รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

“เห้อ กว่าจะเสร็จ”ฟางจัดการเก็บพวกอุปกรณ์ช่างใส่ลังครั้งสุดท้ายก่อนจะเลื่อนลังเก็บไว้ให้เข้าชั้นเหมือนเดิม

 

 

“ตายล่ะเที่ยงคืนกว่าแล้วหรอเนี่ย”ฟางพูดกับตัวเองก่อนจะเปิดโรงเก็บของแล้วเดินกะเผลกจากการเจ็บแผลกลับไปที่

กระท่อมที่ป๊อปปี้สั่งให้โบว์มาเปิดไว้เป็นที่พักตัวเองที่อยู่ท้ายไร่

 

 

“ดีนะที่ยัยนั่นเอาเสื้อแขนยาวมาให้”ฟางรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าที่โบว์เตรียมให้แล้วมีแต่พวกเสื้อแขนยาว

ตัวใหญ่กับกางเกงสะดอแบบชาวเหนือ ฟางหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำแล้วพบว่าน้ำในถังไม่มีจึง

เดินใส่ผ้าถุงมาอาบน้ำที่แม่น้ำเล็กๆด้านหลังไม่ไกลจากกระท่อมของเธอ

 

 

“โอ๊ย แสบๆๆ”ฟางที่ตักน้ำราดตัวก็ร้องเมื่อน้ำโดนแผล ฟางรีบชันเข่าแล้วเลิกผ้าถุงขึ้นมาก็พบว่า

แผลของเธอบวมแดงมากเพราะเธอใช้ขาเดินเยอะเกินไปในวันนี้ ฟางกัดฟันแล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จ

เพราะตอนกลางคืนที่นี่อากาศหนาวมาก ฟางรีบใส่เสื้อผ้าแล้วพยุงตัวเองมาที่กระท่อมตัวเอง ก่อน

จะจุดตะเกียงให้ความสว่างในนั้นแล้วมองผ้าห่มผืนบางๆแล้วถอนหายใจออกมา

 

 

“เอาก็เอา ยังดีกว่าไม่มีอะไรห่มตัวเองคืนนี้นะฟาง”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆล้มตัวนอนแล้วเอาผ้าห่มผืน

บางนั้นห่มตัวเองนอน

 

 

 

 

ตี5กว่าๆใกล้เช้า

 

ป๊อปปี้เดินลงมาจากบ้านหมายจะมาปลุกฟาง ชายหนุ่มเดินเข้ามาในกระท่อมเล็กๆ แล้วเห็นฟางผ่าน

จากตะเกียงที่ให้แสงสว่างเพียงน้อยนิด ชายหนุ่มมองคนตัวเองที่นอนขดตัวเองให้เล็กเท่าๆกับ

ผ้าห่มผืนที่บางและเล็กที่ฟางห่มอยู่ ป๊อปปี้ค่อยๆดึงผ้าห่มผืนนั้นออก ก็พบว่าฟางใส่แค่เสื้อตัวใหญ่

นอน เผยให้เห็นขาขาวๆของฟางที่เป็นแผลจากตอนถูกลอบทำร้าย แผลนั้นบวมแดงมากเพราะว่า

ฟางเดินมากเกินไป และฟางไม่ได้ทำแผลอีกด้วย ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆมองคนตัวเล็กที่กอดตัวเองเพื่อไล่ความหนาวไปจากตัว จนตัวงอแล้วนิ่งก่อนจะ

หยิบยานวดกับยาแดงออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะค่อยๆทายานวดที่ขาขาวๆของฟางอย่างเบามือกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่น ก่อนที่จะเอา

ยาแดงใส่สำลีแล้วทาลงที่แผลของฟาง ฟางกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงหลับอยู่จนป๊อปปี้ทำแผลให้

เสร็จแล้วห่มผ้าให้ฟางเหมือนเดิม

 

 

 

“ยอมให้ตื่นช้าแค่วันเดียวเท่านั้นล่ะ”ป๊อปปี้พูดเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกไปแล้วตกใจเมื่อเห็นพิช

ชี่จะมาปลุกฟาง

 

 

 

“ไม่ต้องปลุกยัยนั่นหรอก เดี๋ยว7โมงค่อยมาปลุก ให้ยัยนั่นหลับไปเถอะ แล้วอย่าบอกยัยนั่นนะว่า

ชั้นมาที่นี่”ป๊อปปี้บอกพิชชี่ก่อนจะเดินไป พิชชี่มองตามด้วยความสงสัยกับท่าทางของป๊อปปี้แต่ก็

ยอมทำตามคำสั่งของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“อืมมม”ฟางตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตอน7โมง มองไปรอบๆด้วยความหนาวก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าแผล

ที่ขาเธอมียาแดงทาไว้อยู่ ใครมาทำแผลให้เธอนะ

 

 

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ มาทานข้าวต้มก่อนสิ”พิชชี่ทักก่อนจะยกข้าวต้มมาให้ฟาง

 

 

“เมื่อเช้านายเข้ามาทำแผลให้ชั้นหรอพิชชี่”ฟางถามขึ้น พิชชี่ชะงัก มองแผลที่ถูกทำไว้ตามตัวของฟางแล้วคิดถึงเมื่อเช้ามืดที่เจอกับป๊อปปี้

 

 

“ช่างเถอะน่า กินข้าวๆ จะได้ไปทำงานกัน”พิชชี่รีบพูดก่อนจะเดินออกไป ฟางนิ่งแต่ก็ไม่ถามอะไร

แล้วนั่งทานข้าวเช้าก่อนจะจัดการกับตัวเองแล้วเดินออกมาหาพิชชี่เพื่อเตรียมไปทำงาน

 

 

 

 

 

“อ้าวฟาง ว่าจะไปหาพอดี นี่จ้ะ”เกลยื่นผ้าห่มและเสื้อหนาวให้กับฟาง

 

“กลางคืนมันหนาว แล้วยิ่งนอนในกระท่อมแบบนั้นด้วย เอาไปใช้นะ”เกลบอก

 

“ขอบคุณมากนะเกล เธอดีกับชั้นจริงๆ”ฟางยิ้ม ก่อนจะเอาของไปเก็บในกระท่อมส่วนทางกับพิชชี่ที่เดินออกมา

 

 

 

 

“เอาผ้าห่มผืนใหญ่แบบนี้แล้วคืนนี้เกลจะนอนยังไง”พิชชี่ถามเพราะจำได้ว่าห้องนอนเกลมีผ้าห่มผืน

ใหญ่แค่ผืนเดียว

 

“ของเกลที่ไหนของบอสเค้าให้เอาเสื้อหนาวกับผ้าห่มมาให้ฟางเค้าต่างหากล่ะคะ”เกลรีบบอกชายหนุ่ม

 

“แปลก ทั้งที่บอกเกลียด เห็นเป็นนักโทษ ไม่ยอมให้ใครช่วยเหลือ แต่เอาของมาให้ แถมเมื่อเช้ายังไม่ให้พิชปลุกฟางตอน

ตี5อีกนะสงสัยแผลที่ขานั่นบอสก็คงจะทำให้ด้วยล่ะมั้ง”พิชชี่ยิ่งสงสัยแล้วพูดขึ้น

 

“แล้วบอสทำแบบนี้ไปทำไมกันนะ”เกลเริ่มสงสัยคล้อยตามชายหนุ่มไป

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เมื่อไหร่เฮียจะกลับมากเชียงรายซักที”ฟ้าบ่นหาป๊อปปี้เมื่อทำงานเสร็จ ทำให้โทโมะชะงัก

 

 

 

“บอสคงไปจัดการเรื่องงานที่ไร่มั้ง เพราะนานแล้วที่บอสไม่ได้ขึ้นไป แล้วต้องให้โบว์จัดการแทนทั้งหมด

มาตลอด”โทโมะตอบ

 

 

“ขอแค่เรื่องงานนะ เพราะถ้าไปยุ่งกับยัยโบว์อีกชั้นไม่ปล่อยแน่”ฟ้าคาดโทษพี่ชาย เพราะรู้ดีว่าโบว์

น่ะอยากเป็นเบอร์1ของพี่ชายเธอจนตัวสั่น ติดที่ป๊อปปี้จะต้องแต่งงานกับจินนี่ โบว์เลยเป็นได้แค่คู่

นอนของป๊อปปี้เท่านั้น

 

 

“แก้ว เป็นอะไรน่ะ”ฟ้าหันไปเห็นแก้วที่เดินเข้ามาหาตัวเองหน้าซีดๆก็แปลกใจ

 

 

“เมื่อคืนแก้วช่วยเคนตะกับจองเบเคลียร์เอกสารน่ะค่ะเลยไม่ได้นอน”แก้วบอกแล้วนั่งสูดยาดมข้างๆฟ้า

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวพอส่งฟ้าขึ้นรถที่บ้านเพื่อนเสร็จแล้วก็ไปนอนพักซะ ไม่ต้องทำงานมาก”ฟ้าบอกก่อนจะให้

โทโมะไปส่งที่บ้านเธอเพื่อที่จะไปเกาะเสม็ดกับเพื่อน เมื่อส่งฟ้าเสร็จแล้วโทโมะก็ขับรถพาแก้วไปที่

คอนโดตัวเอง

 

 

 

“ทำไมไม่พาแก้วกลับบ้านล่ะคะคุณโทโมะ”แก้วตกใจรีบพูด

 

 

“ในฐานนะชั้นเป็นผู้ปกครองเธอ เธอต้องทำตามคำสั่งชั้น ห้ามปฎิเสธ”โทโมะพูดจบก็พาแก้วมาที่

คอนโดตัวเองแล้วหาน้ำให้แก้วดื่มพร้อมกับยาพารา

 

 

“เอ่อ เสร็จแล้วเรากลับกันได้แล้วใช่มั้ยคะ”แก้วถาม

 

 

 

“ใครบอก ที่ชั้นพาเธอมาที่นี่เพื่อจะพิสูจน์”โทโมะพูดจบก็ดันตัวแก้วนอนลงบนเตียงทันที

 

 

“คุณโทโมะจะทำอะไรคะ อย่านะ”แก้วร้องตกใจเมื่อโทโมะถอดสูทของเธอออกก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนหมด

 

 

 

“ชั้นรู้นะว่าเมื่อคืนนั้นเราสองคนมีอะไรกัน ใช่มั้ยแก้ว”โทโมะพูด แก้วหน้าแดงจัดเบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบและสบสายตาคมที่จ้องเธออยู่

 

 

“ถ้าไม่ตอบอะไร ชั้นจะพิสูจน์เดี๋ยวนี้ล่ะ”โทโมะพูดจบก็ดึงเสื้อผ้าแก้วออก เหลือแต่ชุดชั้นในของ

แก้วก่นจะปลดตะขอบราออกแล้วเอามือบีบเคล้นอกสวย แก้วหน้าแดงจัดไม่ยอมพูดอะไรเม้มริมฝีปากเข้าหากันพลางหลับตาแน่น

 

 

 

“ยังจะไม่ยอมบอกใช่มั้ย ได้”โทโมะรูดกางเกงในตัวจิ๋วแก้วออกก่อนจะก้มลงไปแล้วใช้ลิ้นหมายจะสัมผัส

ร่องหวานของแก้วเพื่อชิมน้ำหวาน

 

 

 

“อ๊า พอแล้วแก้วยอมแล้ว ค่ะ คืนนั้นเรา2คนมีอะไรกัน”แก้วร้องด้วยความเสียวก่อนจะสารภาพออกมาในที่สุด

 

 

 

“อื้ออ”แก้วรองเมื่อถูกโทโมะบดจูบก่อนจะดึงผ้าห้มมาคลุมตัวแก้วไว้และไม่ทำอะไรต่อ

 

 

“แล้วทำไมไม่บอกชั้นตั้งแต่แรกล่ะ”โทโมะพลิกตัวมานอนข้างๆแก้วแล้วกระชับแก้วในอ้อมกอดแล้วถาม

 

 

“คุณมีคุณแพทอยู่แล้ว แล้วคืนนั้นคุณก็เมามากด้วย”แก้วพูดอย่างเศร้าใจ

 

 

“ชั้นเป็นลูกผู้ชายพอนะเธอจะไม่ให้ชั้นรับผิดชอบเธอหรอ”โทโมะถาม

 

 

“แล้วคุณรักแก้วมั้ยคะ หรือแค่ต้องการจะรับผิดชอบเท่านั้น”แก้วถามอีกครั้ง

 

 

“เอ่อ คือ”โทโมะพูดไม่ออกเพราะเขาไม่เคยรู้สึกเกินคำว่าน้องสาวเลย

 

 

 

 “ไม่เป็นไรค่ะแก้วรู้ว่าแก้วเป็นได้แค่น้องสาว เรื่องคืนนั้นมันคือความผิดพลาด คุณไม่ต้องห่วงนะคะ

แก้วจะไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น คุณสบายใจได้”แก้วพลิกตัวออกจากอ้อมกอดโทโมะแล้วหันหลังให้

 

 

 

“แต่ถ้าเกิดเธอท้อง”โทโมะพูดอย่างกังวลเพราะคืนนั้นเขาไม่ได้สวมถุงยางด้วย

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงค่ะ คนอย่างแก้วน่ะท้องยาก แค่คืนเดียวคุณคงไม่เก่งทำให้แก้วท้องได้หรอกค่ะ คุณ

ไม่ต้องกังวล”แก้วพูดก่อนจะเอาผ่าห่มคลุมโปงเพื่อไม่ให้โทโมะเห็นว่าน้ำตาเธอไหลออกมา

 

 

“งั้นเดี๋ยวใส่เสื้อผ้าก่อนนะ คืนนี้นอนที่นี่ล่ะไม่ต้องห่วงชั้นไปทำอะไรเธอหรอก”โทโมะบอกก่อนจะ

ลูบหัวแก้วผ่านผ้าห่มนั้น

 

 

"แล้วก็ขอโทษด้วยนะกับเรื่องคืนนั้น ที่ชั้นล่วงเกินเธอไป"โทโมะพูดจบก็รีบออกจากห้องนอนไป

ทันที

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแก้ว ไม่เป็นไร”แก้วที่รู้สึกว่าโทโมะออกจากห้องไปแล้วก็ร้องไห้ออกมาก่อนจะผลอย

หลับไปเพราะฤทธิ์ยา

 

 

 

"ชั้นจะทำยังไงดี"โทโมะที่อยู่ที่โซฟากังวลใจกับสิ่งที่เกิดเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงเหนื่อยมั้ย”พิชชี่เดินมาถามฟางที่ถางหญ้าอยู่ในช่วงสายกลางสนาม เขาและคนอื่นอยากเข้าไปช่วยแต่ต้องหยุดแค่นั้นเมื่อป๊อปปี้และโบว์คอย

สอดส่องไม่ให้ใครเข้าใกล้ฟางเลย

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ออกกำลังกายซะบ้างจะได้ไม่ต้องป่วยง่าย”ฟางยิ้มก่อนจะถางหญ้าต่อไป

 

“เธอนี่มันมองโลกในแง่ดีตลอดเลยนะ”พิชชี่ยิ้มกับความสดใสของฟางพลางส่ายหน้า

 

 

"แม่ของฟางเค้าสอนฟางเสมอน่ะ ถ้าเราคิดบวกมองโลกในแง่ดี ต่อให้งานหนักแค่ไหนเราก็ผ่านไปได้"ฟางพูดแล้วอดคิดถึงแม่ของเธอไม่ได้ นี่ผ่าน

หลายปีแล้วแม่ของเธอไปอยู่ที่ไหนนะ

 

 

"เสร็จแล้วนิ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพิชช่วยฟางเอาหญ้าในถังพวกนี้ไปทิ้งแล้วกัน เจ็บขาอยู่ไม่ใช่หรอ"พิชชี่พูดก่อนที่จะช่วยฟางถือถังขยะที่ใส่เศษหญ้าไปทิ้งจนเสร็จ ฟางโล่งใจเมื่อเห็นว่างานที่ได้รับมอบหมายเสร็จไปส่วนหนึ่งพลางเอามือปาดเหงื่อที่ไหลออกมา พิชชี่เห็นว่าแดดแรงมากจึง

ถอดหมวกของตัวเองออกแล้วเอาไปให้ฟางใส่กันแดดไว้

 

 

 

"ป่ะ เดี๋ยวไปทานข้าวเที่ยงกัน วันนี้พิชจะพาไปกินกับข้าวฝีมือป้าแม่บ้านที่นี่ อร่อยมากเลยนะ"พิชชี่พูดชวนฟาง

 

 

"อื้อ ไปกันเถอะ"ฟางยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะเดินไปกับป๊อปปี้แต่แล้วต้องเซเมื่อขาเธอเริ่มล้าทำให้พิชชี่รีบประคองกอดฟางเอาไว้ไม่ให้เธอล้ม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้มาเห็นพอดี

 

 

 

“มีเวลาสวีทมาก เดี๋ยวก็ขึ้นไปจัดห้องพักให้ชั้นด้วย วันนี้ชั้นจะไปรับผู้หญิงคนใหม่ของชั้นมาที่นี่”ป๊อปปี้พูดใส่ฟางที่มีพิชชี่ดูแลอยู่แล้วหน้าตึงก่อนที่จะทำเมินไม่สนใจฟาง

 

 

 

 

“ค่ะ คุณภาณุ”ฟางรับคำและบีบคราดแน่นเมื่อได้ยินคำว่าผู้หญิงคนใหม่ของเขา เมื่อคืนแค่โบว์ยังไม่พอรึไง

 

 

 

“เธอโอเคนะฟาง”พิชชี่ถามฟางทันที ตอนนั้นเกลทำงานเสร็จก็เดินมาได้ยิน

 

“แต่เกลว่าฟางไม่โอเคค่ะ”เกลพูด ก่อนจะถอดหมวกฟางออก แล้วพิชชี่กับเกลก็ตกใจที่เห็นน้ำตา

ของฟางไหลมา

 

 

“เห้ย ทำไมถึงร้องไห้ล่ะฟาง”พิชชี่ตกใจ

 

 

“เล่าให้พวกเราฟังได้มั้ยคะ ถ้ายังเห็นพวกเราเป็นเพื่อนของฟาง”เกลพูด ฟางนิ่งก่อนจะยอมเล่าให้

พิชชี่และเกลฟัง

 

 

 

“สรุปคือฟางก็คือคุณหนูรองของแก๊งค์เสือขาวศัตรูอันดับหนึ่งของมังกรดำ”พิชชี่พูด

 

 

“แต่ฟางก็ยังเคยเป็นคนรักเก่าของบอสเรา”เกลพูดต่อ ฟางพยักหน้า

 

 

“กะแล้ว มิน่าฟางถึงเศร้าเวลาบอสไปจู๋จี๋กับโบว์ ไหนจะเรื่องที่บอสแคร์ฟางมากขนาดนี้”เกลพูด

 

 

“หมายความว่ายังไงหรอเกล”ฟางตกใจ เกลรู้สึกตัวก็รีบปิดปากตัวเองทันที

 

 

“ไม่ทันแล้วล่ะเกล”พิชชี่ส่ายหน้าประมาณว่ายัยตัวแสบไม่น่าหลุดปากพูดเลย

 

 

“ก็ผ้าห่มกับเสื้อหนาวความจริงแล้วบอสเป็นคนบอกให้เกลเอามาจากบ้านใหญ่เพื่อเอาไปให้ฟาง

เอง”เกลสารภาพ

 

 

“ส่วนแผลฟางที่ถูกทำแผลเมื่อเช้าบอสเองนั่นล่ะที่เป็นคนมาทำแผลให้ฟาง แถมยังให้ฟางนอนต่อ

แทนที่จะไปเช็คงานในไร่ตอนตี5นะ”พิชชี่พูดเพราะไหนๆเกลก็สารภาพมาแล้วเลยพูดบ้าง

 

 

“ขอบคุณนะ อย่างน้อยเรื่องพวกนี้ก็ทำให้ชั้นมีแรงที่จะฮึดสู้อยู่ชดใช้ความผิดกับเค้าได้”ฟางพูดเศร้าๆ

 

 

 

“แล้วฟางไปทำอะไรให้บอสเจ็บใจขนาดนี้หรอ”เกลถามต่อ

 

 

“ชั้นเป็นผู้หญิงที่เลวมากคนนึงที่คิดจะทำร้ายจนเค้าต้องถูกยิงเกือบตาย เท่านี้มันยังน้อยไปที่ชั้น

ต้องอยู่ชดใช้ให้กับเค้า”ฟางพูดออกมา พิชชี่และเกลมองด้วยความสงสารก่อนจะทำงานต่อ จน

ช่วง4โมงกว่าๆฟางก็ขึ้นมาที่บ้านของป๊อปปี้เพื่อจัดห้องให้ตามคำสั่งของป๊อปปี้

 

 

 

เอี้ยด

 

 

 

เสียงของรถมาจอดที่บ้านฟางที่จัดห้องเสร็จแล้วก็ลงมาแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินลงมาพร้อม

กับผู้หญิงคนใหม่ ที่ควงแขนป๊อปปี้อย่างสนิทสนม

 

 

 

“ยืนบื้ออะไรเอาของไปเก็บสิ”ป๊อปปี้โยนกระเป๋าของผู้หญิงคนนั้นใส่ฟาง ดีที่ฟางรับไว้ได้ทัน ก่อน

จะเดินตามป๊อปปี้ที่ควงผู้หญิงคนนั้นมาที่ห้องที่ฟางจัดไว้ให้

 

 

“เป็นไงครับพิม ห้องที่ผมจัดไว้ให้คุณสวยถูกใจมั้ย”ป๊อปปี้ถามพิมทันที

 

 

 

“อี๊ ทำไมมันเชยแบบนี้ล่ะคะป๊อปขา”พิมเบ้ปากมองรอบๆห้องด้วยสายตาเหยีดหยาม

 

 

 

“ยืนเซ่ออะไรพิมเค้าไม่ชอบ นี่เธอจัดห้องของเธอยังไง จัดใหม่เดี๋ยวนี้นะ อ้อ แล้วเย็นนี้ทำอาหาร

เย็นไว้ให้ชั้นกับพิมด้วย วันนี้เราจะทานข้าวเย็นกันที่นี่”ป๊อปปี้พูดจบก็พาพิมไปรอฟางจัดห้องใหม่ที่

ห้องตัวเอง ฟางอึ้ง ก่อนจะต้องนั่งจัดห้องใหม่ให้ดูมีชีวิตชีวาเพื่อตามใจผู้หญิงคนใหม่ของป๊อปปี้ ก่อนจะไป

ทำอาหารเย็นให้ป๊อปปี้แล้วมาเรียก แล้วเหตุการณ์ก็เหมือนเมื่อวานที่ประตูจะไม่ได้ล๊อคแล้วฟางก็

เดินเข้าไปด้านในก่อนจะเห็นคนทั้งคู่กอดกันนัวเนียบนเตียง ฟางข่มอารมณ์ตัวเองไว้แล้วกำมือแน่นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

 

 

 

“นี่เป็นของขวัญสำหรับผู้หญิงน่ารักๆแบบคุณครับพิม”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาสร้อยหยกรูปมังกรสวมให้

พิม ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยใส่ให้เธอฟางสะอึกเมื่อเห็นภาพนั้น ภาพในอดีตของเธอกับป๊อปปี้ก็แล่นเข้ามาในหัว ต่อไปนี้มันไม่มีอีกแล้วสินะ

 

 

“ว้าวขอบคุณค่ะป๊อป เหมือนสร้อยคู่เลยนะคะ”พิมพูดก่อนจะชมสร้อยที่คอตัวเองและที่คอป๊อปปี้ก่อน

จะประกบจูบป๊อปปี้เพื่อขอบคุณ ป๊อปปี้เหลือบมองฟางที่ยืนมองก่อนจะถอนจูบออกมา

 

 

"ใข่ครับมันคือสร้อยคู่กับป๊อปที่ม๊าของป๊อปเลือกไว้ให้กับผู้หญิงที่ป๊อปรัก และป๊อปก็เลือกพิม คนที่ป๊อปมั่นใจว่าจะไม่ทำให้ป๊อปต้องเสียใจอีก"ป๊อปปี้

ตั้งใจพูดให้ฟางที่ยืนตรงหน้าห้องได้ยิน

 

 

 

"แหม ปากหวาน น่ารักแบบนี้คืนนี้พิมจะให้รางวัลนะคะ"พิมพูดพลางหอมแก้มชายหนุ่มต่อหน้าฟาง ฟางรีบมองไปทางอื่นทันที

 

 

 

 

“ลงไปทานข้าวดีกว่าเนาะ แถวนี้มีพวกสอดรู้สอดเห็นอยู่”ป๊อปปี้บอกก่อนจะพาพิมเข้าไปห้องน้ำ

เพื่อแต่งตัว

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 “สำหรับพวกสอดเรื่องของชาวบ้าน”พิมตบหน้าฟางก่อนจะเดินตามป๊อปปี้เข้าไปในห้องน้ำแล้วลง

มาทานข้าวด้านล่าง

 

 

 

“ไปเอาซุปมาเพิ่มสิ”ป๊อปปี้สั่งฟางก่อนฟางจะเดินเอาซุปมาเติมให้ ตอนนั้นเองขาของฟางที่เดินมากและเริ่มบวมแดง

ทำให้ฟางก็ไม่มีแรงทำให้ซุปในหม้อหกรดพิม

 

 

 

“กรี๊ดดดดด นี่แกแกล้งชั้นงั้นหรอ”พิมร้องด้วยความร้อน ป๊อปปี้รีบมาดูแลพิมทันที

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นขอโทษ”ฟางตกใจรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้พิมแต่ป๊อปปี้สะบัดมือฟางออกอย่างแรง

 

 

 

 

“ไม่ได้ตั้งใจหรอ โกหก”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาถ้วยซุปร้อนๆราดใส่หัวฟางกลับไปบ้าง ฟางร้องออกมาด้วย

ความร้อนก่อนจะถูกพิมผลักล้มลง ทำให้แผลที่ขาฟางมีเลือดซึมออกมา ฟางรีบกุมแผลไว้ก่อน

น้ำตาที่อัดอั้นไว้ไหลออกมาไม่หยุด

 

 

"ชั้นเจ็บนะป๊อป"ฟางพูดเสียงสั่แล้วเงยหน้ามองป๊อปปี้ ตอนนี้เธอเจ็บ เจ็บไปหมดทั้งแผลที่ตัว และก็หัวใจ

 

 

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ชั้นบอกแล้วไงนี่มันยังน้อยไปที่เธอทำกับชั้น อย่ามาสำออย น้ำตาของเธอน่ะ

มันไม่มีค่า ไปครับพิมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อสบสายตากลมโตที่มีน้ำตาของฟางก่อนจะเปลี่ยนไม่สนใจแล้วว่าฟางก่อนจะเดินประ

คองพิมไปเพื่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่สนใจฟางอีก ฟางทรุดลงร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ มันสมควรแล้วสินะ มันสมควรแล้ว เขาเกลียดเธอไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แค่นี้มันยังน้อยไปสินะกับสิ่งที่ชั้นเคยทำกับนาย งั้นชั้นจะทนจนกว่านายจะพอใจ”ฟางร้องไห้ออกมา

ก่อนจะลุกเก็บกวาดห้องนั้นทั้งๆที่ยังเจ็บแผลอยู่

 

 

 

 บอกแล้วถ้าคิดว่าป๊อปปี้ร้ายและแรงในตอนที่แล้ว ยังมีอีก ป๊อปปี้ยังร้ายได้อีกและฟางยัง

ทนป๊อปปี้ได้อีก

 

อบากรู้เรื่องเป็นไงต่ก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ