Because of love...เพราะรัก ฉันจึงยอมเธอ

      หลังจากที่คนทั้งสองคู่แต่งงานกันไปใช้ชีวิตคู่ที่ดูปกติผ่านไปได้ 1 เดือนพ่อแม่ของหญิงสาวและฝ่ายชายก็เริ่มเร่งรัดและถามถึงเรื่องทายาทของคนทั้งสองคู่ จริงอยู่ว่าลูกๆเค้าเองอายุอานามก็ยังน้อยอยู่แต่พอได้เห็นพวกเค้าเป็นฝั่งฝาก็อดที่จะนึกถึงเจ้าตัวน้อยๆไม่ได้ คนแก่ๆอย่างนี้คงไม่มีอะไรให้ต้องหนักใจแล้ว งานการครอบครัวก็ดูจะลงตัวไปเสียหมด เมื่อเป็นเช่นนั้นความเหงาก้เริ่มที่จะเข้ามาทำหน้าที่ของมัน พวกเค้าจึงคิดว่าการมีหลานตัวน้อยๆวิ่งไปมาจะทำให้คลายเหงาไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
    ...ป็อบปี๊ ทำไมลูกไม่พาน้องไปฮันนีมูนล่ะลูกนี่มันจะเดือนนึงแล้วนะ...เสียงผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางโต๊ะอาหารเช้าที่คนทั้งบ้านนั่งอยู่ ชายหนุ่มในสูทสีเทาสะดุ้งเล็กน้อย เพราะอยู่ๆผู้เป็นแม่ก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาเฉยๆ 
 ....ก็ๆ กำลังดูๆอยู่น่ะครับ ว่าจะไปที่ไหนดี อีกอย่างผมเองก็กำลังเคลียร์งานให้เรียบร้อยจะได้ไปพักยาวๆ...เค้าตอบตามแผนที่เค้าคิดไว้ ใช่ว่าเค้าจะลืมหรือไม่ได้สนใจเรื่องฮันนีมูนหรอกนะ เอาความจริงแล้วเค้ากลับสนใจมากด้วยซ้ำ แต่ที่ยังไม่ได้ดำเนินการก็เพราะเหตุผลที่กล่าวกับมารดาไปเมื่อกี้นั่นเอง
....ฟางอยากไปที่ไหนก็บอกพี่เค้าเลยนะลูก....คนเป็นพ่อเอ่ยบ้าง เขาเห็นว่าลูกสะใภ้เงียบๆจึงอยากจะชักชวนพูดคุยเสียบ้าง เขาก็พอจะรับรู้ถึงปัญหาต่างๆเรื่องราวความรักของลูกสะใภ้มาบ้าง และก็ยังแปลกใจกับการที่ลูกชายอยากแต่งงานกับหญิงสาวที่ปิดตายความรักแบบฟางขึ้นมา แต่พอได้รับฟังเหตุผลคำรับสารภาพตรงๆอย่างลูกผู้ชายของป็อบปี๊ เขาก็ทั้งชื่นชมและให้กำลังใจให้ลูกชายชนะใจหญิงสาวให้ได้สักวัน
....เอ่อ ฟา ฟางไปที่ไหนก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่ป็อบเลย...หญิงสาวเหมือนถูกปลุกจากฝันด้วยเสียงเข้มๆของพ่อสามี จึงได้แต่ตอบเสียงตะกุกตะกักกลับไป เธอล่องลอยไร้สติคิดถึงแต่ภาพความทรงจำของเธอกับแฟนหนุ่มตลอดเวลา ราวกลับมีใครบอกเธอว่า ถ้ายิ่งคิดถึงมากเขาอาจจะกลับมา แต่ในความเป็นจริงแล้ว ยิ่งคิดถึงมากกลับทำให้จิตใจเธออ่อนแอและดำดิ่งลงสู่ความเศร้าเสมอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา 1 เดือน เธอเองต้องยอมรับว่าคิดถึงแฟนเก่าน้อยลงไปมากจนตัวเธอเองก็แปลกใจ เพราะ ป็อบปี๊มักจะหากิจกรรมมาทำร่วมกับเธอเสมอ ตลอดเวลา1เดือนเหมือนเธอกับเค้าได้ก้าวผ่านเส้นบางๆเข้าไปทำความรู้จักกันมากขึ้น เธอรู้สึกสนิทใจกับชายหนุ่มมากขึ้นและก็แอบมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในใจเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่เกิดความรู้สึกเธอจะพยายามดึงตัวเองกลับมาเสมอ แล้วนำตัวเองกลับไปสู่จุดเดิมแห่งความเศร้าเสมอ เพียงเพราะสัญญาวาจาที่ให้กับคนรักของเธอนั่นเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ต้องขอโทษที่หายไปนานมีงานมากมายและก็กิจกรรมเยอะมากจนไม่มีเวลามาอัพ ที่สำคัญต้องมาปัดฝุ่นเยอะเลยกว่าจะเริ่มเขียนตอนใหม่ได้ ยังไงก็จะพยายามอัพให้จบภายในช่วงเวลาปิดเทอมนี่แหละนะ อย่าลืมมาอ่านมาเม้นต์กันเยอะๆนะ