รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ เรากลับกันเถอะ”ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้แต่งตัวเสร็จในตอนเช้าตรู่ เพราะหลังจากที่เธอกลับมาจากพัทยาป๊อปปี้ก็พาเธอไปเที่ยวใกล้ๆบ้าน

พักด้วยกันและพาเธอไปตกปลามาทำอาหารกินด้วยกันเกือบทั้งวัน

 

 

 

“โห อะไรกัน ยังเที่ยวไม่สุดเลย”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเสียดาย

 

 

“เราก็เที่ยวกัน2วันเต็มๆแล้วไง นี่วันนี้ชั้นมีเรียนย่ะ นายไม่เรียนรึไง ถ้าฟางควิชไม่ผ่านจะว่ายังไงล่ะ”ฟางบ่นอุบกับความขี้เกียจของมาเฟียหนุ่ม

 

 

“โอเคๆ ยอมละคร้าบบ ไปส่งบ้านก็ได้”ป๊อปปี้เห็นท่าทางเอาเรื่องของฟางก็รีบพูดก่อนจะขับรถมาส่งฟางที่บ้าน

 

 

 

“เบอร์น่ะ ให้ไปแล้วก็หัดโทรหาด้วยนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินมาส่งฟางที่หน้าบ้าน ถือว่าโชคดีที่พ่อแม่ของฟางยังไม่กลับมาจากต่างจังหวัด

 

 

“เดี๋ยวนะ ผู้ชายต้องโทรหาผู้หญิงก่อนสิ”ฟางยิ้มออกมาก่อนที่จะพูด

 

 

“นั่นแน่ อยากให้ชั้นใส่ใจล่ะซี้ๆ”ป๊อปปี้แซวกลับ

 

 

“ถ้าอยากทำคะแนนก็ต้องใส่ใจกันดีๆสิ ไปล่ะ”ฟางพูดจบรีบหอมแก้มป๊อปปี้ทีนึง ก่อนจะวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้านด้วยความเขินป๊อปปี้เอามือลูบที่

แก้มตัวเองแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

“กะแล้วว่าต้องเจอนายแถวนี้”ชายคนหนึ่งเดินมาหาป๊อปปี้ที่ยืนพิงรถอยู่

 

 

“ละนายรู้ได้ไงเนี่ยโทโมะ”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นโทโมะมาดักรอ

 

 

 

“มีคนถ่ายรูปนี้ได้ เลยให้นักสืบในแก๊งค์ไปสืบว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร เลยมาดักรอเผื่อนายจะมาหาเธอ

แล้วนายก็มาจริงๆ”โทโมะพูดพลางชูรูปในมือถือให้ป๊อปปี้ดู

 

 

 

 

“เอาน่า ถือว่าชั้นหลบมาพักสมองไง นานทีได้ออกมามีอิสระต้องใช้ให้คุ้ม”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

 

“อย่าบอกนะว่านายชอบสาวน้อยผมฟูคนนั้นน่ะป๊อปปี้”เขื่อนถามเมื่อเดินมาได้ยินเข้า

 

 

“นายอย่าลืมนะ สิว่าพวกเราเป็นใคร”จองเบพูดนิ่งๆ

 

“แล้วเค้าจะยอมหรอ ถ้าชีวิตของเค้าจะต้องเสี่ยงอันตรายกับพวกเรา”เคนตะพูดให้เหตุผล

 

 

 

“นี่พวกนายคิดมากไปรึเปล่า ฟางกับชั้นยังไม่ได้คบกันเป็นแฟนเลย เอ่อ เราก็แค่ ดูๆกันอยู่”ป๊อปปี้

พูดอึกัอก

 

 

 

“แต่แค่ภาพนี้ที่เธออยู่กับนายเท่านี้มันก็ชัดแล้วนะ ว่าต่อไปเธอจะตกอยู่ในอันตรายน่ะ”โทโมะเตือนด้วยความหวังดี

 

 

“ละนี่ยิ่งพวกเสือขาวมันเห็นรูปนี้นะ ผู้หญิงคนนี้ ตาย”จองเบพูดพลางทำมือเชือดที่คอตัวเอง

 

 

“เอาน่า ชั้นปกป้องฟางได้น่า ละนี่พวกนายมาหาชั้นครบ4คนแบบนี้ สาบานมันต้องไม่ใช่เรื่องดี

แน่ๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าองค์รักษ์ทั้ง4ของตัวเอง

 

 

 

“นายท่านกับนายแม่กลับมาแล้ว”โทโมะพูด

 

 

“นายท่านกับนายแม่พาฟ้ากลับมาด้วย”เขื่อนพูด

 

 

“นายท่านกับนายแม่ต้องการพบนาย”จองเบพูด

 

 

“พงกเราเลยต้องมาตามนายกลับไปด่วน”เคนตะพูด

 

 

“เสร็จแล้ว เอ่อ พวกนาย ป๊อปปี้ถ้ามีธุระไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นไปเองก็ได้นะ”ฟางใส่ชุดนักเรียนออกมา

แล้วมองเห็นพวกองค์รักษ์ก็แปลกใจก่นจะไปบอกป๊อปปี้

 

 

“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวชั้นไปส่งเอง พวกนายกลับไปก่อนก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะคว้ามือฟางไปนั่งที่รถ

 

 

“เดี๋ยวพวกเราขับรถตามนายไปดีกว่า”จองเบพูดก่อนที่เหลือะไม่พูดอะไรแล้วขึ้นรถก่อนจะขับรถ

ตามป๊อปปี้ที่ขับมาส่งฟางที่โรงเรียน

 

 

 

“ขอบใจนะ”ฟางยิ้มก่อนจะลงรถไป แต่ป๊อปปี้คว้าแขนฟางไว้

 

“ฟาง เย็นนี้ชั้นมารับนะ”ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้มก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะขับรถเข้ามา

ในคฤหาสน์ที่เป็นที่อยู่ของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำ ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับองค์รักษ์

ทั้ง4เดินตามมาติดๆ

 

 

 

“ป๋ามีอะไรหรอฮะ ถึงได้อยากเจอผมจนต้องให้4คนนั่นตามผมมา”ป๊อปปี้ถาม

 

“ได้ข่าวมาว่าแกโดนไอ้พวกนั้นลอบทำร้ายนิ”พ่อป๊อปปี้ถามขึ้น

 

“ฮะ แต่โชคดีที่มีคนมาช่วย”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงฟาง

 

“ใครน่ะป๊อป เค้าไว้ใจได้หรอ ไม่ก็เป็นพวกไม่หวังดีกับเรารึเปล่า”แม่ป๊อปปี้ถามอย่างไม่ไว้ใจ

 

“เค้าเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาฮะม๊า ไม่มีอะไรหรอก ยัยนั่นไม่มีทางหลอกป๊อปหรอก”ป๊อปปี้พูดปกป้องฟาง

 

 

“เฮีย ผู้หญิงเดี๋ยวนี้น่ะมีมารยาหลายเล่มเกวียน จะเชื่อใจได้หรอ”ฟ้า น้องสาวคนเดียวของป๊อปปี้พูดอีกที

 

 

“เงียบเลย ฟ้า ฟางเค้าไว้ใจได้นะ ฟางเค้าเป็นคนดี”ป๊อปปี้พูดตอกกลับ

 

 

 

“อ่ะๆ จะเป็นใครไม่สำคัญ แต่ใช่คนในรูปนี้ใช่มั้ย”พ่อป๊อปปี้พูดก่อนจะชูรูปป๊อปปี้กับฟางที่ถูกถ่ายได้

ให้ป๊อปปี้ดู

 

 

“ครับ คนนี้ล่ะครับฟาง”ป๊อปปี้พูด แม่ของป๊อปปี้มองแววตาของลูกชายแล้วนิ่ง

 

 

“ม๊าไม่รู้นะ ว่าผู้หญิงคนนี้ป๊อปจะรู้สึกยังไง แต่ม๊าอยากให้ป๊อปจำเอาไว้ ว่าในอนาคตป๊อปจะต้องก้าว

ขึ้นมาเป็นหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำ จะทำอะไรต่อจากนี้ป๊อปจะต้องคอยมีคนคุ้มกัน ไม่ใช่อยากจะหนี

เที่ยวไปก็ไปแบบนี้”แม่ป๊อปปี้พูดดุลูกชาย

 

 

 

“ขอโทษครับม๊า”ป๊อปปี้พูดขอโทษ

 

 

 

“เอาล่ะๆ เรื่องมันก็ผ่านๆมาแล้ว ทีหลังอย่าทำอีก อย่าลืมว่าเราคือใคร เรามีหน้าที่ที่ต้องปกครองคน

เป็นร้อย กิจการมากมายในแก๊งค์อีก อย่าทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้อีกนะ”พ่อป๊อปปี้พูด

 

 

“ครับ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ป๊าต้องไปงานที่ศาลเจ้าของอากงนะเราเองก็ต้องไปด้วยย ถือว่าเตรียมตัวรับตำแหน่งไปเลยก็ได้”พ่อป๊อปปี้

พูดก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้นิ่งเมื่อนึกถึงอีกไม่นาน เขาจะต้องก้าวเป็นมาเฟียอย่างเต็มตัวแล้วสินะ

 

 

 

“ป๊อปมารู้นะว่าลูกไม่อยากทำ แต่ลูกต้องเข้าใจและยอมรับมัน”แม่ป๊อปปี้เดินมาแตะไหล่ลูกชายที่่นั่งซึมอยู่ในห้องนอนตัวเอง

เพราะรู้ดีว่าป๊อปปี้ไม่อยากเป็นมาเฟีย

 

 

 

“ครับ ผมเข้าใจดี”ป๊อปปี้ยิ้มรับแต่ยังคงมีแววตาที่เศร้าสร้อยอยู่

 

 

“เย็นนี้ม๊าว่าจะไปร้านของน้าภาหน่อย ก็ลองชวนคนในรูปนี้ไปด้วยสิ ม๊าอยากชวนไปกินข้าวด้วย”แม่ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นรูปเมื่อกี้

นี้ให้ป๊อปปี้

 

 

“ครับ ขอบคุณครับ ผมรักม๊าที่สุดเลย”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกอดแม่แล้วหอมแก้มแม่ตัวเองไปทีนึง

 

 

“ฟ้าก็รักม๊านะคะ รักมากกว่าพี่ป๊อปอีก”ฟ้าเข้ามาให้ห้องพี่ชายแล้วกอดแม่บ้าง แม่ยิ้มก่อนจะกอดลูกๆทั้ง2ด้วยความรัก

 

 

 

 

“ไง หน้าบานเลยล่ะสิ ที่ม๊าไฟเขียวให้น่ะ”ฟ้าพูดเมื่อแม่เดินออกไปจากห้องแล้ว

 

 

“บ้า ไฟเขียวอะไร นี่เพื่อนเฮียเอง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มออกมาด้วยความเขิน

 

 

“หรอ ละเฮียหน้าแดงทำไมล่ะ 555ไม่แกล้งละ เคนตะ จองเบไปส่งฟ้าหน่อยย”ฟ้าพูดก่อนจะหัน

ไปสั่งเคนตะกับจองเบให้ตามตัวเองไป

 

 

 

“นั่นแน่ ยิ้มอะไรครับ”เขื่อนเดินเข้ามาแซวเมื่อเห็นป๊อปปี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

 

“บ้าน่า ไปเรียนเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนี

 

 

“ไปเรียนแล้วตอนเย็นก็ไปรับใครรึเปล่าครับคุณชายยย”เขื่อนแซวแล้วยิ้มก่นจะเดินไปกับโทโมะ

เพื่อไปเรียนบ้าง

 

 

 

 

เลิกเรียน

 

 

 

“รอนานมั้ย”ป๊อปปี้จอดรถข้างๆฟางที่ยืนรอตัวเองอยู่หน้าโรงเรียน

 

 

“ไม่นานหรอก อ้าว ละนายจะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางตอบก่อนจะแปลกใจเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้พาเธอมาอีก

ทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน

 

 

“เข้าไปสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนเปิดประตูให้ฟางเดินเข้าไปที่ร้านขายเครื่องประดับ

 

 

 

 

“มาแล้วหรอป๊อป”แม่ของป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามา

 

“ฟาง นี่แม่ชั้น ม๊าฮะ นี่ไงฮะ ฟาง คนที่ช่วยผมไว้”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะแนะนำฟางให้แม่ตัวเอง

 

“สวัสดีค่ะ คุณนาย”ฟางไหว้แม่ป๊อปปี้อย่างอ่อนน้อม จนผู้หญิงสูงวัยอดเอ็นดูไม่ได้

 

“เรียกชั้นว่านายแม่ก็ได้จ้ะ มานี่สิฟาง”แม่ป๊อปปี้พาฟางมาถืนอยู่ตรงหน้าตู้เครื่องประดับ

 

 

 

“ชอบชิ้นไหนล่ะ”แม่ป๊อปปี้ถาม

 

“เอ่อ คุณนายแม่คะ คือว่าฟางไม่”ฟางตกใจรีบหันไปปฎิเสธ

 

“ไม่ป็นไรหรอกจ้ะ รับไว้เถอะนะ ชั้นถูกชะตากับเธอจริงๆ”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

“หยกอันนี้สวยจัง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะชี้ให้พนักงานหยิบสร้อยหยกที่สลักเป็นรูปมังกรอยู่

 

“นายน้อยตาแหลมมากค่ะชิ้นนี้พึ่งมาถึงนะคะแล้วมีแค่2ชิ้นด้วย”พนักงานพูดก่อนจะยื่นสร้อย

หยก2เส้นให้

 

 

“อ่ะ ให้”ป๊อปปี้ยื่นสร้อยหยกเส้นหนึ่งให้ฟาง

 

“หา ให้ชั้น”ฟางตกใจ

 

 

“รับเถอะจ้ะ ถือว่าเป็นของขวัญจากชั้นก็ได้นะ”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

“มีแค่2เส้นนะ เส้นนี้ให้เธอ ส่วนเส้นนี้ของชั้น”ป๊อปปี้พูดก่อนจะใส่สร้อยให้ฟาง ฟางหน้าแดงทันที

 

 

“ขอบคุณค่ะ”ฟางหันไปขอบคุณป๊อปปี้ ชายหนุ่มยิ้มให้กับฟาง แม่ของป๊อปปี้มองแววตาของลูกชาย

ที่มองผู้หญิงคนนี้แล้วก็รู้ว่า ป๊อปปี้ให้ความสำคัญกับฟางมากแค่ไหน

 

 

“เดี๋ยวไปทานข้าวกันนะจ้ะ วันนี้แม่เลี้ยงเอง”แม่ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาฟางกับป๊อปปี้ไปทานข้าว

 

 

 

 

 

“ครับมันกลับมาแล้วครับ พรุ่งนี้มันจะไปงานที่ศาลเจ้าผมจัดการมันครับนาย”ชายคนหนึ่งมอง

ครอบครัวของป๊อปปี้แล้วพูดกับเจ้านายตัวเองผ่านโทรศัพท์ ก่อนจะเดินไปเช็ดปืนอย่างใจเย็น

 

 

อัฟเรื่องนี้แล้ว เม้นกับโหวตให้เราด้วยนะๆๆ เดี๋ยวะเริ่มหมดหวานละนะพระเอกนางเอก