ผู้หญิงของนายคือใคร?

 
       
         วันรุ่งขึ้น
 
                                    บ้านจิระคุณ
 
“ห้ะ หนูว่าไงนะ ตาป๊อปไปขอจินนี่คืนดีเหรอ”   แม่ป๊อปปี้ตกใจ
 
“ก็เป็นอย่างที่ฟางพูดนั่นแหละค่ะ ฟางคงช่วยต่อไม่ได้แล้ว เพราะป๊อปปี้รักจินนี่จริงๆ”   ฟางก้มหน้า
 
“โถ ตาป๊อป ฮือ”   แม่ป๊อปปี้ร้องไห้จนพ่อป๊อปปี้ต้องปลอบ
 
“ไม่เป็นไรหรอกหนู ขอบใจมาก แต่ลุงคงไม่จ้างใครแล้วแหละ ให้ไอ้ป๊อปมันโดนหลอกต่อไป ลุง
หมดหนทางจริงๆ” พ่อป๊อปปี้พูด
 
“ไม่นะคุณ ตาป๊อปคือลูกคนเดียวของเรานะ ชั้นสงสารลูก”  แม่ป๊อปปี้ร้องไห้หนัก
 
“คุณมีสติหน่อยสิ ก็หนูฟางเค้าบอกอยู่ว่า ตาป๊อปไปขอจินนี่คืนดี ถ้าตาป๊อปรักยัยหนูนี่จริงต้องโทร
มาหรือส่งข้อความมาขอโทษสิ”   พ่อป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางนึกถึงโทรศัพท์ของเธอ
 
                     Poppy   128 misscall 
 
             คุณมี 67 ข้อความจาก..ป๊อปปี้
 
   
 
 “หนูๆ เป็นอะไรไป”  พ่อป๊อปปี้เรียกฟาง
 
“เอ่อ ฟางไม่เป็นอะไรค่ะ”
 
“อ๋อ งั้นลุงขอบคุณหนูนะ ที่มาช่วยได้ระยะหนึ่ง ต่อไปนี้ชีวิตไอ้ป๊อปมันจะตายยังไงก็ช่างมันเถอะ
ลุงตรอมใจตายยกสมบัติให้จินนี่พลาญเล่นดีกว่า”
 
“เอ่อ ฟะฟางจะพยายามช่วยอีกครั้งนะคะ”
 
“จริงเหรอ ขอบใจนะหนู ขอบใจจริงๆ”   แม่ป๊อปปี้จับมือฟาง
 
“หนูช่างใจดีเหลือเกิน”  พ่อป๊อปปี้แทบจะไหว้ฟาง
 
“ฟางเต็มใจช่วยค่ะ”   ฟางกุมมือแม่ป๊อปปี้แน่น
 
 
 
“ยัยฟาง เป็นไงมั่ง”   แก้วถามฟางทันทีเมื่อฟางกลับจากบ้านป๊อปปี้
 
“ชั้นจะลองช่วยป๊อปปี้อีกครั้งหน่ะ”  ฟางตอบ
 
“มันต้องได้หยั่งงี้สิว๊า”   แก้วตบบ่าฟาง
 
“เอาเป็นว่าถ้าเค้ามาง้อที่ห้องชั้นจะยอมคุยกับเค้าละกันนะ”  ฟางนั่งลงบนโซฟา
 
“วันนี้เค้าไม่ได้มาหรอก เมื่อเช้าตอนแกไปบ้านจิระคุณ ป๊อปปี้มาหาเธอ พอชั้นบอกว่าไม่อยู่ เห็น
บอกว่าจะมาหาอีกเพราะต้องไปทำงาน”
 
“แกจะไปไหนก็ไปเหอะ ชั้นอยู่คนเดียวได้ โทโมะบอกว่าวันนี้แกมีนัดกับเค้าหนิ”
 
“เอ่อ แกอยู่คนเดียวได้นะ”
 
“ได้สิ ไปเหอะ”
 
“โอเค ไปก็ได้ๆ จะรีบมานะ”
 
“ย่ะ ^^”
 
 
 
 
 
                ห้องทำงานป๊อปปี้
 
“เห้อ!”   ป๊อปปี้ถอนหายใจครั้งที่เกือบร้อย วันนี้เค้าไม่มีอารมณ์ทำงานซักนิด คนตัวเล็กกำลังงอน
เค้าอยู่  โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่รับ ข้อความที่ส่งไปง้อคงทำห้ฟางรู้สึกดีขึ้นไม่มาก เมื่อกี้เค้าโทรไปหา
แก้ว แก้วก็บอกว่าตอนนี้ฟางนั่งๆนอนๆอยู่ในห้อง อีกประมาณ 2 ชั่วโมงงานก็เลิกแล้ว แต่สำหรับเค้า
แล้วแต่ละนาทีกว่าจะผ่านไปได้ช่างนานเหลือเกิน..
 
“ภาณุ”   พ่อฟางเรียกป๊อปปี้
 
“ครับ”
 
“วันนี้ดูแปลกๆไปนะ มีอะไรรึเปล่า”
 
“ปะเปล่าครับ ผมแค่...เอ่อ”  ป๊อปปี้อ้ำอึ้ง
 
“นายกับยัยฟางนี่ยังไงกัน” พ่อฟางเปลี่ยนประเด็นคำถาม
 
“ผมกับฟางเป็น เอ่อ แฟนกัน...ครับ”
 
“ฮ่าๆ ชั้นว่าแล้ว แสดงว่าฟางกำลังงอนนายสินะ”   พ่อฟางยิ้ม
 
“ครับ ฟางเข้าใจผมผิด”
 
“แล้วง้อรึยัง”
 
“ยังครับ ฟางไม่ยอมคุยด้วยเลย หนีหน้าตลอด”
 
“ยัยฟางมันขี้งอนแบบนี้แหละ ชั้นไม่นึกเลยว่ามันจะมีแฟนกับเค้าด้วย”   พ่อฟางยิ้มแหยๆ
 
“เรื่องคุณอากับฟาง..”
 
“เห้อ  สมควรแล้วแหละสำหรับคนหลายใจอย่างชั้น โดนลูกเกลียดแค่นี้ไม่พอหรอก เพราะชั้นคน
เดียวทำให้ฟางมองผู้ชายคนอื่นติดลบ”
 
“ผมเชื่อครับ ว่าซักวันฟางจะให้อภัยคุณพ่อ”
 
“ชั้นได้แต่หวังแบบนั้นเหมือนกัน อ๊อ ชั้นว่านายไปง้อยัยฟางเถอะ ชั้นอนุญาต อยู่ไปงานมันก็ไม่
กระเตื้อง เอาเวลาไปง้อลูกสาวตัวดีของชั้นดีกว่า”
 
“ขะขอบคุณครับ คุณอา”   ป๊อปปี้ยิ้มให้พ่อฟางแล้วกุลีกุจอไปหาฟาง
 
 
 
 
 
                                                                                ก๊อกๆๆๆ
 
“ใคร?”
 
“ฟาง ป๊อปเอง ออกมาคุยกันหน่อยสิ นะๆๆๆๆ”
 
“...”   ไม่มีเสียงการตอบรับใดๆ  แต่ประตูห้องกลับอ้าขั้น พร้อมใบหน้าของฟาง
 
“ฟาง”   ป๊อปปี้กอดฟางทันที  “รู้ไม๊ป๊อปคิดถึงฟางมาก วันนี้โดนพ่อฟางไล่มาเพราะไม่มีสมาธิทำ
งานเนี่ย ขอโทษนะเรื่องจินนี่”
 
“อะ...อื้ม”   ฟางกอดตอบป๊อปปี้
 
“ฟางเข้าใจแล้วเหรอ ป๊อปยังไม่ได้อะ...”
 
“ไม่ต้องหรอก ในเมื่อป๊อปยังกลับมาหามาง้อฟาง ฟางก็เข้าใจแล้วว่าป๊อปเลือกใคร”    ฟางใช้นิ้ว
อุดปากป๊อปปี้
 
“ฟาง...ป๊อปรักฟางที่สุดเลย”   ป๊อปปี้กอดฟางอีกครั้ง
 
“รู้แล้วๆ ไอ้หมีบ้า ><”   ฟางว่า
 
“ไปกัน”
 
“ไปไหน วันนี้ฟางต้องรีบนอนนะ พรุ่งนี้รับปริญญาแล้ว”
 
“อ๊าว ป๊อปแค่จะพาไปหาพ่อแม่ป๊อปหน่ะ”
 
“ไปทำไม”
 
“พาไปดูตัวไง ป๊อปจะแต่งงานกับฟางนะ ฟางต้องไปสู่ขอป๊อปสิ ฮ่ะๆๆ”
 
“บ้า!!”   ฟางตีป๊อปปี้
 
“ไปกินข้าวกันก็ได้ป่ะๆๆ”   ป๊อปปี้จูงมือฟาง ออกจากห้อง