KP Warriors : โรงเรียนนักรบ แหวนเทวะ

 

 

 

 

           เสียงควบกล้ำที่ชัดเจนกับเสียงหัวเราะล่าลั่นดังไปทั่วบนทางเดินภายในอาหารเรียนแห่งหนึ่ง ในยามเช้าของวันเปิดเรียนอีกสัปดาห์ ชายหนุ่มของคนกำลังเดินอยู่บนทางเดินในตึกที่ในตอนนี้ยังไม่ค่อยมีนักเรียนมาพุกพล่านมากนัก เรย์เด็กนักเรียนหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนสีแดงเพลิงกำลังสะพายถุงผ้าดิบกองโตที่ในนั้นกำลังห่อข้าวของเครื่องใช้มากมาย ถึงแม้ร่างกายที่ดูแข็งแรงและกำยำของเขาจะไม่รู้สึกรู้สาต่อความหนักของมันที่อยู่บนแผ่นหลังนั้นแม้แต่นิดเดียว

 

         แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องทำสีหน้าเบื่อหน่ายโลกใบนี้ดูจะเป็นความหนักใจต่อคนที่อยู่ข้างๆของเขาซะมากกว่า ซึ่งในมือของอาจารย์เทชิงาวาระนั้นมีแต่เพียงหมอนคู่กายของเขาเวลานอนกับพัดใบหนึ่งขนาดเหมาะมือ ซึ่งรูปภาพที่อยู่ในพัดใบนั้นคือสาวนางแบบชุดว่ายน้ำคนหนึ่ง

 

         "ฮ่าๆ แม๋ๆ การมีคนรับใช้เนี่ยมันดีอย่างนี้นี่เองนะ!"

 

 

 

 

         สายตาของเรย์ชายมองไปรอบๆห้องเรียนที่อยู่ข้างๆนั้น พวกเด็กนักเรียนที่อยู่ภายในห้องเรียนนั้นต่างพากันมุงดูพวกเขาที่กำลังเดินทางไปยังที่ๆหนึ่งตามการนำทางของอาจารย์เทชิงาวาระ ถึงจะเป็นเพียงเสียงกระซิบแต่เรย์ก็ยังคงได้ยินอย่างชัดเจนว่า หล่อบ้างล่ะ เป็นนักเรียนใหม่บ้างล่ะ เป็นคนรู้จักของอาจารย์บ้างล่ะ เป็นเด็กยกของบ้างล่ะ ทำให้เรย์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขบฟันแน่นและเดินหน้าต่อไป

 

 

 

 

         ภายในห้องเรียนประจำชั้นมอสามห้องสอง ฮารุนะเด็กสาวร่างเพียวลมหน้าตาน่ารักเจ้าของผมยาวสลวย กำลังนั่งเขียนโน็ตลงในสมุดเลคเชอร์ของตัวเองด้วยความตั้งใจ แม้จะเพื่อนๆของเธอหลายๆคนจะไปมุงอยู่ทางหน้าต่างบานใสที่ติดกับทางเดิน ดูสองหนุ่มที่กำลังเดินผ่านห้องของเธอไปอย่างช้าๆ แต่ทว่าเมื่อเงาร่างของชายหนุ่มชุดสีแดงเพลิงที่ดูคุ้นเคยค่อยๆผ่านไป ทำให้เธอต้องรีบวางปากกาและวิ่งแจ่นไปที่หน้าประตูห้อง โดยที่มี คุโด้ ฮารุกะ สาวมาดทอมบอยเพื่อนของเธออยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว

 

         "นั่นใครเหรอคุดู้ว" ฮารุนะถามขึ้นมาในทันทีหลังจากที่เธอมาถึง พร้อมกับยื่นใบหน้าเรียวสวยของเธอออกผ่านประตูไปดูด้วยความสนใจ

 

         "ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยจะเป็นนักเรียนใหม่ละมั้ง" คุโด้ตอบ

 

         "เหรอๆ หล่อดีเหมือนกันนะ แต่จะว่าไปแล้วโครงหน้าแบบนั้น กับดวงตาแบบนั้นมันก็คุ้นๆอยู่เหมือนกันน๊า" ฮารุนะเอานิ้วจิ้มที่ริมฝีปากของเธอแล้วทำท่าชวนคิดไปด้วย

 

         "นั่นน่ะสิ คุ้นๆนะ แต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใครกัน..." ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่คุโด้เองก็ยังคงเกาหัวกับใครบางคนที่อยู่ที่ในหัวของเธอแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

 

 

 

         "กรี๊ดดดดดด พี่เรย์!!!" จู่ๆมาซากิที่พวกเธอสองคนไม่รู้ว่าลงไปอยู่ข้างล่างขอบประตูตั้งแต่เมื่อไรก็ส่งเสียงออกมา พร้อมกับชะโงกใบหน้าอันชวนฝันของเธอออกไปพ้นบานประตู เมื่อสองสาวได้ยินชื่อนั้นต่างก็มองหน้ากัน ก่อนที่จะทำหน้าเหลอหลาเมื่อนึกใบหน้าของคนๆนั้นออก

 

         "เห้ยยยยยยยย ไม่จริงอ่า!!! ต้องไม่ใช่แน่ๆ ไอ้รองหัวหน้าวงบ้าบอติงต๊องคนนั้นน่ะนะ!!!" คุโด้พูดขึ้นมาด้วยเสียงหลงพร้อมกับทำตาถล่น

 

         "รุ่นพี่เรย์ไปทำอะไรมาเนี่ย เท่ห์สุดๆไปเลย!!!" ดูเหมือนจะมีแต่มาซากิเท่านั้นที่ยังคงจำเรย์ได้ และทำท่าปราบปลื้มอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

         ไม่นานนักเรย์และอาจารย์ของเข้าก็ได้มาถึงที่หมาย แต่ทว่าเมื่อเรย์มองไปรอบๆเขากลับเห็นแต่ด่านฟ้าของตึกเรียนกับแค่ห้องๆหนึ่งที่คล้ายคลึงกับห้องเก็บของเท่านั้น เขายังหันซ้ายหันขวามองดูห้องที่เขาคิดว่าน่าจะเหมาะกับการจัดวางข้าวของมากมายที่อยู่ข้างหลังเขาในถุงผ้ากองนี้ แต่ก็ยังไม่เจอห้องที่ว่านั้นซักห้องหนึ่งบนด่านฟ้าของอาคารเรียนหลังนี่

 

         "นี่อาจารย์ ไหนล่ะครับห้องที่อาจารย์จะย้ายเข้ามาพักน่ะ?" เรย์เกิดความสงสัยอย่างมากมายจนต้องเอ่ยปากถามผู้ที่นำทางเขามาที่นี่ แต่ทว่าสิ่งที่กำลังจะทำให้เขาตกใจที่สุดมันอยู่ถัดจากนี้

 

         "ก็ที่นี่แหละ" อาจารย์เทชิงาวาระที่ในตอนนี้กำลังอยู่ภายในห้องที่ดูเหมือนห้องเก็บของใหญ่ๆทำนิ้วชี้ลงไปที่พื้นห้องที่เขากำลังยืนอยู่

 

         "นี่เหรอ!" เรย์ชี้ลงตามอาจารย์ของตัวเองไปที่พื้นห้องนั้นด้วยความตกใจสุดขีด ดวงตาของเขาแทบถลนออกมาด้วยความตกใจ

 

 

 

         "ก็นี่! มันห้องเก็บของชัดๆเลยไม่ใช่เหรอน้า!!!!" เรย์ตวาดลั่นออกมาด้วยความตกใจกับห้องพักใหม่ของอาจารย์เทชิงาวาระอยู่

 

         "รู้แล้วน่าอย่าตอกย้ำมากเลย เออนี่! วางของเอาไว้ตรงนั้นแล้วช่วยจัดห้องให้ฉันทีนะ!" อาจารย์เทชิงาวาระสั่งในขณะที่ตัวเองก็กำลังจัดข้าวของที่มีอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วให้เข้าที่ ซึ่งเรย์เองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ทำตามคำสั่งของอาจารย์ด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายนิดๆ พร้อมกับวางข้าวของ แกะถุงผ้าออกมาก็พบกับข้าวของกระจุกกระจิกของอาจารย์ของเขาอยู่เต็มไปหมด และเรย์ก็เริ่มลงมือจัดห้องให้กับอาจารย์ของตัวเอง

 

         "จะว่าไป แล้วอาจารย์ไปได้ห้องเก็บของมาเป็นห้องพักแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะครับ" เรย์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

 

         "เรื่องมันยาวพอตัวเลยล่ะ ก็นะ พอดีที่ห้องพักเก่าของฉันค่าเช่ามันแพง แถมบรรยากาศที่นั่นก็ไม่ค่อยจะดีด้วย ฉันเลยอยากหาที่พักใหม่เลยมาปรึกษากับผู้อำนวยการน่ะ ก็เลยได้ที่นี่ยังไงล่ะ"

 

         "....ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีแหะ" เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเจื่อยๆ

 

         "เฮ้อออออ นายนี่น๊าเข้าใจยากซะจริงๆ งั้นฉันจะเล่าให้ฟังแบบละเอียดยิบเลยก็แล้วกัน"

 

 

 

 

 

 

 

         ที่โรงเรียนในตอนเช้าตรู่ซึ่งยังไม่มีเด็กนักเรียนมาโรงเรียนกันมากนัก มีแต่อาจารย์ผู้สอนเท่านั้นที่มาโรงเรียนเพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอนในชั่วโมงสอนของตัวเองที่กำลังจะถึงอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เว้นแต่อาจารย์ท่านหนึ่ง ที่ดูจะไม่ได้สนใจต่อการเตรียมสอนเท่าไรนักและกำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำความสะอาดรถเก๋งสีเทาเงางามของตัวเอง ไม้ปัดขนไก่ที่อยู่กับมือของเขาไม่ห่างจากไปไหนยังคงคอยปัดไล่ฝุ่นที่เกาะอยู่ตามตัวรถอยู่เสมอ อาจารย์ท่านนี้มีสไตล์การแต่งตัวที่ดูทันสมัยกว่าท่านอื่นๆนับตั้งแต่สูทสีทองของเขาที่มีประกายเพชรส่องแสงระยิบระยับอยู่เสมอ กางเกงสูทสีน้ำตาลแก่ที่เข้ารัดรูปกับต้นขา รวมไปถึงรองเท้าที่ปลายแหลมบ่งบอกได้ถึงความทันสมัยของเขา

 

         อาจารย์ท่านหนึ่งที่พึ่งมาถึงโรงเรียนเมื่อได้เห็นพฤติกรรมที่น่าสนใจของอาจารย์ท่านนั้นก็รีบตรงดึ่งเข้าไปหาในทันที

 

         "อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์ใหญ่ซึงคุ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ" อาจารย์เจ้าของแว่นตาเลนหนาเตอะและเสื้อเชิ้ดลายขวางสีเทากล่าวทักทายกับอาจารย์ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าของตัวเอง

 

         ซึงคุหรือที่เด็กนักเรียนโรงเรียนไนท์เบลดรู้จักกันดีในนามของอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน อายุสี่สิบปี ส่วนใหญ่ภาพที่ติดตาของนักเรียนในโรงเรียนนี้ เขามักกะอยู่กับรองอาจารย์ใหญ่และผู้อำนวยการโรงเรียนอยู่เสมอ มักชอบวางตัวอยู่ในกฏระเบียบอย่างเคร่งครัดและไม่ค่อยชอบเด็กนักเรียนห้องท้ายๆซักเท่าไรนัก จึงมักทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูจะเป็นคนที่แอนตี้เด็กห้องท้ายๆอยู่เสมอ และพฤติกรรมที่อาจารย์ใหญ่ซึงคุชอบอยู่เคียงข้างกับผุ้อำนวยการโรงเรียน ก็มักจะถูกเด็กนักเรียนคิดว่าชอบประจบผู้อำนวยการอยู่ร่ำไป

 

         แต่ถึงกระนั้นอาจารย์ใหญ่ซึงคุก็ยังเป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทของค่ายเพลงชื่อดังแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น ที่ในตอนนี้ผลิตนักร้องและไอดอลออกไปมากมาย และเขายังเป็นโปรดิวเซอร์ให้กับค่ายเพลงที่นั่นอีกด้วย

 

 

         "โอ้โห้ นี่รถของอาจารย์เหรอครับเนี่ย" อาจารย์คนดังถึงกับตาเป็นมันวาวเมื่อได้เห็นรถคันใหม่เงางามตรงหน้า

 

         "หุหุหุ ใช่แล้วล่ะ ฉันพึ่งจะไปถอยมาสดๆร้อนๆเมื่อวานนี้เองล่ะ" อาจารย์ใหญ่ซึงคุทำน้ำเสียงหวานๆแสดงความรู้สึกยินดีของตัวเองและประนึกเห่อของใหม่ ยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็ก้มตัวลงไปกอดหน้ากระโปรงรถด้วยความมีความสุข

 

         "รถหรูมีระดับขนาดนี้ แถมยังใหม่เอี่ยมอ่องสะดุดตาใครต่อใคร ชีวิตนี้ฉันจะไม่ยอมห่างจากแกเลยคอยดูเส เราจะอยู่ด้วยกันจนชั่วนิดนิรันดรเลยทีเดียวเชียว..." 

 

 

         อาจารย์ที่กำลังยืนฟังอยู่นั้นถึงกับยืนเหงื่อตกในความเห่อของใหม่ของเจ้านายตัวเอง แต่ไม่นานนัก เสียงแตรรถปริศนาก็ได้ดังขึ้นมาจากทางด้างหลังของอาจารย์ใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือนทำให้อาจารย์ชายเจ้าของแว่นเลนใหญ่นั้นต้องรีบวิ่งหนีออกไปเพราะเกรงว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น 

 

         จนกระทั่งอาจารย์ใหญ่ที่กำลังฟินกับรถคันใหม่ของตัวเองรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามา เมื่อสัมผัสได้ว่ามีเงาประหลาดๆมาพร้อมกับความเร็วสูง เมื่อหันหลังไปพบกับภาพตรงหน้าก็ต้องทำให้เขาหัวใจหล่นวูปและเกิดความตกใจสุดขีดในชีวิตของเขา


         รถบรรทุกคันหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงอย่างที่ไม่มีทีท่าว่าจะเบรกเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีดำที่บ่องบอกได้ถึงความหวาดกลัวสะท้อนยี่ห้อรถคันดังกล่าวนั้นออกมา เมื่อเห็นเช่นนั้นเพื่อปกป้องรถคันใหญ่ซึ่งได้ถอยออกมาหมาดๆเมื่อวาน อาจารย์ผู้เป็นเข้าของรถจึงใช้ความกล้า ยกมือสองข้างขึ้นห้ามปรามแล้วตะโกนออกมาสุดเสียง

 

 

 

 

 

 

 

         เสียงเบรกรถดังลั่นไปทั่วมาพร้อมกับฝุ่นตลบอบอวน เมื่อฝุ่นจางหายไปก็ปรากฏร่างของอาจารย์ใหญ่ซึงคุที่อยู่ระหว่างหน้ารถบรรทุกคันสีขาวกับรถของตัวเองแค่คืบเดียว ดวงตาถลนกับเหงื่อที่ไหลพราก ใบหน้าซีดเผือกเพราะความกลัว ร่างกายสั่นระริกไปหมดราวกับโดนน้ำเย็นราดมาหมาดๆ

 

         "ไง ไม่เจอกันนานเลยนะอาจารย์ใหญ่ นี่ขนาดอยู่โรงเรียนเดียวกันนะเนี่ย" อาจารย์หนุ่มเจ้าของรถบรรทุกคันดังกล่าวนามว่า เทชิงาวาระ ชะโงกหัวออกมาผ่านหน้าต่างรถกล่าวทักทายกับอาจารย์ใหญ่อย่างหน้าตาเฉย แบบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

         "ผมกำลังจะย้ายของเข้าไปนะ ช่วยหลีกหน่อยเด้"

 

         "ย้าย? ย้ายของเรอะ?" แม้จะหันมาโต้ตอบ แต่ใบหน้าตาถลนของอาจารย์ใหญ่ยังคงมีให้เห็นอยู่

 

 

 

         ทันใดนั้นบานหน้าต่างที่ติดอยู่ตัวตึกใกล้ๆกับรถยนต์ทั้งสองคนจอดอยู่ก็เปิดออกมา ทั้งสองคนหันไปตามเสียงนั้น และเมื่อบานหน้าต่างเปิดออกจนสุดก็ปรากฏร่างของอาจารย์หญิงวัยกลางคนสวมชุดเสื้อเชิดแขนยาวสีดำทั้งตัว ผมทำตรงเปิดกระบังลม จมูกโด่ง ใบหน้าแหลมคมมาพร้อมกับสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับคนที่ดูเข้มงวดและเคร่งครัดอยู่เสมอ เมื่อทั้งคู่ได้เห็นสีหน้าของผู้สาวคนนั้นก็แอบเหงื่อตกและรู้สึกเกร็งๆไปตามๆกัน

 

         "....มาเร็วจังเลยนะเทชิงาวาระคุง" อาจารย์หญิงกล่าวทักทายอาจารย์ที่พึ่งเข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าที่ดูเรียบเฉยเช่นเดิม "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาไปดูห้องของเธอก็แล้วกันเลยนะ"

 

         "เอ๋ เอ่อ มันเรื่องอะไรกันล่ะครับท่านผอ. ห้องของเจ้าหมอเนี่ยเหรอ?" อาจารย์ใหญ่ซึงคุถามเจ้านายของตัวเองขึ้นมาด้วยความสงสัย

 

         "ใช่ ตั้งแต่วันนี้ไปเทชิงาวาระ..." ผู้อำนวยการของโรงเรียนยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีเสียงของอาจารย์เทชิงาวาระพูดสวนขึ้นมา

 

         "ผมก็จะมาอาศัยอยู่โรงเรียนนี้เลยไงล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ" อาจารย์เทชิงาวาระหัวเราะร่า โดยที่ไม่ได้สังเกตใบหน้าดำคร่ำเครียดเหงื่อตก เต็มไปด้วยความอึ้งกับคำพูดของอาจารย์เทชิงาวาระจนทำปากจู๋อย่างไม่ได้ตั้งใจของอาจารย์ใหญ่ซึงคุ

 

 

 

 

         เมื่อมาถึงพิกัดที่หมายของการนำทางของผู้อำนวยการ อาจารย์เทชิงาวาระก็พยายามมองหาห้องที่สุดเลิศหรูอลังการดังที่ตัวเองวาดเอาไว้ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นมีเพียงด่านฟ้าชั้นเรียนของอาคารเรียนหลังดังกล่าว และห้องๆหนึ่งที่เขาเมินไม่ได้สนใจตั้งแต่ขึ้นบันไดมาแล้ว

 

         บรรยากาศเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมพัดหวิวๆ อาจารย์เจ้าของพรีออเดอร์ห้องดังกล่าวหันมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

         "เอ่อ มันอยู่ไหนล่ะครับห้องของผมเนี่ย?"

 

         "ก็นี่ไงจ๊ะ นี่แหละ" ผู้อำนวยการโรงเรียนชี้นิ้วลงไปยังพื้นห้องที่ตัวเองกำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย มืออีกข้างหนึ่งของเขาเอาไพล่หลังเอาไว้

 

         "เนี่ยนะ!!!!" อาจารย์เทชิงาวาระชี้นิ้วตามเจ้านายของตัวเองพร้อมกับเหงื่อตกเต็มหน้าด้วยความอึ้งและไม่คิดว่าห้องที่ตัวเองวาดฝันเอาไว้จะเป็นแบบนี้

 

 

         บรรยากาศอันเงียบเชียบหวนกลับมาอีกครั้ง เสียงลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาภายในห้องนั้น

 

 

         "ก็เนี่ย!! มันห้องเก็บของชัดๆเลยนี่ค๊าบบบบบบบ!!!!!!" กายละเอียดของเทชิงาวาระพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างแรง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม เมื่อนึกถึงข้อตกลงระหว่างเขาและเธอที่ทำกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว

 

         "รู้น่าว่าอย่างกับห้องๆหนึ่งในโรงแรมห้าดาวเลยใช่มั๊ยล่ะ... เอาล่ะ ยังไงวันนี้ก็อย่าไปเข้าสอนสายก็แล้วกันนะ"

 

 

 

         ผู้อำนวยการโรงเรียนกลับหลังหันและเดินลงบันไดไป ทิ้งเอาไว้แต่เสียงร้องอันโหยหวนของอาจารย์เทชิงาวาระเท่านั้น สีหน้าอันหอเหี่ยวพร้อมกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงทรุดตัวลงอย่างกะทันหัน อาจารย์หนุ่มผู้ซึ่งรู้ตัวว่าต้องอยู่กินกับโรงเรียนไปภายในห้องนอนที่เหมือนกับห้องเก็บของนั่งแนบนิ่งอยู่ตรงประตูทางออกด่านฟ้าของอาคารเรียนนั้นด้วยความห่อเหี่ยวและหมดสภาพ

 

 

 

 

 

 

         (ฉันอุตส่าห์เล่าเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะแก...)

         "เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ...."

 

         "น่าสงสารมากๆเลยอาจารย์" น้ำเสียงที่ดูน่าสงสารแต่แฝงไปด้วยความสมเพชดังออกมาจากเรย์

 

         "หนวกหูนะ!! รีบๆจัดข้าวของให้เสร็จเร็วๆเถอะ เอาแค่ไหนแค่นั้น ได้เท่านี้ก็คงจะพอล๊...ะ...!!"

 

         เมื่ออาจารย์เทชิงาวาระหันมาก็ต้องพบกับสิ่งที่ทำให้เขาตกใจอย่างสุดขีด เพราะจากห้องที่ยังไม่เคยเป็นรูปเป็นร่างอะไรเลย ในตอนนี้ห้องที่เขาพึ่งย้ายเข้ามาใหม่นั้นกลับกลายเป็นห้องใหม่ที่เหมือนห้องจัดใหม่มาแล้ว ทั้งข้าวของเครื่องใช้อำนวยความสะดวกสบายต่างๆ ทั้งตู้เย็น ทีวี ร่วมไปถึงห้องรับแขกเล็กๆก็ถูกจัดให้มันเข้าที่ได้อย่างเรียบร้อย ทั้งๆที่คนที่ทำให้ห้องนี้มีเพียงแค่เรย์คนเดียวเท่านั้น

 

         "อ่ะจ๊ากกกกกกกกกกก เสร็จตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!!!" อาจารย์เทชิงาวาระร้องเสียงหลงเมื่อได้เห็นภาพผลงานตรงหน้าของเรย์

 

         "เสร็จมาพักนึงได้แล้วล่ะน้า"

 

         "โอ๋โห๋!!! มันสุดยอดอะไรจะปานนี้!!! แทบไม่อยากเชื่อเลยนะเนี่ยว่าจะเป็นฝีมือของนายคนเดียวเนี่ย!!!"

 

         "งั้นผม... ไปล่ะ หมดหน้าที่ของผู้รับใช้แล้วนี่น่า" เรย์หยิบกระเป๋าขึ้นมาพาดบ่าแล้วหันหลังเดินจากไป

 

         "เฮ้ยเดี๋ยววววววว !! หยุดเลยๆๆๆๆ" ประดุจความเร็วเสียง อาจารย์เทชิงาวาระรีบพุ่งเข้ามาแล้วยื่นมือจับหัวไหล่ของเรย์เอาไว้อย่างแน่นหนา เป็นการห้ามปรามว่าไม่ให้เขาจากไปไหน

 

        "อะไรเล่าน้า!! ก็หมดหน้าที่แล้วไม่ใช่เหรอ!!"

 

         "หึหึหึ ที่เราตกลงกันไว้คือวันนี้นายต้องเป็นผู้รับใช้ของฉันหนึ่งวันไม่ใช่หราาา" สายตาอันชั่วรายของเทชิงาวาระ ถูกส่งมายังนักเรียนของตัวเองซึ่งในตอนนี้เขาต้องตกอยู่ในฐานะผู้รับใช้ของเทชิงาวาระ

 

         "ถ้าไม่อย่างงั้น จะถือว่าการสอบแก้เป็นโมฆะไปนะจะบอกให้ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!"

 

         เสียงหัวเราะร่าของอาจารย์เทชิงาวาระดังก้องไปทั่วห้องนั้น ผิดกับเรย์ในตอนนี้ที่สีหน้าเจื่อนๆเหงื่อตกกลีบเพราะความเครียด ประหนึ่งกำลังทำใจรับชะตากรรมที่กำลังจะตามมาหลังจากนี้ต่อไป

 

         "การสอบตกในครั้งนี้ ข้าขอจำไปจนวันตาย"

 

 

 

 

 

 

         ในระเบียงทางเดินอันโล่งโจงนั้นตอนนี้ไม่มีวี่แววของนักเรียนอยู่แถวนั้นเลยแม้แต่คนเดียว เพราะในเวลานี้เป็นเวลาของชั่วโมงแรกของวันนี้แล้ว และเสียงออดที่เป็นสัญญาณเข้าเรียนก็พึ่งดังไปอยู่หมาดๆ ทำให้สองหนุ่มที่พึ่งกลับมาจากการจัดห้องพักใหม่ต้องรีบเดินเพื่อไปเข้าเรียนให้ทัน ส่วนอีกคนหนึ่งก็ต้องรีบยิ่งกว่าเพราะตัวเองต้องไปสอนให้ทันเวลา

 

         เยื้องไปยังทางข้างหน้าในห้องเรียนของชั้นมัธยมปีที่สามห้องหนึ่ง เรย์ที่เดินถือกระเป๋าของตัวเองรวมไปถึงกระเป๋าของอาจารย์ของเขากำลังมองดูภาพของเด็กสาวคนหนึ่งชื่อว่า มิซึกิ เด็กสาวที่เขาแอบหลงรัก ที่อยู่หน้าประตูห้อง เด็กสาวน่ารักร่างอวบนิดๆกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่คุ้นเคย ผมยาวสลวยสีดำขลับ ดวงตาที่เด่นเป็นประกายกำลังจ้องมองไปยังอะไรบางอย่างที่ผนังกำแพงนั้นกำลังปิดกั้นสายตาของเขาเอาไว้ และเมื่อเขาค่อยๆเดินเพื่อให้กำแพงที่กำลังกวนใจเรย์อยู่นั้นเลื่อนห่างออกไป ภาพตรงหน้าของเขาก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บแป๊บขึ้นมาที่หัวใจของเขาจนทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง 

 

         ภาพตรงหน้าของเรย์คือภาพของมิซึกิ กำลังคุยอยู่กับรุ่นพี่ที่เขาก็รู้จักเป็นอย่างดี นั่นก็คือรุ่นพี่ คริสเตียน ซึ่งเป็นนักบาสฯตัวโรงเรียนที่เรย์ก็เป็นหนึ่งในสมาชิกทีมเดียวกันกับเขาด้วย เรย์รู้มาได้ซักพักหนึ่งแล้วว่ารุ่นพี่คริสเตียนกำลังคบกับมิซึกิอยู่ ก่อนหน้าที่เขาจะได้รู้จักเธอไม่นาน ภาพตรงหน้าที่มีรอยยิ้มดูหวานแววของทั้งคู่ชวนให้เรย์ยิ่งปวดใจเข้าไปยิ่งนัก ทำให้เรย์อยากจะรีบออกไปจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด

 

         เมื่อเขากำลังจะก้าวเดินต่อ สายตาของมิซึกิที่เคยจับจ้องอยู่แต่รุ่นพี่ที่กำลังคุยอยู่กับเธอก็หันมามองที่เรย์ที่ยืนอยู่มุมทางเดินเยื้องตรงข้ามกับเธอไปไม่ไกลนัก เมื่อมิซึกิได้เห็นสายตาของเรย์ที่กำลังมองมาทางเธอ ใบหน้าของเธอก็แอบเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อยโดยที่รุ่นพี่ที่กำลังคุยกับเธอไม่ได้เอ๊ะใจเลยแม้แต่นิดเดียว ริมฝีปากที่เคยยิ้มในตอนนี้หุบลงไปแทบจะเปลี่ยนใบหน้าไปเลยก็ว่าได้ สายตาที่เคยหยี่เพราะรอยยิ้มในตอนนี้กลับเผยให้เห็นดวงตาดำเป็นประกายอย่างชัดเจน ดวงตาที่ราวกับว่ากำลังจะบอกความรู้สึกอะไรบางอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นเรย์ก็ได้แต่ฉีกยิ้มนิดๆให้กับมิซึกิแล้วก็ค่อยๆเบนหน้าหนี

 

 

 

         เหมือนมีอะไรดลใจให้กับเรย์เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือไปจากตรงนี้ให้รวดเร็ว อาจารย์เทชิงาวาระที่ดูกำลังเร่งรีบหันมาตะโกนสั่งเรย์ ทำให้เรย์ต้องรีบเดินจากตรงนั้นไป ทิ้งให้ดวงตาคู่สวยของมิซึกิมองตามรุ่นพี่ของเธอไป พร้อมกับเม้มริมฝีปากอมชมพูสวยนั้นเล็กน้อยเมื่อมองแผ่นหลังที่ค่อยๆไกลห่างจากตรงนั้นไป

 

         "แล้วค่อยเจอกันนะ" รุ่นพี่คริสเตียนกล่าวลาคนรักของเธอ มิซึกิหันมาพร้อมกับพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องเรียนของตัวเองไป ส่วนมิซึกิยังคงมองตามทางที่เรย์เคยเดินจากไปจนเธอก้มหน้าลงแล้วเดินเข้าห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

         "อรุณสวัสดิ์ทุกคน!!!"

 

         "อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ อาจารย์!!"

 

 

         เมื่อสิ้นเสียง บรรดาเด็กนักเรียนภายในห้องมอสี่ห้องแปดพวกเขาก็กลับเข้ามาประจำที่นั่งของตัวเอง เพราะนี่เป็นเวลาเรียนของวิชาแรกกันแล้ว อาจารย์เทชิงาวาระเดินเข้ามาแล้วตรงไปที่โต๊ะประจำตัวของอาจารย์ผู้สอนกลางห้องนั้น โดยที่มีเรย์ค่อยๆตมาอยู่ห่างๆ

 

         ก้าวแรกที่เรย์ได้เข้ามาได้ห้องนั้นเขาก็รู้สึกตัวว่าเหมือนกับตัวเองกำลังถูกเพ่งเล็งโดยสายตาของใครหลายๆคน และเมื่อเขามองด้วยหางตาของเขา ก็พบกับเหล่าบรรดาสมาชิกเพื่อนสาวในห้องของเขาที่ตอนนี้กำลงนั่งหน้าแดงกันเป็นแถวเป็นแนว ไม่เว้นแม้แต่ไมมิ เอริ เรนะ รวมไปถึงซายูมิทีเป็นคู่กัดขาประจำอยู่ด้วย

 

         ภายในห้วงความคิดของเหล่าบรรดานักเรียนสาวในห้องนั้น ในตอนนี้ประหนึ่งเหมือนกับว่า กำลังมีดอกกุหลาบสีชมพูหรือสีแดงร่วงโรยไปตามทุกย่างก้าวของชายหนุ่มสุดหล่อที่อยู่ข้างหน้าห้องนั้น ออร่าที่เปล่งประกายเพชรอันเจิดจรัส ใบหน้าอันหล่อเหลาบวกกับสายตาอันชวนฝันที่สะกดใจของสาวๆค่อยๆเหลือบมามองพวกเธอก่อนที่จะหันกลับไปที่เดิม

 

 

         เรย์เดินเข้ามาวางกระเป๋าของอาจารย์แล้วก็หันกลับไปเพื่อเดินไปนั่งประจำโต๊ะของตัวเอง ก็ไม่วายต้องเดินผ่านเหล่าบรรดาเพื่อนสาวภายในห้องของเขา และก็ไม่วายที่เพื่อนสาวของเขานั้นจะต้องมองเหลียวหลังเมื่อเขาเดินผ่านโต๊ะของพวกเธอไป อย่างเต็มไปด้วยใบหน้าอันชวนฝัน

 

         "โอ๊ยยยยย หล่อจังเลย"

 

         "หล่อจังเลยนะเธอ"

 

         "มีแฟนรึยังก็ไม่รู้"



          ... บรรนากาศแบบนี้ไม่ชินเลยแหะ ...

 

 

 

         แต่ในขณะที่เรย์กำลังกล้ำกลืนกับคำพูดที่กำลังแดกดันเขาอยู่ตลอดทางอยู่นั้น จู่ๆไมมิก็นั่งอยู่ทางริมหน้าต่างก็ยกมือพรวดขึ้นมา

 

         "อาจารย์คะ!! จะไม่แนะนำเพื่อนใหม่ให้พวกเรารู้จักเลยเหรอค่ะ?" ไมมิถามขึ้นมาไม่ทันไร เพื่อนสาวในห้องก็ส่งเสียงออกมาซึ่งอาจารย์เทชิงาวาระก็จับใจความประมาณว่าเห็นด้วยกับคำพูดนั้น

 

         "ห๊า! เพื่อนใหม่ของพวกเธอ ใครกันเหรอ?!" อาจารย์เทชิงาวาระหันมาตอบพร้อมใบหน้าเหรอหราของตัวเอง

 

         "ก็! คนนั้นไงคะ!" ไมมิชี้ไปยังเรย์ที่เดินไปนั่งที่อย่างไม่สนใจใคร ในขณะที่เพื่อนสาวหลายๆคนต่างมองมาที่เรย์เป็นตาเดียว เมื่ออาจารย์เทชิงาวาระเห็นดังนั้นก็หลับตาแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

 

         "โธ่เอ้ย! นี่พวกเธอจำมันไม่ได้เหรอ ก็มันเองนั่นแหละ เรย์น่ะ! เรย์! แค่ไปกินเวย์โปรตีน 4 กระป๋องใหญ่ภายในวันเดียว แล้วก็กินยาเพิ่มความขาวขึ้นมาเฉยๆ มันถึงได้กล้ามโต ผิวขาว หล่อเหลาจนพวกเธอหลงใหลหัวปักหัวปำอยู่อย่างตอนนี้ยังไงเล่า!!!"


         เมื่อได้ยินชื่อนั้นทุกคนต่างก็นั่งอึ้งไปสิบวินาทีจนได้ยินแม้แต่เสียงลมพัด และเวลาไม่นานเหมือนกับว่าทุกคนจะรู้สึกตัวเมื่อได้ยินชื่อนั้น นัยน์ตาของทุกคนก็เบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจสุดขีด

 

 

 

 

         "ไม่จริงน่ะ!!!"

 

         "โกหกใช่มั๊ย!!!"

 

         "นี่ฉันฝันไปรึเปล่า!! เรย์เองเหรอ!!"

 

 

         ในขณะที่บรรดาเพื่อนผู้หญิงภายในห้องของเรย์กำลังตกใจกันยกใหญ่ เรย์เองก็ได้แต่นั่งเท้าคางพร้อมกับหันมองไปนอกหน้าต่างด้วยความเบื่อโลก แต่ถึงกระนั้นสามสาวทรีโอ้ตัวแสบ เอริ เรนะ และซายูมิ ที่กำลังนั่งรอบล้อมอยู่รอบๆตัวเรย์ก็อยากจะคุยกับเรย์ให้ได้ เอริ หัวหน้าห้องที่มีคดีกับเรย์อยู่ก่อนหน้านั้นก็หันหลังขวับมาหาเรย์เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์เทชิงาวาระที่กำลังเขียนกระดานอยู่หน้าห้อง

 

         "เรย์จริงๆเหรอเนี่ย ไปทำอะไรมาเนี่ย หล่อจังเลย!" แววตาชวนฝันของซายูมิที่กำลังนั่งอยู่เยื้องไปทางขวามือถูกส่งมาให้กับเรย์

 

         "กล้ามเป็นมัดๆเลยนะเจ้าทึ่ม" แม้แต่เรนะที่เคยก้าวร้าวกับเรย์เองก็ยังสยบให้กับเรย์คนใหม่คนนี้พร้อมกับส่งสายตาหวานๆมาให้

 

         "หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะเบ๊ ไปทำไรอะไรมาเหรอ เข้ายันฮีมารึเปล่า หรือว่าไปศัลยกรรมที่เกาหลีมา" คำพูดกวนอารมณ์ของเอริถูกส่งมาให้กับเรย์ จนเรย์ที่แอบทนด้วยความสงบสยบความเคลื่อนไหวมาตลอดก็กำลังปรี๊ดแตก โดยอาการที่แสดงออกมาคือฝ่ามือที่กำลงเท้าคางของเรย์นั้นนิ้วทั้งห้าเริ่มบีบรัดใบหน้าด้วยความโมโห ก่อนที่จะระเบิดออกมาลั่นห้อง

 

 

 

 

          เสียงตะหวาดลั่นห้องดังขึ้นมาจากชายหนุ่มที่กำลังเป็นที่หมายปองของเพื่อนสาวภายในห้องนั้น

 

         "อ่าวๆเงียบกันหน่อยๆ ไอ้หนุ่มเวย์โปรตีนเกิดสติแตกขึ้นมารึไง ไปวิ่งรอบโรงเรียนให้หายบ้าก่อนแล้วค่อยมาเรียนดีมั๊ย?!!!" แม้คำพูดกวนๆของอาจารย์เทชิงาวาระที่อยู่ข้างหน้าห้องจะถูกส่งมาหาเขา แต่ตอนนี้ก็ไม่มีผลกับเรย์อีกต่อไปแล้ว เรย์ยอมนั่งลงแต่โดยดีและเรียนวิชานั้นต่อไป

 

         แต่ว่าเมื่อเปิดหนังสือไปได้ซักพักหนึ่ง เขาก็รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังส่งอะไรหวานๆมาหาเขา จนเขาต้องค่อยๆหันไปดู และเจ้าของสายตาคู่นั้นก็คือเพื่อนสาวคนสนิทที่ชื่อ หลินหลิน ที่กำลังนั่งอยู่โต๊ะข้างๆทางขวามือของเขาเอง

 

         "เธอเองก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ" เรย์ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วหันขวับกลับมา

 

         "ก็เตงหล่อดีนิ"

 

         "ไม่ต้องมาแซวฉันเลยไอ้อ้วน"

 

 

 

         และเวลาเรียนที่แสนน่าเบื่อก็ค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้อาจารย์ที่สอนจะพูดปาวๆอยู่ที่หน้าห้องแต่เรย์ก็ไม่ได้ใส่ใจฟังเลยแม้แต่น้อย เขาทำแค่เพียงหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอยเหมือนทุกๆที่ มองข้ามศีรษะของเรนะที่นั่งอยู่ข้างๆและเพื่อนอีกสองสามคนไปยังวิวทิวทัศน์ที่ไกลแสนไกล ภูเขาลูกโตที่อยู่ภายนอกหน้าตาถัดจากเมืองของเขาออกไป กับภาพของลานน้ำพุใจกลางเมือง และสะพานทั้งสองฝั่งเพื่อนข้ามไปยังเขตเมืองชินตะคานะ

 

         ในที่สุดเวลาพักระหว่างเรียนก็มาถึง แต่เรย์เองยังคงสนใจทิวทัศน์นอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้น มากกว่าที่ตัวเองจะสนใจบรรยากาศของเพื่อนในห้องที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆเพื่อเป็นการผ่อนคลายหลังจากที่พึ่งผ่านการเรียนที่ต้องนั่งมาตลอดชั่วโมงหมาดๆ แต่ในขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆดังขึ้นมาหลายๆครั้งและเข้ามาใกล้เรย์มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เรย์ทิ้งความเหม่อลอยที่ตัวเป็นอยู่แล้วค่อยๆหันไปตามเสียงนั้น

 

         เพื่อนสาวของเรย์ที่หน้าตาหน้ารักมากๆเดินเข้ามาหา เธอมีใบหน้าที่เรียวและอ่อนหวาน ดวงตากลมโต แก้มยุ้ยอวบอิ่ม ผมสาวสลวยที่โกรกสีผมมีสีน้ำตาลแก่นิดๆกำลังปลิวไสวไปตามแรงเคลื่อนไหวของร่างกาย ริมฝีบากอมชมพูของเธอกำลังอมพะนำเหมือนคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเล็กน้อย

 

         "เอ่อ คือ มิเลียร์ค่ะ" เมื่อได้ยินคนเรียกแต่นามสกุลของตัวเอง เรย์ก็หันขวับไปในทันที

 

         "หืม รองหัวหน้า ซูซุกิ ไอริ เองเหรอ แล้วอีกอย่างฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกเรย์เฉยๆก็ได้น่ะ" เรย์พูดเป็นแนวตำหนิเล็กน้อย

 

         "ขอโทษค่ะ แต่ว่าวัฒนะธรรมที่ประเทศบ้านเกิดของฉัน ถ้าไม่สนิทกันมากเท่าไรจะนิยมเรียกนามสกุลกันแทนชื่อน่ะค่ะ" เมื่อเรย์ได้ยินสิ่งที่ไอริกำลังอธิบายให้ฟังเขาก็แอบหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

 

         "นี่มันประเทศ ไอคาลอส นะไอริ เป็นปีกแห่งอิสรภาพ อิสระทั้งประเทศ เชื้อชาติ และก็วัฒนะธรรมนะ"

 

         "แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ" ไอริทำแก้มป่องเล็กน้อยจนเรย์เองก็แอบยิ้มในบุคลิกภาพของเพื่อนสาวที่อยู่ตรงหน้าของเขาเอง

 

         "เอาเถอะๆ" เรย์รีบเปลี่ยนเรื่องคุยไปก่อน เพราะเกรงว่าถ้าเถียงเรื่องนี้กันแล้วมันคงจะไม่จบวันนี้แน่นอน ".....ว่าแต่ มีอะไรเหรอไอริ"

 

         "คือว่า วันนี้เธอมาสายอีกแล้วน๊า" ไอริพูดด้วยรอยยิ้ม

 

         "แล้วไง?" เพราะคำตอบห้วนๆของเรย์ทำให้คนที่พึ่งมาถามด้วยความเป็นห่วงนั้นแสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมา

 

         "ฉันว่าควรมาเข้าเรียนให้ตรงเวลานะคะ"

 

         "โอ้ว นี่ฉันได้คนจู้จี่เพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้วเหรอเนี่ย"

 

         "ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยนะคะ!!"

 

 

         เพราะคำพูดเมื่อกี้ของเรย์ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิตส่งตรงมายังเขาโดยเฉพาะ เมื่อเขาแอบมองด้วยหางตาก็พบกับสายตาปีศาจของหลินหลินที่กำลังส่องแสงสีแดงและกำลังจ้องเขม่งมาที่เขาอยู่ แต่เรย์ก็ทำสีหน้านิ่งเฉยเอาไว้ แต่ที่แท้จริงแล้วเขาพึ่งกลืนน้ำลายตัวเองไปเฮือกใหญ่

 

         "เข้าใจแล้วน่า งั้นขอดูอารมณ์พรุ่งนี้ก่อนนะ" เรย์หันมาตอบแบบขอไปทีแล้วก็เบือนหน้าหนี เพราะความเรื่อยเฉื่อยของเรย์ทำให้ไอริรู้สึกอยากทำอะไรซักอย่าง ให้กับชายที่แสนจะเอื่อยเฉื่อยคนนี้

 

         "...ถ้าอย่างนั้นฉันจะดูดวงของวันพรุ่งนี้ให้นะคะ ฉันดูดวงเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว"

 

 

         ยังไม่ทันขาดคำสาวเจ้าก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงแล้วก็หยิบไพ่สำรับหนึ่งออกมา เรย์หันขวับกลับมาพร้อมกับทำสีหน้าเหยเกเพราะนึกว่าสาวเจ้าจะยอมลามือและกลับไปที่โต๊ะของตัวเองแล้ว

 

         ไอริเริ่มสับไพ่ที่อยู่บนอุ้งมือเรียวเล็กของเธออย่างทะมัดทะแมง แบบเหมือนคนที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้ซักเท่าไรนัก และเมื่อสับไพ่ในสำรับไปได้เพียงแค่สี่ห้าครั้ง ผลงานของเธอก็ได้แตกกระจายออกมาแล้วปลิวกระเด็นกระดอนอยู่รอบๆข้างโต๊ะนักเรียนของเรย์ ไอริทำหน้าเหวอเล็กน้อยเมื่อเธอรู้ว่าพึ่งปล่อยไก่ตัวเบอเริ่มออกมาแต่หน้าเพื่อนหนุ่มของเธอ แต่เรย์เองก็ไม่ได้รู้สึกขึ้นหรือหัวเราะอะไรไอริเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังพยายามจะช่วยไอริเก็บไพ่ด้วยซ้ำ

 

         ในขณะที่เรย์กำลังเบี่ยงตัวให้พ้นขอบโต๊ะเพื่อที่จะก้มลงเก็บไพ่ที่อยู่ข้างๆโต๊ะได้ถนัด สายตาของไอริก็เอาแต่จ้องมองไพ่จำนวนหนึ่งที่กำลังหันหน้าไพ่ออกมาเพื่อให้ไอริได้ดู

 

         "เรย์คะ! พรุ่งนี้สายแน่ค่ะ!" จู่ๆไอริก็พูดขึ้นมา ทำให้เรย์ที่ได้ยินถึงกับหงายหลังตกเก้าอี้ล้มโครมลงไปด้วยความตกใจ

 

         "หึยยยย หาเรื่องกันรึไงเนี่ยปัดโธ่!!!" เรย์เงยหน้าขึ้นมาพ้นขอบโต๊ะมาพูดด้วยความหัวเสีย แต่ไอริก็สายหน้ารัวๆ

 

         "ก็ไพ่ออกมาแบบนี้ค่ะ ฉันคิดว่าต้องมาสายแน่ๆเลย" ไอริพูดอธิบายด้วยรอยยิ้ม แต่มันอาจจะตรงกันข้ามกับคนที่กำลังอยู่ข้างล่างของเธอเล็กน้อย

 

         "คิดว่าอะไรของเธอเนี่ย!"

 

         "ในขณะที่มาโรงเรียนก็จะได้พบหญิงสาวที่น่ารักแล้วก็อ่อนโยนระหว่างทางแบบโรแมนติก จนทำให้ลืมเวลาแล้วก็มาโรงเรียนสายน่ะค่ะ"

 

         ไอริอธิบายตามที่เธอเห็นในไพ่ที่กำลังหงายอยู่ด้วยความรู้เรื่องดูดวงของเธอที่มี เรย์เองก็ก้มดูไพ่ที่กำลังหงายอยู่ที่พ้นห้องนั้น แต่ก็เขาเองก็ดูเหมือนจะดูยังไงก็ดูไม่ออกกับไพ่พวกนี้

 

         "เป็นโค้งเป็นแควเลยนะเธอ"

 

 

 

 

 

 

 

         ลึกลงไปไปยังชั้นใต้ดินของโรงเรียนภายในห้องบัญชาการลับของกองกำลังแห่งไนท์เบลด ภายในห้องที่แสนจะมืดมิดนั้นยังคงมีบรรดานักเรียนที่เกี่ยวข้องกำลังตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์จอขนาดใหญ่ยักษ์ ที่มีเครื่องหมายและสัญลักษณ์ต่างๆมากมายที่ผู้คนทั่วไปน้อยคนนักจะเข้าใจถึงความหมายของมันได้

 

         ถัดจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่มา สิ่งที่กำลังลอยอยู่ในอากาศที่สร้างด้วยเครื่องมือวิเคราะห์อะตอมกลางห้องบัญชาการใหญ่ห้องนั้นนั่นก็คือ ดาบ ที่เก็บมาได้หลังจากการต่อสู้ที่เขตชินตะคานะ ดาบของแม่ทัพแอลแกนดาล

         ลำแสงสีเหลืองค่อยๆไล่ไปตามปลายดาบจนไปถึงด้ามจับของดาบอย่างละเมียดละไม และไม่นานนักข้อมูลที่เครื่องคอมพิวเตอร์ออกมาได้ขึ้นไปปรากฏที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดยักษ์นั้น

 

         เมื่อเห็นรายละเอียดต่างๆที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมนั้นแล้ว ทำให้ชายหนุ่มผู้กล้าทั้งสี่คนรู้สึกตกใจเล็กน้อย กับค่าต่างๆที่ออกมาจากดาบเล่มนั้น

 

         "ลักษณะธาตุแบบนี้มันไม่ได้มาจากโลกนี้นิ มันคืออะไร?" ซิกฟรีดเมื่อได้เห็นรายละเอียดต่างๆที่เกินความคาดหมายของตัวเอง เขาก็เกิดคำถามขึ้นมา

 

         "หนึ่งในจำนวนนั้นเป็นแร่อควอเรี่ยมครับ แร่ที่อยู่ใต้พื้นโลกในชั้นที่เกือบลึกที่สุด เป็นแร่ที่จะขุดขึ้นมาได้ยากมากๆ" แองเจโล่พูดขึ้นมาซึ่งในขณะที่เขาหันมาตอบกับเหล่าบรรดานักเรียนที่กำลังวิเคราะห์ดาบเล่มนั้นอยู่นั้น ดวงตาของเขาก็เปร่งประกายเป็นออร่าสีเหลืองอยู่

 

         เพราะแหวนแห่งสายฟ้าของแองเจโล่มีความสามารถในการนำคลื่นสมองตัวเองเข้าไปสู่โลกของคอมพิวเตอร์ได้

 

         "ที่เมนเฟรมคอมพิวเตอร์บอกมาอย่างนั้นเหรอ" ซิกฟรีดถามขึ้นมา

 

         "ครับ"

 

         "ยังไงก็ตามมันก็เป็นอาวุธที่สามารถทำร้ายพวกเราให้ถึงตายได้ล่ะนะ..." อคิลลิสที่กำลังยืนดูอยู่พูดขึ้นมา "บาดแผลของฉันไม่เคยไม่สมานตัวเองแบบนี้ ไม่เคยเป็น" 

 

         "ไม่นึกเลยว่าบนโลกนี้จะมีอาวุธที่สามารถเจาะผ่านพลังภายในที่ไหลเวียนอยู่รอบตัวเราได้" รามูเนสพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังไล่ดูธาตุต่างๆอย่างตั้งใจ

 

         "นั่นคือดาบแห่งอิทิลออน!..."

 

         ทันใดนั้นเองเสียงทุ้มนุ่มหูที่ทุกคนในห้องนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดีก็ดังขึ้นมาอย่างกระทันหัน พวกเขาหันไปตามที่มาของเสียงนั้น ก็ปรากฏอาจารย์ผู้มาพร้อมกับผมยาวหยักศกสีดำและชุดคลุมยาวสีขาวดำนั้น

 

         "อาจารย์เอวิน!!"

 

         "เป็นดาบแห่งความมืดที่ถูกตีขึ้นมาด้วยความเคียดแค้นจากไฟแห่งกอว์ลิ่ม เปลวไฟมรณะจากหุบเหวแห่งความมืด... เป็นดาบที่มาจากตำนานของแท้"

 

         "จริงเหรอเนี่ย!..." รามูเนสอุทานออกมาเล็กน้อยกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา "นอกจากแหวนของพวกเราแล้วยังมีสิ่งของอื่นๆที่เก่าแก่พอๆกันอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ?" 

         แต่ทว่าสายตาของอาจารย์เอวินกลับชายตามองไปรอบๆห้องนั้น โดยที่เขาไม่ได้ใส่ใจฟังในสิ่งที่รามูเนสพูดเมื่อกี้นี้เท่าไรนัก

 

         "แล้ว... เรย์ล่ะ? ยังไม่ได้เข้ามาเหรอ?" อาจารย์เอวินถามขึ้นมาทันทีเมื่อเขาไม่พบคนที่เขากำลังมองหาอยู่เมื่อกี้นี้

 

         "เรย์เขาขอไปทำงานวิชาต่างๆที่ยังค้างอยู่ของอาทิตย์ที่ผ่านน่ะครับ พอดีอาทิตย์ที่แล้วเรย์หยุดไปเกือบทั้งอาทิตย์เลย" แองเจโล่หันมาตอบ

 

         "นั่นสินะ" เมื่อสิ้นเสียง อาจารย์เอวินหันหน้าไปมองอคิลลิสที่กำลังยืนกอดอกมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นั้น

 

 

 

         "บาดแผลของเธอเป็นยังไงบ้าง อคิลลิส?" เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองอคิลลิสก็รีบหันขวับตามเสียงนั่นเลยในทันที

 

         "ดีขึ้นเรื่อยๆครับ แต่ว่า...?" จู่ๆคำพูดของอคิลลิสก็ถูกหยุดโดยเจ้าตัวไปเฉยๆ ทำให้คนในห้องเกิดความมึนงงขึ้นมา ผู้กล้าทั้งสามต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่เอ๋อเรอ อาจารย์เอวินหลับตาลงเมื่อนึกถึงสิ่งที่อคิลลิสจะพูดต่อจากนั้นได้

 

         "เรื่องการรบในวันนั้นใช่มั๊ย? อย่าคิดมากน่า..." อาจารย์เอวินพูดเป็นเฉยปลอบใจ ผู้กล้าที่เหลือทั้งสามคนที่ดูจะไม่เข้าใจอยู่แล้วกลับยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่

 

         "เรื่องการรบเหรอ ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องคิดมากเลยนี่หน่า พวกเราแค่ห้าคนก็กำจัดกองทัพยักษ์พวกนั้นไปได้และเราเองก็ปกป้องเมืองๆนั้นได้ โดยที่ไม่มีใครเสียชีวิตซักคนเดียวเลยด้วยนะ มิหนำซ้ำเรายังจัดการแม่ทัพแอลแกนดาลของพวกมันได้ด้วยไม่ใช่เหรอ?"

 

         เมื่อสิ้นเสียงของรามูเนส อคิลลิสก็ส่ายหน้าช้าๆ

 

         "ป่าวเลย... พวกมันใช้กำลังพลไม่กี่พันเพื่อที่จะสืบกำลังของฝ่ายเรา แต่พวกไม่รู้อะไรเลย ได้แต่รอคอยการโจมตีครั้งต่อไป...."

 

 

       อาจารย์เอวินถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อไป