ผู้หญิงของนายคือใคร?

 

 

 

 

           คอนโดป๊อปปี้

“ป๊อปปี้ไปไหน พวกเธอๆๆๆๆๆรู้ไม๊”   จินนี่ชี้หน้าแก้ว เขื่อน เฟย์ โทโมะ เรียงคน

“นี่!!ยัยดาราตกอัพ ชั้นจะไปรู้เหรอ”   แก้วเปิดศึกคนแรก

“แก! ชั้นไม่ใช่ดาราตกอัพ ไอ้ทอมบ้า”  จินนี่ว่าแก้ว

“ผมว่าคุณนั่งรอนิ่งๆดีกว่า ผมดูแล้วเหนื่อยแทน”  โทโมะพูดต่อ

“ช่ายๆ เฟย์ว่านะ คุณนั่งเฉยๆดีกว่าทำท่าทางญาติลิงแบบนี้นะ”   เฟย์พูด

“อะไร?? ชั้นไม่เข้าใจ”   จินนี่ไม่เก็ทมุกเฟย์

“ก็พวกชะนี่ คิงคองไรเงี้ย”   แก้วพูดขึ้นจนทุกคนต้องหัวเราะ

“ชิ ชั้นจะให้ป๊อปปี้จัดการพวกแก ไอ้บ้า!!”    จินนี่เดินตึงตังออกไป

“ไม่ไหวๆ ชั้นคงร่วมหายใจกับยัยบ้านี่ไม่ได้”   แก้วบ่น

“นิสัยแบบนี้ป๊อปปี้ทนได้ไงอ่ะ”   เฟย์ถามเขื่อน

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน เขื่อนก็สงสัยอยู่นะ”  เขื่อนตอบ

“นั่นไง! ยัยฟางมาแล้ว ดูเหมือนว่ามากับบบบ..”  แก้วพูดขึ้นแล้วชี้ไปทางประตู

“ ป๊อปปี้ไปไหนกับนังนี่คะ”   จินนี่ถามป๊อปปี้ทันที

“พาฟางไปที่บริษัทหน่ะ เอ๊อ นี่เอากระเป๋าลงมาแล้วเหรอ”  

“เอามาแล้ว นี่ไงของแก”  โทโมะยกกระเป๋าลากของป๊อปปี้ขึ้น

“ส่วนนี่ของแกยัยฟาง”   แก้วตบกระเป๋าฟาง

“งั้นไปกันเหอะ ที่นี่บรรยกาศเริ่มเน่า”   ฟางพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะหันมาลากกระเป๋า

“เห่ยฟาง รอด้วยยยย”   แก้ววิ่งตามฟางไป และตามดิดด้วยป๊อปปี้จินนี่เขื่อนเฟย์โทโมะ

                                                                                                                                                ......................................................

“ใครขับรถ”   ฟางถาม

“ชั้นเอง”  โทโมะพูด

“ชั้นนั่งหน้ากับโทโมะละกัน”  ฟางพูดก่อนจะสวมแว่นดำปิดดวงตาคู่สวย

“ชั้นนั่งเบาะหลังกับเฟย์นะ”  เขื่อนจูงมือเฟย์ไปนั่งเบาะหลังสุด

“จินนี่นั่งเบาะหลังคนขับกับดาร์ลิ้งนะคะ”  จินนี่เกาะแขนป๊อปปี้

“เห้อ ชั้นคงต้องร่วมที่นั่งกับยัยนี่สินะ”   แก้วพึมพำเบาๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆจินนี่(โดยห่างๆ)

   .รถคันสวยเคลื่อนที่ออกจากคอนโดสุดหรูไปเรื่อยๆ ซักพักหนึ่งโทโมะก็แวะเข้าห้องน้ำที่ปั๊ม .

“ที่รักกินขนมไม๊ เค้าไปซื้อให้”  เขื่อนถามเฟย์ เฟย์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะจะเดินตามเขื่อนไปซื้อด้วย

“ยัยฟาง ไปเข้าห้องน้ำไม๊”  แก้วถามฟาง

“ไม่ดีกว่า”  ฟางส่ายหน้า

“ดาร์ลิ้งคะ ไปซื้อขนมกันนะ จินนี่หิ๊วหิว”  จินนี่จูงมือป๊อปปี้ไปในร้านค้า

“ถ้าเห็นธาตุแท้ยัยแม่มดนี่ ป๊อปปี้ต้องเอือมระอาแน่ๆ”   แก้วพูด

“ชั้นจะช่วยนายนะป๊อปปี้ ชั้นจะช่วย”  ฟางพูดอย่างแน่วแน่

                                                                                                                ........................................................................

 

                 @หัวหิน

“เย๊ ถึงซะที คิดถึงจังงง”   แก้วกระโดดลงจากรถ

“พี่แก้ววววววว”   เสียงหนุ่มน้อยคนนึงเรียกแก้ว

“ไอ้มิณทร์ คิดถึงจัง”   แก้วกอดน้องชายของเธอ

“พี่ฟาง มิณทร์คิดถึงจัง”   มิณทร์ผละตัวจากแก้วทันทีที่เห็นฟาง

“อ๊าว ไอ้ตัวเล็ก ทำไมโตแล้วหล่อจังห้ะ”   ฟางกอดมิณทร์ด้วยความคิดถึง

“ไอ้น้องชีกอเอ๊ย”  แก้วขยี้หัวมิณทร์

“น้องชายเหรอแก้ว น่ารักเหมือนพี่เลย”   เฟย์ถาม

“ใช่ แท้ๆเลยแหละ”   แก้วตอบ

“เอ่อ มิณทร์สวัสดีพี่ๆทุกคนนะครับ ยินดีต้อนรับสู่รีสอร์ทของเรา เดี๋ยวมิณทร์พาพี่ๆไปดูห้องนะ ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวมีคนมาเอาให้ครับ”  มิณทร์พูดก่อนจะเดินนำพี่ๆทุกคนมาที่ห้อง

“ นี่ห้องพี่ฟาง เจ๊แก้วฮะ”  มิณทร์ชี้ไปที่ห้องสวยๆริมทะเล

“นี่ห้องพี่เขื่อนพี่เฟย์ฮะ”   มิณทร์ผายมือไปที่ห้องขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม

“นี่ห้องพี่ป๊อปปี้ฮะ ข้างๆก็ห้องพี่จินนี่  ถัดไปก็ห้องพี่โทโมะ”

“ทำไมไม่ให้พี่อยู่ห้องเดียวกันหล่ะ”  จินนี่ถาม

“มันไม่เหมาะสมฮะ ผู้หญิงกับผู้ชายที่ยังไม่แต่งงานกันไม่ควรทำแบบนั้น พี่เป็นผู้หญิงพี่จะเสียหาย”  มิณทร์พูด

“เห้ย เก่งว่ะ น้องใครเนี่ย มีความรู้มากกว่ากระบือ บางตัวอีก”   แก้วกอดคอมิณทร์

“ผมเขินนะพี่แก้ว พี่ไปอยู่ในห้องเถอะ ผมขอไปต้อนรับแขกก่อน”  มิณทร์ขอตัวออกไปข้างนอก

“ไอ้เด็กนรก!”   จินนี่มองตามมิณทร์อย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินตึงตังเข้าไปในห้องพักโดยมีป๊อปปี้เดินตามไป

“เหอะ! ตามกันยังกะหมา”    ฟางพูดเบาๆ ก่อนจะเข้าห้องพักตัวเอง

                                                                                                                ....................................................................

                ตอนเย็นของวันนนั้น

“ไอ้ป๊อป ไปเล่นวอลเล่กัน”   โทโมะเอ่ยชวนป๊อปปี้

“เออ ไปๆ”   ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องด้วยชุดสบายๆกับกางเกงยาวประมาณเข่า

“ดาร์ลิ้งน่ารักจังเลย”  จินนี่ควงป๊อปปี้

“จินนี่ก็น่ารักครับ”   ป๊อปปี้ชมจินนี่ ที่ใส่ชุดเกาะอกยาวเกือบถึงตาตุ่ม บวกกับหมวกใบโต (ขอย้ำว่าโตมากกก)

“จะชมกันอีกนานไม๊น่ะ”    เขื่อนพูดดักคอ

“พอแล้ว พวกมึงเดินนำไปดิ”   ป๊อปปี้พูด แล้วก็จูงจินนี่

“แก เจ็บใจมั่งปะเนี่ย”   แก้วชี้ที่อกข้างซ้ายของฟาง

“ยุ่งน่า”   ฟางตอบปัดๆ ก่อนจะเดินไปแถวๆริมทะเล

“ชั้นจะช่วยแกยังไงดีนะ”   แก้วคิดในใจ  .... “อ๊า คิดออกแล้ว ฮึๆๆ แกได้บ้าตายแน่ นังจินนี่”   แก้วดีดนิ้วและยิ้มอย่างมีชัยชนะ

      .....

      ....

       ..

“ได้มามองทะเลตอนเย็นๆนี่ดีที่สุดเลย”   ฟางพึมพำเบาๆ พลางใช้มือวักน้ำ

“คุณครับๆ ช่วยถ่ายรูปให้ผมหน่อยนะครับ”   เสียงชายคนนึงเรียกฟาง

“เอ่อ ได้..ได้ค่ะ”   ฟางลุกขึ้นยืนและรับกล้องจากชายคนนั้น

“ 1 2 3”  แชะ!

“ขอบคุณมากครับ คุณ....”   “ฟางค่ะ”  ฟางตอบยิ้มๆ

“ผมแบงค์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”  แบงค์ยิ้มให้ฟาง

“คุณมาที่นี่คนเดียวเหรอคะ”  ฟางเอ่ยถาม

“ครับ ผมพักที่ แก้วใจรีสอร์ท”

“ที่เดียวกันเลย”

“อ๊าว ทำไมผมไม่เห็นคุณฟางนะ”   แบงค์เกาหัว

“ฟางเพิ่งมาค่ะ มากับเพื่อนๆ”   ฟางตอบพลางวิ่งไล่กับปูลม และ..

“โอ๊ยยย”   ฟางร้องลั่น

“คุณฟาง!!” แบงค์รีบเข้าไปประคองฟาง

“ฟางเหยียบอะไรก็ไม่รู้”   ฟางเบ้หน้าตอบ

“น่าจะเป็นเศษกระเบื้องนะครับ คุณฟางเดินไหวรึเปล่า”  แบงค์ถามฟาง

“หวะ ไหวค่ะ”   ฟางตอบ

“ผมว่าไม่น่าไหวนะ งั้นผมขออนุญาตนะครับ”   แบงค์ช้อนตัวฟางขึ้น

“อ๊ะ คุณ”  ฟางมองแบงค์

“ดีกว่าเดินไปให้เจ็บเท้าเปล่าๆนะ”   แบงค์ยิ้มให้ฟาง ก่อนจะพาฟางไปหน้ารีสอร์ทแก้ว

“เห้ยฟาง!!!!!”   แก้ววิ่งมาดูฟางที่โดนแบงค์อุ้มมา และเสียงของแก้วก็เรียกร้องความสนใจคนแถบนั้นได้ดีมาก.

“คุณฟางเหยียบของมีคมมาครับ”   แบงค์บอกเพื่อนๆฟาง

“เอ่อ งั้นคุณพาฟางมาทางนี้เลยค่ะ”   แก้ววิ่งนำแบงค์ไปที่ห้องเธอ

                                                                                                                ..........................................................

 

“โอ๊ยแก้ว เบาๆสิ”   ฟางเบ้ปากร้อง

“แกนี่ซุ่มซ่าม เดินไม่ดู ตาม้าตาเรือ เลย เห้อ”   แก้วบ่น

“ไอ้เพื่อนบ้าชิ!”   ฟางกอดอก

“ผมกลับห้องก่อนนะครับ”   แบงค์ขอตัวออกมา

“ขอบคุณมากนะคะ”   ฟางยิ้มให้แบงค์

“ไปสนิทกันตอนไหนหน่ะ เร็วไปไม๊”   ป๊อปปี้ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น (หลังจากแบงค์กลับไปแล้ว)

“นายไปหาดาร์ลิ้งของนายก่อนเหอะ เรื่องของชั้นชั้นจัดการเอง”  ฟางตอบ

“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง”   ป๊อปปี้ทำหน้าเรียบเฉย และเดินจากไป

“ไอ้หมีบ้าเอ๊ย ทำยังกะหึง”   แก้วพูด

“ใช่ ถ้ามันไม่มีจินนี่ ชั้นจะคิดว่ามันหึงฟาง”   โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงใกล้ๆแก้ว

“ฟางว่านะ ยกเลิกแผนบ้าบอแยกป๊อปจินเหอะ ไม่สนุกเลย”  ฟางพูด

“เธอต้องทำได้สิ”   โทโมะให้กำลังใจฟาง

“ไม่ไหวมั้ง จินนี่ไม่ให้ฟางใกล้ป๊อปปี้เลย”  แก้วพูด

“ก็แยกจินนี่ออกสิ ไม่ยาก แต่พวกเธอต้องช่วยชั้น”  โทโมะวางแผน

“เห้อ แผนอีกละ”  ฟางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ แต่ก็ต้องทำตามโทโมะอยู่ดี

            ตกดึก

“นายเรียกชั้นมามีอะไร”   จินนี่ถามโทโมะ

“เธอรักเพื่อนชั้นเหรอ เอาจริงๆ”

“รักสิ ไม่งั้นชั้นไม่ทนคบกับป๊อปปี้นานแบบนี้หรอก”

“เธอมีกวินอยู่แล้ว อย่าคิดว่าชั้นไม่รุ้ แต่ที่ชั้นไม่บอกป๊อปปี้ ก็เพราะชั้นไม่อยากให้มันเจ็บปวด”

“หุบปากไว้เถอะแกน่ะ”  จินนี่มองโทโมะอย่างไม่พอใจ

“กลับบ้านเธอไปซะ ถ้าเธอไม่กลับภายในคืนนี้ ชั้นจะจัดการเรื่องเธอทั้งหมด”  โทโมะชูคลิปที่จินนี่กับกวินกำลังมีอะไรกัน

“หึ!! บอกเพื่อนนายว่าเลิกยุ่งกับชั้นด้วยละกัน”   จินนี่เดินออกไป

                      ...

“จินนี่จะไปไหนครับ”   ป๊อปปี้เดินดุ่มๆเข้ามาในห้องแฟนสาว

“จินนี่ต้องกลับกรุงเทพน่ะค่ะ ไว้ค่อยคุยกันนะ”   จินนี่พูดพร้อมปิดซิปกระเป๋า

“จินนี่ คืออ ไปพรุ่งนี้ได้ไหม ป๊อปมีเรื่องจะบอก”

“พูดมาเถอะ จินนี่จะไปแล้ว พูดเร็วๆจะได้จบเร็วๆ”

“เอ่อ ป๊อปว่าจินนี่เปลี่ยนไปนะ เป็นอะไรรึเปล่า”    ป๊อปปี้จับไหล่จินนี่

“จินนี่ไม่เหมือนเดิมงั้นสิ ป๊อปก็เหมือนกัน ไม่เห็นสนใจจินนี่เหมือนเดิมเลย อ๋อ ป๊อปคิดว่าจินนี่ขอสิ่งของที่แพงๆจากป๊อปงั้นสิ ป๊อปคิดว่าจินนี่หลอกป๊อปเหรอ โดนใครเป่าหูมาห้ะ!”  จินนี่พูดเสียงดัง

“จินนี่ใจเย็นๆสิ”

“พอละป๊อป จินนี่เบื่อเต็มที เลิกกันเถอะ!!”    จินนี่พูด

“นั่นแหละสิ่งที่ป๊อปจะบอกจินนี่ แต่ในเมื่อจินนี่บอกไปแล้วคือจบ ป๊อปยอมรับ แต่เราเป็นเพื่อนกันได้นะ”   ป๊อปปี้จับมือจินนี่

“อืม จินนี่ไปละ”   จินนี่ดึงมือกลับ

“ป๊อปไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไร ป๊อปไปหาเพื่อนๆเถอะ”   จินนี่ลากกระเป๋าออกจากห้อง

                                                                                                .........................................

       .. หลังจากเคลียร์เรื่องจินนี่เสร็จ ป๊อปปี้ก็เดินมุ่งหน้ามาที่ปาร์ตี้เล็กๆที่พวกเพื่อนๆเขาจัดนั่นแหละ ..

“ไอ้ป๊อป ไมมึงทำหน้างั้นวะ”   เขื่อนเอ่ยถาม

“กูไปบอกเลิกจจินนี่มา”   ป๊อปปี้ทิ้งตัวลงเก้าอี้ใกล้ๆฟาง

“ทานนี่สิ ชั้นทำเองเลย”   ฟางยื่นบาร์บีคิวให้ป๊อปปี้

“ขอบใจ”  ป๊อปปี้รับ

“ฟางครับ แผลเป็นไงบ้าง หายดีรึยัง”   แบงค์เดินเข้ามาถามฟาง

“ก็หายปวดแล้วค่ะ แต่พอเดินก็เจ็บๆจี๊ดๆยังไงไม่รู้”   ฟางตอบ

“อ๋อดูแลตัวเองดีๆนะ ”   แบงค์ยิ้มหวานเยิ้มให้ฟาง

    ‘ให้ตายเถอะโรบิน นายนี่น่ากลัวชะมัด’   ฟางนึกในใจ และหลบตาแบงค์ไปทางป๊อปปี้

“อะไรเข้าตาอ่ะฟาง”  ป๊อปปี้ถามฟางที่ทำตาขยุกขยิก

“เอ่อ อ่า ฟางก็ไม่รู้อ่ะ ป๊อปเขี่ยให้หน่อยสิ”   ฟางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆป๊อปปี้ และสะกิดป๊อปปี้เบาๆ

“สะกิดทำไมเนี่ย จั๊กจี้ แล้วในตาก็ไม่มีไรซะหน่อย ”   ป๊อปปี้พูดขึ้น

       ‘ไอ้หมีบ้า รับมุกไรไม่ได้เลย แล้วชั้นจะหนีนายนี่ยังไงวะ คิดๆๆๆๆๆๆๆคิดสิยัยฟาง โอ๊ย ปวดหมอง’

“เอ่อ หายแล้ว มานี่!!”   ฟางลุกขึ้นลากป๊อปปี้ไปที่ริมทะเล

“เห้ย จะพาชั้นไปไหน”  ป๊อปปี้เดินตามแรง (อันน้อยนิด) ของฟาง และยิงคำถามเป็นปืนกล โดยมีเพื่อนๆของเขามองกันอย่างงงๆ

“ไอ้โมะ นี่คืออาการคนที่เพิ่งถูกบอกเลิกป่าววะ”   เขื่อนถามโทโมะ

“ก็จินนี่เพิ่งโทรมาบอกว่าบอกเลิกไอ้ป๊อปแล้ว ไอ้ป๊อปก็กำลังจะไปบอกเลิกจินนี่เหมือนกัน แต่จินนี่บอกก่อน”  โทโมะตอบ

“ยัยฟางจะเป็นไงมั่งเนี่ย”   แก้วบ่น

“นี่ เพื่อนเธอโตแล้วนะ ห่วงเป็นเด็กไป”  โทโมะขยี้หัวแก้ว

“ฮึ้ย ว่าชั้นเหรอ นี่ๆๆๆเอาไปกิน แล้วเงียบซะ!”   แก้วยัดบาร์บีคิวใส่ปากโทโมะ สร้างความบันเทิงให้เขื่อน แบงค์ เฟย์ได้ดีมาก

“ เออ อำ แอบ อี้ อับ อั้น อ้ายไอ”   โทโมะชี้หน้าแก้วพลางเคี้ยวบาร์บีคิวตุ้ยๆ

“เงียบสิ นายพูดมากเกินไปแล้ว” แก้วแลบลิ้นใส่โทโมะ

“มานี่เลยยัยทอมหน้าไบร์ท”   โทโมะดึงแก้วไปที่ห้องเขา

“คู่นี้ก็มีลุ้นนะ”   เฟย์พูดกับเขื่อน

“เชียร์คู่ไหนดีละที่รัก”

“เฟย์ชอบคู่นี้”   เฟย์ชี้มาทางตนและเขื่อน

“บ้า เขินนะ”   เขื่อนกอดเฟย์

                                                                                ...............................................................

“นายหมี นายรับมุกใครได้บ้างไม๊”   ฟางพูดขึ้น

“ไม่รู้สิ บางมุกนะ”  ป๊อปปี้ตอบ

“เห้อ นายจะช่วยไรชั้นไม่ได้เลยสินะ”  ฟางนั่งลงบนทรายอย่างหมดแรง

“เธอหนีใครอ่ะ”  ป๊อปปี้นั่งลงตาม

“นายแบงค์อ่ะดิ ชั้นเกลียดคนยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้นที่สุด ที่สุดๆๆๆๆๆ”   ฟางพูด

“นี่ ชั้นเลิกกับจินนี่แล้วนะ”  ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่อง

“บอกชั้นเพื่อ??”

“ก็ ชั้นว่าง”

“เหอะ ชั้นไม่ขอรับช่วงต่อหรอก สาบาน!”  ฟางทำหน้านิ่ว

“ไหนว่าชอบชั้นไง เธอโกหกไม่เนียนซักนิด”   ป๊อปปี้จับผิดฟาง

“นายมีเครื่องจับคำโกหกรึไงห้ะ”   ฟางพูด พลางนึกถึงนิยายที่เธออ่าน (เรื่อง thekiss show สุดหล่อจ๋าอยากสวยช่วยฉันที!!)

“เปล่าหรอก”   ป๊อปปี้ทำหน้ากวน

“ไอ้บ้าเอ๊ย”   ฟางจะตีป๊อปปี้ แต่เพราะลืมนึกถึงเรื่องที่เท้า เธอเลยล้มลงบนป๊อปปี้แทน ภาพตอนนี้คือ ฟางนอนทับป๊อปปี้

“เจ็บนะ”   ป๊อปปี้บอกฟาง

“ขอโทษ อ๊ะ!”   ฟางรีบผละตัวออกจากป๊อปปี้แต่โดนรวบตัวไปกอดซะก่อน

“ชั้นไม่รู้หรอกว่าที่ชั้นคิดกับเธอมันคืออะไร แต่ชั้นไม่ชอบให้นายแบงค์บ้านั่นมาอยู่ใกล้เธอ มันกึ่งหึงกึ่งหวงหน่ะ”

“ชั้นไม่ได้เป็นแฟนนายซะหน่อย”  ฟางหันไปสบตาป๊อปปี้

“ก็จริง แต่เธอไม่ควรเข้าใกล้ผู้ชายอย่างแบงค์มากไปนะ”

“นี่!! นายกำลังเจาะจงผู้ชายที่เข้าใกล้ชั้นเหรอ รวมตัวเองด้วยสิ”   ฟางเบ้ปาก

“อย่ามาทำงี่เง่านะฟาง ชั้นไม่ชอบไม่ว่าจะเป็นผู้ชายคนไหน เข้าใจไว้ซะด้วย!”   ป๊อปปี้กดเสียงต่ำ ต่ำมาก ต่ำจนน่ากลัว

“นายกำลังให้ความหวังชั้นนะ”  ฟางพูดเบาๆ

“เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”  ป๊อปปี้ยันตัวขึ้น ก่อนจะช้อนตัวฟางขึ้นอุ้ม

“ปล่อยก่อนสิ มันน่าอายมากเลยนะ”   ฟางดิ้น

“ชั้นไม่อาย”  ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพาฟางไปที่ห้อง