My toy รักใสใสของนายมาดขรึม

          "ทำอะไรน่ะ"เขาเดินตรงเข้าไปหาเธอที่กำลังยืนดูรูปภาพใบใหญ่นั้นอยู่
          "เปล่าค่ะ"เธอรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
          "ฉันไม่ได้จะ่ว่าอะไรซักหน่อย ว่าแต่เธอไม่กินข้าวเช้าเหรอ"
          "กินค่ะ"เธอตอบอย่างเขินๆ เรื่องเมื่อวานทำเอาเธอลืมทุกอย่างไปเลยเหรอ 
          ห้องครัว
          เขายืนมองหญิงสาวที่ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารด้วยความตั้งใจ เธอเก่งทุกเรื่องเลยทุกเรื่องที่เขาให้เธอทำ เธอทำอาหารอย่างคล้องแคล้วโดยไม่มีท่าทีเก้กังที่ต้องมาอยู่กับเขาเพียงสองคน การทำอาหารของเธอมันทำให้เขาดูเหมือนไม่มีตัวตน คงเป็นเพราะเธอมีสมาธิมากเขาพยายามไม่คิดแง่ลบ
          สิ่งที่เขาคิดมาทั้งหมดดูถ้าว่าจะผิด หญิงสาวก็มีสภาพเขินจัดไม่ต่างจากเขา เธอทำอาหารไปเพียงแค่แก้เขินเท่านั้น แต่เธอก็ยังสงสัยถึงรูปใบใหญ่ที่อยู่ในห้องทำงานนั้น ว่าทำไมเขาและทุกคนในรูปดูไม่มีท่าทีดีใจที่ได้มาถ่ายรูปร่วมกัน
          "โอ้ย"เธอโดนมีดบาด การไม่มีสมาธิในการทำอาหารมันช่างทรมานเสียจริง 
          เขากุลีกุจอเอาเทปมาปิดแผลให้เธออย่างเบามือ
          "เจ็บมากไหม"เขาถามด้วยความเ็ป็นห่วง
          "ไม่เป็นไรค่ะ"เมื่อกล่าวจบเธอก็ไปทำอาหารต่อโดยไม่ได้ฟังคำทักท้วงของเขาเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเขาเธอคงจะดูดื้อดึงไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย
          หลังจากกินอาหารเช้าหน้าตาของเขาดูสดใสขึ้นเป็นกอง คงเป็นเพราะได้กินอาหารฝีมือแม่ครัวสาวจึงรู้สึกอิ่มเอมเป็นพิเศษ หลังจากที่กินอาการเช้าเสร็จเธอก็เริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับตัวเธอให้ฟัง มันทำให้เขารู้สึกขำปนเศร้าในบางเรื่อง ก่อนที่ความสนุกสนานของเขาทั้งสองจะจบลงจากชายผู้หนึ่ง
          "สวัสดีไอ้ท๊อป เดี๋ยวนี้พาผู้หญิงขึ้นบ้านแล้วเหรอ"เสียงทุ้มลึกเอ๋ยขึ้นพร้อมดับสายตาที่สำรวจร่างกายของพลอยอย่างไร้มารยาท
          "คุณมาทำไม"เขาพูดออกมาโดยไม่ทันหันไปหาชายผู้นั้น
          "พอดีว่าคุณพ่อของคุณให้ผมมาเรียกตัวคุณกลับเพื่อไปฟังพินัยกรรมจาก คุณย่าของคุณ"
          "วันไหนล่ะ"ชายหนนุ่มถามอย่างเบื่่อหน่าย
          "อาทิตย์หน้า ผมจะส่งคนมารับ"พูดจบชายแปลกหน้าก็เดินออกไป
          เขาเดินเข้าไปในบ้านสีหน้าของเขาดูเศร้าหมองไม่ยอมพูดยอมจาดูเหมือนเขามีเรื่องบ้างอย่างที่อัดอั้นอยู่ภายในใจมากมาย เขาคงจะอยากระบายให้กับใครสักคนฟัง
          เธอเดินเข้าไปสวมกอดอย่างหลวมๆ เขากอดเธอตอบอย่างโหยหาที่พักพิงพร้อมกับมีน้ำตาหนึ่งหยดไหลลงมา ราวกับว่าความเศร้าของเขานั้นกำลังจะถูกเปิดเผยไห้ใครซักคนฟังแล้ว