รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

 

ฟางที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วจัดการกับห้องตัวเองทุกอย่างแล้วหยิบสร้อยหยกรูปมังกรที่สายสร้อยขาด

ขึ้นมาดู ภาพที่ป๊อปปี้สวมมันให้เธอ รอยยิ้มที่อ่อนโยนของป๊อปปี้ที่มีให้เธอในอดีต

 

 

“ฮืออออ ทำไมนายถึงทำกับชั้นแบบนี้”ฟางเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความเสียใจก่อนจะเอาสร้อยหยกเก็บ

ใส่กล่องเพื่อหาโอกาสเอามันไปซ่อม จากนั้นฟางก็กลับมาที่บ้านของเธอ

 

 

 

 

 

“ไปไหนมาหรอฟาง”กวินถามน้องสาวที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน

 

 

“ค้างบ้านเพื่อนน่ะค่ะไม่มีอะไรหรอก”ฟางพูดแล้วกระชับคอเสื้อไว้ไม่ให้พี่ชายเห็นรอยที่ป๊อปปี้ทำกับเธอไว้เมื่อคืน

 

 

“จริงสิ แพทบ่นหาเราอยู่ด้านบนน่ะ”กวินบอก ฟางจะเดินไปแต่นิ่งคิดก่อนจะหันไปมองหน้ากวิน

 

 

“เมื่อวานจินนี่กินยาฆ่าตัวตาย แต่โชคดีที่หมอเค้าล้างท้องไว้ได้ทันไม่งั้นคงจะไม่รอด”ฟางพูดก่อน

สบตาพี่ชายนิ่งแล้วเดินหนีขึ้นไปชั้นบน กวินนิ่งเงียบครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

“ธาม ฟื้นสิธาม”ทางด้านฟ้าพยายามเรียกธามไทที่ตกน้ำมาติดอีกฝั่งในป่ากับเธอ ก่อนจะตัดสินใจผายปอด

ธามไทออกมา

 

 

“แค่กๆ”ธามไทสำลักน้ำ แล้วมองไปรอบๆ อาการของชายหนุ่มที่ก่อนตกน้ำสูบบารากุที่ผสมกับ

กัญชาทำให้มีอาการยังเพ้อๆอยู่

 

 

“ธาม นายเป็นอะไรน่ะธาม”ฟ้าขยับตัวเรียกธามไท แต่ธามไทไม่ตอบอะไร จ้องมองฟ้าที่พยายาม

เรียกตัวเองนิ่ง ฟ้าเงยหน้าก็พบว่าธามไทมองหน้าเธออยู่ไม่วางตา ฟ้าที่ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับผุ้ชาย

คนอื่นแบบนี้ก็หน้าแดงเมื่ออยู่ใกล้ธามไท

 

 

“ธาม”ฟ้าเรียกชื่อธามไทอีกครั้งก่อนจะถูกธามไทก้มลงขโมยจูบฟ้า ฟ้าเมื่อถูกผู้ชายจูบครั้งแรกก็

เคลิบเคลิ้มถึงกับเอามือขึ้นมาโอบรอบคอธามไทไว้พร้อมกับครางในลำคอ ก่อนจะถูกธามไทดันตัว

ลงไปนอนแล้วยอมให้ธามไทล่วงเกินเธอด้วยอารมณ์ที่พาไปของคน2คน

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะที่มารับจินนี่ออกจากโรงพยาบาลแบบนี้”จินนี่ที่ถูกป๊อปปี้พยุงตัวมาที่บ้านก็ขอบคุณชายหนุ่ม

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกจินนี่ อย่าลืมทานยาแล้วพักผ่อนเยอะๆนะ”ป๊อปปี้พูดกับจินนี่อย่างอ่อนโยน ก่อนจะ

พาจินนี่ไปที่เตียง แววตาของป๊อปปี้กลับเหม่อ เศร้าจนจินนี่สังเกตได้

 

 

“มีอะไรในใจรึเปล่า บอกเค้าได้นะ”จินนี่แตะที่มือของป๊อปปี้เบาๆแล้วพูดขึ้น

 

 

“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้บอกปัดๆไม่ยอมสบตาจินนี่

 

 

“เค้าดูแววตาเค้าก็รู้นะว่าเธอมีอะไรในใจ บอกเค้ามา”จินนี่พูดดักคอ

 

 

“ถ้าเราเผลอทำผิดกับคนที่เรา เอ่อ เคยรัก เราจะทำยังไงดี”ป๊อปปี้พูดแต่ไม่สบตาจินนี่

 

 

“ทะเลาะกับฟางมาหรอ”จินนี่พูดอย่างรู้ทัน ป๊อปปี้หันไปมองหน้าจินนี่

 

 

“เอ่อ ก็นิดหน่อยน่ะ”ป๊อปปี้อึกอักแล้วพูดต่อ

 

 

 

“เธอนี่น้า จะอ่อนโยน จะหวานกับฟางหน่อยก็ไม่ได้ นี่ถ้าทะเลาะกันแล้วทำให้ฟางโกรธเธอก็ควรจะ

ขอโทษฟางนะไม่งั้นใจเธอก็ยังจะคิดมากแบบนี้ เหมือนกับฟางที่ต้องเสียใจกับเธออยู่เหมือนกัน”จินนี่บอกพลางส่ายหน้า

 

 

 

“แต่ถ้าเค้าทำป๊อปก่อนอ่ะ”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

“ป๊อปเองโกรธฟางลงหรอ เอาเป็นว่าจินนี่ไม่รู้นะว่าทะเลาะอะไรกัน แต่จินนี่รู้อย่างเดียวคือ ตรงนี้

ของป๊อปปี้กับของฟาง เค้าเต้นเป็นจังหวะเดียวกันอยู่ เธออย่าทำคนที่หัวใจเต้นตรงกับเธอต้อง

ร้องไห้เสียใจสิ”จินนี่พูดพลางชี้ไปที่อกข้างซ้ายป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะอยู่เฝ้าไข้จินนี่และจะขอตัวกลับไป

ในตอนใกล้ค่ำ

 

 

 

 

“วันนี้คุณท่านไม่อยู่ เดี๋ยวพิมลงไปปิดประตูนะคะ คุณจินนี่จะนอนก่อนเลยก็ได้”พิมบอกก่อนจะลง

ไปสำรวจความเรียบร้อยแล้วปิดประตูบ้าน ก่อนจะตกใจเมื่อมีมือหนามาปิดปากเธอไว้

 

“คะ ใครน่ะ คุณเป็นใคร”พิมตกใจเมื่อถูกดันไปในบ้าน

 

“ชู่ว เงียบไว้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าไปบอกใครล่ะ”กวินขู่พิม

 

“ถะ ถ้าไม่อยากให้พิมบอกใครคุณต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนพิม”พิมพูดแล้วจ้องหน้ากวิน เธอจำได้ว่า

คือคนเดียวกับที่คุยกับจินนี่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

 

“ชั้นไม่ได้เอาเงินมา งั้นขอแลกเปลี่ยนด้วยวิธีนี้ก่อนละกัน”กวินพูดจบก็อุ้มพิมไปที่โซฟาห้องรับแขก

ทันที

 

 

“คุณคะ”พิมตกใจแต่ก็แอบปลดเสื้อนอนสายเดี่ยวของตัวเองให้ไหลลงมาเห็นเนินอกขาวๆของตัวเอง

 

“ถ้าทำให้ชั้นพอใจ เธอจะได้ค่าตอบแทนไม่อั้นแน่”กวินพูด พิมยิ้มก่อนจะโน้มกวินลงมาจูบกับตัว

เองแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างร้อนแรงบนโซฟาในห้องรับแขกนั้น

 

 

 

 

 

แอ้ดด

 

 

 

“พิม ทำไมไปนานจัง จินนี่ง่วงไม่ไหวแล้วขอนอนก่อนละกัน ล๊อคประตูให้ด้วยนะ”จินนี่ที่นอน

ตะแคงพูดขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่าข้างๆเตียงนอนของเธอยวบลงไป นี่พิมคงจะขึ้นมานอนบนเตียงกับเธอละมั้ง

 

 

“จะรีบง่วงไปทำไมล่ะ ยังเช้าอยู่เลย”กวินกระซิบที่ข้างหูจินนี่ลืมตาโพลงหันกลับไปก็พบว่ากวินนั่ง

อยู่บนเตียงนอนเธอ จินนี่รีบหนีด้วยความกลัวแต่กวินรวบจินนี่ไปกอดแน่น

 

 

“พิมไปไหน นายทำอะไรพิมน่ะ”จินนี่รีบถาม

 

“ก็แค่จัดการให้ไม่ไปบอกใคร ในวิธีของชั้นน่ะ”กวินพูดแล้วทำสายตากรุ้มกริ่มจินนี่หน้าแดง

 

 

“นายมันดีแต่ทำเรื่องแบบนี้ ไอ้มาเฟียลามก ปล่อยชั้นนะ”จินนี่ดิ้นในอ้อมกอดกวินที่รวบตัวเองมานั่งที่ตัก

 

 

“หึงหรอ”กวินพูดยั่ว

 

 

“ชั้นไม่มีวันหึงคนเลวๆอย่างคุณ ปล่อยชั้น ไม่งั้นชั้นจะร้องให้คนช่วย”จินนี่รีบพูดขู่

 

“เรียกสิ ร้องเลย ชั้นจะได้เล่นหนังสดให้คนใช้บ้านเธอดู”กวินขู่ จินนี่อึ้ง และถูกกวินผลักในนอนบนเตียงทำใจจินนี่หวีดร้องออกมา

 

 

“หึ ถ้ายอมเป็นผู้หญิงของชั้นตั้งแต่แรกชั้นก็ไม่ต้องทำอะไรคนของเธอหรอก เพราะชั้นจะกินแค่เธอ

คนเดียว”กวินพูดพลางยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ จินนี่รีบดิ้นหมายจะสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุม

 

 

 

“ไม่มีวันซะหรอกคนเลว”จินนี่ว่ากวิน

 

 

 “เลวเท่าไหร่ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนแรกของเธอ”กวินพูดจบก็จูบจินนี่ก่อนจะซุกไซร้ไปตามคอขาวๆ จินนี่

ร้องไห้ด้วยความกลัวจนตัวสั่น จนกวินต้องหยุดการกระทำนั้น

 

 

 

“ฮือออ คุณมีเมียอยู่แล้วนะ คุณทำแบบนี้กับชั้นได้ยังไง”จินนี่เมื่อถูกกวินปล่อยก็กอดตัวเองร้องไห้

แน่น กวินมองจินนี่ที่ร้องไห้จนตัวสั่นก็นิ่ง ก่อนจะลุกไปที่โต๊ะข้างๆเตียงนอนแล้วหยิบถุงยาออกมา

นั่งอ่าน

 

 

 

“ยานี่เธอกินก่อนนอนกินรึยัง”กวินชูซองยาซองหนึ่งถามจินนี่ จินนี่ปาดน้ำตาเงยหน้ามองแล้วส่ายหน้า

 

 

“แล้วทำไมไม่กิน แล้วจะนอนทำไม ไม่อยากหายรึไง”กวินรีบดุร่างบาง

 

 

“ก็ชั้นอยากตาย ตายเร็วยิ่งดี จะได้ไปพ้นๆคนอย่างคุณ”จินนี่ว่ากวินกลับ

 

 

“เอ๊าะหรอ แต่ชั้นอยากให้เธออยู่ จะได้ดูว่าชั้นทำลายพวกมังกรดำไปถึงไหนแล้ว”กวินพูดก่อนจะ

ลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วเอามาให้จินนี่

 

“อ่ะ กินซะ ยาก่อนนอน”กวินยื่นยาแล้วน้ำให้จินนี่ จินนี่มองการกระทำชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ

 

 

“ไม่งั้นถ้าชั้นป้อนให้ เธออาจะได้อย่างอื่นแถมกลับมาด้วยนะ”กวินพูดจินนี่รีบกินยาแล้วเอาน้ำมาดื่มตาม

ทันที กวินมองจินนี่ที่กินยาแล้วพอใจก่อนจะเอาแก้วไปเก็บ

 

 

“นอน”กวินสั่งจินนี่ที่ไม่ยอมนอนเพราะระแวงในตัวเขาเอง

 

 

“ก็ออกไปสิ ชั้นจะได้นอน”จินนี่รีบไล่กวิน

 

 

“พอดีว่าชั้นมันพวกหน้าด้านเมื่อเธฮไล่ชั้นก็จะอยู่”กวินพูดจบก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วกดจินนี่ให้นอนลง

 

 

“ปล่อยชั้นนะ”จินนี่ดิ้นในอ้อมกอดกวิน ก่อนจะถูกกวินช้อนหน้าขึ้นมาจูบ จินนี่ดิ้นก่อนจะรู้สึกว่าจูบนี้

มันอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เธอเคยได้ จินนี่ค่อยๆหยุดดิ้นแล้วยอมรับจูบนั้น

 

 

 

“อย่าทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก เพราะการฆ่าตัวตายมันคือทางออกของพวกขี้แพ้”กวินพูดน้ำเสียงเย็น

ชาก่อนจะลุกออกไป แล้วปิดไฟให้จินนี่ จินนี่มองการกระทำทั้งหมดของกวินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะ

ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้บอสจะไปรับคุณฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ แก้วขอไปด้วยนะคะ”แก้วรีบมาหาป๊อปปี้ที่กำลังจะออกไป

ด้านนอก

 

 

“เอาสิ ชั้นกำลังจะไปกับโทโมะพอดี”ป๊อปปี้ตอบ แก้วชะงักมองหน้าโทโมะ ตั้งแต่วันนั้นที่โทโมะ

ทำร้ายแก้ว แก้วก็ไม่พูดกับโทโมะอีกเลย ป๊อปปี้ที่สังเกตมองการกระทำของโทโมะและแก้วก็รู้จึงได้ให้โท

โมะไปกับตัวเองแทนจะเป็นจองเบเพราะรู้ว่าแก้วต้องขอตามไปด้วยแน่ๆ

 

 

 

“อ้อ จอดตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวชั้นเข้าไปรับฟ้าเอง ถ้าพวกเธอหิวก็ไปหาอะไรกินกันได้เลยนะ”ป๊อปปี้บอก

ก่นจะหนีออกไป เพื่อให้แก้วคุยกับโทโมะ แก้วเมื่อป๊อปปี้ทิ้งให้เธออยู่กับโทโมะก็นิ่ง แล้วมองไป

ข้างนอกอย่างอึดอัด

 

 

“หิวมั้ย”โทโมะเหล่มองร่างบางที่ข้างเขาแล้วพูดลอยๆ

 

“คะ”แก้วหันมามองโทโมะด้วยความแปลกใจ

 

“ชั้นถามว่าหิวมั้ย”โทโมะพูดอีกครั้งก่อนจะเมินไม่มองแก้ว

 

 

“เอ่อ คือ แก้ว”แก้วอึกอัก แต่ก็ถูกโทโมะลากมาที่ร้านข้าวข้างๆคอนโดเพื่อนฟ้าเพื่อนั่งกินข้าวกับแก้ว

 

 

 

 

“กินสิ”โทโมะพูดเมื่อผัดคะน้าหมูกรอบที่แก้วชอบถูกวางลงหน้าแก้ว แก้วแปลกใจพลางมองหน้าโทโมะแต่เมื่อเจอสายตาคมที่จ้องเธอจึงทำให้แก้วรีบ

ก้มหน้าตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวทันที

 

 

“ขอโทษนะ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วยอมกินข้าวแล้ว

 

 

“อะไรนะคะ”แก้วตกใจเงยหน้ามองชายหนุ่ม

 

 

“ขอโทษที่เผลอทำร้ายเธอไปวันนั้น ชั้นเองล่ะ ที่ผิด เธอน่ะไม่ผิดหรอกที่จะระแวงแพทแบบนั้น

หายโกรธชั้นนะแก้ว”โทโมะพูดออกไปตามตรงจากความรู้สึกของเขา

 

 

“นี่คุณง้อแก้วด้วยคะน้าหมูกรอบเนี่ยนะ”แก้วถามในใจรู้สึกพองโตเมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา

 

 

“ก็เห็นว่าเธอชอบกินเลยสั่งให้ แล้วหายโกรธรึยังล่ะ”โทโมะถามอีกครั้ง

 

 

“หายตั้งแต่คุณเริ่มคุยกับแก้วแล้วล่ะค่ะ”แก้วยิ้มอย่างดีใจ โทโมะจึงขยี้หัวแก้วอย่างหมั่นเขี้ยวก่อน

จะยิ้มออกมา

 

 

"เธอนี่นะ กินข้าวยังกินเลอะเป็นเด็กๆไปได้"โทโมะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นแก้วกินเลอะก่อนที่จะหยิบทิชชู่เช็ดปากให้กับเธอ แก้วยิ่งดีใจเมื่อเห็นรอย

ยิ้มที่สดใสของโทโมะ เห้อ อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงอีกคนสินะ ที่โทโมะหลุดยิ้มออกมาแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงละโว้ย”เพื่อนธามไทและฟ้าพูดพลางเปิดรถตู้ ฟ้าและธามไทรีบลงรถตู้ทำให้ทั้งคู่เอามือจับกัน

ที่ประตูรถ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี เพราะคืนนั้นที่ธามไทและฟ้าเผลอล่วงเกินกันและกันไป ทำให้

ฟ้าและธามไทหยุดทะเลาะกันจนเพื่อนๆเองก็แปลกใจกับคน2คนนี้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฟ้าและธาม

ไทรีบเดินหนีกันออกไปแต่ธามไทชะงัก รีบลากฟ้าไปที่ห้องน้ำทันที

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ฟางที่มารอรับธามไทที่ด้านล่างคอนโดพลางบ่นอุบเมื่อเห็นว่าเลยเวลานัดมามากแล้วก่อนจะหันไปหาที่นั่งตรงโซฟาก็ตกใจเมื่อ

เจอกับป๊อปปี้ที่เข้ามารอรับฟ้า

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้พูดชื่อฟาง ฟางชะงักจะหนีแต่ป๊อปปี้คว้ามือฟางไว้

 

 

“ปล่อยชั้น เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชาไม่ยอมมองหน้าเขา

 

 

 

“นี่จะหนีไปไหน”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นฟางพยายามเดินหนีเขา

 

 

 

“เราเป็นศัตรูกัน ไม่ควรจะมาข้องแวะกันปล่อยชั้นเถอะค่ะคุณภาณุ”ฟางสะบัดตัว แต่ป๊อปปี้คว้าแขน

ฟางไว้ ฟางหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นมือของป๊อปปี้มีผ้าพันแผลไว้แต่ต้องซ่อนความรู้สึกนั่นไว้

 

 

 

“คุณไปโดนอะไรมา”เมื่อป๊อปปี้ปล่อยเธอ ฟางจึงเอ่ยถาม

 

“ช่างเถอะ อย่าสนเลย”ป๊อปปี้ตอบเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาลงโทษตัวเองในสิง่ที่ทำกับเธอไว้ ฟางนิ่ง ใช่สิ เสือขาวอย่างเธอจะไปยุ่งกับมังกรดำ

ทำไม

 

 

 

“ค่ะ งั้นเราก็ไม่มีอะไรต่อกันแล้วสินะคะ งั้นชั้นขอตัว”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินหนีไปอีกครั้ง

 

 

 

“งั้นก็อย่าลืมที่ชั้นบอกแล้วกัน ถ้าพี่เธอทำอะไรคนของชั้นอีก เธอเจอดีแน่”ป๊อปปี้หงุดหงิดกับท่าที

เย็นชาของฟางจึงพูดไปแบบนั้น ฟางรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำด้านล่างคอนโดไป ก่อนจะทรุดลงนั่งปล่อย

โฮออกมาในนั้น

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเราต้องเป็นศัตรูกันด้วย”ประโยคสั้นๆที่ป๊อปปี้และฟางบังเอิญพูดออกมาพร้อมกันและแฝงไป

ด้วยความเจ็บปวดไปทั่วหัวใจของคนพูด โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายก็เจ็บปวดหัวใจเหมือ

นๆกัน

 

 เห็นชอบบอกให้อัพๆเรื่องนี้กันเราก็อัพให้ละน้า

 

แต่ยังหรอกยังไม่อยากให้หวานกันตอนนี้55555 ไงก็อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยละกันน้า