รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นอะไรรึเปล่าเห็นเหม่อๆตั้งแต่กลับมาแล้วนะ”เฟย์ทักฟางที่นั่งเหม่ออยู่ระหว่างรออบขนม

 

 

“เปล่านิ อ้อ สุกแล้วๆ”ฟางเปลี่ยนเรื่องไปเปิดขนมในเตาที่เด้งสุกแล้วพอดี พอเปิดไปจับต้องตกใจ

เพราะตัวเองมัวใจลอยทำให้ลืมใส่ถุงมือ เฟย์จึงเอาขนมออกมาแทน

 

 

 

 

“มันต้องมีอะไรแน่ๆ แค่เรื่องง่ายๆแค่นี้เธอไม่น่าจะลืม”เฟย์จับผิด ฟางไม่ตอบเดินหนีมาเอาน้ำแข็ง

ประคบแผลที่พอง

 

 

“สมควรแล้วนิ แผลแค่นี้กับคนที่ยอมรับอยู่ในโลกแห่งความจริงไม่ได้”ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

“เรื่องของหัวหน้าแก๊งค์มังกรดำอีกแล้วสินะ”เฟย์พูด ฟางเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

 

 

“ชั้นลืมเค้าไม่ได้ ทำไมนะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาเฟย์จึงเข้าไปปลอบฟางอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

“ค่อยๆเดินนะจินนี่”ป๊อปปี้ประคองจินนี่มานั่งที่บ้านหลังจากกลับมาแล้วพบว่าจินนี่เท้าแพลง

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เธอไปทำธุระของเธอเถอะ เค้าค่อยยังชั่วแล้ว”จินนี่ตอบ ป๊อปปี้มองแล้วนึกถึง

ตอนที่เขากลับมาเห็นว่าจินนี่ข้อเท้าแพลง กวินเป็นคนอุ้มจินนี่ไปนั่งที่มานั่งก่อนจะบรรจงถอดรองเท้า

จินนี่ออกแล้วเอาเท้าจินนี่มาไว้ที่ตักตัวเองเพื่อนวดให้จินนี่บรรเทาความเจ็บ ป๊อปปี้อึ้งกับภาพที่เห็น

หัวหน้าแก๊งค์เสือขาวไม่น่าจะมาทำอะไรแบบนี้แล้วยิ่งไม่ใช่ภรรยาของตัวเอง นี่กวินคงจะรักจินนี่มากสินะ

 

 

 

“เฮีย ฟ้าว่าพี่จินนี่คงไปเยี่ยมป๊าม๊าไม่ไหวแล้วล่ะ”ฟ้าดูอาการของจินนี่แล้วพูด

 

 

“งั้นเฮียแวะไปหลุมศพป๊ากับม๊าคนเดียวก็ได้ ฟ้าดูจินนี่หน่อยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปที่ลานจอด

รถแล้วขับรถออกไป ที่ป๊อปปี้ไปคนเดียวเพราะว่ามันเป็นที่ในเขตของมังกรดำไม่เป็นอันตรายสำหรับ

เขาแน่นอน

 

 

 

 

 

“รอที่รถก็ได้นะ ชั้นไปแปปเดียว”ฟางบอกเฟย์ที่ขับรถมาส่งเธอที่หลุมศพของพ่อแม่ป๊อปปี้ ฟางเอา

ช่อดอกไม้เดินเข้ามาในหลุมศพเพียงลำพัง ตอนนี้เป้นเวลาเย็นของหน้าหนาวแล้ว ฟางกระชับผ้า

คลุมไหล่ที่พกมาด้วย มือที่ถูกพันแผลแล้วกระชับช่อดอกไม้ไว้แนบลำตัวก่อนจะเดินมาจนถึงหน้า

หลุมศพพ่อแม่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะนายท่าน สวัสดีค่นายแม่ วันนี้ฟางมาเยี่ยมนะคะ ขอโษที่ฟางไม่ได้มาเยี่ยมนานเลย”ฟาง

พูดก่อนะวางช่อดอกไม้ลงที่หน้าหลุมศพก่อนตัวเองจะค่อยๆนั่งลง

 

 

“ฮือๆ ฟางนี่อ่อนแออีกแล้วนะคะ มาหานายแม่ทีไรฟางต้องร้องไห้แบบนี้ทุกที”ฟางน้ำตาไหลออก

มาก่อนจะพูด เธอเข้มแข็งไม่ได้อย่างที่พูดได้เลยซักครั้ง

 

 

 

“มาบ่นอะไรให้ป๊ากับม๊าชั้นอีก”ป๊อปปี้พูดขึ้นฟางหันไปมองป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ถือช่อดอกไม้

มาเยี่ยมพ่อแม่ตัวเอง

 

 

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”ฟางรีบหันไปปาดน้ำตาก่อนจะรีบลุกขึ้น แต่ต้องร้องเมื่อดันใช้มือที่เป็นแผลอยู่

ดันตัวเอง ฟางล้มลงไปกับพื้นหินอ่อนทันที

 

 

 

“ปล่อย”ฟางร้องเมื่อเห็นป๊อปปี้รีบวิ่งมาประคองตัวเองก็รีบดันตัววออกห่างป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้เห็น

แผลที่ถูกผ้าพันไว้ก็คว้ามือฟางมาดู

 

 

“โอ๊ย เจ็บ”ฟางร้องด้วยความเจ็บเมื่อป๊อปปี้โดนแผลตัวเอง

 

 

“ไปโดนอะไรมา”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“เรื่องของชั้น”ฟางตอบสั้นๆ ป๊อปปี้ไม่สนใจเอาผ้าพันแผลออกทำให้เห้นแผลที่พองแดงที่มือของ

ฟาง ป๊อปปี้ตกใจมากแต่พยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ

 

 

 

 

“อ๊ะ จะพาชั้นไปไหนปล่อยนะ”ฟางดิ้นเมื่อถูกป๊อปปี้ดึงมือเธอขึ้นจะพาไปฟางตกใจสะบัดมือหนีแล้ว

วิ่งแต่ป๊อปปี้ไวกว่าคว้าตัวฟางได้ก่อนจะอุ้มฟางฟาดบ่าไปที่รถตัวเอง

 

 

 

“ปล่อยนะ คนบ้าๆ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้พามาที่รถตัวเอง พร้อมวางฟางที่เบาะรถแล้วดันฟางไว้ด้วย

ตัวเองก่อนเขาเองจะรีบค้นหากระปุกยาในลิ้นชักหน้ารถ

 

 

 

 

“นี่เลิกร้องโวยวายเถอะน่า ชั้นไม่ปล้ำเธอหรอก”ป๊อปปี้ดุ

 

“แต่คุณก็เคยทำนี่”ฟางยังเถียงไม่เลิก

 

 

“ชั้นไม่ปล้ำเธอตรงนี้หรอกน่า เดี๋ยวผีบรรพบุรุษได้หักคอชั้นเอา แค่ปล่อยให้พวกเสือขาวมา

ป้วนเปี้ยนแถวนี้ก็มากพอละ”ป๊อปปี้พูดฟางสะอึกเมื่อได้ยินที่ป๊อปปี้ว่าก็นิ่งซึมลงไป จริงสิ เธอไม่ควร

มาทีนี่

 

 

 

“อ๊ะ แสบนะ”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้คุกเข่านั่งลงแล้วเปิดกระปุกครีมบัวหิมะทาลงที่มือฟางแล้วนวด

เบาๆอย่างอ่อนโยน ฟางมองการกระทำของชายหนุ่มที่ทำให้เธอก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความคิดถึง

คนตรงหน้ามาก

 

 

 

“เดี๋ยวกลับไปเอาบัวหิมะทาด้วยนะ แผลจะได้ไม่พองแบบนี้ อื้ออ”ป๊อปปี้ฝืนทำใจแข็งพูดไม่สนใจ

น้ำตาที่ไหฃออกมาจากตาของฟาง แต่ต้องตกใจเมื่อฟางรวบตัวเขาไปจูบอย่างรวดเร็ว ป๊อปปี้ตกใจ

จะเอามือผลักแต่ได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอของฟางก็เลือกที่จะไม่ผลัก แล้วจูบตอบฟางด้วยความรัก

และคิดถึงเช่นกัน

 

 

 

“อย่าทำแบบนี้อีก”ป๊อปปี้พูดหลังจากถอนจูบออกมา ยิ่งทำให้ฟางยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ป๊อปปี้เอง

ก็ปวดใจเหมือนกันที่ทำแบบนี้ ก่อนจะหันหลังไม่มองน้ำตาของฟางเพราะเขารู้ว่าเขาต้องใจอ่อน

แน่นอนที่เห็นคนตัวเล็กร้องไห้

 

 

 

“นายก็อย่าเป็นแบบนี้สิป๊อปปี้ ฮืออออ อย่าทำแบบนี้ ชั้นเจ็บจนจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”ฟางโผ

เข้ากอดป๊อปปี้ร้องไห้ก่อนจะพูดออกมา น้ำตาของฟางซึมเขาที่หลังป๊อปปี้ที่สัมผัสได้ ชายหนุ่มเองก็

สงสารฟางอยากจะดึงฟางไปกอดไว้เหลือเกิน

 

 

“ก็ไม่ต้องทน รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”ป๊อปปี้พูดอย่างฝืนตัวเองสุดๆ

 

 

 

“อย่าไล่ชั้นไปไหนอีกได้มั้ย ได้โปรด”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นแล้วเอาหน้าซุกไว้ที่แผ่นหลัง ให้ป๊อปปี้ที่

กลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว น้ำตาไหลออกมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้ฟาง

 

 

 

 

“ฮือออออ”ฟางร้องไห้หนักเมื่อป๊อปปี้ดึงมือฟางออกแล้วเดินหนีไปหลบหลังต้นไม้ก่อนจะทรุดลงนั่ง

แล้วชกพื้นเพื่อระบายความอัดอั้นของตัวเองที่เบต่ไปไม่ไหวจนเลือดออก

 

 

“ฟาง ชั้นขอโทษ ชั้นเองก็รักเธอเหมือนกัน”ป๊อปปี้จับที่สร้อยรุปหยกที่ใส่อยู่ก่อนจะร้องไห้ออกมา

เช่นเดียวกับฟางที่นั่งลงที่รถป๊อปปี้จับสร้อบหยกที่มาแล้วร้องไห้เหมือนกัน

 

 

 

 

 หลายวันต่อมา

 

 

“คุณจินนี่คะเดี๋ยวทานอะไรหน่อยนะคะ ดูท่าทางเพลียๆเหมือนคนเป็นไข้เลย”พิมพูดแล้ววาง

ข้าวต้มข้างๆเตียงของจินนี่ จินนี่พลิกตัวมา เมื่อได้กลิ่นข้าวต้มก็รีบปิดจมูก

 

 

“ทำไมมันเหม็นแบบนี้”จินนี่พูดพลางดันถ้วยหนีไปไกลๆ

 

“ไม่นี่คะ กลิ่นหอมเชียว”พิมพูดแล้วสูดข้าวต้มหมูที่ส่งกลิ่นหอมยั่วจมูกเธอ

 

 

“ไม่ไหวแล้ว อุแหวะ”จินนี่พูดจบแล้ววิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำ พิมตกใจวิ่งไปลูบหลัง และสังเกตอาการแปลกๆของจินนี่

อย่างสงสัย

 

 

“อาการไม่ดีเลยแบบนี้ไปหาหมอมั้ยคะ”พิมประคองจินนี่มานั่งที่เก้าอี้แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

“ไม่เป็นไร เอาข้าวต้มไปเก็บเถอะจินนี่คงกินไม่ไหว”จินนี่พูดพลางสูดยาดมที่พิมเอาให้เมื่อกี้ก่อน

จะสงสัยกับร่างกายตัวเอง ประจำเดือนเธอก็ไม่มา2เดือนตั้งแต่อยู่ที่เซฟเฮ้าส์กวิน ตอนแรกเธอแค่

คิดว่าอาจเป็นเพราะเธอเครียด แต่ช่วงหลังๆที่กวินดีกับเธอก็ไม่น่าจะไม่มาแบบนี้ หรือว่า

 

 

 

 

“พิม ถ้าพิมออกไปแล้ว พิมช่วยซื้อที่ตรวจครรภ์ให้จินนี่หน่อยได้มั้ย”จินนี่พูดขึ้น พิมรับคำก่อนจะ

เดินเอาชามข้าวต้มไปเก็บแล้วออกไปซื้อของตามที่จินนี่สั่งทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นอะไรรึเปล่า วันนี้เห็นอ้วกตั้งหลายรอบ”เฟย์เดินเข้ามาหาฟางที่นั่งอยู่บนเตียง กินข้าวได้นิด

หน่อยก็ไปอ้วก ได้กลิ่นน้ำหอมของธามไทที่ฉีดแล้วเข้ามาหาเธอก็วิ่งมาอ้วก

 

 

“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยฟางจะนอนพักผ่อนน้อยมั้ง ไม่ค่อยมีแรงเลย วันนี้คงออกไปข้างนอกกับเฟย์ไม่ไหว”ฟางยิ้มก่อนที่จะค่อยๆเอนตัวลงนอน ทำให้

เฟย์นิ่วหน้าสงสัยกับอาการของฟางก่อนที่จะยอมให้เธอพักผ่อน สักพักใหญ่เมื่อเฟย์กลับเข้ามาในบ้านก็แปลกใจที่ฟางนั่งกินผลไม้อยู่

 

 

"เมื่อกี้ฟางเห็นแม่บ้านเอาตะลิงปลิงมากินกันแล้วเปรี้ยวปากเลยขอแบ่งมาเฟย์กินด้วยกันมั้ย" ฟางพูดแล้วนั่งกินตะลิงปลิงต่อ

 

 

"อี๋ เปรี้ยวจะตายไม่ไหวหรอก"เฟย์รีบว่าเมื่อกัดชิมไปได้คำเดียว

 

 

"อะไรกัน อร่อยจะตาย นี่ทั้งวันฟางกินอะไรไม่ได้นอกจากผลไม้นี่ สงสัยคงจะได้ผอมก็คราวนี้ล่ะ"ฟางพูดแล้วหัวเราะกับอาการของตัวเอง 

 

 

 

“งั้นมาด้วยกันหน่อยสิ”เฟย์แปลกใจ สงสัยกับอาการของฟางมากกว่าเดิมก่อนที่จะพูดแล้วตัดสินใจพาฟางมาที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

“อะไรหรอเฟย์พาฟางมาที่นี่ทำไม”ฟางแปลกใจที่เฟย์มาที่แผนกสูตินารีเวช

 

 

“เพื่อความสบายใจและคลายความสงสัย ตรวจไปก็ไม่เสียหาย”เฟย์พูดก่อนจะยื่นขวดเล็กๆให้ฟาง

เอาปัสสาวะไปตรวจฟางนิ่งก่อนจะยอมตรวจ ซักพักเฟย์และฟางก็นั่งรอผลตรวจด้านนอก

 

 

“ขอเชิญคุณธนันต์ธรญ์ที่ห้องตรวจหมายเลข1ด้วยค่ะ”นางพยาบาลเรียกฟาง ฟางรีบพาเฟย์ไปเป็น

เพื่อนที่ห้องตรวจทันที

 

 

 

 

“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้คุณตั้งครรภ์ได้เดือนนึงแล้ว”หมอพูดทำให้ฟางและเฟย์

นิ่งอึ้งก่อนที่เฟย์จะพาฟางออกมาที่ห้องรับยา ฟางนิ่งมาตลอดทางจนถึงบ้าน

 

 

“ฟางจะทำไงต่อไปล่ะทีนี้”เฟย์ถามขึ้นเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องของฟาง

 

“ฟางยังไม่รู้เลย”ฟางตอบอย่างสับสนแล้วนั่งลงกับเตียงของตัวเองพลางมองผลตรวจที่กำอยู่ในมือมาตลอด ท้องงั้นหรอ จริงสิเธอกับป๊อปปี้มีอะไรกัน

ทุกครั้งไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้ง ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นจะเป็นยังไง

 

 

 

“แล้วฟางะบอกนายป๊อปปี้มั้ย”เฟย์ถามเมื่อสังเกตสีหน้าของฟางที่เครียดไป

 

 

 

“ไม่รู้สิ ฟางรักเค้านะ ฟางรู้ว่าทำไมเค้าถึงทิ้งฟาง แต่ถ้าลูกมันจะทำให้เค้ามีปัญหา ฟางไม่เก็บไว้ดีกว่า”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

ตุบ เฟย์ที่นั่งข้างๆได้ยินเช่นนั้น เอาหมอนบนเตียงปาใส่หน้าฟางไปอย่างแรงทันที

 

 

 

“จะบ้ารึไง นี่เธอจะเอาเ็กออก เธอมันใจร้ายไส้ระกำที่สุด ทำเกินไปแล้วนะเด็กเค้าไม่รู้เรื่องสักหน่อย”เฟย์โวยวายเสียงดัง

 

 

 

“เฟย์ เบาๆหน่อยเดี๋ยวคนอื่นได้ยิน นี่ชั้นยังไม่ได้บอกว่าชั้นจะทำแท้ง ชั้นพูดว่าไม่เก็บไว้ดีกว่าเนี่ยหมายถึงว่า ชั้นไม่บอกป๊อปปี้

ชั้นจะเก็บลูกไว้ พอใกล้คลอดกะกลับไปคลอดเยอรมัน”ฟางอธิบาย เฟย์จึงเข้าใจพลางถอนหายใจ ถึงแม้เธอจะพูดได้แบบนี้ แต่พอเอาเข้าจริง เธอ

กลับรู้สึกกลัวเหลือเกิน

 

 

 

 

“ขอร้องนะเฟย์ อย่าบอกใคร โดยเฉพาะป๊อปปี้”เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เฟย์ก็ขอตัวกลับห้องตัวเอง ฟางพูดก่อนจะปิดประตูห้องกำชับเฟย์อีกครั้ง

เฟย์ส่ายหน้าแล้วเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง

 

 

 

ตรู้ดดด

 

 

 

“เมื่อกี้เค้ามาเยี่ยมเพื่อนที่โรงบาลเค้าแล้วเห็นที่รักไปที่แผนกสูตินารีเวช บอกเค้ามานะ ว่าตัวเองไปทำไม เกิดอะไรขึ้น ตัวเองท้องหรอ”เมื่อเฟย์กดรับ

สายแฟนหนุ่ม เขื่อนรีบพูดอย่างรวดเร็วร้อนรน ทำให้เฟย์อึกอักไม่รู้จะทำอย่างไรดี

 

 

 

 เฟย์จะบอกเขื่อนมั้ยนะกับเรื่องของฟาง

 

ขอโทษที่ไม่อัพ ช่วงนี้เรายุ่งมากจริงๆเราบอกแล้ว เรามาอัพแล้วนะ เดี๋ยวอัพอีกตอนให้

ตอนเย็นๆพร้อมกับเรื่องหใม่นะ อย่าลืมเม้นกับโหวตกันล่ะ