รักบนเส้นขนาน

 

 

 

"แค่กๆ นี่นายจะพาชั้นไปไหน ปล่อยนะ"เฟย์ปรือตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองถูกเขื่อนอุ้มไว้ และไม่มีโซ่ที่ล็อคขาเธออยู่ก็ดิ้นไปมาแต่เพราะอาการไข้

ทำให้เธอไปจากอ้อมกอดชายหนุ่มไม่ได้เลย

 

 

 

 

"ยังจะมาทำปากดี เมื่อเจอชุดใหญ่จนเป็นไข้แบบนี้ รึอยากจะลองอีกสักรอบล่ะจ้ะ"เขื่อนเหล่อมองเฟย์ก่อนที่จะว่าเฟย์ชะงักกเลิกดิ้นก่อนที่เขื่อนจะอุ้ม

เธอมานั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วเอาโจ๊กร้อนๆให้เธอกิน ก่อนที่จะหายามาให้เธอ เฟย์นั่งมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังช้างจานให้เธอแล้วนิ่ง ทั้งๆที่

เธอทำกับมังกรดำไว้มาก เกือบทำให้เขื่อนต้องเข้าคุกแต่เขากลับช่วยชีวิตเธอ และดูแลเธอตอนเธอไม่สบายไม่ไปไหน ทำไมกันนะ

 

 

 

 

"เดี๋ยวชั้นจะออกไปข้างนอก แล้วเอาเสื้อผ้าของเธอวางไว้บนห้อง นี่เห็นว่าป่วยเลยจะปล่อยเป็นอิสระในนี้แต่อย่าคิดว่าจะออกไปได้เพราะที่นี่ลูกน้อง

ชั้นเฝ้าอย่างแน่นหนา เห้ย ร้องไห้ทำไมกัน"เขื่อนที่จัดการล้างจานแล้วไปหาเสื้อผ้าให้กับเฟย์พลางสั่งหันมามองเฟย์ที่นั่งมองตนเองแล้วร้องไห้ออก

มาก็รีบเข้ามานั่งข้างๆแล้วถาม

 

 

 

 

 

"ทั้งๆที่ชั้นทำร้ายนาย นายนี่มันโง่ที่สุดถึงได้มาช่วยเหลือศัตรูอย่างชั้น โง่ๆๆๆ อื้ออ"เฟย์รีบปาดน้ำตาแล้วรีบว่าชายหนุ่มแล้วทุบอกกว้างไปมาด้วย

ความโมโห สับสน นี่เขาเป็นคนเลวตามที่พี่เธอบอกมา แต่ทำไม การกระทำที่เขาทำให้เธอมันสวนทางกันหมด เขื่อนเรวบข้อมือของเฟย์เอาไว้ก่อนที่

จะดึงคนตัวเล็กไปจูบเพื่อสงบสติอารมณ์ทันที

 

 

 

 

 

 

"ก็ชั้นบอกแล้วไง เธอเป็นเมียของชั้น ไม่ว่าเธอจะเจ็บป่วยยังไงชั้นก็ต้องดูแลเธอ เพราะเธอคือผู้หญิงของชั้น"เขื่อนถอนจูบคนตัวเล็กออกมาแล้วพูด

ขึ้น ทำให้เฟย์น้ำตารื้นหัวใจสั่นไหว ก่อนที่จะโน้มหน้าของเขื่อนมาจูบอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งคู่จะปลดปล่อยอารมณ์ไปตามความต้องการของชายหญิงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแดดกระทบผ่านหน้าต่าง พบว่าเช้าแล้วก่อนจะพลิกตัวมานอนตะแคง

 

เพื่อจะดึงผ้าห่มมาห่มเพราะความหนาวก่อนมือจะเลื่อนไปถูกคนตัวเล็กที่นอนข้างๆแล้วขดตัวด้วย

 

ความหนาว ป๊อปปี้มองฟางที่หลับอยู่ ผิวขาวของฟางกระบกับแสงแดดทำให้ชายหนุ่มไม่อาจละ

 

สายตาไปได้ ก่อนจะมองไปที่ตัวของฟางที่ชายหนุ่มสร้างรอยตีตราไว้ทั่วตัว แล้วมองรอยช้ำจนมี

 

เลือดจากรอยบาดของเข็มขัดที่ชายหนุ่มมัดเธอไว้เมื่อคืนแล้วแกะมันในตอนเช้า แล้วไล่มองมาที่ริม

 

ฝีปากบางที่ตอนนี้บวมเจ่อเพราะเขากัดเมื่อคืน ไหนจะรอยช้ำที่ถูกพิมตบ วูบนึงความรู้สึกผิดเกาะกิน

ทั่วหัวใจป๊อปปี้ เมื่อเขาเห็นสภาพอันบอบช้ำไปทั้งตัวของฟาง

 

 

 

 

 

 

“นะ หนาว”ฟางเริ่มเพ้อออกมา ชายหนุ่มชะงัก เมื่อเอามือไปอังที่หน้าผากฟางก็พบว่ามันร้อน

เหมือนไฟ ป๊อปปี้รีบลุกใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับไปที่บ้านตัวเอง โชคดีที่พิมหรือใครในนี้ยังไม่ตื่น ชายหนุ่มรีบหยิบ

 

ยาและอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างกลับมาที่กระท่อมของฟาง ก่อนจะเช็ดตัวให้ฟางแล้วต้องตกใจเมื่อ

 

เห็นตรงนั้นของฟางมีเลือดออก ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกผิดที่รุนแรงกับฟาง ก่อนจะเช็ดตัวไล้ลงมาเห็นแผล

 

ที่ตอนนี้มันบวมแดง และอักเสบมาก น่าจะเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ฟางไข้ขึ้น ป๊อปปี้รีบทำแผลให้ฟาง

 

แล้วพันผ้าพันแผลไว้อีกทีก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้ฟางเรียบร้อย

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ฟางเจ็บ”ฟางเริ่มเพ้อหาแม่ป๊อปปี้ตกใจรีบขยับตัวไปใกล้ๆพบว่าไข้ไม่ลดเลย ก็

รีบเปิดกล่องยาแล้วเอายาแก้ไข้ออกมาก่อนจะกรอกใส่ปากฟางแล้วให้ฟางดื่มน้ำตามทันที

 

 

 

 

“ทำไมถึงทำกับชั้นแบบนี้ ฮือ”ฟางเพ้อเพราะพิษไข้ออกมา ก่อนจะร้องไห้ ป๊อปปี้รับรู้ถึงไอร้อนนั้น

ก่อนจะขยับตัวมากอดฟางไว้แน่นแล้วเอาผ้าห่มคลุมร่างกายของเขาและฟาง

 

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรไปนะ เธอยังชดใช้กับสิ่งที่เธอทำลายหัวใจชั้นไปไม่หมดเลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลง

จูบฟางอย่างอ่อนโยนแล้วกระชับกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงหาเจอมั้ย”กวินถามลูกน้องที่กลับเข้ามาในบ้านเมื่อเห็นลูกน้องส่ายหน้า ชายหนุ่มก็ซึมลงไป

พร้อมกับพ่อของเขา หลายวันแล้วที่เขาส่งคนไปตามหาฟางก็ยังไม่เจอน้องสาวของเขาอีก

 

 

“อะไรกันคะกวินนี่ยังไม่เจอฟางอีกหรอคะ”แคทเดินลงมาจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบสวย

 

“ผมตามหาจนทั่วแล้ว หลังจากวันที่พวกเพชรแดงถล่มวันนั้นก้ยังไม่เจอ”กวินเครียด

 

“แหม บางทีฟางเค้าก็อาจจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ได้กับเฟย์นะคะดูอย่างธามไทสิเค้ายังไปเที่ยว

เสม็ดกับเพื่อนเลย”แคทพูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

“แต่ฟางไม่เคยเถลไถลแบบนี้นะ เค้าไปไหนเค้ารายงานผมกับพ่อตลอด”กวินกังวลถึงฟางแล้วพูด

 

 

“คุณน่ะคิดมากเกินไป น้องคุณไม่ใช่เด็กอนุบาลนะคะ เค้าโตแล้ว อย่าทำเป็นพ่อคอยตามทุกฝีก้าวไปหน่อยเลย”แคทรีบว่าทำเอากวินหน้าตึงไม่พอใจ

 

 

 

“แล้วคุณไม่ห่วงเฟย์หรอ เฟย์ก็เป็นน้องคุณเหมือนกันนะ”กวินย้อนถาม

 

 

 

“โอ๊ย แคทจะไปห่วงอะไรยัยเฟย์ยัยนั่นร้ายตั้งแต่เด็กแล้ว เล่นเอาพ่อแม่แคทกับแพทยังเอือม เคย

หนีออกจากบ้านไปเป็นเดือนๆยังรอดกลับมาได้เลยแถมยังผลาญเงินพ่อแม่เป็นแสนๆ ยัยเฟย์น่ะเอาตัวรอดเก่งจะตาย เดี๋ยวก็ดูแลฟาง

ได้เองล่ะค่ะไม่ต้องห่วง อ้อ สายละ แคทไปงานเลี้ยงกับคุณหญิงไม่ทันไปก่อนนะคะ”แคทพูดจบก็รีบสั่ง

คนรถให้ออกไป กวินส่ายหน้าถอนหายใจก่อนจะสั่งลูกน้องให้ตามหาเฟย์และฟางต่อ ก่อนตัวเองจะ

ดูแลพ่อของเขาแล้วขับรถมาที่เซฟเฮ้าส์ของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”กวินถอดเสื้อสูทแล้วเดินเข้ามาอย่างเหนื่อยหน่าย ทั้งงานของเขา ไหนจะต้องวุ่นตามหาน้องสาวที่หายไปอีก

 

 

“ทำไมสีหน้าเครียดๆแบบนี้คะ”จินนี่เดินลงมาก็แปลกใจที่เห็นท่าทางของกวินก็ถามแล้วนั่งลงข้างๆ

ชายหนุ่ม

 

 

“หลายวันแล้ว ผมยังตามหาฟางกับเฟย์ไม่เจอเลย”กวินพูดเสียงเครียดแล้วเหม่อมองไปข้างนอกจนจินนี่รู้สึกได้

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะคะ ชั้นเชื่อว่าฟางกับเฟย์ต้องไม่เป็นอะไรคุณต้องหาพวกเค้าเจอ”จินนี่เอื้อมไปแตะที่

มือกวินเพื่ให้กำลังใจชายหนุ่มมองหน้าจินนี่ซักพักก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ตักทำให้จินนี่ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยินยอมชายหนุ่ม

 

 

 

 

“ตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน ขอผมพักซักพักตรงนี้นะ”กวินที่หนุนตักจินนี่พูดขึ้นก่อนจะหลับตาหลง จินนี่

มองกวินด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วลูบผมกวินให้หลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า เร็วไปเต้นกัน”เพื่อนของฟ้าพูดก่อนจะดึงฟ้าออกไปเต้นที่ริมชายหาด ฟ้าที่เริ่มเมาเริ่มมีผู้ชาย

เข้ามาเต้นด้วย ธามไทที่จ้องมองฟ้าตาไม่กระพริบก็รู้สึกหงุดหงิดที่มีผู้ชายเข้ามาเต้นกับฟ้า ก่อนจะ

ตกใจที่พวกผู้ชายพวกนั้นเริ่มมือปลาหมึกจับไปทั่วตัวฟ้า

 

“พอได้แล้วมั้ง ยัยนี่เมาอยู่ชั้นขอพายัยนี่ไปพักก่อน”ธามไทพูดจบก็ดึงฟ้าออกปากชายหาดทันที

 

 

“พามาทำไม กำลังสนุกเลย”ฟ้าดิ้นสะบัดมือหนีธามไทจะกลับเข้าไปธามไทรั้งไว้

 

“สนุกกับผีล่ะสิ เดี๋ยวก็ได้ผู้ชายไปนอนด้วยหรอกคืนนี้”ธามไทดุ ฟ้ามองก่อนจะเซ ธามไทพยุงฟ้า

นั่งลงที่ใต้ต้นมะพร้าวที่ชายหาด

 

 

“ไปนอนเถอะ เธอเมาแล้วนะฟ้า”ธามไทพูด

 

“นายห่วงชั้นล่ะสิๆๆๆ”ฟ้ายิ้มแล้วถาม

 

“อืม ห่วงมาก”ธามไทพูดแต่ไม่มองหน้าฟ้าเล่นเอาฟ้าแทบสร่างเมา

 

 

“งั้นพาชั้นไปนอนหน่อยนะธาม”ฟ้าอ้อน ชายหนุ่มหน้าแดงเมื่อถูกฟ้ากอดและพบว่าฟ้าสลึมสลือจะ

หลับจึงอุ้มฟ้ากลับไปที่ห้องนอนตัวเองที่บังกะโล

 

 

ฟอด

 

 

“ขอบคุณนะธามนายน่ารักที่สุดในโลกเลย”ฟ้าหอมแก้มธามไทก่อนจะหลับตาลง ธามไทหน้าแดง

ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆฟ้าเพราะขี้เกียจออกไปต่อด้านนอกกับเพื่อนแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นแล้วต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้กอดเธออยู่ก่อนจะผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเองทันที

 

 

 

“โอ๊ย ตื่นมาก็ก่เรื่องเลยนะ”ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นรีบว่าหมายจะกระชากแขนฟางแล้วชะงักเมื่อเห็นฟางถอยห่างตัวเองด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรชั้นอีกนะ ชั้นกลัวแล้ว”ฟางถอยห่างป๊อปปี้ด้วยความกลัว ชายหนุ่มดึงฟางไปนั่งตักฟาง

ตกใจทุบป๊อปปี้รัวทันที

 

 

 

“โอ๊ยชั้นเจ็บนะ”ป๊อปปี้ดุก่อนจะรวบมือฟางมาในมือเดียวฟางร้องด้วยความเจ็บข้อมือ ป๊อปปี้มองแผล

ที่ข้อมือฟางก่อนจะดึงเอาข้อมือ2ข้างฟางมาแล้วก้มลงจูบอย่างอ่อนโยนจนฟางหน้าแดง

 

 

 

 

“คุณทำแบบนี้ทำไม”ฟางพูดเมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม

 

 

“ก็แค่ไม่อยากให้เธอตายก่อนน่ะสิ ชั้นยังเอาคืนเธอไม่สาสมกับสิ่งที่เธอทำเลย”ป๊อปปี้พูดฟางจึงผลักป๊อปปี้แล้วขยับตัวออกห่างเขาทันที

 

 

 

 

“งั้นเอามีดมาสิ มาแทงชั้นเลย แล้วคุณเป็นคนฆ่าชั้นเองก็ได้นะจะได้สะใจคุณไงเพราะคุณมันโรคจิต แล้วก็เลือดเย็นอยู่แล้วนิ”ฟางหันกลับไปว่าประชดใส่ เมื่อป๊อปปี้ขยับตัวมาใกล้

 

 

 

 

 

“ปากดีแบบนี้คงจะหายไข้แล้วใช่มั้น ดี งั้นมานี้”ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะพูดจบก็อุ้มฟางที่ดิ้นไปมาออกมาจากกระท่อมเดินผ่านบ้านพักของเขาไปโดยไม่

สนใจว่าคนตัวเล็กจะโวยวายดิ้นในอ้อมกอดเพียงใด และลูกน้องเขาจะมองอยู่มากแค่ไหน

 

 

 

“ว้ายคุณป๊อปคะไปอุ้มยัยนี่ทำไม”โบว์ที่กำลังมาตามป๊อปปี้เห็นภาพนั้นเข้าก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิคะ คุณหลงเสน่ห์แม่นี่เข้าแล้วรึไง อย่าบอกนะคะที่หายไปทั้งคืนเพราะอยู่กับแม่นี่”พิมพูดอีกคน

 

 

 

“ปล่อยชั้น บรรดาผู้หญิงของคุณเข้าใจผิดหมดแล้วนะ”ฟางโวยวายก่อนป๊อปปี้จะโยนฟางลงบนพื้น

หญ้าจนฟางตัวงอด้วยความเจ็บ

 

 

"ทำไม ชั้นจะทำอะไรกับเธอก็ได้เพราะเธอคือนักโทษของชั้น ชั้นมีสิทธิ์ได้ยินมั้ยคุณหนูรองแห่งเสือขาว"ป๊อปปี้กอดอกแล้วว่า

 

 

 

"สิ่งที่คุณทำกับชั้นเมื่อคืนมันยังไม่เพียงพออีกหรอ ต้องให้ชั้นตายเลยรึไงห้ะ เอาเลยสิจะทำอะไรอีกก็เอาเลย"ฟางหงุดหงิดเมื่อเห็นโบว์และพิมเดินมา

ประกบป๊อปปี้คนละข้างก็ฝืนตัวลุกขึ้นแล้วผลักอกกว้างชายหนุ่ม ก่อนที่จะเสียหลักเมื่อโบว์และพิมที่ปกป้องป๊อปปี้ผลักเธอล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง

 

 

 

 

 

"สมน้ำหน้า อยากปากดีกับชั้นก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ แล้วที่ชั้นทำกับเธอเมื่อคืนมันไม่ใช่อารมณ์รักหรือหลงใหลในตัวเธอเหมือนเมื่อก่อนเลย มันก็แค่การ

สั่งสอนให้เธอได้เจ็บปวดแล้วจะได้รู้ว่าอย่ามาลองดีกับชั้น"ป๊อปปี้ชะงักก่อนที่จะรีบว่ากลับใส่ฟางอย่างแรง

 

 

 

"ป๊อปปี้"ฟางมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อแล้วพูดออกมาก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นด้วยความเจ็บเพื่อเดินหนีเขาไป

 

 

 

 

 

 

“บอสคะ เบาๆก็ได้ฟางเค้าเจ็บหมดแล้ว”เกลรีบวิ่งเข้ามาประคองฟางที่เดินหนีแล้วจะล้มลงอีกครั้ง

 

 

“บอสครับ ฟางเค้าเป็นผู้หญิงนะครับ ทำอะไรก็ถนอมๆฟางหน่อยสิครับ”พิชชี่พูดแล้วช่วยประคองฟางอีกข้างจากเกล ทำให้ป๊อปปี้กำมือแน่น

 

 

“ผู้หญิงมารยา โกหกหลอกลวงไม่จำเป็นต้องทำดี”ป๊อปปี้พูดแล้วเมินไปทางอื่น

 

 

 

 

“งั้นบอสก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับคนที่บอสควงก็ได้นะครับเพราะเค้าก็มารยา”พิชชี่พูดเพราะเห็นเมื่อ

คืนพิมเรียกคนงานขึ้นไปหาบนบ้านทั้งคืนแล้วลงมาในตอนเช้ามืด

 

 

 

“เอ๊ะ ป๊อปขาหมอนี่ต้องเป็นพวกเดียวกับนังฟางแน่ๆเลยกล้าพูดแบบนี้กับพิม งี้ล่ะพวกเสือขาวมันคง

เสี้ยมสอนให้ลูกน้องคุณแข็งข้อกับคุณไงคะ แล้วนี่ก็คงจะหาทางดัดหลังเหมือนที่เคยทำ”พิมรีบพูดยุป๊อปปี้ทันที

 

 

 "จริงค่ะคุณป๊อป นี่ก็คงจะหาทางใช้มารยาออดอ้อนผู้ชายให้ไปเป็นพวกตัวเองแน่ๆ คงจะหมายหว่านสเน่ห์ผู้ชายทั้งไร่ไม่ใช่แค่พิชชี่แน่ๆ"โบว์ได้ทีก็ยุ

ใส่ไฟป๊อปปี้อีกแรง

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องพูดมาก พิชชี่ เกล จัดการให้ยัยนี่ไปคิดแยกส้มที่เก็บมาแล้วทั้งหมด และคนเดียวห้ามให้

ใครช่วยเด็ดขาด แล้ว5โมงเย็นชั้นจะไปดูใครช่วยยัยนี่ชั้นไล่ออก”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินเข้าบ้านไปตามด้วยโบว์และพิม

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง”เกลและพิชชี่พูดด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร ทุกคนไม่ต้องช่วยฟางนะ เดี๋ยวทุกคนจะเป็นอะไรไปอีก แค่นี้สบายมาก”ฟางยิ้มซ่อน

อาการป่วยของตัวเองไว้

 

 

 

 โทษทีๆ มาอัพช้า บอกแล้วป๊อปปี้น่ะร้ายได้อีกนะ เคยได้ยินป่ที่ว่าเกลียดมากรักมากน่ะ555

 

อยากรู้เป็นไงก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ