที่ป๊อปปี้ไม่หาย

โกรธตัวเองก็เดินปึงปังขึ้นเตียงคนไข้ไปแล้วพลิกตัวหันหลังใส่ป๊อปปี้แล้วคลุมโปง

 

 

ซักพักฟางรู้สึกถึงว่ามีคนขึ้นมาบนเตียงคนไข้แล้วนอนเบียดข้างๆฟางแล้วก็กอดตัวเธอไว้

 

 

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ชั้นแทบบ้ารู้มั้ยเมื่อกลับมาแล้วไม่เจอเธอ”ป๊อปปี้กอดฟางแล้วกระซิบ

ข้างหูฟางทั้งๆที่ฟางยังคลุมโปง ฟางหน้าแดงก่อนจะเอาผผ้าห่มลงแล้วพลิกตัวไปกอดป๊อปปี้

 

 

“ไม่ทำแล้วค่ะ ขอโทษนะ”ฟางเอาหน้าซุกลงไปในแผงอกป๊อปปี้

 

“ไม่ให้อภัย”ป๊อปปี้ตอบทำเอาฟางตกใจเงยหน้าสบตาป๊อปปี้ทันที

 

 

“ป๊อปปี้ อื้ออ”ฟางกำลังจะว่าป๊อปปี้แต่ถูกป๊อปปี้จูบไปซะก่อน

 

 

“นี่คือคำสั่งของของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำ ขอสั่งให้คุณหนูรองแก๊งค์เสือขาวต้องแต่งงานเพื่อให้หัว

หน้าแก๊งค์มังกรดำหายโกรธ ชดใช้ด้วยหัวไปจนตลอดชีวิต”ป๊อปปี้พูดเสียงเข้มฟางยิ้มออกทันที

ก่อนจะจูบป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

“น้อมรับคำสั่ง”ฟางยิ้ม

 

 

“คำสั่งนี่ถอนคืนไม่ได้ด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“งั้นก็ไม่ต้องถอน ยอมแล้ว ยอมเป็นของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำคนนี้ตลอดชีวิตเลย”ฟางพูดจบก็กอด

ป๊อปปี้แน่นทันที

 

 

หวานต้อนรับวันพ่อพอมั้ยจ้ะ ตอนหน้าตอนจบแล้วนะ

 

ขอเม้นกับโหวตเยอะๆนะ เดี๋ยวปล่อยยเรื่องใหม่ให้ อิอิ