I'm Rorikon ผมนี่แหละ ผู้ชายโรคจิต!

 
 
 
 
 
 
KZ CLUB
 
 
 
            เสียงดนตรีสากลจังหวะร้อนแรงยังคงดังระห่ำเพื่อสนองความมันแบบสุดเหวี่ยงของนักท่องราตรีที่รักความสนุกและแอลกอฮอลล์ยังคงเปิดต่อเนื่อง ภายในผับหรูใจกลางเมืองแออัดไปด้วยขาเที่ยวที่วาดลวดลายกันอย่างไม่มีใครยอมใคร และหนึ่งในนั้นก็คือ...เด็กผู้หญิงที่อายุอานามไม่น่าจะเกินยี่สิบปี ด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนใส หากแต่ถูกบดบังด้วยเครื่องสำอางจัดจ้านจนทำให้เจ้าตัวกลายเป็นเด็กแก่แดดไปโดยปริยาย
 
 
 
“โอ๊ย! เดินยังไงมาชนคนอื่นเนี่ยฮะ ลุง!”  ร่างบางร้องโวยขึ้นเมื่อถูกกระแทกจากคนที่เดินเข้ามาทีหลัง เขาเป็นชายร่างสูง หน้าตาระดับนายแบบญี่ปุ่นก็คงจะไม่ผิดเพี้ยนนัก แถมร่างกายของเขาก็ยังเพอร์เฟคมากๆด้วย!
 
 
 
“ขอโทษครับ...แต่ผมไม่ใช่ลุง...”
 
 
 
“เงียบน่า! แล้วเมื่อไหร่ลุงจะหลีกไปซะทีฮะ ฉันจะสนุกกับเพื่อนต่อ” ร่างสูงกวาดสายตามองเด็กสาวที่อยู่ในสภาพเมาจัดจนแทบไม่รู้สติตัวเองด้วยสายตาอ่านยาก ภายใต้กรอบแว่นสีดำนั้นไม่มีใครสามารถล่วงรู้ถึงความคิดความอ่านเขาได้เลย
 
 
 
            ร่างสูงกดยิ้มเล็กๆบนริมฝีปากพลางมองอีกฝ่ายไม่เลิกราวกับต้องการจะเย้ายวนกวนประสาทให้เด็กที่ริอ่านเมาโมโหและดูท่ามันจะได้ผลจริงๆ
 
 
 
“มองอะไร อย่าเชียวนะ แก่ๆแบบลุงอ่ะ ฉันไม่สนใจหรอก เหอะ!”
 
 
 
“ฉันว่าฉันแก่กว่าเธอไม่เกินสิบปีนะ เธออายุเท่าไหร่?”
 
 
 
“ไม่ต้องรู้หรอก รู้ว่าลุงอ่ะ...แก่แล้วก็พอ!”  ร่างบางบอกปัดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินแทรกกายผ่านเขาไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนตามเดิม
 
 
 
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวได้เจอไอ้แก่คนนี้กำราบให้ซะหรอก ฮึ!” เขามองตามเด็กผู้หญิงปากจัดคนนั้นไปจนสุดสายตากระทั่งแผ่นหลังบางกลืนหายไปกับเหล่านักท่องราตรี ลางสังหรณ์บอกได้แม่นยำว่าเขาต้องได้พบเจอกับเธออีกแน่ๆ
 
 
 
ไม่คืนนี้ก็คืนพรุ่งนี้!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย! อะไรอ่ะ ทำไมอยู่ๆเพลงปิดลงไปดื้อๆแบบนี้ล่ะ ขัดอารมณ์จริงๆเลย!”
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดด! ยัยแก้ว ดูสิ ว่าใครเป็นดีเจ แกดู!”
 
 
 
“โอ๊ย อะไรกันนักหนาฮะยัยเฟย์ แหวะ...ไม่เห็นจะน่าคลั่งเลย!” ‘แก้ว’ เบะปากอย่างหมั่นไส้เมื่อเห็นว่าเพื่อนซี้ที่ลากเธอมาปาร์ตี้หลังสอบเสร็จมัวแต่กรี๊ด อีตาดีเจคนใหม่ที่ขึ้นมาดับอารมณ์สนุกของเธอด้วยการปิดเพลงลงไปซะดื้อๆแบบนั้น!
 
 
 
ชิ คิดว่าเท่ห์นักเหรอไง!
 
 
 
“เอ๊ะ นั่นมัน...ลุง!”
 
 
 
“ลุง ? ลุงอะไรของแก นั่นพี่โทโมะนะ ไม่รู้จักหรือไง...อดีตรุ่นพี่ที่มหาลัยเรา ที่สำคัญเขาเป็นเจ้าของผับนี้ด้วยล่ะ เป็นไง โพรไฟล์เริ่ดมั้ย” แก้วอยากจะปฏิเสธเพื่อนรักสักพันครั้ง เหอะ! ก็แค่ผู้ชายที่เธอมองว่า ‘แก่’ คนเดียว ไม่เห็นจะเท่ห์ตรงไหน เป็นเจ้าของผับแล้วไง บ้านเธอก็รวยไม่แพ้เขาหรอกน่า!
 
 
 
ไม่รู้ทำไมแก้วถึงไม่ถูกชะตากับเขานัก!
 
 
 
“แหวะ...แก่!”
 
 
 
“นี่แน่ะ!”
 
 
 
“โอ้ย! ยัยเฟย์ ตีฉันทำไม ฉันเจ็บนะ”
 
 
 
“ก็แกว่าใครแก่ล่ะ พี่โทโมะเพิ่งจะ 26 เองนะ แบบนี้แหละเค้าเรียกว่าผู้ใหญ่ ถ้าใครได้คบด้วยคงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางฟ้าเลยล่ะแก”
 
 
 
“ห่างกับฉันตั้ง 7 ปี! ยังไงก็แก่ในสายตาฉันอยู่ดีแหละ เลิกพูดถึงตาลุงนั่นเหอะ หงุดหงิด! ถ้าแกไม่ปาร์ตี้ต่อฉันจะกลับแล้วนะ”
 
 
 
            เมื่อเห็นว่าเพื่อนซี้เอาจริงเฟย์เลยต้องเลิกกรี๊ดอดีตรุ่นพี่ชั่วคราวแล้วหันไปปาร์ตี้กันต่ออย่างสุดเหวี่ยง คนที่กำลังรับหน้าที่ดีเจมองมาทางร่างเล็กที่เริ่มออกอาการเมามายแทบไม่ได้สติก่อนจะเผยยิ้มที่ริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น...ดันมีผู้ชายคนอื่นเข้ามาทำความรู้จักกับยัยเด็กปากดีที่เขากำลังเล็งไว้ซะก่อน แถมดูยัยเด็กนั่นยังให้ความสนอกสนใจเสียด้วย
 
 
 
“มาเที่ยวกันสองคนแบบนี้ไม่เหงาแย่เหรอครับ”
 
 
 
“ก็ไม่เท่าไหร่นะคะ คนที่นี่เยอะดี ฉันชอบ” แก้วตอบด้วยเสียงอ้อแอ้ผิดกับเฟย์ที่พยายามดึงเพื่อนกลับมาไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้ามากนัก
 
 
 
“งั้นก็แปลว่าชอบผมด้วยสินะ เพราะผมก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน” ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบเธอ แก้วไม่ใช่คนโง่ที่จะหลงเชื่อคำพูดผู้ชายแปลกหน้าที่พบกันในสถานที่อโคจรแบบนี้ โอเค! คุยเป็นเพื่อนสนุกๆน่ะได้ แต่ถ้าจะสานต่อล่ะก็ ลืมไปได้เลย!
 
 
 
“มั้งค่ะ เอ ว่าแต่...คุณเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วล่ะค่ะ ฮะฮะ”  แก้วตอบรับทีเล่นทีจริงอย่างนึกสนุก แล้วก็ไม่ได้คิดว่านี่คือการ ‘อ่อย’ ด้วย ก็แค่ขำๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก
 
 
 
“ว่าคนอื่นแก่เนี่ย อันที่จริงแล้วเธอมันพวกชอบขย้ำรุ่นเดียวกันงั้นสิ?” เสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นในจังหวะที่เพลงหยุดพอดีมันเลยทำให้เสียงเบาๆนั้นกลายเป็นจุดสนใจของคนรอบข้าง แต่ก็ชั่วอึดใจเท่านั้น เมื่อเพลงเริ่มทุกคนก็หันไปปาร์ตี้กันต่อไม่ได้สนใจว่าใครจะเป็นอะไรยังไง!
 
 
 
“ลุง! นี่ลุงมายุ่งอะไรด้วยหา!” ร่างบางชี้หน้าเขาพลางตะคอกถามด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้
 
 
 
“ยัยแก้ว! พะ...พี่โทโมะ ไม่ใช่ลุงนะ แกลืมตาดูดีๆ เขาเป็นหนุ่มฮอตของที่นี่เลยนะ แกจะเรียกเขาแบบนี้ไม่ได้” เฟย์หันไปดึงมือเพื่อนกลับก่อนจะกะซิบกระซาบกับแก้วเบาๆ แต่เจ้าตัวกลับโวยวายขึ้นเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
“ฮอตบ้าอะไรกัน! ดูอายุด้วยนะลุง โน่น! ฉันว่าลุงควรไปนั่งเก็บตังค์หลังร้านอย่างเดียวดีกว่า ไอ้ที่มาเดินไปเดินมารวมถึงไปเป็นดีเจเนี่ยไม่ได้ทำให้ลุงดูเท่ห์เลยนะ...นี่อย่าจับได้มั้ยยัยเฟย์ อยู่เฉยๆไปเหอะ...” แก้วสลัดแขนข้างที่ถูกเฟย์เกาะกุมไว้ออกพลางมองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ
 
 
 
“ยัยแก้ว!”
 
 
 
“อย่าคิดว่าผู้หญิงจะหลงเสน่ห์ลุงนะ ไม่ใช่ฉันแล้วหนึ่ง! เหอะ! คิดจะมาหลอกแอ้มเด็กๆสาวๆที่นี่หรือไง ทุจริตในอาชีพมันบาปนะลุง”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ถามจริง ลุงเป็นโลลิคอนป่ะ เห็นพวกผู้หญิงอายุต่ำว่ายี่สิบกรี๊ดกันใหญ่เลย นี่ไปหลอกล่อยัยพวกทึ่มนั่นยังไงกันฮะ”
 
 
 
“พล่ามจบหรือยังสาวน้อย” โทโมะกระตุกยิ้มร้ายอีกครั้งพร้อมกระชากข้อมือเรียวบางจนแก้วเซไปกระทบร่างเขา แน่นอน! ย่อมตามมาด้วยเสียงโวยวายของเจ้าตัวอย่างไม่ยอมแพ้อยู่แล้ว
 
 
 
“โอ้ย! ลุง ปล่อยนะ จะทำอะไรฉันเนี่ย”
 
 
 
“เอ่อ...พี่โทโมะคะ คือพวกเราสองคนเป็นรุ่นน้องพี่ที่มหา’ลัย K น่ะค่ะ อภัยให้เพื่อนเฟย์ด้วยนะคะ คือยัยแก้วเมามากแล้ว อย่าไปโกรธ...”
 
 
 
“สำหรับพวกเด็กปากดีแล้วก็ไม่รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันไม่ปล่อยไว้ให้เป็นภัยต่อสังคมหรอก อ้อ! เห็นแก่ที่เธอกับยัยเด็กนี่เป็นรุ่นน้องของฉันที่มหาลัยนะ...ฉันรับรองว่ายัยนี่จะไม่เป็นอะไร ตราบใดที่ยังอยู่กับฉัน!”
 
 
 
“กรี๊ดดด! ลุง ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหนเนี่ย บอกให้ปล่อย...หูแตกหรือยังไง!” โทโมะยกมือข้างหนึ่งปิดปากแก้วลงเพื่อความสงบก่อนจะออกแรงกระชากลากถูกยัยเด็กแก่แดดขึ้นลิฟต์ไปทางตัวอาคารด้านบน โดยที่เขาไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเฟย์เลยแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
“ยัยเฟย์ ช่วยฉันด้วย ตาลุงนี่จะต้องฆ่าฉันแน่ๆ ยัยเฟย์...อื้อ!” เฟย์พยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยแก้วและขอร้องอ้อนวอนโทโมะแต่กลับถูกลูกน้องสี่ห้าคนของเขายืนดักหน้าดักหลังไว้ไม่ปล่อยให้เธอไปหาเพื่อนรัก
 
 
 
 
 
 
 
ตุ้บ!
 
 
 
“โอ๊ย! เบาๆไม่เป็นหรือไง ถ้าเกิดฉันเจ็บตัวขึ้นมาละก็...ฉันจะฟ้องคุณพ่อให้เอาเลือดหัวลุงออกเลย!”
 
 
 
            โทโมะเหวี่ยงแก้วเข้าไปภายในห้องก่อนจะกดล๊อกประตู อีกฝ่ายทำหน้างงๆ ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นไม่น้อยแล้วก็ต้องตกใจซ้ำเมื่อร่างสูงตรงเข้ามาอุ้มร่างของเธอขึ้นพาดบ่า และยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างเล็กๆก็ถูกเหวี่ยงลบเตียงกว้างทันที
 
 
 
“นี่จะทำบ้าอะไรฮะ ออกไปนะ! ฉันจะกลับบ้าน!”
 
 
 
“จะไปไหน ไม่เห็นปากเก่งเหมือนตอนที่ด่าฉันว่า ‘ลุง’ ฉอดๆเลยล่ะ เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูว่าไอ้แก่คนนี้น่ะ ทำอะไรได้บ้าง!”  
 
 
 
“อย่าน้า...ปล่อยฉัน ปล่อยยยยย อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!”
 
 
 
            แก้วพยายามกระถดร่างหนีหากแต่ถูกฝ่ามือใหญ่ทั้งสองดึงข้อเท้าของเธอเข้าหาตัวตามด้วยร่างแกร่งที่โถมคร่อมร่างของเธอไว้อย่างกระชั้นชิด ไม่เพียงแต่เท่านั้น เขายังกระชากเสื้อคลุมของแก้วจนหลุดติดมือออกมาด้วย!
 
 
 
            รอยยิ้มร้ายกาจเผยออกมาจนเธอเริ่มกลัวจนตัวสั่น ปากก็ร้องห้ามเมื่อรู้ดีแน่ว่าผู้ชายที่กำลังกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวเธอแบบนี้คงไม่ได้มาดีหรอก! แต่เรื่องอะไรที่เธอจะต้องมายอมให้คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง...ไม่สิ! เรียกว่าไม่เคยรู้จักกันเลยต่างหาก ก็แค่คนที่เดินตาม้าตาเรือมาชนเธอเท่านั้น!
 
 
 
“ไอ้โรคจิต! ปล่อย...บอกให้ปล่อยไงเล่า ถ้าอยากจะออฟเด็กก็โน่น ข้างล่างโน้นไป๊ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ม่ายยยย...ฉันไม่ยอมตาแก่อย่างลุงง่ายๆแน่!”  ร่างเล็กถีบสะเปะสะปะไปทั่วจนโทโมะเริ่มทนรำคาญไม่ไหว เขาเอื้อมมือไปบีบปลายคางเรียวสวยเพิ่มความเจ็บปวดให้อีกฝ่ายจนต้องเงียบเสียงลงก่อนจะกดริมฝีปากร้อนซ่านลงบนริมฝีปากอิ่มสวยที่เม้มแน่นต่อต้านเขา
 
 
 
“อื้อ! ตาแก่ตัณหากลับ กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันหา!” ทันที่ที่เบี่ยงหน้าหนีสัมผัสอุกอาจของเขาได้ แก้วก็หันกลับมาแผดเสียงลั่นใส่เขาอีกครั้งด้วยความโกรธที่โดนละลาบละล้วง
 
 
 
“ปากดีนักใช่มั้ยยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ดี! ปากดีให้ได้แบบนี้ตลอดไปแล้วกันนะ อย่าให้เห็นว่าร้องออกมาสักแอะเดียว!”
 
 
 
            ร่างสูงกระชากเสื้อผ้าที่ติดอยู่บนเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้าด้วยความอยากเอาชนะ โอเค! เขายอมรับว่าแก้วเป็นเด็กปากจัดแล้วก็ปากดีจนเขาอยากจะกระชากเข้ามาจูบให้หายใจไม่ทันจนเข็ดหลาบกันไปข้าง! ไหนจะร่างกายอันสุดเซ็กซี่ยามที่เหลือเพียงบราเซียสีดำตัดกับผิวขาวๆของเจ้าตัวพร้อมทั้งกระโปรงหนังสั้นที่ถูกตลบขึ้นจนแทบถึงสะโพกผาย...
 
 
 
ถึงจะปากดีไปมากแต่รวมๆแล้วยัยเด็กนี่คงร้อนแรงไม่เบา
 
 
 
“เด็กที่ไร้มารยาทขาดการอบรมสั่งสอนอย่างเธอ มันสมควรแล้วที่จะต้องโดนแบบนี้!”
 
 
 
“โอ้ยยยย! ไม่เอา ไม่! เฟย์...ยัยเฟย์อยู่ไหนช่วยฉันด้วย...อื้ออออ!”
 
 
 
            ริมฝีปากร้อนซ่านฉกวูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มสวยอีกครั้งชนิดร้อนแรงดุดันไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวโกยอากาศเข้าปอด ร่างแบบบางถูกกอดรัดฟอนเฟ้นจากฝ่ามือใหญ่อย่างไม่ปราณี อุณหภูมิในร่างกายร้อนระอุหากเอาปรอทมาวัดก็คงถึงจุดแตกดับ แก้วถึงกับดิ้นพล่านเมื่อสัมผัสแรกในชีวิตถูกคนแปลกหน้าขโมยไปได้อย่างหน้าด้านๆ น่าเจ็บใจแล้วก็น่าโมโหที่สุดในโลกเลย!
 
 
 
 
 
“อื้อออออ! อย่า...อย่า...”  เสียงร้องห้ามเต็มไปด้วยความสั่นเครือและรู้สึกหวาดกลัวกับสัมผัสแรกนั้น ให้ตาย! เกิดมาในชีวิตยังไม่เคยต้องมา ‘อะไรๆ’ กับใครแบบนี้เลย คิดแล้วอยากจะร้องไห้ชะมัดแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อริมฝีปากร้ายกาจยังคงฝังแน่นอยู่บนริมฝีปากของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไร กลัวเหรอ ? หึ!”  โทโมะแค่นหัวเราะออกมาด้วยความสะใจเมื่อเห็นร่างที่ตกอยู่ภายใต้อาณัติเขากำลังตัวสั่นอย่างคนขวัญผวา
 
 
 
 
 
“ลุง...ยะ...อย่า ฉันขอร้อง”   ร่างบางร้องขอเสียงสะอื้น แต่คำว่า ลุง ที่เธอยังใช้เรียกติดปากไม่หายทำให้คนฟังถึงกับเดือดดาล
 
 
 
 
 
            ยัยเด็กนี่เป็นใครมาจากไหนถึงได้ไม่รู้จักเขา เขาเป็นถึงเจ้าของผับหรูย่านใจกลางเมือง มีเงินทองมากมาย มีชื่อเสียง ผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามารุมล้อม แต่คนเดียวที่ทำปากดีใส่ทั้งที่ยังไม่รู้จักกัน แถมยังเรียกเขาด้วยคำว่าลุง ทั้งที่เขาไม่ได้แก่อะไรเลย!
 
 
 
 
 
ทำซ่าปากดีก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ ยัยเด็กเมื่อวานซืน!
 
 
 
 
 
“โอ๊ยยยย! จ้องอะไรอยู่ได้ฮะ ปล่อยซักที! คิดจะพรากผู้เยาว์หรือไง ฝันหวานไปหน่อยมั้ง!”  เสียงตะคอกโวยวายและถ้อยคำด่าทอจากปากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ขึ้น เกิดมาในชีวิตยังไม่เคยมีใครกล้าปากดีกับเขามาก่อนโดยเฉพาะผู้หญิง!
 
 
 
 
 
“จองหอง! ปากดี! เดี๋ยวฉันจะพาเธอลงนรกเอง ดูซิ! ยังกล้าปากดีแบบนี้อีกมั้ย”
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดไอ้ลุงบ้า! ไม่นะ...ม่ายยยยยยยย!”
 
 
 
 
 
            ร่างสูงหยัดกายขึ้นก่อนจะกระตุกเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มของตัวเองออก รวมถึงเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่ยังคงติดอยู่บนร่างกายของฝั่งตรงข้ามด้วย หญิงสาววี้ดร้องด้วยความกลัวพลางใช้มือปัดป้องเป็นพัลวัน เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าขยับเข้ามาแนบชิด ทำให้เธอเหมือนตกอยู่ในกองไฟย่อมๆที่พร้อมจะลุกโชนทุกเมื่อ!
 
 
 
 
 
            สองมือแกร่งตึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างของเธอแก้วเอาไว้ก่อนจะประพรมจุมพิตหนักหน่วงด้วยริมฝีปากร้อนเร่าแทบจะทั่วทุกตารางนิ้ว ดวงตากลมโตหลับแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า ใครที่ไหนก็ไม่รู้กำลังล่วงเกินเธออย่างหน้าด้านๆ! หลุดพ้นไปได้เมื่อไหร่เธอจะตามจองเวรเขาไม่เลิกเลยคอยดูเถอะ!
 
 
 
 
 
“อื้อออออ!”  เสียงหวานหลุดลอดออกมาเมื่อไม่สามารถกักเก็บต่อสัมผัสนั้นได้ ทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นเอ่ยเยาะเย้ยเมื่อเห็นคนปากเก่งทำท่าจะสิ้นฤทธิ์ตั้งแต่เกมเพิ่งจะเริ่ม!
 
 
 
 
 
“ฮึ! ผ่านมากี่คนต่อกี่คนแล้วยังทำเป็นสะดิ้ง น่าเสียใจแทนพ่อแม่จริงๆที่มีลูกสาวทำตัวแบบนี้!”
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดด ไอ้บ้า! อย่ามาลามปามถึงพ่อแม่ฉันนะ แล้วฉันก็ไม่เคยผ่านอะไรมาอย่างที่ลุงว่าด้วย!”
 
 
 
 
 
“ใครเชื่อโง่แล้วล่ะ ขอโทษที่ฉันไม่โง่ สาวน้อย!”
 
 
 
 
 
            แก้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มเยาะเธอย่างโมโห เรื่องอะไรมาพาลถึงพ่อแม่เธอกัน! ถ้ามีแรงนะ จะตบให้ฟันร่วงหมดปากเลยคอยดูเถอะ!
 
 
 
 
 
“สักวันฉันจะตบลุงให้เลือดกบปาก เอาให้ไม่มีฟันเหลือได้เคี้ยวหมากเลยคอยดู ไอ้แก่โรคจิต!”
 
 
 
 
 
“ได้! เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอจะมีโอกาสได้ทำแบบนั้นหรือเปล่า...”  โทโมะบีบปลายคางเรียวสวยให้หยุดพูดพร้อมกับออกแรงหนักขึ้นจนแก้วเบ้หน้าด้วยความเจ็บ นั่นล่ะเขาถึงได้ปล่อย
 
 
 
 
 
            พอพูดจบร่างสูงก็เบียดกายเข้ามาแนบชิดอย่างไม่ทันร้องให้อีกฝ่ายได้เปิดปากด่าเขาอีกต่อไป สัมผัสแรกที่ถูกล่วงเกินทำให้อีกฝ่ายกรีดร้องออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางหากนั่นกลับทำให้คนที่บุกรุกอุกอาจถึงกับตื่นตะลึงเมื่อรู้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกของยัยเด็กปากดีคนนี้...ไม่สิ! ไม่ใช่อาจจะ มันเป็นครั้งแรกจริงๆ!
 
 
 
 
 
“ยัยเด็กบ้า...นี่เธอ...”
 
 
 
 
 
“โอ๊ย! ตาแก่บ้ากาม แกทำอะไรฉันฮะ ฉันเจ็บ...ฮือออ ปล่อยนะ!”  โทโมะสั่นหัวพรืดอย่างไม่อยากจะเชื่อแต่เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงขึ้นนี้แล้วเขาคงไม่ปล่อยให้แก้วไปง่ายๆหรอก
 
 
 
 
 
            ร่างสูงประกบริมฝีปากดูดกลืนเสียงกรีดร้องนั่นเอาไว้ก่อนจะค่อยๆสัมผัสไปมากกว่านั้นเพราะกลัวเด็กมือใหม่จะเจ็บปางตายเสียก่อน ไอ้เขาน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเรื่องแบบนี้เขาก็ผ่านมานับครั้งไม่ถ้วน! แต่ถึงยังไงเขาก็ถือคติไม่ชอบผู้หญิงบริสุทธิ์อยู่ดี บอกไม่ถูก...สำหรับเขาผู้หญิงเวอร์จิ้นคือทำอะไรไม่เป็น!
 
 
 
 
 
แล้วกับยัยเด็กนี่เขาก็แค่เล่นๆ คืนเดียวจบเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงจะ ‘ง่าย’ เหมือนกัน แต่เรื่องราวมันกลับตาลปัดไปซะทุกอย่าง!
 
 
 
 
 
“เงียบๆได้มั้ย!” เสียงเข้มเอ่ยตะคอกดุดันเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้แม้มันจะผสานไปด้วยเสียงร้องแผ่วหวิวจากสัมผัสที่เขามอบให้ก็เถอะ
 
 
 
 
 
“เงียบบ้าอะไรเล่า! คนมันเจ็บนี่ ลองมันโดนแบบฉันบ้างมั้ยฮะ ไอ้...”
 
 
 
 
 
“หุบปากไปเลยนะ ไม่งั้นเธอจะโดนหนักกว่านี้!”
 
 
 
 
 
            ได้ผล! ร่างบางปิดปากเงียบมีเพียงน้ำใสๆเจือจางที่ยังคงไหลซึมจากปลายหางตา แม้จะไม่เจ็บปวดเหมือนวินาทีแรกเพราะความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามาแทนที่ แต่ถึงยังไงมันก็เจ็บอยู่ดีสำหรับคนไม่เคย!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก! ไอ้คนโรคจิต ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้เลยไอ้ลุงบ้า กรี๊ดๆๆๆๆๆ!” 
 
 
 
 
 
            หลังจากถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ แก้วก็อาศัยในช่วงที่ร่างสูงเผลอหลับมาเข้าห้องน้ำ ร่างบางอาฆาตเขาอยู่หน้ากระจกพลางเปิดเนื้อตัวที่ถูกคลุมด้วยผ้าขนหนูดูร่องรอยของการตีตราจองด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากแดงสดบวมช้ำเล็กน้อย แถมตอนนี้เธอยังเดินไม่ถนัดอีกด้วย จะเพราะอะไรกันเล่า!
 
 
 
 
 
“ต้องโทษความปากดีของเธอเองแล้วล่ะ”
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดด! นี่ลุงเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ!”  ผ้าขนหนูที่ถูกเปิดหล่นไปกองรวมอยู่ที่ข้อเท้าเมื่อถูกใครบางคนถือวิสาสะเปิดประตูห้องน้ำพรวดพราดเข้ามา ด้วยความตกใจแก้วจึงเผลอปล่อยมือจนเผยให้เห็นเรือนร่างสวยของตน
 
 
 
 
 
“เธอจะยั่ว ‘คนแก่’ หรือไง” ไวเท่าความคิด โทโมะรีบก้าวยาวๆเข้ามาเพียงสองก้าวก็ถึงตัวหญิงสาวแล้ว เขาคว้าร่างอ้อนแอ้นเข้าไปกอดแนบชิดแม้จะมีเสียงร้องหวีดแหลมคอยรบกวนอยู่ตลอดเวลาก็ตาม
 
 
 
 
 
“อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน”
 
 
 
 
 
“เธอจะกลับไปสภาพนี่นะเหรอ ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายเลยนะ”
 
 
 
 
 
“นั่นมันเรื่องของฉัน ก็ยังดีกว่าการที่ได้อยู่กับลุงแบบนี้ก็แล้วกัน คอยดูนะฉันจะฟ้องคุณพ่อว่าแก...”
 
 
 
 
 
“อะไรล่ะ...กอด....จูบ...หรือปล้ำเธอดี ? ยัยเด็กใจแตก”
 
 
 
 
 
“ใครใจแตก บ้านลุงสิ! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ”
 
 
 
 
 
“ไม่! ใครมองไม่ออกก็บ้าแล้ว เด็กผู้หญิงที่ชอบเที่ยวกลางคืนแล้วก็อ่อยผู้ชายไปวันๆแบบเธอนี่แหละ เรียกว่าเด็กใจแตก อย่ามาแก้ตัวไปหน่อยเลย จะบอกอะไรให้นะ ฉันอยู่ในวงการนี้มานาน ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ แบบเธอน่ะ...ทำใสๆ แบ๊วๆ ไม่รู้เรื่อง สุดท้ายก็คาบผู้ชายกลับไปด้วยทุกราย”
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดด! กล้าดียังไงมาด่าฉันฮะ ไม่รู้หรือไงว่าพ่อฉันเป็นใคร รับรองเลยว่าถ้าฉันฟ้องคุณพ่อแค่คำเดียว หัวนายหลุดออกจากบ่าแน่!” ฟังคำขู่พิลึกของเด็กผู้หญิงอย่างแก้วแล้วทำให้เขาอยากขำออกมาสักร้อยตลบ คนอย่างโทโมะไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ต่อให้ใหญ่คับฟ้าเขาก็ไม่หวั่นหรอก เพราฉะนั้นเรื่องความกลัวน่ะ ลืมไปได้เลย
 
 
 
 
 
“จะฟ้องว่าตัวเองโดนปล้ำงั้นเหรอ แน่มากเลยนะที่เที่ยวเอาเรื่องบนเตียงไปบอกให้คนอื่นเขารับรู้เนี่ยสาวน้อย เจ๋งมากเลย!”  เขายกนิ้วโป้งให้เธอเพื่อแสดงความยั่วยวนกวนประสาทจนอีกฝ่ายหน้าเสีย ก็จริงอย่างที่โทโมะพูด พูดไปก็อายตัวเองเปล่าๆ
 
 
 
 
 
“ไอ้...ไอ้!! เออ ฉันจะถือว่าทำบุญ....อื้อออ ออกไปนะ” ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดจบเขาก็เลื่อนใบหน้าเขามาใกล้ๆ นึกสะใจที่เห็นเด็กปากดีอย่างเธอกลายเป็นยัยบ้าร้องกรี๊ดๆเพราะทำอะไรเขาไม่ได้นอกจากการด่า
 
 
 
 
 
“ไปแต่งตัวซะ ฉันจะพาเธอไปส่ง”
 
 
 
 
 
“ไม่ต้อง! ฉันกลับเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย ออกไปห่างๆเลยนะลุง!”
 
 
 
 
 
“คิดดูดีๆ เธอกล้าออกไปเจอผู้คนในสภาพแบบนี้เหรอ แล้วอย่าได้หวังนะว่าจะมีคนมองว่าเธอไปเดินตกท่อมา แบบนี้ใครๆเขาก็รู้ว่าเพิ่งผ่าน...”
 
 
 
 
 
“พอได้แล้ว! ก็ออกไปเซ่ คนจะแต่งตัว!” 
 
 
 
 
 
            ร่างบางผลักเขาออกเต็มแรง อีกฝ่ายได้แต่ส่งเสียงกลั้วหัวเราะอย่างสะใจที่เห็นแก้วจำต้องยอมเขา อันที่จริงก็ไม่ได้จะนึกสงสารอะไร แค่ไม่อยากโดนจับติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ขืนยัยเด็กปากกล้าคนนี้วิ่งโร่ไปฟ้องตำรวจขึ้นมา เขานี่แหละจะเดือดร้อน ไม่มีความจำเป็นจะต้องไปแคร์อะไรกับเด็กก๋ากั่นแบบเธอเลยสักนิด!
 
 
 
 
 
“เอ้า กินซะ!”  เม็ดยากลมๆสีเหลืองถูกยื่นมาตรงหน้าพร้อมแก้วน้ำอุ่นหนึ่งแก้วนั่นทำให้ร่างบางถึงกับงง แถมยังทำท่าจะปัดออกแต่โทโมะกลับชี้หน้าขวางไว้ซะก่อน
 
 
 
 
 
“ยาอะไร! คิดจะฆ่ากันเหรอ เหอะ!”
 
 
 
 
 
“โตจนป่านนี้แล้วไม่รู้จักหรือไง กินซะก่อนจะมีคนมาขออยู่ด้วย! กิน!”  พอรู้แบบนั้นแก้วก็ถึงบางอ้อทันที ฟังแค่นั้นก็รู้แล้วว่านั้นเป็นยาอะไรแต่ก็ยังไม่กล้ายื่นมือไปรับมากินอยู่ดี จะบ้าหรือไง! เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้ชีวิตเธอวุ่นวาย!
 
 
 
 
 
“...”
 
 
 
 
 
 
 
“บอกให้กิน! เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันขอบอกเลยนะว่าจะไม่มีการรับผิดชอบ เพราะฉันถือว่าฉันเตือนเธอแล้ว”
 
 
 
 
 
“อื้อออ....อื้ออออ!”  เมื่ออีกฝ่ายดื้อด้านไม่ยอมทำตามที่บอก โทโมะเลยจับการกรอกยากใส่ปากพร้อมกับบังคับให้ร่างบางกินน้ำจนหมดแก้วจนเจ้าตัวแทบจะสำลักออกปากออกจมูก
 
 
 
 
 
“พูดดีๆไม่รู้เรื่อง เธอเป็นพวกซาดิสม์หรือไงฮะ ต้องให้ใช้กำลังอยู่เรื่อย!”
 
 
 
 
 
“หุบปากเน่าๆของลุงไปเลยนะ มันเป็นเพราะใครล่ะชีวิตฉันถึงได้วุ่นวายแบบนี้ รังแกเค้าแล้วยังจะมาทำชุ่ยๆอีก ฉันไม่ฆ่าลุงก็บุญท่วมหัวแล้วรู้ไว้ด้วย ถือซะว่าให้หมามันกินแล้วกัน จบๆกันไป!”
 
 
 
 
 
“หรือว่า...เราจะไม่จบกันดี ฉันชักไม่อยากเป็น One Night Stand กับเธอแล้วสิ บอกตรงๆนะ ว่าลีลาเธอเนี่ย...เด็ดไม่เบา หึๆ!”
 
 
 
 
 
“อ๊ายยยยยยยยย! เด็ดกับผีน่ะสิ หุบปากไปเลยนะ ไอ้ลุงบ้า”
 
 
 
 
 
 
 
            ร่างบางหยิบหมอนหนุนขึ้นมาปาใส่เขาไม่ยั้งด้วยความโมโห แต่อีกฝ่ายกลับทำเพียงแค่หัวเราะด้วยความสะใจ อันที่จริงแล้วแก้วไม่ได้เป็นเด็กแก่แดดอย่างที่เขาเข้าใจ อาจจะปากร้ายก๋ากั่นไปบ้างแต่เรื่อง ‘แบบนั้น’ ถือว่าเธอแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ! นี่คงจะเป็นพวกลูกคุณหนูเอาแต่ใจแล้วก็ขี้โวยวายแต่ปาก ความจริงแล้วทำอะไรไม่เป็นเสียมากกว่า
 
 
 
 
 
อีกอย่าง...เจ้าตัวก็สวยไม่เบาเสียด้วย!
 
 
 
 
 
คิดๆแล้วเขาชักไม่อยากปล่อยเธอไปเหมือนกัน ความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่าตัวเองเป็นคนแรกของเธอทำให้เขาอดจะรู้สึกดีไม่ได้ มันบอกไม่ถูก...แค่คืนเดียวเขาก็ไม่อยากจะอยู่ห่างยัยเด็กปากดีคนนี้แล้วสิ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากมีคนมาซ้ำรอยเขา เขาเองนั่นแหละจะรู้สึกยังไง!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
รถยุโรปคันหรูจอดลงตรงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่เมื่อเจ้าของบ้านที่เขาอาสามาส่งเอ่ยห้ามไม่ให้เขาเสนอหน้าเข้าไปเด็ดขาด ร่างบางนั่งหน้าง้ำลงจากรถพร้อมปิดประตูกระแทกหน้าเขาดังปัง ก่อนจะหันไปจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของโทโมะกับกระโปรงสั้นตัวเดิมของเจ้าตัว เพราะขืนให้ใส่ชุดเดิมกลับเข้าบ้านไปล่ะก็...สาบานได้เลยว่าเธอโดนจับได้แน่ว่าไปไหนมา!
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วเจอกัน” ร่างสูงกดยิ้มบนริมฝีปากพูดกับตัวเองเบาๆเมื่อมองตามแผ่นหลังบางที่หายเข้าไปในบ้านจนลับสายตา นั่นแหละ เขาถึงได้ยอมวกรถกลับไป
 
 
 
 
 
“ยัยแก้ว! แก...แกจริงๆด้วย เมื่อคืนแกหายไปไหนมา ฉันเป็นห่วงแกแทบตาย”   ตอนแรกหญิงสาวคิดจะแอบหนีขึ้นห้องก่อนจะลงมาเผชิญหน้ากับคนในบ้าน แต่ใครจะรู้ว่าเพื่อนตัวดีจะมาอยู่ที่นี่ด้วย พอเห็นเธอเข้าก็รีบวิ่งส่งเสียงดังลั่นมาแต่ไกล
 
 
 
 
 
“แกมาทำอะไรที่นี่หายัยเฟย์”
 
 
 
 
 
“ก็...ก็คุณป๋าแกโทรตามฉันมาซักไซ้ว่าเมื่อคืนหายไปไหนกันมา แล้วทำไมแกไม่ยอมกลับบ้าน...”
 
 
 
 
 
“แล้วแกบอกป๋าฉันว่าไง!”
 
 
 
 
 
“บอกว่าแกเจอเพื่อนเก่าก็เลยอยู่คุยกันเพลินไปหน่อย แล้วแกกับฉันก็หลงกัน จากนั้นฉันก็บอกว่าฉัน...หมดสติอยู่ในผับ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พนักงานมาปลุก”
 
 
 
 
 
“ยัยเฟย์! แกคิดว่าป๋าฉันจะเชื่อแกเหรอ”
 
 
 
 
 
“เชื่อนะ...แต่ว่าป๋าแกโวยใหญ่เลยว่าทำไมแกหายไปทั้งคืน แล้วนี้เป็นอะไรหรือเปล่า พี่โทโมะทำอะไรแก”
 
 
 
 
 
“ชู่ว! เบาๆได้มั้ย เดี๋ยวฉันไปหาคุณป๋าก่อน แกรอฉันอยู่นี่ล่ะ”
 
 
 
 
 
            ร่างบางหายเข้าไปในห้องทำงานของคุณป๋าของเธออีกสักพักจึงเดินออกมาด้วยสีหน้าเซ็งสุดฤทธิ์เนื่องจากโดนซักไซ้จนเกือบเอาตัวไม่รอด นี่ถ้าไม่ได้เสื้อคลุมของตาลุงนั่น ป่านนี้เธอถูกพ่อตัวเองจับเหวี่ยงออกไปนอกโลกแล้ว! ไม่สิ! แล้วเรื่องอะไรเธอต้องไปนึกขอบคุณผู้ชายแก่ๆคนนั้นด้วย หมอนั่นน่ะเป็นคนทำให้เธอวุ่นวายแบบนี้นี่นา
 
 
 
 
 
“เล่ามาให้หมด แก...กับพี่โทโมะไปไหนกันเมือคืนนี้!”
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไร ฉันก็อยู่ที่ผับนั่นแหละ! ลุงนั่นก็แค่...แค่...”  ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มแน่นเป็นเส้นตรงอย่างนึกแค้นใจไม่หาย อยู่ๆก็โดนขโมยความบริสุทธิ์ไปหน้าด้านๆ แถมผู้ชายคนนั้นยังไม่คิดจะสำนึกผิดอะไรเลย
 
 
 
 
 
“แค่ ?”
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย! แกก็อีกคนนะ ฉันร้องเรียกให้ช่วยแทบตาย มัวแต่กลัวอะไรก็ไม่รู้!”
 
 
 
 
 
“แกจะบ้าเหรอ ฉันก็จะวิ่งไปช่วยแกอยู่หรอกนะ ถ้าไม่โดนลูกน้องสี่ห้าคนของพี่โทโมะดักหน้าดักหลังน่ะ ฉันเกือบโดนเหวี่ยงออกนอกร้านแล้วด้วย ให้ตายเถอะ แกเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย ฉันหวังว่าพี่เขาคงไม่...”
 
 
 
 
 
“แกคิดอะไรอยู่ฮะ เลิกคิดไปได้เลยนะ!”
 
 
 
 
 
 

 
 
รู้ว่าทุกคนคงเฟลเล็กๆที่วันคอนไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิด
 
ไม่เป็นไรมโนภาพเอาล่ะกันเนอะ5555555
 
มันส์กว่าเยอะ=,.= 
 
#โลลิคอน เอาแบบง่ายๆเลยนะ พวกโคแก่ที่ชอบกินหญ้าอ่อน แบบเด็กผู้หญิงอายุไม่เกิน 20 เถือกนั้น5555555
 
Ps.ผิดพลาดประการใดขออภัย อิ้อิ้